Mijn hond weer gebeten, gedrag thuis veranderd

 

Dat ben ik niet met je eens; stel er ligt een bal. hond A wil die hebben. Hond B ook. Hond A claimt de bal met zijn blik. Hond B geeft toe. Dan is hond B conflict vermijdend maar hond A niet. Je weet immers niet wat A doet als B niet toegeeft. Edit; nog een kleine toevoeging; mn jonge reuen moeten dat conflictmijdend zijn leren. Dat is een van de belangrijkste leerprocessen in mijn ogen in de puberteit. Had ik mij daar met 2 intacte reuen thuis niet mee bemoeid dan was het hier een lekkere bende geworden. Want als is Spot conflictmijdender dan Shad, er waren / zijn momenten dat hij niet toegeeft. Shad heeft echt moeten leren er dan niet als een vaatje buskruit bovenop te vliegen.

Een grom of een blik is juist helemaal niet conflictvermijdend.

Het is een hond die overduidelijk iets zegt en daar graag een reactie op wil.
Dat is dus niet conflictvermijdend.

 

En dat is ook helemaal niet handig, altijd conflictvermijdend zijn, want dan is er nooit een "onderhandeling" cq "gesprek" over hoe nu verder, want ook honden moeten een relatie met elkaar en hun baas hebben en dat kan toch echt alleen als er met elkaar gepraat wordt.

 

Ik heb een hond die zeer conflictvermijdend is, hij werd door vorige eigenaren arrogant genoemd, hij draait zich namelijk gewoon weg en doet zijn eigen zin, dat is dus geen gegrom of een blik, dat is je gewoon afsluiten, "je bekijkt het maar met wat jij wilt, IK heb er geen zin in" en daar sta je dan als mens of andere hond. En we zijn echt beklaagd om deze hond door zeer ervaren trainers, en velen wisten zich totaal geen raad met het dier, want wat moet je met een hond die zo knap "conflict vermijdend" is dat je geen gesprek aan kan gaan, er valt dan niks te "nee" of "ja" of wel of geen brokje of aai.

 

Maar heel weinig honden zijn gelukkig zo, want geloof me, als mijn hond het te ver vindt gaan, dus iemand blijft "zeuren" (en dat straalt hij dan ook uit) dan komt daar die dodelijke blik of die grom....... en eigenlijk waren wij zelfs blij toen onze hond dus inderdaad begon "te praten" want dan kan je pas gaan terug "praten", en aan een relatie bouwen.

 

Dat honden pas als allerlaatste hun tanden in brengen is niet omdat ze zo conflictvermijdend zijn, dat is gewoon de allerlaatste stap in hun conversatie.

 

Een hond die heel veel zelfbeheersing heeft en het conflict kan vermijden zijn ontzettend moeilijk, bij TS lees ik dat allemaal niet. De hond geeft blijkbaar zelfs veel signalen want hij wordt zelfs door andere honden "aangevallen" en op de rug niet erkend in zijn overgave (wat op zichzelf ook niet abnormaal is van de andere honden, wij mensen overschatten het gebaar van op de rug gaan liggen, dat kan namelijk ook dwingend zijn, net als gaan liggen bij het naderen van andere honden, dat is niet conflictvermijdend dat is vaak juist bepalend, of dat voortkomt uit onzekerheid... dat kan zeker, maar de hond is niet bepaald bezig met het conflict te vermijden, hij probeert het wel te sturen)

 

Ik denk dat TS met de hond "back to basis" moet, gewone simpele duidelijke regels, die te handhaven zijn, niet gelijk de lat te hoog leggen, als deze hond zich op dit moment niet van bed laat halen, moet ze dat op ook niet gaan proberen, daar ondergraaft ze haar eigen positie mee, maar als de zaken wat duidelijker zijn, zal ook dat beter gaan.

 

Ik las ook nog ergens dat honden hun bazen als "meer ervaren zien" daar moest ik wel om glimlachen, want ik denk dat de meeste honden mensen maar domme onhandige wezens zijn, die bitter weinig van het hondenleven begrijpen, en dat is logisch want waar wij maar verbaal staan te tetteren naar onze honden, gaan honden in 1e instantie op geur werken, iets wat wij totaal niet waarnemen, dan lichaamshouding... nou, wij mogen al blij zijn als we de ene kwispel van de andere kunnen onderscheiden.....

 

 

 Grote kans, dat hond a een grom geeft, waarna hond b alsnog terug deinst. Hoevaak eindigt zo een situatie in een serieus gevecht? Dus honden willen liever geen gevecht.

Natuurlijk komt het zo nu en dan tot een confrontatie, maar veel vaker niet dan wel.

 

Honden moeten zeker hun grenzen leren. Het is niet dat ze het conflict vermijden moeten leren, ze gaan kijken hoever ze kunnen gaan om een reactie te krijgen. Dat is onderdeel van hun leer proces. Hoe ver kan ik gaan, hoe sterk ben ik.

 

Soms gaan honden elkaar te lijf, maar meestal is dit een hoop lawaai en herrie, zonder dat er gewonden vallen. Ze houden zich in voor elkaar.

Uitzonderingen zijn er altijd.

 

 

Jij stelt een conflic gelijk met een gevecht. Ik niet.

Daarnaast is het wel grappig dat we ons in mens - hond interacties nog wel eens zorgen maken om de mentale impact op de hond, en da jij hier in je voorbeeld zoiets zegt als 'als er geen fysieke schade is, is er geen schade'

Ik vind een conflict idd een gevecht. Een confrontatie is een ontmoeting, al of niet gewenst. Hieruit kan een conflict (gevecht)komen.

 

Soms, net als het de term dominant, roedelleider enzo, is het net hoe je iets interpreteert 

 

 Ik heb niet gezegd dat er geen fysieke schade is er geen schade is.

Bij: zonder dat er gewonden vallen is het volgens mij minder traumatisch voor een hond, dan als hij open gebeten is en met spoed naar de DA moet voor hechten. Heel pijnlijk ook. Is er alleen een gevecht, zonder echt bijten is de impact een stuk minder

nou, wij mogen al blij zijn als we de ene kwispel van de andere kunnen onderscheiden.....

 

dat denk ik ook en het is ook niet altijd helemaal duidelijk voor ons te herkennen wat een hond probeert aan te geven, daarom zou ik persoonlijk altijd beter van het goede uitgaan. Dat er van de hond uit geen boze opzet is, van de mens uit meestal ook niet, maar dat de meeste gevallen waar het mis gaat, er toch vaak is van een miscommunicatie tussen ons en de hond, of misinterpretatie van ons mensen.

 

eens

 

Ik vind mijn hond in relatie tot andere honden absoluut conflictvermijdend. Qua liggen, hij gaat al ruim voordat er een hond komt, uit de pad liggen en kijkt daarbij weg, blijft liggen tot de hond al ruim gepasseerd is. er zijn honden die wel eens bij hem komen snuffelen en dat laat hij rustg toe, voorzichtig terug aftasten en maakt een speelboog als ze gaan spelen.

ps en de andere honden die hem hebben aangevallen, dat zijn honden in deze buurt die al meerdere bijtincidenten op hun naam hebben staan bij verschillende honden. Ik vind het vervelend dat je zegt dat hij 'zelfs' wordt aangevallen. Ik ben van mening, dat een hond niet hoort te bijten, anders mogen die bazen hun hond beter vast houden.

 Helemaal eens!

Ik geef dan liever een keer onnodig of te veel een voertje of een braaf, of even afstand nemen.

 

Daar kan ik me helemaal in vinden !

Ik ben het ook 100% een met Dobry.

Het gaat inderdaad vaak om pure miscommunicatie.

Ons is eens voorgehouden dat wij absoluut de zwakke schakel zijn in het functioneren

van onze eigen hond. M.a.w. als wij er ons mee gaan bemoeien gaat het pas fout.

Maar ja...... als mens ben je nu eenmaal vaak de schakel tussen de hond en zijn leefwereld.

Ik heb altijd respect en bewondering hoe onze honden hun uiterste best doen die rare 2 beners te begrijpen en zich (soms totaal tegen hun eigen natuur in) zich te gedragen en aan te passen.

 

Maar....... onze honden zien wel alles, en de ene hond zal dus "foute antwoorden" van zn baas steviger meenemen in zijn eigen reacties als de andere, de honden die dat doen, zijn zeer veeleisend. Die zien alles, en trekken daar ook conclusies uit. En ik heb inmiddels wel ervaren dat er echt wel een "niveau" verschil in honden zit in wat ze eisen van hun baas, wat ze nodig hebben. En dat heeft niets te maken met "rangorde' en "domineren" dat heeft te maken met hoe sterk ben jij dat ik er op kan vertrouwen dat je het beter weet dan ik (en dan vanuit de hond geredeneerd)

 

Van kwade opzet ga ik nooit uit, en ik denk mijn hond andersom ook niet, de spraakverwarring is denk ik wel vaak heel groot, vooral al omdat ons nu eenmaal de geur communicatie totaal ontbreekt.

 

En TS:

als jouw hond werkelijk conflictvermijdend was, werd hij niet telkens gegrepen.

je kan niet zeggen "alle honden zijn gek en abnormaal en de mijne niet".

het gaan liggen is op zichzelf geen kalmerende gebaar, in tegendeel, en zeker niet als uiteindelijk de andere honden toch door komen lopen, sorry, maar dat is echt een misverstand in mijn ogen, en datzelfde geldt voor het op de rug draaien, dat hoeft helemaal geen "overgave' te zijn en dus  kan een hond wel degelijk dan alsnog een knauw krijgen, die taal is veel subtieler als wij zien en kunnen waarnemen, onze honden echter zijn daar wel goed in, die krijgen het vanaf dag 1 vanuit het nest mee. Eigenlijk moet je als baas voorkomen dat de hond in zo'n situatie komt, ik zou dus de volgende keer bij het gaan liggen bij nadering van andere honden, je hond het commando "volg" geven en gewoon stevig doorstappen, want hij kan het duidelijk niet aan als hij het zelf moet oplossen, want dat gaan liggen werkt dus niet. Sommige honden zullen het "accepteren" omdat zij zelf geen zin hebben in het conflict, maar even zoveel honden triggert het juist.... en dat is heel naar, ook voor de hond zelf.

 

Het de kop wegdraaien is dus blijkbaar daarbij voor andere honden niet goed genoeg.

Ik denk zelf als ik het zo lees dat hij hevig gespannen is, en waar zitten zijn oren, hoe zitten zijn kaakspieren, waar zit zn staart, waar hij net geplast heeft (onderschat niet wat honden waarnemen).

 

Dat is geen beschuldiging, maar misschien wel iets waar je over na kan denken.

 

Eerlijk gezegd: bij mij zijn alleen honden die zeer goed weten wat ze doen conflictvermijdend in echte vorm, omdat zij uitstralen dat ze het waar kunnen maken of te wel ze houden iets sterks in hun gedrag.

 

En grommen, snauwen en scherpe blikken vallen bij mij niet onder conflictvermijdend.

Als er na een grom, grauw of scherpe blik geen gevecht volgt of een aanvaring is dat te danken aan de andere hond, niet aan de hond die het conflict overduidelijk wel zoekt.

Ik wil niet in welles en nietes-modes, jouw mening, mijn mening.

In twee jaar is hij twee keer gegrepen en honden die vanuit een hoek of what ever in een rechte lijn, aangerend op mijn hond stormen? Hmmm..Dan ook de honden die al zoveel bijtincidenten hebben..Wij komen genoeg honden tegen en verder nooit geen problemen met andere honden. Vaak genoeg loopt hij ook gewoon mee als een andere hond tegen hem blaft, tekeer gaat, kijkt niet om, reageert niet.

Nogmaals, ik vind het gewoon echt not done dat een hond die los loopt een andere hond grijpt. (die notabene aan een lijn zit) Daar kan ik mij zo boos over maken.

 

 

dat is ook "not done' in de vorm dat de andere baas zn hond bij zich moet houden

maar het wil niet zeggen dat de loslopende hond abnormaal is, en de vastzittende hond

alleen maar conflictvermijdend was.

 

dan kom ik terug op de verstorende factor die wij zelf zijn als mensen

en een aangelijnde hond toont vaak heel ander (gespannen gedrag) omdat hij zijn natuurlijk gedrag niet kan laten zien

 

ik heb al menig keer in mn leven mn hond los geknipt als ik zag dat het misschien weleens niet goed zou kunnen gaan, heel vaak is dat voldoende, omdat de hond dan wel zijn taal kan spreken en de verstoring die ik blijkbaar als baas inbreng, vervalt.

 

je bent echt de enige niet hoor, het vervelende is alleen als het dan fout gaat, dat de hond die aan de lijn zat dat nog meer onzeker zal maken, want die ervaring neemt hij wel mee, en die onzekerheid en spanning, al gaat hij 10x liggen, herkennen andere honden.

 

Doet verder niets af van het feit dat honden op veel plaatsen aangelijnd dienen te zijn.

Maar het is gewoon ook een feit dat je altijd te maken zal hebben met niet aangelijnde honden..... ik heb al heel lang honden, en dat gebeurd gewoon af en toe, en soms gaat er ook weleens wat fout.

 

En dan is er ook nog een verschil tussen een korte aanvaring met misschien een wondje, of een gevecht waar honden echt op leven en dood gaan... maar goed, ik zal me er niet meer in mengen verder.

 

Ik wil nog even terug komen op 'honden hoeven het conflict vermijden niet te leren'. Ken je het boek van Temple Grandin, 'Animals in translation' ? Het is een interessant boek over allerhande dieren. Zij heeft een heel hoofdstuk over mn mannetjesdieren en conflicthantering. Het gaat dan zowel over varkens, paarden als honden. Even kort door de bocht; zodra de hormonen komen, hebben mannelijke dieren de neiging om het conflict aan te gaan. Da's gewoon een testosteron effect (bij mensen ook wel te zien, mannelijke pubers aan ook makkelijker knokken bv, al dan niet omgezet in verantwoorde agressie zoals voetbal ) Daar is op zich ook niks mis mee maar ze moeten wel leren zich te beheersen. Dat leren ze vaak van soortgenoten, mn ervaren volwassen mannen. Dus biggen waarbij een beer zit, zijn minder agressief oderling, bij paarden die in groepsverband opgroeien zijn de hengsten vaak veel minder gevaarlijk dan wanneer ze jong direct uit de groep worden gehaald.

Bij honden is het ook zo dat de invloed van een volwassen soortgenoot ook matigend werkt. Ik zag dat zelf bij Janouk en S2. Het eerste echte gevecht vond pas plaats toen Janouk overleden was. Daarvoor bankerde hij er vaak onopvallend even tussendoor. Ook bij de fokker zie je dat de jonken die gaan puberen af en toe een keer terecht gewezen worden door hun oudere soortgenoten. Het is niet voor niks dat een van de redenen om geen twee pups te nemen, het risico op onderlinge gevechten is (google maar eens op Sibling rivalry). Ik ben er vanaf het begin ook heel alert op geweest om vechten te voorkomen. We hebben dan ook maar 3 serieuze gevechten gehad, waarbij we nooit de DA nodig hebben gehad gelukkig, maar dat is meer aan de enorme bijtinhibitie te danken.

Mn Shad heeft echt moeten leren dat het niet nodig is om Spot aan te vallen als hij van mij OOk een speeltje kreeg (ze hadden dan allebei hetzelfde, een handdoek met snoepjes bv).
Hij heeft echt moeten leren delen. Dat ging niet vanzelf en had ik dat op z'n beloop gelaten had ik nu een kleine dictator in huis gehad. Want op een gegeven moment ging het zo ver, dat ik dacht dat Spot niet om balletjes gaf, terwil in werkelijkheid het niet durfde te pakken omdat Shad naar hem keek vanuit de kennel.
Zonet pakte Spot een bal voor Shad z'n neus weg en gebeurde er niks anders dan een teleurgestelde blik van Shad naar mij met 'doe er wat aan'. Da's 2,5 jr werk. Daar ben ik best een beetje trots op. Licht geergerd wel dat iemand met 1 collie teefje dit zomaar weg zet als 'dat hoeven ze niet te leren'

Maar goed, hopelijk maakt deze post wat duidelijk. Ik ga nu even wat belangrijks doen. Mijn meneren knuffelen

(En sorry TS, we gaan wat off topic)

 Conclusie, een hond is niet conflikt vermijdend, maar zoeken conflikten op? 

http://www.combinatiebaashond.nl/Lichaamstaal.pdf

http://www.hondenopvang-allround.nl/Kalmerende%20Signalen.html

http://www.hondenschoolalfa.nl/aanbod/informatie-brieven/calming-signals-kalmerende-signalen/

 

 Hier, het laatste artikel hebben ze het ook over miscommunicatie. De signalen van honden die niet begrepen worden. Goede stukjes voor ts, hopelijk heb je er iets aan???

Naar mijn mening soms wel ja. Korte niet beschadigden "conflicten" zijn soms nodig om helderheid te krijgen in de onderlinge verhoudingen Zoals een puber reu een volwassen reu met opzet kan uitdagen tot een reactie cq correctie. Is vaak zeer verhelderend. Onderling kunnen honden een conflict gebruiken in de communicatie. Maat ik denk ook dat dat richting mensen gebeurd. Heel vaak zelfs. Wil niet zeggen dat ze hun tanden ergens in zetten maar bv een forse grom om een speeltje niet los te willen laten is wel degelijk een uitdaging wat een conflict kan.uitlokken. En daar komt dan ook gelijk weer de gebrekkige communicatie mogelijkheden tussen mens en hond want wat zegt de hond precies en wat en.hoe geef je het correcte antwoord . Dus ik denk dat zowel conflicten opzoeken als wel ze opzettelijk vermijden beiden heel honds gedrag zijn.

 

Er is geen zwart wit antwoord
'Het hangt er vanaf'
Veel honden gaan 't gewapend conflict uit de weg - gelukkig- maar ze zijn zeker niet atijd conflict vermijdend.

Even een kleine doordenker: veel hondentaal wordt omschreven als 'kalmerende signalen'. Maar stel nou eens dat lippen likken simpelweg een teken van stress is. Stel nou eens dat stress bij een soortgenoot voor veel honden een teken is om de ander met rust te laten (ze zijn 'beleefd') maar voor sommige honden juist werkt als een rode lap op een stier (lees, ook onder honden heb je 'etterbakken' die zwakte bij een ander uitbuiten), is dat dan niet soms een logische verklaring waarom een hond die al begint met te 'kalmeren' = lees laat zien dat hij een 'watje' is, toch aangevallen wordt?

En dat niet de schuld van de gestresste hond, het geeft gewoon aan dat er net als bij mensen ook bij honden een heel scala aan persoonlijkheden is, van hitlerstjes in de do tot aan ghandi. Dat geeft ons als bazen wel een extra verantwoordlijkheid, om de hitlertjes in de dop in te tomen. En de ghandi's waar modig te beschermen.

 

Je hebt het precies verwoord zoals ik het bedoel. Dank je wel

Er wordt  gesproken over kalmerende signalen. Ik vind dat er een verschil is in stres en kalmerende signalen. Het zou zeker kunnen dat een gestreste hond door een ander aangevallen kan worden. 

Kalmerende signalen zijn conflict vermijdend, stress signalen, is een uiting van stress, dus niet perse conflict vermijdend.

Dus Wakkere Husky ...een hond díe kalmeren signalen geeft (als ze al bestaan) is het vredelievende watje waar sommige rot honden (etterbakjes) misbruik van maken? En deze etterbakjes zijn dus foute honden zijn omdat ze instabiele stress afwijzen?? En anderen zijn beleeft en netjes omdat ze stress negeren ?? Persoonlijk vind ik deze vergelijking het honden gedrag erg vermenselijken. Voor een conflict gaat vaak veel af waarvan veel ons als mensen ontgaat. En is zelden "de schuld " van 1 partij tenzij de aanvallende hond werkelijk abnormaal is. Ik zeg niet dat het wenselijk is. Conflicten waarbij er aangelijnde honden betrokken zijn moet je altijd proberen te voorkomen. Maar dat maakt van de 1 geen ghandi en van de ander geen hitler in de dop als het fout gaat.

 

Helemaal mee eens En honden zien het verschil moeiteloos. Wij mensen niet

het blijft intressant, waarom reageert de ene hond zus of zo, welke fout heb ik zelf gemaakt in een situatie waar het uit de hand loopt.

 

Hier gaat het eigenlijk altijd goed, maar een tijdje geleden liep ik met Lola aan de lijn te wandelen, en ik zag een mij onbekende hond een grote jonge duitse herder ver voor zijn baas uit rondlopen. Ik haak Lola los, en draai ons een beetje weg, zodat ze met haar rug naar de hond toestond, wij samen gebogen over iets wat zogenaamd te zien was, de andere hond dus totaal proberen te negeren. En toch springt die hond op haar rug en gooit haar met een flinke grauw op de grond, Lola zet het op een gillen, en ik probeer de hond eraf te krijgen, de eigenaar kwam gelukkig ook snel en met zn tweeen konden we hem eraf trekken. Lola had gelukkig niets

Waarom was dit voorval nodig, wat heeft het uitgelokt? Soms heb ik het idee dat sommige honden wel in een heel hoog stresslevel zitten, waarom? ook misschien wel veroorzaakt door sommige 'agressieve' sporten? Teveel druk, teveel opwinding? Ik weet het niet, maar misschien is veel hondengedrag niet meer zo normaal als het zou moeten zijn door teveel druk in het algemeen en ligt het niet speciaal aan de lichaamstaal van de hond zelf of van de andere hond als het misgaat.

 

Ha, mijn prikkel-denkvoorbeeld geeft discussie. 

 

Even over de kalmerende signalen: jij en SUzannen geven aan dat er een verschil is tussen een hond die gestressed is en een hond die kalmerende signalen afgeeft. Mijn vervolgvraag: kunnen wij dat zien? Ik lees namelijk vaak dat er gezegd wordt "mijn hond geeft kalmerende signalen af (lippen likken, wegkijken) en wordt toch aangevallen, dus de andere hond spoort niet" waarbij ik dan denk, hoe weet je dat het een kalmerend signaal was? Eigenlijk kun je iets alleen een kalmerend signaal noemen als het die uitwerking heeft. En dat vind ik raar als je gedrag beschrijft. Volgens mij moet je dan veel droger beschrijven wat er gebeurt, kijken hoe de interactie tussen de honden verloopt en dan je conclusies trekken. Dat vind ik dus het misleidende aan de term "kalmerende signalen" zoals die vaak gebruikt wordt in de vertaling door mensen. 

 

Tussen honden onderling: ik denk dat honden vaak heel goed weten wat een ander bedoelt, maar dat er ook een stuk persoonlijkheid van de hond meespeelt in hoe ze er op reageren. Zo kon ik Chenak heel goed gebruiken als een soort "geigerteller" bv ik kon aan zijn reactie zien of een andere hond uitviel aan de lijn uit angst/onzekerheid of uit oprechte "ik wil jou aanvallen agressie". Chenak was ook zo zelfverzekerd dat hij heel erg reageerde vanuit zichzelf. Ik weet nu niet helemaal goed hoe ik het moet omschrijven, merk ik. Hij zocht het conflict niet op, ging het ook niet altijd uit de weg en kon heel veel zonder gevecht oplossen. Bv zoals de keer dat hij werd aangevallen door een keeshondje. Hij pakt het beestje in het nekvel op en houdt het net zo lang rustig vast, tot hij hondje kalmeert, zet het op de grond en loopt zonder het verder een blik waardig te keuren weer door.  

Maar Janouk... dat was een ander verhaal. Die was zelf onzeker tov andere honden. Chenak wist waar hij stond. Janouk moest altijd weten waar hij stond. En merkte hij zwakte bij een andere hond, zodat hij wist "die kan ik hebben" dan dook hij erop. Kreeg hij tegengas, dan zat hij achter mijn benen. 

(en het aardige is natuurlijk dat ik met 2 honden wandelde en dezelfde honden tegen kwam en mijn honden dus totaal verschillend reageerden soms)

 

Dus ja, ik denk dat honden heel goed weten wat een andere hond wil zeggen, maar dat het ook aan de persoonlijkheid van de hond ligt, hoe ze erop reageren. OM dat goed te lezen en in te schatten, ik vind het soms verdomde lastig. Maar ik ben er van overtuigd dat er bij honden wel net zoveel verschillenden persoonlijkheden zijn als bij mensen. 

Ik denk zeker dat hier op HP kalmerende signalen overschat worden.

In die zin, dat kalmerende signalen ook heel goed stress signalen kunnen zijn, sterker nog

ik denk dat dat heel vaak zo is.

En wat denkt een hond dan, als je ze als mens "terug gaat staan te doen"...

Dus daaraan waag ik me al helemaal niet.

 

Onderling weet ik wel zeker dat honden het weten.

Als mijn hond zich vierkant omdraait van een andere hond zal geen hond hem in de rug aanvallen, maar....... ik draai hem niet om, want ik weet zeker dat als ik dat doe, ik hem zo verstoor dat het heel goed verkeerd uit kan pakken

Daarom schreef ik ook al dat ik zeker weet dat ik de zwakste schakel ben in de communicatie van mijn hond naar de buitenwereld. En dat wilde ik ook overbrengen aan TS.

 

Een hond moet ongelofelijk veel vertrouwen in zichzelf hebben wil hij bepalend kunnen zijn.

Een hond die gaat liggen wil wel sturen maar is niet zeker van zijn zaak, als er dan ook nog mensen zijn die daar bij betrokken zijn moet je niet raar kijken dat andere honden door het gemaakte gedrag heen prikken.

 

Om 2 voorbeelden te noemen:

Gorby heeft zeer moeilijk gedrag, het is een afgerichte hond maar zijn gedrag is grotendeels zelf bepalend (en hij was dus ook niet af te richten, vandaar dat hij nu bij ons woont). Na een training stonden wij nog na te praten met onze 2 trainers, de hond lag aangelijnd aan de voeten van mijn man, niks aan de hand, tot hij op een bepaald moment opeens overeind vliegt en 2 meter hoog gaat om boven op een voorbijganger te springen.

Hij zat aan de lijn en er gebeurde in die zin niks, maar het gebeurde wel.

Dus ik zeg tegen die trainers "ik snap het niet, wat triggerde hem nu" waarop in duo het antwoord klonk "jij"......... hmmm, das niet leuk om te horen, maar het was wel zo.

Deze man liep heel dicht langs ons, en volgens de trainers was er een kort wat onvriendelijk oogcontact tussen de man en mij (ik ergerde me), de hond observeert dat en dacht dat ik het niet alleen af kon en ............bam.... dan grijpt hij wel ff in.

 

Ik ben dus de "zwakke schakel" en ik heb heel hard moeten werken met de hond om hem te overtuigen dat ik mijn eigen boontjes wel kan doppen, sterker nog, dat ik dat ook voor hem kan doen. Dat is een dagelijkse terugkerende conversatie tussen de hond en mij. Hij is heel sterk in zijn hoofd en ziet iedere "zwakheid". Maakt hem geen Ghandi en ook geen terrorist, hij is gewoon volsterkt zichzelf.

 

 

Ander voorbeeld:

Gorby is op pad geweest met 2 hondse vrienden hier van HP.

3 forse reuen bij elkaar, en er werd heel wat afgebabbeld, met de 1 meer dan met de ander.

Maar op een bepaald moment waren we bij de auto's terug om wat te eten en te drinken.

Gorby gaat liggen en keert daarbij beide andere reuen zonder enig spanning de rug toe.

En er heerste ook rust.

 

Dus ik vroeg later aan de trainer "vertrouwde hij deze honden", waarop het antwoord kwam "nee, absoluut niet, maar hij heeft een totaal vertrouwen in zichzelf en daarom verwacht hij geen probleem en krijgt hij het ook niet". Waarop de volgende vraag was "is dit dan een kalmerend signaal" en ook daarop was het antwoord "nee, want Gorby is helemaal niet bezig met die andere honden om hen  maar te kalmeren, hij gaat volkomen uit van zichzelf en het gevolg is dat zij ook kalmeren, maar dat is iets heel anders" (ook een nadenkertje)

 

En dus..... als een hond gaat liggen, vaak met gespannen poten, aan de lijn tijdens een wandeling bij een ontmoeting met andere honden is hij NIET kalmerend bezig, deze hond is gespannen en onzeker, en andere honden weten dat feilloos.

Het hangt dan van de mate van instabiliteit van de hond af en van de honden die er aan komen wat er gaat gebeuren. Een heel stabiele hond die kan negeren zal het waarnemen maar de hond verder met rust laten, maar dat is niet de verdienste van de liggende hond, maar van de passant. Maar menig hond wordt zelf gespannen van zo'n liggende hond, moet er langs (want die ander ligt en de baas staat er braaf naast te wachten), moet dus de ander gaan benaderen en dan kan het zomaar fout gaan.

 

Ik heb geleerd bij Gorby totaal op hem te vertrouwen bij hondse ontmoetingen, zijn macht en sociale vaardigheid bij elkaar opgeteld is altijd genoeg om dingen te "regelen" elke input van mijn kant werkt verstorend. Maar als een hond die macht en rust niet in zichzelf heeft kan het zomaar fout gaan, helaas gebeurd dat, maar je kan niet zomaar de andere hond de schuld geven, eigenlijk hebben ze het geen van beide, maar is het gewoon een gevolg van de omstandigheid (vanuit gaande dat het honden betreft die normaal sociaalvaardig zijn)

Kan zeker zijn dat ik de fout maakte om Lola mee te nemen om meer afstand te maken en te doen alsof we samen bezig waren met iets. Soms moet je in een seconde een beslissing nemen en dat kan zeker de foute zijn. Ik had de gedachte, deze hond is groot, jong en sterk en zag er niet echt vriendelijk uit, en aangezien Lola ook niet terugschrikt voor een confrontatie, maar zelf al oud is en veel zwakker, wilde ik dat risico niet lopen en dacht dat afstand maken het best was, dat zou ik denk ik weer zo doen omdat ik eigenlijk niets beters weet, er was te weinig ruimte en omkeren ging ook niet meer.

 

Maar wat beweegt een jonge hond om zich zo te gedragen tegenover een oudere hond, over het algemeen spreekt Lola heel goed de hondentaal, ze was ook heel rustig had die hond eerst helemaal niet gezien, ze was bezig met iets te besnuffelen. Dat wegdraaien kent ze ook, dat heb ik gedaan vanaf dat ze bij me was en ze uitviel naar andere honden en mensen en verkeer, en dat had eigenlijk altijd goed gewerkt.

Zelf denk ik dat die hond misschien net een zware cursus achter de rug had oid, teveel druk gehad en dat even moest ontladen op de eerste de beste die hij aankon.

 

Ik denk dat lijnen veel verstoren en 't veel moeten. Inclusief veel sociale ontmoetingen. Ik zag het op vakantie op het Franse platteland, veel honden die gewoon rond huis en haard verblijven, beetje rondsjouwen op de boerderij en relaxed even bij een voorbijganger komen snuffelen. Of gezellig mee op lopen (we hadden onze honden niet bij ons, maar wel een hele wandeling gezelschap van een grote zwarte briard kruising die gezellig mee hobbelde) 

 

Ik denk ook wel dat honden heftiger kunnen reageren als ze hoog in hun drift zitten. Niet eens zozeer omdat het nou direct de agressie stimuleert, wel omdat ze opgewonden zijn. Als mijn heren klaar staan om te gaan steppen zijn ze ook "elektrisch geladen" en is een trigger die normaal een wat alerte blik zou geven, genoeg om ze ineens bijna elkaar in de haren te laten vliegen. Concreet voorbeeld: als we in het begin een andere hond tegen komen, kunnen ze echt bijna onderling ruzie krijgen, komen we diezelfde hond aan de het einde tegen, als de druk van de ketel is, lopen ze er langs af en kijken hooguit een keer. Hier is de regel dan ook: geen contact met andere honden net voor en tijdens het steppen.

 

Honden kunnen ook moe zijn en daardoor geïrriteerd, zoals "het ging de hele dag goed op de familiepicknick met 3 honden maar op het laatst krijgen ze ineens ruzie, ik snap er niks van." En dan denk ik, aan het einde van een familiefeest met de drukke kinders van mijn zus ben ik ook wel eens uitgevallen om een futiliteit. 

 

 

Maar ik bedoel het niet als fout !!

En zo bedoelden onze 2 schatten van trainers het ook niet naar mij.

Het was voor mij een stuk bewust wording van hoeveel invloed wij hebben op

wat onze honden doen en uitstralen.

En je bent als mens ook maar mens, en je neemt beslissingen en daar moet je het dan mee doen, dat geeft ook niks.

 

Ik ben trouwens ook helemaal niet overtuigd dat jonge honden oudere honden "respecteren", dat zullen ze doen zolang de oude hond het "waar kan maken" of het moment dat de oude hond zelf aangeeft dat hij / zij er niet zoveel meer toe doet.

 

En uiteraard is de andere hond natuurlijk ook een factor, die kan ook onzeker zijn, of heel gestresst, of heel fel gemaakt, het blijft natuurlijk een wisselwerking, en daarom kan je niet alles voor zijn.

 

Maar wat ik bij mijn huidige hond nu heb geleerd is dat echte conflictvermijding een kunst is van een hond die totaal zeker is dat hij het conflict niet nodig heeft, maar.... dat als de andere hond het heel graag wil, hij het wel even wil uitleggen, en die achtergrond, daar gaat het dan om.

Net als de honden die het allemaal niet zo uitmaakt, daar krijgen andere honden geen vat op, en als de ander niet reageert, tja, wat moet je dan.....

 

Het blijft een heel boeiend iets, hondentaal is zo complex, alleen al door de geurtaal, die wij totaal niet waarnemen, dat veel ons ontgaat, laatstaan dat we het juist interpreteren, en zeker niet als we honden  menselijke eigenschappen toe gaan kennen.
Honden zijn geen mensen, honden zijn honden, en dat maakt ze voor mij juist zo mooi.

 

 

 Was niet netjes wat die andere hond deed. Ik gok dat het een reu was. Zijn grenzen aan het aftasten is, waarvan de baas hem geen halt toe roept. Dat een jonge hond aan het uitproberen is, kan, maar een baas die dit toelaat, kan niet. 

Ik zou die herder aangelijnd laten, zodat hij leert niet overal op af te denderen. Alleen los in een losloopgebied en dan alleen met honden waarvan je ziet dat ze stevig in hun schoenen staan. Zo leert hij hoe hij zich wel moet gedragen.

Vind ik.

Stres of kalmerende signalen, verschil is lastig en sommige overlappen.

 

Ik zie wel aan mijn hond hoe ze zich voelt: soms, loopt ze snuffelend, langzaam, wegkijkend op een heel bang hondje af. Zij is aan het kalmeren, is ontspannend. Het andere hondje vol stres: liplikken, pootje heffen, snel wegkijken. Ze gaat met een weggedraaid lichaam, voor het hondje staan, wegkijken, stokstijf stil,kalmerend. Ze wacht net zo lang tot het hondje aan haar achterste gaat snuffelen, onbeweeglijk. Dan loopt ze weg van dit hondje. Hondje ontspant, loopt soms achter haar aan.

Soms, gaat ze zelf snuffelen aan het hondje en je ziet het hondje ontspannen, het is goed.

Luca voelt dit heel goed aan. Daarom laat is haar als er een bang hondje is, is een positieve ervaring voor een bange hond.

 

Dat is het verschil (vind ik) in een kalmerend signaal (hond is zelf kalm en wilt een ander kalmeren) of een stressignaal, hond heeft stres, vol met adrenaline.

 

Als je zelf zenuwachtig bent, of stress hebt, gaan mensen, wriemelen, nagelbijten, met de benen bewegen enzo allemaal, om spanning, stres laten afvloeien. Zo zie ik het ook bij honden, ze doen dingen om de stres te laten afvloeien: tongelen, pootje heffen, snel wegkijken, wegwillen enzo. Is anders dan kalmerende signalen, waar bij een hond van binnen zelf rustig is.