Mijn hond heeft mijn dochtertje gebeten in gezicht

" Het is nu éénmaal gebeurt maar daar is een 2e kindje op komst.
Laten we ook maar eens in het belang van de hond denken.
 
Dat kan je die hond die een hekel aan kinderen heeft toch ook niet aandoen?
 
Gewoon een kinderloos echtpaar,veiligheid voor de kinderen,een hond die weer alle aandacht krijgt dan heb je alleen maar winnaars.
 
  "

Monique

 tuurlijk dat zou perfekt zijn, maar is natuurlijk niet aan ons om te beslissen, komt ook nog bij dat zulke plekken ook niet voor het oprapen liggen, misschien kan de fokker evt. met herplaatsing helpen als hij bij een goede fokker vandaan komt.

He treurige is dat het dus helemaal zover niet had hoeven komen...

 Je maakt ook de keuze om kinderen te willen ,dan is het ook je verantwoording dit in goeie banen te leiden . (anders ben je egoïstisch bezig ,een kind heeft er niet om gevraagd geboren te worden )Dit hoef je niet je hele leven te doen ,eens zal het kind  de leeftijd hebben dat je haar dingen kunt uitleggen ,tot die tijd zal je het beter in de gaten moeten houden . Hoe erg ligt aan je hond ,dit zouden mijn honden niet doen en eerder weglopen als happen .(sterker nog het kind zou alleen maar gelikt worden )

Blijft je hond onstabiel bij kinderen en wil je niet constant opletten dan koop je een ruime kennel en zet je hem daar zolang even in .Alles kun je niet voorkomen ,maar deze hond gaf wel heel duidelijke signalen .Zo duidelijk krijg je ze niet altijd

Ik vind dit een lastige situatie. De hond mag niet bijten maar aan de andere kant hebben jullie het veel te ver laten escaleren en hebben jullie niet "geluisterd" naar wat je hond je probeerde te vertellen via zijn communicatie. Jullie hebben een hele boel signalen genegeerd. Ik vrees dat de situatie iets te ver geescaleerd is om nu nog goed te gaan handelen.. Zeker met het tweede kindje op komst.... 

Maar ik kan je wel iemand aanraden: cindy van dierbare ontmoetingen. Ze is gespecialiseerd in hond en kind. 

http://dierbareontmoetingen.nl

veel beterschap voor je kindje! 

Al lijk ik in herhaling te vallen,je hebt zelf een paar grote fouten gemaakt..en dat kan je niet vaak genoeg verteld worden..ook gezien je latere reacties,nadat mensen je veelvuldig zeer duidelijk hebben uitgelegd wat er verkeerd ging/gaat.

Ik hoop echt van harte voor je hond dat je de juiste gedragsdeskundige hebt gevonden.

Ik hoop ook dat je nog reageert,want er zitten hier al een paar geschoolde gt's en/of gedragsdeskundige te reageren in dit topic,als je van iemand goede info van krijgen, dan zijn het deze wel.

Laat ook weten welke GT je laat komen, want als het er 1 is die nog met oude methodes werkt, dan is jullie hond straks nóg veel verder van huis. Het wordt tijd dat het beestje begrepen gaat worden, zodat je kind niet gegrepen hoeft te worden.

Wat erg als je uiteindelijk in zo'n situatie komt. 

Zou me geen raad weten als m'n hond 1 van m'n kinderen zou bijten. 

Ik hoop dat je dochter er weinig schade aan overhoud zowel lichamelijk als psychisch. 

Vind ook dat er door sommige best pittig gereageerd word. 

Een kindje van 1.5 jaar kan echt de situatie nog niet inschatten van zijn gedrag. 

Als ouder zijnde moet je er dan ook steeds bovenop zitten. 

Daarnaast een hond die vanaf dag 1 zich niet op zijn gemak voelt binnen deze situatie. 

Persoonlijk is voor mij maar 1 oplossing hond zo snel mogelijk herplaatsen in een gezin zonder kinderen of oudere kinderen eventueel met hulp van een GT. 

Je bent in verwachting van je 2 kindje en dit levert enkel maar stress op. 

Je neemt een hond voor het leven maar soms loopt het anders en moet je sterk zijn voor je gezin maar ook voor het welzijn van je hond. 

Ik kan je enkel maar heel veel succes wensen met alle beslissingen die je neemt en beterschap voor je dochtertje. 

Ik vind het heel moeilijk hier een oordeel over te vellen. De enige onschuldige is misschien je dochtertje, want die kan niet beter weten.

Jullie als ouders/opvoeders hebben veel signalen van de hond genegeerd, terwijl als er misschien ingegrepen was en de hond een veilige plek was geboden er misschien niets gebeurd was. Maar een hond die in het gezicht bijt, terwijl je zegt dat ze probeerde te aaien en een handje dus ook in de buurt was, vind ik ook alarmerend.

Ik denk dat als het jullie nu al niet gelukt is om hond en kind beiden veiligheid te bieden, dat al helemaal niet gaat lukken als er nog een kleine bij komt. Je weet ook niet vanaf welke leeftijd de hond kinderen gaat accepteren, dus het blijft mogelijk langdurig een risico. En dan zou ik toch kiezen voor herplaatsing.

Wat ontzettend heftig en wat zullen jullie geschrokken zijn!


Ook ik vind dat er pittige reacties gegeven worden.
Ja, ze hebben signalen gemist en ja misschien had het voorkomen kunnen worden.

Wat mij ook erg opvalt is de liefde voor de hond, helaas is liefde alleen niet altijd voldoende.


Mijn eerlijke mening, deze hond hoort niet in een gezin met (jonge) kinderen.
Kinderen zijn onvoorspelbaar en je kan onmogelijk 24 uur per dag 100 % alert zijn, hoe graag je dit ook zou willen.

IK zou de hond een plek gunnen waar hij echt hond kan en mag zijn. Een plek waar hij niet bang hoeft te zijn dat er een kind op hem af gaat komen, waarvan hij niet weet wat het kind Gaat doen.



Ik heb 2 honden en 2 kinderen, mijn honden zijn beide enorme kindervrienden en ze zijn dol op elkaar.
Mocht dit echter niet zo zijn, mijn kinderen en mijn honden lopen in mijn huis beide geen gevaar.. Dus ik zal zoeken naar een oplossing waar beide gelukkig van worden, ook als dat herplaatsing zou betekenen.


Heel veel sterkte met jullie beslissing!

Kheb niet alle reacties gelezen maar ga even mijn mening neerschrijven;

Allereerst vind k het heel erg en hoop dat je dochtertje snel herstelt en niets hier aan overhoudt

De hond had wel al meerdere keren gewaarschuwd lees ik in je verhaal ;grommen, snauwen, negeren.. Al zijn waarschuwingen werden genegeerd of gecorrigeerd waardoor hij geen andere uitweg zag dan bijten. Dit had kunnen voorkomen worden door hier op tijd een oplossing voor gezocht te hebben (zonder jou iets te verwijten, je wilt zeker t beste voor je hond en kind, daar twijfel k niet aan anders had je de hond allang weggedaan) ik zou zo snel mogelijk een gedragstherapeut zoeken. Of de hond herplaatsen kan ook... Voel je daar niet schuldig over, het kan altijd dat een hond niet bij jullie past, maar doe dan wel moeite een goede thuis te vinden, succes

"  je hebt gelijk, maar om eerlijk naar de hond toe te blijven, is zijn reaktie het gevolg van een aaneeschakeling van door de ts en partner gemiste communicatie van hem. Hij gat meteen al aan het kind eng te vinden en ipv hem daarbij te begeleiden werd hij zelfs gestraft, dus dit is geen reaktie die uit het niets ontstaan is. Er is helaas veel gemist van de communicatie van de hond naar hen toe en dus ook niets mee gedaan "

Dobry

 Dat is zeker zo maar toch... Ik heb dit natuurlijk zelf moeten trainen en mijn hond is daarvoor ook zeker wel eens gestraft. Niet voor reageren maar voor te extreem reageren. 

Zoals hier al eerder vermeld kan de hond ook weg lopen. In plaats daarvan geeft deze waarschuwingen (die inderdaad stelselmatig genegeerd worden) maar onderneemt daarop zelf wel een bijzonder initiatief. Het gezicht. Ik wil niet mezelf een veer in mijn kont gaan steken maar ik ken mijn hond wel en negeerde haar nooit. Toch kostte het me twee jaar en het is een feit dat je nu eenmaal nooit klaar bent. Je moet toch altijd scherper blijven dan normaal. Mensen maken nu eenmaal fouten en achteraf kijk je altijd een koe in zijn kont. Dit is nou eenmaal potentieel heel gevaarlijk. Eigen schuld is het meestal maar of dat relevant is...

Vele bijtincidenten zijn het gevolg van negeren van de signalen of waarschuwingen die de hond al een langere tijd gaf...

Zo is eens een hond een spuit gegeven omdat ie n kind beet. Nadien vonden ze een potlood in het oor van de hond... Als grommen en snauwen er niet voor zorgt het kind ophoudt moet ie wel bijten

Dit is nu een ander voorbeeld, jouw kind deed m geen pijn maar de hond gaf wel al aan het kind niet in zijn buurt te willen

Dankjewel voor de wat lievere reacties van mensen daar heb ik wel wat meer aan. Snap ook wel de boze reacties en er zit ook wel wat gelijk in maar in de realiteit gaat het echt wat anders.

Ik ben zelf echt wel een consequente opvoeder geweest en ik heb ook een hele hechte band met mijn hond. Ik zie ook veel signalen en geloof me ik zeg dan heel vaak nee tegen haar en haal haar weg. Dus 9 van de 10 x zie ik het maar soms zie je niet alles en gaat het zo snel en dan gebeurd het toch. En dat geldt ook voor als zij besluit hem te willen aaien of naar hem toe wilt gaan. 9 van de 10 keer spring ik erop maar soms ben je te laat. En alles is al heel snel teveel voor simba. Misschien sneller dan normaal is. Mijn moeder heeft hetzelfde ras en deze andere hond is heel anders tegenover kinderen. Hij is juist nieuwsgierig en blij om haar te zien en niet angstig of zenuwachtig. Mijn dochter mag wel zomaar aan die andere hond zitten.


Over zijn mand. Ik weet dat er een algemene regel is dat je hem daar niet moet lastig vallen maar mijn hond en ik knuffelen heel vaak in zijn mand. Geen probleem als ik languit op hem ga liggen bijvoorbeeld. Vind hij hartstikke fijn helemaal een oormassage in zijn mand. Maar goed mijn dochter mag daar dus absoluut niet in.

Over zijn eerdere gedrag..
Ik had eigelijk wel gedacht dat hij er over heen zo groeien met die tijd omdat het verder zo een blije sociale hond is en tot die tijd heb ik geprobeerd ze altijd zoveel mogelijk gescheiden te houden. Mijn dochter is eigelijk het merendeel van de dag geen eens met de hond bezig en toch kan hij dan zenuwachtig worden als zij een meter van hem af met de poppen speelt. Ze maar af en toe een momentje dat ze toenadering bij de hond wil zoeken.

"  Dat is zeker zo maar toch... Ik heb dit natuurlijk zelf moeten trainen en mijn hond is daarvoor ook zeker wel eens gestraft. Niet voor reageren maar voor te extreem reageren. 
 
Zoals hier al eerder vermeld kan de hond ook weg lopen. In plaats daarvan geeft deze waarschuwingen (die inderdaad stelselmatig genegeerd worden) maar onderneemt daarop zelf wel een bijzonder initiatief. Het gezicht. Ik wil niet mezelf een veer in mijn kont gaan steken maar ik ken mijn hond wel en negeerde haar nooit. Toch kostte het me twee jaar en het is een feit dat je nu eenmaal nooit klaar bent. Je moet toch altijd scherper blijven dan normaal. Mensen maken nu eenmaal fouten en achteraf kijk je altijd een koe in zijn kont. Dit is nou eenmaal potentieel heel gevaarlijk. Eigen schuld is het meestal maar of dat relevant is... "

S&F.

Belangrijk is dan wel de juiste kennis te hebben over het specifieke ras. En de RR is nu net een hond die een uitblinker is in associaties en inprentingen. Positief, maar meer voornamelijk de negatieve. En daar is ergens helemaal in het begin al iets fout gelopen. (Wat in het verhaal ook naar voor komt).

Een bijzonder initiatief... het gezicht. Dat is net op hoogte en alles hangt er vanaf welke positie beide hadden op dat moment. Er wordt ook aangegeven dat de woning smal is, wat ook nadelig blijkt te zijn.

Ik weet niet vanwaar je bent maar Inge Pauwels heeft ervaring met deze situaties. Www.toscanzahoeve.be

 Hier vat je het wel samen. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen dat je geen superwoman bent want laten we eerlijk zijn; Het is praktisch onmogelijk om overal tegelijk te zijn.

Dan is het echter ook een kwestie van eerlijk zijn naar je hond en kind. Als je ze niet beide veilig kunt houden dan kan dat nu eenmaal niet. Soms lopen dingen nu eenmaal precies niet zoals we ze graag zien.

Ja en zo valt overal wel wat op te zeggen. Bij mening persoon in mijn familie zou de hond de dierenarts niet eens halen om het zo maar te zeggen.

Hoe je het went of keert of wat voor excuus er ook is, het blijft een gevaarlijke rotsituatie die heel moeilijk op te lossen is. Helemaal omdat nummer twee ook al onderweg is.  

Er is al veel gezegd. Wat een nare situatie. 

Ik weet niet of t mogelijk is om een veblijf voor de hond te maken buiten je huis, waar je hond overdag kan verblijven?

Ik weet echt niet wat anders, met nog een kind er bij. 

Wat je ook doet, heel veel sterkte.

Wat een treurig verhaal.

Het klopt helaas dat je( ts dus) de signalen die je hond gaf, niet serieus genomen hebt.

Hij had al eens gegromd en " gesnauwd".

En overigens ben ik van mening dat je een klein kind en een grote hond nooit zomaar zo dichtbij moet laten komen als je geen 100% vertrouwen en kennis van hondentaal hebt.

Het kan immers in 0,2 seconden misgaan en dan ben je altijd te laat.

Nu krijgt de hond de schuld en hij wordt ' gemeen' genoemd. Dat zijn echter geen emoties die een hond kent.

Hij heeft al eerder gewaarschuwd dat hij het kind eng vind of niet leuk; en toch mag het kind hem blijkbaar blijven benaderen.

Ik zou dus beginnen met een fors en stevig hek tussen hond en kind; hou ze absoluut gescheiden.

Beide hebben recht op een eigen, veilige, door jullie gecreëerde plek waar de ander niét bij kan komen.

En dan aan de slag met een goede gt om je hond beter te leren " lezen".

Maar in huis: niet meer bij elkaar.

Niet omdat de hond per definitie niet te vertrouwen zou zijn, maar omdat het kind erg jong is en niets van honden snapt( hoeft ook nog niet)en de hond teveel schade kan aanrichten als er iets mis gaat.

 Dit zou ik zelf als reden nemen voor herplaatsing. Ik kan me heel goed indenken dat je dat eigenlijk niet zou willen, ik zou zelf ook liever mijn hand afhakken dan mijn hond te moeten missen, maar je geeft hier wel iets belangrijks aan: je hond is niet blij in huis met je dochter erbij. En daar komt nóg een kind bij. En je woont niet groot. Twee kinderen die rondkruipen en lopen en de hond angst aanjagen, de hele dag... Sommige honden zijn daar gewoon niet voor gemaakt, hoe goed je ze ook opvoedt en hoe lief en zachtaardig ze ook bij volwassenen zijn. Zeg nou zelf, zelfs als je hond niet zou uitvallen, je wil toch niet dat hij de hele dag met stress moet leven? En dan laat ik nog even achterwege hoe het voor je kinderen is, want die willen op een gegeven moment ook vriendjes en vriendinnetjes meenemen naar huis. Is je moeder niet toevallig bereid er nog een hond bij te nemen?

Ik ben het met Coby eens, maar ik denk dat jij jouw besluit al eerder hebt gemaakt.

Herplaatsen !

Het is een utopie om te denken dat je elke hond kan laten wennen aan kinderen. Sommigen blijven kinderen niet leuk vinden, eng vinden, wakkert herderinstinct aan (in ongewenste vorm) etc etc

Er zijn zeker signalen gemist en de hond is natuurlijk helemaal niet "gemeen". Als hij hard had willen bijten had je kind geen hoofd meer gehad (sorry dat ik het zo cru zeg, maar wat denk je dat een RB van dat kaliber kan met die bek, als je denkt dat dit erg was, heb je nog nooit echt goed naar je hond gekeken).

Ik heb zelf ook (weer) een herplaatser die absoluut niet functioneerde in een gezin met meerdere kinderen. Een hond van het zelfde ras deed het daar uitstekend, de jonge hond die erbij kwam dus helemaal niet. Ze wordt er heel nerveus van omdat ze vanuit haar aard (ras) en karakter (aangeboren aanleg) zeer sterk de neiging heeft zaken te willen regelen en ordenen (wat ze ook heel goed kan, op een heel prettige en vriendelijke manier laat ze dat regelmatig zien in een grote roedel honden) en dat kan natuurlijk niet met jonge kinderen.

Kind treft ook al geen blaam, hoe kan je nu ooit zo'n jong kindje uitleggen wat een hond is en kan, als 90% van de volwassen mensen dat niet eens ziet en in ziet. Ik verbaas me altijd over hoe mensen over honden praten, het blijven honden, roofdieren van oorsprong, en geen soort van mensen met 4 poten en een staart.

Onze hond is ternauwernood nog terug gekomen bij de fokker (want niemand wilde zo'n 'vals' dier) die haar in alle vertrouwen aan ons gegeven heeft. Wij hebben geen kinderen en in de verste verte die wens ook niet, bovendien zijn we ervaren met (moeilijke) herplaatsers. Wij zijn gaan werken en trainen met de hond (hoort echt bij het ras) en geven haar wat ze nodig heeft. Ze is een totaal andere hond geworden, van een nerveus wrak, naar een stralende krachtige teef die niks mooier vindt dan met ons op stap gaan en voor ons werken.

Kinderen blijft ze vreselijk vinden, daar zitten te diepe negatieve associaties aan, maar we hebben haar geleerd zich eerst naar ons te keren als ze kinderen ziet die haar nerveus maken, we hebben haar geleerd dan onze hand aan te raken en zo wezenlijk haar aandacht op ons te richten. Daar zit veel tijd en geduld achter (en beloning leren timen, want dat is heel moeilijk) en ze functioneert prima, heerlijke hond, lief, gehoorzaam, sociaal en werklustig.

Maar kinderen onder de 10jaar zijn voor haar een "no go", voor altijd.

De GT's die ons begeleid hebben waren daar ook heel nuchter over: sommige honden zijn gewoon niet geschikt om bij kinderen te houden, daar kunnen verschillende redenen voor zijn, meestal geen enkele waar hond of kind op zichzelf zo veel aan kunnen doen, en dan moet je gewoon zorgen dat ze niet meer in elkaars buurt komen.

Ik zou de fokker bellen, of de rasvereniging, mooi profiel opstellen en de hond herplaatsen op een plek waar geen kinderen zijn, bij verstandige eigenaren. Dat doet recht aan zowel de schade en schrik bij jullie kindje als aan de hond.

Anoniem fijn dat je jouw ervaring wilt delen.

Je hebt een goede GT en je staat er zelf ook nuchter in,je houdt rekening met de ware aard van je hond.

Die hond zit duidelijk op zijn plaats.

Anoniem

Wat een vervelende situatie. En helaas niet meer terug te draaien. Persoonlijk denk ik dat het al veel te ver geëscaleerd is om de situatie nog te veranderen, zeker met een tweede kind op komst. Ik begrijp niet helemaal waarom je aan kinderen bent begonnen zonder eerst te kijken of je hond wel met kinderen kan, maar ik heb persoonlijk ook erg weinig met kinderen. Nu is het kind er al en leeft je hond daardoor een groot deel van de tijd in stress. Al 18 maanden lang stress. Al 18 maanden de baasjes die je vertrouwt duidelijk proberen te maken dat je bang bent voor het kindje. En al 18 maanden worden je signalen compleet genegeerd. Sterker nog, als je je eigen, veilige plek opzoekt en verbaal aangeeft daar alleen te willen zijn, krijg je nog op je kop ook. Eerlijk gezegd vind ik nog dat je hond het lang heeft volgehouden. Je houd overduidelijk heel veel van je hond. Dat blijkt wel uit je eerste bericht. Maar je vermenselijkt hem ook teveel. Een hond denk niet na zoals wij dat doen. Hij bijt je kind niet zomaar gemeen in haar gezicht. Probeer je eens in je hond te verplaatsen. Je bent een hond, dus logica moet je even achterwege laten. Er leeft opeens iets in huis dat je doodeng vind. De mensen die je altijd hebt vertrouwd beschermen dat enge wezen met hun leven en staan steeds toe dat het in jouw buurt komt. Je wordt banger en banger en je mensen beschermen je niet. En opeens loopt het wezen weer achter je aan. Daarom kruip je bij je baasjes op de bank, want daar zal je wel veilig zijn. Helaas, het kleine wezentje mag gewoon naar je toekomen. Je bent in een hoekje gedreven, want je zit op de bank en kan geen kant meer uit. Het enige dat je nog hebt is je gebit. Ik begrijp uit een andere reactie dat het geen diepe bijtwond is, maar een oppervlakkige waarschuwingsbeet. In dit hele verhaal zijn er helaas toch echt maar twee "schuldig", en dat zijn jij en je vriend. En daarmee ligt de oplossing dus ook alleen bij jullie. Persoonlijk denk ik: gun je hond, jezelf en je kinderen rust en zoek naar een geweldige plek voor je hond. Bij voorkeur iemand met ervaring met het ras en zonder kinderen.

Overigens: het valt me vaak op dat van katten wordt geaccepteerd dat ze voor van alles bang zijn en daar op een natuurlijke (kattige) manier op reageren, maar van een hond wordt maar verwacht dat ze alles accepteren en zich compleet aanpassen aan de mens. Dat is helaas in veel gevallen niet mogelijk.

Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid en ik hoop dat jullie er met de GT uitkomen en anders tot een wijs besluit kunnen komen.

"  Dat is zeker zo maar toch... Ik heb dit natuurlijk zelf moeten trainen en mijn hond is daarvoor ook zeker wel eens gestraft. Niet voor reageren maar voor te extreem reageren. 
 
Zoals hier al eerder vermeld kan de hond ook weg lopen. In plaats daarvan geeft deze waarschuwingen (die inderdaad stelselmatig genegeerd worden) maar onderneemt daarop zelf wel een bijzonder initiatief. Het gezicht. Ik wil niet mezelf een veer in mijn kont gaan steken maar ik ken mijn hond wel en negeerde haar nooit. Toch kostte het me twee jaar en het is een feit dat je nu eenmaal nooit klaar bent. Je moet toch altijd scherper blijven dan normaal. Mensen maken nu eenmaal fouten en achteraf kijk je altijd een koe in zijn kont. Dit is nou eenmaal potentieel heel gevaarlijk. Eigen schuld is het meestal maar of dat relevant is... "

S&F.

 misschien kon de hond niet echt weglopen, of was hij al eerder achternagelopen en die dag in veel onbegrepen situaties geweest, zat nu ergens tussen bank en tafel en de partner van ts, in elk geval een nauwe voor de hond bedreigende situatie begrijp ik uit de beschrijving.

Eigen schuld ja uit onwetendheid lijkt het, ik twijfel niet aan liefde voor de hond, ik vind dat wel relevant aangezien de hond nu een stempel krijgt dat hij een kind gebeten heeft. Wat dus voorkomen had kunnen worden als het vanaf het begin af aan goed begeleid was. Als hij gisteren dan in dezelfde situatie was gekomen, dan had hij niet gebeten. Een ontspannen hond geeft eerst heel andere signalen af als hij iets niet prettig vindt, en als die dan door ons mensen begrepen worden kan je dus veel eerder hond en kind in veiligheid brengen. Voorkomen ipv achteraf corrigeren, is een van de belangrijkste dingen bij het opvoeden van honden, maar daar moet je natuurlijk wel enig inzicht voor hebben wat hier helaas ontbrak. En of de hond wel of niet goed met kinderen had gekund met een goede begeleiding zullen we wel nooit achterkomen.

Ik volg even.

 Ik heb het hele topic nog niet gelezen, dus vergeef me als ik een opmerking maak die reeds gemaakt is.

Je begrijpt je hond NIET.  Je snapt er niks van, een hond is geen mens, die denkt niet "ik loop weg, dan ben ik gerust".  Trouwens, peuters kennende, lopen ze er zo weer achteraan.

Net zoals je je kind moet beschermen, moet je ook je hond beschermen voor je kind.  Hij stelt geen prijs op een peuter die hem stoort, hoe lief bedoeld ook.  Hij vindt het eng en vertrouwt het niet.

Ik denk dat je hond met de juiste begeleiding en begrip van hondentaal wél samen met je kinderen kan.  Ik zou het echter niet aanraden in jouw geval, je hebt geen tijd om politieagent te spelen, zeg je... dat is geen goed begin om aan iets te werken.

 Dat kan je nooit van tevoren inschatten,hoe een hond reageert.

Wat als ze van tevoren had geweten,had ze dan maar haar kinderwens in de kast moeten zetten voor een hond?

Of had ze dan beter onmiddellijk de hond herplaatst?

Hoe zielsveel ik van mijn honden hou,mijn kinderen hebben altijd boven de honden gestaan en bijten naar mijn kinderen of ik het nu fout of niet fout gedaan zou hebben.

Dan wordt of de hond herplaatst of ingeslapen hangt af van de hond.