rouwverwerking om en van je hond(en)...

Hoi allemaal,

Nu ik Tosca heb laten inslapen op 9 mei 2008 komt de rouwverwerking voor mij en mijn andere honden.We branden nog steeds kaarsjes voor Tosca en ze laat duidelijk voelen,dat ze aanwezig is.Dat heb ik ook met haar afgesproken toen ze nog in leven is:´geef mij een teken,dat je bij me bent...je mag zelf invullen hoe...´
Vanmorgen was Poppy nog erg stil.Hij heeft duidelijk verdriet.Tosca was echt zijn ´hondenmama´...Ik praat veel met hem en toen ik gister zei,dat ik altijd voor hem zou zorgen(mijn ex-zwerfhondje)zuchtte hij heel opgelucht!
We zijn net een grote wandeling gaan maken over het bospad en ze waren helemaal dol en ik liep op een gegeven moment nog maar alleen,af en toe lieten ze zich even zien en dan waren ze weer weg.Dat deed Poppy ongelooflijk goed,zag ik...even was hij blij!In gedachten nam ik Gorby en Tosca mee op de wandeling.Het afgelopen 1,5 jaar hebben we daar niet meer samen kunnen lopen...het was een speciaal moment zo...

Hoe verwerken jullie je verdriet om je hond en hoe ga je om met het verdriet van je hond(en),die achterblij(ft)ven...

liefs van Ingrid en alle honden,die aan haar zijde zijn...

Even als aanvulling:

Zelf verwerk ik het ´verlies´ van een hond het beste door er gewoon om te huilen,als ik verdrietig ben,dat lucht op en daarna goed te aarden en de natuur in te gaan of in de tuin te werken(ook heel aardend)...wat ook echt helend is is om naar het water te gaan en je verdriet/tranen mee te geven met de stroom...of een lekkere douche te nemen en alles van je af te laten spoelen...ik heb wel eens huilend onder de douche gestaan en dat deed goed...
Mijn honden krijgen Reiki van me en evt.wat Rescuedruppels om dingen beter te verwerken...en ik ben altijd aanwezig,dat geeft ook rust...
En wat mij echt heel veel troost geeft is de ´aanwezigheid´ voelen van mijn overleden hond...
ook alle lieve berichtjes op het forum of via persoonlijke mail of telefoon...samen het verdriet delen...
we weten(bijna) allemaal hoe naar het is om afscheid te moeten nemen van je lieve viervoeter...dat kan er behoorlijk inhakken!

Hoi Ingrid

Ik weet het is heel moeilijk om met dit verdriet om te gaan .
Bij mij heeft het geholpen om er heel
veel over te praten ik liep toen nog bij een therapeut .
En die zei ook je tranen gewoon laten lopen de andere mogen wel zien dat je verdriet heb .
Ik had geen andere honden dus ik weet niet hoe die er opreageren .
Ik heb natuurlijk ook heel snel taatje uit het asiel gehaald .
Ook zei heeft er aan mee geholpen om met me verdriet om te gaan .
Ook om dat ik natuurlijk heel druk met haar was Maar echt mij boomer vergeet ik nooit .
Nou ingrid ik wens je heel veel sterkte En een dikke knuf van taat voor jou en je honden

Dank je wel,Joke en Taatje!

Ja,huilen en laten zien,dat je verdriet hebt is de beste medicijn.Ook de troost,die een andere hond je kan geven,waar vaak mensen het af laten weten(zo van ben je er nou nog niet overheen? Het is maar een hond...)Nee,honden blijven om je heen...daar kan een mens van leren!
Mijn honden troosten mij ook en ik kijk naar hen,wat zij nodig hebben...wandelen,spelen,praten met ze,lekkere hapjes maken,speciale dingen met elk van hen doen etc.Iedere hond heeft specifieke aandacht nodig...
Wat ook goed is om je huis goed te reinigen,waar verdriet blijft ´hangen´...lekker alles luchten en met water schoonmaken...reinigen met de rook van salie etc.Mooie muziek draaien...
Ik ben hier ook bezig en ik weet,dat Tosca dat fijn vindt. Ik had de vuilniszakken met dekens waar ze opgebaard op had gelegen dicht bij het huis nog staan,dat vond ze vervelend en nu staan ze bij de bus om meegenomen te worden naar de afvalcontainer...gister was hier de weg afgesloten naar boven en kon ik ze niet wegbrengen,vandaag wel...

groetjes van Ingrid en ook een dikke knuf terug van ons allemaal!

Hoi Monique,

Dank voor je reactie nog onder het topic:´Tosca´s grote reis´...ja,toen jij Buster hebt laten gaan,ja dan heb je tijd nodig om dit te verwerken...ik was niet gaan werken en ook niet naar een feestje gegaan,persoonlijk...
Dat zouden mensen toch wel begrijpen,lijkt me...
Het uiten van gevoelens kan natuurlijk op vele manieren,op schrift en via letterlijke woorden...soms is schrijven gemakkelijker,kun je in alle rust doen en wanneer het jou uitkomt...ik ben blij,dat ik Tosca hier geintroduceerd heb op dit forum!Ben ook blij,dat jij me erop wees om als het moeilijk werd toch te blijven schrijven!!!
Vanmiddag zat ik weer bij haar grafje en ja hoor,daar kwam weer een roofvogel mij groeten,hij cirkelde boven ons veld...ben je er weer, zei ik en ik begon vreselijk te huilen,het greep me ontzettend aan...ontroerd ben ik dan dat ze zo aanwezig is en mij troost!
Ik ben net met de honden door de bushbush gegaan op handen en voeten onder en over omgevallen bomen heen,door de prikstruiken etc.Alles wat ik allang niet meer heb kunnen doen,onbekende paden ontdekken,wildpaadjes met mijn honden...dat was ook een stukje genieten,ondanks de schrammen,die ik opliep.Ook de honden hadden plezier!Die waren natuurlijk veel sneller...we hebben samen genoten en ik weet zeker,dat Tosca en Gorby ons dat gunnen!

Nou meis,hou je goed daar en knuf Morris en Flos van mij!

liefs van Ingrid en alle hondjes

Hoe gaa je er mee om?
Ja daar kan ik over mee praten.
Mijn aller eerste hond Robbin, een asbakkie, was 17 jaar geworden toen voor hem het einde kwam, ik heb hem in mn armen genomen en we zijn voor de laatste keer, samen naar de paarden gegaan, want daar was Robbin erg gelukkig, en vond de paarden erg leuk
Vooral het veulentje toen.
Lopen kon hij niet meer.
s, Avonds is mn pa toen na de dieren arts gegaan om hem te laten inslapen.
Ik heb Robbin zelf begraven in onze oude paardenwei.
De wei is er niet meer, maar gelukkig nog wel de plek waar hij ligt, samen met andere honden van ons, en wel Rakker, Scottie en Wodan.
Chico ligt ergens anders, en Layla en Chinza zijn gevremeerd en staan bij me thuis.
Alle honden blijven in mn hart, en dan kijk ik omhoog en zie hun koppies in de wolken.
Ik weet dat ze bij me zijn en blijven.
En vergeten zal ik ze never en nooit doen

Ja,maar Monika,hoe ga je om met je eigen verdriet en hoe reageren de overige dieren,die achterblijven en wat doe je voor hen?
Het gaat hier om rouwverwerking...

Vandaag is een moeilijk dag voor mij...ik ga de spullen naar de container brengen met de vuile dekens etc.waar Tosca op heeft gelegen...Na haar overlijden ging ze erg bloeden uit haar neus,dat ontdekte ik die nacht,dat ze hier opgebaard lag...heel naar om te zien...
We zijn met z´n allen naar de bouwmarkt gegaan om spullen voor Tosca´s grafje te kopen,de eerste rit zonder Tosca en ik ben huilend weer naar huis gereden...

Gisteravond had ik het gevoel,dat ze bij me kroop op bed...
Ik ging even op mijn buik liggen en voelde een kop op mijn onderrug liggen...haar kop,want Moa lag gewoon naast me...

Ik heb het vandaag even niet...het doet gewoon weer vreselijk zeer!
Ook al is ze om me heen...

Hoi Ingrid,

Dat lijkt mij inderdaad ook heel moeilijk om spullen van haar op te ruimen. Ik heb eigenlijk nog alles van Buster. Soms kom ik nog wel eens een oud speeltje van hem tegen onder de struiken. Of Morris komt ineens met een touw aanlopen, wat van Buster is. Dat heeft hij dan ook gevonden in de tuin. Ik zie Buster dan ook altijd weer voor me, met dat voorwerp in zijn bekje. Wat je ook schrijft de eerste keer zonder Tosca, dat wordt alleen maar erger....Steeds meer rituelen waar Tosca onderdeel van was, vallen weg! Daar had ik het vooral heel moeilijk mee....De stilte en de rust die we hadden, nadat Buster er niet meer was....Ik blijf ook schrijven en vaak praat ik 's avonds tegen zijn foto bij zijn plekje. De kaarsjes branden ook bijna iedere avond. Mij helpt het ontzettend. Ik mis hem de laatste tijd ook weer heel erg, maar dat komt ook omdat ik de periode weer opnieuw herleeft heb. Veel van jou dingen, zijn voor mij zo herkenbaar....Ook staat er bij mij iets te gebeuren, waardoor ik hem weer extra mis. Ik had zo graag gehad dat hij dit mee zou maken. Wij verwachten een kleine uk in november! Hij maakt het wel mee, maar anders....Mijn grote wens is nu dat natuurlijk alles goed blijft gaan en dat het kindje gezond ter wereld komt. Daarna komt nog een hele grote wens en dat is dat Flos het mee mag maken, zodat hij Buster kan vertellen hoe het was. Ik weet zeker dat Flos een geweldige hondenbroer zal zijn van onze uk...Ik weet ook zeker dat Buster er voor ons is. Ik zie Flos soms ook typische Buster-dingen doen. Net of hem iets ingefluisterd wordt....Dat van het in bed naast je kruipen, heel herkenbaar....Ik heb dit vaker gehad, dat ik wel 3 keer moest kijken, maar dan toch uiteindelijk Flos zag liggen. Maar die eerste 2 keer zag ik echt Buster....Zo raar, maar het gaf mij een super gevoel....Ik had het idee dat ik hem toch even lekker geknuffelt had...en dat van die afleiding....Bij mij helpt het wel altijd als ik een naaste verlies, maar bij Buster had ik er erg veel moeite mee. Het leek ieder uur erger te worden, door die rituelen die wegvallen. Het is gewoon net of er een stukje van jezelf mee gaat...Of dat er iets van je afgebrokkeld is, wat weer beetje bij beetje opgebouwd moet worden....
Nou Ingrid, ik hoop dat je vandaag toch weer doorkomt. Ik zal weer aan je denken....

Veel liefs van Monique

Hoi lieve Monique,

Even een opmerking:ik heb geen spullen van Tosca weggedaan.Het waren dekens op de bank,die vuil zijn geworden...In eerste instantie had ik er een gewassen en daarna toch weggedaan,want je blijft dan dat bloed etc. herinneren...ook niet leuk voor Tosca,die me er zelf op wees om alles weg te gooien,ook mijn kleren die onder het bloed zaten had ik eerst gewassen en toen toch maar weggegooid.Ik had me mooi gekleed,toen ze zou inslapen...prachtige,roomkleurige kaarsen aan etc.
Tosca had geen speeltjes zoals jouw Buster.Ze wilde alleen maar rennen/speuren/graven etc.Dat was haar leven!En dicht bij me zijn...
Ik zit de laatste tijd iedere keer te zeggen waar zijn al mijn honden en dan liggen ze alle vijf om me heen en dan besef ik hoeveel ruimte Tosca innam...dat doet zeer...
Ben net nog even met haar grafje bezig geweest,mooier maken...soms loop ik even weg,dan wordt het me weer teveel.Ik praat dan ook met haar,hoe wil je het hebben,vind je het zo mooi?Ik ging wat aarde zoeken in het veld,wat zij zelf opgegraven heeft om haar grafje wat op te hogen en er vloog een klein,oranje vlindertje met me mee...ook een booschapper van Gene Zijde(de vogels en de vlinders)...

Geweldig,dat er een kindje gaat komen dit jaar.Weet,dat Buster dit kindje al aan Gene Zijde kan ontmoeten(de ziel) en alles ziet wat er bij jullie gebeurt.Dus hij is er gewoon bij,hoor!
En hopelijk is Flos er dan ook nog,moet vaak aan jullie denken,ook al mail ik dan even niet met je...

Dank voor al jouw woorden,ook de persoonlijke mailtjes aan mij...doet zo ontzettend goed!!!

Dikke knuf voor allemaal en een hele fijne zwangerschap...

liefs van Ingrid en alle honden x

Hoe ik er mee omga?
Veel huilen en de plekjes weer op zoeken waar ik met mn honden ben geweest.
Ook neem ik een nieuwe hond, zodat de achtergebleven hond niet alleen is en blijft.
Ben ooit tot de ontdekking gekomen dat een hond kan rouwen en of ziek word als er 1 weg valt.
Dus vandaar weer een pup
Ook dat helpt mij bij mn verdriet.
Bezig gaan met een pup, is dan voor mij een stukje afleiding.
Maar de overleden hond vergeten?
Nee never en nooit.

Hoi Ingrid,
Tja hoe ga je er mee om ik denk dat dit voor een ieder weer anders is. Ik had bv. toen ik terug kwam van DA heel sterk de behoefte om alles op te ruimen wat me ook maar enigzins aan Cobus deed denken... Ik heb gelijk zijn knuffels zijn kleed enz. in de wasmachine gedumpt en gewassen, zijn medicijnen opgeruimd en ik deed dat met een soort woede van waarom nou toch. Toen Gerard sávonds thuis kwam had ik alles opgeruimd en naar de zolder gebracht ik wou en kon het even niet meer zien. Dit weekend was Dribble (van onze dochter) bij ons en had geen bakje bij zich voor het eten en drinken en nu kon ik voor het eerst toch weer de bak van Cobus naar beneden halen, en hij staat nog steeds in de bijkeuken. Ja ik heb ook enorm veel gehuild zoveel dat ik soms weleens dacht zijn die tranen dan nooit op. Ik kan nu gelukkig er wat beter over praten en heb ik ook weer ruimte om weer eens aan de leuke dingen die we met Cobus hebben meegemaakt te kunnen denken. Ik vind gewoon als je moet huilen moet je dat doen dat lucht vaak best op en als je wil schelden en tieren omdat je je rot voelt dan doe dat maar want ook dat wil best wel eens helpen. Ik denk zelf dat de nieuwe pup die straks gaat komen ook wel voor de nodige afleiding gaat zorgen, alhoewel ik ook wel weet dat een nieuwe hond nooit Cobus zal kunnen vervangen want elk dier blijft uniek in zijn of haar soort.
Ingrid ik wens je nogmaals heel erg veel sterkte en doe gewoon waar jij op dat moment zin in hebt of het nu huilen, wandelen of iets heel anders is gewoon doen.
Een warme groet en heel veel knufs ook voor de bende.
Van Alice en Cobus4ever

Dank je wel,Monika!

Goed,dat je ook huilt en ook aan je overgebleven hond denkt,die kan rouwen om zijn maatje...of misschien wel ziek wordt...
Kijk ik heb altijd meerdere honden om me heen,maar Poppy is echt verdrietig,ook al heb ik hem goed voorbereid,dat Tosca moest gaan en was hij bij het inslapen en het begraven...het gaat nu iets beter met hem.Tosca heeft ook aan mij doorgegeven,dat ik goed voor Poppy moet zorgen.Officieel is het niet mijn hond,maaar hij woont in mijn huis(al 1,5 jr.) en in mijn hart(al 3 jr.) en ik zorg ook voor hem tot zijn laatste zuchtje...dat weet hij...

groetjes van Ingrid en alle honden aan jou en je dierenvriendjes

Hoi lieve Alice,

Nog bedankt voor je persoonlijke mailtje...
Ja verdriet en woede liggen ook heel dicht bij elkaar...je kan je zo machteloos voelen ook!Gelukkig kon je dit weekend wel de bak van Cobus naar beneden halen...toch ook een stukje meer verwerkt dan rond jouw lieve lobbes.
Hoop,dat Willem echt een schatje is en veel warmte brengt straks in je huis en Cobus over hem kan waken...

Ik neem hier de dag,zoals het komt,soms wat sterker en soms niet...de honden accepteren dat ook en zijn lief voor me...maar ik probeer ook hen wat leuks op een dag te geven,als kost dat vandaag meer moeite dan gister...het zij zo...

Dikke knuf voor jou en je Cobus en hopelijk komt Willem gauw en kun je gaan kijken!

veel liefs van mij en de honden...

Ik mis je heel erg,lieve Tosca...net nu de pijn het ergst is,vallen woorden van troost weg...jij bent verlost van je pijn,dat was het meeste liefdevolle wat ik nog voor je kon doen,maar jouw missen doet nog zo´n pijn...ik mis je bij het uitdelen van het eten(pak nog steeds 6 bakken),bij het gaan wandelen,bij het samen op pad gaan met de bus,bij het naar bed gaan,waar je altijd naast me lag,bij het uitdelen van wat lekkers en het geven van je bakje melk voor het slapen gaan...speciaal was dat voor jou en je vond het zo fijn!
Een gedicht voor je maken lukt me niet,dus doe ik het maar zo...gister heb ik nog witte margrieten uit het veld voor je geplukt en bij je foto gezet en de kaart,die we van Marian kregen,die ons bijstond vanuit Nederland...zij noemde Gorby,jou en mij altijde 3 Golden Girls!

Dikke knuffel van je vrouwtje Ingrid en je hondenmaatjes Joep,Moa,Zazou,Sam en Poppy xxxxxx

hoi ingrid

het is goed dat jij je verdriet van je af schrijft, ook dat is een rouwverwerking
en een gedicht voor tosca, kan je wel wat later maken
liefs monika

Hoi,,

Het verlies van je hond verwerken,is soms moeilijk.We hebben vorige week onze mechelse herder Axel moeten laten inslapen.Het kwam voor ons heel onverwachts.Zo is hij er en zo is hij weg.We kunnen het soms nog niet begrijpen.Dan ben je ergens en dan denk je ik moet naar huis de hond moet uit.En dan besef je pas dat hij er niet meer is. Zijn urn staat op onze dressoir,en ik praat met hem.Zoals ik altijd met hem praat, en dat doet me goed.We krijgen a.s vrijdag een nieuw mechelaar een half broer van Axel.We hebben hem zelf als pup opgetrokken voor onze vriend.Maar door omstandigheden kan hij niet meer voor hem zorgen.En komt hij bij ons in huis.Het vervangt Axel niet maar het verzacht onze pijn.Ook omdat we weten dat Axel met Lex samen zijn optrokken geeft het toch een speciaal gevoel.Er zit voor mijn gevoel een stukje Axel in.Ook omdat Axel hem mee opgevoed heeft op zijn manier.
Zo verwerken wij het verdriet van onze trouwe vriend.

Ik wens je ook bijdeze veel sterkte.

Suuske

Rond deze tijd een week geleden kwam mij één roofvogel begroeten vóór ik Tosca liet inslapen en we op de DA aan het wachten waren...
Net kwamer twée roofvogels boven mij cirkelen voor mijn huis,eentje luid schreeuwend.Ze bleven maar cirkelen dicht boven mijn hoofd en vertrokken toen weer...
Een mooier teken kon ik niet krijgen!

Dank je wel lieve Tosca en Gorby,jullie wonen voor altijd in mijn hart...xx

Hoi Ingrid,

Ik dacht vandaag net dat het nu een week geleden is dat Tosca aan haar reis begon en ik was even in mijn gedachten bij je en nu lees ik dit...mooier kan niet.

Dat is een duidelijk teken dat het goed gaat met je gouden meissies!

Groetjes en een knuf van Amy en mij

Dank je wel,dat is lief van je,dat je aan ons dacht vandaag...

groetjes en een dikke knuf van Ingrid,Joep,Moa,Zazou,Sam en Poppy en met Gorby en Tosca in ons hart...

Hoi Ingrid,

Mooi is het toch als je zo.n teken krijgt.Ik zag vanmorgen 3 mussen in de tuin.Die zitten hier normaal nooit.
Moest ik weer gelijk aan Axel denken,hij zou eens flink blaffen. .Zou het ook een teken zijn geweest denk ik dan.Je weet het maar nooit.We hebben vandaag Rex gehaal.Dat was ook zijn oorspronkelijke naam.Ik ben niet zo kapot van zijn naam dus ik had er Lex van gemaakt.Maar ik betrap me erop dat ik toch iederen keer Rex roep.Hij vind het geweldig hier.Heeft al mee gesteengrild hmhmhmhm.Hij heeft heel veel eigenschappen van Axel.En dat geeft me toch ook weer troost.

groetjes suuske

Dag Suuske en honden,

Het kan een teken zijn,dat voel jezelf het beste...vogels en vlinders zijn de boodschappers van Gene Zijde.
Heb je ook bij ´gezellig praten´ het topic:´tekenen uit het Hiernamaals´ gelezen?
Het kan zoveel troost bieden...
Geniet van Lex en weet,dat Axel ook bij je is en dat jou zal laten weten op zijn manier...

liefs van Ingrid en alle honden hier vanuit Frankrijk(regen/regen)

Vanmiddag ben ik met het hele spul een uitstapje gaan maken,20 kilometer verderop langs de rivier ´de Arroux´...Een plek waar ik heel veel met Gorby en Tosca heb rondgelopen,toen we aan de overkant van die rivier in de zomer van 2004 op de camping stonden 3 weken lang om een huis te gaan zoeken voor ons drietjes.Het was even heel erg slikken en in gedachte vroeg ik of Gorby en Tosca mee wilden gaan...de honden waren zo maf aan het rondrennen,dat dat de pijn verzachtte en ik om hen kon lachen.Ze sprongen de rivier in en weer uit en het lukte niet om foto´s te nemen,het was een dolle boel!
Toch weer een stukje overwonnen op mezelf door daar naar toe te gaan Zucht...het valt niet altijd mee...maar die plek is zo vreselijk mooi met grote stenen in het water,echt een helende plek...

Ingrid,Joep,Moa,Zazou,Sam en Poppy en Gorby,Tosca en Jippie aan onze zijde...

Ik had het vandaag nog met Monique er over of ik Tosca kon zien...tot nu toe kwamen er boodschappers van Gene Zijde mij groeten(bij mij grote roofvogels)en wat gebeurde er vanmiddag?Ik was het bed aan het verschonen en Tosca mocht altijd bij me zijn op het laatst,ook als ik aan het poetsen was en ook mocht ze meteen op het schone bed liggen(zij alleen)...en vanuit een ooghoek zie ik ´iets´ naast me en meteen daarop ruik ik haar(wat ik normaal ook opvang),dus toen wist ik het zeker,dat zij het was... dat was de eerste keer dat ik haar aanwezigheid zag en ik voelde me helemaal blij van binnen!!!
Zij kwam net als anders even lekker bij me liggen op het schone bed...

Dank je wel,lieve Tosca!xxx

Ik ben het gras aan het strimmen vanmiddag en alle honden moeten dan op afstand blijven...ik kijk goed waar ze liggen en ineens schiet er een witte hond in volle vaart langs mij heen,door de poort tussen het huis en de ruïne.Ik denk,hoe kan dat nou,ben helemaal overrompeld gaan kijken/zoeken,had kippevel op mijn armen...het bleek Tosca te zijn!!!Want alle honden waren niet van hun plek gegaan...
Toen moest ik zo lachen,wat een vlegel en wat voor streken haalt ze uit met me...doet me zo ontzettend goed,dat ze er weer is...dit is echt goed voor mijn verwerking.Wilde dit even vertellen...

Ingrid,

Hier ten huize van Toshi komen haar voorgangers om het zo maar eens te noemen ook nog regelmatig op bezoek.
Ik ben de enige die dit hier van de familie aan voelt, maar ja ik was ook degene welke het meest bij hun was de laatste jaren. Ik bedoel daar mee zo wel overdag als 's nachts, mijn man is nog werkende vandaar.
Wanneer ik naar de foto's kijk zie ik soms Gypsy een oogje knipperen ééntje maar zoals ze dat kon doen naar mij, zo om te zeggen alles is oké.
Ik weet dat ze alle drie gelukkig zijn daar waar ze nu zijn, maar toch krijg ik nog met momenten de tranen in de ogen wanneer ik over hen spreek en inhet bijzonder heb ik dat bij Gypsy zij is/was ook een Cairntje
zij en haar zus - een Westie - liggen in de tuin begraven, we hadden geluk dat het hier in de gemeente waar wij wonen toegelaten is voor honden tot max. 10 kg.

Het doet goed te weten dat ze nog steed sover ons waken en daar ben ik hun dankbaar voor.

groetjes
Patsy vrouwke van Toshi

Hoi Patsy,

Fijn,dat jij ook regelmatig bezoek krijgt van je overleden hondjes en zo met een foto,dat zie ik ook weleens of ze dan even anders kijken en iets willen zeggen tegen me...dat geeft troost,hè?
Ik heb van Gorby een prachtige kopfoto naast mijn computer staan,dan kijkt ze me zo aan en dan praat ik via de foto met haar...ik vond die foto,toen ze overleden was,het moest zo zijn dat ik die vond...

Salut!

Ingrid en haar honden

heel veel sterkte gewenst
ik weet hoe het is afscheid van je hond nemen
valt niet mee.
de eerste dagen veel gehuild maar als de dagen
en de weken voorbij gaan blijf je over met een verdriet dat heel diep van binnen zit.
vergeten doe je het niet en alles gaat weer verder in je leven.

liefs noita

Hoi Noita,

Registreer je anders even op dit forum en praat over je verdriet.Het lucht echt op!
Ik vind persoonlijk,dat het verdriet anders wordt met de tijd,het krijgt meer een plek...Mijn hond Tosca had gewoon teveel pijn,ging echt lijden en als ik haar nu zie rennen,dan ben ik zó blij voor haar!!!Ik heb er veel troost aan,dat Tosca bij me is en zich laat zien!

Sterkte ook!

groetjes van Ingrid en haar honden

nog een erg moeilijk onderwerp om over te praten.
Morgen haal ik ons meisje weer naar huis. Zaterdag krijgt ze een plekje in de tuin onder een boom.
Allas van haar ligt nog in huis.
Het is een roes die aan me voorbij gaat. Begin nu pas te beseffen dat ze echt niet meer terug komt.