De jongvolwassen hond

Als vervolg op het pubertopic leek het me leuk om ook weer een topic te hebben maar dan voor de jongvolwassen hond. Hier kunnen we dan weer verder praten en discussiëren over de ontwikkelingen van onze inmiddels jongvolwassen honden. Ik vond het destijds leuk om alle verhalen te volgen van de honden in dezelfde leeftijdsfase omdat er toch veel overlap is. Ook iedereen die nooit actief is geweest in het pubertopic is natuurlijk welkom. Ik ben benieuwd wat jullie allemaal ondernemen met de jonge honden en waar jullie tegenaanlopen of wat er juist heel goed gaat. 

Leuk topic. Om welke leeftijdsrange gaat het?

Ik had het bedacht als vervolg op het pubertopic, dus misschien een leeftijd van 2 tot 4 ongeveer? Maar sta open voor andere suggesties hoor. Ik vond het leuk om in het pubertopic een beetje een vaste groep te hebben om zo de honden en baasjes een beetje te leren kennen. Af en toe even frustraties kwijt kunnen maar ook leuke dingen te kunnen delen en ervaringen en advies uit te kunnen wisselen. Al kan ik me voorstellen dat na de puber fase voor sommige de behoefte om dingen te delen wat afneemt maar als er animo is lijkt het me leuk. 

Ja snap ik!

Maar ik mag dus meedoen  Mijn labrador is 3, ze oogt zeker nog jong maar de puberstreken zijn inmiddels gelukkig verleden tijd. Ik denk niet dat ik veel over haar zal schrijven, want als alles goed gaat dan gaat alles goed en dan is er niet bijster veel om te vertellen. Maar ik vind het wel heel leuk om met jullie mee te lezen!

Hoe oud is jouw hond inmiddels?

Vroeg me verder trouwens nog af of jullie in het pubertopic ooit nog wat gehoord hebben van Marie? Ben zo benieuwd hoe het haar is afgegaan. 

Leuk! Ik heb veel meegelezen in je pubertopic. De mijne is geen puber meer maar nog wel een jonge hond. (Net geen 3). Ik merk vooral dat het langer duurt nu als er iets is in gedrag dat je om wil buigen. Ze pikken dingen minder snel op, tegelijk heel leuk om te zien hoe ze echt hun eigen karakter geworden zijn. Hoe is de castratie verkopen voor jullie hond? Merk je veel aan onzekerheid? 

Leuk dat jullie mee schrijven. Van Marie hebben we inderdaad niks meer gehoord. 

Boyko is inmiddels twee jaar. De castratie zelf is goed verlopen, ik mocht erbij blijven toen hij onder narcose gebracht werd en dat ging allemaal heel rustig. Toen hij net weer thuis was reageerde hij wel ongewoon agressief naar ons, terwijl ik in de auto naast hem zat en hij heel rustig was. Gelukkig was dat heel tijdelijk en waarschijnlijk door de nawerking van de narcose en alle stress, dit is later niet meer gebeurd. 

Rustig aan doen gaat met hem helaas echt niet, als hij zijn energie niet kwijt kan wordt hij ontzettend wild en gooit hij de energie er hoe dan ook uit. Hij maakte de ochtend na de castratie bijvoorbeeld een salto toen ik hem aan een simpele korte lijn uit aan het laten was omdat hij een takje vond. Dit was helaas geen op zichzelf staand incident hij was echt niet te houden, rondjes rennen om ons heen, springen etc. Ik denk dat dat zijn wond geïrriteerd heeft, in de nacht heeft hij toen toch zitten likken en daarna was het ontstoken. Hij heeft uiteindelijk lang met een kap rondgelopen en aan ons de eer om de restanten van zijn ballen in te sprayen met antibiotica spray. Nu ziet alles er gelukkig rustig en genezen uit. 

Het is denk ik nog vroeg om iets over gedragsverandering te zeggen, wel is het merkbaar dat hij minder geobsedeerd snuffelt. Hij snuffelt nog wel hoor maar lijkt er iets minder in op te gaan, hij eet ook beter. Tot zo ver dus nog geen negatieve nieuwe gedragingen gemerkt. We zijn vooral blij dat hij weer hersteld is. 

Bij Boyko merk ik vooral dat zijn hormonen sinds de puberteit iets minder heftig zijn geworden en hij juist wat stuurbaarder is geworden. Dus eigenlijk is mijn ervaring omgekeerd met die van jou (Jolanda). Een eigen karakter heeft Boyko sinds het begin al heel sterk, toen was hij wel al een maand of acht natuurlijk waardoor dat vergelijk lastig is met een hond die je van pup af aan hebt. Zijn eigenheid vind ik wel heel bijzonder (bijzonder lastig vaak ook hoor), dat heb ik nog nooit zo sterk bij andere honden gezien. 

Leuk, Glory is net 2 jaar geworden en Chara is nu op zeker wel 3 jaar oud.. bij haar weet ik er de vinger nog niet echt op te leggen wat nu exact haar geboorte maand is geweest. Als het begin van een jaar is geweest dan zal ze in de periode Januari t/m Maart al 4 jaar worden

Opgroeien en volwassen worden hier vind ik soms lastig te verwoorden als het gaat om proces waar je doorheen gaat. Voor mijn gevoel hebben deze 2 dames door het opgroeien in Buitenland een combi van processen doorlopen.

Deels soms héél snel wijs en volwassen gedrag (Overlevingsdrang en zelfredzaamheid) en anderzijds blijven hangen of juist proces ingaan wat ze gemist hebben tijdens hun opgroeien.

Ook nog eens omdat ze beide waarschijnlijk voor hun eerste loopsheid zijn gecastreerd/gesteriliseerd. 

Ben wel benieuwd hoe anderen met herplaatsers die jong volwassen kwamen dat ervaren.

--

De dames krijgen hier wat noten op de zang lijkt wel. Chara is gegroeid in karakter en zelfvertrouwen merk ik. Dat is uiteraard goed en fijn, maar ik moet wel even die grens daarin aangeven.

Klapkaken naar de kat omdat die ook even bij mij wil komen wil ik dus niet hebben, voorheen liet ze het bij staren en smakken omdat ze het er niet mee eens was, vandeweek dus een bijtbeweging met klappende kaken. Dat wil ik écht niet hebben.

Die kleine vond het gisteren ineens nodig om onze reu weg te happen bij aanrecht, nu is hij herstellende van een ingreep aan zijn gebit, maar ze heeft dit lef nog niet eerder gehad en ook dit gedrag wil ik dus niet hebben.

--

Zijn kleine veranderingetjes die ik nu zie ontstaan, soms met een logische verklaring, maar neemt niet weg dat ik daar nu wel even alert op wil blijven reageren.

Buiten namelijk idem, nu wonen we in en omgeving met honden die nogal uit kunnen vallen naar onze honden, maar dat was min of meer onder controle bij onze eigen honden. De laatste tijd merk ik dat ook Chara nu wat meer "mans" wil worden omdat ze zich echt duidelijk begint te irriteren.

Wat ook niet zo verwonderlijk is als zoals gisteren van links een witte herder uitvliegt, vervolgens een doodle recht op ze af komt zetten, daarna een kleinere blafbek, en vervolgens de doodle weer terug de hoek om komt.

Wij dachten al, er zijn grenzen maar geloof dat Chara haar grens daarin nu ook wel bereikt is.. maar goed.. ook dat is een verandering volgens mij door het volwassen worden en zelfverzekerder, maar wel een dingetje om nu even weer wat beter op in te gaan spelen, want hoe vervelend en irritant de andere honden soms zijn.. kan het niet zo zijn dat ze zelf ook even lekker van leer gaan trekken ..

Blondie, lijkt me inderdaad lastig als de hond naar de kat hapt, hoop dat het snel weer afneemt. Onrust onderling lijkt me ook vervelend, hoop voor je dat het van tijdelijke aard is. 

Ik denk dat het opgroeien niet zo geleidelijk gaat, toch wat meer met ups en downs waardoor het lastig is om te zeggen in welke fase ze zitten. Bij Boyko vond ik de puberteit ontzettend duidelijk, super hormonaal, constant grenzen opzoeken maar ook heel onzeker zijn, hij wist vaak echt niet wat hij met zichzelf aan moest maar wil daar dan ook niet bij geholpen worden. Als voorbeeld, aan het einde van een wandeling kwamen er in de verte twee honden aan, wat ik niet zo fijn vond want ik kende deze niet, daarvoor had hij al met een andere bekende hond gespeeld en onderweg waren we al wat spannende dingen tegengekomen, eigenlijk zat hij al vol mentaal. Dus ik gaf aan dat ik door wilde lopen, hij keek om en dook vervolgens vol op een geur om te snuffelen (oversprong gedrag). De honden kwamen dichterbij dus ik gaf aan dat hij mee moest komen, hij ging vol in verzet, ik pakte zijn tuig en hij begon te grommen, simpelweg omdat hij het allemaal niet meer aankon maar ook mij niet wilde volgen/vertrouwen. Het gehalte ik trek het niet maar ik wil het zelf doen was bij hem heel groot. Hij wil nu nog steeds alles zelf doen maar is wat minder instabiel daarin wat heel fijn is natuurlijk. Daar zie ik bij hem het voornaamste stuk groei en volwassenwording. 

Super vervelend dat je zulke honden in de buurt hebt. Ik heb ook een tijdje in een buurt gewoond wat qua honden (en criminaliteit ook trouwens maar dat terzijde) echt vreselijk was, ben blij dat ik daar weg ben, zo frustrerend en soms ook dood eng. 

Tot nu toe heb ik nog alleen maar ervaring met buitenlandse honden (al is Boyko hier natuurlijk geen buitenlander). Ik denk wel dat het proces heel anders gaat maar dat de situatie waar ze uit komen heel veel uitmaakt. June was doodsbang maar ze is altijd super respectvol geweest, begreep hondentaal vanaf dag één en nee was voor haar nee en klaar. Bij haar zat de uitdaging echt in de gemiste socialisatie. Iedereen zag haar echt als een ontzettende probleemhond, van de buitenkant leek dat ook absoluut zo maar buiten de extreme angst is ze binnenshuis, nadat ze gewend was natuurlijk, een hele makkelijke blije hond geweest. Boyko lijkt op het eerste gezicht een makkelijke vrolijke hond maar hij heeft denk ik als jonge hond afgezonderd gezeten van mensen en dieren. Hondentaal en mensentaal begreep hij echt niks van. Dat verbetert steeds meer maar vind ik veel lastiger om te begeleiden. Toen hij in onze straat verscheen, hadden we hier twee flink grote straathonden zitten waar Boyko graag mee wilde spelen, dit deed hij door zonder aankondiging direct bovenop ze te duiken. Dat werd hem niet in dank afgenomen (grommen, tanden laten zien, happend en dreigend op hem afrennen) maar hij ging vrolijk door. Tot één van hen het echt zat werd hem tegen de grond drukte, en heel hard corrigeerde. Toen zag ik hem vertwijfeld weglopen en toen sprong die een paar seconden later op de andere hond en herhaalde dit hele riedeltje zich weer. Gelukkig waren deze twee grote honden behoorlijk geduldig en besloot hij vlak daarna zich te focussen op het molesteren van ons tuinhek. We hebben hem toen met stokken geprobeerd te verjagen omdat we geen willekeurige wilde hond in onze tuin wilde maar hij stond toen kwispelend met een blije bek naar ons te kijken. Tsja toen realiseerde ik me ook wel dat hij niet zo geschikt was om als straathond door het leven te gaan... Waarschijnlijk koos hij ons huis omdat ik hem twee dagen daarvoor zag rondsjouwen met een heel stuk zwaar metalen ketting die constant tegen zijn poten sloeg en ik dat zielig vond dus halsband en ketting verwijderd had (de volgende keer denk ik daar even wat langer over na).

Dus beide honden uit het 'buitenland' maar met een hele andere achtergrond. Ik denk dat een groot verschil met een pup in huis halen is dat je dan alles zo optimaal mogelijk kan doen, goed socialiseren maar ook opvoeden op je eigen manier, dan gaat alles denk ik wel wat vlotter. Per rastype verschilt het denk ik ook enorm, June is qua type hond ook gewoon heel zachtaardig (meer windhonden type) terwijl Boyko meer stoïcijns is en stevig in zijn schoenen staat, maar door zijn achtergrond denk ik ook wat onzekerheid ontwikkeld heeft. Ik denk dus zeker dat (buitenlandse)herplaatsers anders zijn qua ontwikkeling maar niet direct vergelijkbaar zijn met elkaar. 

Hoi iedereen!

Ik wou even laten weten dat ik stiekem al die tijd vaak stilletjes nog wel mee heb gelezen/gescaned maar vanwege drukte en privé niet de ruimte en/of behoefte heb gevoeld om te delen. Maar ben op de achtergrond nog wel steeds aan het lezen geweest . Vind het fijn om te horen hoe het met jullie gaat!

De Flux update: zonder te veel willen snoeven gaat het met flux echt heel erg goed. Hij is gezond, vrolijk, altijd zin om iets te doen maar als er even niks kan is het ook goed. Het blaffen is buiten geheel gestopt en binnenshuis is het enkel nog bij deurbel of als mensen langs het raam lopen, maar als ik dan het ssssttt commando geeft stopt ie 90% van de tijd ook, het snachts blaffen is ook echt bijna helemaal verleden tijd. Zijn bench staat nog wel op de slaapkamer maar met het deurtje open mag hij zelf kiezen waar hij wil liggen, wat toch best vaak ook beneden is (wat wij eigenlijk stiekem een vrij ongezellige keuze vinden, maar we respecteren het). Recall blijft in het park in de buurt een aandachtspunt maar ik heb nog steeds goede hoop (in maart wordt hij 2) dat dit écht nog goed komt. Ook tegen mensen opspringen bij binnenkomst blijft nog trainen maar ook hier zien we steeds meer verandering. Flux enige minpuntje is dat hij  heel jaloers kan zijn als er bij ons thuis pups komen (hadden af en toe een logee) dan deed hij écht lelijk, een beetje zo'n kind met een houding van "nee, mijn mama " hier zou ik wel nog graag tips voor krijgen, bij de katten heeft hij het lichtelijk maar weet hij zo goed dat hij niet lelijk mag doen dat hij zich heel goed beheerst, wat erg fijn is. 

Ik moet eerlijk bekennen dat nu flux steeds meer volwassenen wordt, ik soms oprecht met tranen van geluk en ontroering (ja lekker dramatisch) naar hem kan kijken, het is zo'n ongelooflijk lieve verbinding makende en toch eigenzinnige gevoelige hond (zo kruipt hij elke dag voor een paar uur onder de bank om te slapen, dit is zijn rust/prikkelvrij zone en ik denk dat dit ook gewoon goed is dat hij zijn rust pakt?). Hij trekt echt nauwelijks meer aan de riem, dus JA écht als je maanden lang consequent blijft trainen én bij geen succes andere dingen durft te proberen (uiteindelijk heb ik een zelf bedachte variant met clicker training bedacht omdat ik gewoon zag dat het stilstaan bij het trekken bij hem het kwartje niet deed vallen) dan loont dit echt. Want man man man wat hebben we daar toch uren en uren consequente trainingsuren inzetten en soms was me echt de wanhoop nabij..Aan de andere kant heb ik daar ook zo veel van geleerd, ook over mezelf en mijn eigen emoties onder controle krijgen.. 

Daarnaast denk ik en wil ik ook graag de community van hp bedanken dat flux nooit opgegroeid was tot zo'n zelfverzekerde lieve en vrolijke hond als hij nu is. Ik heb zo veel kunnen leren van ook andermans fouten (zoals het ook té goed willen doen bij een pupje). Maar ook concrete adviezen, zo herriner ik me hoe alaska uitlegde dat je bij zelfbeheersings training ook echt moet wachten tot de hond tekenen van ontspanning laat zien, dit was écht een gouden tip en ik merkte  dat flux daarna echt een kalmere hond werd die nu ook in hele chaotische situaties zichzelf kan beheersen. June van jou heb ik zo veel gehad aan het geduld en kleine succesen vieren, zo belangrijk maar iets wat je zo snel vergeet. En bv ook willemijn die door haar lieve woorden me ook echt heeft laten genieten van de puppen tijd, dankzij haar advies heb ik flux altijd lekker achter me aan laten hobbelen en zelf zijn rust laten zoeken. Ik moet toch zeggen dat flux echt heel goed alleen kan zijn en ik denk mede hierdoor. Ook de vele verhalen over hoe het is om zelf reactieve honden te hebben van kahula en willow hebben mijn eigen houding naar andere hond eigenaren aangepast en ervoor gezorgd dat ik altijd op let en blijf trainen op de recall en flux nooit naar andere honden laat gaan aan de lijn. Nu heb ik een hond die aan de lijn nul behoefte voelt om naar andere honden te gaan, voor mij relaxed maar voor mijn omgeving nog zo veel belangrijker. Waarschijnlijk vergeet ik nu nog heel veel mensen met andere goede adviezen (zoals bv ook flux nooit alleen gelaten meer met botjes, het ruilen en nu geen hond met speeltjes of botjes nijd etc etc) en natuurlijk ook en misschien nog wel het allerbelangrijkste: het is een opgroeiende hond, bij niemand gaat dit meteen perfect en dat is oke, we doen allemaal ons best. Meelezen hoe andere worstelen, doorzetten, hoe de meningen soms zo kunnen verschillen en dat je dus ook altijd je eigen gevoel moet volgen, met oplossingen kunnen komen en soms ook gewoon accepteren was nog het meest waardevol. Dus hp mensen heel erg bedankt. Ik heb nu een schat van een hond en dat is echt mede gelukt door dit forum. 

@june,  ik blijf zo veel respect hebben voor het geduld en de liefde die je hebt voor boyko! Ook hoe je dit nu weer doet allemaal. 

Wat een fijn positief bericht. Super dat hij het zo goed doet en ook leuk om te lezen dat je zoveel aan hp gehad hebt. 

Monkey en ik zijn ook weer van de partij, ik lees en leer graag mee van andermans ervaringen. Monkey is nu nog geen 2 jaar oud, en voor m'n gevoel valt het best mee met die puberteit. Mijn vorige hond (een reu) had er meer last van. Natuurlijk hebben Monkey en ik ook onze uitdagingen gehad, maar op dit moment gaat het erg goed hier. We zijn enthousiast aan het (praktijk)speuren, en gelukkiger kan ik Monkey niet maken! Spoorlopers kunnen inmiddels met gerust hart in het bos verdwalen, met Monkey vinden we iedereen zo weer terug. Echt zo leuk en leerzaam om te doen samen, ik zou het iedereen kunnen aanbevelen! Verder gaat het loslopen hier ook goed. Laatst ging het wel eventjes mis toen een hardloper ons passeerde, maar dat bleek een incident, en eentje waar ik weer van geleerd heb. Van de week schoot ze toevallig ook een kat achterna die vanuit de bosjes voor haar neus weg rende, zo een aangrenzende tuin in. Die tuin had een afscheiding van niets, een paar plantenbakken waar ze zowel omheen als overheen kon... Ik gaf assertief aan dat ze hier moest komen, en ze twijfelde even, want in de tuin stond die kat haar nog altijd uit te dagen. Maar een paar versnelde stappen achteruit van mijn kant zorgde er echter voor dat ze er direct voor koos om te komen. Goed om dit eens ervaren te hebben, zo leer ik weer hoe ik beter kan handelen als de hond iets doet wat ik niet verwacht. Het opgroeien en opvoeden is toch een leerproces voor mens en hond hè?! Met andere honden is Monkey soms nog wat onzeker, maar dat lost ze vaak ook zelf op met leuk spel.

Degene die ons kennen vanuit het puberteit topic weten misschien nog wel dat ik Monkey ook aan het opleiden ben tot hulphond. Ik ben heel dankbaar dat dit ook heel goed gaat! Ze vindt het prachtig en heeft er veel plezier in.

Eigenlijk het enige waar we misschien nog tegen aan lopen is dat Monkey wel iets beter mag eten. Ik vind het een hele zoektocht naar het goede voer waar ze het goed op doet, en wat ze ook lekker blijft vinden. Is dat voor anderen ook zo? Tot zover onze update, ik volg graag jullie verhalen!

Susanne, leuk dat je er ook weer bij bent. Fijn ook om te lezen dat het zo goed gaat. Qua puberteit kan ik me ook voorstellen dat het verschilt tussen reu en teef. Bij June hadden we nergens last van, terwijl Boyko echt heel duidelijk in de knoop zat. Leuk dat het speuren goed gaat en super knap dat ze naar jou luisterde en niet de kat achterna ging. 

Het hebben/opvoeden van een hond vind ik ook heel leerzaam, bij June heb ik ook weer hele andere dingen geleerd dan nu met Boyko. 

Boyko heeft nog steeds af en toe bijt aanvallen, het was er grotendeels uit maar sinds de castratie zit het helaas weer in zijn systeem. Gelukkig wel steeds op hetzelfde punt, steeds aan het einde van de wandeling als we er bijna zijn. Ik denk dat de terugval komt omdat hij even rustig aan heeft moeten doen en zijn energie niet meer goed kwijt kon. Beetje frustrerend wel voor ons maar we zien ook wel dat dit er zo diep inzit dat het er waarschijnlijk niet meer helemaal uit gaat. Zo wel, is dat mooi, en zo niet, kunnen we er inmiddels goed genoeg mee omgaan. Hij bijt dan ook niet hard maar wel heel fanatiek en raakt dan totaal buiten zichzelf en tot hem doordringen gaat dan niet. 

Net was ik wel even trots op hem. We wonen redelijk afgelegen aan een doodlopende onverharde weg dus er komen hier maar weinig onbekende langs, zeker laat in de avond. Net stond er ineens een auto bij de poort te toeteren en Boyko reageerde daar direct op natuurlijk. Ik ben naar Boyko gelopen terwijl mijn vriend naar de man bij de poort liep. Toen ik hem zei dat hij moest zitten en dat het goed was, stopte hij meteen met blaffen. Dat is soms nog wel een puntje omdat hij dan zo in zijn waakmodus zit, dus was blij met zijn reactie. De man was van de security service en ons alarmsysteem had blijkbaar een foutmelding gegeven, dus hij moest naar binnen. Toen heb ik Boyko even alleen gelaten zodat ik June uit huis kon halen en heeft hij heel stoer gewaakt (wel aangelijnd). June uiteraard ook maar dat vinden mensen toch wat minder indrukwekkend met haar kleine formaat. Dus Boyko heeft precies gedaan wat hij 'moest' doen, het terrein bewaken en ook rustig stoppen als we aangeven dat het goed zit. Dat geeft ons hoop...

@Susan, leuk om de update van monkey te lezen! Ik vind het überhaupt al heel knap hoe goed je het allemaal al doet en zou zeker niet te veel inzitten over 1 incident. 

@june, wat jammer van de terug val sinds de castratie, merk je ook positief gedrag sinds deze ingreep? 

Nou dan loop je zo op te scheppen over hoe fantastisch flux t allemaal doet en natuurlijk is dat de goden verzoeken ;). Wil heel graag jullie advies en vooral wat ik hierin beter kan doen, wat ik ben niet blij met mijn eigen afhandeling. De situatie: Flux blaft/valt een soort van uit? op straat ineens naar vreemde mannen.

Ik vermoed sowieso dat flux weer even in een nawee van de puberteit zit (neus weer aan de vloer geplakt en kijkt weg als ik hem commando's geef, de rebel! Hahaha). Maar net tijdens het laatste avond rondje, komt een jongenman op de stoep ons tegemoet lopen met een fiets en flux was al echt gefixeerd op deze jongeman. Ik liep gewoon door een schonk er geen aandacht aan. Vervolgens moest flux boodschap nummer 2 en de dichtstbijzijnde prullenbak was de kant op waar de jongeman nu stil stond met zijn fiets. Ik was het gekke fixatie gedrag alweer vergeten en loop met koptelefoon op weer met flux langs die jongen. Flux begint ineens zijn angst blaf te blaffen en ik schrik, ook een beetje gênant naar die jongen toe (ik zei nog nét niet doet ie anders nooit) en vanuit emotie zeg ik "nou flux doe eens normaal, is toch niks aan de hand. We lopen verder maar ik merk dat mijn spanning best hoog is. Geef flux zit commando, doet ie braaf, adem zelf hard uit en loop weer verder. Ik had niet door dat de jongeman nu op het fietspad (en dus niet op de stoep ernaast) achter ons langs fietst en flux schiet er echt héén. Hij hing echt in de riem zegt maar. Nou ik schrik me echt de pleuris en toen heb ik ook echt denk ik best dom gereageerd door een beetje boos te doen van "nou ben je nu helemaal gek geworden FLUX!". Ja echt heel stom, wss olie op het vuur van iets wat hij al spannend vond. Ook mijn koptelefoon met podcast niet afgedaan, ook stom. Daarna moest hij eerst van mij wat commando's opvolgen waar ik vooral zelf rustig van werd (onder het mom van we hebben weer contact en alles onder controle). Ik snap dat dit niet de meest handige reactie was, wat kan ik de volgende keer beter doen? 

Lieve groetjes!

@ Jelena: uitvallen kan een vorm van spanning kwijtraken zijn. Wij mensen zijn eigenlijk de enige diersoort die spanning in ons lijf vasthouden. In het dierenrijk is het heel normaal en gezond om spanning direct je systeem uit te werken. Dat kan door schudden zijn, maar ook door te blaffen (of door bijvoorbeeld harder te lopen/trekken). Daarnaast heeft blaffen ook als functie afstand te vragen/vergroten tussen de hond en het onderwerp van spanning. Voor een hond dus een heel normale reactie.. Wat ook meespeelt als ik je verhaal lees, is dat je zelf afgeleid was vanwege een podcast. Honden voelen haarfijn aan dat jij met je hoofd ergens anders bent. En als jij afgeleid bent, dan zijn honden best bereid in te springen in de rol die jij normaal gesproken hebt. Dat doen ze vanuit de wil om samen te werken overigens. Flux had al aangegeven dat hij die man spannend/verdacht vond, en jij bleef afgeleid door je podcast. Geeft niets, dacht Flux, dan los ik het wel even op. Was jij al ingestapt nadat Flux je voor het eerst alarmeerde, en had je duidelijk gezegd "nee" en een doorlopen of kijk eens oefening, dan had Flux duidelijkheid gehad wat hij aanmoest met deze situatie en was bij hem de spanning niet zo hoog opgelopen. Ik moet af en toe ook duidelijk communiceren met Monkey hoor, zeker in het donker. Zodra het donker is is ook het moment dat roofdieren wakker worden en gaan jagen, instinctief is een hond (of een kind trouwens) daarom meer op z'n hoede. Een beetje extra duidelijkheid kan dan zeker geen kwaad. 

Wat ik je ook als tip wil meegeven is om voorzichtig te zijn met hoeveel druk je op je hond legt zodra jullie een spannend moment als deze hebben beleefd. Nu vroeg je achteraf allerlei commando's zodat jij je weer terug goed zou gaan voelen, om de verbinding tussen jullie terug te krijgen (terwijl wie was er oorspronkelijk afgeleid?). Maar daar zat op dat moment nog een hoop spanning van jou bij, wat Flux ook aanvoelt. Doe je dat te vaak, dan kun je zelf in de hand werken dat Flux gaat wegkijken wanneer je iets van hem vraagt. Wegkijken is namelijk een kalmerend signaal, dat hoeft niet per se ondeugd te betekenen. Kan wel hoor, maar ik zou er even op letten iig. Verder wil ik je je eigen tip ook nog even terug kaatsen om hier niet teveel over in te zitten. Honden blaffen wel eens, zijn wel eens waaks. Kwaliteiten die we met momenten enorm kunnen waarderen.. En die komen ook wel eens tot uiting op momenten die ons minder goed uitkomen, maar het hoort er wel gewoon bij. 

@Hannah; ik hoop dat Boyko inmiddels volledig terug hersteld is van zijn castratie en dat de rust weer terug is in z'n koppie! 

Ja ik kan je 100% hierin volgen en ik denk echt dat dit precies is wat er is gebeurd. Dat van het spanning kwijtraken door te blaffen wist ik nog niet maar sluit wel heel erg aan bij wat ik ook zag gebeuren. Ook klopt het inderdaad dat hij savonds altijd wat meer on edge is, helemaal tijdens die puber terugval fases.

Dus volgende keer: koptelefoon af, verbinding al zoeken door bv idd kijk oefening en duidelijk maken dat ik wel op let zonder er een enorm ding van te maken. Die oefeningen doen net na spanning voelde achteraf ook best stom, ik deed het ook een beetje vanuit een soort paniek voetbal. Dankjewel voor je uitgebreide analyse en meedenken. 

Ook fijn om te lezen dat het inderdaad waarschijnlijk gewoon spanning was die eruit moest en niet dat flux ineens een hekel heeft aan mannen op straat. 

Dank!!

@Jelena: Een keer uitvallen is inderdaad niet direct dramatisch en vaak logisch te verklaren. Boyko heeft dit in het begin ook een aantal keer gedaan, door alle spanning. Vaak komt het denk ik voort uit angst en is het een vorm van afbluffen, in de hoop dat het enge ding/wezen niet dichterbij komt. Soms kan nee zeggen en afleiden voldoende zijn maar als een hond heel hoog in de spanning zit werkt dat niet meer/of zelfs averechts. Bijvoorbeeld een kijkoefening kan afleiding bieden waardoor de hond zich op jou focust en het gevaar even vergeet. Het kan er ook voor zorgen dat de hond de indruk krijgt dat je de dreiging niet serieus neemt of onderschat waardoor die nog harder gaat uitvallen. Bij Boyko was dit laatste het geval, hij raakte bijvoorbeeld ontzettend in de stress van één specifieke koe die vaak bij ons in de buurt loopt. Hier ben ik toen rustig op gaan oefenen door steeds een stukje richting de koe te lopen en wanneer ik aan zijn signalen zag dat het teveel was, te stoppen of om te draaien en een stukje terug te lopen. Zo konden we steeds een stukje dichterbij komen zonder dat hij uitviel en na een paar dagen had hij door dat de koe niet eng was. Af en toe wat ruimer om mensen heen lopen in het donker is denk ik een goed idee, zo leert hij dat jij anticipeert op de situatie en hij het dus niet allemaal zelf hoeft te regelen. Wat bij June trouwens ook hielp bij haar mensen angst, was de mensen even vriendelijk groeten, daarin legde ze blijkbaar het verband dat het dan wel goed zat. Het allerbelangrijkste is denk ik dat de hond door heeft dat jij alles regelt en de hond niet zelf situaties op hoeft te lossen. 

@Susanne, Boyko is inderdaad helemaal hersteld. Hij is merkbaar een stuk minder obsessief in geuren geïnteresseerd, ik heb het idee dat het voor hem ook wel fijn is. Het is ergens best sneu met overal loopse teefjes om hem heen dat hij steeds op zoek was maar niks mocht, het was wel echt zijn levens missie, nu meer een gezonde interesses. Hij eet ook een stuk beter dus in die zin is het denk ik een goede keuze geweest. Het opnieuw beginnen met bijtaanvallen is denk ik niet hormoon gerelateerd maar doordat we hem geprobeerd hebben rustig te houden. Daar werd hij zo ontzettend opgefokt van dat hij zijn energie er op een andere manier uitgooide. Doordat zijn wond niet goed genas duurde dit wat langer en heeft hij met een kap rond moeten lopen wat voor hem ook een soort marteling was. Hij heeft altijd echt een gigantische hoeveelheid energie die er echt uit moet in beweging, grote kluiven, hersenwerk, zoekspelletjes, dat werkt voor hem pas nadat hij fysieke energie kwijt is, als vervanger is het vrij kansloos.

Het normaliseert langzaamaan weer wat nu hij zijn beweging weer krijgt, dus het komt vast wel weer goed. Wel denk ik dat dit voor hem een onbeholpen manier blijft om zich te uiten, jammer maar we zijn er inmiddels wel aan gewend. We hebben wel echt het idee dat hij op emotioneel gebied niet helemaal klopt, dit is al een stuk verbetert maar het blijft gedeeltelijk wel zo schatten we nu in. Hij heeft gewoon, net als de meeste honden hier helaas, niet de beste start gehad en daar blijft vaak toch iets van hangen. 

Ik heb regelmatig over Monkey geschreven, maar wij hebben al een tijdje nog een hond in huis. Het is zo gegroeid dat hij echt de hond van m'n man geworden is en dat Monkey van mij is, vandaar dat ik nog niet veel over hem gedeeld heb. Maar dat wordt eens tijd dacht ik. Hoewel dit topic de jongvolwassenen hond heet vind ik het verhaal hier wel bij passen, aangezien wij de hond in diens welzijn aan het heropvoeden zijn, dus met hem zitten we ook nog volop in een dergelijk groeiproces. En ik vind het interessant om jullie kijkwijze op de situatie te horen, misschien komen er wel ideeën waardoor we hem beter kunnen helpen. Het gaat om een border collie van 6 jaar genaamd Adje. Z'n naam is een beetje vreemd maar het past hem uitstekend, liefkozend bedoeld. Zo'n verschikkelijk goede sul maar hij heeft nogal bijzondere eigenaardigheden. Adje kwam uit een druk gezin waar eigenlijk geen tijd voor hem was. In eerste instantie kwam hij bij ons als oppashond in de tijd dat onze vorige hond overleden was en nog voordat Monkey geboren werd. En we kunnen wel constateren dat ie is blijven plakken. Ergens hadden we nog de hoop dat een volwassen hond kon helpen in de opvoeding van Monkey, maar dat was voor Adje teveel gevraagd. Die had z'n eigen rugzak en moest zelf geholpen worden. Toevallig vond m'n man het geen enkel probleem om zich met hem bezig te houden en zo konden we beide honden bieden wat ze nodig hadden, en zo geschiedde... Één van de dingen waar Adje heel veel moeite mee had was z'n rust te nemen. Hij reageerde heel neurotisch op alle geluiden, al was het nog zo zacht. Je kon nog geen keukenpapiertje afscheuren of hij kwam al met die grote ogen, oren in de nek, kop laag, gespannen spieren van z'n plek om vervolgens te gaan lopen ijsberen in de kamer, niet wetende wat ie met zichzelf aanmoest. Maakte niet uit hoeveel uitdaging we hem gaven, hij had geen rust. We besloten hem te helpen die rust in huis te vinden door hem consequent doch rustig/geduldig naar z'n plek terug te sturen. Dit pikte hij gelukkig best snel op, al heeft het nog een hele tijd geduurd voordat hij echt kon ontspannen. Dat kwam eigenlijk pas nadat we hem fulltime in huis hadden. Maar het is al best gelukt! Hij is echt een heerlijke luiwammes tegenwoordig. Vaak in z'n bench, bedekt met kleden, heeft ie echt z'n prikkelarme eigen plekkie, wat ons betreft mag deze hond al lekker van een goed pensioen genieten hoor. Z'n spieren zijn ook niet meer zo hard en z'n ogen zijn niet meer zo groot. Je ziet deze hond echt zichtbaar ontspannen en dat is heel dankbaar om te kunnen doen voor hem. Maar het gaat nog niet altijd goed. Ik weet ook niet of we dat al kunnen verwachten, aangezien hij pas dit jaar definitief bij ons is komen wonen. Het is zo dat één van Adjes eigenaardigheden is dat hij in z'n kop kan blokkeren/bevriezen. Dan blijft ie letterlijk aan de grond genageld staan, niet meer te bereiken. En dat soort bevriezingen gaat steeds in patronen. Dus dat zal zeker te maken hebben met de overgang van z'n oude naar ons huis. Eerst was het nog als we buiten naar de auto terug liepen, daar zagen we de logica nog van in. Maar het breidde zich ook uit in huis. Als Monkey en ik thuis zijn kan hij ineens bij de deuropening van de gang naar de woonkamer bevriezen. Terwijl hij en Monkey het op zich prima kunnen vinden met elkaar (het enige wat ze dan nog niet samen doen is spelen, daar heeft hij geen zin in en dat wordt gerespecteerd). Nu vinden we altijd wel een manier om dit soort patronen te doorbreken, maar er dient zich steeds weer een volgende reden tot blokkade aan. Op dit moment lijkt Adje zichzelf te hebben aangepraat dat hij geen water kan komen drinken als iedereen in de woonkamer zit. Die blokkade is er niet continue trouwens, soms heeft ie gewoon zo'n dag. Gisteravond zat hij een beetje zielig te piepen vanuit z'n bench, maar hij kan er altijd uit (zit geen deur in), en met alleen piepen is het ons niet duidelijk wat ie wilt. Hij kan al piepen omdat ie aan z'n botje wilt beginnen wat voor z'n neus in de bench ligt bijvoorbeeld, daarmee mag hij zichzelf helpen. Soms stellen we nog wel eens een vraag, of nodigen we hem bij ons uit, maar Adje blijft vaak gewoon zitten waar die zit, dus dan laten we hem ook. Bij de laatste uitlaatbeurt werd gisteren pas duidelijk wat er aan de hand was, want hij rende zo naar z'n favoriete drinkplekje in de sloot om het vervolgens op een zuipen te zetten. En dat is wel eens vaker gebeurd. Tja wat moeten we hier nou mee hè? Iemand ideeën? Ik hoop ergens dat hij hier overheen groeit naarmate hij meer gewend raakt hier.. 

Hi allemaal!

Ik schrijf ook weer graag mee. In het pubertopic heb ik ook een tijdje mee geschreven, maar ik vind het lastig om het allemaal bij te houden. Ik vind het heel leuk om al jullie verhalen te lezen.

Evi is nu bijna 2 jaar en het gaat eigenlijk heel goed! Een tijdje terug had ik een topic geplaatst over dat ze niet met mij alleen naar een park/bos wil gaan. Dit gaat al veel beter. Ik merk dat ze in de middag wel alleen met mij wil gaan, maar in de ochtend liever niet. Misschien heeft ze in de ochtend nog niet zoveel zin in zo’n lange wandeling, haha. 

Susanne: Wat fijn dat Adje bij jullie mag blijven. Als ik je omschrijving lees komt hij over als een hele gevoelige hond. June kan dit ook hebben, ook met drinken toevallig, ze blokkeert dan als er iemand in de keuken is, waar haar bak staat. Dit doet ze niet altijd maar soms heeft ze ook zo'n dag, ze heeft ook een tijd gehad dat ze specifiek vanaf een bepaalde lijn op de bank wilde springen wat eigenlijk te ver weg was waardoor ze enorm ver moest springen. Dit laatste was denk ik ontstaan doordat ze zich een keer verkeerd afgezet had dichtbij de bank maar dat is een vermoede. Misschien is het een beetje hetzelfde als bij mensen met dwangneurose een soort houvast zoeken in periodes van stress? Een echte oorzaak of oplossing zou ik zo niet weten maar als het steeds minder voorkomt is dat waarschijnlijk een goed teken. Border collies hebben vaker epilepsie, misschien zou het anders ook iets neurologisch kunnen zijn een soort kortstondige aanval?

Evi, leuk dat je er ook weer bij bent. Fijn dat het wandelen beter gaat, misschien inderdaad gewoon geen ochtendhond?

Boyko heeft nu een paar dagen geen bijtaanval meer gehad en hij lijkt weer terug in het oude ritme te zitten. Hij is zichtbaar rustiger in zijn hoofd. 

Wat fijn dat Boyko merkbaar rustiger geworden is! Hopelijk blijft dat zo, een castratie kan zeker voor meer rust in z'n koppie zorgen. 

Wat toevallig dat June ook soms kan blokkeren als ze wilt drinken en er in haar beleving iemand in de weg staat... Laten jullie haar dan maar, of zet je het waterbakje bijvoorbeeld ergens anders? Ik had van een vriendin de tip gekregen om een bakje water in Adje zijn bench te hangen, maar Adje heeft wel iets onhandigs over zich, waardoor we erop kunnen wachten dat ie z'n waterbakje omstoot en van z'n bench een poedelbadje maakt.. Ik weet ook niet of we er wel achter staan om het hem zo gemakkelijk te maken, we willen hem juist stimuleren om uit die oude rare patronen/gewoontes te groeien. Dus voor nu blijft het water gewoon op de vaste plek staan... 

Ik verwacht niet dat epilepsie mee speelt bij Adje. Ik denk eerder dat het gedrag eerder voorkomt uit het feit dat hij hier zo'n ander huisje heeft dan wat hij gewend is. Met andere regels. Het is hier ook niet zo druk. Het zal nog wel wennen zijn voor hem. Vanuit andermans ervaringen met herplaatsers heb ik begrepen dat zoiets tijd nodig heeft. Verder gezien maakt hij ook wel echt goede stappen de laatste tijd! Gisteravond heeft Adje ons zelfs even versteld doen staan. Hij kwam z'n bench uit, liep de kamer uit en hij kwam weer binnen. En hij besloot zowaar om op de Monkey manier om eten te vragen. Dat deed hij letterlijk; hij ging in de keuken zitten, keek mij strak aan en toen hij door had dat we contact hadden, keek hij naar Monkey's voerbakje. Zo grappig hoe hij dat exact van haar gekopieerd heeft toch? Met zijn oog ook gericht op Monkey's voerbakje en niet zijn eigen... Maar ik heb hem direct zijn eten gegeven, en we hopen dat dit succesje ertoe leidt dat hij vaker openingen voelt om duidelijk te communiceren in wat ie wilt/nodig heeft. Dit was voor hem de allereerste keer, en we moedigen het aan, want met passief piepen in je bench kunnen we niets, dat begrijpen we niet. Dus dit was even een momentje van halleluja! Hij begint weer stappen te maken :-) 

Wat een leuk topic!

Ik ben nieuw, maar heb wel een jongvolwassen meisje lopen (3 jaar alweer).

Ze komt uit mijn eigen fok, en is altijd een beetje anders geweest dan de rest, haha.
Onze uitdagingen nu zijn vooral mensen waarvan zij vindt dat ze te dicht langs haar tuin lopen.
Ze zet dan haar vacht omhoog en blaft. Onzekerheid, zeker weten. We begeleiden haar er wel in, maar soms is ''even snel de tuin in'', net zo snel weer naar binnen. 
 
Alleen thuis zijn is ook niet zo haar ding.
Anna maakt namelijk alle barrières open, en dan sneuvelt er nog wel eens iets (een afwasborstel of een doosje tissues).
Ze zit eigenlijk standaard bij de voordeur wanneer we thuis komen, waarbij ze dus door een ren van 1 m hoog en een deur heeft moeten komen
Op de camera zien we dat ze niet in paniek is, maar wel snel verveeld.

Verder doet ze het erg goed, ze is alweer een heel jaar goed zindelijk, loopt fijn mee aan de lijn en ze negeert 90% van de honden die we tegen komen.
Ze was ook een poeper in de auto, en ook dat is al zeker 8 maanden niet meer gebeurd!

Hannah, wat fijn dat Boyko nu meer rust in zijn hoofd heeft!

Susanne, wat goed dat Adje aangeeft wat hij wil! Dat piepen heeft Evi ook erg aanzich. Ik heb haar wel vanaf pup dus dat is natuurlijk anders. Ze ging dan bijvoorbeeld midden in de woonkamer zitten en piepen. Ze bleef me dan ook heel intens aanstaren. Ik nodigde haar dan ook uit om bij me te komen liggen, maar ze bleef zitten waar ze zat. Na een paar minuten kwam ze dan toch bij me liggen. Nu is het eigenlijk wel over. Ze piept soms nog maar nu is het echt om iets duidelijk te maken, eten of de balkondeur moet open bijvoorbeeld. Wellicht dat Adje er ook overheen groeit als hij zich mee op zijn gemak bij jullie voelt. 

Tamara, fijn dat het steeds met kleine stapjes vooruit gaat! 

Suzanne, er zijn drinkflessen speciaal voor honden te koop die je vastmaakt aan de randen van de bench. Als je: drinkbak hond bench googled vind je ze wel, wij hebben die van flamingo en die werkt echt top! Dus dat kan een optie zijn. 

Leuk om alle nieuwe verhalen te lezen! @hannah: Fijn dat het nu al een tijdje goed gaat met de bijtaanvallen van boyko! Heb je uit kunnen vogelen waardoor dat komt? 

Ik heb de laatste tijd met flux op straat beter opgelet waarneer ie zich ging fixeren op specifieke personen en dan het meteen opgelost (er zelf tussen gaan staan of kijk eens oefening) en flux heeft het niet meer gedaan! Wat ik dan ook doe en ik was erg benieuwd of jullie dit herkennen/ook doen (of ik kom nu echt over als een gestoorde) is letterlijk tegen flux hard op zeggen "ja ik heb die man ook gezien en nee jij hoeft het niet op te lossen". Ik doe dit ook vaak in de auto of op andere momenten. Ik weet niet of ik een andere energie dan krijg ofzo maar het lijkt wel alsof het hem helpt?

Susanne, we besteden er vooral niet teveel aandacht aan en uiteindelijk drinkt ze dan wel weer. Toen ze alleen van grote afstand op de bank wilde springen, heb ik haar aangeleerd om via haar mandje, dat aan de zijkant staat op de bank te springen. Dat pikte ze toen goed op en zit nu in haar systeem. Het belangrijkste is denk ik om er niet nog meer spanning op te leggen en als er nu bij Adje vooruitgang inzit lijkt me dat een teken dat wat jullie nu doen goed werkt. 

Tamara, lijkt me heel speciaal een hond die je zelf gefokt hebt. Het ras staat er ook niet om bekend om heel makkelijk te zijn, toch? Ik kan me voorstellen dat alles dan allemaal een stuk meer energie en oefening vergt. 

Jelena, het gaat nu nog maar kort weer goed qua bijten maar dat is ook al fijn. Het ging voor zijn castratie lange tijd goed maar door de hete periodes in de zomer had hij zoveel opgekropte energie dat hij weer begon toen het onder de 30 graden was. Toen we weer lange wandelingen konden maken ging het weer goed. Daarna volgde de castratie en doordat de wond niet direct mooi genas moesten we het langer rustig aan doen. Toen beet hij dus weer volop. Nu is het ritme weer terug, voldoende lange wandelingen en ook voldoende rust. Wanneer die balans verstoord wordt valt hij dus hierin terug. Op zich geen ramp hoor maar wel vervelend als er even geen andere optie is door hitte of een blessure. 

Hij is ook behoorlijk waaks, wel alleen als het hem uitkomt trouwens, daarin wordt hij de laatste tijd wel wat stuurbaarder. Daar ben ik wel blij mee, gisteren was er bijvoorbeeld even een monteur bezig en nadat ik aangaf dat hij stil moest zijn deed hij dit heel netjes. Ik heb toen de hele tijd bij hem gezeten en hij ging uiteindelijk zelfs op zijn rug liggen. Dit was eerder wel echt een puntje hij kon dan zo fel zijn dat hij zelfs weleens gericht naar me beet wanneer ik zijn aandacht dan opeiste. Ik vertrouw hem echt (nog) niet met vreemden maar vind het wel een fijne stap vooruit. 

Nee, klopt. Ze zijn over het algemeen heftiger in emoties en hondentaal dan ''normale honden''.
Nu is Anna ook nog eens een halve Amerikaanse Wolfhond (en dus staat ze dichter bij de wolf dan een gemiddelde Tamaskan). Daardoor is ze echt extreem intelligent en dingen die ze niet de moeite waard vindt, doet ze dus ook niet.
Één ding daarvan was zindelijk worden. Ze vond het niet erg om buiten te plassen, maar als de deur naar buiten dan dicht zat, deed ze het net zo makkelijk binnen. Zonder aangeven dat ze dan moest oid.
Haar onzekerheid naar mensen is een stuk DNA, en ik denk ook een stuk dat ze precies in het begin van de Corona-lockdown geboren is.
Hoe goed je dan ook als fokker wilt socialiseren, ze missen gewoon dingen omdat de hele wereld dicht is en stil staat.
Ze is wel ongelofelijk zorgzaam naar ons en de roedel, dat hebben we dan ook nog niet meegemaakt met anderen. Wel dat ze om elkaar geven en elkaar zo nu en dan wassen... Maar Anna is echt next level. Iemand die in haar hart zit, zal echt nooit pijn gedaan worden door haar óf door een ander.
Met haar halfzusjes gaf ze ook haar eten op, zodat die meer te eten hadden om te groeien


Ik denk dat wij ook meer van haar kunnen hebben omdat we haar zelf gefokt hebben. We hebben haar natuurlijk vanaf haar eerste adem in onze handen gehad, en de band met haar is echt onbeschrijfelijk.

Bedankt voor de tips en het meedenken omtrent het gedrag van Adje. Het is weer net even anders, een pup of een herplaatser, dus het is fijn om wederom ervaringen uit te kunnen wisselen. We beseffen wel dat Adje gewoon wat tijd nodig heeft, hij maakt ook een hele ontwikkeling door. Hij kruipt steeds meer uit zijn schulp nu er ontspanning is in zijn leven, een goed teken, daar houden we ons aan vast. Volgens mij zit er ook een fijne lijn tussen gedrag waarin we hem moeten begeleiden en waarin we hem het beste kunnen negeren. Voor ons is Monkey daarin een goede graadmeter. Als zij hem negeert dan laten wij hem ook, en als zij onrustig wordt (zonder verdere aanleiding van wat wij zien) is dat tot nu toe steeds een teken dat Adje's energie zodanig verandert dat we even moeten ingrijpen/begeleiden. Alleen dat we opmerkten dat hij dus soms niet wilt komen drinken als hij dorst heeft vonden we wel erg vreemd, en eerlijk gezegd is dat ook niet de bedoeling. Maar blijkbaar is hij niet de enige hond die daar last van kan hebben. We geven hem vooralsnog de kans om hier uit te groeien, en mocht blijken dat hij hier langdurig last van blijft houden is zo'n drinkbak/fles die je aan de bench kan bevestigen mogelijk een optie... 

@ Jelena: wat goed dat jullie dit zo oppakken samen en dat het gelijk positief effect heeft! Ik herken zeker wat je zegt, ik doe dat hier ook. Ook op andere momenten, zoals wanneer we Adje terug begeleiden naar z'n plek - elke keer wanneer hij onrustig reageerde op geluid en niet wist wat ie moest met zichzelf. Dan zeiden we: "het is niets, gewoon een normaal geluid, ga maar weer terug ontspannen." Geen idee of dat echt helpt, maar we zien hier toch dat de honden oppikken wat je bedoelt. 

@ Hannah: wat heerlijk dat jullie zo'n fijne waakhond aan Boyko krijgen/hebben! Ik vind het zelf ook belangrijk dat wanneer een hond waaks is, dat het klaar is zodra je zegt genoeg zo. Lijkt me ook een heel goed teken! Boyko is een heel zelfstandige hond heb je wel eens verteld toch, maar hierin accepteert hij jouw leiderschap nu wel. Heel fijn! 

@ Tamara; interessant om jouw ervaringen te lezen, helemaal gezien Anna's bloedlijn dichtbij de wolf staat en jullie haar zelf gefokt hebben. Lijkt me een bijzondere ervaring! Wat de tuin betreft, met mensen die langslopen, snap ik Anna wel. Zij staat erg dichtbij de natuur, en in de natuur zie je dat wolven elkaars territorium respecteren en met enige ruimte langs elkaar passeren. Maar wij wonen hier in de westerse wereld en dat soort regels zijn we allang vergeten, plus dat we ze ook niet kunnen respecteren, want daarvoor zijn we met teveel. Dus wij passeren elkaar dichtbij en we vinden dat dieren dat maar te respecteren hebben. De meeste honden vinden dit ook prima of laten zich hierin goed begeleiden, maar voor een (kruising) wolfshond lijkt me dat wel een stuk uitdagender. Zij kennen de wetten van de natuur beter dan wij, en ze zijn daarin eigenwijs, want dat is levensreddend. Ik zou niet weten wat je ertegen kan doen, behalve wat je nu al doet.. Maar een bijzondere dame lijkt het me wel, jullie Anna 

@Suzanne verstarren en staren zit wel een beetje in de border collie.

Maar, je benoemt specifiek dingen die hij als gewoonte zag en waarbij hij verstard als het veranderd wordt, als ik het goed lees.

Heeft hij dit gedrag soms ook wel als je hem aanhaalt?

Ik kende een hond, toevallig een Atje met een -t- die bepaald verstar gedrag ook had, bij opwinding, aanhaling of verandering van vaste gewoonten en plaatsen waar voerbak of waterbak stonden. Of iets wat binnen bereik lag, maar in zijn kop niet op die plek moest liggen, maar niet beseffen dat hij gewoon op kon staan om het object te pakken. Soort kortsluiting in de kop.

Die hond had een vorm van autisme. Aanhalen vond hij eigenlijk heerlijk, maar zijn hoofd kon dat niet aan bijvoorbeeld wat hij uitte in de vorm van rare verstarring. Totaal geen kwaad had hij in de zin, maar zijn brein kon verandering of bepaalde prikkels niet goed verwerken waardoor zijn lichaam dus in die verstarring kwam, of als een gek rondjes draaien om zijn as. Liet je hem vervolgens even met rust dan knipte hij er weer uit. Ook hij had moete met rust nemen/vinden.

Altijd vrij gespannen en alert op situaties. 

Ik lees zeker wel wat overeenkomsten met jouw verhaal over Atje - hoe grappig trouwens dat ze zo'n beetje dezelfde naam hebben! Hoewel het ook wel eens door ons hoofd is gegaan of onze Adje misschien autisme heeft, denken we inmiddels toch dat hij het niet heeft (al hebben we er niet echt verstand van hoor). Want als je naar buiten gaat en alleen met Adje loopt, dan is het de meest lieve en sociale hond die we gezien hebben. Je kan hem in principe overal loslaten, hij is sociaal met werkelijk elke hond, is een ster in mensen charmeren, maar hij zal je altijd weer volgen. Was wel iets anders overigens toen we hem net kregen, hij kon erg neurotisch ballen of takken voor je voeten neerleggen en wist gewoon niet meer hoe hij zijn neus moest gebruiken. Nu is snuffelen en neuswerk z'n 2e hobby naast slapen (en eten). Maar 1 op 1 is hij dus totaal niet autistisch, gewoon een normale hond. Buiten heeft hij alleen last van blokkades zodra we in de buurt van de auto komen, of zodra we met de hele roedel lopen, en verder speelt het gedrag zich vooral binnenshuis af. Wat allemaal enigszins verklaarbaar is, aangezien hij vroeger binnenshuis vermoedelijk steeds overprikkeld raakte als het hele gezin thuis was (was een groot gezin met 4 kinderen). Bij hun in huis was hij echt een heel andere hond, dat heb ik zelf ook gezien. Vandaar ook de keuze om hem definitief te herplaatsen. Hier zijn we met zijn tweeën en Monkey, dat is dus wel echt een wereld van verschil met waar hij vandaan kwam. We hebben vervolgens van hem gevraagd niet meer zo te reageren op geluiden, en hem geleerd dat hij zijn rust mag pakken. Daarom is het vermoeden bij ons dat er af en toe bij Adje een soort onrust is gebleven/opkomt als iedereen thuis is, en omdat hier in huis andere regels gelden dat hij dan met momenten ineens even niet meer goed weet wat ie nu moet doen ten opzichte met hoe hij vroeger reageerde, en dan maar verstart/blokkeert of gaat piepen... Maar we weten het ook niet zeker wat er allemaal precies in zijn hoofd omgaat hoor. Het is een beetje een vreemde snuiter soms, maar daarom heet ie ook Adje 

Hoe gaat het met iedereen? Eergisteren fietste ik met Monkey naar een park in de buurt. Daar mocht ze deels aan de lange lijn en deels los even lekker ravotten. In het gedeelte waar Monkey nog aan de lange lijn liep kwamen we een man met een hond (ongeveer zelfde formaat) tegen die ons tegemoet liepen, en zijn hond liep los. Omdat Monkey aan de lange lijn voldoende ruimte had en er verder niemand leek te zijn, besloot ik de situatie te laten zoals het was. De communicatie tussen de honden begon al op afstand. Monkey wilde gaan liggen, maar vond denk ik het oogcontact van de andere hond te intens, en ze  besloot enigszins verstopt achter een dikke boom te gaan zitten. Ik zorgde ervoor dat de lijn op de grond hing (geen spanning op de lijn), en wachtte rustig af. De andere hond kwam om de hoek kijken en ze maakte zich zo groot mogelijk. Gespannen en met een strakke kwispel ging ze tussen mij en Monkey instaan om te snuffelen. Monkey bevroor eerst maar ging toch vrij vlot over in een correctie/snauw om die hond tussen haar en mij weg te jagen. Dit wil ik in principe voorkomen normaal gezien, maar in dit geval begreep ik het wel. Als er iemand zich groot maakt en heel gespannen tussen jou en een gezinslid in gaat staan, dan zou je er ook wat van zeggen toch? Al is dat niet haar taak, maar goed... Voordat ik erop kon reageren was Monkey echter al opgehouden, maar besloot de andere hond in de tegenaanval te gaan, en ze hield niet meer op. De baas probeerde van alles, maar kreeg op geen enkele manier grip op zijn hond. Ik wachtte het juiste moment af en gaf me toch een brul. Dat is vrijwel altijd effectief, en nu ook. De hond hield afstand en kwam niet meer bij ons in de buurt. Maar dan nog vond ze het lastig mee te komen met de baas. Niet ons probleem, wij liepen weer door. Dit soort situaties gebeuren vaker en maken toch wel dat ik het lastig vind om mijn hond sociaal contact met vreemde honden te laten onderhouden. Hebben anderen daar ook moeite mee? Het komt om de zoveel tijd wel eens voor dat we honden tegenkomen met een kort lontje en een baas zonder overwicht, en dan is Monkey weer een negatieve ervaring rijker zullen we maar zeggen. Vroeger met mijn border collies zou ik me daar veel minder druk over gemaakt hebben, maar met een herdershond word me standaard aangeraden om mijn hond zoveel mogelijk positieve ervaringen te geven met andere honden, omdat je wilt voorkomen dat het omslaat naar agressie problemen. Ik heb daar dus altijd bewust op gelet, ik lees hoe een ontmoeting gaat en bij teveel spanning lopen we door. Als er leuk contact is of gelijkwaardig leuk spel dan maak ik altijd tijd om te blijven staan, en dan nog is het niet te voorkomen. Tot nu toe heb ik niet het gevoel dat Monkey door ervaringen als deze meer spanning opbouwt als ze andere honden ontmoet, maar ze blijft toch nog wel een beetje onzeker tijdens ontmoetingen. Hoe gaat dat bij jullie (jongvolwassen) honden? 

Ik wil gewoon geen contact met andere honden op wandelingen, al helemaal geen loslopende vreemde honden die even denken een punt te moeten maken.

er komt gewoon maar ellende van, mijn jongste honden gaan daar van ook enkel maar leren dat ze het zelf kunnen oplossen.

dus nee, honden weg van de mijne.