Hoe gaan jullie om met afscheid nemen

Gisteren schoot me wat héél belangrijks te binnen: Toen ik afgelopen maandag naar de DA ging en nog even moest wachten in de wachtkamer, lag Fleur op haar buik, een beetje rondkijkend. Normaal loopt ze heen en weer en wil het liefst weer weg.

Maar toen ik de behandelkamer inliep met haar en mij gevraagd werd om plaats te nemen, ging Fleur voor mijn voeten liggen (normaal wil ze snel weg!), op haar zij! Ze ging "slapen", ze heeft daarmee voorkomen dat ik alleen zou zijn als zijn kwam te overlijden! Wat een geweldig dier!

Klinkt dit bekend?

Ik ga nu het weekend in en maak me zorgen over als ik ga eten. Er zit dan niemand meer onder de tafel die ik wat kan toestoppen! Dat zal wennen worden. De foto's zijn inmiddels ingelijst en strategisch opgehangen, een goed gevoel!


Voor diegenen die mij nog niet kennen: lees dan het verhaal over Prednison aub.

Fleur was geweldig en gevoelig; die blijft altijd op haar plekje bij jou!

Hoe gaan/gingen jullie om ,met dit verdriet? Het is nu 5 dagen geleden en het wordt wel minder maar heb nog steeds huilbuien?

Het slijt....
Bij ons/mij is het een prachtig mooi litteken geworden.
(bedoelt als dat we het nooit zullen vergeten)
Nou heb ik geen huilbuien gehad,heeft misschien iets met het "man" zijn te maken.."kuch"
Mijn vrouw is een maand of 2 toch wel erg emotioneel geweest.

Nu 3 jaar later, kan zij een hele avond naar de 40 filmpjes op youtube gaan zitten kijken van onze overleden reu..
Ik kan ze niet zien..
Kan wel gaan kijken, maar m'n ogen lopen steeds vol..

Dus het kan soms lang duren.

Ik durf het niet te zeggen.. en wil er eigenlijk niet aan denken..

Ons hondje vóór Punk is ingeslapen toen ze 14 was, maar dat was ons gezinshondje. Ze was niet echt van mij, en ik had niet heel veel met haar.

En een aantal maanden geleden is Winnie ingeslapen, maar die zat bij mij in de opvang, was dus niet "mijn" hond. Ik was wel gek op haar en vond het vreselijk, maar het sleet vrij snel.. Sneller dan dat ik mezelf toe wilde staan, eigenlijk.

Als Punk dood gaat, denk ik dat er een stukje van mij ook gaat sterven. Ik heb altijd geroepen dat als Punk ging, ik mee zou gaan. Nu weet ik dat dat niet realistisch is, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik hier nog WIL zijn straks zonder Punk, dat gevoel heb ik in ieder geval nog steeds.. Ik ben dus erg benieuwd hoe ik er straks mee om zal gaan. Punk wordt binnenkort veertien dus het zit er toch aan te komen ben ik bang..

Heel veel sterkte, Martin.

Het maakt heel erg uit hoe oud en wat is de hond overkomen dat deze is overleden.

Met onze Jazzy hebben we het beide heel zwaar gehad, nu nog soms. Filmpjes van hem bekijken is moeilijk. Hij was na sectie helemaal verkankerd van binnen.....6 jaar...

Djoery was binnen een uurtje na een hersenbloeding overleden.
Hij is ruim 15 geworden en nooit ziek geweest. Tuurlijk hebben we gehuild en zijn heel verdrietig geweest. Naar hem kijken heb ik totaal geen moeite moet vaak om hem lachen.

We hebben het nu 2 x meegemaakt,2 x zo verschillend. Links Jazzy en rechts Droery

jong overlijden of van ouderdom overlijden, het is het aanvaarden wat gemakkelijker maakt, maar geen van beiden kan je ze missen, de leeftijd maakt niet uit.

wanneer een hond jong overlijdt is er meestal wat aan de hand , en dan is aanvaarden niet zo makkelijk, de pijn is dan heftig, bij het ouder worden en een mooie leeftijd is de pijn er ook, maar het aanvaarden is anders dan.

ik heb al veel maatjes verloren aan een vroege en ouderdoms dood, even erg, maar aanvaarden is dan anders als ze van een mooie leeftijd overlijden.

nog is het verdriet er, ook al is het vele jaren al geleden, pijn verzacht in de tijd, het gemis niet.

2x afscheid moeten nemen. Een van keer een ouder hondje (14 jaar) die stierf van ouderdom, en een keer van een jonge hond (bijna 5 jaar) die kwispelend mee naar de dierenarts liep. Van het oudere hondje was erg en we miste haar maar de natuur had besloten en al snel keken we uit naar een pup. Van de jonge hond zijn wij weken van slag geweest, hebben we er goed aan gedaan? Maanden hebben we er om gehuild. Inmiddels zijn we 12 jaar verder en hebben we het er nog weleens over met een brok in onze keel. Kortom: Het slijt maar het heeft tijd nodig!

Ik heb ooit eens een hele mooie tekst gekregen over het afscheid nemen van je hond, ik zal eens kijken of ik deze nog kan vinden...

Sterkte

Bedankt Wendy! Ik zie het tegemoet! Dankzij jou ea is het hier een beetje uit te houden! Blijf vooral reageren!

Het is nu de 6e dag. Het begint nu héél langzaam te slijten. De ergste kantjes zijn er nu af, Ik heb gisteren vrij normaal kunnen eten zonder Fleur onder de tafel. De fotos die ik heb opgehangen geven mij veel steun en ik merk dat ik minder tegen haar praat.

Omdat ik alleenstaand ben, heb alleen jullie. lieve dierenvrienden, om me te uiten.
Bedankt dat ik dat hier mag doen.Veel communiceren is nu héél belangrijk voor mij!

Blijf vooral reageren en elke tip is natuurlijk welkom!

Groetjes Martin.

Ik dacht even dat het beter ging vandaag, naar ik ben dif en somber, ik kan letterlijk mijn hoofd niet meer overeind houden! Weer veel gehuild. Wat aan het huishouden gedaan, daar hield ze niet zo van en toen begin het weer!

Ik ben benieuwd hoelang dit gaat duren, moet morgen weer werken, De laatste 2 weken heb ik een uur minder gewerkt, zodat ik om half 3 vrij was, ik denk deze week ook maar.

Je maatje blijft je maatje en dat gemis duurt wel even, wij hadden de intentie dat onze pup er al zou zijn voor het Beauty haar tijd was, helaas liep dat allemaal anders, maar voorbereidingen voor pup huis puppy veilig maken en nu veelafleiding en werk met/aan de pup. Vervangen is het niet want beauty is onvervangbaar zij was een speciale unieke en trouwe metgezel en zo zal ze ook in mijn hart blijven. Ik heb er in zover vrede mee dat ik weet dat het voor haar de juiste keus was. Ikzelf ben wel blij dat het niet lang duurde voor de pup kwam gezien mijn leven min of meer om een hond draait en een deel van mijn structuur daarop is gebaseerd.

Er zijn mensen die maanden tot jaren later pas aan een nieuwe hond toe zijn en mij misschien voor gek verklaren, maar ik kan gewoon niet zonder hond. 

En ook al is er een pup waar we een nieuwe band mee opbouwen en die afleiding en plezier geeft, natuurlijk zijn er momenten waarop ik Beauty mis en me even verloren voel. Maar ik weet dat zij dat niet had gewild voor me en ik weet dat haar die lijdensweg is bespaard en ben dankbaar voor al die jaren die we samen hebben mogen doormaken, en de niet te verwoorden steun die ik van haar heb gehad. Ze zit voor altijd in mijn hart en herinneringen en ja zonder haar loop ik tegen dingen aan die ik altijd met haar deed en met de pup niet kan doen. Dat zijn moeilijke momenten die best een tijdje blijven hangen. Maar we hebben zoveel steun aan elkaar gehad en met elkaar vooruitgang geboekt en leuke herinneren vastgelegd en vooral het goede wil ik onthouden (niet het gemis) voor haar wil sterk zijn en doorgaan een nieuwe band opbouwen (die een hele andere band zal zijn) immers elke hond is uniek. Ik ben dankbaar voor de tijd die ik met Beauty heb mogen delen tegelijkertijd sta ik open voor die nieuwe band met de pup samen werken samen verder ontwikkelen meenemend wat ik van beauty heb geleerd en bijlerend van al wat ik nog niet weet. Ik moet verder en beauty zou gewild hebben dat ik dat op zo'n goed mogelijke manier zou doen en zou blijven streven naar vooruitgang dus dat streef ik na. Beauty heb ik gevraagd voor ze ging of ze over Sadi zou willen waken. Pas ton ik zei ik heb er vrede mee meisje ik laat je los toen gaf ze zich over. Ik deed het juiste voor haar en nu moet ik het juiste voor mij doen dat zou ze gewild hebben. Tuurlijk denk ik wel aan d'r we hebben zo'n fijne tijd gehad. Zoveel voor mij betekent en nog want mede door haar ben ik zover gekomen en tegelijkertijd heb ik haar ook een heel eind op weg mogen brengen met haar angsten en stress verleden. 

Ik probeer me te richten op het goede wat we gedeeld hebben, hebben mogen delen. 
dankbaarheid daarvoor, en helaas is hun niet zo'n lang leven gegeven als dat wij mensen zelf hebben en  komt dat afscheid nemen voor ons altijd te vroeg. Maar een gouden trouw hondenhart vraagt om moedige daden, liefdevol loslaten in vrede te weten dat het het juiste was. En denk dat ik echt kan en mag zeggen dat ik er vrede mee heb, we hebben haar een lijdensweg mogen besparen. Voor haar was dat het enige juiste dat ik kon doen.

En af en toe een traan laten is niks mis mee want je hebt lange tijd met een trouwe kameraad je leven gedeeld. je alles gedeeld en nu die stilte geen hond onder de tafel geen hond tegen je voeten geen hond die die neus tegen je aandrukt of je opvrolijkt als je een mindere dag hebt, niet de structuur meer lekker naar buiten lekker spelen in contact met andere baasjes die ook net hun hond aan het uitlaten zijn etc. Das best een groot gemis. Ik wist dat ik dat niet kon handelen en in een enorm groot gat zou vallen vandaar dat we toen ze ouder werd al bezig waren met kijken voor een pup alleen ineens ging alles te snel. en mocht ze de pup niet meer meemaken. Maar persoonlijk ben ik wel heel blij dat de pup er is. Omdat het niet zo stil is in huis ze ons lekker aan t werk houd en een nieuwe uitdaging geeft.

Wat een mooi verhaal Renate! Bedankt daarvoor. En natuurlijk zoek ik ook verder naar een andere hond, maar dat blijkt was lastig nu. En wat je zegt, zeker nietom haar plaats in te nemen maar om iets nieuws mee op te bouwen! Het is hier nu zóó stil!

Dat begrijp ik maar al te goed. Ik deed niks zonder Beauty. Behalve bezoek aan arts of ziekenhuis dan en enkele keer boodschappen, meestal deed mijn vriend die).  
Verder ging ze overal mee naar toe of ik nou op visite ging of naar de ggz.

Als dit een foto is van Beauty zou ik er ook gelijk verzot op zijn! Ik moet nog eten maar heb totaal geen zin. herken je dat? Het is hier erg stil, geen geluiden geen geluid van waterdrinken of nagels op het vinyl, zooo stil..

Weet je jouw hond heeft echt een goed leven gehad en heeft ook zijn leeftijd bereikt, moest vandaag nog denken als ik bij de dierenarts stond dat ik het zo zwaar zou hebben als ik hem zou moeten afgeven, heb 3 maand geleden mijn mama haar hondje moeten afgeven was heel emotioneel ( mijn mama is overleden ) en had haar beloofd voor Babouche te zorgen, tot het moment ik haar moest laten inslapen huilen met tuiten , maar heb me getroost met de gedachte ze nu bij mijn mama is en ze haar leeftijd had.... Dus een afscheid en verdiet is voor iedereen anders maar ze blijven in je hart

De stilte is heel overdonderend, dan pas merk je hoeveel je (onbewust) samen doet. Het is o zo moeilijk maar probeer iets leuks te gaan ondernemen, ga ergens op visite/ga een drankje ergens doen (nodig jezelf gewoon ergens uit), liefst dierenvrienden want die snappen jouw verdriet ook). Die stilte thuis is gek makend. Fleur zou niet gewild hebben dat jij zulk verdriet zou hebben, jullie hebben het goed gehad samen...

Ik begrijp dat je je hoofd niet bij je werk kan houden, maar het bied ook afleiding...

Bedankt Tamara, is je hond ziek omdat je bij de DA bent geweest vandaag? En gecondoleerd met je moeder!

Neen de honden hebben gevochten vandaag ....

Bedankt Wendy voor je reactie en ja het werk geeft me wel wat afleiding en wordt daar goed gesteund door mijn collega's.

Dit is Beauty 28-12-20114 - 19-08-2013


Sadi 01-07-2013



Wat je omschrijft qua eten, herken ik wel. Toen we hoorden dat het kwaadaardig a en bij een lymfeklier zat heb ik die hele week zeg maar in die week voedsel voor 1 dag binnen gekregen ipv voor een week. Na het afscheid van Beauty heb ik een dag of 3 niet kunnen eten en toen soort van gedwongen geprobeerd de draad op te pakken qua eten. Mijn vriend idem dito (maar je energie en alles neemt af en we moesten een woonkamer verbouwen om m puppy veilig te maken, en om dat te kunnen moesten we toch eten. En we hebben in Sadi een eigenwijze intelligente dondersteun getroffen die bijna overal op afstuift.

Martin,

Zico is nu bijna 4 maanden overleden (aangereden door een wagen). Hij zou begin september 8 geworden zijn. Er gaat geen dag voorbij zonder aan hem te denken. Eergisteren was ik mijn tablet aan het opkuisen en kwam ik een filmpje tegen van hem toen hij aan mijn voeten aan het likken was (Vies ik weet het maar hij kroop nou eenmaal steeds bij me in de zetel om dat te doen) en ik kon er al met een glimlach naar kijken. Dat was een paar maand terug zeker niet mogelijk geweest hoor.
Ik volg veel mensen hier dat overlijden tgv ouderdom(ziekte) het aanvaardings/verwerkingsproces makkelijker maakt. In alle andere gevallen ga je volgens mij toch ook steeds op zoek naar antwoorden : Waarom? Hoe kan dit nu? enz....

Wat je mijn insziens niet mag doen is de tijd gaan meten en verwachten dat het na x dagen/weken voorbij is.

Veel sterkte!!!

Een dier zit in je hart en blijft in je hart net als elke andere dierbare, je leert er mee omgaan. Maar de band en de herinneringen vergeet je niet er zullen altijd momenten blijven dat je terug denkt, een situatie waarin je dat trouwe maatje mist. In mijn ervaring althans. Elk dier en mens is uniek en laten hun eigen dingen achter als het hun tijd is. 

Je leert het een plek te geven en op een gegeven moment ben je je bewust van een gemis zonder tranen maar voel je dat wel degelijk weer even.Je hebt zoveel jaren lief en leed gedeeld samen... t zou ook niet goed zijn als dat ineens weg zou zijn niet meer zou bestaan. Ze zitten in je hart en het raakt en blijft (na langere tijd wat milder) altijd raken en das positief want het zegt iets over de band die je onderling had.

Nou zeg, de crematoria zitten zeker ook in een crisis! 10 jaar geleden had ik de as van Tonko met 5 dagen in huis en volgde de factuur een paar dagen later, nu krijg ik vandaag pas eerst de factuur van de crematie afgelopen donderdag al! Moet ik eerst betaald hebben om de as te kunnen krijgen! Dat heb ik natuurlijk gelijk gedaan en nu maar hopen dat ik deze week de as bij de DA kan ophalen! Een béétje voorlichting over de gang van zaken had ik wel verwacht. ik heb ze n.b. afgelopen donderdag nog aan de lijn gehad!

Verder had ik gister mijn zwaarste dag! Zelfs mijn collega's lieten me met rust! Het weekend had té veel tol geëist. Vandaag ging het gelukkig een héél stuk beter! Ik zelfs met een collega, die nog niet op de hoogte was van de "mooie omstandigheden" waarin Fleur overleed vrij "normaal" dit verhaal kunnen vertellen!
Ik ben me bewust dat ik heel veel geluk heb gehad in tegenstelling tot velen van jullie! 

Groetjes Martin

Verschilt per crematorium. Crematorium in Deventer kun je als je genoeg betaald zelf de hond laten opbaren en afscheid nemen en is het zelfs mogelijk om ter plekke te wachten en de as direct mee te nemen (dit is dan wel op afspraak).

Schijnt dat die in Deventer ook wel heel goed bekend staat en dat mensen zelfs van ver speciaal ervoor naar Deventer komen.

Fijn dat het vandaag iets beter is gegaan. Het zal nog wel een tijdje 2 stapjes vooruit 1 stapje terug zijn...

Martin, hoe ga je daar mee om, met het gemis en het verdriet.De eerste tijd loop je constant met een knoop in je maag,misselijk word je ervan.Elke vraag naar je maatje wordt een huilbui die niet meer lijkt te stoppen.Je gaat misschien wel de wandelingen in je eentje lopen,om je te herinneren waar je allemaal samen bent geweest.De riem en halsband hang je aan de kapstok. de mooiste foto,s aan de muur.Je brand elke avond een kaarsje en wilt eigenlijk geen mensen om je heen die niet dat gevoel met je delen.want er zijn er genoeg die zeggen ,het was maar een hond,Ja maar het was wel jou hond, jou vriend degene die je alles kon vertellen zonder dat zij zou zeggen dat het niet kon of niet mocht.10 jaar hebben jullie lief en leed gedeeld,zijn jullie samen geweest en nu is daar een eind aan gekomen,maar jou vriend heeft een heerlijk leven met jou gehad en zij zou niet willen dat je nu zo verdrietig om haar bent.Gedenk haar in je herinneringen en draag haar in je hart ,dat is waar je naar toe moet maar ik weet dat gaat niet van vandaag op morgen........sterkte.

Mooi verwoord Helene, dat is inderdaad waar je naar toe werkt, je trouwe maatje dat je bent verloren meedragen met liefde in je hart en toch de vooruit bewandelen, want dat zou je trouwe maatje voor je gewild hebben.


Ik was vandaag terug in het park waar ik destijds (in de vorige woning) dagelijks met Beauty kwam. Meerdere bekenden tegen het lijf gelopen en ja dat steekt en toch was het ook fijn die mensen weer te zien. Die honden weer te zien en met elkaar te praten. Eerst over het verlies van Beauty erna over hun hond en over Sadi. Al met al toch best met een goed gevoel terug thuis en Sadi lekker gespeeld.

mijn moeder haar hondje evengoed van mij natuurlijk was al oud 14 jaar maar kern gezond. Iedere vakantie gaan we met de hele familie ik mijn man mijn vader en mijn kinderen naar italie in juli. De buurvrouw van mijn ouders stelde voor ons hondje bij te houden omdat hij al op leeftijd was en dan zo in de warmte. Normaal zou mijn moeder dit nooit doen maar heeft zich laten over halen. Met de duidelijke afspraak niet op bed of op de trap laten. We waren al enkele uren onderweg toen de gsm ging van mijn moeder! Onze dierenarts!!! Nike was daar opgenomen hij was van het bed gesprongen en zen rug gebroken niks meer aan te doen! We hebben onderweg moeten beslissen om hem te laten gaan. Geen afscheid niks! Ineens weg. 3 weken vakantie met een brok in de keel gezeten. Eenmaal thuis viel mijn moeder helemaal in een put. Is zo erg om geen afscheid te kunnen nemen. En dat dat schuldgevoel van mijn moeder. Dus een dier verliezen is echt verschrikkelijk! Binnen twee weekjes hebben we beide een nieuwe pup. Wij wilde er graag 1 en hebben mijn moeder van de zelfde nest ook een pupje geschonken. Vergeten doen we het natuurlijk allemaal nooit!