Ik vind mijn pup niet leuk

Hallo, sinds vrijdag heb ik een labrador pup van 7,5 week. Ze doet het erg goed: zit op commando, tuigje om zonder protest, vaak al plassen op plekje in tuin, ze loopt sinds gister af en toe haar bench in. Maar nu komt het, en ik moet huilen als ik het zeg, maar ik vind het/haar helemaal niet zo leuk. 
Ik heb altijd honden gewild, nu is het eindelijk zover en vind ik het niet leuk. Ik wist dat ik volwassen honden leuker vind, daar hou je van, die ken je etc maar ik had niet verwacht dat ik haar niet leuk zou vinden. Vanmorgen is ze wakker en gaat ze vrolijk springen. Dat zou ik leuk moeten vinden, maar dat vind ik niet. Bij eerste plasje buiten vond ze klein takje en speelde ermee. Het doet me allemaal niets. Ik zeg dan wel enthousiaste dingen, maar ik voel het niet. 
Ik voel me zo gespannen en verdrietig.  weet niet wat ik moet.

je hebt een leuke vrolijke gek pup dus, maar het doet je niets..
er is natuurlijk ook nog niets, geen band. misschien moeten jullie samen lekker wat tijd hebben, cursus ofzo?
jullie moeten nog naar elkaar toe groeien, soms gaat dat snel, soms niet...

probeer er open in te staan, niet te schuldig, en dan zal het vanzelf wel groeien

ben je alleen met de pup, of zijn er meer mensen/kids in huis?

het zal vast los lopen

Geef het wat tijd, de band moet groeien. En voor je het weet is de puppytijd voorbij. Het komt wel goed! Geef niet op '

Ik ben alleen. Alles wat ik aan enthousiasme en lief zijn naar haar doe is plichtmatig. Ze irriteert me bijna. Ik voel me een monster en een vreselijk mens.

Kraamtranen!

Psychologie van de koude grond, maar heeft dit wel met je pup te maken?
Speelt hier niet meer?
Kan je wel van andere (eenvoudige) dingen genieten?
Zoals het zonnetje dat schijnt, koffie met een vers gebakje, weet ik veel.
Gewoon de simpele dingen.
Misschien eens met je arts gaan praten.

ja, het is veel werk ineens, hele dag bezig met zon pup, soms halen ze het bloed onder je nagels, en een band, die is er nog niet echt na een paar dagen. dat kan tegenvallen, frustrerend zijn en een domper...
maar probeer dat los te laten, je frustratie en schuldgevoel.

even een spelletje samen? knuffelmomentjes? als jullie elkaar wat beter gaan snappen dan zul je daar vast van genieten en loopt het wat soepeler, dan groeit de band vanzelf wel mee

Als ik dit zo lees dan wordt ik ook heel verdrietig.
Natuurlijk is het heel moeilijk in het begin, jullie moeten zo aan elkaar gaan wennen.
Er is nog geen band tussen jullie, dat moet allemaal nog groeien. Als je een pupje gaat halen dan zie je het allemaal heel rooskleurig, maar in de werkelijkheid heb je er best veel werk aan.
Toen ik in het begin (nu 2 jaar geleden) mijn pup ging halen vond ik het ook zo moeilijk.
Ik had 2 maanden daarvoor mijn hond van 15 jaar moeten laten inslapen waar ik mee kon "lezen en schrijven". Toen kwam er ineens zo'n "stuiterbal" in huis en eerlijk gezegd heb ik ook weleens gedacht, "pff ik vind dit helemaal niet leuk".
Maar nu.....ik zou hem echt niet meer willen missen!
Geef het gewoon een kans en geniet maar van je pupje, want voor je het weet is de puppentijd weer voorbij.

Veel succes!

verdrietig voor jou, dat je nog je pup niet zo leuk vind.

en geloof me, dat komt , een band opbouwen gebeurt niet in een weekje, poepen plassen , en nog niets geleerd, het is geen roze wolk in het begin, net een baby

kleine stapjes voorwaarts, iedere dag gaat jouw pup zich hechten aan je, en jij aan de pup, geef het even de tijd, en zeg niet na een klein weekje, nee toch niet zo leuk. heus het komt.

wat je kan doen, is een cursus gaan doen, daar zijn vele pupeigenaren, kan je uitwisselen dat je niet de enige bent die het nu niet zo leuk vind. doen zou ik zeggen. en niet volgende week, maar bellen naar een hondenschool , of je kan komen met je pup, moet je eens kijken hoe trots je straks bent op jouw pupje.

kom op hoor.

Jullie moeten nog baar elkaar toegroeien denk ik. Probeer samen leuke dingen te doen! Een puppycursus bijvoorbeeld. Zo leer je je pup beter kennen en kan je met andere baasjes praten over hun ervaring. Och, probeer er toch van te genieën. Zo zijn zo groot en dan heb je een kameraad voor het leven.

Ik herken mezelf in jouw verhaal. Ik vind pups ook écht niet leuk. Ik heb laatst twee uurtjes opgepast op 't pupje van een mede-HPer, en het was écht een schatje, maar oh oh, wat was ik blij toen ze weer opgehaald werd  Ik heb niks met pupjes, ik kan er gewoon heel weinig mee, zeg maar. 

Met mijn huidige hond (wel volwassen, nu een jaar bij me) heb ik in het begin ook gehad dat ik haar gewoon niet zo leuk vond. De band was er nog niet, ze was niet bepaald makkelijk, en ik heb er enorm doorheen gezeten, en zelfs een aantal keer geroepen dat ze weg ging. Uiteindelijk is dit niet gebeurd, en ik zou haar vandaag de dag niet meer kunnen missen. Wat bij mij geholpen heeft, en da's moeilijk, is genieten van de positieve dingen en de negatieve dingen van je af schudden. Had ze binnen geplast? Nou ja, niet zo'n ramp eigenlijk, plasje opdoen en weer verder. Kwam ze lekker tegen me aanliggen? Goh, wat is ze lief eigenlijk.. Langzaam maar zeker veranderde ze van Satan in een schattig omhulseltje in mijn maatje.

De puppy-tijd is over voor je er erg in hebt, dus mijn advies is om er toch een beetje van te genieten. Al heel snel verliest je pupje de schattige dingen die ze nu juist doet! Probeer de positieve dingen te zien en ervan te genieten. Ik weet zeker dat er ook dingen zijn die je wél leuk vindt aan d'r

Waar heb je je hond vandaan?

Ik vraag dit omdat als dit bij een fokkers is (en dan bedoel ik geen puppiewarenhuis) dan moeter wel wat te regelen zijn om een ander baasje voor deze pup te zoeken. Puppy tijd kan soms best zwaar zijn. Begin je daar op deze manier aan dan is het gedoemd een mislukking te worden met het hondje als de grote verliezer. Dat kan je niet maken.Het beesie verdient een baas die van hem houdt

Had je jezelf dat niet wat eerder kunnen afvragen?
Je gaat toch niet zomaar aan een pup beginnen in een opwelling?
Je gaat een verbintenis aan voor het leven zo denk ik erover.
Maar vele mensen niet en daarom zitten de asiels zo vol.

Trouwens, wie A zegt moet ook B zeggen en niet zomaar opgeven.
Een pupje is in het begin niet altijd makkelijk en het kost veel tijd.
Je speciale moet groeien tussen jullie.
Hoop van harte dat het ten goede keert!
Succes!

Je hoort best veel vaker hoor, je bent echt niet de enigste.

In eens is er iets om voor te zorgen en dat wil je goed doen, je hebt er naar toe geleefd en dan is de pup daar en bam die verantwoordelijkheid en dan komt het besef en de twijfel......heb ik er wel goed aan gedaan.........ben ik de juiste baas.......kan ik het allemaal wel.....enz enz.

Je bent van binnen echt wel blij maar de twijfels nemen de overhand.

Kop op schouders er onder en over een week of 2 kijk je er vast heel anders tegenaan.
Zet je verstand uit dan komt het gevoel vanzelf!

Zet hem op

Ik denk ook, doe hem terug naar de fokker en ga eens kijken bij een asiel voor een volwassen hond!

Jeetje doe eens wat aardiger tegen de TS! Niemand zegt iets over opgeven en een nieuw baasje zoeken, ze moet gewoon wennen! Er zijn zat vrouwen die na de bevalling in het begin depressief worden, ga je daar soms ook een nieuwe moeder voor zoeken?

Waarom zijn sommige commentaren zo hard?
Daar zit ze niet op te wachten, hoor.
Ook al is wat je zegt nog zo waar, schrijf het aub een beetje anders op.

Ik had het ook, kraamtranen
Na 8 lange jaren wachten had ik eindelijk mijn pup. Ik had er zo veel zin in, ik had er zo lang naar uit gekeken.
Toen het moment daar was... Pff... Wat een stress! De eerste week was ik niet te genieten, huilbuien, ik kon niet eten en niet slapen. 'Ik dacht zelfs op een gegeven moment: ik kan het niet! Ik breng hem terug!'
Maar op een gegeven moment ging de knop om, en wat ben ik blij met hem nu
Onze band is gegroeid en ik kan hem voor geen goud meer missen!
Maar die eerste week was vreselijk

Normaal ben ik ook om iemand te steunen die het moeilijk vind een pup, maar iets in mij zegt dat dit anders is. Het pupje is nog jong en kan wellicht terug en een andere baas zoeken. Ik denk dat TS een bevestiging zoek om hem terug te doen en naar een oudere asiel hond te gaan kijken. Een pup krijgt nog een 2e kans, asiel honden maken minder kans en elke kans voor hun is er een! 
Mijn gevoel zegt dit echt, sorry is hard, maar weet niet hoe het komt!

Ik zou van Ts graag willen horen wat zij echt wilt! Er voor gaan??

iemand kwetsen is niet fijn en ik probeer het dan vriendelijker te formuleren of het maar zo te laten.
De woorden van één van de reageersters in een ander topic.

Een Engels spreekwoord zegt: "You got to practice what you preach.".

Ik heb het, in mildere mate, ook wel gehad. Ik vond haar leuk, hield ook oprecht van haar, wilde haar niet meer missen, maar pfoe, wat kostte het een tijd en energie! Wallen tot mijn kin, gebroken nachten, ik heb heel wat afgehuild die eerste weken.

Zelf ben ik denk ik ook niet echt een puppen-mens. Ik heb een uitlaathondje, vanaf dat hij 8 weken was (nu sinds oktober ofzo). En mensenlief, wat word ik soms nerveus van dat kleine monstertje
Kom ik thuis bij Mellow, die wel heel blij is, maar dat echte stuiterige is er (meestal ) vanaf, dat hyperende pupgedrag.

Heb je al contact gehad met de fokker? Een goede fokker kan je hier zeker in bijstaan en wil dat soort dingen ook zeker weten denk ik.
Misschien speelt er (onbewust?) ook wel meer mee, dus wat dat betreft sluit ik me aan bij Menno: kun je wel van andere dingen genieten? Het mooie weer van gisteren en vandaag, een lekkere, veel te grote kop cappuccino (mét een verse gevulde koek! ), kijken naar je slapende pup.

Wat ik ook wel eens doe als ik even niet zo lekker in mijn vel zit: even een paar dagen aan de Valeriaan. En accepteren dat ik me op dat moment even zo voel. Lange boswandeling om mijn hoofd leeg te maken en genieten van mijn gekke hond die zielsgelukkig wordt van rondwaaiende blaadjes.

Probeer toch te genieten, die eerste dagen zijn gewoon best zwaar, maar écht: het wordt beter!

Sterkte!

Vrijdag... dus nog geen 4 dagen.
Ik heb bijna 4 maanden nodig gehad om mijn pupje echt te accepteren. Niet dat ik niet wilde hoor, helemaal niet, maar het 'gevoel' was er gewoon niet.

Echt advies heb ik niet voor je, maar stel niet te hoge eisen aan jezelf. Geef het wat tijd en kijk of je kleine dingetjes kunt ontdekken die je wel leuk vindt. Misschien toch dat neusje dat je even komt begroeten, die oogjes die je net even die blik geven dat ze je nodig heeft, het toch even tegen je aankomen zitten als ze iets spannend vindt.. enz. Jullie kennen elkaar niet en hebben ook nog gewoon geen band. Dat moet groeien.
Ik heb zelf echt gedacht dat ik een grote fout heb gemaakt met mijn pup destijds.. en nu? Ik zou echt nooit meer zonder haar willen!

Je hoeft het ook allemaal nog niet geweldig te vinden. Dat komt naarmate ze ouder wordt waarschijnlijk helemaal goed. Accepteer dat je het er moeilijk mee hebt en probeer gewoon lief te zijn voor je pupje. Die kan er tenslotte niets aan doen.
Sterker nog, zij voelt zich waarschijnlijk net zo onwennig als jij. Weg bij mamma en haar broertjes/zusjes, weg uit haar veilige en vertrouwde omgeving en dan ook nog eens spanning omdat haar nieuwe baasje niet heel veel positieve energie uitstraalt.

Je bent niet de eerste die dit zo voelt en ook zeker niet de laatste. En misschien klinkt dat nu nog ongeloofwaardig, maar ook jij bent degene die straks tegen een hele lieve hond zegt, wat ben ik blij dat jij in mijn leven bent gekomen

Gr. Alexandra

Alexandra ik ben blij dat je hier ook reageert, want dankzij jou was ik helemaal voorbereid dat een puppy niet alleen maar hartjes en regenboogjes is '