De hond eruit...of ik eruit....

Je kunt ook nog handjeklap doen toch? Ik een hond, hij een grote auto

Daar kan dan mooi die hond achterin, maar dat had ik nog niet verteld, haha!

willemijn,tjonge wat een verhaal zeg!
wel heel erg knap van je dat je de stap hebt gezet uiteindelijk,hoe moeilijk die ook was.
\je hebt je hart gevolgd!

ik heb het niet meegemaakt met de hond, maar met mijn fretten.... helaas bij TWEE relaties!!!!
Ik heb altijd gezegd dat als de partner mij dwingt te kiezen, mij niet respecteerd. De dieren zijn een gedeelte van mij, als je hun niet accepteerd, dan accepteer je mij niet. Helaas, 2 langdurige relaties van 2 en 2,5 jaar zijn er aan kapot gegaan, maar achteraf niet veel gemis. Sukkels waren het, en ik sta nog altijd achter mijn besluit!

Willemijn, ik heb heel veel bewondering voor je, en ben blij dat ik niet in jou schoenen sta.
Ik ben bang, dat als ik wel in jou schoenen had gestaan, het zo niet gedaan zou hebben. Ik denk niet dat ik dat had gekund.

ik wil toch nog wel even reageren , ik heb gegokt en verkeerd gegokt, dacht bij mezelf, ik ga twee weken weg, en dan bezint hij zich wel, nee dus.

een jaar lang heb ik getwijfeld , en hij ook. nee ik ben niet terug gegaan dat jaar, hij is bij mij geweest, bijna iedere dag en ieder weekend, even dacht ik nog het komt goed, we zijn zelfs nog naar huizen wezen kijken, en ik dacht echt dat tie bamse zou accepteren. op een dag stelde die toch het ultimatum, ik had een maand de tijd.

en toen brak er iets in me, ik heb hem toen weg gestuurd. nog zie ik hem bijna iedere dag op de sportschool, {terwijl hij nimmer sportte toen ik nog bij hem was} en ook belt tie op. ik besef nu dat het broodkruimels zijn die ik nog van hem krijg.

en nee meelij hoeft niemand met mij te hebben, en ook geen bewondering. integendeel, ik heb er een hoge tol voor betaald, en die tol betaal ik nog steeds.

het is een keuze geweest die niet meer terug te draaien is. gegokt en verkeerd gegokt. en die tol zal je dan moeten betalen.

geen man meer, maar wel Bamse behouden. en dat zal ik haar dan ook nimmer kwalijk nemen. ik ben gek op dr.

en nogmaals ik hou nog van mijn man, en als hij bamse zou accepteren ? dan zou ik misschien toch zo weer terug gaan naar hem toe. maar dat zal dus nimmer gebeuren.

denk ook dat menig honden bezitter dit niet kan bevatten. dat er meer aan de hand moet zijn. ik was 36 jaar getrouwd, en bamse was natuurlijk niet mijn eerste hond, en al die jaren heb ik ook op mijn tenen moeten lopen, de honden altijd in het gereel moeten houden, goed schoon houden alles, smetvrees is niet leuk als iemand dat heeft.

drie maanden zonder hond, brak toch bij me op. en toen ik bamse kon krijgen, heb ik gesmeekt dat hij overstag ging. hij stemde dan ook toe. tot het hem te veel werd. en op dat moment brak er wat bij me.

en ik dacht, nee niet weer al de jaren van de hond uit beeld te houden. ik was het zat. en ben gegaan, met als eerste instantie voor twee weken, en dat is averrechts verlopen, hij wilde geen verantwoording meer hebben. voor niets. zijn goed recht. , ik ben weg gegaan.

dus zijn schuld is het niet, ik ben gegaan . en hij heeft eigenlijk nimmer een hond willen hebben, met pensioen, hij had het zich anders voorgesteld, dus mijn schuld eigenlijk. niet de zijne.

en tuurlijk is het erg als het zo moet lopen, maar heus voor mij zal ook eens de zon gaan schijnen. wat zeggen ze niet altijd ?

met een hond heb je minder stres ? wordt je ouder en ben je nimmer eenzaam.

hij heeft nu geen vuile poten meer, geen haren of wat dan ook, maar gezellig ? vaak vraag ik aan hem , ben je gelukkig nu ?

zijn antwoord ...wat is geluk. en alleen is maar alleen. maar hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om ons terug te halen, nee geen hond.

een voorbeeld, hij was aan het vissen, ik ging de hond uitlaten, en zag hem, en zei gedag, hij......ik bel je vanavond op.

heel de avond zitten wachten op zijn belletje, hij belde....en het enigste wat tie aan me vroeg, was.....bamse ? reageerde ze op mij ? hoe gek het ook is, nee bamse is hem vergeten volgens mij. fotoos heb ik van dr waar ze als pup bij hem zit. maar weet bijna voor honderd procent dat ze niet meer zo zou reageren op hem .

hij zelf , mijn man vind het erg voor me, maar toch kan hij niet mijn bmase om zich heen verdragen, daarom zijn schuld is het niet, ik heb gegokt en verkeerd gegokt, en de tol er voor betaald.

dus geen bewondering voor mij. en ook geen meelij hoor. de grond brokkelt af. en wie weet wie ik nog tegen kom, die wel om bamse en mij samen geeft. en treuren om een man, moet je eigenlijk niet doen. dat is niemand waard. in zoverre als degene je niet wilt. is het zeker toch niet waard. om daar tranen voor te laten.


en als ik heel eerlijk ben, ik wil het ook eens kwijt, opkroppen heb ik al heel lang gedaan, aan wie kan je dit nou vertellen ? aan niemand toch ? zelfs mijn tweelingzusje weet niets van mijn verdriet. die helpt me alleen maar.

Jee, Willemijn,
Toch heb ik bewondering voor je omdat je 100% voor Bamse gaat en medelijden met je omdat je toch een relatie van 36 jaar ervoor opgegeven hebt.. Als je al zo lang met elkaar bent dan is het vertrouwen in elkaar zo groot wat jammer is als je dat los moet laten...
Kan me voorstellen dat je voor een heel moeilijke keuze gestaan hebt...
Sterkte....

Hoi Willemijn,

Ik blijf het toch wel een treurig verhaal vinden en er zijn zat mensen hier op het forum die jou helemaal begrijpen. Ik helaas niet. Geloof me ik ben echt dol op mijn hond maar als mijn man er echt zo'n moeite mee had, ja dan jammer voor Borres maar ik zet de liefde van mijn man dan niet op het spel.
Ik weet zeker dat er nog veel meer baasjes en vrouwtjes zijn die net zo goed of nog beter voor mijn Borres zouden kunnen zorgen en ook daar bouwt hij dan weer een band mee op. Ik zou er wel alles aan doen om een goed thuis voor hem te vinden en het fijn vinden om contact te blijven houden.
Hondenliefde is dan wel ontzettend trouw en ik kan er elke dag weer volop van genieten maar kan niet zeggen dat de hond mijn man kan vervangen.

Maar ik hoop echt dat de zon voor jou gauw weer gaat schijnen en dat je een hele lieve man tegen gaat komen die jou en Bamse gelukkig gaat maken.


In de tijd dat wij op de flat woonde hadden wij een Beo. Schat van een vogel. Maar ja ze schreeuwen. Daar hadden wij ons in vergist. Ik kan mij goed afsluiten voor lawaai, maar mijn man niet. Die werd steeds gekker van dat beestje. Tot op een dag het hoge woord eruit was. liefie, ik denk toch dat we de vogel weg moeten doen want ik trek het niet meer.
Toen begon de zoektocht naar een nieuw thuis. Eerst langs dierenwinkels, maar dan weet je niet wie uiteindelijk zijn baasje wordt. Dus afgekeurd door mij. Toen werden we gebeld door handelaren maar die waren meer vragen aan het stellen over de kooi dan over de vogel zelf. Ook afgekeurd. We hadden de hoop op een goed huis al laten varen en bedachten een oplossing met eventueel een voliere buiten. Toen kregen we een telefoontje van een tuincentrum. Die hadden altijd een beo gehad maar was pas overleden. Van hun baas mochten ze wel een nieuwe kopen maar die moest niet zo duur zijn. Hoeveel wij voor de vogel wilde hebben. de kooi hoefde ze niet want hij kwam in het tuincentrum naast andere vogels in een grote voliere te zitten. Elke dag aanspraak en baasjes die de moeite namen om naar hem op zoek te gaan omdat ze zo graag zo'n vogel wilde. Wat wilde ik nog meer.Ze hebben de vogel gratis op mogen halen.
Moraal van het verhaal: man blij, vogel blij, ik verdrietig maar blij omdat man blij was en vogel goed terecht was gekomen.

Gelijk volgde het volgende huisdier een hamster. Ik kan namelijk niet zonder dieren.En die had een rad, wat lawaai maakte, hihi, 's nachts.
Maar goed, na flink knutselwerk van mijn man had mijn hamster een rad wat geen lawaai meer maakte en ik weer een ander beestje om voor te zorgen.

Willemijn,

Een cliché maar wel waar; soms gaan dingen zo. Jij hebt niet gegokt en verkeerd gegokt, het is gewoon zo gegaan. Heel vervelend, ja. Maar hij heeft toch ook niet duidelijk voor jou gekozen toen? ik bedoel dit niet hard of verkeerd hoor! Je brengt het nu alsof jij alleen die keuze zo hebt gemaakt, maar hij heeft ook gekozen? Of zie ik dat helemaal verkeerd?

Mijn man weet dat ik voor Boomer ga en dat hij dan pech heeft.
Had Boomer al voordat hij kwam en hij had zelf al gezegd mag Boomer mij niet dan wordt het niks met de relatie. Gelukkig vind Boomer hem beter dan mijn ex-man. Gelukkig is mijn man gek op Boomer en heb ik wel eens het gevoel dat ik het derde wiel aan de wagen ben. Als we toch ooit uit elkaar gaan hou ik Boomer en neemt de katten mee. Is al geregeld.

Wat een heftig verhaal Willemijn..
wat erg...

het spijt me dat ik dit hier heb neer gezet, ik wil niemand daar pijn mee doen, keuzes maak je in het leven, of ze nu goed zijn of fout. ik heb gekozen, niet mijn man.

er zijn mensen die niet van honden houden, dat heeft mijn man nimmer gedaan, hij is me al die jaren toegemoed getreden, het was nu mijn beurt geweest om consessies te doen. en ik heb dat niet gedaan. gesmeekt voor nog een hond, en hij heeft mij mijn zin gegeven, en ik heb hem teleurgesteld door niet mijn bamse op te geven, wat ik best had kunnen doen. dus ik ben daar schuldig aan, maar goed keuzes maak je , of ze nu goed zijn of fout.

en het spijt me dat ik dat hier neer gezet heb, het was in het geheel niet mijn bedoeling om zo,n discussie op gang te zetten, spijtig. dus gewoon dit topic sluiten, het spijt me.

Nee Willemijn, je laat hier je menselijke kant zien. En daar hoef je je niet voor te verontschuldigen. Klaar punt uit!

Doei doei partner. Heb ik mijn vriend altijd al gezegd. En nu zijn we al paar jaar bij elkaar. Hou zielsveel van hem maar als hij dat van me vraagt is mijn vriend weg

Ik denk dat het inderdaad van de situatie afhangt.

Je bent alleen en hebt een huisdier, je leert iemand kennen, die heeft je huisdier te accepteren, net zoals kinderen moeten geaccepteerd worden. Kan de nieuwe partner daar niet mee leven, dan hoeft die relatie niet.

Als je samen, in overleg en overtuiging voor een hond hebt gekozen, vind ik dat je de rit moet uitzitten, of er moet iets verschrikkelijk mis gaan/zijn met de hond.
(cfr. beo verhaal, daar kan ik me wel iets bij voorstellen, ik heb ook een echtgenoot die van het minste gerucht wakker wordt, die zou uiteindelijk onuitstaanbaar worden omdat hij nauwelijks nog slaapt.)

Maar wat als één van de twee partners niet zonder dieren kan en de andere er absoluut een hekel aan heeft, Ik denk dat het een 'dealbreaker' is, net zoals koppels wel eens uit elkaar gaan omdat de ene kinderen wil en de andere absoluut niet. Verder kan alles in die relatie goed gaan, maar het is zo'n emotionele tegenstelling, er valt geen compromis voor te bedenken, er is altijd iemand die te veel moet opgeven en een deel van zichzelf moet loochenen. En uiteindelijk, als je iemand echt graag ziet, wil je niet dat die persoon niet echt zichzelf kan zijn.
Dat is dus een moeilijke knoop om door te hakken. Blij dat ik niet in die schoenen sta.

Ik ben tegenwoordig een pakketje. Kluif en ikke. Mocht een man dat niet willen, dan is het....next!

Willemijn, voel je alsjeblief niet schuldig dat je je verhaal hier hebt neergezet. Ik denk dat het heel goed voor je is om je verhaal hier weg te zetten. Hier ben je anoniem en dat is precies wat je even nodig hebt. En niet iedereen zal het begrijpen maar dat hoeft ook niet.

Mijn (ex)schoonvader had er altijd lol in om te vragen aan mij:
"Als je nu moest kiezen tussen Paul of Bram, wie zou je dan kiezen?"

Nouja, ik kan er alleen maar van zeggen dat het niet voor niets mijn ex-schoonvader is. Brammetje hoort bij mij.

Alleen in het verhaal van Willemijn vind ik:
Zij mocht van hem die hond nemen. Daar ging hij mee akkoord. En later kon hij de hond niet accepteren.. Dat vind ik erg krom van hem. Maar anderzijds.. wie ben ik om te oordelen over een situatie van mensen die ik daar niet goed genoeg voor ken.

Ik vind je een kanjer Willemijn!

Ik heb makkelijk praten als ik zeg dat het in mijn geval de vent eruit zou zijn. Ik ben alleen, ik heb mijn leven met Bartje en Buddha (het katertje). Als ik iemand ontmoet dan zal hij ook mijn dieren erbij moeten nemen. Ik heb al emerkt dat ik niets kan met mannen die een hekel hebben aan dieren, op zo'n moment is er dus al zo'n groot verschil in de basis. Een relatie zou dan dus ook niet werken.

@ Willemijn
Je blijft zeggen dat er verder niets mis was met je huwelijk, maar tussen de regels door lees ik dat je al die jaren op je tenen hebt gelopen om hem tevreden te stellen. Door te kiezen voor Bamse heb je voor jezelf gekozen. Zoals ik het lees heeft je man ook een keuze gemaakt, hij heeft ervoor gekozen niet te kunnen leven met een hond erbij. Zijn eigen leven en ideeën daarover vond hij belangrijker dan jou. Zeg dus niet dat het alleen jouw keuze is geweest, je man had wel degelijk ook een aandeel.

Als hij dat ooit zou DURVEN voorstellen, dan heeft hij een heel erg groot probleem!

Ik wil geen van beide wegsturen, maar alleen al het feit dat hij het voor zou stellen zou me furieus maken. Het is iets dat hij nooit van mij kan eisen. Hij wist van tevoren waar hij aan begon... heb ik altijd duidelijk gezegd.

Wat een reactie,s , lachen hoor

Ik weet voor 100% zeker wat ik zou doen omdat ik eerder al een fout heb gemaakt om eerst de hond eruit te doen en toen mijn man...
Nu ga ik samen met de hond

Dit moet je per situatie bekijken denk ik en ook naar hoe de hond is. Onder druk van mijn man en kinderen had ik Spikey weggebracht!! Ook omdat het gewoon niet meer ging en Spike de nodige problemen had en agressief kon zijn tegen vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen. Hij heeft nooit gezegd die hond eruit of ik, dat liet hij aan mij over, maar toen was het gewoon toch beter dat hij ging. Dus ik koos toch voor mijn gezin. Nu, na 8 maanden is Spike weer terug, we hebben hem samen opgehaald. Hij was het er niet echt mee eens maar zag hoe ik leed onder het feit dat hij er niet meer was. Door omstandigheden is Spike er weer en het gaat goed gelukkig. We staan er samen als gezin nu achter en dat scheelt heel veel stress!! Je moet het wel samen doen!!

pfff binnekort IK EN DE HOND eruit

hoi phreny,

Is dat een pfff van eindelijk of een pfff van wat gebeurd mij nou!

Willemijn ik kan je helemaal begrijpen hoor! Ook ik heb voor mijn honden gekozen. Het kan er bij mij niet in dat iemand die zelf honden had en fokt in een keer alles beu is. Mijn keus waren de honden en heb daar geen moment spijt van gehad. Moeilijk ja dat zeker maar voor mij waren mijn honden belangrijk. Mijn exvriend ook hoor hou mij te goede. Maar mijn honden kon en wilden ik niet weg doen of buiten laten leven dat waren ze niet gewend en voor mij geen optie.

De honden konden nu eenmaal geen keus maken en mijn liefde voor mijn honden is nu eenmaal groot. Ik had voor de honden gekozen en dat wil voor mij zeggen dat ze tot hun dood bij mij blijven. Daar heb ik mijn ex voor op gegeven.

@Irma je kan het ook omdraaien, als de liefde voor elkaar zo groot is dan ben ik van mening dat je elkaars hobby's, passie of wat dan ook moet respecteren en eisen dat het dan anders moet of je een gedwongen keus moet maken daar kan ik niet mee leven omdat mijnheer dat nu eenmaal wenst of eist. Dat is in mijn ogen egoistisch. In een relatie waar respect en houden van hoog in het vaandel staat wordt niets geeist of je voor de keus gezet wordt.

Natuurlijk kun je niet in het wilde weg roepen dan kies ik voor de hond. Daar is toch wat meer mee gemoeid. Ik heb mijn eigen inkomen en ben niet afhankelijk daarnaast heb ik altijd mijn huis aangehouden. Realistisch moet je hierin wel zijn.

Willemijn laat die man los, doe jezelf daar een groot plezier mee en minder verdriet. Makkelijk gezegd ik weet het maar toch het is mij gelukt dus waarom zou het jou niet lukken.

@wilma

Als je al mijn berichten hebt gelezen ben ik het ook een groot deel met je eens. Ik heb ook een man die alleen omdat ik graag wil en hij mijn geluk niet wilt onthouden een hond heeft geaccepteerd. Hijzelf zou nooit een hond hebben genomen. Het is dat hij mij dat geluk gunt en omdat ik gek ben op de beesie is hij diegene die er ook goed voor zorgt, voor mij.

Dus ik ben het zeker met je eens dat als je honden wilt/hebt er altijd ruimte moet zijn voor de partner. Aan de andere kant ben ik wel zo realistisch dat als er iets is met de honden waar je man echt niet mee kan leven je dit goed moet bekijken en in iedergeval apart moet er dan gekeken worden of de eis realistisch is of niet.

Ik denk dat de vraag gewoon niet zwart/wit te beantwoorden is. In ieder geval is het een afweging van redenen, oorzaken en de liefde voor elkaar.

Ik heb verder geen oordeel voor diegene die voor de hond kiezen net zo min als ik een oordeel heb voor mensen die voor hun partner kiezen.
Tuurlijk kan je zeggen dat je aan een hond begint en je daarom altijd voor hen moet kiezen maar in het leven heb je geen zekerheden en kan een situatie veranderen.

dan mag vriendlief eruit, want de hond die blijft

Op dit moment roep ik net als hele vele mensen met mij ... dan gaat de man maar de deur uit!

Maar ik vraag me eerlijk gezegd wel af hoeveel mensen in zo'n situatie werkelijk de man de deur wijzen! Van Willemijn en Wilma heb ik het gelezen ... ook het verdriet wat beiden hebben gehad door deze keus. Zij hebben echt hun liefde voor de hond bovenaan gezet en de prijs betaald voor die keus.

Ik vraag me af hoeveel mensen net zo zouden handelen.

Ik ga geheel met Jeroen mee.
Ik heb een relatie, al zo`n 9 maanden, en mijn vriendin heeft een pup gekocht.( verleden jaar juni, of juli )
Maar, ik was daar helemaal niet eens blij mee, ik heb haar verteld hoe ik erover denk, zij heeft werk, en ik ook.
Dus het hondje ( een boomer ) zit soms bijna de gehele dag in de bench, en dat is voor een hondje onuitstaanbaar.
Ik heb laatst een hond gehad, een duitse herder, en die is doodgegaan op een natuurlijke manier.
Toendertijd heb ik gezegd dat ik nooit meer een hond wilde.
Maar, ik denk dat ze dat vergeten was, en ze haalde een pup dus, omdat ik de vorige dag een verdwaald boomer hondje bij mij langs kreeg, en em wel lief vond.
Diezelfde dag zijn we naar de dierenarts geweest om te zien waar `t beestje vandaan kwam, en em weer netjes thuis gebracht.
Ik vond em wel lief, meer niet.
Ik heb 1 keer gezegd dat als er niemand erom kwam, we em wel konden houden, en `t hondje was zo`n 3 jaar oud, en zindelijk dus.
Maar ja, 2 dagen later stond ze met een pup voor de deur, en ze wil em echt niet kwijt, maar `t hondje is zelf ook niet zo`n lekker dingetje, ze likt zich op plekken waar ik niet eens bij komen kan, en constant vlooien.
Dat betekend dus, dat ze niet zo goed met de hond om gaat, en ik haar vertelde dat de hond in feite weg moest.
We hebben wel 4 keer ruzie gehad om diezelfde hond ( hondje ), en ik wil mijn relatie niet verstoren om een hondje.
Maar, als dit zo doorgaat, hebben we een probleem dus.
Ik kan er niet over dat de hond voor mijn eigen neus zich zit te krabben en te likken op dat deel wat u wel begrijpt.
Verder is `t een zeer lief hondje, alleen met een eigen wil.
De eerste maanden poepte ie mijn kamer onder, en piste mijn kamer onder....at zelfs zijn poep op.
Ja, wat moet je dan, en ik ben al zo`n poetsmiep ( maar wel een echte kerel hoor ).
Zoals Jeroen al aangaf, kun je praatten met een hond over je problemen, kun je je lekker verwarmen en naast elkaar liggen op bed ( sommigen doen dat ja )....kun je elke morgen je hond een bakje koffie inschenken?
Kun je met de hond een avondje eten?
En de lijst gaat maar door.
Nee, als ik àl mocht kiezen, en ik was de vrouw, koos ik voor de man....mij dus.
En andersom ook.
Soms denk ik wel eens, dat ze meer van de hond houd dan van mij.
En nog 1 ding......je moet er ook mee uit, door weer en wind.
En als `t 12 graden onder 0 is, dan willen ze niet, maar `t zal toch wel moeten.
Ja, ik ben hier klaar mee.
Maar toch................de hond màg blijven.

Hup drrrrrrr uut met m'n vrouwtje....kssssst