egoistisch als je een pup aanschaft.....

Wij wilde graag ons eerste hondje uit het asiel halen, maar aangezien er in onze omgeving niks in het asiel zat wat wij wilde. (dus geen herders, staffords etc met gedragsproblemen, en veel te groot voor ons)

Zodoende zijn wij bij een stichting uitgekomen die buitenlandertjes herplaatst. Zo zijn wij aan onze eerste hond gekomen.

Dus nee, ik vind het niet egoïstisch, er zullen vast meer mensen zoals wij zijn die een hond uit het asiel willen, maar dat de juiste match er gewoon niet is. Moet je dan maar een hond aanschaffen omdat hij in het asiel zit? Nee, daar word uiteindelijk alleen de hond de dupe van.

Hier ben ik het helemaal mee eens. Daarom schreef ik ook over 'hobbels en bobbels' in mijn bericht. Iedere combinatie is uniek door de eigen karakters en dat vergt aanpassingsvermogen en creativiteit. De ene hond daar 'heb je geen kind aan' en voor de volgende moet je 'het onderste uit de kan halen om het te doen' slagen. En dat heeft in lang niet alle gevallen met het pup of herplaatser zijn te maken maar alles met elkaar leren kennen en begrijpen om oa. tot compromissen te kunnen komen. Daarnaast heb ik 2 honden zelf gehad, en 2 tijdelijk in huis die geen tot weinig socialisatie (zoals wij het kennen) in de nest periode gehad hebben en ik kan je vertellen dat dat juist de meest stabiele honden waren.(wat ik weer terug voer op karakter)

Interessante kwestie. Ik denk dat je vooral een hond moet nemen die jou gelukkig maakt..

Ik heb jaren in een Nederlands asiel gewerkt. Een jaar of tien geleden wilden mijn ouders een hond aanschaffen. Ik liet ze allerlei honden uit het asiel zien, maar er zat niets tussen wat hen aansprak. Uiteindelijk gingen ze naar een stichting en adopteerden ze een Griekse hond. Ik was hier niet bepaald over te spreken. Waarom al die honden hierheen halen, als er genoeg aanbod is in onze eigen asielen? Mijn ouders wilden gewoon een leuke hond, het maakte hen echt niets uit waar hij vandaan zou komen. En achteraf gezien hadden ze geen betere hond kunnen kiezen.

Onze eerste familiehond namen we over van een collega van mijn vader. Haar moeder was overleden en dus zat het hondje bij haar, maar zij had er al twee. Mijn eerste echte eigen hond, Punk, kwam uit een Nederlands asiel. Toen ik op mezelf ging wonen wilde ik graag een tweede hond erbij, dus ging ik de Nederlandse asielen af. Helaas maar erg weinig "probleemloze" honden die mij aanspraken. Voor degene die mij wél aansprak, moest ik een "motivatiemail" schrijven, maar binnen vijf minuten kreeg ik daar reactie op dat ie al opgehaald zou worden.

Toen ging ik verder kijken, met als resultaat dat er hier nu drie Spanjaarden wonen. Als ik zie hoe ze eruit zien, wat ze meegemaakt hebben, ja, dan voelt het soms wel een beetje egoïstisch als mensen een pup aanschaffen. Zo'n blije, lieve, zorgeloze en vooral dure pup. Van dat geld hadden een heleboel Podenco's een beter leven kunnen krijgen. Ik ervaar ieder "leeg mandje" hier thuis als een waardevolle plek waarmee een hond geholpen kan worden. Ik zou die zelf nooit opvullen met een dure raspup, maar veel liever met een stumperd die nog nooit liefde gekend heeft..

Dus, is het egoïstisch? Nee, ik denk dat het veel erger is om een hond aan te schaffen die je eigenlijk niet wilt, en waar je niet gelukkig mee wordt. Maar voor mij persoonlijk.. ik zou het er bij mezelf niet inkrijgen.. ik zou de aanschaf van een pup niet kunnen rechtvaardigen aan mezelf.

Daar heb ik dus ook voor gekozen Pauline. En dat blijft zo.

Ik wil dan nog wel even toevoegen de hondjes die ik voor de stichting heb opgevangen heb ik met heel veel liefde gedaan en gehuild als een klein kind toen ze weg gingen naar hun huidige baasje.

Maar ik kwam er wel achter dat het de stichting toch helaas meer om het geld te doen was dan de hondjes zelf en dat deed pijn heel veel pijn.

 Klinkt cru maar dat idee heb ik juist altijd als ik die websites van buitenlandse honden (uit Spanje of ergens anders) zie. Die moeten daar toch een hoop op verdienen denk ik dan. Op marktplaats staat tegenwoordig ook de ene na de andere. Allemaal verhaaltjes erbij enzo... 

Het zou wat zijn als iedereen zonder honden ervaring een asielhond zou nemen aangezien de meestal een rugzak, en zeker in het buitenlandse geval veel te verwerken hebben. Natuurlijk zijn er uitzonderen maar dat zijn er minder dan mensen honden willen, en als je nou een pup wilt dan kun je heel lang zoeken in asiels!

Je moet gewoon kiezen wat bij jou past en waar je goed bij voelt, zeker niet egoïstisch.

Inderdaad een vreemde redenatie, iedereen is vrij om te kiezen.

Sorry, maar dat klopt echt niet. De stichtingen houden er geen cent aan over en iedereen werkt z'n poten uit z'n dinges en vecht tegen de bierkaai

Egoïstisch?

Het is maar net wat voor hond je in je leven wil.

Als je hart ligt bij honden die wachten op een beter leven, dan kies je natuurlijk daar voor.

En het kan ook zijn dat er misschien eens een hond op je pad komt, zoals mijn collega het hondje in huis heeft genomen van haar overleden buurvrouw.

Mijn hart ligt bij enkele rassen, heel secuur uitgezocht op karakter en gezondheid van deze rassen.

Dus ik kom altijd uit bij een rashond met stamboom, omdat ik dat belangrijk vind, omdat ik wil weten waar ze geboren gaan worden, hoe ze opgroeien in het nest en dat ik ze goed verzorgd en gesocialiseerd met 8 weken oud mee naar huis neem.

 Nou sorry maar ik weet dat de stichting waar ik het voor deed de honden gratis mochten vervoerd worden. De vrijwilligers die er keihard voor werkten geen cent aan over houden en 9 van de 10 keer niet eens een inenting hadden gehad. Dat het hondenvoer gedoneerd werd of de hond werd zo snel mogelijk naar een opvanggezin in Nederland over gedragen waar deze de kosten op zich nam. Dus vertel mij maar waar dan het geld naar toe gaat?

Bij de mij bekende stichtingen worden de honden daarvan ingeent, gechipped, indien mogelijk gesteriliseerd en overgevlogen. ALS daar nog iets van overblijft gaat dat naar het betreffende asiel.

De stichting waar ik het voor deed hadden over het algemeen alleen maar pups die dus nog niet geholpen waren.

Maar goed iedereen zijn ervaringen zijn daar anders mee en denk dat we daar nooit gaan uitkomen enne een beetje OFF TOPIC  ook

 inderdaad, er zullen genoeg slechte stichtingen zijn die het om geld gaat, maar het is onterecht om alles over 1 kam te scheren. De mensen van de stichting waar ik Lola en Jenna vandaan heb, werken zich ook uit de naad voor de honden. Ik bewonder zulke mensen heel erg, Ze doen iets, proberen situaties te verbeteren voor de honden ter plekke, geven voorlichting, begeleiding, zoeken sponsors. Elke maand de lange zware tocht de ellende moeten aanzien wat je ook niet in de kouwe kleren gaat zitten, de frustraties soms dat er zoveel honden niet geholpen kunnen worden, en ga zo maar door. Ik hoor weleens verhalen over de adoptanten dat die soms ook onvoorstelbare reakties hebben, zoals een blind teefje dat geplaatst zou worden bij een echtpaar dat een reutje had wat sprekend op haar leek, ze waren enthousiast en zagen naar de komst van het teefje uit. Op de dag van ophaling werd er s avonds nog gebeld dat het teefje opgehaald moest worden. Ze was een paar centimeter groter dan het reutje en dat was volgens de mensen geen gezicht

Tja, er zijn inderdaad stichtingen waarbij het een en ander niet klopt. Geruchten over het fokken met bastaardjes die weer verkocht worden als zijnde buitenlandse zwervertjes, bijvoorbeeld. Er zitten overal rotte eieren. Broodfokkers, slechte stichtingen..

Wat voor mij een beetje een punt is, is dat ik vind dat een stichting goed voor moet lichten. De kans is er namelijk dat je een moeilijk hondje treft, of een hondje dat héél anders is dan je had verwacht. Ook heb ik het niet zo op stichtingen die hun honden aanprijzen door ze zielig te laten doen lijken. "Heeft nooit liefde gekend", "Vreselijk verleden gehad", "Heeft nooit een aai over z'n bol gekregen", etc. etc. Ik denk dat je als stichting niet moet willen dat je honden geadopteerd worden omdat ze zielig zijn, maar omdat mensen ze echt willen, en ook bereid zijn om aan eventuele problemen met de hond te werken. Ook lees ik bij sommige stichtingen vaak bij iedere hond dat ze zo ontzettend lief, trouw, zachtaardig, dankbaar, etc. zijn. Dan denk ik, hoe is het mogelijk dat jullie 25 Spanjaarden bemiddelen, die álle 25 helemaal geweldig en lief en leuk zijn. Geen enkele met een trauma, gedragsproblematiek, o.i.d.

Niet gestemd.

In elk geval niet egoïstisch om een pup aan te schaffen. 

Honden uit het buitenland is een leuk streven, maar worden vaak zie na aankomst en daar kies ik pertinent niet voor. Hier zitten ook asielhonden die het 'slecht' hebben gehad, maar dat is geen interessante achtergrond. Ook buitenlandse honden worden tegenwoordig opgevangen in Nederlandse asiels, om leegstand op te vullen.

Een herplaatser kan bijzonder leuk zijn.

Ik ben beslist geen voorstander van zomaar een pup aanschaffen, want daarmee stimuleer je broodfok. En dat soort hondjes als impulsaankoop vind je dan vanzelf weer in het asiel. Honden aanschaffen via Marktplaats ben ik ook niet voor.

Je moet doen waar jij je goed bij voelt. Een pup kopen bij een betrokken fokker kan bijzonder leuk zijn en je hebt een maatje voor het leven.

Ik vind het niet egoïstisch om een pup aan te schaffen. Een herplaatser uit Nederland of buitenland maakt mij niets uit, dus ik heb voor de laatste optie gekozen.

 ik zeg dat ook al jaren, betere voorlichting zou een heel belangrijk punt van aandacht moeten hebben . Eigenlijk voor elke hond die je aanschaft ook een goed gefokte raspup, maar helemaal voor asielhonden en stichtinghonden.

Natuurlijk is elke hond leuk maar wel ook het produkt  van wat wij mensen ervan maken of gemaakt hebben.

De stichting waar ik mijn honden vandaan heb schrijft juist zo weinig mogelijk over de honden zelf omdat het honden zijn die in een asiel zitten soms al jaren, en er van de achtergrond niets bekend is. Je kan dan alleen afgaan op hoe zo'n hond zich daar gedraagd en dat zegt erg weinig.

Dat veel honden ziek kunnen worden vanwege een slechte achtergrond in combinatie van stress van de reis, de verplichte entingen en castratie is zeker een punt om rekening mee te houden. Het hoeft natuurlijk niet dat je hond ziek wordt of is, maar het kan wel degelijk. Overigens geldt dat uiteraard voor elke hond met slechte achtergrond, slechte verzorging en veel stress. Monique Bladder haar boek Kanker bij honden heeft daar veel aandacht aan besteed en is de moeite waard om door te lezen.

Bij honden uit het middellandse zeegebied heb je natuurlijk ook nog kans op latent aanwezige ziektes als Leishmania.

Toen ik ruim 10 jaar geleden in een asiel werkte werden daar de eerste hondjes uit Spanje gehaald, omdat er daar wel ruimte was en er mensen waren die er voor zouden vallen.

Dat gebeurde, de Spaanse schattige handzame hondjes waren er amper, of konden alweer gaan, naar hun nieuwe thuis. Ze kwamen nooit terug.

Op zich okay natuurlijk. Fijn voor die hondjes die anders gedood waren. 

Maar het knaagde aan me dat er niemand kwam voor die honden die er al maanden en maanden zaten.

Dat dubbele gevoel is me altijd bij gebleven. Zelf zou ik geen hond uit het buitenland nemen of halen, mijn ouders hebben dit wel gedaan. Dat maakt niet dat ik ze egoïstisch vindt. Ze weten wat ze doen, hebben ruime ervaring met honden. Het is hun keuze en dat veroordeel ik niet.

Ik heb zelf nooit een hond van pup af aan gehad gek genoeg, en het trekt me ook niet. Dat zal komen omdat ik bijna opgegroeid ben in dat asiel denk ik.

Maar ik sluit niet uit dat dit ooit nog een keer gaat komen.

Egoïstisch vind ik het als je denkt recht te hebben op een hond omdat jij dat wilt. Alleen dat.

Jij wilt een hond. Punt.

Een hond kan jou van alles bieden. 

En verder bedenk je niet wat jij een hond allemaal kunt bieden, of eigenlijk allemaal niet.

Ja, of het nu om een pup gaat of een herplaatser: veel mensen zouden beter moeten nadenken over wat zij een hond kunnen bieden ipv alleen andersom

Overigens had een van mijn vier meiden (bleek achteraf) Leishmania.

Dat was de stichting niet te verwijten dat ik daar pas veel later achter kwam, want er wordt wel degelijk getest, maar in het bloed.

Soms zie je dan de parasiet niet als ie latent aanwezig is, maar pas als ie de kop opsteekt. Als je dan aangetast weefsel test komt het wel naar voren. Dan nog ben ik blij dat Vera bij mij terecht is gekomen want ik ben voor haar door het vuur gegaan en heb dat uiteindelijk samen met mijn dierenarts onder controle gekregen.

Nee ik vind het niet egoïstisch. Pups die niet worden verkocht eindigen ook vaak in een asiel en asielen stellen vaak zulke hogen eisen aan mensen die een hond willen adopteren dat het geen wonder is dat er zoveel hondjes niet geplaatst worden...  

Wat andere mensen doen, moeten ze zelf weten. Maar ik zou zelf nooit een puppy kopen, zolang er nog honden in het asiel zitten. Mijn hond heb ik ook gehad van mensen die er niet voor konden zorgen. Het heeft wat moeite gekost, maar ik vind hem de beste, liefste en leukste hond van de wereld. Hij is stabieler is menig andere hond die gewoon als puppy bij de eigenaar is opgegroeid. En dat voor een pitbull mix die als pup niet is gesocialiseerd en opgevoed. Dat bewijst maar weer dat een rugzakje niet altijd wat zegt, aangezien hij nu wel is opgevoed en sociaal is. Tuurlijk lijkt een pup me geweldig, maargoed daar zet ik mij wel overheen.

Heeeel misschien komt er hier ooit nog eens een pup. 

En dat zal dan uit puur egoïsme zijn om nog eens een pup te zien opgroeien.  Puur om die pakweg eerste 3 maanden.  Want als ik dat egoïsme van me afzet wordt het een hond die op m'n weg komt of eentje uit het asiel.

 
Ik denk dat dat momenteel het probleem is in de Nederlandse asielen. Mensen zoeken een gezellig, handzaam gezinshondje. En ik heb het altijd onzin gevonden als mensen zeiden dat alle honden in het asiel een "probleem" hebben, maar als ik zo naar het aanbod in de Nederlandse asielen zijn, zijn het vooral honden die je echt moeten liggen. En waar ervaren baasjes voor nodig zijn. Hier in het asiel zitten 11 Staffords of Stafford-kruisingen, van de 20 honden die er zitten. Dat is dus al meer dan de helft. Daarnaast zitten er grote honden, een Rottweiler, Mastino Napolitano, Bullmastiff mix, behoorlijk sterke rassen. Wat er over blijft is een 8 jarige Duitse Jachtterriër met hevige verlatingsangst, een Dwergpinscher (mix, denk ik), met een afwijkende stand van zijn voorpootje en een neurologisch probleem waardoor hij zo nu en dan ineens om valt, en een Fox Terriër met een pittig karakter die niet bij kinderen kan.

Tja, dan kom je als gezin die een gezellig gezinshondje aan wil schaffen en die verder niet heel veel ervaring heeft met honden toch wel van een koude kermis thuis..

De asielen zitten niet vol. De asielen zitten vol met honden die een erg specifieke baas zoeken, en die niet voor iedereen geschikt zijn, en die ook lang niet iedereen wil. Dat is ook de reden dat ik voor buitenlanders ben gegaan. Het aanbod in het asiel sprak mij niet aan, de hondjes die me wél aanspraken, daarvoor stonden mensen in de rij.. (en viel ik buiten de boot)

Ik wil je niet aanvallen of iets in die richting, maar ik heb echt diverse keren gereageerd en ALS er al een reactie kwam gaven ze vaak een of andere vage reden waarom ik niet geschikt zou zijn. (en ik heb mijn leeftijd (18) daar niet altijd bij vermeld.) In de meeste van mijn reacties stonden dingen als: 2 tot 3 uur de tijd om te bewegen het spelen niet meegeteld, er is bijna altijd iemand thuis hier, bereid om speciaal voer te geven of naar een honden therapeut te gaan als dit nodig is, naar cursus gaan enz....

Sorry ik zie niet in hoe ik niet geschikt kan zijn voor een LABRADOR herplaatser van 7 maanden die volgends hun heel vrolijk was en weg moest omdat het baasje geen tijd had, maar verder niet echt een rugzakje zou hebben, tenzij ze niet helemaal eerlijk waren.

 Goed punt.

Eigenlijk is het té makkelijk om aan een hond/pup te komen.

En is het toch wel fijn dat stichtingen en asiels zo kieskeurig zijn.

Ook al is een afwijzing misschien niet altijd terecht.


Ik vind de argumenten die hier gegeven worden duidelijk en eerlijk.
Dank daarvoor!

De Asielen zitten op een bepaalde manier vol.

Met alleen maar vechthonden omdat mensen denken dat ze het wel aan kunnen totdat ze niet meer met andere honden kunnen, en er niks meer aan is.

Ik denk, als je een bepaalde soort hond zoekt, zoals een pitbull, of een stafford, dan kan je er beter 1 uit het Asiel halen.

Wil je een boomer pup of weet ik veel, dan zou ik wel voor een pup gaan want je komt er zelden 1 tegen in het asiel.