Terug van weggeweest: extreme herder, ik weet het even niet meer

Ik zie zojuist dat het zeker 2 jaar geleden is dat ik voor het laatst online ben geweest, het is een hectische tijd (geweest). Daarvoor was ik hier behoorlijk actief op Hondenpage, misschien dat de ‘oudere garde’ mij nog kent, ik weet niet wie er daarvan nog steeds zijn. Eerst van mijn teckel Cookie, welke we na een heftig traject van 2 maanden hebben moeten laten inslapen op 2 jarige leeftijd. Dit traject heb ik hier dagelijks ge-update. Daarna van verscheidene topics van onze lieve maar onzekere en gestreste herder Tess (bijv. topic: Aanpassingen bij een gestresste (herders)hond). Om die laatste gaat het nu.

Dit is echt gericht gericht aan alle mensen die al wat langer meedraaien in de hondenwereld, en hier uit eerste hand ervaring mee hebben. Alle doorverwijzingen naar Cesar Millan mogen ook uitblijven, evenals goedbedoelde maar banale ingetrapte deuren-advies.

Ik heb eigenlijk heel weinig puf om alles opnieuw uit de doeken te doen. Het zuigt me onderhand leeg. Ik ga het kort proberen samen te vatten:

Tess is een x Hollandse/Mechelse herder van net 4 jaar oud. Ze is ontzettend lief in huis, sociaal naar andere honden en (in het allereerste begint gestresst/onzeker maar) vriendelijk naar vreemden. We hebben haar altijd positief opgevoed.

Ze is echter van nature erg, maar dan ook heel érg gestrest. Dit word ze van vele dingen. Ze reageert ontzettend alert op alle geluiden, en word getriggerd door lawaai, zoals vrachtwagens en tractors. Echter ook door iets simpels als een rijdende kliko. Daarbij heeft ze een immense najaagdrang en fixeert zich gigantisch. In huis uit zich dat door voor de raam op en neer springen, hijgen, piepen, over de bank crossen etc. Buiten verliest ze zichzelf helemaal als ze iets in het vizier krijgt, ze fixeert, krijg een waas en gaat dan totaal door het lint. Ze vergeet ons op zo’n moment totaal en is niet te bereiken, maar als we op zo’n moment haar proberen af te remmen bij ons te nemen kan ze grijpen. Hierdoor is het, na ontzéttend veel training, bijna onmogelijk gebleken om met haar te wandelen. Alles is een reden om door het lint te gaan.

Nu zijn we 4 maanden geleden verhuisd naar het buitengebied, met heel veel tuin. Dit leek voor ons dé oplossing, zo kon ze in ieder geval in de tuin haar ei wat kwijt, zonder dat het gevaarlijk werd. Dit blijkt niet het geval. Ze kan niet los in de tuin want als er wat bedrijvigheid is buiten het hek knalt ze er al bijna overheen (1.80). Ook hebben zij en onze nieuwe teckel een hele ruime buitenren waar ze 3 dagen per week verblijven. Helaas is zo’n dag voor haar een uitputtingsslag, zo blijkt nu. Ook al hebben we alle kanten afgeschermd met coniferen en worteldoek zodat ze al niets meer ziet; de geluiden het landbouwverkeer s morgens maken haar gek. Ik heb haar eens in de gaten gehouden en ze blijft obsessief door de ren rennen, en als ze echt iets hoort knalt ze minuten lang van de een naar de andere kant naast het hek waarbij ze zichzelf tegen de draad aangooit. Ze voelt geen pijn dan. Ze valt nu echt af sinds ze hier woont door deze extra stress en overactiviteit.

Ik durf, ook al vind het niet leuk en heb ik altijd mijn twijfel bij mensen die zoiets beweren, toe te geven na 4 jaar dat ze echt een extreem geval is. Extreem lief ook, maar extreem gestrest, onzeker en gevoelig. Alles is een trigger, ze heeft zelden rust, haar hoofd zit altijd vol.

Ja ze is gesocialiseerd, ja we hebben cursussen met haar gevolgd. En nee, ze is niet te paaien met een koekje en een signaaltje. Alle open deuren zijn al ingetrapt, vandaar dat ik het ook moeilijk vind dit hier neer te zetten. Ik waardeer ieders goede input, maar veel mensen begrijpen dit gewoon niet en komen met de meest banale oplossingen, hoe goed bedoelt ook. Echter worstelen we hier al 4 jaar mee. En ik durf zo langzamerhand te beweren dat we alles geprobeerd hebben om de stress omlaag te krijgen: thuisbezoeken van gedragstherapeut, intern bij gedragstherapeut, ondersteuning met verschillende homeopathie, Bach bloesems, veel mentale spelletjes, tuna tracking, Kong, mantrailen, alles op gezette tijden, etc. Het werkt een fractie, maar niks veranderd. Nogmaals: Daarom is mijn vraag ook echt gericht aan alle mensen die al wat langer meedraaien in de hondenwereld, en hier uit eerste hand ervaring mee hebben.

Het eventueel gaan toepassen van medicatie blijft als laatste redmiddel in mijn hoofd spoken, al heb ik hier altijd hard ‘NEE!’ tegen geschreeuwd. Maar dit is voor haar óók geen manier van leven, en ons vreet het onderhand op. Ik heb ooit gelezen over een schildklieronderzoek, maar volgens Nelis Verhoeven destijds was dat bij haar niet nodig. Dit was echter bijna 3 jaar geleden toen alles nog niet zó extreem was.

Zucht. Punt. Even genoeg voor nu

Welkom terug. Wat lijkt me dit ontzettend zwaar voor je. Ik kan je niet helpen (en mijn adviezen wil je ook helemaal niet) maar ik wil wel even je sterkte met de hele situatie wensen.

Zo, jij hebt héél wat te stellen zeg , met Tess!

Ik heb veel respect voor al je pogingen om hier nog een goede draai aan te geven en telkens weer iets te verzinnen om deze , toch wel wat neurotische hond te bereiken.

En je hebt gelijk dat je met truckjes en afleiden enz niets meer bereikt.

Mij komt het over dat je deze situatie alléén maar kunt doorbreken door met medicatie wat rust in dat koppie te brengen. Want nu dreigt ze eraan ten onder te gaan, ze loopt en rent zich kapot.....

En jij trekt dit ook niet lang meer zo.

Je móet rust zien te brengen in deze hond, anders kun je haar nooit bereiken. En dan kan, omdat alles al geprobeerd is, alleen maar met medicatie. Via een goede, kundige dierenarts die jou en je hond kent.

Waarom zou je dat niet doen? Zeker, in het begin zul je moeten zoeken wat het beste middel is, en wat de juiste dosering.

Maar zonder rust in die hond gaat het fout......zonder rust zal ze nooit normale hond kunnen worden....

Nogmaals, niets dan lof voor je uithoudingsvermogen en geduld; maar je bent nu aan het eind van deze weg. En moet een nieuwe weg in, wat geen afgang of falen is; maar een noodzakelijk gevolg bij, inderdaad, extreem gedrag. Althans, dat zou ik doen.....

Sterkte.......

Ik weet natuurlijk niet hoe heftig en extreem jouw hond is, want dit heb ik niet gezien. Ik kan je wel vertellen over mijn vorige hond: een bouvier. 

De bouvier is altijd overal bang voor geweest. Opgegroeid in een trailer en na 6 maanden bij mijn ouders (en toen ik ook nog) gekomen. Mijn moeder die zichzelf zwaar overschat omdat ze een Duitse herder heeft ehad dacht de stress eruit te halen door gewoon veel tijd en regelmaat te geven. Echter was de regelmaat helemaal niet zo regelmatig (ja elke week was hetzelfde maar maandag en dinsdag verschilde nogal). Daarbij was de rust die ze wilde geven geen rust. De bouvier hoorde niks als hij het goed deed maar kreeg een harde schreeuw als hij het fout deed, terwijl een simpel "nee" bij deze hond als meer dan genoeg was. 

Ik ben toen als bijdehandte 16 jarige de hond gaan trainen tegen de wil van mijn moeder in. De hond was toen 3,5 jaar oud. Mijn dagen zagen er altijd hetzelfde uit alleen het weekend was wel eens wat anders. Ik heb de weekenden veranderd naar het schema van een doordeweekse dag en dit hielp al erg. 

Maar de reactie op alles en nog wat bleef. Ik ben toen de hond stomweg overal mee naar toe gaan nemen. ELKE dag heb ik de bouvier iets laten meemaken wat haar normaal doodsangst aanjoeg. Toen ik mensen vertelde wat ik deed hebben ze me trouwens allemaal voor idioot uitgemaakt en zelfs als dierenmishandelaar. 

Tsja, ik weet dat alle deskundige dit ongeveer afraden, maar het enige wat de bouvier eraan over heeft gehouden is dat het overal zonder gigantische stresssignalen langs loopt. Ja ze sluit zich soms af, maar voor haar is het wel leefbaar geworden. 

(Tragisch einde: hond heb ik niet mee mogen nemen toen ik uit huis ging en is sindsdien weer bijna terug bij af.)

Oh Denise, sorry dat het zo lomp overkomt, ik waardeer uiteraard ieders advies, een reden dat ik hier vroeger zo vaak kwam is omdat je juíst zo goed opgevangen word, iedereen zo behulpzaam is!

Ik bedoelde alleen (misschien te lomp) aan te geven dat ik niets meer heb aan de adviezen als: "Misschien als je haar een puzzeltje geeft" of "Een extra gehoorzaamheidscursus zodat ze meer op jou gaat letten?".

Ik had alleen even niet meer zoveel zin om dit heel correct te formuleren, net alweer vervelende ervaring gehad en was er even klaar mee.

Sorry voor iedereen als dit misschien wat vervelend of uit de hoogte overkwam: ik waardeer jullie ontzettend! <3

Wat ontzettend zwaar, ik heb echt met jou en Tess te doen, en ik weet zeker dat veel mensen het al lang geleden hadden opgegeven! 

Ik kan je verder niet helpen, maar, ookal ken ik je niet, welkom terug! 

ook heb hier een ongelofelijke neuroot die zo in paniek om niks kon raken dat hij zich zelfs tegen mij kon keren in de vorm van mij aanvallen . 

Wij hebben hem in goed overleg op clomicalm gezet om hem te kalmeren en hem weer te kunnen bereiken . 

Hij heeft dit een jaar lang gebruikt ondertussen hem geleidelijk blootgesteld aan zijn angsten (bijv een tafel die verzet was in de woonkamer)

verder moest hij verplicht na ieder half uur een uur in de benche met een doek er over om hem prikelvrij te laten rusten .

het was een zware weg maar ik heb nu een hond die wel schrikt maar niet meer compleet in paniek schiet 

wens jou heel veel succes

Dank je wel, bedankt alvast voor deze reacties jongens...nu weet ik weer waarom ik hier vroeger uren spendeerde..het is fijn om zo je hart te kunnen luchten bij mensen die jou en je pogingen begrijpen. Die niet alleen maar roepen dat je je hond niet fatsoenlijk hebt opgevoed, dat er iets mis mee is, dat ze een keer een schop onder de kont nodig heeft, etc...

Ik wil jeheel veel succes wensen! Hopelijk komen er nog goede adviezen waar je wat mee kunt :) 

Oh maar zo bedoelde ik het ook niet hoor haha, ik begreep je wel. Meer dat ik niet verder zou komen dan de algemene adviezen

Ik zou deze hond inderdaad met clomicalm behandelen, en hem uit de ren halen en binnen een veilige ruimte creeren.

Sterkte, lijkt me vreselijk je hond zo te zien lijden.

Welkom terug Annika!

Je hebt een behoorlijke jaren achter de rug zeg

En nog met Tess te gaan ook lees ik.

Vreselijk als je zoveel als je maar bedenken kan uit de kast hebt gehaald,

en het blijkt niet te werken.

Heb je clomicalm al geprobeerd?

Dit is wel in combinatie met een gedrags thearpeut ( waar je er al tig van hebt gehad )

Maar ik denk toch zeker het proberen waard.

Een hond met veel stress is voor mij wel herkenbaar , 

Maar niet een met zó veel stress.

Ik volg je weer , maar meer tips heb ik helaas niet voor je.

Veel sterkte , ik hoop dat je de 'gouden' tip nog krijgt.

Paulien, jouw aanpak is zeker goed: langzaamaan en met steun van de baas voorzichtig gaan confronteren met datgene waar de hond zo panisch of overprikkeld op reageert.

Maar het is ook wat gevaarlijk: je moet heel precies kunnen inschatten dat je onder het stressniveau van de hond blijft ermee.....

En ik denk dat Tess er ' te ver ' voor is, zo lijkt het kwa beschrijving.

Dus welke training dan ook, éérst moet de hond rust krijgen....

Dán pas kan ze open staan voor training richting normale hond....

Haar uit de ren halen is lastig. Voorheen, voordat we verhuisd waren, reed ik in mijn pauze naar huis om haar te laten plassen/poepen. Dit red ik nu niet meer. Ik wil haar ook niet de hele dag in de bijkeuken laten zitten zodat ze alles op moet houden.

De ergste drukte met tractors is smorgens vroeg, maar dan is ze natuurlijk ook net buiten. Dan is ze ook nog vol energie. Soms, als ik bijv. eerder thuiskom dan wat er in haar koppie zit en ze de auto niet meteen hoort, zie ik haar ook niet. Dus ze neemt kennelijk tóch soms haar rust als het niet anders kan, ze echt moe is en er niks te doen is buiten. Dit stelt mij wel wat gerust, maar feit blijft dat ze magertjes is en nog steeds blijft flippen op andere momenten.

Van het weekend gaan we ergens een tuinhuisje oppikken waar we onze oude bank in gaan zetten, en dat in hun ren. Hopelijk filtert deze toch al wat meer lawaai dan hun hok nu, en is ze geneigd op de bank te blijven liggen omdat dit toch wat relaxter is natuurlijk. Alle kleine beetjes helpen...

Ik ken je nog, hoi.

Oef, dat is heftig, nog steeds heel erg hevig dus  Ik snap je verhaal en kom toch met een hele banale vraag  waarom geen medicatie?

Jip is, zoals ik je verhaal lees, minder hevig reactief dan Tess, maar is een erg onzeker en gespannen/nerveus dier en slaat bij hem heel erg naar binnen ook. Zit in zijn kop, heeft een zeer stram lijf vanwege spiespanningen en komt amper tot integreren en verwerken. Kan niet niet goed omgaan met alles wat buiten de routine valt. Herken ook de hevigheid van totaal niet in contact staan met fysiek en dus ook niet met pijn (begrenzingen). 

Gaandeweg is er door allerlei aanpassingen en veranderingen en bekwamen in sturing en zoveel mogelijk balans en structuur aanbrengen echt wel verbetering gekomen, maar ook hij bleef nog steeds zichzelf er mee in de weg zitten.

In een ideale wereld zou hij bij een dagelijkse vaste voorspelbare routine zonder teveel prikkels prima kunnen functioneren.... maar helaas, zo'n ideale wereld bestaat niet.

Na een hele weg van natuurlijke ondersteuning want niet afdoende effect had, ostheopatische behandelingen (vanwege blokkades en gespannen lijf) ben ik na veel aarzeling in overleg met Gt en DA clomicalm gaan inzetten. Geen wondermiddel, maar wat een verschil in nog bereikbaar zijn of niet. Ook heeft hij met clomicalm echt meer zelfregulatie, prikkels integreren en verwerken. Hou me ten goede, Jip is Jip en zal altijd rekening moeten houden met zijn beperkingen, maar de clomicalm heeft een deur geopend. Na een halfjaar ben ik gaan afbouwen en binnen 3 dagen viel hij terug, dat begon al met een hevige tremoraanval. Met gt en da besloten dat Jip een geval levenslang op clomicalm is. Zijn welzijn is toegenomen. Hij kan nog steeds niet zoveel aan, maar daar heb ik inmiddels mee leren leven en het leven zo goed als kan op aangepast en kan hij nu de doorbrekingen makkelijker hanteren.

Of medicatie, en welke dan, voor Tess een optie is om haar weer te kunnen bereiken zou ik dan ook zeker bespreekbaar gaan maken met da en gt waar jij vertrouwen in hebt.  

Je hebt al zoveel ondernomen en ik lees dat je wat dat betreft aan je plafond zit nu. Voor Tess is dit niet erg leefbaar, in zo'n chronische vicieuze stress cirkel. Ook een hondenhoofd is een complex 'ding'. Soms zitten er stekkers ingeplugd die er niet horen en ontbreken er stekkers die daar wel horen. En soms past een rond stekkertje (de hond) gewoon niet in een vierkant stekkerdoosje (de werled waarin hij leeft). Op alle fronten zal er naar gekeken moeten worden. Ergens zal iets doorbroken moeten worden om van daaruit weer ruimte te krijgen om nieuwe ingangen te vinden. Ergens die weg omhoog om het welzijn op een meer aanvaardbaar niveau te krijgen. Een combinatie van medicatie en een goede gedragstherapeut is dan zeker te rechtvaardigen. in overleg en met ondersteuning van deskundige die met jou die ingangen gaat vinden. Je zou hiervoor zeker de universitaire gedragskliniek in Utrecht kunnen overwegen. 

Succes en kriebel voor Tess

Ik ben het eens met Coby,je hebt zo te lezen alles maar dan ook alles gedaan wat in je vermogen lag. Het is afschuwelijk voor je hond om zo te moeten leven,ik zou ook voor medicatie kiezen.

Zo hé,  superantwoord Petra!

@ Petra:

Pff, medicatie, banaal...ja Je hebt gelijkt... het zit alleen zo in mijn hoofd, al jarenlang: een gezonde hond, daar stop je geen medicatie in. Maarja. Ze is gezond, fysiek, maar mentaal...tja.

Het stuit me gewoon ontzettend tegen de borst, dat ik dit niet op kan lossen zónder medicatie. Ik bedoel; dat moet toch gewoon kunnen met de juiste training en geduld? Aan de andere kant dus: het geduld raakt op, ik raak op, mijn man raakt op en Tess raakt op. Ik doe van pure frustratie soms dingen die het niet beter maken, maar...aaaghh! Je wilt het allerbeste voor je hond, Tess had niet bij iemand anders terecht moeten komen, dat weet ik en dat heb ik al vaker gehoord, maar toch: medicatie voelt als falen

" @ Petra:

Pff, medicatie, banaal...ja Je hebt gelijkt... het zit alleen zo in mijn hoofd, al jarenlang: een gezonde hond, daar stop je geen medicatie in. Maarja. Ze is gezond, fysiek, maar mentaal...tja.

Het stuit me gewoon ontzettend tegen de borst, dat ik dit niet op kan lossen zónder medicatie. Ik bedoel; dat moet toch gewoon kunnen met de juiste training en geduld? Aan de andere kant dus: het geduld raakt op, ik raak op, mijn man raakt op en Tess raakt op. Ik doe van pure frustratie soms dingen dieet beter maken, maar...aaaghh! Je wilt het allerbeste voor je hond, Tess had niet bij iemand anders terecht moeten komen, dat weet ik en dat heb ik al vaker gehoord, maar toch: medicatie voelt als falen "

Annika (Cookie&Tess)

ik snap je gevoel helemaal, heb er zelf paar jaren mee rond gelopen. En nu ... wilde dat ik het jaren eerder had gedaan, voor Jip. Nu ik eenmaal zie en ervaar hoe hij er wel bij vaart vind ik mezelf een eigenwijze 'doos' geweest met m'n 'zelf doen' en medicatie is slecht. En ja, dat is ook helemaal maar, maar wat is de kwaliteit van leven nu en hoeveel verkort de stress zijn leven? Want die stress is allesbehalve gezond. Geen idee, giswerk. Maar de jaren die hem nu nog gegeven zijn brengt hij in beter welzijn en welbevinden door.

Overigens wordt clomicalm in eerste instantie tijdelijk ingezet he. Met ondersteuning van therapie. In veel gevallen kan het daarna weer afgebouwd worden met behoudt van de winst. Helaas bij Jip niet tot nu, maar ook dat accepteer ik nu maar. Omdat ik naar hem kijk en zie wat het hem brengt.

De juiste training en geduld heb je volgens mij al in overvloed gehad

Ik voelde er ook niks voor om clomicalm te gebruiken maar ook mijn opties waren op.

Ik zou die trots aan de kant zetten en het toch proberen.

Het is helemaal geen falen , maar iets wat jou hond misschien kan helpen.

Ik heb door de jaren heen dingetjes opgeslagen waar ik ooit naar zou kunnen kijken wanneer ik het echt niet meer wist, heeft iemand ervaring met iets uit het volgend rijtje:

- Clomicalm inderdaad
- Zylkene (is dit homeopatisch?)
- Telizen op natuurlijke basis
- Selgian
- Dap verdamper (al lijkt me dit niet afdoende, maargoed, wie weet)

Nu moet bij jou de knop nog om begrijp ik.......

Weet je, als iemand last heeft van zijn hart, krijgt hij medicatie omdat zijn hart faalt.

Als iemand epileptische aanvallen heeft, krijgt hij medicatie omdat er dingen in zijn hoofd falen ( soort kortsluiting)

En bij Tess is er dus ook een falen in haar hoofd, ( zie de beschrijving van Petra)dat moet jij , als baas, gaan aanpakken.....

Dus niet jij faalt, medicatie is noodzakelijk als ondersteuning om je hond weer trainbaar te krijgen. Tess wordt er zelf ook knettergek van! En is niet in staat meer om de prikkels te reguleren, voldoende ontspanning lukt niet; de cirkel is rond....

Je kunt haar omgeving niet eindeloos proberen aan te passen; de hond zelf moet in staat worden gesteld de buitenwereld aan te kunnen. De overspanning moet eruit; relax.....

Die verdamper heb ik geprobeerd net als bachbloesem.

Bij mij werkte het niet , maar ik heb topics voorbij zien komen bij mensen wie dit wel werkt.

Ik zou je gegeven de huidige situtie niet blind staren op ervaringen van anderen. Nu is het tijd voor deskundig onderzoek en advies lijkt me. Anders ben je straks bv 10 potjes zylkene armer en nog geen steek opgeschoten. Het is maatwerk.

Zylkene geen effect

telizen geen effect

dap geen effect

selgian (reguliere medicatie ) niet gebruikt

clomicalm (reguliere medicatie)  eerste waarvan werking merkbaar is

klassiek homeopaat weinig effect

rust compositum weinig effect

L-tryptofaan weinig effect

lavendel halsband geen Effect

Thundershirt helpt hem om na veel stress de binnegekomen prikkels beter te integreren. Zet hem meer in contact met 'oh ja, ik heb ook nog een lijf'.

Hoi,ik heb niks te melden over een oplossing,maar zoals ik lees ben je een super baasje,respect daarvoor.

Dank   't zijn de stresskippen he, waar mijn hart naar uitgaat.

Bedankt Rianne en anderen, dit doet me goed...

Ik ben ook bang voor de neveneffecten...wat doet Clomicalm precies met je hond, is het schadelijk, is daar al iets van bekend?

Ben zelf totaal niet van de medicijnen, heb altijd het gevoel dat ik de oorzaak moet aanpakken, ook als het om mezelf gaat. Bij Tess had ik dan ook altijd meer met homeopathisch, wanneer kom je op het punt dat je inderdaad aan de medicijnen gaat?

Ik vind dat ontzettend moeilijk, medicijnen staan in mijn ogen gelijk aan troep, en troep hoort niet in mijn gezonde dieren Ja, bij mij moet er inderdaad nog een knop om ja, maar wanneer dat gebeurt...als ik mijn verhaal zo terug lees denk ik ook: Sow! Maar voor ons is het al 4 jaar dagelijkse kost, we zijn er bijna voor afgestompt en weten niet beter...behalve dat het zo nu en dan frustraties met zich meebrengt en dat je je schuldig voelt tegenover je lieve hond...vanuit dat oogpunt kijk ik dus ook richting medicatie, ik gun haar zoveel meer dan dit

Daarbij lees ik zojuist dat Clomicalm eigenlijk speciaal is voor honden met scheidings/verlatingsangst, en dat Selgian breder ingezet word, beide in combinatie met gedragstherapie?

Maar remt dit ook naast de gedragstherapie haar neurotische gedrag in het algemeen, waar het mij vooral om gaat? Dat ze hier op zichzelf in het algemeen rustiger van wordt en met een stuk minder stress overdag in de ren kan verblijven?

Dat ze hierdoor weer rustig aan een kort wandelingetje zou maken zou mooi meegenomen zijn!

Ik zou dan toch gaan kijken naar je dier en je principes opzij zetten.

Tess leeft nu al die tijd in de stress dat is niet echt fijn leven.

Niet voor een mens en niet voor een dier.

Je ziet het al in karakter maar gaat het nu ook in uiterlijk zien.

Dus ik persoonlijk zou wel zeggen dat het 'tijd' is andere dingen te gaan proberen dan je allemaal al gedaan hebt.

Dus ook als je er niet geheel achter staat.

Grof gezegt is dat 'jouw' probleem , waar je nu Tess haar probleem van maakt.

( ik bedoel het niet zo lullig hoor , maar ik weet het even niet anders te omschrijven )

Ik snap je hoor Jaimie, ik zie dat het er zo ook nogal uitziet als puur een principe kwestie, echter zet ik die zo opzij als dat het enige blijkt te zijn wat helpt...maar ik vind het lastig beoordelen wanneer ik op dat punt aankom. Misschien wel nu, nu ik dit topic open, ik wist ook niet zo goed wat ik daarmee wilde maar moest het van me af typen. Ik ben alleen huiverig voor medicatie bij mijn dieren wat niet écht nodig is, altijd bang dat het iets kapot maakt, zelfde als bij vaccineren etc...als het niet hoeft, dan liever niet. Maar inderdaad: misschien is het uiteindelijk de enige uitkomst.