De Roedelmethode

Mijn hond begon inderdaad ook met snuffelen, vrijwel direct op het moment dat visueel genoteerd is wat mijn houding precies is.

Zoals jij het beschrijft is het bevriezen een manier van sturen voor de hond...een overname van het initiatief. Jullie lopen, hond stopt en blijft stil staan...dan moet jij haast wel terugkoppelen naar de hond...waarbij je de ruimte geeft voor je hond om een andere weg in te slaan. Interessant

mentale oefeningen?
met een hond?

ik ken wel de fysieke, maar herken niet zo erg wat Dobber hier overschrijft, dat vind ik veels te hard, wij hebebn die oefeningn ook gedaan en doen ze nog, maar altijd in rust en vrede, geen enkele dwangmatige overheersing, dat ga ik trouwens ook niet winnen als de hond dat afwijst en ben ik veel verder van huis, je bouwt dat op, en alle rust en dan zie je dus ook de ontspanning en zelfs het genieten van de hond.......

wij werken er nu 1,5-2jaar intensief mee en nog elke keer zien we dingen die veranderen bij Gorby, waar hij meer toont, meer geeft, meer vertrouwen heeft, en dat bereik je niet door fysiek opeens te gaan overheersen.

dat mentale..... wat bedoel je daar precies mee?

Wat bedoel je precies met 'wat Dobber hier schrijft'?

Dwangmatige overheersing komt op mij over als 'ik moet en ik zal heersen over jou en ik doe alles om dat te krijgen'. Maar ik herken dat niet uit ons 'samenleven' (tussen Dobber en mij). Ik weet wel dat het hier niet altijd vrede is, een voorbeeld beschreef ik op de vorige pagina (met het blaffen van Dobber in de bench). Kennelijk zijn er bepaalde dingen die voor Dobber heel veel waard zijn, zoals niet beperkt willen worden in de vrijheid door een bench. En dat is ook weer heel frapant, want ze kon eerst prima in de bench met de deur dicht. En nog steeds wel (als ik haar een kong geef word die lekker opgegeten). Maar als ze er daarna genoeg van heeft gaat ze protesteren en dat gaat echt niet in vrede .

bij jou komt mij alels altijd heel heftig over, ook wat je doet of niet doet bij Dobber
ik kan me vergissen maar ik voel altijd een enorme spanning bij jou, zelfs nu in je reactie

wij proberen te signaleren en dan in alle rust te reageren, vaak zelfs niet op het moment zelf, maar terug te stappen in de oefeningen omdat we blijkbaar in een eerder stadium!!! al steken hebben laten vallen

misschien lees ik het verkeerd, maar wat ik van jouw lees voelt altijd heel heftig aan alsof het altijd een staat van oorlog is, en zo ervaren wij de roedelmethode helemaal niet, de kunst is juist om conflicten voor te zijn, en in die zin leren we heel veel van Gorby, die namelijk meester is in het conflictvermijden maar ongelofelijk zelfverzekerd is, prachtig om te zien hoor, als hij aangevallen wordt door een bennensennerreu en daar in 10seconden de zaak omdraait zonder daar 1 poot voor uit et steken, daar proberen wij van te leren en ik denk zelf dat dat is wat de roedelmethode probeert over te brengen, de verstandhouding zou maken, dat conflicten helemaal niet nodig zijn.

excuuses als ik het verkeerd interpreteer bij jou en Dobber, maar ik vind het altijd erg heftig klinken en dat is niet zoals wij de roedelmethode ervaren....

De situaties die Dobber regelmatig schetst komen mij ook niet voor als representatief voor de eigenlijke methode...althans niet zoals ik het inmiddels heb mogen interpreteren.

Heb je Deel 2 van de Roedelmethode ook nog gelezen? (toevallig nog in huis?) dan kun je eens bladeren naar bladzijde 108 en van daaruit een stukje lezen over de verschillende types teefjes (fysiek en mentaal) alsmede hun verschillende aanpak in bepaalde aspecten van de opvoeding...zoals dus bijvoorbeeld het liggen op "overheersing"

boek erbij gepakt......
nu begrijp ik waar je op doelde
en het grappige is dat die mentaal sterke teef dus zeer conflictvermijdend is
(een woord wat je mij context met mn eigen hond vaak zal zien gebruiken)

Mentaal dominante reuen zijn er dus ook
Gorby is zelf nooit fysiek met andere honden
(ik wil het niet meemaken ook, want "men" zegt dat hij dan echt heel hard zal zijn als hij daartoe gedwongen word)
Het is echt voor ons studie materiaal hem dreigende conflicten te zien oplossen
Zijn mentale kracht is dus enorm, wat ik daar lees van die teef, met dat stilstaan en staren..... zoooo herkenbaar
En hij is dan zoooo machtig.
De andere hond weet zich vaak geen raad en verlaat met zijn staart laag het "strijdtoneel" zonder enige vorm van agressie, en Gorby draait zich om en loopt weg, hij kijkt dan niet eens meer.

Zijn communicatie met mensen gaat ook zo, maar die begrijpen het niet en dat is het moment dat er bij Gorby grote problemen kunnen onstaan, omdat dan de volgende fase aandient: corrigeren, en dat is absoluut totaal onwenselijk, en is het dus onze taak zodanig leiding te geven, dat als er al een miscommunicatie is, hij aan ons refereert alsvorens zelf in te willen grijpen.

Maar zelf zijn we dus nooit fysiek met Gorby.
We bouwen en bouwen en kijken en bespreken, vrijwel elke dag, verslapping is ook niet raadzaam.

En wat is er al veel veranderd met zoveel rijkdom voor Gorby erbij, a.s. zondag is hij op het strand, met een hele groep Schnauzervrienden, hij gaat dan heerlijk los en zal zich uitleven met spel, door de duinen scheuren en lekker de zee induiken, een hele stabiele en dus ook vreedzame hond, ondenkbaar in zijn vorige leven. En ik weet het nu al: als hij op de parkeerplaats bekenden "ziet" begint zijn hele grote zwarte toet te stralen

en daar doe je het voor he, als baas

Is dat zo, is de mentaal dominante teef conflictvermijdend? Ik ben eerder geneigd te stellen dat een mentaal dominante teef haar conflicten op een ander niveau af laat spelen, en dat deze manier voor velen niet in het geheel duidelijk waarneembaar is. Mede dat is eigenlijk de kracht van zo'n aanpak, omdat het de hond een positie verschaft waar de ander, door zijn eigen "onkunde", simpelweg niet aan kan. Is dat niet juist de "kracht" van Gorby? Het zich kunnen afsluiten voor de (fysieke) invloed van de andere partij? Met een oog op zijn verleden, voor zover je dat gedeeld hebt, is juist dat talent (want het is een talent) van levensreddend belang geweest denk ik.

Sterker nog...op het moment dat de "mentale teef" haar ritueel uit gaat voeren om haar pup op overheersing te laten liggen, opent zij in feite de deur voor een conflict. Haar boodschap is "ik wil dat je gaat liggen" en in theorie zou de pup zijn middelpoot op kunnen steken en vrolijk doorspelen. Het talent van de moeder zit hem met name in het herkennen van welk conflict ze mag openen...en welk conflict nog niet.

Als ik dan nu kijk naar het aan de lijn lopen met mijn eigen hond...op het moment dat de hond mentaal niet klaar is mij te volgen en ik de lijn wel vastklik aan zijn halsband, veroorzaak ik een conflict. Want de hond gaat niet volgen, zal dus trekken en dan is het conflict een feit. In het begin van zijn puberteit is dat een issue geweest en eentje die ik niet goed heb aangepakt...want elke keer opnieuw voelde ik mij genoodzaakt dat conflict wel aan te gaan. Niet met geweld, nooit met geweld...maar ik zette mijn hond wel in een positie waarin deze niet Kon "gehoorzamen" en ik niettemin enigszins stabiel over straat moest kunnen lopen.

En dan kun je een hond een halti, GL en prikband omdoen...daarnaast met snoep strooien, balletjes laten piepen en biefstuk in je onderbroek doen...dat doet helemaal niks aan de band onderling. Het maakt van "volgen" enkel een heel fraai kunstje. Nee, met mijn van huis uit mentaal opgevoede hond zal ik ook mentaal moeten antwoorden...en dat is eigenlijk helemaal niet tijdens de wandeling zelf gebeurd. Dat zat hem veel meer in het doen wat ik al deed...mij namelijk niet laten sturen door de hond en bikkelhard doorwerken aan positieve band met hem.

Door alle puberale ongein heen houd ik altijd een ding in mijn achterhoofd: De hond is Altijd lief.

(en dat ik dan weer eens iets vraag wat hij niet geven kan...mea culpa)

ik denk ook niet dat ze bedoelen dat zo'n hond zonder "conflicten" door het leven gaat
dat kan niet, dat kan denk ik geen enkel levend wezen op welk niveau dan ook

ik denk dat ze bedoelen ""fysieke agressie"
ik heb het ook nooit anders begrepen
want tuurlijk is er een "conflict" anders was de reactie van het "vermijden" niet nodig
(staat ingewikkeld maar ik denk dat je begrijpt wat ik bedoel )
tis altijd actie en re-actie

alleen lossen deze honden het niet met fysiek op, of maar met een heel korte fysieke reactie en dan gelijk weer die beheersing.

Gorby had gisteren nog zoiest met een hondje uit de wandelroedel, die viel enorm tegen Gorby, en Gorby staat gelijk stil, zijn kop iets lager, staart redelijk hoog, maar hij verroert geen vin meer en verder doet tie niks, helemaal niks. dat hondje wordt onrustig, probeert het nog een keer, weer geen reactie........ en het gaat uiteindelijk maar zitten (als een soort zandzakje) en Gorby komt tot leven en gaat weer verder.

die hond loopt echt niet weg, dus die pup bij mams ook niet, want vergis je niet (en daar zijn wij ook voor gewaarschuwd) als er niet juist wordt gereageerd door de pup (of dit hondje) kan er wel een hele fikse fysieke correcite komen, en die is dan uitermate doelgericht. Bij Gorby is dat dan heel kort, maar heel hard.

ander voorbeeld
wij waren een langweekend weg, met 10 honden en 12 mensen in 1 huis, geen probleem voor Gorby, tot 1 teefje hem uitdaagde, dat had ze al eerder gedaan, een pittig ding met veel praatjes. Gorby ligt ergens, zij loopt naar hem toe en tikt hem aan met en voorpoot, op hetzelfde moment reageert Gorby (en nu niet conflictvermijdend in de zin van niks doen) met een hele felle korte uitvallende grauw, die was zo snel en zo hard, dat deze teef, zonder dat Gorby haar geraakt had, over de kop achterover sloeg........ bam......... en klaar, voor zij overeind was, lag Gorby al weer languit. Was ze bang van hem, nee hoor, 10 minuten later stonden ze uit 1 waterbak te drinken, er is dus geen kwaadaardigheid in die correctie.

die vraag die je stelt: hoe komt hij zo?
hebben wij ons als 1000x gesteld, is hij zo geboren, zit dit in zijn aard, of heeft hij door alles wat hij heeft meegemaakt zijn eigen kracht leren kennen hierin, dat hij met mentale kracht en fysieke conflictvermijding enorm de wereld naar zijn poot kan zetten, zonder schade op te lopen.

ik zal het nog eens vragen aan de trainer, want die vraag intrigeert mij ook mateloos
hoe komt hij zo, en hoe is hij ongebroken gebleven in wat hij heeft meegemaakt

het is zeker macht, hij kent ook geen onzekerheid, ik heb hem nog nooit onzeker gezien
ook niet met testen en behoorlijk belastende dingen waar we hem hebben voorgezet
hij kan gaan stuiteren... maar onzeker, nee.

boeiend he
kijk, je kan niet leven zonder conflicten
wij zeggen weleens op het werk "zonder spanning geen licht"
het is de energie die de wereld laat draaien, daar horen "conflicten"bij
dat is niet erg, als beide partijen maar begrijpen wat er bedoeld wordt en het niet kwaadaardig is, en dat is denk ik het verschil met mensen, honden zijn niet kwaadaardig of persoonlijk, het is gewoon hun manier om de roedel te laten functioneren, is alles duidelijk..... is het perfecte vrede, en das dan ook weer heel mooi om te zien

Je hebt helemaal gelijk Gorby...een opvoeding gaat denk ik niet zonder conflicten omdat de opvoeder ten alle tijden een grens moet bewaken (om het veilig en leefbaar te houden voor iedereen) En welk kind, welke pup, probeert niet tegen die grenzen aan te hikken van tijd tot tijd, al is het maar om te zien waar de grenzen precies liggen en welk gedrag niet meer acceptabel is?

De kunst van een goede opvoeding, en wat de teef ook zo dominant maakt (zij ze nou fysiek of mentaal ingesteld) is het selecteren van welke conflicten zij aan kan gaan...en welke conflicten zij moet laten liggen. Gedrag dat zij (nog) niet af kan dwingen bij de pup zal zij ook niet proberen uit te lokken, juist omdat de teef feilloos aanvoelt waar haar pup klaar voor is en waar voor nog niet. Dat is mijn ogen het bijzondere van de teef-pup relatie, die onnavolgbare "connectie" tussen de twee dieren waardoor zoveel dingen moeiteloos kunnen verlopen. En volgens mij is dat ook de "klik" waar je naar op zoek gaat op het moment dat je fanatiek met de Roedelmethode gaat werken.

Dat Gorby een bijzondere hond is moge duidelijk zijn. Dit is ook duidelijk terug te zien op de foto's in jouw profiel...er hangt gewoon een "air" om die hond heen en daarvoor hoef je hem niet eens in levende lijven te zien, althans ik niet. En je kunt als mens/opvoeder proberen wat je wil, je kunt geen eigenschap in een kind of dier slaan. Juist dat "psychologische isolement" waar jouw hond zichzelf in kan zetten is als pup en jonge hond bijzonder nuttig geweest...maar dat heeft mi wel al gewoon in hem gezeten, die eigenschap.

Het is eigenlijk een soort "terugvallen op jezelf" en als je dat maar vaak genoeg, en lang genoeg moet doen, dan staalt je dat vanzelf tegen de buitenwereld. Had Gorby dat niet gekund had je hem vandaag niet meer bij je gehad, want dan was er geen enkel pad meer mee te bewandelen...de typische valse hond. Maar juist omdat Gorby op zichzelf terug kon vallen groeide ook zijn zelfvertrouwen, datzelfde vertrouwen wat hij nu heeft in zijn kunnen op het moment dat een blaffende Berner op hem af komt gerend, of een opdringerige teef hem probeert uit te dagen. De keerzijde van dat zelfvertrouwen ben je natuurlijk erg bekend mee, en is ook de rede waarom je ooit begonnen bent aan de Roedelmethode.

Maar goed, dat is mijn mening over een hond waar ik alleen maar over gelezen heb...dus neem het met een dikke korrel zout.

ik blijf de boeken van de roedelmethode boeiend vinden, en dus ook deel 2 wat veel dieper graaft

wij hadden vandaag speurles (in hevige regenval maar dat mocht de pret en het speurvermogen van Gorby niet drukken) en weer kwam het conflictvermijdende weer aan de orde, want Gorby doet dat zelfs bij het speuren (voor het 3e spoor, 3e spoor geeft altijd conflict bij Gorby, maar alles gaat vaak ook in 3 bij honden, das erg "des roedels").

ik heb de trainer gevraagd hoe een hond zo komt, het jammere is natuurlijk dat wij Gorby niet altijd hebben gehad, en hij veel heeft moeten meemaken. Maar volgens de trainer moet de hond het potentieel in zich hebben zo conflictvermijdend te kunnen zijn (aangeboren dus), de kans is ook groot dat zijn moeder ook zo haar pups heeft opgevoed en dat dat dus de taal is die hij tot in de puntjes beheerst, daarbij gevoegd dat hij heel lang heel hard is benaderd, in een grote groep heeft geleefd en ongetwijfeld door deze houding een soort schijn gehoorzaamheid heeft getoond, zonder zichzelf te onderwerpen of zelfs maar kwijt te raken.

En om te onderstrepen hoe hij echt is
op een bepaald moment kwamen er 2 honden aangestormd vanaf een dag kampeer terrein, staarten hoog, hard blaffend, Gorby stopt enigsinds verstoord (hij was aan het werk) en blijft staan, op zn Gorby's, even kijken, afwenden, ontspannen maar hoge houding, en de 2 honden stoppen op 4-5 meter afstand, blijven aarzelend staan, de trainer had er wel schik in want hij had ze bijna horen denken "tja, wat moeten we nu?" en volgens hem zegt Gorby dan "ik heb hier echt geen zin in, totaal niet zelfs, dus doe maar niet, maar...... als je heel graag wilt, dan kan dat". De honden dropen weer af, zonder nog iets te zeggen, Gorby moest het spoor vervolgen maar dat viel hem niet mee, hij was even helemaal uit zn "speur-modus".

wij genieten van zijn zelfvertrouwen, zijn conflictvermijdendheid zet ons voor problemen
veel mensen denken nl dat hij makkelijk is, wij eerst ook, maar dat is dus juist niet zo
een conflict kan namelijk ook positief zijn, dan heb je wat terug te zeggen
nu leren we stapje voor stapje de conflictvermijding op het jusite niveau te beantwoorden en dus zo toch een gesprek te voeren........ zooo boeiend.

Misschien komt het hard over omdat ik zo goed mogelijk probeer uit te leggen hoe Dobber kan doen en hoe ik dat interpreteer. Ik kan me voorstellen dat het dan over komt alsof we hier heel krampachtig leven oid. Jammer, want dat is niet zo. Ik denk dat Dobber ook een hele andere hond is dan Gorby, Dobber zal veel eerder (uit onzekerheid?) het gevecht aangaan met een andere hond om wat te noemen. Ook sta ik soms versteld van het gedrag van haar en hoe lang ze door blijft gaan in dat gedrag. Maar daarom is het hier niet constant elkaar proberen af te troeven of zo. Maar uit dit gedrag blijkt wel dat Dobber zeer vasthoudend en doorzettend is (zoals het nachten lang blaffen en mollen van de bench, wat van de ene op de andere avond begint als ik die dag ziek ben). Terwijl we de volgende dag heerlijk kunnen wandelen en speuren en er dus niks loos is. Misschien moet ik maar eens wat meer vertellen over alle leuke dingen die ik meemaakt met haar want ik denk dat de meesten een verkeerd beeld hebben van onze relatie.

Dit is trouwens niet heftig en aanvallend bedoeld, voor het geval het zo mocht over komen.

Ik zou het ook uitermate interessant en leuk vinden om zowel jou als Gorby eens in het echt te ontmoeten...

Dobber zal zeker heel anders zijn
Want dat blijkt al uit het feit dat je veel "gesprekken" omschrijft met haar
Iets wat bij Gorby juist vermijdt en als je niet "praat" (cq een conflict hebt) verandert er ook niks in de verstandhouding die je blijkbaar prettig vindt

Dobber dus wel, want die is heel continu in gesprek met jou
Das een heel verschil
Wel een super uitdaging om haar de afdoende antwoorden te geven

Ik vroeg me af, ben je met Dobber weleens echt in training geweest bij mensen die de methode doceren, of in Belgie zelf (zijn wij ook -nog- niet geweest hoor trouwens)?
Is echt een aanrader hoor.

Ja, Dobber gaat regelmatig in gesprek met mij. Vroeger niet hoor, dan vond ze het allemaal wel best en luisterde ze in bepaalde situaties zelfs beter dan nu. Als het haar zelf goed uit kwam of als ze dus een conflict wilde vermijden. Nu zoekt ze eerder het conflict met mij op, is bewust 'ongehoorzaam' en op zich zie ik dat wel als positief punt. Dat ze dus inderdaad met me in gesprek gaat en dat ik het dus waard ben om mee in gesprek te gaan.

Ik heb veel contacten met mensen die bij Arjen en Francien getraind hebben en/of die op een vergelijkbare manier trainen. Voornamelijk gaan deze contacten via fora maar ook via 'live' gesprekken en videootjes. Zelf zou ik het liefste trainen bij iemand die de methode doceert oid, maar die wonen nu eenmaal niet bij mij in de buurt. En ik heb ook geen eigen auto dus dan word het helemaal moeilijk. Belgie is helemaal te ver weg voor mij want ik woon helemaal in het noorden. Ik doe het dus met de boeken van de Roedel en contacten van mensen die er trainen/getraind hebben en/of zelf (een vergelijkbaarde) methode doceren. En ik heb al aardig wat topics en discussies achter de rug op twee appenzellerfora waaruit ik heel veel geleerd heb over haar (en mijn eigen) gedrag.

Ik heb ook zeker weten echt nog wel momenten dat ik niet goed weet hoe ik met Dobber om moet gaan. Maar ik zie ook een hele grote vooruitgang bij Dobber sinds ik anders ben gaan trainen. Op dit moment is het heel rustig, Dobber 'praat' voornamelijk tijdens het wandelen even maar dan gaat het om bijvoorbeeld trekken en met haar kop in mijn knieholte's drukken. Maar ze heeft dus ook periode's gehad van intensief blaffen e.d. (al zal een niet consequente opvoeding in het verleden zeker negatief gewerkt hebben wat dat betreft). Ze kan ook heel subtiel even iets 'zeggen', bijvoorbeeld tijdens het knuffelen de kop op mijn been leggen en me dan aan gaan staren (of juist zenuwachtig in het rond kijken, want ze weet dat het niet mag). Dat is ook heel subtiel even kijken of het mag want ze weet dat ze pas haar kop op mijn been mag leggen als ik haar daartoe uitnodig (ik heb nl het gevoel dat heel duidelijk en consequent zijn heel belangrijk is voor Dobber). En als ik haar dan uitnodig (klopje op mijn been) dan legt ze ook met een diepe zucht haar kop op mijn been en is er helemaal geen zenuwachtig gekijk van 'dit mag niet' te bekennen. Maar tot die tijd mag het dus niet. Doet ze het wel dan zie je gewoon dat ze weet dat ik het niet op prijs stel. Dus weer een gesprekje... Ja, wij praten wat af . Dat doet ze trouwens bij andere familieleden niet, alleen bij mij. Vind ik wel weer positief .

Maar om nog even terug te komen op mijn vraag op de vorige pagina.

Heeft een van jullie ervaringen met de mentale overheersingsoefeningen? Of zijn jullie momenteen enkel bezig met de fysieke aspecten hier?

Ik heb gisteren die oefening (zeg ik maar) gedaan, ben gaan stilstaan in de tuin en ging naar beneden staren. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Lola naar mij kijken, volgens mij in afwachting van wat dat zou kunnen betekenen. Na een tijdje ging ze naar binnen en op haar kussen liggen. Een aktie die ze graag doet als ze uberfordert is.

s Avonds heb ik hetzelfde in het parkje gedaan, even na een zoekspel(lekkertjes verstoppen) hier ging ze even wachten, weer verwachtingsvol aankijken, maar daarna tegen me opspringen. Geen idee hoe dat geinterpreteerd moet worden . Waarschijnlijk verwachtte ze dat ik weer iets zou moeten gaan verstoppen, dus misschien slechte timing.

Ik heb haar nog een oefeningetje laten doen en beloond toen het goed ging.

het fysieke is zeker aan de orde, omdat Gorby enorme moeite heeft/had met fysieke aanraking
hij wil gewoon de geur van een ander niet dragen, dat is echt een uiting van zijn hoge status
hij wil wel graag zijn geur overbrengen op mensen, dat dan weer wel.

stukje mentale oefening of soms zelfs krachtmeting komt wel voor
als ik wil dat de hond gaat zitten en hij weet al tijden dat hij in die situatie dat moet en hij doet het niet, doe ik tegenwoordig niks, ik wacht gewoon, ik bekijk hem niet, ik beweeg niet....... en weet je dat hij dan gaat zitten, en dat gaat steeds sneller nu.

maar ik heb geen enkele illusie dat ik ooit een (moeder) hond mentaal kan benaderen in immitatie, mijn kennis is daarvoor veel te klein en ik denk ook dat wij mensen die mimiek zo niet beheersen en bovendien missen wij het grootste aspect: geur eigenlijk helemaal.

en wat geur is... daar krijgen wij staaltjes van te zien met het speuren
ongelofelijk wat een hond kan onderscheiden en ook op heel intelligente manier kan "uit zoeken'
wat zij binnen krijgen aan info via geur moet gigantisch zijn, en wij mensen kunnen daar niets van mee krijgen.

dus blijft het behelpen, met alles eigenlijk want mijn kennis is ook maar zeer beperkt
ik probeer vooral te leren van de hond(en) zelf, hoe lossen die dingen op, wat accepteren die van elkaar (of juist niet) en wat gebeurd er dan, zo boeiend allemaal.

maar beperkt blijft het van mij kant, maar we doen ons best

Tja, we hebben gelukkig ons denkvermogen en onze observatiemethodieken om enigszins te compenseren. Het is echt het verplaatsen in de wereld van de hond, voor zover dat gaat, wat mij zo intrigeert in de Roedelmethode.

Zo kwam ik laatst tot de conclusie dat IK altijd met de staart laag over straat loop Ik vind het namelijk handig (luilak) om fijn met mijn handen in de zakken te lopen...en dat is allemaal mooi en aardig, maar in de beleving van de hond verberg ik twee van mijn voornaamste geurbronnen. Handjes los langs het lichaam (zeker met de lijn om mijn middel) maakt in de wandeling een wereld van verschil. Heel apart om in die termen te gaan denken en dan ook vrijwel direct consequenties te bespeuren.

Overigens heb ik vanavond voor de tweede keer het liggen op mentale overheersing geprobeerd, nogmaals om te bezien wat de reactie van de hond is. Er was veel minder gesnuffel dan de eerste keer en het liggen kwam sneller. Maar we hadden ook net een fantastische wandeling erop zitten, dus we waren sowieso nog helemaal op elkaar ingespeeld

Ik begrijp dat jij niet zomaar even iets kunt proberen met de hond, omdat je in een delicaat proces zit. Maar mocht je ooit het idee hebben die mentale overheersingsoefening te kunnen doen zou ik graag je bevindingen lezen.

Kan mij indenken dat door de ervaringen van Lola van jou in die houding haar reactiepatroon sowieso anders in elkaar steekt. Daarnaast denk ik ook dat eea te maken heeft met hoe de hond dus is opgevoed in het nest, in hoeverre deze de houding überhaupt nog correct kan plaatsen.

Hoe oud is jouw hond nu ongeveer?

Ze is waarschijnlijk ongeveer acht of negen jaar, moeilijk te schatten aangezien haar tanden heel slecht zijn door het kouwen op tralies of ketting. In elk geval zat ze vier jaar van haar leven in een asiel. Ze is gevonden in een bos dus over haar achtergrond is niets bekend.

en das wel heel lastig, van Gorby weten we natuurlijk wel heel wat, hoewel wij er niet bij zijn geweest.

Dobry heeft hopelijk wel haar basis meegekregen in het nest waar ze geboren is
Ik denk niet dat je perse bij een goede fokker geboren hoeft te zijn om heel sociaalvaardig te zijn. Het gaat om de rol van de moeder.

Maar alles wat erna volgt, vertroubelt denk ik wel, dingen worden geconditioneerd, er zijn misschien traumatische ervaringen en het karakter wordt verder gevormd.

Wat je schreef over dat aanspringen....in de roedelmethode staat dat toch wel als een sterke vraag van de hond, een uitdaging tot reactie, het was haar niet duidelijk, misschien wilde ze wel iets van je (een spelletje, aandacht) dat kreeg ze niet en dus probeert ze het met een uitdaging op te eisen. Dat (hard) aanspringen doen best wel veel honden en eigenlijk is het heel onbeleefd, ik denkt dan atlijd gelijk (ook refererend aan onze vorige 2 honden) "zouden ze dat onderling van elkaar pikken"? het antwoord daarop is een volmondig nee, of er volgt een korte correctie (een snauw/grom) of het wordt hooghartig genegeerd (en negeren is ook een correctie, maar dan "mentaal")

Dobry praat dan dus met je, en dat opent dan gelijk perspectieven.

Sinds ik zo naar honden probeer te kijken en probeer te leren, zijn ze me nog meer gaan boeien want er is continu interactie, maar je moet het wel leren zien en ook nog willen leren begrijpen uit hondse perspectieven, er is niks liefs aan het aanspringen met de voorpoten tegen je benen, dat is puur een geurafzetting van de voetjes en een flinke "vraag/uitdaging", het mooie is dan weer dat je kan antwoorden.

Gorby is een beetje apart, omdat we bij hem niet kunnen permiteren steken te laten vallen, hij neemt zo makkelijk deleiding over, en dat is misschien " intern" niet zo erg, maar hij moet wel in een heel drukke wereld functioneren, die natuurlijk niet geconfronteerd mag worden met een grote hond die de zaken graag naar hondse inzichten inricht.

Net als Dobry, is Gorby ook al van ver gekomen, er kan nog zoveel, als ze ook maar veiligheid voelen, durven te vertrouwen, dan "opent" ook hun geest voor nieuwe goede dingen.

Tis lef hebben zo'n hond in huis te nemen, maar ook wel erg mooi, juist omdat je een omkeer kan waarnemen. En dan heel vaak pak ik ook weer die 2 boeken erbij, foto's bestuderen, wat schrijven ze erbij, wat kan ik daarmee, hoe doen honden dat onderling.

Het hele mooie vind ik altijd is dat honden niet uit zijn op onheil voor elkaar, zeker niet binnen een roedel, en toch moeten er regels zijn, ter bescherming en veiligheid van die roedel zelf.

Wij gaan zo heerlijk naar het strand, 15-20 schnauzen bij elkaar, Gorby zal het druk hebben, want hij gaat herderen en voor veiligheid zorgen, wij zullen hem daar een aantal keren tussenuit halen en hem die taak uit de poot nemen, maar genieten gaan hij, van alle interactie en vrijheid, endat doen wij dan als baasjes ook

Het is inderdaad heel boeiend om hondengedrag onderling maar ook naar ons mensen te bekijken. Het aanspringen tegen mijn hielen deed Lola heel erg in het begin buiten, ik denk dat ze daarmee bedoelde dat ze die weg niet prettig vond om heen te gaan, te ver van huis. Dit denk ik achteraf want ik had destijds geen idee.
In huis wreef ze vaak met haar kont naar me toe, heen en weer tegen mijn benen, achteraf ook een soort stress denk ik. Nu doet ze het heel soms nog weleens.

In het asiel is ze door de vrijwilligster omschreven als een hond met power, onstuimig en opdringerig aanwezig als de honden uitgelaten werden, bang voor aandacht tekort, wat ze natuurlijk ook had.
Het schijnt dat de eerste twee jaar in het asiel nogal erg was, dat de honden elkaar noodgedwongen moesten verscheuren omdat er geen eten was, tenminste veel te weinig. Dus ik neem aan dat als het moet ze haar vrouwtje wel kan staan.
Hier is ze tegen de meeste honden sociaal, voor sommige wat angstig, maar haar hondentaal is prima, dat doet ze erg goed. Ik heb daarom het idee dat ze wel een goede moeder gehad heeft.

Net als jij van Gorby heb ik van Lola ook enorm veel geleerd en daar ben ík haar heel dankbaar voor

31 mei vertrek ik richting de Ardennen voor een tweedaagse bijscholing, om vervolgens deel te mogen nemen aan nog twee weekenden van de speciale leergang "Natuurlijk opvoeden, doe je zo"

Heb er bijzonder veel zin in om de informatie eens uit te diepen en eea zelf te mogen ervaren.

Kai, ik heb groot respect voor je. Echt waar, super dat je zelf zo ver gaat om te zien hoe de methode in elkaar zit.

Veel plezier, en lekker kritische vragen stellen!

gaaf zeg, heel veel plezier
je zal wel super veel info krijgen waar heel wat over na te denken valt
ben heel benieuwd hoe je het gaat ervaren, echt heel benieuwd

Beetje laat (aangezien je gisteren al bent vertrokken) maar een heel fijn en leerzaam weekend toegewenst!

Ik ben een grote fan van Cesar Milan. Hij gaat uit van kalm en assertief leiderschap. Je hebt eerst een dier, dan een hond, dan een ras.
Als je een band hebt of wil hebben met je hond moet je de volgorde; Exercise, discipline, affaction aanhouden. Het is zo logisch allemaal.

In theorie kan hij het idd leuk vertellen...maar de praktijk is toch om te

Maar goed...daar ging dit topic dus helemaal niet over

Net terug van een vakantietje Ardennen, en ach, ook maar "even" langs de Roedel. 2 x 5 uur praten en observeren, bezig zijn met de hond op een hele bijzondere manier. Morgen schrijf ik even een verslagje, nu erg moe.

#Soraya,

Hoezo geen goede ervaring mee?

Als je niet genoeg doet met de behoefte van je hond, zoekt hij naar iets om te doen. Na een lekkere wandeling is hij moe en voldaan en heb je thuis rust.
Tijdens de wandeling ben jij de baas waar hij achteraan moet lopen en hij of zij moet vooral jou in de gaten houden. Jij bent de roedel leider! Hoe je dat invult is persoonlijk, elke hond reageert weer anders op aanwijzingen en correcties.