HondenPage baasje meike

Wat schreven de vrienden van meike op het forum

Susanne schreef in Welkom Flynn! Update 27-8
Het zou zeker te maken kunnen hebben met stress, ook al zie je het niet in het gedrag terug. Ten eerste is een verhuizing een hoge stressfactor (hij heeft alles waarmee hij bekend en mee opgegroeid is achtergelaten om bij jullie te komen, waar hij te maken krijgt met nieuwe routine, nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe indrukken,  enz.), vervolgens kwam er ook nog een vrij vlotte verandering in het voer, daarna de giardia besmetting en de panacur behandeling, wat beiden weer een aanslag heeft op het lichaam.. Dat doet allemaal nogal wat met een lijf, en Flynn is nog erg jong. Een lichaam heeft tijd nodig om van alles te kunnen herstellen. Ik zeg niet dat de klachten van Flynn geen medische oorzaak hebben, maar stress kan lichamelijke klachten geven of verergeren. Het is aan jullie om te bepalen of je verder onderzoek laat doen, toch ander voer probeert of dat je juist je activiteiten aanpast om te ontdekken of dat van invloed is op zijn klachten (maar doe het niet allemaal tegelijkertijd!). Stapje voor stapje, heel belangrijk! Je wilt heel graag en dit ras wilt ook heel graag, alleen in deze periode is rust gewoon heel erg belangrijk. En daarmee bedoel ik niet dat een puppy 20 uur per dag slaapt, ontspanning vind je ook in bepaalde activiteiten.. In geborgenheid en veiligheid de wereld ontdekken. Er hoeft nog niets, training kun je altijd nog mee beginnen. Helemaal als Flynn zich niet helemaal goed voelt. Geniet van dat hij er nu is, leer elkaar kennen, meer hoeft nog niet.   Fijn om te lezen dat hij het verder zo goed doet! Ik hoor ook positieve verhalen over z'n broer, goede fokker. Heerlijk dat er weer een viervoeter in je leven is, waarmee je opnieuw mag leren en ontdekken! En houd in je achterhoofd dat wat werkte met Penny heel anders kan werken bij Flynn. Ander hondje, ander ras, het gaat anders zijn. En dat is juist goed/mooi. Mooie foto's maak je, heerlijk hondje om te zien, en ik volg graag jullie updates! 
Susanne schreef in Welkom Flynn! Update 27-8
Wat goed nieuws! Van harte gefeliciteerd met jullie nieuwe aanwinst Melissa, het pupje waar je zoveel klik mee voelde  ik wens je heel veel geluk en ontzettend veel mooie (leer)ervaringen toe! We zullen elkaar vast nog wel zien als je wilt gaan speuren (erg leuk). Geniet ervan, opnieuw een hondje in je leven waar je actief mee mag zijn. En als we eerlijk zijn, heeft Flynn het ook getroffen met jou/jullie! Heel veel plezier met ophalen vandaag! 
Susanne schreef in Pup poept ineens snachts binnen
Teddy, is er iets veranderd in jullie omgeving of jullie dagelijkse patronen? Sommige honden krijgen wel eens last van diarree door stress.  Zoals je de klachten van je hond omschrijft, en zoals ze nu is in haar doen en laten (actief en vrolijk), zou ik niet per se naar de dierenarts gaan. Ze heeft verder geen andere klachten behalve de wisselende ontlasting, toch? Dan zou ik de ontlasting laten onderzoeken bij 't Woud (scheelt weer een consult van je dierenarts en eventueel onnodig uitgeschreven medicatie). Als blijkt dat de ontlasting volledig schoon is, dan zou ik verder kijken. In eerste instantie naar voer, maar als dat geen verschil maakt, dan zou ik ook kijken naar jullie structuur. Honden zijn heel erg gebaat bij structuur. Is er iets veranderd in jullie structuur, of is het juist nodig iets te veranderen in jullie huidige structuur? 
Susanne schreef in Moeilijk gedrag (blaffen, happen, onrustig)
Als het gaat om het blaffen binnen, puur om aandacht af te dwingen, zou ik daar een handeling tegenover zetten waar ze precies het tegenovergestelde mee bereikt, door een time-out te geven in een andere ruimte. Een ruimte wat prikkelarm is, waar ze veilig zit. Waar jij haar in principe kunt negeren, en het even kan loslaten. Belangrijk is dat als ze terug kalm is, je haar weer bij de roedel laat. Liefst in kalmte, als leider geef je immers zelf het voorbeeld. Daarnaast zou ik de hond aandacht geven tijdens momenten dat ze vanuit zichzelf al kalm is.   Wat het ongewenste gedrag buiten betreft, als het inderdaad voortkomt uit het feit dat je minder met haar kan ondernemen gezien haar ouderdom en de gebreken die daarbij komt kijken, zou ik op zoek gaan naar een activiteit waar ze haar energie in kwijt kan zonder haar lichaam te belasten. Neuswerk dus, laat haar maar puzzelen. Denk aan detectie, speuren, iets in die trant. Naast dat ze met neuswerk een hoop energie kwijt kunnen, maken honden ook nog eens hormonen aan die ze helpen te ontspannen. 
Susanne schreef in De puberteit deel 2
Ja of je probeert om niet continue stil te staan en het af te wisselen met een stukje samen lopen. Beweging reduceert spanning, en dan kun je als het goed is toch praten (zonder dat de hond alsnog je aandacht opeist). Je kunt het afwisselen met korte momenten van stilstaan en weer verder lopen als je signalen ziet die verandering in energie aangeven. Liefst dus weer in beweging komen vóór ze vervalt in blafgedrag. En die momenten van stilstaan probeer je steeds meer uit te breiden/langer te maken. Misschien zijn er nog anderen met een andere ervaring die ze willen delen, waar je misschien nog meer aan hebt. Ik houd het hierbij en wens iedereen nog een mooie dag! Geef jullie hond(en) maar een knuffel van mij ;-) 
Susanne schreef in De puberteit deel 2
Opvoeden is ook niet makkelijk. Leren hoe je een hond leiding moet geven terwijl er onder de hondentrainers nog een hoop mensen zijn die van de daken schreeuwen hoe een hond zich dient te gedragen en dat je moet optreden als baas zodra het mis gaat (vaak in combinatie met dat gebalde vuistje erbij, wat wordt daar in godsnaam mee bedoeld?) schept ook verwarring, is niet makkelijk. Is mijn ervaring tenminste... Dan is het vervolgens ook nog eens zo dat elke hond anders is en weer andere behoeftes heeft. Er zullen punten zijn waar je hond ontzettend goed in is en waar ze minder goed in is. Adje en Monkey zijn ergens ook tegenpolen van elkaar, wat voor haar werkt gaat weer helemaal anders bij Adje. Het is nogal een zoektocht, zo'n opvoeding. Maar met kinderen werkt het ergens net zo. Ergens zitten we allemaal in hetzelfde schuitje om zo maar te zeggen.. Laatst was ik met Monkey op een bruiloft die werd gegeven op een kinderboerderij. Er waren daar veel ouders met jonge kinderen aanwezig. Mensen die zich bezwaard voelden naar het bruidspaar toe om hun kind hun spanning te laten uiten tijdens de ceremonie (begrijpelijk ook) zonder dat ze hun kinderen veroordeelden om hun gedrag, want voor een peuter is aanwezig zijn op een bruiloft terwijl alles om je heen veel interessanter is héél erg moeilijk. Dat begrijpt iedereen. Dus liep de spanning of de verveling bij het kind op en vertoonden ze op dat moment niet het gewenste gedrag op de bruiloft, liepen al die ouders stuk voor stuk gewoon eventjes weg om hun kinderen een momentje van ontspanning te geven, voor de een was dat even op het fietsje mogen, de ander ging eventjes bij de dieren kijken, en daarna probeerden ze opnieuw om zich bij het bruidspaar te voegen en iets mee te krijgen van de bruiloft. Dat ging op die manier eigenlijk hartstikke prima en zo hing er daar een hele gemoedelijke sfeer. Ouders hadden er ook voor kunnen kiezen om hun kind het zwijgen proberen op te leggen en te blijven zitten waar ze zaten omdat ze niets van de ceremonie hadden willen missen, maar zo werkt het niet met jonge kinderen. Die worden dan juist onrustiger en zetten het op een gegeven moment echt wel op een brullen. Nu snap je misschien ergens de vergelijking met honden hè? Er is een situatie waarbij het onwenselijk is als ze het op een brullen/blaffen zetten, dus je zorgt er als ouder/leidinggevende voor dat er voldoende momenten tussen zitten waarbij even kan worden ontspannen om de oefening daarna voort te zetten. En je zal merken dat naarmate het kind of de hond ouder en volwassener wordt, je steeds minder momenten op hoeft te zoeken om ze even uit de situatie te halen en te laten ontspannen. Oefening baart kunst, op den duur kun je gewoon een gesprek voeren of naar een bruiloft gaan zonder dat je hond (of kind) moet ontladen. Daarnaast heb je wat je al zegt inderdaad ook zelf tijd nodig, om je hond te leren kennen en de signalen die ze laat zien, en om te leren hoe je daarop kan handelen. Je hebt tijd nodig om een goed team te worden samen. Geldt overal en voor iedereen. Het zal de een misschien makkelijker en sneller afgaan dan de ander, maar dat is nu eenmaal zo. Dat is met alles in het leven, toch?    Toevoeging: het verschil met kinderen en honden is alleen dat ouders over het algemeen iets beter aanvoelen in wat hun kind op dat moment nodig heeft (ook niet altijd, maar het hoeft ook niet altijd, dat is het mooie aan opvoeden) dan wat hun hond nodig heeft. Puur omdat we andere diersoorten zijn en anders communiceren. En honden blijven over het algemeen hun hele leven wel gebaat bij een leider. De ene hond wat meer dan de andere... 
Susanne schreef in De puberteit deel 2
Het is helemaal niet mijn intentie om aannames te doen. Ik ken jou en je hond niet, ik kan het niet beoordelen vanaf een scherm. Daarom geef ik ook geen concreet advies, van zo en zo kun je dit oplossen. Want ik zie niet wat er bij jullie gebeurt. Wat ik wel probeer te doen, is reageren vanuit het welzijn van de hond met hetgeen wat je hier deelt. Dat komt voort omdat in de huidige tijd van geen enkel ander dier zoveel verwacht wordt als van de hond. En je geeft zelf ook toe dat het een beetje jouw valkuil is (geweest). Dat geeft helemaal niets overigens, want je bent lerende en je staat open om hieraan te werken en een betere samenwerking met je hond te krijgen.   Honden leren onder andere van gedrag waar ze succes mee boeken. Vermoedelijk heeft jouw hond succes gehad met haar geblaf zodra jij met iemand op straat in gesprek was en weg bent gelopen omdat je hond begon met blaffen. Zo heeft zij een manier gevonden spannende situaties voor zichzelf op te lossen. Het is feedback van je hond naar jou toe dat zij in deze situatie meer leiding van je nodig heeft. En aangezien je vertelt (of het zo is weet ik niet hè, ik ken jullie niet) dat je het gevoel hebt dat je hond reageert van angst/onzekerheid zodra mensen in haar persoonlijke ruimte komen is het van belang die leiding te bieden zonder er druk op te leggen. Ik vind het belangrijk om daarbij werkelijk te accepteren dat honden dierlijk en instinctief gedrag kunnen vertonen en je daarbij niet langer bezwaard te voelen naar een ander toe. Want voel jij je als baas al bezwaard, dan komt er automatisch druk kijken bij je opvoeding en als je je hond onder druk zet, kan je de spanning verhogen. En die raken honden vaak kwijt door middel van gedrag wat wij mensen als onwenselijk ervaren. Zijn er handelingen waarbij je al geleerd hebt, hier raakt mijn hond spanning van kwijt? Of misschien vind je juist de oplossing door te beginnen met stukjes samen te lopen met de persoon met wie je een gesprek aan gaat, afgewisseld met stukjes stil te staan, zodat je hond daarin kan groeien en vertrouwen kan krijgen? Het is ontdekken wat voor jullie werkt.  Geldt voor mij en m'n hond ook. Als ik nog een voorbeeld mag noemen wat mijn eigen ervaringen betreft, dan heb ik een mechelaar als psychosociale hulphond opgevoed. Ik heb PTSS, en één van haar taken als hulphond is dat zij mij alert maakt wanneer mijn energie verandert en mijn spanning hoog oploopt. Dan mag ze mij overrulen, en mijn aandacht opeisen, zodat ik alert word van wat er bij mij gebeurt. Dan kan ik een momentje van ontspanning creëeren voor mezelf, in samenwerking met m'n hond. Dat helpt enorm en het geeft me heel veel beterschap. Ik houd ineens energie over voor andere dingen. Dus dat is zeer gewenst gedrag. Iets wat steevast beloond is geweest, waardoor m'n hond dit gedrag blijft herhalen. Maar het is tegelijkertijd ook een mechel, eentje die heel sensitief is en haar job wel heel erg serieus neemt. Voor haar maakte wel of geen hesje aan op een gegeven moment geen verschil meer, ze kon haar werk als hulphond niet altijd even goed loslaten. In winkels of andere gelegenheden vind ik het zeer wenselijk, maar als ik met haar rustig door een natuurgebied wilde lopen en haar vrij wilde geven, dan kon het vaker gebeuren dat zij bij mij aanvoelde dat ik niet helemaal ontspannen was en dwingend worden, terwijl ik gewoon even vrij wilde zijn (en geven!), en begon het ongewenst te worden. Het heeft overigens even geduurd voordat ik hierachter was hoor... Ik snapte lang niet goed hoe het toch kon dat ik mijn hond overal mee naartoe kon nemen zolang ze voor me aan het werk was, maar het in onze vrije tijd niet altijd even goed ging. Simpelweg negeren tijdens vrije wandelingen bleek bij ons niet de optie, dan bouwt m'n hond spanning op en duurt dat te lang, kan ze vervallen in ongewenst gedrag. Voor sommige honden werkt negeren overigens prima. En afstraffen was al helemaal geen optie, want er zijn volop momenten dat het gedrag wel zeer gewenst is. Dus ik moest een manier vinden om haar duidelijk te maken dat er momenten zijn waarbij ze vrij is en ontspanning mag vinden en mij mag loslaten. Daarbij heb ik heel goed moeten letten op haar signalen, wat laat ze me allemaal zien, dat kon al heel subtiel beginnen, en ik heb moeten leren inspelen op de juiste momenten. Belonen wanneer ze me losliet bijvoorbeeld ipv wanneer ze aandacht voor me heeft. Er zullen genoeg hondeneigenaren en trainers zijn die me voor gek verklaren, maar mijn hond en ik hebben onze eigen weg moeten vinden. Bij onze stichting ben ik de eerste die daar met een mechel als hulphond gekomen ben. Dat kun je niet vergelijken met bijvoorbeeld een labrador waar veelal mee getraind wordt. Het gaat bij ons gewoon net iets anders, maar het gaat goed. Al was het een uitdaging en een heel leerproces voor mij; ze is precies de hond die ik nodig heb op dit moment in m'n leven ... En vanuit die ervaring en gedachte, probeerde ik je te adviseren om zelf open naar je hond te gaan kijken, en te ontdekken wat wel voor jullie werkt. Juist met de bedoeling om dat te doen zonder te veroordelen of aannames te hebben, en ik adviseer je om dat zelf ook niet langer te doen. 
Susanne schreef in De puberteit deel 2
Als ik je goed begrijp, heb jij ergens zelf last van een ideaalbeeld van een hond? Want ik lees helemaal geen dingen bij jou waarbij ik denk: "nou dat is abnormaal!". De eerste keer dat ze wat spanningssignalen laat zien zodra iemand in haar persoonlijke ruimte komt, biedt je de leiding die ze nodig heeft, want het lukt je om de spanning te doorbreken en af te leiden waardoor ze weer terug kan ontspannen, toch? Bestudeer je hond goed, mogelijk dat ze al eerder signalen laat zien waaraan je kan merken dat haar spanning opbouwt waardoor je die leiding al kunt bieden voordat ze overgaat tot grommen. Maar vervolgens sta je toe dat een vreemde haar aanhaalt terwijl je weet dat je hond spanning opbouwt zodra vreemden in haar persoonlijke ruimte komen. Om dan teleurgesteld te zijn zodra ze haar spanning uit door te blaffen. Eerlijk gezegd ben ik van mening dat de mens in deze de fout maakt en niet de hond. Ik vind het zelf een belachelijk idee dat sommige mensen vinden dat alle honden aangehaald moeten kunnen worden. Het gebeurt mij ook wel eens dat mensen mijn hond aanhalen, of ze nu haar hesje met "hulphond - niet aaien of afleiden" draagt of niet. Ik zeg ze altijd duidelijk dat ze de hond met rust moeten laten. Duurt zo'n aaimoment net even te lang kan mijn hond ook spanning opbouwen (spanning kan zowel positief als negatief zijn). Mijn hond is dol op aandacht krijgen hoor, maar zodra ze het teveel krijgt wordt ze een stuiterbal (want ze is nog een jonge en energieke hond) en naast dat veel mensen dat gedrag wat teveel van het goede vinden, ben ik zelf ook gebaat bij een ontspannen hond zodra we de maatschappij ingaan. Daarom ga ik er selectief mee om wanneer en van wie ze aandacht krijgt. En ik overvraag m'n hond ook niet. Ik kan m'n hond overal mee naartoe nemen, maar ik heb alles heel rustig opgebouwd. Stap voor stap.    Monkey was overigens 1 februari loops geworden, en we zitten nu al een bijna een maand in de periode van schijnzwangerschap. Ze is mijn eerste teefje, dus heel veel kennis heb ik niet, maar ik heb begrepen dat elke teef hormonaal gezien een schijnzwangerschap meemaakt na een loopsheid. Echter de ene teef heeft er meer last van dan de andere. 
Susanne schreef in De puberteit deel 2
@ Jara: als ik het me goed herinner heeft je hond recent haar eerste loopsheid meegemaakt. Kan het zijn dat ze op dit moment in de fase van schijnzwangerschap zit? Merk je binnenshuis ook verandering in gedrag? Of is er iets veranderd binnen jullie structuur? Het kan met zoveel factoren te maken hebben dat het weer even minder gaat. De puberteit gaat vaak gepaard met fases van stabiliteit afgewisseld met angstfases waarbij je weer een stapje terug gaat. Je opvoeding is nog niet klaar na anderhalf jaar. Bij Monkey dacht ik laatst ook, nou we zijn nu al een tijd zo stabiel, die puberteit zijn we inmiddels voorbij. Eindelijk dacht ik (zal ik eerlijk toegeven), 2 jaar oud is ze nu! Maar zij is momenteel schijnzwanger, en het lijkt wel alsof we daardoor weer in de fase zitten van 9 maanden puber. Wat een draak! En het is nogal een slimmerik die hond van mij, die past zich sneller aan dan ik dus ze verzint vlot nieuwe manieren om aandacht af te kunnen dwingen. Gedrag wat grappig kan zijn, of juist ongewenst. Ik geef weer wat extra leiding en structuur nu, en we hebben ervoor gekozen om haar te laten helpen na deze schijnzwangerschap. Ze heeft er zelf veel last van, het is ook gewoon vermoeiend.. Maar het is verder wat het is, gewoon weer even een iets mindere fase die wat aanpassingen vereist. Honden hebben nu eenmaal instincten en gedrag die we ooit, om te kunnen overleven, juist heel aantrekkelijk vonden waardoor honden en mensen zo dicht naar elkaar toe zijn gegroeid. In deze maatschappij zien we blaffen, jagen, waken etc. eerder als ongewenst. Tja, aan die instelling kun je weinig veranderen. Maar het heeft nu eenmaal tijd en ervaring nodig om je hond te leren kennen en te leren leiding te geven en hoe te handelen. Aan je hond kun je merken of jouw manier van handelen het gewenste effect heeft of niet. Dat is de enige feedback die je feitelijk nodig hebt... Maar open ook je ogen voor het algehele plaatje. Een hond heeft net als wij ook een ziel en gevoel. Hormonen spelen een rol, helemaal in de puberteit. Het hoort allemaal bij de opvoeding. 
Susanne schreef in Reactie van pup van 5 maanden op stofzuiger
Honden en mensen hebben overeenkomsten, maar we hebben ook verschillen. Het belangrijkste zintuig van de mens is zicht, daarna gehoor en vervolgens reuk. Bij honden is dat in eerste plaats de neus. Stofzuigers en bladblazer verplaatsen lucht en daarmee verandert er voor een hond een hele hoop in het geurpatroon op dat moment. Daarnaast zit in de stofzuiger zak een hele hoop opgezogen deeltjes die elk een eigen geur heeft, zodra de machine aan gaat komt er ook nog eens geur vrij van de zak. Je creëert als het ware een explosie aan geuren. Het is heel normaal dat honden daarop reageren. Hoeft niets te maken te hebben met geluid. Het geeft een beetje spanning en dat kan op de darmen of de blaas werken, net als bij mensen inderdaad. Helemaal normaal dus. Zorg ervoor dat je als baas geen extra spanning toe gaat voegen. Ik sluit me verder aan bij de laatste woorden van Alaska: neem je tijd, geef de hond ruimte, zorg ervoor dat je zelf kalm en steunend en geduldig bent. En zo kan je hond zich hieraan spiegelen en zelfzeker door het leven leren gaan. Als de spanning bij de hond nou blijft oplopen kun je er ook voor kiezen de hond naar z'n plaats te sturen en hem daar even met rust te laten, dat geeft duidelijkheid en daarmee rust voor de hond. 
Susanne schreef in Verlatingsangst
Maak je geen zorgen hoor. Mijn ervaring is dat het met elke hond anders is. De ene hond heeft er direct geen moeite mee om alleen thuis gelaten te worden, en de ander moet er een beetje in groeien. Bij mijn huidige hond heeft het tot bijna een jaar geduurd. Het duurt zolang het duurt. Het helpt als je het als baasje niet zo belangrijk maakt, die energie kunnen honden namelijk oppikken waardoor ze zich aangemoedigd kunnen voelen in hun angst. 
Susanne schreef in Castratie: hoe lang voordat er verandering is
Oké, ik twijfelde inderdaad heel even of ik mogelijk een gevoel gaf van kritiek, maar zo kwam het niet over. Gelukkig maar, zo was het ook niet bedoeld! Je bent het niet verplicht, maar ik (en ik geloof anderen met mij) zou het interessant vinden als je ons een beetje op de hoogte houdt van jullie zoektocht. Misschien is er ook winst te halen uit een andere rustplek of een andere vorm van rustplek in huis. Mogelijk kun je met voeding en supplementen ook meer ontspanning bereiken, al ligt daar mijn expertise (nog) niet. Ik wens je in ieder geval veel succes in jullie zoektocht! En beterschap voor Chester! Ik hoop dat praktijkspeuren voor jullie een ontspannen betekenis krijgt. 
Susanne schreef in Castratie: hoe lang voordat er verandering is
Ik heb overigens geen kritiek op het feit dat jullie Chester hebben laten castreren... Ik snap dat zulke beslissingen niet lichtzinnig genomen worden. Vanuit m'n eigen ervaring weet ik hoe moeilijk de zoektocht is om het patroon van chronische stress te doorbreken. Het is ook nieuwe dingen uitproberen en ontdekken wat het effect daarvan is. Hierbij heb je natuurlijk ook wat geduld en tijd voor nodig. Maar als ik jouw ervaring zo lees zou ik persoonlijk nog op zoek gaan naar meer concrete ontspanning. En omdat ontspanning creëeren per hond/individu afhankelijk is, kan ik niet teveel tips vanachter een scherm bieden. Het is een ontdekkingsreis die je samen met je hond aan gaat. Voor de een wat makkelijker dan voor de ander. Wat ik wel ervaar, is dat ik zie dat heel veel honden (en hun baasjes!) echte ontspanning vinden in praktijkspeuren. Daarnaast leer je bij de juiste instructeur (!) de spanningssignalen van je hond beter herkennen en leer je meer over de wijze waarop je dan leiding moet bieden. Iets waar je mogelijk wat aan hebt? 
Susanne schreef in De jongvolwassen hond
Wat een mooie update Kim! Hoe bevalt je nieuwe baan? Het is logisch hoor, met een nieuwe baan om weer even te zoeken naar jullie ritme/balans. Leuk dat jullie zoveel plezier hebben in Agility en dat jullie band zo sterk aan het worden is. Hier gaat het ook goed. Gisteren ben ik met Monkey naar de dierenarts geweest voor jaarlijkse controle en vaccinaties. Dat was een leuk bezoekje. We kwamen aan en Monkey stak d'r snufferd uit de auto om te ruiken waar we waren, herkent de geur van de praktijk en ze had er al gelijk zin in! Maf beest, welke hond wilt nu graag naar de dierenarts? Nou ja zij dus.. Binnen zat ze iedereen te charmeren. Heerlijk vond ze al die aandacht, het werd een grote Monkey show. Op de behandeltafel was een beetje spannend, maar de dierenarts mocht alles bij d'r doen, en daarna was het weer tijd voor een grote knuffelpartij. We kwamen haast niet meer weg zeg, ze hadden ook nog wel een baantje in de aanbieding voor haar als praktijk hulphond. Toen heb ik haar maar meegenomen ;-). APK is weer goedgekeurd en we kunnen weer een jaar door. Verder wordt ze echt steeds meer volwassen nu. Met Adje gaat het ook goed. Hij heeft geen last meer van blokkades, er is veel meer berusting en zelfvertrouwen bij hem gekomen. Hij doet Monkey hier en daar graag na, op z'n eigen klungelige manier wel, maar dat zorgt dan weer voor veel hilarische momenten en we genieten dus ook enorm van hem. Het was van tevoren niet onze intentie 2 honden te hebben, het is zo gegroeid, maar we hebben het met ze getroffen .    Leuk dat je weer een update hebt gegeven! Ik ben ook nieuwsgierig naar hoe het met iedereen gaat. 
Susanne schreef in Castratie: hoe lang voordat er verandering is
" Toch fijn dat je een kleine tijdsindicatie geeft Kees. Ook als we in de tussentijd met supplementen etc aan de slag gaan, dan is het het waard om tegen die tijd te kijken hoe het echt met hem gaat.Je hebt helemaal gelijk Susanne. Ik heb zelf een studie/cursus in hondengedrag achter de rug, de hulp voorheen al ingeschakeld van gedragsdeskundigen, en we zijn vóór de castratie best ver gekomen met zijn gedrag. Echter bleven we een beetje in cirkeltjes draaien.Maag/darm klachten hebben invloed op gedrag, en de stress vanuit zijn gedrag heeft invloed op maag/darm stelsel. Voortdurende jeuk heeft invloed op gedrag, maar stress door gedrag kan daardoor ook weer jeuk veroorzaken. Daarnaast is t vaak moeilijk te beoordelen wat oversprong gedrag is en wat echt jeuk is.Hij ervaart met name veel stress van hetgeen waar hij bang voor is: andere honden. Maar door de werking van de amygdala zijn daar sowieso ook mensen en flapperende duiven bij gekomen. Ook tellen de gezondheidsklachten op bij die stress. Hoe goed we ook ons best doen om alle triggers buiten te sluiten, hij zal toch minimaal twee keer per dag naar buiten moeten, en geluid van blaffende honden buiten is niet altijd buiten te houden. Waarbij ik merk dat hij in de ochtend best ok is en met dingen om kan gaan, maar vanaf de middag en al zeker in de avond zit zijn emmer meer dan vol. En dan wonen we al best landelijk. Ook slaapt hij (in ieder geval overdag) niet erg vast, waardoor echt herstel al moeilijker is.De keuze bij de DA lag op een gegeven moment ook tussen castratie en medicatie voor gedrag. Echter is hij binnen in huis een hele rustige hond, accepteert vreemden, en ook bij de dierenarts laat hij zich alles gevallen en gaat gewoon liggen. Hij is alleen heel erg druk in zijn hoofd. Waardoor de dierenarts niet het vermoeden had erg veel te kunnen betekenen met medicatie. Ook masturbeerde Chester, en dan op een dusdanige manier waarop de DA het vermoeden had dat de hormonen een voortdurende mate van stress in zijn lijf creëerden. Waarschijnlijk hebben we dus alsnog de verkeerde gok gewaagd, maar het is wat het is. " Chesterenfam Kennis is fijn om te hebben, maar met deze hond blijk je daar weinig aan te hebben. Hij vereist een andere kijk. Masturbatie kan trouwens voortkomen vanuit hormonen, maar als je het zelf ook wel eens doet dan weet je dat het ook een vorm van ontlading (stress loslaten) kan zijn. Dierenartsen baseren hun kennis op de westerse geneeskunde. Dat werkt uitstekend bij acute klachten. Je hebt alleen minder aan dit soort kennis wanneer de klachten chronisch zijn, en al helemaal als ze voortkomen uit chronische stress. Hebben jullie een activiteit gevonden waardoor Chester kan ontspannen? En krijgt hij fysieke en mentale uitdaging? 
Susanne schreef in Castratie: hoe lang voordat er verandering is
Chronische stress kan zeker net als bij mensen trouwens leiden tot chronische gezondheidsklachten. Als dat zo is, dan zou ik de hond gaan observeren, waar krijgt hij nou stress van? En waarvan ontspant hij? Elke hond (en elk mens) is anders. Waar de ene hond zich lekker kan uitleven en ontspannen bij een bepaalde sport kan dat voor de andere alleen maar hogere opwinding geven, waardoor het stresslevel juist omhoog schiet. Daarnaast kunnen honden mensen uitstekend spiegelen, mechelaars gaan daarin zelfs nog een stapje verder, dus reflecteer ook bij jezelf: hoe gaat het met jou als de hond uitvalt/overprikkeld raakt? Ben je zelf gespannen? Zulke dingen kan niemand van achter een scherm beoordelen, maar is wel iets om in je achterhoofd te houden als je begint met observeren. Ga op zoek naar de antwoorden bij je hond is mijn advies. 
Susanne schreef in Hond met heel veel energie
Je kunt het ook zo bekijken: deze hond wilt jullie iets vertellen. Jullie zijn zelf druk en jullie kunnen zelf weinig rust momenten pakken overdag, dus ik spiegel jullie energie naar jullie toe in m'n gedrag. Laat een hond nou net heel goed kunnen helpen om die balans in jullie dagelijkse leven terug te kunnen vinden, maar dan moet je wel open staan om aanpassingen te maken. 
Susanne schreef in Hond met heel veel energie
p.s. Neuswerk is een leuke uitdaging voor de hond, kan hij veel energie in kwijt en dat is een activiteit die niet zo lang hoeft te duren. Prima uitvoerbaar in eigen huis en omgeving. En neuswerk kan op verschillende manieren. Zoekwerk, speuren, detectie... Je kunt van alles verzinnen, ik zou eens googelen wat bij jullie past. Plus nog een extra voordeel: van snuffelen maakt de hond hormonen aan die rustgevend werken. 
Susanne schreef in Hond met heel veel energie
Sommige honden vinden het heel moeilijk om zelf rust te pakken, die hebben wat extra begeleiding nodig om dat zichzelf aan te leren. Zelfde als met kinderen eigenlijk. De één valt voldaan in slaap na een uitje, en de ander blijft nog even doorstuiteren thuis, ook al is die nog zo moe. Als je vertelt dat je hond na een dag opvang, waarbij die volop buiten speelt met vriendjes, nog altijd staat te stuiteren in de avond, dan kan dat een signaal zijn van een hond die z'n rust gewoon niet kan vinden. Ik zou daarin eens wat gaan experimenteren, ontdekken wat voor je hond werkt. Onze herplaatser is een energiek ras (border collie), kende helemaal geen rust toen hij bij ons kwam. Het maakte niet uit hoeveel uitdaging of beweging we hem gaven, hij bleef maar komen. Z'n ogen zagen soms helemaal rood van vermoeidheid, hij kon zichzelf en z'n omgeving helemaal gekmaken (wat ook de reden van herplaatsing is geweest uiteindelijk). Wij hebben deze hond een eigen plek gegeven, en na elke goede activiteit buiten van hem verlangd dat hij binnen gewoon even z'n rust ging pakken. Consequent terug begeleid naar z'n plek als hij weer kwam, wel met rust en geduld - heel belangrijk als je iemand te bed stopt - en toch duidelijk. Per toeval nog ontdekt dat deze hond liever in een donkere bench vertoeft dan in een comfortabel mandje. In z'n eigen donkere plekje was hij minder gevoelig voor prikkels van ons gezin, en kon hij beter toegeven aan z'n slaap. Hier is een bench niet afgesloten overigens, deurtje hebben we eruit gesloopt, er hangt een doek voor het gat. Niemand heeft hem gestoord als hij daar lag, belangrijke regel. Dit hebben we een tijdje volgehouden, gewoontes doorbreken kost even tijd namelijk, maar inmiddels heeft onze hond de rust volledig omarmt. Hij heeft zelfs geen bench meer nodig om lekker te tukken (al staat ie er nog wel, want hij ligt er toch graag), maar het is zo'n enorme luiwammes geworden. Waar we hem in het begin nog moe moesten maken om hem te laten toegeven aan z'n slaap, is dat nu niet meer nodig. Waar hij vroeger overal de boel op stelten zette (inclusief de honden opvang, daar ging hij wekelijks heen bij z'n vorige eigenaren), is hij nu de meest relaxte hond die we ooit gehad hebben. Dus wat ik wil zeggen vanuit mijn ervaring is dat het prima mogelijk is om dit gedrag om te buigen, maar het heeft wel begeleiding nodig, vanuit het hele gezin. Beweging en uitdaging (zijn 2 verschillende dingen) is zeker heel belangrijk, maar rust is minstens zo belangrijk. Misschien zelfs belangrijker, aldus onze hond. Kijk goed naar de balans en begeleid je hond waar nodig. Als een ouder. Jullie hebben 3 kinderen dus voldoende ervaring om dit in goede banen te leiden :-). 
Susanne schreef in De jongvolwassen hond
Zeker goed om daar achter te zijn! Als je erover nadenkt is het inderdaad logisch, en toch heb ik niet eerder ingezien/aangevoeld dat dit een frustrerende handeling is in plaats van een kalmerende zoals ik hem bedoelde. Ik weet niet of ik die kennis nu heb opgedaan op de hondenschool vroeger, of dat ik bepaalde adviezen hier op het forum gewoon verkeerd geïnterpreteerd heb. Want ik ga in principe ook geen uitdaging meer uit de weg met Monkey, ik zeg duidelijk wat ik van haar wil tijdens het wandelen, en als het dan toch mis gaat grijp ik actief in. Niet door op die momenten mijn hond af te leiden met snoepjes, maar door letterlijk het oogcontact te verbreken en de focus weer op mij te brengen. Vaak vraag ik gewoon een 'zit', en bij oogcontact met mij lopen we weer verder. Daar heb ik wel eens succes mee, alleen niet altijd. En als ik er geen succes mee heb, dan is het blafgedrag heviger dan daarvoor (zie ik dus nu in). Mijn gedrag heeft in de hand gewerkt dat Monkey prima andere honden kan passeren als ik er niet tussen sta, en als ik er wel tussen sta vindt ze dat moeilijker (puzzelstukjes vallen op hun plek). Ze reageert niet consequent, maar als ze reageert is het vanuit die positie, dan is het duidelijk hè. En gelukkig makkelijker op te lossen/aan te passen dan ik dacht..   Ik weet overigens niet of ik de handeling 'ervoor gaan staan' nu echt actief ergens gelezen heb hier, of dat ik het er zelf bij heb verzonnen. Ik realiseer me nu wel dat je het advies "oogcontact verbreken" kan opvatten als in weglopen, en zoals ik het opvatte als in ertussen gaan staan (ik heb bijvoorbeeld nu pas door dat jouw handeling en de mijne in wezen verschillend waren Blondie). Al ben ik volgens mij ook lang niet de enige die het op deze manier probeert op te lossen. Ik wil niet zeggen dat het dan een verkeerde manier van oplossen is trouwens, maar het werkt niet voor mijn hond (en dus ook niet voor mij). Dat vind ik weer een rode draad in dit topic, en dat van de puberteit. Opvoeden doe je op je eigen manier en wat bij je hond past. Hoe het werkt voor een ander hoeft niet per se te werken voor jou en je hond. Er is niet één methode, of één boekje wat je kan volgen. Heel interessant allemaal wel vind ik ;-).    Wat een verhaal Blondie, het is nooit saai met die drie hè? Was Chara niet ook de hond die met EPI te maken heeft? Hopelijk heeft ze dan niet teveel last van die walnoten. Baasjes hebben een kerstborrel, dan zij ook zal ze gedacht hebben :-P.. Trouwens, wel heel netjes van je dames op het einde van de wandeling, dat ze überhaupt doorhebben dat je vertrekt en wel meekomen, ondanks dat de opwinding in hun spel zo hoog. Er zijn genoeg honden die door blijven gaan/opgaan in hun eigen spel... 
Susanne schreef in De jongvolwassen hond
Inmiddels heb ik nieuwe lessen gehad en ben ik tot andere inzichten gekomen die ik nog graag met jullie delen wil. Het blijkt dat de grootste trigger voor Monkey om te starten met blaffen naar een andere hond, niet eens zozeer met haar onzekerheid te maken heeft, en des te meer met mijn handelen, maar anders dan ik had verwacht. Het gaat hier even om gedrag aan de lijn, ik maakte namelijk zelf al de fout door de conclusie te trekken dat ze aangelijnd mogelijk net zo onzeker is als los, maar dat is (bij ons) niet het geval. Ze vermoeden dat ze zelfs enig plezier haalt uit wat herrie maken . Als Monkey besluit te blaffen, ga ik (tegenwoordig) tussen haar en de andere hond staan, en zorg dat ik haar focus weer terug krijg op mij voordat we verder gaan. Ik dacht dat ertussen gaan staan sowieso kalmerend werkt (ze houdt ook eventjes op met blaffen), maar ik ben eigenlijk een soort van sta-in-de-weg die haar op zo'n moment juist wat frustratie geeft, wat het blafgedrag uiteindelijk versterkt. Monkey vindt het echt veel makkelijker om andere honden te passeren als zij overzicht heeft hebben we ontdekt. Door ertussen te gaan staan is het ook nog eens zo dat ik (onbewust) veel aandacht schenk aan een vreemde hond. En als ik er nadruk op leg, is het voor Monkey logisch dat ook te doen. Als ze vervalt in blafgedrag kan ik haar veel beter uit de situatie halen door even weg te lopen, zo heb ik snel haar focus weer op mij zonder dat ze enig succes kan behalen met blaffen, en dan opnieuw proberen, dat pikt ze heel goed op. Rust creëeren door stil te staan is prima zolang ik er maar naast ga staan, en niet ervoor... Nieuwe inzichten, nieuwe handvaten, ik ben er blij mee. Vallen ook wel puzzelstukjes op z'n plek. Zo heb ik ook training gestoken in Monkey's gedrag met katten. En inmiddels kunnen we op straat best goed langs katten lopen. Ze reageert nog wel in de zin van dat ze ze aanwijst (blijft eventjes staan kijken met een poot omhoog), daar blijft het veelal bij. Maar als een kat op de vensterbank voor een raam zit, reageert Monkey duidelijk heviger. Ik snapte niet goed waarom dat nou zoveel uitdagender voor haar is dan een kat die letterlijk voor haar neus op straat loopt, maar ik heb dus steeds gedacht als we voorbij een kat achter het raam liepen: "mooi, die kat is veilig en blijft zitten waar die zit, we gaan dit ter plekke oefenen." En dan deed ik precies dezelfde handeling; ertussen gaan staan, focus op mij vragen en dan pas rustig (!) doorlopen. Terwijl ik bij katten op straat haar actief uit de situatie gehaald heb, en er met een grotere boog omheen ben gelopen tot het steeds beter ging. Is dus wel even een kwartje gevallen hier zullen we maar zeggen... 
Susanne schreef in Moeilijke eter
" Dan moet je kennis even verder kijken voor een goede opleiding " Dagmar Hier sla je vermoedelijk de spijker op z'n kop ;-). Maar ik moet zeggen dat ik tot nu toe steeds zie bij mensen/winkels die zich deskundige noemen op gebied van (honden)voeding, dat de fixatie vooral ligt op het voeren van rauw vlees. Ik heb zelf niet voldoende kennis om te beoordelen of dat goed of slecht is, maar zo'n deskundige kan mij en mijn hond dan dus niet helpen. Het is eigenlijk verspilde tijd/moeite en geld, en het rauwe vlees belandt hier in de prullenbak. Gestoomde maaltijden of brokken kan ik tenminste nog later weer eens aanbieden. Maar als jij (of iemand anders) mij een voedingsdeskundige kan aanraden die ook weet hoe je zonder rauw vlees een goede maaltijd samenstelt en dat kan afstemmen op de individuele hond en diens behoeften, dan sta ik daar zeker wel voor open om eens die richting op te kijken, want zelf kom ik er niet helemaal uit. Momenteel voer ik dus gestoomd vlees van carnis, en vul ik dat aan met de geperste brokken van Darf eko. Ze eet dat nu goed, en het gal spuwen is ook al eventjes geleden, het lijkt nu stabiel, maar ik vind wel dat ze veel ontlasting produceert, wat ook nog wel eens aan de dunne kant is, dus helemaal tevreden ben ik niet. 
Susanne schreef in Moeilijke eter
Mijn herder is ook niet bepaald een makkelijke eter. Rond een half jaar oud heeft ze bijna 6 weken lang nauwelijks gegeten (en loops werd ze pas met een jaar, dus dat had er niets mee te maken). Ik heb gehoord dat het er op die leeftijd ook een beetje bij hoort, slechter eten. Als pup eten ze vaak meer, en tegen een half jaar oud hebben ze hun grootste groeispurt er wel op zitten en ontwikkelen ze minder eetbehoefte. Toch leek me weinig tot niets eten niet goed, en heb ik van alles geprobeerd, rauw vlees, gestoomd vlees, verschillende goed aangeschreven brokken en zelfs royal canin anallergenic, omdat ze door het slechte eten regelmatig gal overgaf, en ik wilde uitsluiten of er een allergie speelde. Dat was het niet. Er heerst hier bijna een soort vloek, steeds wanneer ik dacht: "yes! Dit gaat er met smaak in!" en een grotere voorraad kocht, hoefde madam het niet meer - op dat gestoomde vlees na. Dat vindt ze heerlijk, maar ik vrees dan weer dat ze te weinig voedingsstoffen binnenkrijgt en probeer het aan te vullen met brok. Geperste brokken vindt ze het lekkerst heb ik ontdekt. Ik ben het ergens eens met de instelling dat ik het belangrijk vind dat mijn hond goed eet en dat het haar ook smaakt wat ze eet (ze werkt keihard voor me, dus goed en lekker eten is voor haar ook belangrijk). Maar het is hier niet zo makkelijk te realiseren en ik probeer het daarom ook maar een beetje los te laten. Momenteel eet m'n hond weer goed en is ze wat reserves aan het opbouwen, het zal wel weer afgewisseld worden met een periode minder eten binnenkort. Zo is het tot nu toe steeds gegaan.  Tegenwoordig heb je ook steeds meer voedingsdeskundigen voor honden, en ik geloof zeker dat het voor een hoop honden goed werkt. Maar toevallig ken ik iemand persoonlijk die zo'n opleiding volgt, en zo'n opleiding is dus enkel en alleen gebaseerd op het voeren van rauw vlees. Dat lust m'n hond dus niet (meer). Als ik het geef neemt ze een of twee hapjes met lange tanden om dat vervolgens uit te spugen. Daarnaast hoor ik ook dat artsen aan de bel proberen te trekken wat betreft rauw voeren, omdat rauw vlees gevoelig is voor bacteriën. De maag van de hond kan daar wel tegen dankzij het rauwe voer en daarmee een hogere zuurgraad, maar de E. Coli bacterie (oftewel de poepbacterie) die vaak gewoon verwerkt zit in het rauwe vlees zorgt ervoor dat meer honden (en diens baasjes die de maaltijd bereiden) resistent worden voor veel antibiotica. Dat is dan een probleem, want straks worden dieren en mensen ziek en kunnen ze mogelijk niet geholpen worden met de huidige medicatie. Dus waar doe je dan nog goed aan? Goed eten is blijkbaar nogal een zoektocht. M'n hond is nu 2 jaar oud en ik ben eigenlijk nog steeds een beetje zoekende naar de juiste voeding. Al ben ik blij dat er in ieder geval iets is wat m'n hond wilt eten. Ze is in ieder geval wel heel vrolijk en actief, het lijkt me dan ook dat ze het verder erg goed doet. 
Susanne schreef in Lange lijn Mechelaar pup voldoende beweging?
Voor degenen die niet kunnen aarden op een club (en toch iets willen ondernemen met hun hond), wil ik nog eens benadrukken dat een activiteit als praktijkspeuren bij uitstek geschikt is. Je hebt in principe niets meer nodig dan jezelf, je eigen hond en jullie uitrusting (denk aan goed tuig en een halsband, een lange lijn, water (!), voorwerpen om op spoor te leggen) en je kunt het overal doen. Je kunt een spoorloper vragen, je kunt ook je eigen sporen eerst uitlopen voordat je met je hond aan de slag gaat. Ik raad wel aan om ook lessen te volgen zodat je je hond kan leren lezen, dat is niet makkelijk om maar even zelf te ontdekken, maar je kunt vervolgens wat je leert tijdens de lessen oefenen wanneer je wilt, lekker op jezelf en wanneer het jou uitkomt. Trainingen doe je zeker in het begin in rustige natuurgebieden, dus je hoeft absoluut niet de drukte op te zoeken met je hond om samen bezig te zijn. En je krijgt 1 op 1 les, tijdens praktijkspeuren wil je namelijk competitie tussen honden voorkomen. Ik adviseer wel uitsluitend lessen in praktijkspeuren te volgen bij een instructeur die ook daadwerkelijk instructeur is. Dus die een spoorloper aanstuurt, en vervolgens met jou en je hond meeloopt, zodat hij/zij je kan leren wat je hond communiceert en laat zien, en hoe je handelen moet. Sommige instructeurs geven je een walkie talkie en lopen vervolgens zelf het bos is, en jij en je hond moeten het dan maar uitzoeken, maar zo leer je natuurlijk niets... Is te makkelijk geld verdienen naar mijn smaak. Voor mij en mijn mechelaar is dit zo leuk, zo uitdagend en we vinden allebei heel veel rust in het speuren. En je ontwikkelt ook nog eens een goede band met je hond. Ik heb het al vaker benoemd hier op het forum, maar ik kan het echt iedereen aanraden. Helemaal aan de mensen die zich niet prettig voelen in de groep/op de club. 
Susanne schreef in De jongvolwassen hond
@ Kim: met mijn eerste eigen hond heb ik dat ook ervaren. Het goed willen doen en vervolgens onzeker worden van allerlei verschillende adviezen. De eerste hondenschool waar ik met mijn eerste hond ging lessen, paste toen helemaal niet bij ons. Die manier van trainen beschadigde zelfs de band die ik tot dan toe met hem had opgebouwd.. Het is heel belangrijk dat jullie je beiden lekker voelen op de plek waar jullie trainen. Uiteindelijk gaat het toch ook om samen plezier maken (al vind je altijd mensen op de club die juist motivatie vinden in prestatie in plaats van plezier). Over het algemeen is het zo dat hoe meer ervaring je opdoet, hoe meer je je eigen gevoel durft te volgen, en hoe beter je wordt in het naast je neerleggen van alle meningen en adviezen van anderen (hetgeen waar je je niet goed bij voelt dan). Vroeger was mij bijvoorbeeld ook aangepraat dat honden een goed leven hebben als ze vooral lekker los mogen lopen en mogen ravotten met andere honden. Maar daar geloof ik inmiddels allang niet meer in... Van alle honden die ik heb gehad was er slechts eentje die echt gelukkig werd van contact met andere honden, dat was een herplaatser die voor ons in een grote roedel honden heeft geleefd. Maar die hond is slechts 3 jaar oud geworden, dus geen idee wat er van hem en zijn behoeftes geworden zou zijn als hij echt volwassen had kunnen worden. Anyway, ik weet zeker dat ik mijn hond(en) echt niets tekort doe als ik de hondenlosloopgebieden vermijd. En er zijn (zo te lezen) genoeg hondeneigenaren die dat ook ervaren.    Wat een leuke plannen verder met Evi! Agility is ontzettend leuk, ik heb het met mijn vorige hond gedaan. Wel veel opwinding in die sport, maar ik vind ook dat honden zich meer bewust worden van hun lichaam en overal betere behendigheid in krijgen. Dankzij Agilty voelde mijn vorige hond bijvoorbeeld het zelfvertrouwen om ook in bomen te klimmen, of op andere rare obstakels. Zijn bijnaam werd dan ook Aapje, Monkey is naar hem vernoemd :-). Veel plezier met jullie plannen in ieder geval, houd ons op de hoogte van het verloop! 
Susanne schreef in De jongvolwassen hond
Als ik iets geleerd heb met Monkey en door deze opleidingen te volgen, is het wel dat honden zich ontzettend bewust zijn van je energie. Tijdens het praktijkspeuren zie je helemaal duidelijk hoe het werkt. Als de handler een vol hoofd heeft en er niet echt bij is, zie je vaak dat de honden ook niet volledig geconcentreerd zijn. Of zelfs andere dingen gaan doen waarvoor ze buiten het speuren beloond worden, terwijl die honden normaal juist ontzettend gemotiveerd zijn. Laatst wilde mijn (speur)trainster een voorbeeld laten zien van hoe zij en haar hond detectie doen. Ze waren samen lekker bezig, haar hond was ontzettend fanatiek aan het zoeken, toen ik een verhaal begon te vertellen. Ik twijfelde nog of dat handig was op dat moment, maar ik was al begonnen en maakte het verhaal maar af. Ik merkte op dat mijn trainster aandachtiger naar me begon te luisteren, en hetzelfde moment zie ik dat die hond de concentratie ook verliest en gewoon stopt met de opdracht. Nu is hun band heel sterk/goed, maar zo duidelijk zie je dat honden direct doorhebben dat jouw energie verandert. Hoeft dus niet eens trauma gerelateerd te zijn.. Met Monkey merk ik bijvoorbeeld ook dat als ik me niet bezig houd met loslopende honden die we tegenkomen tijdens het speuren en Monkey actief benaderen, dat zij zich er ook niet mee bezig houdt en gefocust op spoor bezig blijft (en dan snappen die honden vaak goed dat er geen aandacht voor ze is en druipen ze weer af). Echter als ik me laat afleiden door een loslopende hond, dan Monkey ook, en dat kan nog wel eens wegblaffen in de hand werken... Je eigen mindset is gewoon echt van enorme invloed. Het kan trouwens ook gelden voor honden met wie je geen binding hebt. Hoe vaak we meemaken dat als een spoorloper een route uitloopt, en overweegt/nadenkt om een afslag te nemen - zonder dat daarbij de looppas aangepast wordt (langzamer lopen of stilstaan betekent meer geur op het spoor) - en toch besluit om het niet te doen en door te lopen, dat de honden die het spoor vervolgens uitwerken toch zonder twijfel die afslag nemen (om er vervolgens later achter te komen dat het spoor daar niet ligt) dat is echt bizar. Wind en/of ondergrond kunnen ook van invloed zijn op het spoor, maar het gebeurt zo regelmatig dat je duidelijk ziet dat die honden zich toch bewust zijn van de energie van de spoorloper, die had namelijk focus op die afslag. En zo zie ik nog meer voorbeelden van hoe energie werkt tussen mensen en honden. Heel interessant, ik leer een hele hoop. Dus ik begrijp goed wat je zegt over je eigen mindset. Het is trouwens een van de redenen waarom het helend voor me werkt dat ik zelf mijn hond opleid tot hulphond. Ik kon niet de energie van de PTSS laten heersen tijdens het opvoeden van mijn hond, ik moest echt de rust en de kalmte in mezelf opzoeken (en dat kon dan wel met behulp van mijn hond) om Monkey onbevangen en vrij kennis te laten maken met de maatschappij. Het is geen makkelijk proces geweest, maar zodoende wel heel erg helend. Zonder mijn hond was ik me echt niet zo bewust geworden van mijn eigen energie, waar ik spanning van opbouw, en zonder haar zou het me ook niet zo makkelijk lukken weer tot rust te komen wanneer spanning oploopt. Dus ik heb eigenlijk al een fantastisch goede hulphond. Ik heb ook al zoveel beterschap ervaren. Maar ik heb wel regelmatig te horen gekregen dat een mechelaar hier niet per se voor geschikt is, ik las het niet zozeer in jouw stukje maar ik benoem het door alle voorgaande op- of aanmerkingen die ik ontvangen heb al bij voorbaat tegenwoordig. Misschien iets te voorbarig dus ;-) al hoop ik daarmee discussies te voorkomen. Ik weet namelijk 100% zeker dat ik de juiste hond getroffen heb. Eentje die mij ook iets leert ... Al snap ik dus ergens wel dat mensen het benoemen, en dat ze het dan ook goed bedoelen.    Op dit moment gaat het goed hier. Ik heb ook veel nagedacht, waarom Monkey tijdens de test wel uiting gegeven heeft aan haar onzekerheid met honden en waarom het niet gebeurd is in de praktijk tijdens hulphondenwerk. Ik heb er denk ik ook een verklaring voor... Als ik Monkey namelijk meeneem tijdens winkelbezoeken of op druk bezochte plekken, dan maak ik in m'n hoofd een switch. Ik vind die momenten spannend, dus ik richt me op m'n hond en we doen het vervolgens echt samen. Monkey inclusief, op zo'n moment tel alleen ik voor haar en negeert ze alles wat om ons heen gebeurt. Hoe drukker het is, hoe meer haar focus op mij gericht is, ze doet het echt uitstekend. Maar tijdens de test had ik veel meer aandacht voor de omgeving. Ik probeerde met iedereen een praatje te maken, en te laten zien dat alle onderdelen ons prima afgaan. Monkey had iets minder aandacht voor me dan normaal achteraf gezien, niet dat het voor een ander op te merken was, want zoals het een mechelaar betaamt deed ze de opdrachten alsnog erg goed (en zoveel aandacht als Monkey normaal voor me heeft, zoveel is niet eens nodig om er een goede hulphond van te maken). Maar het had een teken voor mij moeten zijn dat Monkey meer bezig was met de omgeving. Net als ik trouwens, precies die mindset waar we het nu over hebben. Het maakte echter niets uit, totdat de hond de ruimte binnenkwam. Toen kwam de spanning en haar onzekerheid ineens wel naar voren. Tenminste, dat is mijn eigen theorie. Ik moet het nog met m'n trainers bespreken. Nu kan het in de praktijk wel eens vaker voorkomen dat ik afgeleid raak, en dan is het belangrijk dat Monkey zich gewoon goed voelt in alle omstandigheden die ons voorbij komen. Als zij zelfzekerder is met andere honden, dan zal dit gedrag niet meer tot uiting komen. En die zelfzekerheid heeft ze ergens al zodra ze weet dat ze niets met de andere hond hoeft te doen, dus daarin vind ik de oplossing. Dat is iets wat de laatste tijd steeds sterker naar voren komt. Misschien heeft het ook met een stukje volwassenheid te maken..? Ze heeft in ieder geval vooral behoefte aan interactie met mij en steeds minder aan interactie met andere honden. En dan zijn er ook nog een paar ervaringen geweest met honden die haar geen vertrouwen hebben gegeven, het is allemaal verklaarbaar denk ik. Nu komt in ieder geval de realisatie en weet ik wat te doen, dus het komt goed. Helemaal met behulp van de mensen (en diens honden) die ons bijstaan. Overigens is er hier ook weer een interessante ontwikkeling tussen Adje en Monkey. Ik zocht juist andere honden op omdat Adje sinds de adoptie geen behoefte meer had om met Monkey te spelen, maar sinds we besloten hebben om Monkey geen kennis meer te laten maken met vreemde honden, zijn Adje en Monkey elkaar weer helemaal aan het ontdekken in het spel. Ik ben echt verbaasd, maar op dit moment moet ik ze zelfs af en toe een halt toeroepen. Wie had dat gedacht?! We zullen zien wat de ontwikkeling is over een paar maanden. Bedankt Blondie, voor het delen van je ervaringen! Fijn dat het deze keer tijdens de training beter ging en dat de focus meer bij jou was. Ik kan me voorstellen dat het nogal ontdekken/aanpassen is in wat werkt zodra jullie het over een andere boeg gooien door niet meer/minder te belonen met voedsel. Helemaal met een hond die vanwege haar gezondheid erg op voedsel is gericht..  Maar zo te lezen lijk je ook de oplossingen te vinden die voor jullie werken, goed bezig dus! Ik blijf ook graag volgen wat jullie verdere ontwikkeling gaat zijn :-) 
Susanne schreef in Lastig alleen kunnen zijn
Ik geloof dat voedsel zeker van invloed kan zijn op het gedrag van de hond. Maar dat is niet het enige waar je balans in moet zien te vinden met een pup/nieuwe hond. Wat doe je bijvoorbeeld aan activiteiten met de pup? Misschien heeft hij teveel of te weinig uitdaging? Dat zijn ook factoren waar je naar kunt kijken. Maar ik zou wel in je achterhoofd houden dat elke hond anders is, en dat het voor een hoop pups ook niet vreemd is om na 2 maanden nog niet goed alleen te kunnen zijn. Bij ons duurde het ook wat langer, ze had nog een kleine terugval rond een jaar oud, maar ze is nu 2 en ze kan inmiddels hartstikke goed alleen thuis zijn. Blijf het gewoon oefenen, maar ga er wel ontspannen mee om is mijn advies. Tijdens het opgroeien zal je vaker stuiten tegen gedrag die je graag anders wilt zien, maar dat heet nu opvoeden, en ondanks dat honden snel kunnen leren, hebben ze (net als mensen) op sommige vlakken ook gewoon wat meer tijd/geduld/oefening/herhaling nodig. Lijkt me heel normaal! 
Susanne schreef in Lange lijn Mechelaar pup voldoende beweging?
Ik heb mijn jonge mechel ook een tijd aan de lange lijn uitgelaten. Zij heeft wel eens een hardloper en een mountainbiker staande gehouden, nou dat gedrag wilde ik absoluut niet stimuleren, met zo'n lange lijn voorkom je toch dat ze succes behalen. Plus dat het in jouw voordeel kan werken dat er tijdens het wandelen letterlijk een lijntje is tussen jou en je hond, in mijn ervaring. Een lijntje is niet alleen fysiek, het is ook mentaal, en dat laatste heeft een positief effect op de ontwikkeling van jullie band. Dus het is een prima idee om je (puberende) hond uit te laten aan de lange lijn, helemaal als hij op auto's wilt jagen. Ik heb met mijn mechel wel gekeken of ze voldoende fysieke en mentale uitdaging kreeg, dat hebben deze honden nodig. Rond de 8 maanden ben ik haar gaan aanleren naast de fiets te lopen zodat ze fysiek altijd haar energie kwijt kan, en dat op een gezonde/goede manier (net als fietsen is zwemmen trouwens ook goed voor sterke spieren). Detectie kun je al wel doen op deze leeftijd, dat is mentaal erg uitdagend. Of praktijkspeuren, daar kun je ook al mee beginnen. Dat laatste zou zelfs een goede voorbereiding kunnen zijn op het reddingswerk wat je zou willen doen in de toekomst. En er is vast nog wel meer te verzinnen qua mentaal uitdagende activiteiten betreft, het hangt ook van je hond af waar hij voldoening in vindt.. Maar goed, als fysieke en mentale uitdaging in balans zijn, dan is mijn ervaring dat zo'n mechel ook meer rust gaat vinden tijdens de gewone wandelingen. Zulke gekke uitspattingen aan de (lange) lijn kunnen een nadelig effect op het lichaam hebben, helemaal als dat nog in de groei is, al hoeft het niet... Die opwinding is namelijk verder wel normaal tijdens het opgroeien hoor. Maar met een hond die zo snel zo hoog in de opwinding kan schieten (en zichzelf of een ander daarbij kan bezeren) stimuleerde ik graag op alle vlakken de rust. En door die balans tussen fysieke en mentale uitdaging te vinden heb ik dat bereikt.. Kijk goed naar je hond, leer elkaar goed kennen en ontdek wat bij jullie past samen. 
Susanne schreef in De jongvolwassen hond
Ik ben altijd blij als je je ervaringen deelt Blondie, ik vind ze heel leerzaam. Ik heb wel eens laten vallen dat Monkey hier in de buurt graag de "neighbourhood watch" uithangt, en vanuit wat jij eerder geschreven hebt, ben ik in de buurt veel meer duidelijkheid gaan geven, en dat werkt super. Het gedrag van Monkey op de test verraste mij dan ook, zoiets hadden we al even niet meer meegemaakt, maar het kan zijn dat ik op dat moment niet voldoende leiding heb gegeven. Dat is ook besproken met alle mensen daar, en daar gaan we nu naar kijken. Eigenlijk heb ik het ontzettend getroffen met de mensen om me heen, die me helpen om op alle vlakken een geweldige (hulp)hond op te voeden en te trainen. En ik heb ook vertrouwen in mezelf. Als ik ergens goed in ben, dan is het met honden. Daarom is het zo mooi en misschien juist zo'n helend proces voor mij dat een hond me helpt weer meer te kunnen doen in het leven/deze maatschappij. Maar ik snap wat je zegt, en ik kan beamen dat een herder niet per se de meest geschikte hond is om er een hulphond van te maken. Het zijn zulke managers. Je moet echt een heel goed team worden met je hond om hem/haar voor dit doel in te kunnen zetten. En er moet een bepaalde balans zijn, deze honden hebben leiding nodig, maar als hulphond moet ze ook de leiding kunnen nemen als ik het nodig heb. Maar als het dan goed zit, dan heb je vervolgens wel een meesterlijke (hulp)hond (zo eentje krijg ik nooit meer), dat dan weer wel. Monkey en ik zijn in ieder geval echt heel erg goed op weg, we zijn er bijna. Komt goed! Mooi dat je je verhaal deelde over je eerste hond! Wat een plaatje is hij, hoe heette hij? Lastig dat Chiara zo voergericht is, daar heb ik geen ervaring mee.. Wat ik wel leer is dat zodra ik het gevoel heb dat ik mijn hond niet los kan laten omdat ik haar aandacht niet heb, ik dat gevoel ook volg en haar niet los laat. Als je dat namelijk toch doet met de verwachting dat de hond gaat luisteren, en ze doet het niet omdat ze zo afgeleid is, dan creëer je al gauw een situatie waarbij je (onbewust) druk gaat uitoefenen op een hond, en dat is niet iets wat je wilt creëeren als je iets wilt aanleren. Daarnaast kun je zo ook ongewenst gedrag stimuleren, want spelen met een andere hond werkt veel meer belonend dan een vrouwtje wat gefrustreerd raakt aan de kant (totdat ze het voertje tevoorschijn haalt). Snap je wat ik bedoel? Je kunt het wel gaan oefenen, maar zorg dat je je gevoel volgt in wanneer het wel of niet kan, en niet wat er verwacht wordt vanuit de les op dat moment.    Toevoeging: een trainingsveld van een hondenschool is een zeer uitdagend terrein voor een hond. Er ligt heel veel geur op de grond, van hazen/konijnen/ander wild, van alle honden en bazen die jullie voorgegaan zijn, en er is opwinding/afleiding in de zin van andere honden en mensen op het veld. Op een hondenschool willen ze je graag leren je honden onder deze omstandigheden onder appel te houden, wat heel helpend kan zijn, dat begrijp ik wel, maar ze verwachten het wel allemaal te kunnen aanleren onder hele moeilijke omstandigheden, voor een hond. Wil je iets aanleren en is het te moeilijk op het terrein van de hondenschool zelf, dan is het goed om een paar stapjes terug te doen. Te kijken naar makkelijker terrein of minder afleiding, en ervoor te zorgen dat het daar eerst goed gaat, en dan pas te durven verwachten dat het op een hondenschool ook kan. 
Susanne schreef in De jongvolwassen hond
" Jammer van het examen Susanne, wel fijn dat je je in het commentaar kunt vinden en er nu nog verder mee aan de slag kunt. Verandert de certificering veel voor jullie situatie, behalve dat ze dan officieel hulphond is? Wel speciaal dat jullie de eerste met een mechelaar zijn. Ik kan me voorstellen dat ze er uiteindelijk heel geschikt voor kunnen zijn maar begrijp ook dat ze niet voor iedereen geschikt zijn.    Eigenlijk gaat het hier geleidelijk aan best wel goed. Boyko blijft een beetje bijzonder maar heeft al een tijd geen bijtaanval meer gehad en laat zich steeds beter sturen in zijn waaksheid. Verder heb ik ook het idee dat hij steeds wat gelukkiger wordt, het zenuwachtige en in overdrive schieten is een stuk minder. Het zou goed kunnen dat de castratie hier ook aan bijgedragen heeft. " Hannah & June De certificering zou in de praktijk niets voor ons veranderen, behalve dat de woorden "in opleiding" wegvallen op Monkey haar hesje. Dat we niet in 1x geslaagd zijn, betekent eigenlijk dat het enige wat nu verandert is dat we extra begeleiding krijgen op dit vlak. Je moet het zo zien dat zolang er nog "in opleiding" op het hesje staat, de hond nog de fout in mag gaan. Zo leren we elkaar ook beter kennen en weet ik waar we aan moeten werken. Op het moment dat er alleen "hulphond" op haar hesje staat mag dit gedrag natuurlijk niet meer gebeuren. Uit deze test is gebleken dat we er toch nog niet helemaal klaar voor zijn om die woorden op het hesje aan te passen. Wat geen schande is, 2 jaar is nog heel jong. Ik denk zelfs dat ik juist trots mag zijn op wat nu al wel allemaal goed gaat.    Wat fijn dat het zo goed gaat met Boyko! Ik heb jaren geleden ook een hond gehad, die helaas niet oud heeft mogen worden, maar dat was een reutje met een niet-ingedaalde bal. Toen hij 3 heb ik hem ook gecastreerd omdat ik merkte dat hij zoveel last bleef houden van zijn hormonen, het zat hem zo in de weg, en die hond is daar mentaal toen zo van opgeknapt. Dus ik kan me helemaal voorstellen wat je ervaart met Boyko nu. Ik hoop dat je ergens te snel bent geweest in je conclusie dat het hapgedrag nooit helemaal zal verdwijnen  (dus ik hoop dat het nu stabiel blijft), fijn om goede berichten te lezen!