Ik vind mijn pup niet leuk

Wat een fijne reacties. Zit het met tranen in mijn ogen te lezen. Uma haar reactie stelt me ook gerust. Ik vind het een dilemma. De pup gaat voor. Zij wil gewoon een fijne baas. En ik kan me voorstellen/indenken dat het logisch is dat het me overvalt en ik gewoon erg moet wennen. Maar ik weet ook dat puppy's makkelijker wennen aan een nieuwe baas als ze heel klein zijn dan als ze ouder zijn. Dus daar voel ik ook druk. Ik wil mezelf en haar de tijd geven om aan elkaar te wennen, maar wil ook in haar belang niet te lang wachten mocht ik me niet anders gaan voelen. Sinds ze er is zit ik met een grote knoop zenuwen in mijn maag. Letterlijk. Eten doet me niets, en ik huil veel. Dit moet natuurlijk op een gegeven moment wel stoppen of ophouden. Ik ga niet handelen in een impuls en haar meteen terug brengen. Ik ben een echt honden en dieren mens. Was altijd de hondenuitlater' in onze buurt. Door mijn werk kon het nooit en nu eindelijk wel. Natuurlijk heb ik hier heel lang over nagedacht. Jaren, maar wat hier gezegd wordt is waar: je weet en voelt pas wat je vind als zo'n hond er echt is. Mij heeft dit gevoel me echt overvallen en uit het lood geslagen. Maar voorlopig zet ik door.

Fijn om dit te lezen. Ik vind dat je er heel erg nuchter en realistisch tegenaan kijkt. Ik denk écht dat dit een fase is, dat jullie beide moeten wennen, dat je misschien niet zo lekker in je vel zit en de pup dan de druppel is die het allemaal nog net wat lastiger maakt. Ik denk écht dat jullie uiteindelijk maatjes zullen worden, maar vind het heel goed dat je realistisch nadenkt over een oplossing als dat niet het geval is.

Neem de raad van Menno&Elmo ter harte en ga even langs de huisarts want moeten huilen en een knoop in je maag door een puppy kan gewoon niet kloppen.
Dat je straks over een maand of twee als je een flink slaaptekort hebt opgebouwd ééns de moed verliest is begrijpelijk maar je hebt hem pas een paar dagen en je hebt een makkie.
.

Ik heb er altijd heel veel respect voor de keuze van iemand om zich in zo z'n kwetsbaarheid te uiten hier en ik heb minder respect voor de keuze van iemand die op deze manier deze kwetsbaarheid nog even een 'tik' uit deelt.

Neem even de tijd om je juist te formuleren en neem vooral even de tijd om te bedenken wat je aan de TS zou kunnen vragen i.p.v. direct iets te veronderstellen. Wie zegt dat deze pup er in een opwelling is gekomen, dat weet je helemaal niet. Even vragen geeft meer duidelijkheid dat meteen een oordeel over iets wat je simpelweg niet weet.

Afbranden draagt niet echt bij aan een behulpzame insteek waar de TS mogelijk weer mee verder kan om zo keuzes te maken die in het belang zijn van de situatie zoals die nu op dit moment is.

Aan de TS Hozie;

Respect voor jou dat je in je kwetsbaarheid je probleem hier durft neer te leggen. Wat ontzettend rot voor jou en je pup dat je het nu helemaal niet leuk vindt. Realiseer je dat situaties altijd aan verandering onderhevig zijn en dat zoals het nu is niet hoeft te blijven. Waar jij tegen aanloopt is al veel mensen overkomen en ook zal het andere mensen nog overkomen. Niemand kan voor jou beslissen wat wijsheid is nu, maar ik wil je wel een hart onder de riem steken omdat ik kan begrijpen hoe zwaar het voor jou moet zijn en dat dit voor je pup allesbehalve leuk is (want die voelt het ook) en dat je dat waarschijnlijk ook dwars zit.

Ik plaats een link van een eerder topic en wellicht kun je er wat uithalen voor jezelf.

https://www.hondenpage.com/hondenforum/175470/pup-in-huis:-steen-in-mijn-maag.php

Goed dat je ruimte geeft aan je gevoelens. Probeer je er niet al te schuldig over te voelen. Je hebt nu eenmaal geen controle over je gevoelens. Een pup in huis is een hele verandering, plotseling staat je hele leven in het teken van die kleine frutsel. Je kunt niet eens meer naar de wc zonder dat iemand 
je achtervolgt. Het kan best overweldigend zijn, zeker als je er zolang naartoe hebt geleefd. Dan heb je een bepaald beeld in je hoofd dat niet altijd overeenstemt met de werkelijkheid.

Wat fijn om te lezen!
Echt, zet alsjeblieft door, anders ga je spijt krijgen. In die eerste week dacht ik ook dat Joker ergens anders beter af was, ik stond echt op het punt de fokker te bellen en hem terug te brengen. Ik was zo bang dat ik het niet kon...
Maar ik ben nu zo ongelofelijk blij dat Joker er is. Hij is echt mijn maatje, de band die we hebben is zo sterk en groeit nog steeds met de dag! Hij is mijn alles

Dat gevoel wat ik in die eerste week had, daar is nu niks meer van over. Ik kan het me ook niet meer voorstellen dat ik dat ooit gevoeld heb!
Maar bij mij was het ook heel erg, ik heb zelfs overgegeven door de stress. Ik was er gewoon letterlijk ziek van geworden.

Ik zeg het nogmaals: geef niet op! Het komt echt goed, ik weet het zeker

dat is jammer dat je niet de liefde en blijdschap van je pup ervaart.
natuurlijk is het een inbreuk op je leven het is veel werk en ook veel aandacht moet je ze geven.
ik kan niet voor mezelf praten ik kan wel huilen als ik het lees ik vind het de mooiste tijd nl.
en ja,ze kunnen erg ondeugend zijn maar bedenk kinderen zijn dat ook en die zijn niet zo snel opgevoed als puppen.
probeer een beetje te genieten beetje te knuffelen en te spelen met je pup of een cursus.
het is heerlijk weer ga even lekker met hem buiten en ook beetje spelen het is voor de pup toch ook zielig als hij de liefde voor hem niet voelt.
ik hoop zo dat je over een tijdje schrijft dat het het mooiste is wat je is overkomen.
groetjes greet

Ook ik heb me regelmatig afgevraagd of ik wel de juiste persoon voor Mellow was.
Zelfs eind 2012 nog, toen woonde ze al anderhalf jaar bij ons. Dat was onze slechtste periode, ik leek er bijna depressief van te worden. 

En als ik nu kijk... ik ben zó blij dat ik er voor 200% voor ben gegaan. We doen samen leuke dingen, ben ik eens niet lekker, dan doen we samen een middagdutje op de bank.
We genieten van onze middagen in het bos (of op de bank )

En ik weet zeker, als je een jaar verder bent en iemand anders op HP opent eenzelfde soort topic, dat jij hetzelfde zegt als wij nu: het komt écht goed

Lieve Hozie,

Ik herken je volledig! En het komt goed! Echt waar!
Ik heb nu geen tijd om uitgebreid te reageren. Dat zal ik later doen. Lees anders mijn topic eens die ik 4,5 week geleden in paniek heb geopend: https://www.hondenpage.com/hondenforum/175470/pup-in-huis:-steen-in-mijn-maag.php. Dan kun je zien hoe ik er doorheen zat. Met mij en pup is het goed gekomen. Ik ben er nog niet helemaal maar ik zou hem niet meer willen missen en ga steeds meer om hem geven.
Goed dat je hier je verhaal doet. Ik heb er ontzettend veel aan gehad! Er reageren hier echt een hele hoop toppers! Op een enkeling na dan zie ik hierboven :-(. Leg die nare reacties naast je neer en richt je op alle fijne adviezen want daar heb je echt wat aan!

Groet,
Marleen

Fijn dit even terug te lezen Marleen.
Jij bent een topper dat je je kwetsbaar durfde opstellen, gelezen en gevoeld hebt en niet opgegeven hebt.

Ik zie dat mijn topic al als voorbeeld is aangehaald .
Ik hoop dat je er wat aan hebt!

Dit is heel positief zo van je te horen! De wil is er en nu ik dit zo lees denk ik dat het goed gaat komen. Ja het is moeilijk, het is een hele verantwoording, maar van je kleintje zul je zo veel liefde gaan krijgen! Weet niet of je en 's nachts uit moet om haar te laten plassen! Gebroken nachten is ook zwaar nu even. Je krijgt de volledige verantwoording voor een kleintje en alles bij elkaar is best spannend. Gelukkig deel je je zorgen met ons en zoals je al hebt kunnen lezen, heel veel mensen herkennen dit. 
Neem je tijd en kijk hoe je kleintje speelt, hoe ze slaapt en als het lukt, ga zelf ook even slapen als ze slaapt. Je kan het best, geef je zelf de tijd!

Beste Petra, hartstikke bedankt voor je hart onder de riem. Je laatste zin is ook waar. Honden voelen spanning aan en dus voelt zij ook mijn spanning. Of ze voelt dat ik moeite  met haar heb weet ik niet, maar dat ze iets oppikt moet haast wel.  En inderdaad, de gedachte daaraan vind ik zo zielig voor die kleine. Ze doet zo lief, en haar best en dan denk ik zo over haar. Vreselijk. Nu drie nachten niet geslapen. Dat maakt je natuurlijk ook labieler. Maar ook dat wist ik van te voren. Dingen uitzoeken en onderzoeken is mijn vak, dus geloof me. Ik heb me echt goed voorbereidt. Literatuur gelezen, met honden eigenaren gesproken in detail. Oppas familie geregeld voor weekje vakantie in september. Paar dierenartsen gesproken. Etc. Dat het zwaar zou zijn wist ik, maar ik had wel gedacht dat ik haar, haar blik, haar speelsheid, haar aanhankelijkheid leuk zou vinden. En dat is dus nog niet zo. Eigenlijk komen die harde berichten niet eens hard binnen. Al het slechte wat over mij gedacht wordt, denk ik zelf ook. Juist die lieve, adviserende berichten ontroeren me.

En terwijl ik mijn hele verhaal tikte, heeft Marleen een geweldig bericht geplaatst.dank dank.  Ik ga die link nu lezen.

ja zo'n puppie doet iets met je!!! Al denk je niet dat een puppie je raakt maar dat doet hij zeker wel! Er gebeurt zo enorm veel in je dat je dat je je hele verstand en gevoel weer op een ander soort weg op elkaar af moet gaan stemmen

Hoewel Off Topic wil ik hier wel graag even op reageren. Er wordt best vaak snel en makkelijk geroepen om dan naar het asiel te gaan en schetst mijn inzien een onjuist beeld wat ook weer tot grote teleurstellingen kan leiden en postpakket asielhonden.

Wat mij betreft is dit dus niet echt een gewenst advies. Een asielhond moet een bewuste keuze zijn om in te willen investeren. Het is in de regel niet zo dat je dan een kant en klaar pakketje mee krijgt, maar een verrassingspakketje (vaak zonder gebruiksaanwijzing) waar ook nog geen enkele vertrouwensband mee is. Dus wat betreft investering doet het niet onder aan een pup.

Ik lees mee, maar dit gaat helemaal goed komen. Over 1 maand kan je niet meer zonder ", die klik komt vanzelf na een korte periode. Je moet even een regelmaat vinden, in het begin is het zo'n chaos!
Wat een fijne reacties zijn  er gegeven! Klasse.

Ach arme Hozie, ik voel zo met je mee!

Ik heb me niet zoals jou gevoelt, maar hoe vaak ik wel niet "nooooooit meer een pup!" geroepen heb.. Het is ook lastig, en al helemaal als je het alleen doet. Ik kon met mijn vriend nog van dienst wisselen zeg maar. Ik hoop dat je snel wat prettiger in je vel zit. Neem wellicht even een aantal daagjes wat valeriaan, of een flinke bak ijs en ga het er gewoon eens flink uithuilen bij een erg zielige film (Hachi?). Misschien lucht dat op! Of een lekker bad met wat lavendel voor de ontspanning.

Hoe meer je leven van alledag even op z'n kop staat, hoe minder slaap, hoe minder weerbaarheid en relativeringsvermogen.

Ik begrijp dat je ook 'hard' over jezelf denkt momenteel, het is niet iets om met trots te erkennen. En dat het juist de begripvolle reacties zijn die je emotioneel maken... eigenlijk wel logisch. Een stukje erkenning voor gevoelens die diep in je leven? Laat maar stromen.

Ik denk inderdaad dat elk levend wezen gevoelens van afwijzing meekrijgt en dat dit niet meehelpt aan de 'binding'. Een wezentje in liefde omarmen is niet iets wat je kunt faken, dat is er of is er (nog) niet. Is dat erg...ik vind van niet. Het is wel iets om je bewust te zijn en iets om mee aan de slag te gaan. Maar eerst van al is het van belang dat je weer grip krijgt op deze gevoelens, je ritme van alledag en vooral ook rust om weer krachten op te doen. Kun je de pup ook even in goed vertrouwen ergens een dagje onderbrengen en zelf bijtanken?

Lieve mensen, mijn moeder is onderweg en blijft de hele week! En misschien dat ik daarna de hele boel inpak en met haar mee naar huis ga. We hebben ingezien dat ik niet teveel alleen moet zijn. Dus hulptroepen zjn onderweg. Zij woont op platteland. Maar eerst moet pup in dit huis wennen.

Wauw...

Geweldig!

Super dat je mensen om je heen hebt die je steunen!

gelukkig hozie.niet om je te kwetsen of zo,maar ik vond de puppytijd geweldig.dat stoute,dat lieve ik kon er niet genoeg van krijgen.ik ben ook alleen.ik vond het heerlijk.toen de 2e er bij kwam voelde ik het zelfde.maar het komt goed.

.Dank je!

Heeeeel herkenbaar en heb het topic van Marleen ook gevolgd toen het al wat beter met mij ging......Syb is met 10 weken bij ons komen wonen en inmiddels is hij ruim 18 weken en ik kan sinds de laatste 2 weken  zeggen dat het echt lekker gaat. 
Deze pup was zooo gewenst en oef...wat heb ik hem inwendig weg kunnen kijken toen hij er eenmaal was.... Onvoorstelbaar dat een pup je leven zo op de kop kan zetten. Maar nu...is hij al niet meer weg te denken, het enige wat ik nog moeilijk vind is het zonder Syb van huis gaan, want stel je voor dat hij de boel bij elkaar jankt (wat hij overigens nog nooit gedaan heeft...zucht)
En sjeee, als ik menig verhaal lees hebben wij de makkelijkste pup op deze aardbol hahaha Binnen 2 weken zindelijk. Binnen 2 weken al uit zichzelf hele nachten slapen en dan nog 's ochtends niet eruit willen.
Mijn man is de hele week van huis en alleen de weekenden thuis en dat vond ik loodzwaar om het de hele week alleen te doen.
Met de hulp van jou moeder, komt het vast en zeker goed en ik heb zelf heel veel aan de puppycursus waar we mee bezig zijn, dit heeft mij ook veel vertrouwen en het begrijpen van de hond opgeleverd.
Heel veel succes!!!

.ik schrok een beetje van je 1e berichtje, vandaar mijn 1e reactie, maar dacht helemaal niet slecht over je! Vind het heel goed en dapper dat je hier hulp vraagt! Fijn dat je naar je moeder gaat, alles is je nu even te veel begrijp ik. Ik denk dat je gewoon flink slaap moet inhalen! Niet goed slapen is echt niet fijn! Ik heb nu een heel ander beeld van jou en het gaat echt helemaal goed komen met jou en je puppy. Hoe heet ze eigenlijk? Als je iets wilt weten, vraag maar los!

Als ik mijn eigen reactie nu teruglees, staat het er haast rooskleurig, maar ik heb mij echt overspannen gevoel.

.lang leven onze moeders! Vooral goed slaap inhalen hoor! 

Hoi Suzanne,
Ik schaam me natuurlijk enorm voor mijn gevoel en ik denk dat als ik dit hard op zou zeggen, ik door veel mensen verketterd zou worden (valt op dit forum hartstikke mee! Liever geef ik haar naam dus niet. Wil het juist anoniem delen op dit forum.

.