rouwverwerking om en van je hond(en)...

Wij hebben afgelopen maand alletwee onze berners in moeten laten slapen....15 dagen na elkaar.
Ik ben er kapot van.
Die vreselijke stilte..ik word er gek van.
Wat een vreselijk verdriet.
Ik troost mezelf met de gedachte dat ze weer samen zijn nu.
Soms overvalt het verdiet me als een zware deken...dan kan ik niet stoppen met huilen.
Zou zo graag weten of het goed gaat met ze.....
We hebben echt alles gedaan wat in onze macht lag om ze te helpen,maar ze konden niet meer.
Dus mochten we niet aan onszelf denken..
Onze honden zijn heel rustig gegaan op de manier zoals ze altijd deden hier.
De grote reu met zijn koppie in mijn mans armen en ons vrouwtje twee weken later met haar rug tegen hem aan...zo lag ze thuis ook altijd
Het is goed zo.....maar zooooooo zwaar

Hoj maxje vrouwtje is vandaag jarig....maar kan niet zo vrolijk zijn.....mijn eerste verjaardag zonder jou......kadopapier was je gek op.....heerlijk verscheuren..........net als het kerstpapier......max ik mis je.........ik denk iedere dag aan jou.......mikkie is zo stil.........doei lieverd...........xxxxxxxxxxxxxxxxx vrouwtje.....

Kan me goed herkennin in jullie verhaal van allemaal,ons Smurf is nu 27 april twee jaar dood en hebben haar ook na vijfmaand zwaar ziek te zijn geweest moeten laten inslapen haar urne staat bij ons op de kans en nog elke dag word ze nog vernoemt en spreken we over haar ook tegen onze daarna aangeschafte honden spreken we ook van,,jullie zus hier en jullie zus daar!ze was een echte schat en hielden ontzettend van haar en nog terwijl ze er niet meer is,,dood maar niet vergeten!sterkte en weet wat je voelt!groetjes Rina & Alexanderlikje en pootje van Turbo en Diezel

Als ik straks oud ziek en zwak ben.........en pijn verjaagt de slaap......als onrust neemt van mijn bezit........doe dan wat onvermijdelijk is.......en laat me gaan........de laatste goede daad......beslis voor mij.....en wees niet laf.......past eigenliefde bij......de vriendschap die ik gaf......of uitstel tot het beter past.......bij een verloren strijd.......ik ben niet bang tijdens de laatste gang......jij loopt niet weg......jij kijkt me aan.......noemt me bij mijn liefste naam......en houd me stevig vast.....vandaag voor het laatst......groet ik je met mijn hondenstaart....wat jij liet doen.....deed jij voor mij......je hebt me gespaard......voor zinloos lijden....mij bespaard......een zwaar besluit?......neen huil nu niet....een wijs besluit.....dat werd gegrond......op een oud en uniek verbond......jij bent mijn baas.....en ik jouw hond.........


dit gedicht draag ik op aan mijn lieve max xxxxxxxxx

Ik dacht dat ik de enige was om zo verdrietig te zijn om mijn hond maar nu ik dit allemaal lees, ben ik enigzins opgelucht.... Ik denk iedere dag aan hem en soms is het met een lach om zijn gekke acties maar vaak met heel veel tranen want ik mis hem zo erg. Ik voel me zo eenzaam zonder Rourke, zo leeg en al helemaal wanneer ik alleen thuis ben. Ik weet niet eens of ik ooit weer een andere hond zal hebben, ik kan hem niet vervangen, Rourke was mijn beste vriend.

Op 25 januari heb ik Rourke (golden retriever) moeten laten inslapen, hij is 14 jaar 10 maanden en 7 dagen geworden. Gelukkig wilde de dierenarts bij ons thuis komen om hem in te laten slapen en daarna hebben we nog afscheid kunnen nemen in het crematiecentrum. Hij lag er heel mooi en vredig bij, het leek net alsof hij sliep.... maar wat een pijn en verdriet. De volgende dag konden we zijn urn ophalen en we hebben hem uitgestrooid op een plek waar hij veel lol had.

Rourke je was mijn allerbeste vriend, de enige individu die ik ken die er altijd voor me was, die nooit gelogen heeft, jij was mijn thuis. Ik weet dat het beter was voor je om je te laten gaan, je kon bijna niet meer opstaan, lopen ging met zoveel pijn.

Ik mis je zo erg mijn boefje, mijn lieverd. Ik heb een tattouage van je laten zetten op mijn schouder zodat je voor altijd bij me bent. Iedere dag denk ik
aan jou...

Ook ik krijg een tattoo op mijn schouderblad van mijn beesten...
Vrijdag gaan ze hem tekenen en volgende week vrijdag gaat hij erop
Dan zijn ze altijd bij me.
Maar ik mis ze nog steeds vreselijk.
Wat is twee maanden eigenlijk???
Het doet echt heel veel pijn.
Gelukkig komt mijn puppie over 9 weken,dan hebben we iets om naar uit te kijken..

Maxje bedankt je was weer onze grote beschermengel......xxxxxxxxxxxxxxxxx denk iedere dag aan je........een geluk dat je gisteren er voor ons was........vrouwtje

Rouwverwerking, hoe doe je dat, goeie vraag.
Rond 30 mei toen de situatie voor mijn Wodan uitzichtsloos werd, heb ik deze site ontdekt. Die tijd ging heel snel, maar snijdt diep.(hier vond ik al veel begrip)
Rouwen voor je viervoeter, daar moet je toch al snel klaar mee zijn!?
En toch, de achterdeur openen en hem niet kwispelend tegenkomen,
de auto uitstappen, terwijl hij niet in mijn portier klimt,
beneden komen, en hem niet zien liggen op zijn mat,
paardrijden, terwijl hij dan niet mee komt spelen...
Volgens 'de omgeving' moet je hier snel klaar mee zijn, ik niet, ik mis hem fysiek en geestelijk.
Ik sta met eten in de keuken, waar is hij...heb ik gedaan wat ik kon, waarom heb ik niet eerder van anarthron gehoord. Ja, zelfs schuldgevoelens steken de kop op.
Al zijn foto's afgedrukt-niet genoeg-
Tranen, ja, missen,ja

Voor mij is het nog erg vers, afgelopen vrijdag heb ik mijn allerliefste Bobby moeten laten inslapen. Denk dat iedereen zijn eigen manier heeft. Mijn Bobby is op zijn eigen manier heen gegaan, Bobby likte altijd de handen, voeten e.d. van ons af. Wist soms van geen ophouden, zo is hij ook ingeslapen, hij was mijn handen aan het aflikken toen hij in mijn armen stierf. De dag na zijn overlijden had ik een enorm schuldgevoel, alsof ik hem 'vermoord' had. Had ik niet nog paar dagen moeten wachten om te zien of de behandeling toch niet aan zou slaan? Had hij wel zo'n pijn? En ga zo maar door. Ik heb toen het zo slecht met hem ging een dagboek bijgehouden, hier in geschreven hoe het met hem ging, hou gedraagt hij zich, hoe loopt hij, lijk hij pijn te hebben, enz. En van elke wandeling of inspanningen heb ik kleine filmpjes gemaakt, zodat ik het ook terug kon zien. Dit heeft mij wel erg geholpen met het schuldgevoel, ik heb alles nagelezen en teruggekeken en zag dat de keuze voor hem echt de juiste geweest is.

Alleen mis ik hem enorm, zie hem nog op de bank liggen, in de gang of hoor in mijn gedachten het geblaf als de postbode komt. Hier zal ik nog wel een hele tijd last van houden, vandaag heb ik een plekje in de wandkast ingericht als herdenkplekje, zijn halsband ligt er, een tennisballetje waar hij altijd mee speelde, en heb vandaag een as-sieraad besteld. Bobby wordt in het bos uitgestrooid omdat hij altijd het liefst buiten was en ik zelf niet zoveel met een urn en as van een overledene heb. Ik heb haren van mijn grote vriend bewaard die ik in dit sierraad stop, zo heb ik wat tastbaars en is hij altijd bij me. Elke avond ga ik buiten een sigaretje roken en wens ik hem een welterusten zoals ik dat elke avond deed als ik naar bed ging.

Ik heb wel 1 geluk, en dat is dat ik Bo nog heb. Zou zelf helemaal gek worden als ik in huis geen hond om me heen zou hebben. Gelukkig heb ik deze grote vriend om me heen die als ik het even moeilijk heb me bijzonder lief troost, en andersom. Dit verzacht de pijn wel enigszins, maar missen? Ja dat doe ik enorm!

Op de laatste lentedag van 2011, 20 juni, is onze lieve hond Tora overleden. In 8 jaar tijd was hij uitgegroeid tot mijn beste vriend. Tora heeft een plekje in mijn hart veroverd en zal daar voortleven.
Ik zal de vele goede herinneringen koesteren. Tora was onderdeel van mijn dagelijks leven. Elke ochtend stond hij mij vrolijk en opgewekt op te wachten, druk kwispelend. De dag begon met een stevige wandeling, gezond voor hond en baasje. Daarna kreeg hij zijn brokken, terwijl ik mijn ontbijt klaarmaakte. Voor vertrek naar mijn werk was er meestal nog wel tijd voor een snelle plas aan de overkant van de straat.
Bij vertrek hoefde ik hem niet naar zijn mand te dirigeren, daar ging hij vanzelf al zitten als ik mijn spullen pakte. Alleen als ik het woordje ‘Mee’ noemde, dan was hij niet meer bij me weg te slaan. Dan liep hij heen en weer tussen mij en de auto. Om hem te plagen bracht ik hem dan weleens in twijfel, dan wees ik naar zijn mand en zei “of moet je gaan slapen”. Dan verstarde het kwispelen, wees zijn staart naar beneden en draaide hij zijn kopje. Als ik er dan weer aan toevoegde “of ga je mee?” dan hervatte het kwispelen en keek hij weer helemaal enthousiast, met zijn roze tong naar buiten.
Een hondenriem had Tora eigenlijk niet nodig. Vaak liet ik die thuis. Zelfs op vakantie liep Tora meestal los. Hij liep daar waar wij dat wilden. Aan 1 woord of 1 gebaar had hij genoeg. Ik kon hem aan de kant van de weg laten zitten (‘Blijf’), zelf doorlopen en dan na 100 meter omdraaien en met 1 handgebaar kwam hij dan naar mij toe. Of met een ander gebaar, stak hij daar de weg over. Hij kon behalve af, zit, blijf, naast, los, komen, apporteren, enz. ook op bevel tijgeren, in de berm gaan lopen, aan het andere been gaan lopen, op zijn rug liggen, springen, enz. Op wandelvakantie sliep hij apart in een halfopen tentje, aanlijnen was niet nodig. Als we over rotsen moesten klimmen, dan klom hij op mij en pakte met zijn voorpoten mijn schouders vast. Zo konden we samen iedere hindernis aan. Drinken deed hij dan uit de waterfles.
Als we in een hotelkamer sliepen, dan hoefden we maar ergens zijn kleed neer te leggen en dat was dan zijn plekje. Hij klom niet op bed of op de bank. Aan een drinkbak en zijn kleed had hij genoeg. Liefst ging hij natuurlijk mee, maar ook als hij alleen moest achterblijven in de hotelkamer, dan deed hij dat zonder misbaar. Tora voelde zich het fijnst, als we met ons 3-en waren. Dan was zijn roedel compleet en deed hij niets liever dan aan je voeten zitten.
Alles was veilig voor Tora. Hij pakte niets, dat hij niet eerst van ons had gekregen. Als je bij thuiskomst iets voor hem meebracht, dan was hij helemaal blij. Het maakt niet uit wat. Een leeg colaflesje met dop erop bijvoorbeeld. Dan beet hij in no-time de dop eraf en lag hij tevreden met het flesje tussen zijn voorpoten. Als hij iets lekkers kreeg, dan kon je het altijd weer van hem afpakken. Dan stond hij slechts geduldig te wachten tot hij het weer terug kreeg. Zijn favoriete spelletje was “Zoek”. Dan verstopten we enkele stukjes ‘snoep’, meestal kleine stukjes kaas of vleeswaar. Hij wachtte tot hij het commando ‘zoek’ kreeg en ging dan puur zijn neus achterna. Als hij een stukje gevonden had, werd dat snel naar binnen gewerkt. Met het volgende woordje ‘zoek’ ging hij weer driftig op pad voor het volgende stukje.
Honden kunnen geen woorden verstaan, maar soms leek het wel alsof Tora begreep wat ik zei. Hij haalde zijn informatie waarschijnlijk meer uit lichaamstaal en gebaren dan uit woorden. Hij kon daarmee in ieder geval ook gehoorzamen aan allerlei verzoeken die niet in 1 bevel waren te benoemen. Als ik naar een plekje wees en zei: ”Ga daar maar zitten”, dan deed hij dat.
Bij het apporteren kreeg hij soms een beloning. Als hij de stok dan 20 cm voor me op de grond liet vallen, kreeg hij zijn beloning niet. Met de opmerking: “Nee, in mijn hand” pakte hij de stok weer op en bracht hem naar mijn hand.
Als we kippenpoten aten, dan wist Tora altijd al dat er voor hem ook iets over zou blijven. Schooien deed hij niet, maar stiekem kwam hij dan toch wat dichterbij zitten dan anders. Als we helemaal klaar waren, ging ik bij Tora zitten en trok ik de overgebleven pezen, vet en gewrichten van het bot en gaf het dan stukje voor stukje aan Tora. Hij zat dan letterlijk te kwijlen en keek de stukken bijna uit mijn hand. Maar het eten nam hij altijd voorzichtig uit mijn handen.
Tora kon goed opschieten met mens en dier. Hij begroette alle mensen vriendelijk, klein en groot, ongeacht uiterlijk, kleur of geur. Het liefst speelde hij met andere honden. Dat ging niet altijd goed, want hij kon tegenover andere mannetjes wel dominant doen. Als het andere mannetje dan begon te grommen en grauwen, dan liep het weleens uit de hand. Als onschuldige jonge hond is hij een paar keer gebeten en langzaam ontwikkelde hij blijkbaar de opvatting van ‘dat pik ik niet’. Maar ondanks wat minder prettige ervaringen, hielden andere honden een sterke aantrekkingskracht. Dan zat hij soms achter het raam te piepen, als er iemand met een hond langsliep. Een deel daarvan waren vriendjes, met wie hij regelmatig speelde. Daarin was hij onvermoeibaar. Als de andere hond het welletjes vond, bleef hij het arme dier tot vervelens toe stalken.
Met poezen ging het ook niet altijd goed. Daarvoor was hij iets te doortastend. Bovendien had ik eens met veel misbaar een kat uit de tuin verjaagd en dat had hij heel goed onthouden. Mijn fout dus.
Tora liet zich ook wel makkelijk opwinden. Als ik verontwaardigd zei: “Hee, wat is dat?” dan maakte hij zijn borst breed, gromde en liep dan blaffend naar de deur. Hij was heel waaks, maar zonder irritant te blaffen. Hij blafte alleen als er echt iemand kwam en alleen maar totdat je duidelijk maakte dat je het had gehoord. Bij het wildkamperen in de bossen gromde hij wel op alles wat in de omgeving kwam. Als Marlona alleen thuis was, dan was hij ook extra waaks.
We hebben heel veel leuke momenten met Tora beleefd. Hij was een sterke, gezonde en lieve hond. Donderdag 9 juni stond Tora naast me, hij keek naar me en ik zie hem ineens omvallen. Met zijn kop tegen de rand van zijn hondenbak ligt hij helemaal verstard voor zich uit te staren. Dat was zijn eerste epileptische aanval. We hebben hem uit schrik daarna lekker verwend. 3 dagen later volgde de tweede. Uit MRI-scan in Universiteit Gent bleek een hersentumor op een plaats die niet te verwijderen is. In afwachting van de uitslagen verslechterde de toestand van Tora heel snel. De laatste week heeft hij bijna niets gegeten en de laatste dag werd het moeilijk om drinken binnen te houden. We voerden hem uit de fles. Hij kon alleen nog maar liggen. Vandaag werd vanuit de Universiteit Utrecht duidelijk gemaakt dat behandeling nauwelijks kansen biedt. Daarop hebben we besloten om direct de dierenarts te vragen het lijden te stoppen. 20 juni 2011 om 14:45 is Tora thuis, in mijn handen overleden. Daarmee ben ik mijn beste vriend kwijtgeraakt.
Ik heb hem meegenomen voor onze laatste wandeling samen en heb hem vol liefde begraven op zijn favoriete kleedje. Overlijden is de natuurlijke weg die mens en dier moet gaan. Maar het doet zo’n pijn om iemand van wie je houdt te verliezen. Ik had hem nog zo graag bij me gehad en had nog zo graag voor hem gezorgd. Tora, ik mis je en ik zal je nooit vergeten.
Liefs, je baasjes.

Een zware deken, zoveel verdriet,
Ik zie mijn lieve hondje niet.
Begraven, onder de grond,
Ik zie je niet, mijn lieve hond.

Tora, lieve trouwe vriend,
Dit heb je niet verdiend.
Zo gehoorzaam, mooi en lief,
Sterk, gezond en actief.

Pas geleden viel je om,
Verstijfd, geen geluid, geen gegrom.
Epilepsie, dit was de eerste keer,
Al snel volgden er meer.

Zorgen voor jou, dat is geen last,
Dat wist je wel, dat wist je vast.
Als een kindje heb ik je gevoerd,
Je plotse zwakte heeft me diep geroerd.

Een tumor op een foute plek,
Bleek helaas uit het gesprek.
Behandelen bood geen kans,
Slechts lijden, zonder glans.

Lijden, jij mijn lieve maat?
Wetend dat je doodgaat?
Gedwongen tot een hard besluit,
Blies de arts je kaarsje uit.

In mijn armen ging je heen,
Bij je vriend, heel sereen.
Mijn tranen zochten de vrije loop,
Over je heen, als in een doop.

Tora, lieve lieve hond,
Onder mij verdwijnt de grond.
Wat moet ik nu, zonder jou,
Zonder jou, wat moet ik nou?

Wie begroet me nu, alle dagen?
Zonder jou, ik ben verslagen.
Pijn, tranen en verdriet,
Is wat het leven mij nu biedt.

Ik mis je, heel erg veel,
Mijn leven mist een deel.
Je leeft voort in mijn gedachten,
Je leeft voort in mijn hart,
Je leeft voort in de wind,
Je leeft in wolken voortgedreven,
Je leeft in al toekomstig leven.

Tora, ik hou van je en zal je nooit vergeten,
Liefs, je baasje. xxx

Dit is wel prachtig...
Heel veel sterkte met het gemis van jullie bijzondere vriend

zie ook stukje over zijn ziektebeeld:
http://www.hondenpage.com/hondenforum/15319/2/kanker-bij-mijn-hond-.php

gisteren onze lieve sjakie in laten slapen kom hier noot over heen ben ik bang heb zo'n verdriet...loop de hele dag te huilen... m'n mannetje was ziek hij is als pup bij ons gekomen, en heb maar een jaar en elf maanden van hem mogen genieten...hij was mijn sjakemaatje....heb nog twee andere honden maar het is zo stil hier..noit meer een knuffel in mijn nek en een lik en een hap in mijn neus....hop dat je je rust gevonden hebt sjaak...het zal voor mij nog een tijd duren....zo oneerlijk.....zal je nooit vergeten dat is één ding wat zeker is... een mega knuffel van mij, en een pootje van Bruno en Angel....

zo ik maar denken dat het aan mij lag dat ik haar steeds zie in een schim heb mijn lieve tosca in moeten laten slapen zij was alles voor mee is nu twee weken terug mis haar zo erg ik huil er echt nog dagelijks om ze werdt ziek verkoude eerst naar de een arts toen naar andere arts die zij ze is zo verkoude komt nooit meer goed dus foto,s maken en dan hoor je tosca is op ze zit vol met van alles hoe kan dat nou denk je ze eet wel minder zelfs niks heb alles gedaan wat ik kon alleen denk ik nu ze nam nog wel koekje van de dierearts en die zij maar is beter zo pffffffff heb er zo,n spijt van de laatste dagen ging ze zitte liggen ziite lopen heb ik er wel goed aan gedaan ik mis haar zo ze is net 10.5 jaar oud denk dat kan toch niet wou dat ik nog maar even gewacht had ben er echt ziek van

Ik ben trouwens blij dat er hier tenminste mensen zijn die begrijpen wat voor impact het heeft het verlies van je beste maatje. De meeste kijken je idd zo aan van 'ben je er nu nog niet overheen'!

Onze Ziko is nu precies vandaag 2 weken overleden, ik ga er beter me om dan ik eigenlijk zelf heb gedacht. Ik mis hem enorm, we hebben zijn as nu thuis en het was heel raar om hem zo terug te krijgen.

Vooral als ik alleen thuis ben of thuis kom dan staat er niemand meer bij de deur op je te wachten. Ook het half 12 wandelingetje is weggevallen...wij thuis haastte ons altijd zodat we voor half 12 met alles klaar waren om met Ziko te wandelen...en dan zijn we klaar...maar geen hond...

Ook als de bel gaat dan wil ik al zeggen "Ziko niet blaffen ben stil!"...maar geen hond...geen geblaf

alleen maar die kleine dingetjes mis ik enorm.

Maar het is alleen maar goed om aan deze dingen te denken en het te verwerken. Dadelijk gaan we over 2 weken op vakantie en ik kijk er enorm naar uit, zo verzin ik steeds dingen om naar uit te kijken en om met het verdriet om te gaan.

Maar ik zal hem zeker weten nooit vergeten.
We hebben zijn spulletjes nu ook opgeruimd en we weten gewoon nu echt hij komt niet meer terug.

Vandaag is het eeen week geleden dat Gioia thuis insliep, door de dierenarts.
het verwerken doe ik overwegend hier op dit forum, en buiten met wat mensen die ook honden hebben. Ook veel praten met vrienden en buren enzo. Mensen die je begrijpen.
ik wil iedereen veel sterkte wensen voor nu en straks, liefs van Georgette

Hoi allemaal,

Het is nu twee weken en 1 dag geleden dat we Janoukje in moesten laten slapen terwijl we er niet bij konden zijn. Het is ergens nog steeds onwezenlijk. Ik ben niet meer naar hem gaan kijken omdat we pas twee dagen later thuis waren (we zaten in Londen toen het gebeurde) eigenlijk omdat we dachten, een stijve en koude hond, dat is ons manneke niet. Achteraf heb ik daar spijt van want ik merk dat het het moeilijker maakt om te accepteren dat hij er echt niet meer is. Daarbij is de dierenarts vergeten zijn halsband eraf te halen, iets waar ik achterkwam toen hij net gecremeerd was. Nu heb ik niets echt tastbaars meer van hem, althans eigenlijk is alles alweer in gebruik genomen door de opvolgers... Dus heb ik een fotocollage gemaakt en naar vrienden gestuurd en kaarten gemaakt met zijn foto's. Ik val er gewoon iedereen mee lastig, sommigen begrijpen het heel goed, zeker als ze mijn verdriet zien. Anderen snappen er niets van, waaronder mijn eigen moeder. Ik had haar vandaag aan de telefoon, vraagt ze hoe het gaat. Ik zeg dat ik nog zoo moe ben, zegt " Ja, je klinkt niet opgewekt, is er iets op je werk" Net alsof mijn werk me op dit moment iets kan schelen... ja, dat is wel lastig, eigenlijk boeit mijn werk me op dit moment voor geen meter, terwijl ik het normaal heel leuk vindt. Ik heb ook echt moeite de fut op te brengen om met de jongemannen (onze 9 mnd oude puberpups) te gaan trainen. Ik heb gewoon de puf niet, maar toch probeer ik maar gewoon om door te gaan en dingen te doen, want in een hoekje wegkruipen en huilen, daar ga ik me uiteindelijk ook niet beter van voelen. Dus ja, ik geef mijn verdriet wel de ruimte, maar probeer me niet helemaal mee te laten slepen. Ik moet toch door...
God, wat is het fijn hier even mijn hart te luchten bij mensen die het tenminste begrijpen. Had zo'n kater na het gesprek met mijn moeder...
Mireille

Op 21 september 1998 hebben we m'n Rasa in laten slapen (door keelkanker) en op 9 januari 2012 hebben we Rimmert (door ouderdom) moeten laten in slapen Rasa was bijna 12 jaar geworden en Rimmert is bijna 15 jaar geworden. Elke avond voordat ik ga slapen zeg ik ze welterusten, ze liggen namelijk vlakbij m'n huis begraven en ga ook elke dag even naar hun graf. Elke dag denk ik aan m'n 2 lieverds en mis ze heel erg , maar ik weet dat ze nu lekker aan het spelen en jagen zijn op de jachtvelden achter de regenboogbrug

Rasa & Rimmert ik zal jullie nooit vergeten

Hoi ik heb net 3 dagen geleden ons kleine mannetje Diesel verloren , hij was nog maar 3 jaar, ik kan alleen maar huilen hij was mijn alles. Hij is geboren samen met een broertje en zusje met een keizersnede, zijn papa en mama wonen ook bij ons.Hij was de kleinste was niet sterk en zodoende heb ik de eerste maand bij hem geslapen om hem te voeden , ook heeft hij 3 weken aan de antibiotica gezeten. Hij redde het en natuurlijk hadden wij tweetjes daardoor een hele sterke band. Hij is alleen nooit een geweldige teer geweest en groeide ook niet zo hard als zijn broer en zus, maar t was een hele gelukkige kerel, waar ik was was hij, m'n kleine zoonestraaltje. Verleden week begon hij te spugen en wilde niets meer eten ,op zondagavond naar de dierenarts , infuus gehad en twee prikken, weer naar huis. Lekker mee naar bed zodat ik hem goed in de gaten kom houden, de volgende dag leek t ietsjes beter te gaan, drinken bleef erin maar eten nog steeds niet. Weer lekker bij me in bed genomen , de volgende dag idemdito, hij had veel moeite met poepen en toen t kwam was t dun en zwart. Naar de dierenarts , hij had een temp van 34,5 en zodoende ging hij daar in de couveuse en aan t infuus, na een echo bleek dat hij een ontsteking aan z'n darmen had. Zijn temp is nog iets omhoog gegaan maar hij heeft het zelf opgegeven dus toen de dierenarts belde stortte m'n wereld in, ik ben hem wezen halen zodat zn vader en moeder ook afscheid van hem konden nemen. We hebben hem in de tuin begraven en er brand onafgebroken een kaars bij hem, als ik uit t raam kijk is t net een klein zonnetje,hij is hier waar hij hoort .Ik weet dat het voor Diesel t beste is en dat bestaan voor hem altijd wel heel veel energie heeft gekost maar verstand en gevoel gaan niet samen. Ik heb al eerder lieve huisdieren verloren maar dit kleine mannetje was zo bijzonder ik kan alleen maar huilen, volgens m'n kinderen ben ik mezelf niet en maken zich zorgen om me. Samen met z'n vader en moeder zit ik op de bank en troosten we elkaar want ook zij hebben verdriet, er zijn mensen die niet kunnen begrijpen hoeveel verdriet je kunt hebben om een dier maar wat je van ze krijgt is onvoorwaardelijke liefde, zo echt zo puur!! Ik ben zo dankbaar dat Diesel in mijn leven is geweest en hij zit voor altijd in mijn hart, ik ga hem verschrikkelijk missen.