Hoe gaan jullie om met afscheid nemen

Afgelopen dinsdag is het al weer een jaar geleden dat Fleur overleed! Man wat gaat de tijd snel! Ik denk regelmatig aan Fleur maar ik heb het blijkbaar goed geaccepteerd. Vergelijken doe ik niet meer. Ik kan ook normaal naar haar foto's kijken (op mijn werk staat er een op m'n bureau) en kan dan kijken zonder tranen!

Maar toen ik dit topic deels herlas, kwamen toch even wat tranen tevoorschijn.

Tevens viel mij op dat ik bijna geen doggies heb uitgedeeld! Dat is nu alsnog goedgemaakt dus schrik niet als je saldo ineens heel erg is verhoogd!

Buiten een bijna burnout (ik werk nu 75%) gaat het goed met me en met Liz ook!

Fijn omdat te lezen Martin dat het beter met je gaat want je zat goed in de put toendertijd wat ook heel begrijpelijk was. En gelukkig maar dat pijn ook slijt al kunnen dat 100.000 mensen zeggen op dat moment geloof je er niets van denk ik. 

Leuk dat je het even verteld 

Graag gedaan Tineke! Ik maak mijn verhaal graag af. Nogmaals bedankt voor je steun in die tijd!

" Graag gedaan Tineke! Ik maak mijn verhaal graag af. Nogmaals bedankt voor je steun in die tijd! "

Martin

 Geen dank hoor graag gedaan, ik kon je verdriet toen echt voelen

Fijn dat die 75% draaien ook scheelt en jij en Liz wat beter gaan.

Ja de tijd vliegt  en zeker als je terug blikt is het logisch dat er wat tranen vloeien. Ik heb het met Beauty ook wel hoor, ook als ik bewust wat foto's van haar terug kijk de herinneringen en zo lang ze zo jong uitstraalde en zo ineens echt oud uitstraalde. Die overgang is nu in de foto's heel goed terug te zien.

Ik heb de dag dat Beauty een jaar geleden overleden was bijna de hele dag op bed doorgebracht. En heeft Tjaard zich over Sadi ontfermd. Simpelweg omdat de emotie me te veel in de weg.

Sterkte Martin

Dank je Renate!

ZO'n dier blijft in je hart en ik denk zeker dat de dag van afscheid nog wel wat jaren extra emo is. Naast de gewone momenten van missen en herinneringen veel goede maar die kunnen op zijn tijd ook emotie meebrengen. Het hoort erbij bedoel hoe dierbaar was de band heel heel erg dierbaar. Dat schud je niet zo even uit je hoofd leven en hart, zou ik ook niet willen trouwens...

Er is een plaats die de regenboog brug heet. Als een dier waar je veel van houd dood gaat , Dan gaat dat dier naar de regenboog brug. Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze lieve vrienden.. Zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen. Er is genoeg eten , water en zonneschijn. Onze vrienden voelen zich er prettig. Alle oude en zieke dieren worden dan weer jong en beter. Alle dieren die gewond of verminkt waren , worden weer sterk en gezond. precies hoe wij ze herinderen in onze dromen. De dieren zijn gelukkig en tevreden , er is echter 1 klein ding ; Ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje hebben moeten achterlaten. Ze rennen en spelen met elkaar. Maar dan komt er een dag dat er 1 plotseling stopt met spelen en in de verte tuurt. Zijn ogen beginnen te stralen , Hij begint te trillen van opwinding. plotseling verlaat hij de groep.. Rent over het groene gras , sneller en sneller. Hij heeft je gezien , en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen, houden jullie elkaar stevig vast , bij deze vreugdevolle hereniging. om nooit meer uit elkaar te gaan. De vrolijke kussen overstelpen je gezicht. Je handen aaien zijn liefdevolle kop. En je kijkt weer in die trouwe ogen , die je zolang niet hebt gezien. Maar die altijd in je hart zijn gebleven. En dan gaan jullie samen over de regenboog brug...

Heb mijn Jack Russeltje moeten laten inslapen. Ben er volledig kapot van...Wil dit mooie gedichtje delen aan zij die er troost in vinden...En vergeet niet:het is ECHT waar

xXx

Martin, ik kwam je topic weer tegen, ben blij voor jou dat het goed gaat en dat je het een plekje hebt kunnen geven, loslaten betekent , houden van.

Tim, wat triest zo,n verlies , ik ken het gedicht, ja eens zal je elkaar toch weer terug zien, Tim.

Tim hou de mooie herinneringen vast, en laat de laatste stukjes los, zoveel gegeven en zoveel gekregen. Het laatste stukje moet je vergeten. hou de mooie herinneringen vast.

Tim, heel hartelijk bedankt voor je reactie! Het bracht me uiteraard weer aan het huilen. Jij ook veel sterkte gewenst met je verlies!

Als je er over wilt schrijven (praten) zal ik je antwoorden over mijn 2 ervaringen.

Wellicht tot hoors.

Dankjewel Willemijn, maar het blijft pijn doen. Ik denk ook dat mijn Liz een schofthoogte heeft van 40 terwijl mijn vorige honden op ruim 50 zaten. Het is, onbewust, blijkbaar ook de gelijke grote die wellicht bij mij meespeelt. Raar he.

Ik denk dat als je niet los kon laten nog, alle details een rol gaan spelen ook de grote 

Maar verder, natuurlijk blijft het lastig. Ik mis Beauty ook absoluut bij tijd in wijle. En dat mag er best even zijn maar na even schud ik het van me af. Beauty komt niet terug (en heb een fijn en bijzonder leven mee mogen delen) en Sadi Is Er en daar ga ik voor. 

Ik denk dat als je niet los kon laten nog, alle details een rol gaan spelen ook de grote 

Maar verder, natuurlijk blijft het lastig. Ik mis Beauty ook absoluut bij tijd in wijle. En dat mag er best even zijn maar na even schud ik het van me af. Beauty komt niet terug (en heb een fijn en bijzonder leven mee mogen delen) en Sadi Is Er en daar ga ik voor. 

Renate, ik dat dat het rugzakje van Liz een erg volle zak moet zijn. Ze is erg lief en doet haar best maar het duurt nu allemaal wel erg lang. Wellicht verwacht ik te veel van haar.

Haar in huis nemen valt me toch zwaarder dan verwacht.

Blijf kijken naar waar ze wel in groeit.

En ja een rugzakje kost altijd dubbel veel tijd. Toen we afscheid van Beauty namen nadat ze bijna 8 jaar bij me was geweest (ze kwam op 9½ maand jong bij me) waren we nog steeds niet uitgewerkt. Toch kregen we een hele bijzondere unieke band en was het heerlijk om toch elk jaar weer terug te blikken en vooruitgang te hebben geboekt. En misschien kost het meer tijd en geduld en investering maar je krijgt er zoveel voor terug.

Ik hoop het van harte Renate! Ik heb haar in huis genomen en ben verantwoordelijk voor haar. Het is altijd mijn bedoeling geweest haar een thuis te bieden met stabiliteit, niet om even te proberen en weer terug te geven aan het asiel. Ik moet er niet aan denken wat dat met Liz zal doen.

Maar ja, na de operatie ben ik weer een paar weken thuis, wie weet wat dat weer oplevert!

Jullie komen er wel Martin. Alleen blijft een rugzakje iets meer werk.  Je kunt nooit het verleden van een hond volledig uitvagen.

Wel leren wat positief en veilig is en als de hond zich ongemakkelijk voelt ruimte bieden  zich ergens terug te trekken en als de hond er behoefte aan heeft veiligheid in combinatie met steun bieden.