De hond eruit...of ik eruit....

Als ik iets mag zeggen

Willemijn ik vind je een sterk wief

(in de goede betekenis van het woord)

Ik had ooit eens een goeie lange relatie met een jongen. Helemaal geen problemen, op het punt om te trouwen. Tot hij zei dat ik moest kiezen: pony of hij. Doei! Weg ermee... Als hij mij niet kan accepteren zoals ik ben, en dat is met mijn dieren, dan hou je dus niet van me. Ik accepteerde zijn rarigheden toch ook?? Nee, ik blijf erbij: man eruit. En ik snap wel dat dat makkelijker is gezegd dan gedaan, maar ik zou absoluut kiezen voor de hond! Ik heb qua werk ook voor Yori gekozen! Ik kreeg Yori, werkte toen, wilde hem geen 4 dagen 8 uur alleen laten, dus ben ik gestopt met werken. Consequentie: geen vakanties, op de centen zitten, langer sparen om te gaan trouwen. Heus niet altijd makkelijk, maar dan kijk ik naar mijn kleine rooie vriend, en dan denk ik "nou en! ik heb hem! Wat wil ik nog meer?!"

Willemijn: pfieuw!!!! Meer woorden heb ik er niet voor... *knuffel*

@ Irma..

Wil niet dat mij relatie er de dupe van wordt, hij vind het gewoon niks.. Tja en de relatie beëindigen (wat geen optie is) betekent fulltime time werken!!
Als er ooit een hond komt dan ga ik er voor 1000% voor en ga niet doordrammen tot ik er eentje krijg, je 'neemt' toch ook geen kind als je er niet samen achter staat??
Ach gewoon het forum 10x per dag doorlezen is ook erg gezellig hoor, kan ik af en toe mijn ei kwijt!!

ik heb de reacties tot nu toe nogal vluchtig doorgelezen... en wellicht val ik in herhaling... maar dit is wat ik denk....

mijn man en ik nemen alle beslissingen qua kids en dieren samen.... en eenmaal een verplichting aangaan is ook een verplichting nakomen.... dat geldt voor de kids, en ook voor de dieren.... dus als er iets zou zijn met de dieren dan zouden we samen binnen ons gezin een oplossing zoeken... GT, training etc etc.... en daarmee is 99% op te lossen....

Als mijn man hoe dan ook weg zou vallen, en ik zou iemand nieuw ontmoeten... dan horen mijn dieren bij mij.... ik kan niet zonder mijn beestjes... net zo min als ik zonder mijn kids zou kunnen.... dan maar de "nieuwe" vriend uitzwaaien... ik ben wie ik ben, en daar horen kinderen en dieren bij......

Ik zou Trubbels NOOIT weg doen!!
Mijn man weet ook dat hij op de tweede plaats staat als het erop aankomt!! Gelukkig accepteerd hij dat en wil hij Trubbels en mij voor geen goud kwijt!!

als het zo kort door de bocht wordt gepresenteerd, is daar het gat van de deur!

Mijn ouders hadden eens een herplaatser (wel vaker), was opzich leuk beestje, tot dat hij mn vaders auto de oprit hoorde opkomen 's avonds (ook de rest vd dag lokte de aankomst van mn vader dit gedrag) werd hij helemaal gek..

Blaffen, peu nerveus gedrag vertonen enz enz..

Mn vader heeft de hond nimmer nooit niet iets gedaan, dus had het mss met de voor geschiedenis te maken..

Maar dat liep op een bepaald punt zo uit de hand dat het ongeveer er wel op aan kwam, hij of ik(mn vader dus)

Mijn moeder heeft een goed tehuis voor hem gezocht en gevonden (opa en oma van een vriendinnetje (ik was destijds 6 ofzo) hebben hem met liefde

? ging wat fout

De opa en oma van een vriendinnetje hebben hem nog liefdevol 16 jaar verzorgt.

@ Willemijn: heel goed geschreven... en ik voel met je mee!!! Heel veel sterkte!!!!!!!

Hmm hier hoef ik niet lang over na te denken... Daar is de deur.. Bel maar als je bij je moeder bent...

Stef was er al voor ik mijn vriend leerde kennen.
Het was dus heel simpel; wie het eerste komt heeft meer rechten op mijn gezelschap.

Gelukkig ging Stef prima samen met mijn vriend.
De kat was een heel ander verhaal; mijn vriend heeft er ruim een jaar over moeten doen voor hij de kat kon aaien zonder opengehaald te worden!
En NOOIT heeft hij laten weten dat de kat eruit moest. Maar goed ook; grote kans dat hij dan eerder de weg naar de voordeur zou bewandelen!

Willemijn, ik kan je alleen maar zeggen dat je een sterke vrouw bent!

Sampie,

Je hebt gelijk hoor, je moet ook niet doordrammen.
net wat ik zei, je hebt elkaar nodig voor de opvoeding en verzorging. Dus er moet wel een beetje steun zijn. En ook ik vind een relatie wel belangrijker hoor.

Ik besef mij nu wel dat ik wel van geluk mag spreken dat mijn man wel "over te halen" was en dat hij er ook voor de volle 100% voor gaat. (nouja 100%? ik 90 en hij 10 )

Honden gaan mee met mij haha! Zoals de meeste het hier zeggen, als je de honden er niet bij wilt jah.. dan is het dan ook geen echte liefde!

Telt trouwens voor al mijn beestjes!

Ik heb toch liever dieren rond me dan mensen

Bovendien zijn er meer mannen als kerktorens, maar er is er geen zoals Beer!!

Hier worden ook alle beslissingen samen genomen (je leeft immers met elkaar) dus ook het nemen van een hond. We staan er nogsteeds 100% achter, en we houden enorm veel van het ras en van Beer.

Mijn vriend vraagt dat wel eens aan mij 'ik of taco' (om te lachen dan . .) heb hem er eigenlijk nooit op geantw. omdat ik hem niet wil kwetsen . . maar sorry ik kies voor taco

Mijn man zegt vaak: bij Irma komt zoonlief op nummer 1, borres op 2,3,4,5,6 en plaats 7. De konijntjes op 8 en 9 en hij dan op 10. Ik antwoord dan, als ik jou nr 1 maar blijf!!!!

ben al 37 jaar getrouwd en we hebben samen voor veel dieren gekozen
dus dat gebeurt niet
maar wat ik wel weet ik zal nooit een dier weg doen
never nooit

hmm iets zegt mij dat de vorige reactie niet hier hoort.. Als een mod hem en deze even kan verwijderen

Ik zal wel gek zijn, maar als ik moet kiezen uit een partner die van me houdt omdat ze met me kan lachen, huilen, praten, dansen en die alle mooie en minder mooie dingen van het leven samen met me meemaakt, en een hond die van me houdt omdat ik hem eten geef dan weet ik wel waar ik voor kies. Ik ben gek op Spike en het zou me veel verdriet doen als ik om wat voor reden dan ook afscheid van hem moest nemen, maar een relatie met een hond heeft kwa diepgang toch echt zijn beperkingen.

Nou Jeroen je bent niet de enige die zo denkt, ik verkies partner ook boven de hond, als mensen gaan scheiden is dat echt niet omdat de partner zo nodig heeft gezegd, het is ik of de hond, dan scheelt er heel wat meer aan en is de hond de druppel die de emmer doet overlopen.

Stel je het volgende senario voor je je gaat samen wonen met je partner, je partner heeft het alleen maar druk met zijn dingen, iedere man of vrouw wil genegenheid, helaas heeft je partner het te druk, al snel komt er een hond, ja de hond wil wel mee overal naar toe, s´avond plof je neer op de bank, en hup de hond zit gezellig bij je en kijkt wel mee naar de tv of valt lekker warm tegen je aan in slaap.
Je hond geeft je wel genegenheid en gezelligheid, maar goed met de hond ga je niet je zorgen bespreken, je hond luisterd wel, maar geeft niet zijn mening of reaktie, je kijkt naar je partner die, verslingert met de achterkant van zijn laptop naar je toe zit, heftig tikkend.
Je gaat nadenken, nou waar heeft die het zo druk mee, je grapt, zit je met je minnares te chatten, vervolgens een snauw, je vraagd ga je zo mee wandelen, nee heeft die geen zin in.
Dit gaat dus weken zo door, je verliefdheid neemd af en je komt tot het besef dat je eigenlijk samenwoond met een verslaafde chatjunky die het met alles druk heeft behalve met jou.
Dan komt er een familiedag aan van je partner, eigenlijk heb je daar helemaal geen zin in, je zegt dat je liever thuis blijft, je denkt al aan je zeurende schoonouders die gaan verkondigen dat jullie zo´n leuk stelletje zijn, ja hij-zij met haar labtop misschien, maar het stelletje wat jullie waren is er allang niet meer, je aaid je hond over de kop, ja die is er altijd wel voor je, en je zegt, nou ik blijf liever bij de hond, hoeven we daar ook geen oppas voor te vinden.

Ja en dan kun je dus hebben dat je partner zegt, het is ik of de hond, ja en dan zeg ik ook kies voor de hond, want die partner was geen partner, dat was gewoon iets wat in je huis woonde en een enorme teleurstelling werd.


Als je man jou helpt, er voor je is, je troost, verteld hoe mooi je bent op zondag met wallen onder je ogen van dat avondje uit waarbij jullie iets te lang in dat leuke restaurantje zijn blijven hangen, hij is een perfecte vader en werkt keihard zodat alles mooi in orde is, alleen de hond geeft problemen, denk aan allergie, constant slopen, onzindelijkheid enz enz enz en hij zegt, het is ik of de hond, ja dan kies ik toch echt voor mijn partner wat een partner zal niet snel klagen als er niets aan de hand is.

nee de hond wegdoen voor mijn man is geen optie ,hij went er maar aan,ik ben 4 maanden geleden nog een hond gaan kopen zonder dat hij het wist ahhahahahaaa heel impulsief,ik weet het,maar nu is hij er al aan gewend,honden zullen altijd bij mij horen!!!

willemijn dit is een hele zware sterke beslissing van jou,
maar de liefde van je dier is onvoorwaardelijk,wat je van sommige mensen niet kan zeggen,als het hen niet zint kan je gaan ,(en spreek uit ervaring) ,
je bent een sterke vrouw en dit kom je heus te boven,JIJ samen MET BAMSE!!!!

Nou daar hoef ik nie eens over na te denken
dan gaat hij maar weg
mijn hond is mijn alles en als je vriend je voor de keuze gaat stellen hond of jij eruit dan spoort hij zoiezo nie dus dan kan je zoiezo beter met je hondje lekker ergens anders heen
mannen zat in de wereld haha

Willemijn, wat 'n heftig verhaal zeg! Als ik het goed lees dan zijn alle problemen pas begonnen toen jullie Bamse kregen? Of heeft het dat versterkt. Het is natuurlijk altijd achteraf maar als Bamse er niet geweest was was je dan uiteindelijk gelukkig geworden? Ik denk nl. van niet; ik denk dat uiteindelijk het toch fout gelopen was. Nu is het Bamse geweest omdat je man met pensioen gegaan is maar ik denk ook zonder Bamse dat er iets gebeurd zou zijn zodat je ook weg gegaan zou zijn. Of je zou in een leven beland zijn wat je eigenlijk niet zou willen en ook niet zou verdienen. Mensen veranderen als ze na een werkleven thuis komen te zitten, de kunst is dan om samen iets op te bouwen waar je allebei lekker bij voelt. Ik denk dat dit in jouw geval niet gebeurt was. Dus uiteindelijk hoe verwarrend de situatie nu ook is heb je de beste keuze gemaakt. Je zegt zelf dat je nu niet meer terug gaat, wat er ook gebeurt, dat hij door de mand valt. Dat zegt al genoeg toch? Heel veel sterkte want het is niet niks wat je doormaakt....

Ik ben single en Dobby en ik horen bij elkaar. Als er een manspersoon langs komt die eventueel interesse in mij heeft, zal hij Dobby erbij moeten accepteren. Ik rooi het perfect in mijn eentje (of beter gezegd, wij met zijn twee), ik heb een man echt niet nodig, en een vent staat dus ook niet heel erg hoog in mijn prioriteiten lijstje - in de betekenis van "daar laten wij alles voor vallen". Zelfs al zou ik er een treffen die allergisch is, jammer maar helaas.

Nu is de situatie op mij niet van toepassing maar: je doet toch ook je kinderen niet weg als je nieuwe vlam niet van kinderen houd? Je hebt de keuze gemaakt voor kinderen, of huisdieren, en dan heb je de consequenties van die keuze maar te accepteren. Al is dat een slechtere positie op de dating markt.

Ik ben daar nogal pro-actief in. Als in "oriënterende gesprekken", noem het flirten, nou blijkt dat iemand dieren niet kan uitstaan, dan eindigt het daar en meteen. (Misschien dat ik daarom nog steeds single ben?? Haha!)

Ik denk ook dat als je al samen bent en de ene partner wil een dier, dan moet dat kunnen. De andere partner heeft waarschijnlijk ook een hobby. Het moet van twee kanten komen. En als men gaat dreigen in de trant van "hond of ik" dan is dat symptomatisch voor het karakter van de partner, of de reeds fragiele staat van de relatie.

Mijn man en ik zijn gek op Billy ,dus dat zit wel goed

Willemijn wat ben jij een sterke vrouw ,veel geluk samen met je Bamse .Knuffel van ons

Ik ben hier in huis de 'hondenmens' de honden zijn van mij en ik doe eigenlijk alles met ze. Een leven zonder is voor mij zo goed als onmogelijk, mijn partner hoeft mij dus niet voor deze keus te zetten want die is voor mij dan heel makkelijk.

Echter zal ik nooit vertrekken, als ik zo voor het blok gezet wordt dan vertrekt mijn partner maar...

mijn man zeurt wel als hij savonds nog de hond uit moet laten, maar weg doen nooit hij is net zo gek op tyson als ik

Toen we net samenwoonden wilde ik nog geen huisdieren (woning te klein), maar mijn vriend is opgegroeid met honden/katten enz, dus die wilde heel erg graag een hond of kat. Ik heb het een tijdje tegengehouden, totdat me schoonzusje langskwam en vertelde dat een vriendin van haar een kitten had die ze naar het asiel zouden brengen als er niet snel iemand hem kwam halen.
ze hebben me overgehaald om te gaan kijken en dezelfde avond hadden we dus een kitten.
Binnen 2 maanden hadden we er een 2de bij.
Over een hond heb ik me vastgehouden aan me standpunt. Ik vond dat het absoluut niet kon in de woning waar we zaten.
We kregen een new foundlander aangeboden, vriendlief wilde hem gaan halen, maarja in een woning van 40M2 kan dat echt niet....heeft wel ff geduurd voor ik hem zover had om het niet te doen, maar hij snapte eigenlijk ook wel dat het niet kon ook al was hij helemaal gek van die hond.

Op het moment dat we te horen kregen dat we konden verhuizen ben ik gelijk gaan zoeken naar een pup en die is er dan ook gekomen.

We hebben er dus samen voor gekozen en ondanks mijn allergie (voor katten) zullen we ze ook nooit wegdoen.
Mochten we uit elkaar gaan dan gaat Benji met hem mee en de katten met mij

Wat een boel reacties. En ook reacties die erg heftig zijn! Gelukkig is dit bij mij niet aan de orde, mijn man is net zo gek (misschien nog wel gekker) op ons Bono als ik. En als ik ooit een nieuwe relatie zou beginnen en hij accepteert de hond niet dan houd het voor mij op!