rouwverwerking om en van je hond(en)...

Hallo allemaal

Het is nu al weer twee weken geleden dat we Onze Varro hebben moeten laten gaan.De leegte en de stilte is met geen pen te beschrijven.
Overal kijk ik nog of ik hem ziet,overal hoor ik nog zijn blaf.....het idee dat je hem nooit meer even een dikke knuf kan geven...het doet zo'n pijn.
Onze dochter heeft het nog elke dag over hem en mist hem heel erg..ondanks dat zij pas twee jaar is.Een kind van twee verwerkt het weer op een hele andere manier als wij...zo ook afgelopen weekend,ze was heel verkouden en moest spuggen....dat deed Varro de laatse dagen ook heel erg...we vertelde dan dat Varro heel erg ziek was en er niets aan kon doen dat hij zo moest spuggen ze moest dan altijd heel erg huilen.Van het weekend moest zij spuggen...en was helemaal in paniek...ik wil bij papa en mama blijven zij ze telkens ik ben niet heel erg ziek ik ben verkouden...dikke tranen alles van Onze hond kwam bij haar boven,ze dacht als je heel erg moet spuggen je dan ook weg ging...en dan niet meer terug kwam net eender als Varro...nou ik vertel je dat gaat door merg en been.Onze andere twee honden zij heel rustig binnen ..alleen buiten is het negen van de tien keer bingo naar andere honden toe...Bear heeft Varro rang overgenomen lijkt het wel..als er een hond te dicht bij Leste komt vliegt hij uit..dat was eigelijk altijd Var die dat deed.Het is niet alleen het verlies van een van je maatjes maar ook weer werken aan je andere twee maatjes...Het hele gezin heeft het moeilijk en daar sta je niet echt bij stil als alles vredig en gezond om je heen huppeld.
Nou lieve mensen ik wil jullie ook bedanken voor alle lieve berichtjes en steun die ik heb ontvangen en ben heel erg blij dat ik dit forum heb gevonden..Ik wens ook iedereen heel veel sterkte die net eender als wij hun maatje hebben moeten laten gaan.vergeten doen we ze nooit.....

Veel liefs Chayenne,Monique,Athur Baasje's van Bear en Leste

Ja, je weet pas echt wat je mist, als het er niet meer is....Ik herken alles in je verhaal. Ik zag in het begin overal schimmen van Buster. Ik zag hem door de tuin flitsen en ga zo maar door. Ook hoorde ik hem blaffen en ik meende zelfs dat ik hem rook....Het besef dat ik hem nooit meer een knuffel kon geven, kwam pas veel later en na 2 weken leek het wel of ik hem meer en meer ging missen! Raar was wel dat het heel lang duurde, voordat ik weer eens van hem droomde.....Het blijft gewoon heel moeilijk als je maatje wegvalt en dat is dan voor iedereen moeilijk. Bij mij bleef Flos over. Hij veranderde ook totaal op straat. Hij keek voorheen nooit naar andere honden om en ging toen ineens contact zoeken. Wat hem soms ook zwaar kwam te staan. Zijn vriendelijkheid werd niet door iedere hond op prijs gesteld. Met als gevolg dat hij vaker een snauw kreeg....En ja met kinderen is het helemaal moeilijk. Vooral die leeftijd! Hoe leg je het uit....Enigste is dat je kan zeggen dat Varro nu een sterretje is....Het is en blijft moeilijk! Zelfs nu na een jaar denk ik nog dagelijks aan mijn Bustertje....Door er over te schrijven of te praten, kun je het wel een plekje geven....De scherpe kantjes gaan er wel van af, maar het gemis blijft....

Liefs Monique

Voel het helemaal met je mee.Het is vandaag precies 2 weken geleden dat onze Saba overging.
Het leven heeft een grauwe kleur gekregen.Zoveel vrolijkheid,tedere momenten verdwenen.En het besef dat,dat nooit meer terug komt is eigenlijk overdragelijk.
Ik weet door Shita (10 maanden geleden) dat de pijn uiteindelijk verzacht,maar de leegte blijft zo tastbaar,ook na 10 maanden.

Wat zielig dat je dochtertje zo bang was.Kan me zo goed voorstellen dat je hart dan even inkrimpt.

Heel veel sterkte ermee he.
Zelf troost ik me met de gedachte dat hij nu op een geweldige plek is.Ik hoop dat het jou ook iets troost geeft.

Groetjes Marianne

ik weet niet hoe ik op deze site ben gekomen.
maar wat een verhalen allemaal het doet mij goed het te lezen .
en iedereen sterkte met het verwerken van zo'n groot verlies wat dat is het.
ook al snappen veel mensen het toch niet dat je zo veel om een hond kan geven.
ik ben zelf bijna een jaar geleden mijn hondje verloren zomaar uit mijn leven gerukt vreselijk ze was nog maar anderhalf jaar en aangereden toen ik er niet bij was. je gaat van huis en komt terug en ze is er niet meer en ze komt ook niet meer.
ik heb zelf 3 dagen aan 1 stuk gehuild wilde niets meer ben het huis niet uit geweest nachtmerries had ik en als ik wakker werd hoopte ik dat het een droom was dat het niet waar was hoe kon ik dit terug draaien hoe kreeg ik haar terug ik kon het niet accepteren waarom waarom .
we hadden zo'n band samen ik had haar niet als pup gekregen ze was al ietsje ouder maar zeker niet goed behandelt ze was erg bang voor mensen voor dieren alles was eng, ik stak er veel tijd in om haar vertrouwen te geven en langzaam aan kwam dat, ik was zo trots als ze iets had overwonnen of als ze uit zich zelfs naar iemand toe stapte oo wat was ik dan blij o wat trots, met de dag ging ik meer van haar houden en zij van mij, ze kon ook niet meer zonder mij ze sliep bij mij in bed ging mee de badkamer in als ik ging douche ze volgde mij door heel het huis
at niet zonder mij.
wij waren onafscheidelijk van elkaar als mijn hondje ergens niet mee naar toe mocht ging ik zelf ook niet.
als ik ziek was lag ze de hele dag naast mij als ik druk was was zij dit ook, we waren samen 1.
mensen in mijn omgeving omschreven het bijna als ziekelijk zoveel hielden wij van elkaar in zo;n korte tijd.
en nu ben ik haar kwijt na die 3 dagen huilen
leek het weg te zijn heel vreemd zou ik het nu al verwerkt hebben ik voelde mij schuldig!
dit heeft een week geduurt ik had het zo diep in mij weg gestopt en zo hard kwam het er ook weer uit,
kon alleen maar huilen ik dacht dat ik niets meer zonder haar kon vond niets meer leuk hoe moest ik nu verder werd echt bijna depressief.
tot iemand mij wakker schudde een onbekende dat het zo niet verder kon ik moest weer dingen gaan doen.
ik had namelijk net mijn baan opgezegd om een nieuwe baan te gaan zoeken met lekker een vakantie ertussen ook zodat ik lekker veel tijd met haar samen kon doorbrengen na nog geen dag vrij te hebben viel zij al weg uit mij leven.
het ergste wat mij kon over komen.
ze hadden alles van mij mogen wegnemen maar niet haar mijn alles.
ik had dus op het moment geen baan en kon er alleen maar om piekeren.
ik heb ook vrij snel een pup genomen dacht dat het zou helpen het was namelijk zo stil in huis
maar helpen deed het mij niet dus ik ging alleen maar vergelijken
de pup was heel erg op zich zelf en wilde alles ondekken en o wat wilde ik graag een aanhankelijke hond wat ik had, en dat was zij helemaal niet.
ik had toendertijd een hond uit het asiel moeten nemen waarvan je het karakter al weet.
en had eerst meer tijd voormijzelf moeten nemen het een plekje geven.
mensen zeiden doe haar dan ze is nu een hele leuke jonge pup mensen willen haar zo je word niet gelukkig van haar en dat werd ik ook niet in het begin zelfs bijna nog ongelukkiger
maar als ik ergens aan begin maak ik het af
een hond weg doen nou echt niet dat komt in mijn woordenboek niet voor.
maar nu bijna een jaar verder is mijn pup geen pup meer maar een puber en gelukkig wel een stuk aanhankelijker geworden en zou haar echt niet meer willen missen. maar o wat had het tijd nodig om van haar te gaan houden ik denk dat je het onbewust niet kan en wil omdat je net zo iets groots bent verloren.
over gaan doet mijn verdriet niet, de scherpe kanten gaan eraf maar heb er vannacht nog over gedroomd. ze was mijn kindje mijn dierbaarste bezit wij waren 1.
en ik hoop in de toekomst net zo veel te gaan houden van mijn hondje nu als dat ik van haar deed.

Herken wel veel in je verhaal.Saba was ook altijd bij me.Sliep ook bij ons op bed.Nou ja hij begon de nacht bij ons op bed en verhuisde dan midden in de nacht naar een andere kamer.Maar zodra de wekken ging was hij er weer.
Ik ben 2 jaar veel ziel geweest en dan lag die ook bijna de hele tijd bij mij op bed,nestelde zich altijd tegen mijn buik aan.En dat maakte ziek zijn toch net even minder erg.
Echt geweldig hoeveel liefde dat hondje kon geven.

Hij was ook 24 uur per dag bij me.
Ik mis hem dus ook vreselijk.Gewoon de vrolijkheid die die bracht en de vertedering telkens weer.
Elke dag zeiden we tegen elkaar wat een wondertje is het toch.Wat een hoop je geluk.
Ik ben heel blij dat ik nu af en toe al weer aan hem denken kan met dat zelfde gevoel van vertedering en dat ik die liefde en warmte weer voel in plaats van alleen maar die pijn.

Ik kan nu gelukkig ook een enorme dankbaarheid voelen dat hij zijn leventje bij ons geleefd heeft.Dat ervaar ik echt als een heel mooi geschenk.

Een andere hond erbij zou ik nu nog niet kunnen.Ben ook blij dat het voor Raisa ook niet echt nodig is.Ik ben ook bang dat ik de nieuwe hond telkens zou vergelijken met Saba.En dat is niet eerlijk want daardoor zou ik zijn/haar eigen uniekiteit (is dat wel een woord hahahahahaha) niet zien.
Gelukkig heeft mijn vriend dit ook.

Ik moest zelfs na 7 jaar altijd nog zo lachen om hoe klein die toch was.Ik was altijd grote honden gewend en dan opeens komt daar zo een miniatuurtje bij je wonen met alles erop en der aan.Vond ik zo vertederend altijd.
Ik hoop dat ik zijn ego die toch minstens van een duitse herder was niet al te veel beschadigd heb door daar zo vaak om te moeten lachen hhahahahahhahahhahaa

En wat zo ontzettend stoer van hem was.Toen Shita eens door een grote valse hond werd aangevallen ,stond Raisa er als ware bij te fluiten van "ik zie niets..... wat een mooie wolken toch" Maar die kleine krummel viel die joekel van hond aan en beet hem in de poten al grommend.
Zo ontzettend stoer.
Harstikke link natuurlijk want 1 bijt van die hond en hij was er niet meer geweest toen,maar heel stoer.

Maar ik stop maar want als ik eenmaal bezig ben met vertellen hoe geweldig hij is dan word het nachtwerk.

Groetjes Marianne

hoelang is hij er al niet meer dan saba.
ik vind het mooi dat je hem als fijn kon herinneren ik kan dit ook wel, maar er komt tegelijkertijd zoveel verdriet bij omhoog, dat ik er dan vaak juist niet lang aan wil denken, ik hoop dat met de tijd de verdriet wat zakt en ik aan haar mooie karaktertje terug kan denken en de goede tijd.

ik snap dat je nog even niet toe bent aan een andere hond, voor mij was dit anders ik had niet ook nog een andere hond zoals bij jou.
het was dus zooo stil in huis
en hoopte met een pup veel afleiding te krijgen.
het was achter af niet de juiste beslissing ik zou het mensen ook niet aanraden om snel na het overlijden van je allesje een pup te nemen.
maar nu zou ik haar ook voor geen goud willen missen.

Saba is vandaag precies 3 weken geleden overleden.

Ik hoop ook voor je dat je op een dag aan de leuke ,lieve en vertederende dingen kan denken zonder de pijn.Soms denk ik wel eens dat Saba daar bij mij voor zorgt ofzo.Tijdens zijn leven deed die leek het altijd al zijn best om ons aan lachen te maken en het lijkt bijna alsof hij dat vanwaar hij nu is nog steeds naar ons toestuurd.
De pijn is nog even heftig tegelijkertijd als op het moment dat hij ging.Kan op straat lopen en opeens keihard moeten huilen omdat ik een hondje zie die op hem lijkt of die iets doet wat me aan hem doet denken.Het kan me opeens op de gekste plekken overvallen.

Snap goed dat je zo snel een pup nam.Als Raisa er niet was zou ik denk ik ook sneller een hond nemen weer.Door Raisa word de pijn van verlies niet minder,maar ik denk dat het toch ons wel iets helpt.

Groetjes Marianne

het is verschrikkelijk als je hond overlijd .mijn cavalier is net 3jaar geworden hij had syringo en hartvalen ik heb erg veel verdriet om gehad en mis hem nog steeds .ik heb nu een ruwhaar jack russel hij is 10 maanden ik ben stapelgek op hem .maar mijn cavalier charlie vergeet ik nooit

vergeten doe je ze nooit.
ze zitten in je hart.
mijn hondje is ook net geen 3 geworden.
en het blijft een gemis.
maar je mag nooit je nieuwe hond vergelijke als met de andere,elke hond is uniek.
vooral tegen de feestdagen denk je aan die dingen.
is normaal vindt ik zelf.
ik heb dit jaar geen kerstfeeling,hopelijk volgend jaar beter.
maar dat je aan je hond denk is heel gewoon.
je mist iets wat er niet meer is helaas.


groetjes joke en de hondjes

Wat ontzettend jong nog zeg 3 jaar.Vreselijk.Ik vond 7 al zo ontzettend jong nog.
Nou ja,uiteindelijk voor je gemis en pijn maakt de leeftijd natuurlijk niet uit.Dat blijft even heftig.

Ik heb ook helemaal geen feestdagen gevoel.We doen er ook niets aan dit jaar.Ik verwacht nog steeds als ik rotjes hoor een stoer zacht gegrom naast me.

Groetjes Marianne

nee hoor joke je kan de twee honden niet met elkaar vergelijken .dat doe ik ook niet maar ik bedoel ik zal mijn lieve charlie nooit meer vergeten .en ik denk hij heeft geen pijn meer.mijn nieuwe hond chucky is een klien boefje haalt van alles uit maar is ook een lieverd ik ben helemaal gek van hem ik ben pas een week op vakantie geweest en hij is bij goede vrienden geweest van ons .maar wat heb ik hem gemist
groetjes thea en chucky

Mijn hondje is eergisteren naar de hemel gegaan.
Heb ze moeten laten inslapen.
De pijn is ongelooflijk groot en ik denk er dag en nacht aan.

Ik probeer het te verwerken, door aan niemand te laten merken, dat ik aan haar denk.
Ik zg veel haar naam"Fuji". Het is precies of ze nog bij me is.
AL haar speelgoedjes heb ik weggedaan, en 1 speelgoedje staat naast men bed,een koetje.
Ik weet zelf niet hoe ik het eigenlijk anders moet doen. Vergeten wil ik niet, en zal ook nooit gebeuren.
Ik hoop dat ik haar in de hemel terug tegenkom. Daar denk ik veel aan.

Andy

Beste allemaal,

Vorige week, de dag voor kerst, is mijn hond Casja plotsklaps doodgereden. Om volkomen onduidelijke redenen rende ze ineens de weg over, en helaas kwam er (wat meestal 1 keer per 20 minuten gebeurd) op dat moment een auto keihard aangereden. Ze hadden allebei geen enkele kans, ook al had Casja haar knipperende lichtgevende bandje om. De auto is doorgereden en Casja was dood. Haar nachtbrokjes lagen nog op mijn nachtkastje.
Casja was zo'n schat van een hond voor mij, ook na haar moeilijke start als verwaarloosd, uitgehongerd, en mishandeld hondje. Ze is pas 6 jaar geworden.
Ik voel me schuldig, had ik haar toch niet los moeten laten? Ik heb zoveel verdriet, ik wilde nog zo graag met haar door.Ik ben boos, op alle mensen die zeggen 'het is toch maar een hond' en dat ik er zoveel verdriet van heb 'zou meer over mij zeggen dan over de hond' ik ben verdoofd, wil geen tv, geen telefoon, niet eten, niet in mijn bed slapen en het vooral niet leuk hebben met de feestdagen.
Ik heb ook een beetje een hekel aan honden, die maar overal lopen en zijn. En ik durf niet meer in mijn boshuisje te wonen zonder mijn waakzame en warme Casja.
Hoe nu verder? Vandaag dacht ik dit kan niet verder zo. En ik heb me opgegeven als tijdelijke hondenoppas. Want ik kan en wil niet zoeken naar een andere hond, want ik wil alleen Casja! Maar wel misschien voor tijdelijk. Is dit een goed idee?

bernadette wat erg dat casja er niet meer is
ik weet wat je voelt mijn hondje net 3jaar geworden is ook overleden dat is een jaar geleden.en als mensen zeggen het is toch maar een hond die hebben geen gevoel.het is toch net of je een kind verliest je houd ontzettend van je hondje .ik wens je veel sterkte bernadette om dit verlies te verwerken .
thea

sorry bernadette ik was niet ingelogd
mijn reactie staat hier boven

Hallo allemaal,

Allereerst wil ik even iets kwijt.. wat een mooie en toch droevige verhalen.

Ik heb afgelopen vrijdag mn hondje Kato in moeten laten slapen en ben helemaal stuk ervan. Wat ik nog triester vind is dat mijn andere hond hem zo verschrikkelijk mist. Ik hoop echt dat het gaat slijten. Heb hier door het lezen van jullie blogs al veel tips gehad, bedankt hiervoor!
En ik wens iedereen heeel veel sterkte!
Dikke knuffel de droevige Okami en haar idem vrouwtje Natascha

Iedereen die zijn hond of een ander huisdier verliest kent verdriet, dat lijdt geen enkele twijfel.

Persoonlijk huil ik mijn ogen uit mn kop. En ga al huilend de spullen opruimen. De weken daarna huil ik nog wel hoor.
Maar voor mij is mijn overleden dier geen sterretje aan de hemel, geen roofvogel met een boodschap die me komt groeten, ik hoef geen urn op de kast, geen uitvergrote foto aan de muur. Mijn dode dieren zijn dood, ik krijg ze hiermee niet terug. Ik denk nog wel vaak aan ze.

Als iemand wel een urn of zo wil, dan is dat natuurlijk helemaal prima. Maar voor mij hoeft t niet zo.
(Paard is ook geen urn vol he, maar een zuurkoolton vol. Echt waar).

Wij hebben onze hond ook moeten laten inslapen.
Ik heb wel meerdere honden gehad, maar Murphy heeft ons het meest geraakt, een heel bijzonder dier.

Ik vind een clumber geweldig, maar durf eigenlijk niet
aan nog een clumber te beginnen.
Ik weet wel dat het een andere persoonlijkheid is, maar toch...
Ik heb daarvoor 2 Engelse Springers gehad, en had dat gevoel toen niet.

Zowiezo lijkt het zoeken naar een nieuwe hond mij moeilijker af te gaan, waarom???...Ik heb echt geen idee.

Ik kan blij zijn met het idee, maar het benauwd mij ook.
Wat kunnen dieren toch een vreemde impact op mensen hebben.

Mijn Hollandse herder is bijna een maand geleden overleden, ze is 10,5 geworden.
Ik ben er ziek van, en heb vreselijk verdriet,je ziet het aankomen en toch ook weer niet.
Ik kan haar niet missen en voel elke dag de pijn in mijn hart, ik praat tegen haar en voel ook dat ze er is....
Het verlies van je hond is net zo erg als het verlies van een dierbaar iemand.
Ze zijn je zo trouw!!!
Sterkte aan iedereen die zijn dier verloren heeft!!

Met veel liefs,
Babeth

ik wou dat men hondje dood was en dan had ik hem bij me ik snap je verdriet maar mijn verdried is dat men hondje bij me weg moet ik moet men hondje afstaan van wege dat ik geen huis meer heb en dat doet pas pijn vooral als je weet dat je hond groeistorenis heeft en niet weet hoe lang die nog leeft en opeens moet je hem weg doen naar andere en dat doet ook veel pijn

Ik weet nog als de dag van gisteren dat we onze Boel in hebben moeten laten slapen. Hij was al oud. Ik kreeg hem toen ik 11 was.
Het is inmiddels precies 10 jaar en 1 maand geleden dat hij ingeslapen is. Natuurlijk denk ik er niet meer elke dag aan. Maar zodra ik een boxer zie lopen dan zijn mijn gedachten weer bij hem.
Verwerken lukt, plekje gegeven ook. Maar vergeten lukt gelukkig nooit!

Ja idd, je weet pas echt wat je mist als het er niet meer is...Klopt als een bus..
Heb mijn hond in laten slapen, nu 3 weken terug.. Het is nog steeds stil in huis, geen aandacht meer krijgen en geven aan een lieve hond die er altijd was.
Nog steeds pieker ik me suf of ik wel de juiste beslissing heb genomen door hem in te laten slapen..
Verstandelijk weet ik wel dat het goed is zo, maar gevoelsmatig absoluut niet.
Om het een beetje te verwerken heb ik zo'n foto-boek gemaakt met alle foto's die ik vinden kon van hem door de jaren heen. Ook heb ik zijn 'hondenleven' op papier gezet met alle streken die hij had, wat hij leuk vond etc. Deze heb ik ook in het boek gezet. Nu heb ik een herinnering voor altijd...
Verder heb ik nog een kussentje waar hij altijd op lag bewaard...hij ruikt nog steeds naar onze hond..
Oh, wat mis ik hem...

bernadette ik voel met je mee
ook mijn vorige hondje is doodgereden
veel sterkte meissie

hallo anoniempje wat vreselijk voor je van je hondje
mijn hondje dinky is nu ong vier weken geleden gestorven ze heeft een aantal hersenbloedingen gehad en zou niet meer bij komen ik heb ook de keus moeten maken om der in te laten slapen en dat is ook niet makkelijk ik heb ook veel fotos van der in een album gedaan ze staat ook in ons huis en branden er kaarsjes voor en ook zoals jouw kussentje heb ik een kussensloop waar ze der laatste adem uit blies die bewaarik nog altijd ze ruikt er naar en ik mis der vreselijk en ja als je hondje ziek is en niet meer gered kan worden en veel lijd dan is dat het beste wat je kan doen ook al is het niet leuk maar om der laten te lijden is egoistish hoe moeilijk het ook is ik heb bij der gezeten tot het zover was en zeeen spuitje kreeg dat hebben wij thuis gedaan wij hebben goed afscheid kunnen nemen ik mis haar heel erg ze was mijn ouwe bok de lieverd
veel sterkte met verwerken
gr desiree

hoi allemaal

vanavond om 20.00u heb me maatje moeten laten inslapen
ruim 16 jaar mocht ik voor hem zorgen
wat een geluks vogel was ik maar hoe moet ik nu verder
die lege plek naast me op bed en op de bank

morgen wordt hij begraven dan is hij weer samen met broer en zus
het lijkt wel of een van je kinderen is overleden hij was ook als eerste en daarna me twee meiden

ik moest dit even kwijt ik ben op

hoi esther
allereerst gecondoleerd met het verlies van je maatje.
het blijft altijd pijn doen om je maatje te verliezen,
misty zijn wij vorig jaar verloren wij hebben misty laten cremeren en onder een boom uitgestrooid het voel ook of er een kind is weggevallen ook bij ons blijft het pijn doen, maar denk ook aan de goede momenten die jullie samen hadden, dit geeft de kracht om door te gaan heel veel sterkte en denk er komt een betere tijd voor je

heel veel sterkte
angelique en lana

Heel veel sterkte met dit grote verlies Esther. Een hond is zeker net als een kind en het doet vreselijk zeer als je je maatje moet laten gaan.

na een hele lange onrustige nacht
moest ik vanochtend toch de kinderen naar school brengen helaas het was allemaal geen nachtmerrie


mijn andere hond probeert me echt op te vrolijke
brengt van het moment dat we uit bed zijn haar speelgoed bij me dat doet me goed
dank jullie voor de lieve woorden het wordt door veel mensen niet begrepen alleen echte dierenliefhebbers snappen dat je het liefst wil verstoppen voor een paar weken
mag ik jullie blijven bezoeken

Esther gecondoleerd met het verlies je liefste maatje.
Al is hij gelukkig `16 mogen worden, toch wil en kun je hem niet missen. Je weet dat het komt, maar toch het verdriet is onbeschrijfelijk groot, dat weet ik ook uit ervaring.Mijn golden mocht 13 worden.Is 19 juni ingeslapen. Er zijn maar heel weinig mensen die echt begrijpen hoe veel verdriet dit doet. Dit maakt het extra moeilijk, want mensen leven niet met je mee, vragen niet ,met echt begrip hoe het met je gaat, sommigen vragen zelfs neem je nog weer een nieuwe pup.Bij mij werd het onderwerp verzwegen,wat een verdriet en ook boosheid had ik daarom.Mijn allerliefste was gegaan, en de wereld om mij heen deed of er niets was gebeurd??En nog steeds ben ik er boos en verdrietig om dat ze zo hebben gedaan,echt.Ze zullen vast niet beter weten, maar het heeft mij diep geraakt!Neem de tijd om verdrietig te zijn, je mag net zo verdriertig zijn als je zelf wil Esther.En net zolang als jezelf wil, sterkte gewenst!