Roemeens adoptiehondje komt!

Deze stichting werkt denk ik net zoals vele. Een sociaal "onderdanige" hond kan op afstand geadopteerd worden. Mocht dit niet lukken? Dan staat er een leger aan adoptie gezinnen klaar. Anders was ze al de brandstapel opgegaan. Doel is nog steeds van deze mensen, om het hondje een gouden mand te geven en het straathond probleem op te lossen in Roemenie.

Anne had ervaring immers met een agressieve asielhond, dus sorry, niets aan deze stichting te verwijten en misschien Anne ook niet maar in Godsnaam denk er dieper over na en zeker langer de tijd!

Rooskleurig beeld heb jij van stichtingen. Ik wat minder inmiddels. Natuurlijk ken ook ik een paar super leuke en makkelijke honden uit Roemenië. Maar ik ken ook heel wat mensen die worstelen met een angstige, waakse en slecht gesocialiseerde hond. Wat gewoon een lastige combi is, zeker in ons drukke landje. En stichtingen die dan doen of dat gedrag allemaal is ontstaan bij de nieuwe baasjes. Mijn ervaring is dat er niet altijd met de juiste kennis naar honden gekeken wordt en de verwachtingen niet goed gemanaged worden. Ik denk dat maar een kleine groep mensen echt geschikt is om een hond met rugzak goed te begeleiden. Dus dat het gewoon niet handig is om heel veel honden naar hier te halen. Ook al zijn de bedoelingen nog zo goed.

Ik denk dat het dubbel is. Zeker zijn er stichtingen die een roze wolk schetsen bij eender welke hond. Net zoals er zijn die steeds hetzelfde zielige verhaaltje copy-pasten bij elke hond. Maar er zijn ook honden die het in het thuisland echt goed doen en bij adoptie plots probleemgedrag vertonen. Dan wordt er nog steeds over 'rugzak' en 'trauma' gesproken, terwijl dat helemaal niet het geval is. Het is een kwestie van schok: de hond wordt in het totaal onbekende gegooid. Als mensen dan te ongeduldig zijn, te veel opdringen, de omgeving en leefsituatie veel te verschillend is met wat de hond kent, dan kookt het potje over. Op zich niet vreemd, hond had helemaal geen 'rugzak', maar hij staat onder geweldige stress.

Eigenlijk komt het steeds op hetzelfde neer: veel betere screenings nodig, veel betere voorlichting en begeleiding, en veel eerlijker zijn. Kwaliteit van een herplaatsing boven kwantiteit zetten. 

Dat stukje ben ik het wel mee eens ja. Maar je begint iig zo een stichting niet om de honden daar in schrijnende situaties te laten.

ja dat is het hele punt, niet  dat stichtingen graag straathonden naar Nederland, Belgie etc. willen halen, maar dat men in Roemenie geen straathonden meer wil, ze gevangen worden en naar dodingsstations gebracht. Stichtingen en ook plaatselijke dierenbeschermingsorganisaties proberen dat zoveel mogelijk te voorkomen. 

Hier in de omgeving hebben veel mensen een hond uit Roemenie, of Polen (ikzelf) weer minder uit Spanje. Het voordeel hier (Nedersaksen) is dat er een hondenhoudbewijs plicht is voor hondenbezitters en de meeste mensen dus wel kennis hebben en redelijk verstandig reageren bijv. met wandelen zal er zelden iemand een confrontatie aangaan bij onbekende honden, men houdt afstand. En dat is al veel meer ontspannen wandelen.

" ja dat is het hele punt, niet  dat stichtingen graag straathonden naar Nederland, Belgie etc. willen halen, maar dat men in Roemenie geen straathonden meer wil, ze gevangen worden en naar dodingsstations gebracht. Stichtingen en ook plaatselijke dierenbeschermingsorganisaties proberen dat zoveel mogelijk te voorkomen. 
Hier in de omgeving hebben veel mensen een hond uit Roemenie, of Polen (ikzelf) weer minder uit Spanje. Het voordeel hier (Nedersaksen) is dat er een hondenhoudbewijs plicht is voor hondenbezitters en de meeste mensen dus wel kennis hebben en redelijk verstandig reageren bijv. met wandelen zal er zelden iemand een confrontatie aangaan bij onbekende honden, men houdt afstand. En dat is al veel meer ontspannen wandelen. "

Dobry

Toch, Faro mijn eerste hond, ontzettend reactief in het begin, hij was zo sterk ik kon hem niet houden, maar na een tijd voelde duidelijk Faro zich beter en werd dat aanvallende gedrag ook minder, sterker nog, hij werd de meest stabiele hond uit de buurt, snapte de hondentaal zo goed, echt zo'n hond krijg ik nooit meer.

Dan Sam mijn 2de hond, had filmpjes gezien, dat hij ontzettend kon kroelen, opgetild worden, met een kind lopen aan de lijn, tussen zijn kennelvrienden op de losloopplek in het asiel, niet bang voor de man in het asiel, hij ging zelfs tegen hem opstaan om te kroelen.

Eenmaal hier, hadden we een doodsbange hond, wilde de eerste 2 dagen niet plassen, kroop onder de bank wat niet paste van angst, of onder de tafel voor mijn man, bij mij was dat stukken minder, maar buiten was hij een volkomen andere hond.

Een plafond is dus benauwend voor Sam, dan voelt hij zich opgesloten, want we hadden het ook in schuren, andere huizen, gewoon overal waar een plafond was.

Voor mijn man niet leuk natuurlijk, maar mijn man zei, het komt echt goed, maak je niet druk, want ik vond het rot voor hem, niet dat ik hem terug wilde brengen hoor.

Nu, och, hij is zo leuk geworden, een ontzettende kroel, spelen, luistert goed, loopt perfect aan de lijn, ik kan hem uitlaten terwijl ik met een stok loop en niet hard ga, hij loopt zo netjes.

Wat ik hiermee wil zeggen, een hond uit een asiel, buitenland, herplaatser kan zo in de stres zijn dat hij zich heel anders gedraagt dan bij de stichting.

Sam stond aangeschreven als een beginners hond, we dachten, we gaan eens voor een makkie.

Uiteindelijk was het ook een makkie, maar het kost geduld en liefde, dat is het enige wat een hond echt nodig heeft, daarna kan je gaan opvoeden, al hebben wij wel dingen afgeleerd die we niet ok vonden voor die tijd.

Bij de dierenarts is hij weer het angstige hondje wat we hadden in het begin, hij moet elke maand zijn nagels knippen vanwege platvoeten, en ook dat gaat steeds beter.

In mijn omgeving zijn er veel Spanjaarden, maar ook Grieken, in mijn familie een roemeen, dat zijn allemaal leuke honden.

Ik koop uit principe geen nieuwe dieren, mijn gaaien zijn ook 2de hands, ik snap dat mensen een pup willen, maar ik ben nu eenmaal iemand die graag 1 dier wil helpen, en dat doe ik dan op mijn manier.

Ik heb zowel met Sam en Faro, als ik naar ze kijk/keek, och jongen, wat ben ik blij dat je bij mij bent gekoemn en uit dat asiel weg bent.

Toch waarschuw ik altijd mensen die zeggen, ooh wat een leuke hond , wij willen ook een hond uit het buitenland, sommige zien er dan van af, en sommigen zijn op het ergste voor bereid en tot nu toe valt het mee met de hondjes in mijn buurt. En wees vooral voorzichtig met een stichting uitkiezen.

Helemaal mee eens. Daarnaast is het voor veel stichtingen gewoon een verdienmodel: honden importeren, een zielig verhaal erop plakken, klaar. Als laatste draag je ook helemaal niets bij aan het oplossen van het zwerfhondenprobleem in Roemenië, en soms is het gewoon verkapte broodfok (en denken mensen een zielige hond "te redden" terwijl ze bijdragen aan malafide puppyhandel).

Ach, vanaf 1 nov kunnen stichtingen, vlgs de nieuwe wet, niet meer legaal honden naar NL halen. En heeft broodfok vrij spel. Dus probleem opgelost. (Ja, is sarcasme). 

Voor veel stichtingen ook niet, mijn alarmbellen gaan altijd af als ze heel veel puppy's hebben, een beetje stichting heeft niet veel pups, en goede nazorg, ik zou zo Sam kunnen brengen als het niet meer gaat, als ik dood zou gaan dan gaat Sam terug naar de stichting, tenzij iemand van mijn familie hem wil opnemen.

Ik kijk ook, wat doet de stichting om zwerfhonden tegen te gaan, het zijn er niet heel veel, maar ze zijn er wel.

Zorgelijk is nu wel dat er heel veel stichtingen ineens als broodjes uit de lucht vallen, omdat die wel een verdien model hebben.

Een beetje goede stichting stopt alles terug is het asiel, sterilisatieprojecten, en de honden en verbetering van het asiel, kan je vaak gewoon na gaan.

Jammer is het voor de goede stichtingen, dat de slechte het verpesten.

Daar zou wel een betere controle voor moeten zijn, dat zou veel ellende voor baas en hond schelen.

En mensen blijven mensen, die maken wel eens fouten, en honden blijven honden, die hebben maar 1 manier om te laten blijken dat ze vol stress zitten.

ja mooi omschreven, ik voel dit precies zo, zoals ik het meegemaakt heb met Lola en Jenna.

Hoe Lola bij de wandeling in het asiel gewoon los mee kon lopen, maar het hier na 2 weken aan de lijn gelopen te hebben er nog lang niet aan toe was om hier los te lopen. Hoe aanhankelijk ze in het asiel was naar de vrijwilligster. En hoe ze mij de eerste avond "aanviel" als een grauwende wolf. En dan steeds Meer dat vertrouwen kreeg en ze uiteindelijk al met een heen en weer gaan van haar pupillen met mij kon communiceren.

Dat hele proces wat je meemaakt, ook met Jenna is het dat geweest,  is heel bijzonder, je leert er zoveel van ook omdat je echt naar de hond moet kijken en je eigen verwachtingen misschien wel bij moest stellen. Lola was mijn eerste herplaatser, vier jaar in een asiel, dus ik wilde haar zo graag zo snel mogelijk trakteren op mooie wandelingen in de natuur, lekker samen op de bank knuffelen. Maarja dat duurde echt wel een tijd voordat dat verwezenlijkt kon worden.

Als ik dan lees hoeveel mensen, zowel de poolse vrijwilligster van het asiel, als mensen van de stichting, gedaan hebben voor haar en andere honden, daar heb ik echt respect voor en ben blij dat zulke mensen bestaan, ze verdienen alle eer voor al hun werk en inzet.

Jenna kwam van een ander asiel, met een heel meelevende direkteur, hij is hier nog op bezoek geweest samen met iemand van de stichting om naar haar te kijken of ze hier wel op haar plek is en om verslag uit te doen aan mensen in Polen die zo hun twijfels hadden over stichtingen en honden naar het voor hun buitenland sturen.

hier een foto, de binnenkomst van de direkteur van het asiel waar Jenna 1 jaar zat