Castratie: hoe lang voordat er verandering is

Hoi allemaal,

Om een lang verhaal kort te maken hebben we 4 jaar geleden een onzekere Mechelse Herder reu uit het asiel gehaald. Toen hij net een half jaartje bij ons was is hij gebeten door een andere hond. Hij was voorheen ook al erg onder de indruk van honden, maar sinds die tijd kiest hij in een moeilijke situatie voor het wegjagen van de hond in plaats van zelf de situatie uit willen.

Ook heeft hij vanaf het begin allerlei (vage) gezondheidsklachten: maag/darm- klachten, rare aanvallen 's nachts, voedselallergie voor zowat alles (zowel jeuk als diarree en overgeven), doorbuigen in een achterpoot en een handjevol vage andere symptomen. We zijn al zowat 4 jaar bezig om deze gezondheidsklachten op te lossen of onder controle te krijgen.

Gaandeweg is bij de arts een vermoeden ontstaan dat chronische stress (mogelijk door een overactieve hormoonhuishouding) nog wel eens de boosdoener kon zijn. Wetend dat het risico van castratie was dat zijn gedrag kon verergeren, hebben we uiteindelijk toch de beslissing genomen om ervoor te gaan. Niks doen loste ook niks op. De castratie is nu 8 weken geleden, en sinds een week of 2 / 3 is hij alleen redelijk rustig tijdens de ochtendwandeling. In de middag en avond zit zijn emmer al nagenoeg vol voordat hij de deur uit is. Ook zien we sinds die tijd veranderingen in zijn gezondheid, die ook niet allemaal even positief zijn. Daardoor is bij mij langzaam de vraag ontstaan wat we kunnen verwachten m.b.t. de effecten van de castratie:
- Hoe lang duurt het gemiddeld voordat gedragsverandering of medische verandering te wijten aan de castratie plaatsvind?
- Zijn die veranderingen "definitief", of is er nog een disbalans die door het lichaam wordt rechtgetrokken. Met andere woorden: kan extreem gedrag nog wat afvlakken?

Ik realiseer me dat het nog een best lang verhaal geworden is, maar ik hoop dat jullie me eventueel met eigen ervaringen kunnen verderhelpen.

Geen ervaring met castreren van een reu, maar een upje voor jou 

mijn teef haar vacht is ontploft en is alleen maar blafferiger geworden, enige wat beter is geworden is dat ze geen last van schijnzwangerschap meer heeft ( daarom liet ik haar ook steriliseren).

hoe lang dat allemaal duurde weet ik niet meer… 

heeft de arts niet eerst aangeraden om chemische castratie te proberen? Dat was een stuk minder definitief geweest.

Na een castratie kan de reu nog 6 tot 8 weken vruchtbaar zijn door nog aanwezige zaadcellen. Gedrag zal wijzigen als het  testosterongehalte lager wordt, als ik het google kom ik op ,,na zes weken,,. Rekbaar begrip dus.

Overigens zal alleen testosteron gedrag veranderen na castratie en een mechelaar is zo wie zo  een erg actieve en vaak nerveuze hyperhond . 

Ga vast wel wat minder voeding geven, eenmaal te dik is het lastig het er weer af te krijgen,

Mijn reu veranderde qua gedrag niets na de castratie, ook niet rustiger, overigens werd hij niet voor zijn gedrag gecastreerd maar om gezondheidsredenen. Wel was zijn puspiemel weg dat was  wel heel fijn,

Chemische castratie blijft chemisch spul in het lijf en hoeft niet alles te zeggen qua gedrag als bij een echte castratie,

Het is gewoon medicatie die de aanmaak van iets stopt, dan kun je iedere pil chemisch noemen. Voor mij was het in ieder geval een fijn hulpmiddel om uiteindelijk niet voor castratie te kiezen. En ook bij veel mensen om me heen hoor ik juist dat het een uitstekende indicatie is voor gedragsverandering. Bij onzekere angstige reuen is het ook een lastige keuze. Mijn dierenarts zei dat het in 50% van de gevallen beter wordt en in 50 % erger.  Ik hoop voor TS natuurlijk het eerste. En ik snap ook best dat de keuze gemaakt is om het in ieder geval te proberen. Ik zou zeker ook kijken naar voeding en eventuele medicatie die de stress kunnen verminderen.  

Er valt niet zo veel te voorspellen welk gedrag precies zal veranderen.

Bij mijn reu merkte ik na ongeveer 6 weken verschil in gedrag dat testosteron gestuurd was. Hij is in de jaren daarna nog wel wat rustiger geworden, maar hij was ook een stuk jonger dan jouw hond.

Hij is ook erg prikkelgevoelig, dat is niet veranderd, misschien nog wel een tikje verergerd doordat hij iets onzekerder is.

Qua gezondheid zijn de voorhuid ontstekingen verdwenen, zijn vacht is mooi gebleven. Verder geen bijzonderheden.

Daar hebben we het wel over gehad. Maar ook aan chemische castratie zitten wat haken en ogen: 6 weken verergering, en je legt iets stil in de hypofyse die voor de werking van de organen in het lichaam zorgt. Omdat dat specifiek bij hem ook niet zo ideaal was hebben we daar zelf vanaf gezien.

Wat jammer dat het bij jullie teef ook wat effect op het gedrag gehad heeft.

Dat heb ik dus gemerkt met mijn reu, hij kreeg enorme dorst, dronk veel, heleboel testen gehad op addison, bijnierschorshormoon,  ed. Tot mijn dierenarts er na veel zoeken achterkwam dat dit een bijwerking vd chip is. Soms onomkeerbaar, gelukkig ging het bij mijn hond weer over. Dus nee, ik zal daar nooit meer voor kiezen als ik ooit weer een reu krijg.daarnaast las ik op dit forum dat het teruggroeien vd ballen behoorlijk pijnlijk is.

Ja, dat "na 6 weken" is inderdaad erg rekbaar. Al kwam ik in mijn google zoektochten altijd alleen maar "weken" tegen als indicatie, wat nog minder zeggend is.

Chester is na de castratie juist afgevallen, al kan dat ook samenhangen met de prednison die hij daarvoor drie weken gekregen heeft voor de jeuk. We zijn nog even aan het afwachten waar dat eindigt, voordat we iets in de voeding gaan veranderen.

Ook hij is trouwens echt voor gezondheisredenen gecastreerd. We zijn tot nu toe altijd heel stellig geweest dat we niet zouden castreren, juist doordat zijn gedrag vanuit onzekerheid kwam. Maar gezien we best wat ervaring met management hadden, en hij een heel stuk verbeterd was sinds de start van zijn reactiviteit, hebben we de mogelijke gedragsverandering voor lief genomen. Daarom verwijten we de arts ook niks. We waren goed geïnformeerd.

Fijn dat er bij jullie geen gedragsverandering heeft plaatsgevonden.

Persoonlijk hoop ik gewoon dat het extreme gedrag wat hij mogelijk als gevolg van de castratie aan het ontwikkelen is nog wat afvlakt. Het is net een puber op dit moment: impulsief, emotioneel, en ontzettend prikkel gevoelig. En vooral dat prikkelgevoelig zit ontzettend in de weg.

Als het goed is word ik deze week gebeld door de arts, en dit is zeker een van de dingen die ik wil bespreken met hem. Op gebied van voeding en supplementen ben ik wat huiverig, omdat hij zowat overal op reageert door zijn poten kapot te gaan knabbelen. Maar dit is ook voor hem niet fijn, dus als er medicatie aan te pas komt dan is dat zo. Eventueel tijdelijk om te kijken of het daarna wat afgezwakt is.

" Er valt niet zo veel te voorspellen welk gedrag precies zal veranderen.
 
Bij mijn reu merkte ik na ongeveer 6 weken verschil in gedrag dat testosteron gestuurd was. Hij is in de jaren daarna nog wel wat rustiger geworden, maar hij was ook een stuk jonger dan jouw hond.
 
Hij is ook erg prikkelgevoelig, dat is niet veranderd, misschien nog wel een tikje verergerd doordat hij iets onzekerder is.
Qua gezondheid zijn de voorhuid ontstekingen verdwenen, zijn vacht is mooi gebleven. Verder geen bijzonderheden. "

Kees

Kun je je nog herinneren over wat voor tijdsperiode dat gedrag zich ontwikkeld heeft? Paar weken, of gelijdelijk over een aantal maanden?

Wel fijn dat bij jou de gezondheid positief verander is. De afgelopen drie weken merken wij vooral dat hij weer wekelijks is gaan overgeven. Ook wat andere indicaties die wat moeilijkheden in het maag/darm stelsel verraden. Maar dat kan natuurlijk weer bijtrekken. Uiteindelijk hoop ik wel dat zijn gezondheid verbeterd, dan was het het in ieder geval wel nog enigszinds waard.

Ik denk dat er wel een half jaar overheen is gegaan. Het is al weer even geleden.

Ik gaf hem wel een supplement wat heel goed werkte voor zijn prikkelgevoeligheid, LTO 3. Verder krijgt hij graanvrije voer van Britt Vetenary. Hij reageert in gedrag en in jeuk heel erg op tarwe.

https://www.drogist.nl/lucovitaal-l-theanine-omega-3-210-capsules.htm?channable=004ab6696400313236343833fd&gad_source=1&gclid=Cj0KCQjwncWvBhD_ARIsAEb2HW-zYiKVFopTF8OE7fE7Y3yccn_bvuWao4ec85vvkPxQjAPeIrd2QtIaArxvEALw_wcB

Chronische stress kan zeker net als bij mensen trouwens leiden tot chronische gezondheidsklachten. Als dat zo is, dan zou ik de hond gaan observeren, waar krijgt hij nou stress van? En waarvan ontspant hij? Elke hond (en elk mens) is anders. Waar de ene hond zich lekker kan uitleven en ontspannen bij een bepaalde sport kan dat voor de andere alleen maar hogere opwinding geven, waardoor het stresslevel juist omhoog schiet. Daarnaast kunnen honden mensen uitstekend spiegelen, mechelaars gaan daarin zelfs nog een stapje verder, dus reflecteer ook bij jezelf: hoe gaat het met jou als de hond uitvalt/overprikkeld raakt? Ben je zelf gespannen? Zulke dingen kan niemand van achter een scherm beoordelen, maar is wel iets om in je achterhoofd te houden als je begint met observeren. Ga op zoek naar de antwoorden bij je hond is mijn advies. 

Toch fijn dat je een kleine tijdsindicatie geeft Kees. Ook als we in de tussentijd met supplementen etc aan de slag gaan, dan is het het waard om tegen die tijd te kijken hoe het echt met hem gaat.

Je hebt helemaal gelijk Susanne. Ik heb zelf een studie/cursus in hondengedrag achter de rug, de hulp voorheen al ingeschakeld van gedragsdeskundigen, en we zijn vóór de castratie best ver gekomen met zijn gedrag. Echter bleven we een beetje in cirkeltjes draaien.
Maag/darm klachten hebben invloed op gedrag, en de stress vanuit zijn gedrag heeft invloed op maag/darm stelsel. Voortdurende jeuk heeft invloed op gedrag, maar stress door gedrag kan daardoor ook weer jeuk veroorzaken. Daarnaast is t vaak moeilijk te beoordelen wat oversprong gedrag is en wat echt jeuk is.

Hij ervaart met name veel stress van hetgeen waar hij bang voor is: andere honden. Maar door de werking van de amygdala zijn daar sowieso ook mensen en flapperende duiven bij gekomen. Ook tellen de gezondheidsklachten op bij die stress.
Hoe goed we ook ons best doen om alle triggers buiten te sluiten, hij zal toch minimaal twee keer per dag naar buiten moeten, en geluid van blaffende honden buiten is niet altijd buiten te houden. Waarbij ik merk dat hij in de ochtend best ok is en met dingen om kan gaan, maar vanaf de middag en al zeker in de avond zit zijn emmer meer dan vol. En dan wonen we al best landelijk. Ook slaapt hij (in ieder geval overdag) niet erg vast, waardoor echt herstel al moeilijker is.

De keuze bij de DA lag op een gegeven moment ook tussen castratie en medicatie voor gedrag. Echter is hij binnen in huis een hele rustige hond, accepteert vreemden, en ook bij de dierenarts laat hij zich alles gevallen en gaat gewoon liggen. Hij is alleen heel erg druk in zijn hoofd. Waardoor de dierenarts niet het vermoeden had erg veel te kunnen betekenen met medicatie. Ook masturbeerde Chester, en dan op een dusdanige manier waarop de DA het vermoeden had dat de hormonen een voortdurende mate van stress in zijn lijf creëerden.
Waarschijnlijk hebben we dus alsnog de verkeerde gok gewaagd, maar het is wat het is.

Je hebt deze keuze gemaakt met de beste bedoelingen en dat is prima. Je sluit het testeron gestuurde gedrag uit, en dat geeft ook gewoon rust. De angsten blijven natuurlijk gewoon, dus daar zul je mee moeten dealen/hem ondersteunen.

Als bij Paddy de stress te veel wordt gaat hij nog steeds rijden, dat gaat ook niet weg, hij is nu 10. Ik probeer vooral dingen te voorkomen en dat gaat over het algemeen goed.

Kennis is fijn om te hebben, maar met deze hond blijk je daar weinig aan te hebben. Hij vereist een andere kijk. Masturbatie kan trouwens voortkomen vanuit hormonen, maar als je het zelf ook wel eens doet dan weet je dat het ook een vorm van ontlading (stress loslaten) kan zijn. Dierenartsen baseren hun kennis op de westerse geneeskunde. Dat werkt uitstekend bij acute klachten. Je hebt alleen minder aan dit soort kennis wanneer de klachten chronisch zijn, en al helemaal als ze voortkomen uit chronische stress. Hebben jullie een activiteit gevonden waardoor Chester kan ontspannen? En krijgt hij fysieke en mentale uitdaging? 

Hij is wel een beetje een geval apart ja.
Dat het ook een ontladen van stress kan zijn, daar waren wij en de dierenarts het ook al over eens. We zijn niet bij onze reguliere dierenarts hiervoor, die hebben meer dan een jaar geleden al aangegeven er niks meer mee te kunnen. De arts waar we nu gaan is een combinatie tussen regulier en homeopathisch. Hij is sowieso tegen onnodige castratie, dus ik vertrouw erop dat hij ook geen lichte beslissing genomen heeft met het advies.

Voor Chester heeft het tot 2 a 3 weken geleden geholpen om rustig aan te doen met uitlaten. Veel laten snuffelen, langzaam lopen, hem binnen de perken zijn ding laten doen. Dat was voor hem ontspannend. Daarna sliep hij het liefst veel (wel licht), en hield hij van kauwen.
Ook doen we wel eens een laagdrempelige vorm van geurdetectie in huis, waarbij we kaneelgeur verstoppen en hij dit gaat zoeken. Dat vind hij leuk, maar hier merk je wel ook wel weer erg in hoe dun bij hem de grens is. Dit gaat twee tot drie keer goed, en daarna raakt hij een beetje over de toeren. Fysiek doen we minder met hem, aangezien dat juist averechts lijkt te werken.

Als zijn gedrag zo blijft als het nu is, zullen we op zoek moeten naar een nieuwe balans. Dat was ook een beetje de intentie van mijn vraag. Als de balans in zijn lijf nog wat wankel is, dan kan ik me daar nu de kop over breken maar kan het over 4 weken weer anders zijn. Maar als dit een redelijk goede indicatie is van waar we gaan eindigen, dan ga ik liever nu aan de slag hiermee in plaats van afwachten.

Ik heb overigens geen kritiek op het feit dat jullie Chester hebben laten castreren... Ik snap dat zulke beslissingen niet lichtzinnig genomen worden. Vanuit m'n eigen ervaring weet ik hoe moeilijk de zoektocht is om het patroon van chronische stress te doorbreken. Het is ook nieuwe dingen uitproberen en ontdekken wat het effect daarvan is. Hierbij heb je natuurlijk ook wat geduld en tijd voor nodig. Maar als ik jouw ervaring zo lees zou ik persoonlijk nog op zoek gaan naar meer concrete ontspanning. En omdat ontspanning creëeren per hond/individu afhankelijk is, kan ik niet teveel tips vanachter een scherm bieden. Het is een ontdekkingsreis die je samen met je hond aan gaat. Voor de een wat makkelijker dan voor de ander. Wat ik wel ervaar, is dat ik zie dat heel veel honden (en hun baasjes!) echte ontspanning vinden in praktijkspeuren. Daarnaast leer je bij de juiste instructeur (!) de spanningssignalen van je hond beter herkennen en leer je meer over de wijze waarop je dan leiding moet bieden. Iets waar je mogelijk wat aan hebt? 

Ik had het ook niet zo opgevat hoor. Ik wilde alleen maar wat meer informatie geven over het type arts waar we mee samenwerken. Als dat een beetje gepikeerd overkwam dan was dat absoluut niet de bedoeling.

Het blijft inderdaad gewoon een zoektocht. Praktijkspeuren hebben we ook al overwogen, en één daadwerkelijke les achter de rug. Toendertijd een beetje in het water gevallen door weersomstandigheden, en door weer een hoop kosten en tijd die in het medisch traject opging op de lange baan geschoven en niet meer opgepakt. Dat is misschien wel weer het overwegen waard.

Oké, ik twijfelde inderdaad heel even of ik mogelijk een gevoel gaf van kritiek, maar zo kwam het niet over. Gelukkig maar, zo was het ook niet bedoeld!

Je bent het niet verplicht, maar ik (en ik geloof anderen met mij) zou het interessant vinden als je ons een beetje op de hoogte houdt van jullie zoektocht. Misschien is er ook winst te halen uit een andere rustplek of een andere vorm van rustplek in huis. Mogelijk kun je met voeding en supplementen ook meer ontspanning bereiken, al ligt daar mijn expertise (nog) niet. Ik wens je in ieder geval veel succes in jullie zoektocht! En beterschap voor Chester! Ik hoop dat praktijkspeuren voor jullie een ontspannen betekenis krijgt. 

Hoelang het duurt? Begin gewoon opnieuw met pupper trainen, binnen in huis, vergt wat aandacht en moedeloze momenten. Heb je resultaat in kleine stapjes? Doe je het goed. Kan je deze aanbevelen voor pups en ook volwassen herplaatsers https://www.youtube.com/watch?v=aIdKdba_Wmo&list=PL0C724F6F6A597540

Ik zal zeker van tijd tot tijd even blijven updaten. Mijn volledige energie en mentale cappaciteit ben ik toch nu even kwijt aan Chester.

We hebben gisteren even contact gehad met de arts waar we mee in dit hele traject zitten. Deze denkt dat de escalatie in gedrag en prikkelgevoeligheid niet zozeer liggen in het hormonale stukje van de castratie, maar eerder dat een manier van coping is weggevallen. Als ik erover na denk ben ik het daar ergens wel mee eens. Hij heeft altijd moeite gehad met prikkelverwerking en maar weinig nodig gehad om over zijn kookpunt te zijn, het neemt nu gewoon extremere proporties aan.

Chester deed hem denken aan een hond die hij in zijn praktijk heeft gehad, waarbij ze uiteindelijk te maken gehad hebben met hyperkinesie. Voor zover ik begrijp een soort van ADHD/OCD. Extreem zeldzaam bij honden, dus de arts gaat zich er met betrekking tot Chester nog even goed in verdiepen. Het schijnt dat hier ook op basis van kruiden die ook in reguliere medicatie verwerkt worden, op een bijwerkingsvrije manier iets mee gedaan kan worden. Naar mijn mening zeker het proberen waard, ook als het dit toch niet zou zijn.
In de tussentijd blijven we gewoon even zoeken naar alles wat nu voor hem werkt, en wat niet. Voeding en supplementen zijn bij hem trouwens erg tricky. Hij reageert op heel veel dingen heel erg slecht, ofwel met maag/darmklachten ofwel door bijvoorbeeld voetzooltjes onder zijn pootjes uit te peuteren van de jeuk. Maar toch lief dat je zo wil meedenken! Hopelijk krijgen we het nog een beetje rechtgetrokken voor hem.

Ik lees nergens wát voor gedrag hij precies vertoond en wanneer. Alleen iets over masturberen.

Van welk gedrag hoopte je van dat castratie verbetering zou brengen en verandering zou brengen?

Ik had een redelijk stabiele herder, intact, om als voorbeeld te nemen.

Geen allemansvriend, maar hij was normaal in contacten met andere mensen en honden.

Op een bepaald moment wat incidenten geweest waarbij hij van achter werd gegrepen door met name andere reuen van kaliber, waarna ook nog eens op een bepaald moment een aandoening werd geconstateerd die hem bij tijd en wijlen pijn gaf en waardoor hij wat instabieler op de poten af en toe stond.

Het maakte dat zijn gedrag richting andere honden niet meer onbevangen was. Honden die hij maar hoorde, of spotte die hem met een bepaalde houding tegemoet kwamen werden al met argwaan in de gaten gehouden, en als ze te dichtbij kwamen was hij gespannen tot in zijn tenen, en iedere uitval of poging tot manipuleren kon escalatie betekenen want "de eerste klap is een daalder waard"

Dit had bij hem echt puur te maken dat hij "zwakker" was geworden, en dat blijkbaar andere honden (reuen vaak) dat door hadden en op een of andere manier een punt wilden maken, maar hij was op zich nog fysiek sterk genoeg om dat niet te laten gebeuren.

Hij zat toen net tegen de 5 jaar oud aan, mijn eerste hond en ik besprak dit gedrag met de DA die hem van pup af aan kende (ik had hem zelf toen ongeveer een jaar)

In ons geval raadde ze het me af. Omdat het niet persé hormoon gerelateerd was, maar meer fysiek en groot deel psychisch (omdat andere honden vaak dus krachten kwamen meten ipv "normaal' even hallo willen zeggen) en daarbij was het ook geen type hond die contact wilde maken met vreemden, dus stukje karakter zat er ook in.

Als in jouw geval je refereert naar gedrag waarin hij dus snel defensief reageert buiten, dan denk ik niet dat castratie daar verandering in gaat brengen.

Ik ben anders gaan lopen en vermeed contact met vreemde honden op een bepaald moment. Ook al was hij daarvoor prima in staat om sociaal genoeg te zijn, er was een keerpunt gekomen waardoor ik geen risico meer nam dat een ander op hem zou klappen, of dat hij de eerste klap uit zou gaan delen.

Over castratie zelf weet ik niets helaas, want denk dat je ook vraagt hoe lang het duurt voor het lichaam dan zich aangepast heeft aan het missen van de testosteron, met oog op vacht e.d.

--

Chronische stress kan volgens mij ook weer verschillende oorzaken hebben.

Het kan door ongemak en pijn zijn, maar je hebt de hond overgenomen dus als dat stukje verleden ontbreekt weet je ook niet of het daar al ontwikkeld is.

Wat bedoel je trouwens met dat stukje "Coping" is weggevallen?

Wordt er nu gedacht dat situaties waar hij voorheen een manier van "omgaan met" in had gevonden, door de verandering ineens veranderd is?

Of ben je zelf misschien anders gaan lopen of doen, waardoor hij dat stukje zekerheid nu kwijt is?

Eerst even iets rechtzetten, ik heb het idee dat ik daar niet duidelijk genoeg in geweest ben. We hebben hem niet laten castreren in verband met gedrag. Dat ging tot voor de castratie eigenlijk best goed. Hij viel na de beet flink uit naar andere honden op best grote afstand, bij sommige honden die hem echt niet lagen met redirectie tot gevolg. Medisch hebben we flink wat stappen genomen, en we zijn al lang bezig met gedragstherapie. We zaten op een punt waarbij we op een aantal (type) honden na aan de overkant van de straat konden passeren, waarbij hij koos voor snuffelen in het gras in plaats van reageren. Als je het mij vraagt had dat vooral met de stappen op medisch gebied te maken. Op medisch vlak hebben we vanalles uit de kast getrokken, maar hij bleef toch problemen behouden die de arts minimaal minder wilde zien worden. Voor de kerst hebben we een korte kuur Prednison moeten doen, omdat hij van de jeuk wondjes in zijn poten aan het bijten was. Hij kreeg op dat moment niks aan voeding wat allergie zou moeten triggeren. Andere opties tegen de jeuk zijn niet mogelijk i.v.m. maag/darm reacties. Ook woog hij inmiddels 46 kg, ondanks honger en dat hij 600 g magere kvv hert kreeg met rijst en wortel op aanraden van een voedingsdeskundige die overigens 600 g normale kvv aanraadde. Daarmee had hij 37,5 kg moeten wegen, en voordat hij binnen een paar maanden zo heftig was aangekomen, kregen we hem op 1 kg van diezelfde kvv en meer rijst en wortel nog maar net op de 35 kg. Maag en darmklachten zijn alleen op de rit te houden met tweewekelijkse vitamine B12 injecties.

Op gebied van bloed en lichaamsfuncties is Chester 100% kerngezond, wat niet strookt met het feit dat hij medisch een puinzooi is. Na alle opties op geneeskundig vlak geprobeerd te hebben, was de enige overgebleven conclusie dat een chronische mate aan stress zorgt voor de medische klachten. Maar waar begin je dan met zoeken als mensen ook op gebied van gedragstherapie al alles uit de kast getrokken hebben voor een zo stressvrij mogelijk leven? Gezien zijn manier van masturberen heeft de arts gegokt op castratie (een hormonaal probleem dus).

Als het medisch iets had opgelost, dan hadden we daar intussen wel iets van moeten merken (volgens de DA) maar dat heeft het helaas niet. Zijn gedrag is wel veranderd, met name in de zin van buiten wandelen. 'S morgens kunnen we een eindje met hem gaan wandelen en dan doet hij t ook met uitvallen nog best goed. We moeten iets voorzichtiger zijn omdat hij iets impulsiever geworden is, maar een deel van de honden passeren op de afstand van vóór de castratie is nog steeds mogelijk. In huis is hij de hele dag rustig en reageert eigenlijk alleen op geblaf van buiten. Gaan we 's middags met hem wandelen dan moeten we het een stuk korter houden. Loop je iets te ver (of te lang) met hem, dan hangt hij aan je mouw (hetzelfde wat jonge honden doen met de lijn). 'S avonds is dat al helemaal een ramp. Net alsof hij gedurende de dag de prikkels niet verwerkt krijgt en in een staat van complete overstimulatie terecht komt. De volgende ochtend na een hele nacht goed geslapen te hebben doet hij het weer prima, en begint het patroon weer opnieuw.

Ik hoop dat het hiermee wat duidelijker is geworden, maar dat verhaal had ik jullie willen besparen. Dit is namelijk ook nog maar het topje van de ijsberg, en voor hetgeen ik wilde weten was dat niet belangrijk. Namelijk, wanneer de hormonen uit het lijf waren en zijn gedrag (en uiteindelijk ook medische staat) soort van "is wat het is".

Om verder antwoord op je vraag te geven. We denken dat het masturberen grotendeels hormonaal geweest is, maar als bijkomend voordeel gehad heeft dat hij dagelijks een stukje ontlading had waardoor dat de spanning gedurende de dag niet bleef oplopen maar draagbaar gebleven is. In die vorm "coping", een omgaan met de situatie. Nu dat weggevallen is loopt die spanning gedurende de dag dus wel op, omdat het erop lijkt dat hij alleen gedurende de nacht echt verwerkt en herstelt. Binnen is dat geen probleem omdat hij het daar niet spannend vindt, maar buiten waar een hoop prikkels op hem af komen en hij wel een hoop eng vindt overvragen we hem dus gewoon, waardoor de uitbarsting (het in de mouw hangen) als soort van uitlaatklep naar voren komt.

Heeft hij ook reactie op Cytopoint ? 

Dat hebben we nog niet getest. We reizen voor de DA "stad en land af" (bijna 2 uur heen en 2 uur terug). Daarom hebben ze voor iets gekozen wat opstuurbaar was. In hoeverre voor deze dierenarts Cytopoint een optie is weet ik niet, dat is nog niet besproken. Aangezien hij denkt dat er samenhang is tussen de symptomen, is nog niet gekozen voor symptoombestrijding, alleen destijds tijdelijk. Een hond die qua voeding op alles reageert zonder onderliggend medische oorzaak is blijkbaar erg zeldzaam. Op het moment krijgt hij niks, maar is sinds een paar dagen weer wondjes in zijn poten aan het bijten.

Misschien heb ik dat in bovenstaand stukje wat kort door de bocht verwoord. Voor ons blijft dat wel een optie in ieder geval, mocht alle gedokter uiteindelijk op niks uitdraaien.

Wat voor voeding krijgt hij nu dan?

Hij krijgt nu:
600 gram 100% hert kvv, mager vlees
100 gram rijst
100 gram wortel

Dat is een hele tijd het enige geweest waar hij niet op reageerde. Inmiddels begint hij daar waarschijnlijk ook op te reageren. Dat is bij dit soort allergiegevoelige honden wel het grote risico van monotoon voeren.

Is het een complete KVV? 

zelf zet ik honden met jeukklachten over op (liefst zelfgekookte) voeding, en dan gaandeweg functioneel aanvullen.

Nee, geen complete KVV. Hij reageert namelijk ook op maïszetmeel, iets wat in veel mixen met vitaminen en mineralen gebruikt wordt (we hebben de vitaminen en mineralen mix van de Groene Os destijds willen toevoegen maar dan sloopt hij dus voetzooltjes onder zijn poten uit van de jeuk). Het zal vast niet overal in zitten, maar vaak is het moeilijk te vinden. Ook waarom hypoallergene voeding van de dierenarts niet helpend is.

Wel geven we hem op dit moment kelppoeder voor honden als aanvulling, want daar zit niks in waar hij op reageert.

Ik kan me niet herinneren wanneer de laatste keer geweest is dat hij ECHT jeukvrij geweest is. Volgens mij aan het begin van het overzetten op deze voeding, en daarna is hij er heel geleidelijk weer ingezakt. Uiteindelijk is het allemaal management om hem zo klachtenvrij mogelijk te houden, maar geen oplossing. Als het uiteindelijk uitkomt op symptoom bestrijding (hoe aggressief dan ook) dan hebben we daar vrede mee. Liever nog een paar jaar een hondwaardig bestaan zonder beperkingen en dat dan zijn lichaam op is, dan waar we nu mee bezig zijn.

Dan zal hij op de duur wel voedingstekorten opdoen, wat gezien zijn lichaam dat al in de stress zit, niet zal bijdragen aan herstel.

de kvv zal vast ook niet gegarandeerd vrij zijn van contaminatie, dus je weet ook niet zeker of hij wel enkel hert eet.

Ik zou dus even verder kijken met de voedingsdeskundige voor een kookmenu, een goede beschikt over een excel sheet waarbij je een menu kan opstellen en alle nutriënten zo ziet en bij gevolg weet waar de tekorten zitten. Raw veterinary Diets heeft een mono proteïne balancer voor honden met allergie. Er zit wel calcium in dus niet geschikt om bij de KVV te geven.