Ik vind mijn pup niet leuk

Ik denk dat je je een beetje teveel zorgen maakt en daardoor niet kan genieten van je pup. Ik geef toe, ik had zelf nog nooit een pup, maar wel al van heel dichtbij meegemaakt via familie en vrienden. Zo ook mijn vorige hond, toevallig ook een Labje. Ik heb hem overgenomen van familie en 15jr lang is hij bij ons geweest, had geen dag willen missen en nog steeds mis ik hem.
Ze blijven ook gewoon heel vrolijke honden, hun leventje lang, maar ze zijn tevens erg gevoelig, dus ik hoop dat je pupje niet te zeer aanvoelt hoe jij tegenover haar staat.

Heus, ze zijn het zo waard en geven veel vreugde in je leven !! Maak je een beetje minder druk en houdt van haar, zij zal jou ook onvoorwaardelijke liefde terug geven !

Hoi Hozie, 
Ik snap je verhaal, de eerste dagen heb ik mij zo'n zorgen gemaakt dat alles wel goed zou komen, dat ik ook vergat te genieten. Er spookte zo veel vragen door mijn hoofd, sloeg nergens op want ik had zo veel gelezen onderzoek gedaan dat ik eigenlijk alles wel wist. 
Het is ook heel wat, je haalt zo'n klein frutseltje bij zijn veilige nest weg, en vanaf dat moment ben jij verantwoordelijk. 
Ik hield wel al heel veel van hem, maat dat gevoel was voor een paar dadagen even kwijt. 
Ik woon samen en heb een groot netwerk om me heen, jij zat helemaal alleen. 
Iig komt je moeder nu helpen dat is fijn kan je er met iemand over praten  
Na een paar dagen werd dat gevoel steeds minder en de liefde steeds meer, nu zijn wij onafscheidelijk  
Het komt wel goed, probeer tegen je pup te praten, gewoon tegen aan kleppen dat schept een band. 
Vertel tegen hem alle positieve dingen "heb jij net even lekker buiten je behoefte gedaan, dat vond ik wel heel knap van jou" dan ga je zelf ook inzien dat je alles goed doet

Hozie... ... Fijn dat je moeder erbij betrokken wordt.  Als ik dit allemaal zo lees denk ik dat je het "te goed" wil doen... "te bang bent voor mislukking"...

Ik kan je vooral zeggen.  Probeer het goed te doen, maar besef dat je niet alles in de hand hebt en dat dingen anders kunnen lopen dan je verwacht... dan je wil...

De reden hiervoor is eigenlijk een heeeel mooie... Namelijk, dat het om een levend wezentje gaat, met een eigen wil, een eigen aard...  Ik bedoel dit niet "lelijk"... maar als op elke handeling de overeenkomstige reactie en uitslag komt... als er niets fout kan gaan wanneer je het juiste doet... dan ... neem je een robothondje... Maar,... wat krijg je daarvan terug ?  Liefde ?  Vrolijkheid ?  Onverwachte minder leuke... maar ook onverwachte leuke dingen ? 

Nee... Je hebt je blijkbaar goed ingelezen... Te goed misschien.  Iemand die een artikel schrijft of een studie doet over bij voorbeeld honden heeft een eigen mening, eigen ervaringen, soms zelfs eigen dogma's...  Fijn dus dat je op HP kwam en zult merken... Zoveel mensen zoveel meningen... zoveel hondjes... zoveel verschillen.

Ik vind ook dat iemand die zeker weet dat het niets wordt met een pup, deze best terug kan doen naar de fokker.  Maar vraag je eerst eens goed af of je dit wel wil.  Je zegt dat je blijkbaar meer aan volwassen honden hebt... dat je met de pup die band niet voelt.  Maar kun je je dan voorstellen hoe groot die band met je hondje zal zijn als het volwassen is.  Een hond die je als pup hebt gekend, waarmee je leuke en minder leuke dingen meegemaakt hebt ? 

Trouwens, die puppietijd duurt niet zo heel lang.  Met de volgende kerstdagen heb je al een behoorlijk uitgegroeid hondje Eentje dat jou misschien wat stress bezorgd heeft, maar dat ook heel vaak stress om andere reden zal wegnemen. 

Je bent bang om iets verkeerds te doen waardoor je hondje verlatingsangst gaat krijgen....  Hier op het forum zijn mensen die een oudere hond met een rotverleden weer vertrouwen konden geven.  Het is dus nooit te laat om achteraf een andere aanpak uit te proberen.

Moeders en dochters... Het kan een unieke band zijn.  Niet altijd echt leuk als de een de hulp van de ander nodig heeft... of het beter lijkt te weten... Maar aanvaard haar hulp nu met beide handen.  Zij kent je en ze zal zeker een goede steun zijn.  Jou tijd om haar te steunen zal ook nog wel eens komen.

Geef haar maar een dikke knuffel  en je pup ook.  Doe je best... Maar vooral : Geniet ! 

P.S. :  Blij verrast door het berichtje van Marleen !!!  
Toch nog maar even :

https://www.hondenpage.com/hondenforum/175470/pup-in-huis:-steen-in-mijn-maag.php

Wat geweldig dat jij je zo kwetsbaar durft op te stellen...   

Natuurlijk heb je een knoop in je maag... is ook wel herkenbaar. Een pup is helemaal in het begin volledig afhankelijk van jou, daarbij moeten jullie samen een band opbouwen, elkaar leren kennen & vertrouwen... natuurlijk is het eng dat een geweldig klein hummeltje afhankelijk is van jou... een berg verantwoordelijkheid.

Geloof me dat groeit... bij de een gaat het sneller, dan bij de ander!

Onze Max is nu bijna 10 maand (a.s. zondag) en bij mijn man is het gevoel er pas sinds een paar maand, terwijl wij Max hebben vanaf dat hij 11 weken was.

Heel veel succes... 

Terwijl ik lag te slapen heeft mijn moeder een klein zakje trainingssnoepjes gegeven ipv het zakje afgemeten brokjes! Haha Ze vind mijn moeder nu dus meteen geweldig.

Fijn dat je moeder er is!

Ik hoop dat je moeder je goed mee kan helpen en dat je toch nog een mooie band op weet te bouwen met je kleintje. Je hondje is het waard, en jij net zo goed!

Ik snap enigszins wel wat je bedoelt. Wij hebben momenteel een pup in huis van dik 11 weken. Ik voel er dan wel een band mee en ik zou haar al niet meer weg kunnen denken uit mijn leven.
Aan de andere kant heb ik ook iedere week wel gehuild en me afgevraagd of we het wel goed doen. Er is al vaak aangegeven dat je snel bang bent dat je het fout doet en dat vreet energie. Die zorgen over je kleine, krijgt ze genoeg eten, is ze niet te dun, plast ze wel genoeg, moet ik meer met haar spelen, heeft ze genoeg geslapen, mag ik dit toe laten, moet ik haar negeren terwijl ze jankt, is die hond niet te groot om kennis me te maken en ga zo nog maar even door. Dan komt ook nog het slaapgebrek erbij, ik denk dat mijn huilbuien daarvandaan komen. Mijn vriend slaapt een heel stuk vaster dan ik. Dus ik ben 4 dagen te veel wakker en dag 5 slaap ik ontzettend goed (slaap zelfs door de wekker heen om haar naar buiten te laten snachts). Dan merk je dat je de slaap echt nodig hebt.
Ik heb me van te voren heel goed in gelezen, waarschijnlijk veel te veel waardoor ik nu soms door de bomen ook het bos niet meer zie. De een zegt dat en de ander dit. De eerste paar weken hield ik heel erg vast aan wat ik geleerd heb. Mijn vriend is er gelukkig voor me en heeft me uit die sleur weten te halen van : Ik moet het zo doen en anders verpest ik mijn pup. Dan krijg ik een agressief bijterig blaffend mormel. Ik heb alles wat ik gelezen heb nu ook maar een beetje aan de kant gezet. Iedere pup is anders en richtlijnen zijn goed maar je zult toch naar je pup moeten kijken hoe je hem het beste op kan voeden. Thalia houd zich bijvoorbeeld niet aan de standaard regels. Ze zoekt geen plek om te plassen maar doet het nog net niet tijdens het lopen. Soms piept ze en soms ook niet. De ene dag gaat zindelijkheid heel goed en de andere gaat het helemaal mis. De standaard oefeningen voor commando's. Dat werkt niet bij Thalia, de bench leuk maken door snoepjes en er eten in geven werkt niet voor Thalia. En zo hebben we onze eigen weg moeten vinden wat wel werkte voor haar en voor ons.
Gelukkig zijn wij met zijn tweeën maar het is nog steeds zwaar. Dus helemaal alleen een pup opvoeden, mijn respect heb je meid!
Het is een fulltime job, hoeveel je je ook inleest, totdat je de pup hebt, heb je geen idee hoe veel tijd bloed zweet en tranen het kost van je.
Je ziet de pup groeien, hij pikt dingen op, leert zit. Dat motiveert, dat is wat mij drijft. Dat ik Thalia dingen zie leren en dan komen we er wel. Soms duurt het lang en raak ik gefrustreerd omdat ik vind dat ze het allang had moeten snappen. Maar dan even een stapje terug nemen en later weer verder gaan.
Ik schrijf dit deels zodat je weet dat je niet de enige ben die het zwaar valt om een puppy op te voeden en deels zodat ik ook even mij ei kwijt kan in een topic waar mensen mij begrijpen.
Heel veel succes meid en je bent niet de enige, kop op en wellicht begin je wel aan een van de mooiste vriendschappen voor het leven!

Hoi meissie.

Mijn dochter ging op haar 21ste het huis uit. Werkte 3 dagen in de week op de chreche en kocht een Goldenpup
De hond zou 2 dagen naar mij komen en 1 dag met de honden uitlaatservice mee
Ze had een maand vrijgenomen, dus alles was in kannen en kruiken.

Maar de pup was er. Mijn meisje verdrietig
Ik ben haar na een paar dagen ook gaan helpen, want die verantwoordelijkheid kon ze wel aan, maar even niet in haar eentje.
En ik kan je vertellen. Mijn dochter woont nog steeds op zich zelf, met HAAR hondje
Alle begin is moeilijk, maar je komt er vast

Liefs, Ria

Wees gerust, ik vond onze pup ook niet altijd even leuk.
Hoe vaak ik me wel niet heb afgevraagd wat ik mezelf (en mijn nachtrust) in godsnaam 
had aangedaan, waarom moest ik zo nodig een hond??
Waarom beheerde die pup ineens mijn hele leven? Mijn dag ritme was weg, nachtrust 
was foetsie, keukenrollen vlogen er doorheen door de "ongelukjes" in huis, mijn armen 
lagen open van het speelse bijten en mijn vocabulaire werd beperkt tot "NEE" "niet doen" 
en "los". Moedeloos werd ik van die hond, met mijn handen in het haar heb ik als een klein kind zitten 
janken op de bank. Maar nooit heb ik getwijfeld de moed op te geven, als andere mensen het kunnen dan kan ik het ook, dat werd mijn nieuwe motto. De pup werd leuker en leuker, alles ging steeds beter; het zindelijk worden, het luisteren, de nachten en het spelen en ineens besefte ik me dat ik er van kon genieten.

Nu 2,5 jaar later heb ik een fantastische hond, hij is lief, mijn beste maatje en een echte rustige kroelkont. Inmiddels zelfs een 2e hond erbij. 

Kortom; hou vol, probeer tot 10 te tellen, blijf consequent, geef je pup (en jezelf) soms verplichte rust door hem in zijn bench of mand te leggen en besef vooral dat je moet genieten want ze groeien hard, veel te hard. Straks zit je op de bank, kijk je naar je (inmiddels volwassen) hond en vraag je jezelf af waar je je toendertijd nou zo aan geïrriteerd kon hebben..... Echt, het komt goed, even tanden op elkaar en doorzetten, je kan het!!

Ik begrijp je wel, Je hebt een moeilijk moment. Het is ook niet gemakkelijk om een pup op te voeden. Ik vergelijk het ook altijd met een baby. Als pup zijn ze ook net baby's ze vragen enorm veel energie van jou. En het is wel zo iedereen stelt het altijd zo mooi een pup maar er is gewoon veel werk aan. Ik heb ook ooit het gevoel gehad gelijk jou. Ik was net mijn hond kwijt van 15 jaar oud en ik wou direct een andere hond. Mijn fout was dat ik direct wou dat die hond het zelfde was of mijn vorige dat die alles graag deed wat mijn andere ook deed. Ik dacht dat ik het gemis ging kwijt zijn door een nieuwe pup maar dat was niet waar. Ik moest gewoon beseffen dat elke hond zijn eigenkarakter heeft zijn eigen plezier en zijn mindere kanten... Ik zat zo in de put na een tijdje. Alles werd te veel... de hondenschool, de zindelijkheidstraining, het opstaan snacht's voor hem het uitluiten.Ik dacht ook dat ik er constant mee moest spelen Ik zag alles negatief in. Ik kon niet meer ik was moe ik was op. Ik dacht maar 1 ding ik ben gewoon een slechte baas. Ik heb dan de slechtste beslissing van mijn leven gemaakt ik heb hem terug gedaan naar de fokker zo dat die kon zoeken voor een ander baasje. Hem terug afgeven was heel moeilijk ook al was hij zeer blij terug de andere honden en fokker te zien. Ik ben thuis gekomen en ik voelde mij zo slecht. Ik vond zo erg wat ik gedaan heb. Toen heb ik ook gewoon beseft dat het niet aan de hond lag maar aan mij die haar niet goed voelde. het is nu 2,5 jaar geleden dat ik mijn hond weg gedaan heb en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik nog eens aan haar denk. Ik heb ook zeer veel gedaan om eens te weten hoe het nu met haar zou gaan. maar ik vind spijtig genoeg nergens geen info meer van haar. Ik wil hier gewoon maar mee zeggen. Denk zeer goed na of je beslissing als je er u beter door gaat voelen denk je dan moet je dat doen en terug gaan naar de fokker. maar denk ook nog aan andere optie's kan er u niemand helpen met de opvoeding? want deze moeilijk periode gaat beteren. veel succes!

Super dat zoveel mensen zo openhartig hun ervaringen delen! 
Zeker een steun voor TS, maar waarschijnlijk ook voor anderen die tegen hetzelfde aanlopen en later op dit topic terecht komen!

Hoi Hozie,

Wat fijn dat je moeder is gekomen! Wat kunnen slapen scheelt vaak al een heel hoop. Als je moe bent (en dat wordt je zeker weten van zo'n pup ) gaat het soms gewoon niet zo lekker; dan is niks meer leuk en niks meer goed. Slaap eerst maar lekker bij en probeer de dingen een beetje los te laten. Gelukkig is je moeder er nu om wat dingen van je over te nemen. 

En maak je niet druk om of je het wel goed doet. De pup heeft maar één ding van jou nodig en dat is jouw liefde. Ze zijn al snel tevreden Je hoeft niet alles volgens de regeltjes te doen, want zo zijn er honderden regeltjes en iedereen gebruikt weer een ander regeltje. Zoek een manier wat voor jullie prettig is en wat voor jou het beste voelt. En niemand doet het 100% goed en dat is ook helemaal niet nodig! Zal de hond een worst wezen  

Heel veel succes en geniet ervan nu je moeder er is. Lekker samen van de pup genieten!

Groetjes,

Maaike

Ik was nog iets vergeten

De hond van mijn dochter is nu 8 jaar en ze heeft mij een kleinzoon geschonken. Al 3,5 jaar geleden
Dus zo zie je maar dat je van onzeker hoopje en sterke vrouw word En dat ben je al en met een beetje hulp kom je er echt wel

Ik ga je verhaal volgen.
Sterkte meis,

Liefs Ria.

En trouwens over die regeltjes gesproken.. 

Voordat wij onze pup kregen had ik ook helemaal bedacht hoe het 's nachts zou gaan, zodat hij goed zou wennen aan de bench. Na één kreetje zei manlief: ahhh dat vindt ik zielig! Hij heeft mij gewoon nodig!
Het gevolg: m'n man samen met pup in bed.. oh wat lagen ze samen heerlijk te slapen

En nu? Nu slaapt hij gewoon alleen, zonder problemen en hij kan prima in de bench. 

Bij ons was het wel het foutste begin wat ik kon bedenken (ik ben thuis meer van het opvoeden hihi), maar dat hoeft nog niet te zeggen dat het nooit meer goed komt!
Geniet dus gewoon en maak je niet druk om kleine dingen (al denk je nu misschien dat het grote dingen zijn). Als jij het gevoel hebt dat je de pup bij je moet nemen, moet je dat doen. Dan ga je daarnaast gewoon oefenen met de bench. Ze hoeft het ook nog niet in één dag te kunnen toch? Je kan er ook langer over doen. Komt vanzelf allemaal

Wij zijn nu bijna 4 weken verder en ze begint eindelijk in de bench te slapen, daarvoor bleef ze piepen en janken en aan de tralies knagen. Ook mijn vriend kon dat na 1,5 uur niet meer aanzien. Ze ligt nu bij ons overdag in de bench om te slapen en savonds mag ze in bed liggen.
Sinds zondag heeft Gruul de bench ook ontdekt en vind dat ook wel een lekker plekje om te slapen haha. Soms liggen ze er allebei in. Af en toe zijn de honden echt niet voorspelbaar en doen ze weer rare dingen haha.
Thalia is laatst zelf naar buiten gelopen om een plasje te doen! (de deur stond even open maar wat was ik trots op mijn meisje, deze momenten zorgen er ook voor dat je gemotiveerd blijft al heb je al 4 dagen maar 4 uur geslapen)

heerlijke verhalen voor wat een pupje voor anderen betekenen, en het niet zien zitten ,niets mis mee, dat komt.

vertel je verhalen hier maar, of het leuk is of niet, we willen graag met je meeleven, je krijgt leuke reacties, de mindere leg je mooi naast je neer.

je mams is er om je te helpen, ooooooo heerlijk voor jou en je pupsel, en na goed geslapen te hebben, zie je alles door een andere bril, geloof me maar.

en er even door heen zitten, helemaal niet erg, je mams vangt je pupje wel even op, zodat jij even kan bijtanken, al is het maar even een boodschap doen, of even buurten bij een vriendin, kom je terug, dan ben je weer vol frisse moed, komt echt goed, geloof me maar, straks lach je er om, en kan je de kleine niet meer missen.

Had het er gisteren nog over met mijn moeder. Overal zijn regels voor, er zijn er zoveel dat je er onzeker van wordt. En dat heeft uiteraard een invloed op je relatie met je pup.

Ik zou meer naar je gevoel proberen te luisteren. Jankt je hond 's nachts en heb je er geen goed gevoel bij om hem alleen te laten? Dan ga jij toch gewoon onder slapen of haal je je pup naar boven? Velen doen het zo. Daarna wordt de bench stilaan naar de vaste plek verschoven.

Fijn dat je moeder je komt steunen! Een pup opvoeden vraagt veel energie en soms wordt het gewoon teveel. 
Probeer samen met je moeder toch te genieten van de fijne momenten (een wandeling, een knuffel,...) en probeer niet al te veel te letten op al de regels.

Wat fijn Hozie dat je gewoon een eerlijk bericht opent dat het je gewoon ontzettend tegenvalt.
Veel mensen hebben een vooroordeel, je móet een pupje/baby/kitten wel leuk vinden anders ben je maar een naar mens.
Dat is gewoon niet realistisch, je kunt je nóg zo goed voorbereiden maar als je er eenmaal in zit kan het toch ontzettend tegen vallen.
Laat je niet leiden door schuldgevoelens, je ritme en je dagelijks leven is nu totaal anders geworden en je hebt tijd voor jezelf nodig om alles op een rijtje te krijgen.
Dat komt heus wel en ik heb wel een gevoel bij je dat je er echt wel voor wilt gaan.
Fijn dat je moeder je komt helpen, ze kan zo een hele steun voor je zijn.
Gun jezelf de tijd om je band aan te halen met je pup en heus die komt ook nog wel.
Het is gewoon een hele inbreuk op je leven en dat heeft tijd nodig.
Of topic maar toch een mooi voorbeeld.
Jaren geleden had ik een relatie en wilde een kind en ondanks alle tegenslagen die ik toen had, moest en zou ik een kind.
Ik zag het zó voor me, lekker achter de kinderwagen met een baby die natuurlijk onvoorwaardelijk van mij zou houden en ik van dat kind.
Ik was helemaal op zo'n roze wolkje in  "lala-land"
Ik raakte zwanger, beviel en viel met een nóódgang van die roze wolk af.
Het was echt bikkelen en gewoon soms op je tandvlees lopen.
Dat had ik me dus totaal niet voorgesteld.
Nu ben ik gewoon een trotse mama en houd zielsveel van mijn stoere vent, ik zou hem ook voor geen goud willen missen al kun je het natuurlijk nooit vergelijken met een hond.
Ik bedoel er alleen maar mee te zeggen dat ik je best begrijp hoor, het is even flink tandenbijten maar die band zal heus groeien.
Dikke knuf van me

ooowww wat herkenbaar.

Ben ook alleen, en wat vond ik het op een gegeven moment zwaar en totaal niet meer leuk.
Gelukkig hebben mijn ouders toen geholpen. Zijn een weekend hierheen gekomen en vervolgens ik in de weekenden naar hun, zodat ik ook af en toe op adem kon komen.

Fijn dat jouw moeder helpt!
Komt goed meid

Lieve, lieve mensen,
In het begin heb ik steeds alle lieve berichten van die doggies gegeven om te laten zien dat ze me raken en heel erg goed doen. Maar het worden nu heel veel. Ik lees ze wel allemaal: Ria, Aurelia, Petra, Daddy en iedereen die ik hier niet noem: HEEL ERG BEDANKT! Ik blijf lezen wat jullie allemaal schrijven en het steunt en sterkt me. Ik hou jullie op de hoogte. Misschien niet elke dag, maar als er wat is, horen jullie het als eerste.

Hoi Hozie,

Ik heb met veel ontroering jouw stukje en alle reacties gelezen! Onze hond is nu 2 jaar (onze eerste) als pupje gekomen. Heel veel dingen die je schrijft zijn herkenbaar, een pupje is heel zwaar, je kunt er ziek van worden en zooo erg gaan twijfelen, vooral of je de juiste keuze gemaakt hebt! Je hele leven is niet meer zoals het was, en nou dacht je toch echt dat dat was wat je wilde. Je hebt het allemaal zo bewust gedaan.

Maar met de tijd gaat het beter, ik ben stapel op onze hond, maar nog steeds kan ik er af en toe ziek van worden; komt het goed, doe ik het goed, wordt hij de hond die we zo graag willen?
En nee, niet alles loopt zoals je het voor ogen had! Het blijft een dier met een eigen karakter, wat je hem ook bij brengt. Soms is dat ook wel leuk!

Maar nee, volgens mij is jouw gevoel niet weg na nog een paar weken, het zou best eens langer kunnen duren, maar het komt beetje bij beetje goed! jullie moeten samen letterlijk groeien, wij zijn nog steeds bezig, en t gaat goed samen!

Probeer er van te genieten! Van de kleine en grote stappen, en inderdaad, laat soms eens een dag de boel de boel en heb alleen tijd voor t hondje! Het kan helpen.

Geef het tijd, het komt goed!

Maaike

Hozie, het is heel erg fijn om te lezen dat alle verhalen helpen! Let niet op de paar negatieve reacties die er tussendoor komen, ook het forum is een weerspiegeling van de maatschappij en daar tref je verschillende soorten mensen aan. Houd je vast aan de positieve reacties en echt super van je moeder dat ze naar je toe is gekomen!

Hoi!
Ik hoop dat je wat aan mijn topic hebt gehad. 
Zoals je dus uit veel reacties kunt opmaken zijn wij echt niet de enigen die zo'n start maken met ons puppy. Ik kan nu na 4 weken zeggen dat het veel beter gaat. Na 1 week wilde ik het liefste het hondje terugbrengen naar de fokker. Het was heel tegenstrijdig. Aan de ene kant voelde ik een soort van afkeer voor hem terwijl ik aan de andere kant uren met hem in mijn armen zat te knuffelen. Op een gegeven moment heb ik de knop omgezet en ben ik voor hem gegaan. Dat wil niet zeggen dat ik nu in eens op die roze wolk zit! Ik vind het soms nog steeds niet zo leuk. En wanneer ik heel eerlijk in mezelf kijk heb ik heel stiekem nog steeds spijt van de beslissing om een hond te nemen. Maar als ik kijk waar ik nu sta ten opzichte van een maand geleden dan heb ik goede hoop dat ook dat gevoel  verdwijnt. En dat ik de knop om heb gezet en heb besloten om hem te houden komt ook vooral doordat mijn man en kinderen heel erg dol op hem zijn. Wanneer ik er zoals jij alleen voor had gestaan dan denk ik niet dat hij nog bij me was geweest. 
Ik begrijp je dus heel goed. Je hoeft geen overhaaste beslissingen te nemen. Je pupje is nog maar 8 weken. Geniet van de hulp van je moeder en kijk het een paar weken aan.
Ik vind het nu ons hondje zindelijk is al een heel stuk gemakkelijker. Dat scheelt al enorm. 
Ook probeer ik meer mijn gevoel te volgen in de opvoeding. We volgen inmiddels de puppycursus. Ik pik daar uit wat voor mij werkt en leg naast me neer wat ik niks vind. Daarnaast heb ik heel veel aan dit forum maar probeer ik niet te veel te lezen omdat ik ook wel onzeker word als ik lees tegen welke problemen je allemaal aan kunt lopen. 
Blijf je slaapproblemen houden ga dan eens langs de huisarts. Misschien kan hij je wat geven zodat je een paar nachten door kunt slapen. Wanneer je uitgerust bent kijk je zo veel helderder tegen de dingen aan.

Leef simpel

Leef genereus.

Geef er diep om.

Spreek vriendelijk.

Onthou, als een hond een leraar was dan zou je dingen leren als:

Als geliefden thuis komen, dan ren je altijd naar hen toe om ze te begroeten.

Je laat nooit een kans liggen om iets plezierigs te beleven.

Laat de ervaring toe om de frisse lucht en de wind in je gezicht pure extase te zijn.

Maak hazeslaapjes.

Rek je uit voordat je opstaat.

Ren, race en speel dagelijks.

Geniet van aandacht en laat mensen je (aan)raken.

Ontwijk bijten, een simpele grom is effectief genoeg.

Op warme dagen, stop om te gaan liggen op je rug in het gras.

Op hete dagen, drink veel water en lig onder de schaduw van een boom.

Als je blij bent, dans rond en gebruik je hele lichaam.

Geniet van de simpele vreugde van een lange wandeling.

Wees loyaal.

Probeer niet anders voor te doen dan wie je bent.

Als er iets begraven is, blijf graven tot het gevonden is.

En als iemand een slechte dag heeft, wees stil, blijf dichtbij, geef voorzichtig een duwtje met je neus.

Wilde dit even met je delen,
Lucienne

Lucienne, wat mooi!

wat mooi Lucienne erg mooi !!!

Oooh Hozie toch...
Hoeveel mensen wel niet tegen dit probleem aanlopen... Geen zorgen!

Wat zou het toch gaaf zijn, als je hier over een jaar weer een topic opent, en beschrijft hoe ontzettend blij je bent met je hond. Dat ze net 1 jaar oud is geworden, en jullie dat samen gevierd hebben. Gewoon. Omdat je na die ene lamlendige periode erachter bent gekomen dat je een fantastisch maatje voor het leven hebt. En omdat alle HP'ers (En mensen in je omgeving) je hier doorheen hebben gesleept.