Opvoeding gaat prima... maar vrouwtje blijft hangen

Thanks voor het meedenken Dobry.

Maar we gaan absoluut niet te snel. Daar ben ik zeker van. Alles gaat op Odi's tempo, juist omdat het anders niet werkt.

 

Odi laat merken dat hij echt wil dat ik de leiding neem in zulke situaties en als ik die leiding ook goed neem (dus mijn grenzen aangeven en met gemeende stem spreken), merk ik dat hij rustiger wordt en zijn stresslevel lager wordt. 

 Als je dezelfde standpunten deelt, kan een andere rede hebben dan getrouwd te zijn of zelfs maar elkaar fysiek te kennen.

 

Als je de zelfde boeken leest, kan je daaruit je antwoorden gemeen hebben. Als je een bepaalde manier van goed je naar honden kijkt gemeenschappelijk heb, zul je de zelfde standpunten hebben, hoef je elkaar niet eens te kennen.

De antwoorden die Bassie geeft, komen vaak overeen met hoe ik er over denk. De antwoorden die Dobry geeft, zou ik zelf geschreven kunnen hebben. Heb ik ook met Soraya. We denken echt precies het zelfde.

Reactie weg gehaald. Ts zat hier niet op te wachten.

Wederom reactie weggehaald. Ts zit hier niet op te wachten. 

 

Mijn hond wegnemen van de situatie werkt niet. Dit heb ik een jaar gedaan en wordt hij alleen maar feller van. 

Je moet dan echt kilometers weglopen voordat hij het opgeeft. Daarbij heb ik op mijn houding gelet en ben ik begeleid door een GT. Helaas werkt het gewoon niet.

 

De methode van emotie in mijn stem leggen, werkt wel. Alle emoties lukken ook. Plezier, vrolijkheid, verdrietig, alles. Behalve boos. 

 

Nogmaals, jullie mogen twijfelen over de methode, maar dit is een andere discussie en ik heb liever dat jullie dit voor je houden. Dit helpt Odi en mij namelijk niet verder. En wij willen verder met ons laatste puzzelstukje.

Prima, succes en ik hoop dat je de laatste heuvel nog kan nemen.

 

Bedankt! Dat hoop ik ook. 

Gelukkig hebben we nog velen jaren voor ons, dus tijd zat ;)

 

Hmmm. Heb ik ergens beweerd dat het prettig is? Hooguit dat je daarna een hond kan zien ontspannen. En dat het in mijn ogen alleen zinvol is in de context van een relatie met wederzijds vertrouwen.

Als jij mij verbaal zou corrigeren zou ik me daar weinig van aan trekken. We hebben immers geen vertrouwensrelatie. Als mijn collega tegen mij zegt, Mir, je draaft door, effe dimmen, dan haal ik een keer diep adem, kijk even kritisch naar mezelf, ontspan me en dan gaan we weer vrolijk(er) verder. En als mijn partner HE roept omdat ik zonder te kijken een fietspad op wil stappen onder een aanstormende groep wielrenners, kan ik eerst even verontwaardigd zijn (ik heb een naam hoor) maar tegelijk ook wel weer blij dat hij me voor problemen behoedt heeft. Zijn het de wielrenners die roepen, vind ik het uiteraard meteen een stel aso wielerterroristen (nee, niet echt hoor, dat was ironisch bedoeld. Ik zeg het er voor alle zekerheid toch maar even bij).

 

Is dat zo? Er is voor een correctie geen vertrouwensband nodig. Sterker nog, er is zelfs geen enkele relatie noodzakelijk. Daarmee zeg ik uiteraard nog steeds niet dat een correctie de juiste manier is.

 

Ik zeg alleen dat in mijn ogen de kans dat een correctie effectief is, groter is in de context van een relatie. Daarmee zeg ik uiteraard niet dat een correctie daarbuiten niet mogelijk is.

Persoonlijk vind ik dat een belangrijke nuance die nogal eens over het hoofd wordt gezien.

http://suzanneclothier.com/nederlands/omgaan-met-agressie-aan-de-lijn

 

Weet niet of je haar kent? Hier een artikel, al haar artikelen vind ik de moeite waard.

Een ding wat ze zegt: let heel goed op je eigen houding en ademhaling. Honden voelen onze spanning zo goed aan.

 

als mijn hond, die doof is, op 10 meter afstand met zijn rug naar me toe zit

en ik wenk hem met een armgebaar, komt hij direct aanlopen, alsof hij geroepen is

 

ik denk dat het nog veel verder gaat als "spanning aanvoelen" en dat wij onze honden enorm onderschatten, en dan vooral wat ze met hun neus doen, kunnen en daarop reageren.

 

 Wat mooi!  Ben het helemaal met je eens.

 

 

Een epileptische aanval of een hypo bij mensen eerder opmerken.

 

Je gemoeds toestand, geeft ook een geur af. Angst zweet,  je emotie verliefd, boos

gestrest, verdrietig, ziek enzo. We kunnen niet liegen tegen ze. 

 

Las ook eens dat ze al hele kleine spierspanning zien. Een wenkbrauw die je optrekt, zo een kleine verandering.

Zo mooi!

Ik heb zelf diabetes en Odi herkent inderdaad mijn hypo's.

Hij komt dan naast me lopen, liggen, zitten en hapt zachtjes in mijn hand. Om te laten weten dat er iets niet pluis is :) 

 Geweldig mooi toch! Kan je gelijk actie ondernemen. 

 

Klopt! Duidt ook aan dat Odi een enorm gevoelige hond is en dat we een enorm sterke band hebben samen. Hij is er namelijk niet voor opgeleid.

Sascha reageert er bijvoorbeeld totaal niet op.

 

Ik denk niet zozeer straffen dan wel met de stem tot orde manen. En een rustige nee werkt niet bij elke hond. En dan bedoel ik niet dat ze moet schreeuwen zeker niet. Maar je kan wel je duidelijk strak met een bepaald gevoel je stem sturen zonder het volume op te voeren. Sommige honden zijn daar erg gevoelig voor en reageren daar het beste op.

 

Naar onze Beauty hoefde ik maar te fluisteren... om weer op 1 lijn te komen samen.

Sadi is een ander verhaal, op sommige vlakken nog zoekende.

 

 

Suzanne, dat klopt helemaal. Blijkbaar heb ik het niet goed genieg verwoord. Ik zeg 'kies een woord of zin die de juiste emotie bij jou oproept' denk erover na wat je over wil brengen. Juist omdat dan de rest van de gebaren, mimiek ed ook klopt. (Grappig detail, mijn broer la helemaal in een deuk toen ik de mannen een keer vertelde dat het nu klaar was. Waarom? Ik gebruikte precies dezelfde woorden en intonatie als mijn zus met haar toen nog kleine kinderen )

Als je werkelijk wilt ervaren hoeveel invloed je houding heeft, en de kleinste gebaren, zou je eens een poosje helemaal niet verbaal tegen je hond moeten zijn.

Hoewel het me verdriet doet dat Gorby doof (is gemaakt), is het op een rare manier ook een verrijking, want alles gaat op gebaren, die hij zowel in zicht, maar vooral op geur waarneemt en interpreteert, en ook met heel veel lichamelijk contact.

Ik denk dat het contact dan verdiept, ook fysiek, want hoewel nu vaak fysiek contact als iets zeer kwalijks wordt gezien, gebruiken wij het dus wel degelijk.

Er is een trainer die van mensen vraagt om een tijd alles non-verbaal te doen en dan eens te zien hoe ver mensen komen.

Honden zijn zelf helemaal niet zo verbaal, onze hond blaft dus ook zelden of nooit, hij heeft het ook niet nodig, hij wordt toch wel gezien, en misschien is dat ons geluk, want het communiceren nu non-verbaal gaat ons vrij moeiteloos af, ik ben dan zelfs altijd even verrast als ik met mensen wandel die hun hond aanroepen en dan valt me ook meer en meer op hoe vaak honden dit totaal negeren.

Onze hond loopt gewoon los, dat is natuurlijk met een bepaalde mate, bij een druk fietspad gaat het natuurlijk niet, ik kan niet ff "staan" zeggen waarop de hond ook direct staat, dat zou te veel gevraagd zijn, maar eigenlijk is het de best "luisterende" hond die ik ooit in huis gehad heb.

Ik zou bijna zeggen: probeer het eens een daagje

 

Ik heb het andersom gehad, haha. Ik gebruik voor Lady het handgebaar (stopgebaar) en het commando wacht. Met name als ik bijv. iets lekkers voor haar uit de kast haal, wil ze nog wel eens met haar neus er bovenop zitten. Dus dan geef ik van te voren het handgebaar en zeg ik daarbij 'Lady, wacht'.

Nu waren mijn vriend en ik aan het oppassen, en echt, het zijn erg leuke oppaskindjes, maar de jongste moest de fles krijgen, die maakte ik klaar. Mijn vriend hield ondertussen de jongste vast. Het oudere zusje wou ook iets drinken. Ik heb haar een aantal keren gezegd dat ik eerst de fles ging klaarmaken, dan haar limonade pakken. Maar het dametje had een beetje weinig geduld..bleef praten over haar bekertje limonade en negeerde totaal wat ik zei.. en begon uiteindelijk de koelkast open te trekken. Waarop ik me omdraaide, een stopgebaar maakte en haar naam zei en daarbij het commando 'wacht'. Verbaasd keek ze me aan, zette de fles limonade terug en deed de koelkastdeur dicht. Mijn vriend kwam niet meer bij. Het gebeurde zo automatisch haha..

Misschien maar goed dat ik ging kinderen heb, anders zou ik ze wellicht per ongeluk leren pootjes te geven

 Geweldig! Wat gaaf!

 

Onze GT zegt wel eens; mensen hebben last van mond-diarree . We praten en vragen en zeggen teveel tegen onze hond.

Voor de opleiding die ik nu doe, was 1 van de huiswerkopdrachten dat ik moet gaan tellen hoeveel ik van mijn honden vraag, zowel verbaal als nonverbaal moet ik tellen.
Ik denk dat als ik dat ga doen dat ik nog wel eens kan schrikken.

Ik merk bij onze dames dat commando's leren makkelijker gaat met handgebaren, dan met stem. Als ik bij Misia de 'plaats' oefen, dan gaat het zonder het woord 'plaats' met alleen wijzen eigenlijk altijd goed.. Maar doe ik het andersom, alleen 'plaats' zonder mijn handen..dan kijkt ze me regelmatig een beetje schaapachtig aan.

Zelf probeer ik er op te letten, dat ik niet teveel praat tegen Lady en Misia en niet overcommandeer. En dat als ik wel iets vraag, ik vaker probeer handgebaren te gebruiken.
Ook moet ik zelf opletten dat ik als ik dingen verbaal vraag..ik ze niet op een te vragende manier vraag. Ik heb nog wel eens de neiging om dingen te zeggen als 'Lady, ga maar eens naar het plaatsje' of 'Misia, kom je mee?'.. Terwijl het vaak beter gaat als ik gewoon rustig zeg; "Lady, plaats" of "Misia, kom". Ik voelde me altijd zo streng als ik dingen zo deed, maar toon is dan ook weer erg bepalend. Je kan best duidelijk zijn, zonder boos of streng over te komen.

Ik doe hersenwerk, mag je ook niet praten of helpen, zooooo moeilijk niet praten tegen je hond. Eens met Goja, ga het vaker proberen. 

 

Speuren..precies hetzelfde. Met de speurlessen moeten mensen er echt regelmatig aan herinnerd worden dat er niks tegen de hond gezegd moet worden. Dus geen 'neee, dat is niet de goeie kant' en ook geen 'goed zo, ga zo door'. Met speuren merk je vaak ook heel goed welke honden heel veel getraind zijn in gehoorzaamheid. Onze Lady bijvoorbeeld. Die keek bij het speuren echt heel vaak zo naar ons van 'Ja, en wat moet ik nu doen?'. Een beetje aangeleerde hulpeloosheid. Inmiddels heeft ze dat gelukkig niet meer zo.

Misia daarentegen hebben we weinig getraind op het gebied van commando's.. Die was veel zelfstandiger met speuren. Die ging echt gewoon zelf op ontdekking. Alleen Misia was helaas nog iets te snel afgeleid tijdens het speuren toentertijd. Maar wellicht dat we over een paar maanden eens opnieuw gaan kijken. Oops..besef dat we erg offtopic gaan.. Sorry Tamara.

Wij speuren al 4 jaar zeer intensief met Gorby
En inmiddels op meerdere disciplines op heel hoog niveau.

Is geen enkel probleem, man en hond "verstaan" elkaar zo ontzettend goed, het is prachtig om ze aan het werk te zien.

Speuren vind ik trouwens, en dat heb ik al vaker gezegd, niet zomaar een "spelletje", als je de hond voorop zet en de leiding in de speurpoot geeft, moeten de verhouding al goed zijn, zo niet, kan het enorm negatief gedrag triggeren, het is niet zo dat een onzekere hond nu opeens zo zelfverzekerd wordt van speuren, en een zelfverzekerde hond er leuker van wordt (maar dat ter zijde)

Grappig is dat wij dus echt nog weleens praten tegen Gorby, wat ook niet geheel nutteloos is omdat hij zijn ogen erbij gebruikt (gelukkig blijft zijn zicht nog steeds erg goed), maar verder gaat heel veel via geur.

Onze trainer heeft ons ook al meermalen laten zien hoe sterk die "fine tuning" is bij Gorby, het probleem bij hem alleen is dat hij verwacht/denkt dat mensen ook zijn minieme signalen herkennen, helaas is dat niet zo, en daar onstaat nog weleens een miscommunicatie.

Maar zelf is hij van nature non-verbaal, en geloof me, geen hond die hem niet ziet of hem niet begrijpt, ik denk echt dat wij honden ongelofelijk onderschatten en ons zelf overschatten in communiceer vermogen.

Maar Gorby krijgt dus wel degelijk fysiek soms een signaal, daar zit hij niet in het minst mee, tja, en wat is erger, in je oren getetterd worden door je baas of een duwtje tegen je schouder. Gorby zelf werkt ook wel met neusstootjes...... niks mis mee.

Van de week liet ik ozzie los op een veltje zonder konijnen met een paar andere honden. Een mevrouw vertelde me dat ze een keer en prof had gedaan om de hond naar je toe te laten komen wanneer je roept.

 

1. Je roept de hond en je gelooft niet dat hij komt
2. Je roept de hond maar je gelooft wel dat hij komt en zo snel mogelijk.

 

Deze mevrouw gaf me aan dat 9 van de 10 keren de hond niet naar haar toe kwam als ze de hond op de 1e manier riep. Bij de 2e manier roepen kwam de hond wél 9 van de 10 gevallen1

 

Ik denk aan de hand van dit voorbeeld dat honden in energie gevoel en plaatjes denken. Wanneer jij je de situatie voorsteld zoals hij hoord te zijn, dat je dan invloed op de hond kan uitoefenen. Ik heb dit geprobeerd, en Ozzie kwam als eerste van alle honden naar me toe toen ik voor me zag dat hij dit zou doen toen ik hem riep...Ik stond versteld! Zie je wel zij deze mevrouw tegen mij. 

 

Wanneer ik iets niet wil kan ik nee ook op heel veel verschillende manieren zeggen. Maar geef ik een duidelijke nee met een duidelijk plaatje en gevoel, krijg ik een hele andere communicatie en energieuitwisseling met de hond. 

 

Zo leert de hond mij te geloven in wat ik wil en zeg en dat hoe ik iets wil dit ook zo gaat gebeuren en niet anders...Dit geeft voor mijn idee de hond duidelijkheid en stabiliteit waarin ik ook nog lerende ben.

Er kwam een keer een woeste hond op een familielid van mij afgelopen, mijn famililid gromde en de eerst zo zelfverzekerde hond liep met de staart tussen de benen weg. Ik vroeg hem hoe hij dit nou precies gedaan had...Hij zij ik had een plaatje in mijn hoofd dat ik hem zou pakken i.p.v. hij mij als hij op mij af zou vliegen.

Wat Sandra zegt is waar:

Hoe je denkt bepaald hoe je je voelt. Niet andersom.

(Vaak denken mensen dat negatieve gedachten komen doordat ze zich slecht voelen, maar in weze voelen ze zich slecht omdat ze negatief denken)

 

Dus als jij denkt, ik moet boos worden en het lukt me niet.. dan straal je dat ook uit. Als je denkt, nu is het klaar en ben ik boos -punt. Dan zal je al boosheid uitstralen, zelfs zonder dat je daar je stem voor hoeft te verheffen.

 

Oefen met mensen. Laat iemand je bijvoorbeeld steeds in je zij prikken en probeer dan duidelijk een 'klaar' of 'genoeg'. (of wat je ook aan je hond zou willen meegeven op zo'n moment) En vraag aan degene wanneer jij serieus overkomt. Haha, als je iemand zo ver zou kunnen krijgen om aan een riem te lopen en 'uit te vallen' zou helemaal goed zijn ;)

Nee, gekheid, maar het oefenen met iemand die je feedback geeft kan je wel helpen denk ik.

 

Gr. Alexandra

 

 Nou?? Mijn hond is wel erg verbaal. Tijdens aguility, als ik niet duidelijk ben, blaft ze, zo zegt ze dat ik niet duidelijk ben. Ook anderen geven dit aan met blaffen.

Met frisbee, als de partner van iemand gooit, die toch een andere beweging maakt, ziet de hond niet waar de frisbee heengaat, blaft ze zo van: gooi eens goed! 

Honden zien beelden sneller dan wij. Ze zien dus ook al lang aan iemands houding waar hij heen gaat gooien, daarom loopt ze net verkeerd.

 

Als Luca en ik moeten wachten, blaft ze ook, op jet veld moet gewerkt!

 

Een vriendin had een hond die op oudere leeftijd doof werd, ze trainde ook op gebaren. Vond ik wel slim. Ik zelf praat er wel altijd bij.