Verhaal van Spike

Beste allemaal,

Afgelopen dinsdag 21 juli 2020 heb ik afscheid moeten nemen van mijn grootste en meest dierbare bezit. Mijn liefste mannetje, die zo lang bij me is geweest, heb ik moeten laten gaan. Ik ben sindsdien ontroostbaar, de pijn is niet te beschrijven en overvalt me. Ik ervaar depressieve gevoelens en voel mij schuldig. Ook heb ik spijt van de beslissing. Ik had twijfels tot het allerlaatste moment maar ik heb mij laten leiden door de mensen die dichtbij mij staan. Mijn partner Tim en mijn moeder. De dierenarts stond er ook achter. Ik vertrouwde erop dat dit het beste is voor Spike ook al wilde ik hem niet kwijt. Maar dat is egoïstisch.

Spike zou in september 14 jaar zijn geworden. Hij was een typische chihuahua zoals hij was. Van onbekende moest hij niet veel weten maar als je dan toch naast hem durfde te gaan zitten kwam hij lekker bij je zitten. En voor mij en Tim was hij zo lief. En zo gek als een deur af en toe. Maar kroelen en vrijen vond hij het allerfijnste. Altijd blij om me te zien als ik weer thuis kwam en spelen met zijn bal dat vond hij werkelijk prachtig. En lekker kippies eten. Daar kon hij de hele dag naar uitkijken.

Ik weet niet zeker met welk doel ik dit bericht plaats, maar het is in ieder geval fijn om even van me af te kunnen schrijven.
 

Spike sliep bij ons op de slaapkamer in zijn mandje. In de eerste week van april schrokken Tim en ik snachts op van een snurkend geluid. Dit was een vreemd geluid en had ik nog nooit eerder gehoord! We sprongen uit bed en Spike lag in zijn mandje, buiten bewustzijn en we dachten dat zijn laatste uur was geslagen. Blinde paniek volgde en we bleven tegen hem praten, zijn poten begonnen uit te strekken en ik dacht dat dit zijn laatste stuiptrekkingen waren. Hij begon met zijn mooie oogjes te knipperen en toen zag ik dat hij er nog was! Hij begon bij te komen en godzijdank! Zijn kopje begon te schudden, hij was erg geschrokken en zijn ademhaling was iets verhoogd van de schrik. Spike was op dit moment niet benauwd. We dachten dat hij zich misschien had verslikt of iets dergelijks. We gingen het goed in de gaten houden en een bezoek stond toch al binnenkort gepland voor zijn entingen en nageltjes.

Een bezoekje aan de dierenarts volgde. Onze vaste dierenarts waar wij al jaren komen dacht meteen aan zijn hartje en luisterde hier naar. Het jaar daarvoor in juni 2019 was dit nog prima! Zij liep dit altijd na tijdens de entingen. Toen kregen we zelfs nog van haar terug dat hij zo sterk is, dat hij zomaar eens héél oud kon gaan worden. Dit jaar helaas geen goed nieuws. Ze constateerde een hartruis met het beluisteren van het hartje. We kregen direct medicatie mee en hiermee moest het beter gaan. Cardisure 2,5mg 2x daags een kwartje kreeg hij voorgeschreven. We hadden er vertrouwen in dat dit ging werken! We vertrouwde de dierenarts 100%.

Ongeveer vier weken volgde en Spike voelde zich goed! En geen aanvallen meer (Spike had die nacht een syncope). We genoten volop van elkaar. Tot een nacht waarop het weer helemaal mis ging. Hij kreeg opnieuw die vreselijke aanval. Bellen met de dierenarts. Ze verzekerde mij dat hij hier niks van mee kreeg. Toch zag ik die angst in zijn ogen als hij bijkwam. We moesten het weer aankijken. Immers als hij eens per 4 weken aan aanval krijgt en zich verder goed voelt, dan was dat acceptabel. Die nacht erop volgde opnieuw een aanval. Vreselijk om te zien mijn hart brak echt. Waarom heb jij hier last van. Je bent zo sterk.

Weer de dierenarts bellen. Ze gaf aan dat als hij, ondanks de medicatie, aanvallen blijft krijgen dit toch echt geen goed nieuws is. Een aanval kan immers ook fataal zijn voor hem. Ik was dan ook zo moe van de zorgen en kon geen oog dichtdoen, ik was bang dat ik niet wakker zou worden en Spike alleen zou sterven. We konden overwegen om aan plastabletten te gaan beginnen maar daar voelde ze zich als dierenarts niet helemaal prettig bij. Ze had immers geen vocht gehoord achter zijn longetjes. Toch zei ze baat het niet schaadt het niet. Dus kom de plastabletten maar ophalen. Furosoral 10mg 1x daags een kwartje kreeg hij voorgeschreven. Ook konden we een hartecho overwegen maar ze gaf aan dat we hier niks mee zouden opschieten, dus dat hebben we gelaten. Weken volgde en hij had geen aanvallen meer snachts! We konden weer wat rustiger slapen.

Tot op een dag we voor de deur zaten, in het zonnetje, Spike zat lekker bij me te zonnen en zoals hij was, zat hij zich flink op te winden naar de postbode. Hij begon te blaffen en ik had hem naar binnen moeten doen omdat hij zich rustig moest houden maar de postbode was al bijna uit zicht. Totdat de postbode vrijwel direct terugkwam en Spike begon opnieuw te blaffen. Dit trok zijn hartje niet en opnieuw kreeg hij nu een aanval. Hij liet nu ook zijn urine lopen. Het was vreselijk en het duurde een eeuwigheid maar hij kwam weer bij. We waren zo geschrokken. Dit was de eerste keer dat hij overdag een aanval had na inspanning. Dit was zijn 5^e aanval.

De volgende dag belde ik meteen. Ik kreeg een geïrriteerde assistent aan de telefoon. Ik vroeg om een belafspraak en ik kreeg ´daar doen wij niet aan!´ hij smeet de hoorn neer en liep naar zijn vrouw, de dierenarts. Ik kreeg mee dat hij tegen haar zei ´je moet hier echt wat aan doen!´. Ik schrok hiervan, Spike is ernstig ziek en ik wil een aanval uiteraard bespreken met mijn dierenarts!! Ik kreeg haar direct aan de lijn en ze gaf aan dat hij nu dus ook aanvallen krijgt ondanks de plastabletten. Ze was erg lief en begripvol maar stuurde aan er wel op aan dat we nu niks meer konden doen. Ze stuurde erop aan dat we hem wellicht moesten laten inslapen. We zouden het opnieuw aankijken…

De dag erop, op vrijdag, had ik nog steeds vraagtekens. Is de gestelde diagnose wel juist? Moeten we niet alsnog die hartecho doen? Ik vond dit lastig te bepalen. De huidige dierenarts gaf aan dat hij geschoren moest worden etc. Spike laat dat niet makkelijk toe en ik wilde niet dat hij stress had. Ik besloot een andere dierenarts te benaderen voor een second opinion. De assistent was immers zo bot, ik durfde ook niet goed meer te bellen. Maar ik moest wat!

Suzanne, de second opinion dierenarts, gaf aan, 13 jaar is niet oud voor een chihuahua! En de hartecho moesten we zeker weten wel doen! Ze heeft diezelfde dag nog een verwijsbrief geschreven voor ons en diezelfde dag heb ik een afspraak gemaakt voor een hartecho voor aanstaande dinsdag.

De hartecho ging super goed, we werden super goed begeleid en Spike deed het zo goed. Spike had inderdaad een lekkende linker hartklep. Zijn hartje was als gevolg hiervan vergroot in een gevorderd stadium. De medicatie die hij kreeg was goed. We moesten de plastabletten ophogen en zijn ademhaling in rust tellen. We hadden hiervoor een app gedownload.

Zo gezegd zo gedaan in de periode die volgde. Zijn ademhaling was wisselend. Ik was hier zo op gefixeerd, achteraf gezien té gefixeerd. Ik telde zijn ademhaling zó vaak, het was bijna een obsessie. Dit moest overigens gebeuren in rust, dus als hij rustig een tijdje lag, telde ik zijn ademhaling. Nu pas besef ik mij (en heb ik teruggelezen in het verslag van de cardioloog) dat dit alleen moest als hij sliep (ook hier schuldgevoelens over).

In de tussentijd verminderde Spike zijn eetlust steeds meer. Ik weet niet meer het precieze moment vanaf wanneer hij echt slecht ging eten, dit ging (volgens mij) geleidelijk. In ieder geval at hij zijn kippies niet meer waar hij zó van genoot. We kookte kip met rijst voor hem, zijn lievelingskostje. We vonden het namelijk belangrijk dat hij zijn medicatie op een lege maag kreeg, waarna hij pas zijn eten kreeg voorgeschoteld (we hadden ergens gelezen dat dit beter was). Kip met rijst werkte een tijdje, maar dit is geen volwaardig dieet en immers zagen we hem dunner worden. Als we het met natte brokjes mengde liet hij het staan. Op termijn kreeg hij ook erge diarree van kip met rijst. Zijn ontlasting was geel en slijmerig en hij kon het dan niet ophouden en moest meerdere keren achter elkaar. Zo zielig. Dit was zo niet vol te houden. En diarree i.c.m. plastabletten is ook niet heel verstandig.

We toverde van alles uit de kast, dierenvoeding wilde hij eigenlijk weinig van weten. We hebben verschillende merken geprobeerd van de dierenwinkel, het was allemaal tijdelijk. Hij at slecht. We probeerde tonijn met vezelrijke pasta om de diarree tegen te gaan, hier leek hij van op te knappen maar na een aantal dagen dit eten kreeg hij last van verstopping en vond hij de tonijn ook niet meer lekker. Zalm was ook geen succes. Had hij verminderde eetlust door de medicatie? We waren er zo op gesteld dat Spike zijn medicatie binnenkreeg op een lege maag, zo zijn we ook een beetje begonnen met de kip en rijst verhaal (ook hier dus weer schuldgevoelens over want Spike was altijd kieskeurig met zijn eten, had ik er op deze manier zelf aan bijgedragen dat hij zo slecht at…?).

In deze periode werkte ik overigens fulltime vanuit huis, vanwege corona. Mijn partner ging wel naar het werk.

Op een nacht van dinsdag naar woensdag had Spike in zijn slaap een te hoge ademhaling. 38 per minuut. Het moest onder de 30 zijn anders kon dit opnieuw voor hartfalen zorgen. Ik was in paniek, ik wilde niet dat hij een aanval zou krijgen, dit kon immers fataal zijn voor hem. De avond ervoor had hij gebraakt. Mogelijk heeft de plastablet niet goed kunnen inwerken. S´ochtends vroeg voelde hij zich echt rot en zijn ademhaling was hoog. Tim was naar zijn werk vertrokken (rond 06:30 uur). Ik was in paniek en ik had geen auto tot mijn beschikking, daar was Tim mee weg. Ik belde mijn moeder (die woont even verderop). Het was nog heel vroeg in de ochtend dus de dierenarts was nog niet bereikbaar. Ik gaf hem een kwartje plastablet en toen nog eentje. Gelukkig kreeg ik dit erin want Spike nam de plastabletjes niet graag in. Toen arriveerde mijn moeder. In de tussentijd belde ik Arnicura, waar Spike zijn hartecho had. Ze zijn 24 uur per dag open wist ik. Samen zijn we snel naar Arnicura gereden in Rijswijk maar tijdens het autoritje, op de snelweg, begon zijn ademhaling zichtbaar rustiger te worden. Ik wilde hem geen onnodige stress bezorgen dus halverwege besloten om terug te gaan naar Voorschoten. De dierenarts ging inmiddels bijna open, het was 08:15 uur. Ik wilde hem wel graag na laten kijken, dus belde ik de dierenarts. Ik kon meteen terecht om 08:30 uur. Eenmaal bij de dierenarts aangekomen was Spike zodanig verbeterd dat ik toch besloot niet naar binnen te gaan en weer naar huis terug te keren.

Eenmaal thuis was Spike toch niet fit. Hij oogde zielig en zat niet helemaal lekker in zijn velletje. Vreselijk om je kleine vriend zo te zien. Je wilt hem zo graag helpen. Eetlust nog steeds slecht. Hoesten. Toch belde ik weer de dierenarts om te kijken of er niet iets anders aan de hand was. Diezelfde middag konden we terecht en gelukkig was Tim weer thuis. Suzanne, de dierenarts, heeft hem nagelopen en niets weten te ontdekken. Zijn hartslag was wel veel te hoog. Maar dat was natuurlijk ook van de spanning. Samen besloten om Spike een prikje te geven tegen de misselijkheid omdat hij zo slecht at, hopelijk ging hij hiervan beter eten. We kunnen dit later in tabletvorm krijgen mocht dit helpen. Mogelijk kwam de verminderde eetlust door een verslechterde nierfunctie. Dit kon Suzanne eventueel later nog nakijken, dan zou zij een bloedvat moeten vinden bij Spike wat wel enigszins lastig zou zijn. Spike was zo bang op dit moment ik dacht alleen maar aan hem thuis brengen. We hadden nog speciaal voer meegekregen, voor herstellende honden met extra veel calorieën erin. Dit at hij wel een beetje maar opnieuw weer tijdelijk. De volgende dag liet hij het weer staan. Overigens heeft Suzanne rond deze periode ook aangegeven dat een mogelijk afscheid kan naderen. Ik moest er niet aan denken. Nachten had ik hier al wakker van gelegen en mijzelf in slaap gehuild. Afscheid nemen? Never nooit niet! Ik moest er niet aan denken…

Omdat ik altijd thuis was kon ik Spike goed observeren. Spike kwam vaak vragend naast mij staan in mijn ´kantoortje´, met zijn staartje omlaag (zijn staartje stond altijd omhoog). Hij keek me dan vragend aan, ook als hij net uit was geweest, eten en drinken tot zijn beschikking had. Hij had een mandje naast mijn bureau, hij ging hier niet liggen. Steeds vaker ging hij op de harde koude vloer liggen, in een hoekje van de kamer (dit was niks voor hem). Ik wist vaak gewoon niet wat ik voor hem kon betekenen, daar maakte ik mij ook zorgen om en had ik verdriet van. Kon hij maar praten dacht ik dan. Ook lag hij eigenlijk altijd op het zachte kleedje op de bank, dat was echt zijn lievelingsplekje. Of in het raam (we hebben een diep, breed raamkozijn hierop lag een benchkussen, met een speciale trap voor Spike ertegenaan zodat hij in het raam kon klimmen en hier lekker kon liggen en naar buiten kon kijken, hij lag hier dan ook veel minder dan voorheen). Heel vaak koos hij er nu bewust voor om niet op het kleedje te liggen maar op onze leren bank zelf. Vaak met zijn pootjes uitgestrekt op zijn buik of op zijn zij. De week ging voorbij en het prikje tegen de misselijkheid leek niet veel uit te maken. Zijn hartslag was vaak hoog. 140 per minuut in volledige rust was geen uitzondering. Ook lag Spike vaak te rillen en te trillen. En dat was dan niet omdat hij het koud had. De week ging voorbij en Spike voelde zich zodanig slecht dat Tim en ik wisten dat er een keer een afscheid ging komen. We hadden op dat moment eigenlijk al zelfs besloten dat we hem niet langer wilde laten lijden. Het was zo pijnlijk om aan te zien. We voelde ons somber en namen Spike nog lekker mee een rondje rijden (hier genoot hij zo van, met zijn lieve neusje in de wind) en naar de plaatselijke plas hier in de buurt. Echt lopen had hij overigens geen zin in.

Die dag begonnen wij met pasta geven, met tonijn. Hier begon hij in de avond zodanig van op te knappen! Hij was weer mijn vrolijke mannetje en genoot van onze aandacht. Hij was opgewekt en zijn staartje stond weer rechtop. Spelen met de bal, zijn lievelingsbal. Lekker gek doen en spelen. Oh wat genoten wij! Ik voelde me enorm opgelucht en voelde me dan ook meteen beter! Die hele week hield hij dit vol. Alsof hij onze gedachtes kon lezen… Ik kon naarmate de week vorderde ook weer wat beter slapen… Het was weer rustig, geen paniek meer in de tent, je at s´ochtends netjes een half zakje paté en s ´avonds toverde we wat uit de keuken met de nodige variatie. Dit ging goed! Dit was vol te houden! Ik was allang blij als je een half zakje paté at. Ik moest dit wel voeren met een vorkje of lepeltje. Maar het ging erin!

Die week erop begon je je toch weer wat slechter te voelen. Paté was wederom niet echt een succes meer. Op dinsdag heb ik met de cardioloog gebeld. Ik vond Spike zodanig een hoge hartslag hebben in rust (140-150). Ik zag zijn hartje zo hard pompen. Als hij bij me lag was dit zo duidelijk zichtbaar en voelbaar. We zagen zijn hartslag uit zijn borstkas komen. Ook als Spike op de bank lag of op bed op de topper en ik legde mijn hoofd op een klein afstandje kon ik dat kleine hartje tekeer horen gaan. De bank of topper geleide dit geluid, zo hard moest Spike zijn hartje werken. Ook zag ik het een Spike zijn koppie, die heen en weer ging op de maat van zijn hartslag. Dit kan toch geen aangenaam gevoel zijn? Dit ging wederom ook weer gepaard met het trillen. Ademhaling was netjes onder de 30. De cardioloog heb ik dinsdag meteen gesproken. Hij verzekerde mij dat het pompen een bijwerking was van de cardisure. Maar of dit prettig voelt voor een hondje van 3kg? Vraag ik me nog steeds af…

Die woensdag begon je ademhaling op te lopen. Ik maakte me zorgen en belde de dierenarts. We moesten opnieuw ophogen. We zaten na de hartecho op 2 kwartjes van 10 mg, nu moesten we 3 kwartjes geven. Dus 7,5 mg. We begonnen dus eerst met 2,5 mg, dit was nu 7,5. Het hielp. Het werd rustiger. Doordat we het vermoeden hadden dat Spike zich niet lekker voelde en minder zou gaan eten door de plastabletten was ik hiermee terughoudend en voorzichtig. Suzanne zei dat het ook uitdroging kon zijn waardoor Spike niet lekker was en slecht at. Dit leek ook zo te zijn nadat we in de vroege ochtend naar Arnicura waren gereden nadat ik 2 kwartjes achter elkaar had gegeven. Vrijdag had ik nog even contact met Suzanne, ik ging met een beter gevoel het weekend in omdat Spike zijn ademhaling rustiger was.

Dat weekend was Tim een lang weekend weg, daar zat ik al heel erg tegenop te hikken omdat ik bang was dat er wat zou gebeuren met Spike als ik alleen was met hem. Zaterdag ochtend gaf ik hem een kwartje (vrijdag 3 kwartjes gegeven). En ben ik snel gaan sporten met mijn moeder. Toen ik hierna thuiskwam eind van de ochtend was Spike opgewekt en vrolijk. Ik ging mijn kast verven in de woonkamer. Omdat ik voorzichtig en terughoudend was met de plastabletjes heb ik, voordat ik de kast gingen verven, een half kwartje gegeven in plaats van een hele, ik heb hier niet goed bij stilgestaan op dat moment. Tegen eind van de middag liep Spike zijn ademhaling in een wat hoger tempo op. Ik wilde Spike het derde kwartje geven maar toen ik naar de verpakking keek zag ik dat ik tot mijn verbazing dat ik dus nog dat halfje moest geven. Ik zat nu dus pas op twee kwartjes. Ik had je niet een heel kwartje gegeven rond het middag uur maar een halve. Een vreselijk gevoel bekroop mij, nervositeit, schuld en angst. Ik werd misselijk van mezelf. Ik wilde douchen want ik stonk naar zweet en zat onder het verf maar Spike zijn ademhaling bleef verhogen! Ik voelde me vreselijk. Ik belde mijn moeder of ze zo snel mogelijk naar me toe kon komen. Dit duurde een eeuwigheid want ze kwam van de boot en het verkeer zat ook niet mee. Mijn moeder zei me gewoon te gaan douchen. Ik ging snel douchen en hierna was je ademhaling nog steeds echt te hoog (rond 50 meen ik mij te herinneren). Ik probeerde Spike zo rustig mogelijk te houden.

Mijn moeder kwam aan. Ze heeft een sleutel van mijn huis. Ze had moeite met de deur te openen en te sluiten, ze draaide per ongeluk het slot om terwijl de deur open stond en kreeg hierdoor de deur niet dicht. Zoals Spike is, begon hij te blaffen. Hij wist immers niet wie zijn territorium betrad. Mijn moeder kwam na een eeuwigheid eindelijk de woonkamer binnen. Ik vloog mijn moeder in haar armen in barste in huilen uit. Ik weet nog dat ik zei ´mam ik kan niet meer´. De zorgen en de stress in mijn eentje waren met echt teveel, die afgelopen nacht had ik ook slecht geslapen. Spike moest natuurlijk ook veel plassen en nog meer door de verhogingen.

Ik draaide me om, keek naar Spike en hij kreeg op dit moment opnieuw een aanval door de opwinding omdat hij ging blaffen! Ik was helemaal over mijn theewater en pakte hem op. Hij was helemaal slap. Liet zijn koppie hangen, zijn urine liet hij lopen. Ik gaf mijn moeder de schuld, maar ik gaf vooral mijzelf de schuld. Als ik gewoon een heel kwartje had gegeven die middag voordat ik mijn kast ging verven dan was hij niet zo kortademig geworden en als dat niet was gebeurd had ik mijn moeder niet gebeld en had mijn moeder niet zo lang aan de deur gestaan waardoor Spike zo lang doorging met blaffen. Zijn hartje trok dit niet! Hij had nu voor de 6^e keer een syncope. Ik bleef tegen Spike praten en probeerde rustig te blijven ookal was ik in totale paniek. Was zijn laatste uur nu echt geslagen? En dat terwijl Tim niet bij Spike was! Spike was net zo gek op Tim als op mij. Tim was 6 jaar in zijn leven, ik heel zijn leven al vanaf dat hij ongeveer 5 weken oud was (Spike komt uit de broodfokkerij, dit wisten wij niet, dit is een heel verhaal op zich apart).

Ik was zo aan het huilen. Spike begon weer te knipperen met zijn oogjes. Zijn ogen waren groot. Geschrokken en bange ogen. Godzijdank hij kwam weer bij! Mijn moeder was helemaal in shock die had nog niet eerder gezien dat Spike een aanval kreeg, ik wist gelukkig wel ongeveer wat mij te wachten stond maar wist ook dat het fataal kon zijn.

Na de aanval was Spike nog benauwder en ademde zeer geforceerd. Hij voelde zich zodanig slecht dat ik de spoeddienst belde. Spike hijgde niet en dat heeft hij nooit gedaan. Dit was vreselijk genoeg om aan te zien. Hij wist zich geen houding te geven. Kon niet fijn zitten of liggen omdat hij zo geforceerd ademde. Vreselijk om aan te zien. Ik gaf hem meteen nog een kwartje. Op dit moment had hij 4 kwartjes binnen. 3 voor de aanval. 1 na de aanval. Ik weet niet 100% zeker maar ik geloof dat het zo was. De arts was supervriendelijk en vroeg hoeveel hij binnen had en adviseerde mij meteen nog twee kwartjes bij te geven, dus 5 mg erbij. Spike mag met zijn lichaamsgewicht 15 mg. In noodgevallen mag dit initieel verdubbeld worden. Hij zat met 4 kwartjes pas op 10 mg. Dus 5 mg kon er prima bij. Na een uur moest het rustiger worden anders moesten we langskomen. De arts gaf aan het is dit of inslapen. Ik voelde me vreselijk.

De twee kwartjes kregen we er echt met geen mogelijkheid in. Mama en ik probeerde van alles. Verdunnen in water. Met een stukje tonijn. Met pindakaas. Hij wilde niets! Zo vreselijk. Uiteindelijk gelukt met pindakaas maar wat een drama was dit… je voelt je op zo´n moment echt hopeloos. Ik zette mijn timer voor een uur en probeerde rustig te worden, voor Spike. Met nog 20 minuten te gaan en het was echt afzien zo slecht voelde Spike zich. Hij begon ook weer te trillen en ik kon het gewoon niet aanzien. Het geforceerde ademen bleef. Mijn arme schat. Mijn kleine vriend. Waarom! Ik voelde intens verdriet. Ik belde meteen terug. Ik gaf aan dat we nog minder dan 20 minuten moesten wachten maar ik vond de situatie eerder verslechteren dan verbeteren. De dierenarts, aan de Parkweg in Voorburg, gaf aan dat we langs moesten komen.

Eenmaal aangekomen was Spike nog steeds geforceerd en snel aan het ademen. Hij hijgde niet. Dit heeft hij nooit gedaan. De dierenarts vond hem niet zodanig slecht en/of benauwd dat ik nu per direct een keuze moest maken en dat hij moest worden ingeslapen. Hier was ik heel erg bang voor, Tim was immers een lang weekend weg en ik was hier samen met mijn moeder. Hij heeft zijn hartslag nog geluisterd en deze was regelmatig. Ik kreeg hogere sterkte plastabletten mee, van 40 mg. Hiervan moest ik een kwartje gaan geven en ik moest gaan slapen van de dierenarts. Meer kon ik immers niet voor hem doen. Ik had die nacht van vrijdag naar zaterdag al heel slecht geslapen. Dus we gingen weer naar huis.

Thuis heb ik kalmerende muziek aangezet voor hondjes. Ik ben mij klaar gaan maken voor bed en heb hem een kwartje kunnen geven gelukkig met pindakaas. Spike werd gek van al die kwartjes. Maar nu kreeg hij in 1 keer 10 mg binnen in plaats van 2,5 mg. Ik heb hem nog een keertje uitgelaten en ben gaan slapen. Ik was zo moe. Ik viel meteen weg. Spike naast mij in zijn eigen mandje met water ernaast. Goed drinken was belangrijk om het vocht weg te krijgen. Na 45 minuten werd ik alweer wakker omdat hij begon te lopen. Spike was nog steeds geforceerd en veel te snel aan het ademen. Ik liet hem opnieuw buiten even plassen. Parkeerde hem hierna weer in zijn mandje maar man hij voelde zich zo rot. Zijn hartje pompte zo hard zijn lijfje ging ervan heen en weer. Zijn ademhaling nog geforceerd en te snel. Ik probeerde nog een kwartje bij te geven. Het ging er echt niet in, wat ik ook probeerde. Ik heb het zo´n 20 minuten geprobeerd. Dan zakt het moed je echt de schoenen in. Spike wilde écht niet. Ik was er zo verdrietig van. Je ziet je hondje lijden, je wilt helpen maar hij wilt niet. Ik kroop terug mijn bed in en viel weer weg. Ik was zo moe. Om 03:15 uur werd ik weer wakker. Spike lag op de laminaatvloer naast het bed op zijn zij. Dit heeft hij nog nooit gedaan! Zijn hartje nog steeds zichtbaar pompend, zijn ademhaling nog steeds geforceerd. Ik weet niet wat ik dacht maar het ging nu zo slecht met hem. Hij hijgde nog altijd niet maar is dat dan nodig voordat het als ernstig kan worden beschouwd? Hij was zo aan het lijden. Ik ging uit bed hij stond op en hij wilde uit. Ik liet hem buiten plassen en merkte dat de plastabletten nu wel begonnen aan te slaan. Hij moest nodig plassen. De dagen ervoor begon hij al minder te drinken en minder te plassen, was mij opgevallen. Was hij immuun geworden voor de lage dosering? Eenmaal boven aangekomen dronk hij goed en hij had zelfs interesse in eten. Hij moest ook wel honger hebben hij had alleen in de ochtend een half zakje paté gegeten. Ik was blij dit te zien. Hij werd rustiger en daarna hebben we verder geslapen.

Vroeg in de ochtend toen ik hem weer aan het uitlaten was wilde hij ook een stukje wandelen. Ik liet dit toe, ik volgde hem. Overal snuffelen zoals ik Spike ken. Een kleine stukje getippeld naar het tweede veldje i.p.v. blijven hangen bij het eerste veldje. Hij begon zijn pas te versnellen op de terugweg naar de deur. Ik tilde hem altijd bij de trappen dus ik keek omlaag om hem op te pakken en zag dat hij bijna omviel naar rechts. Hij wankelde op zijn pootjes van de inspanning. Ik pakte hem snel op, ik denk nog wel net voordat hij omviel, en hield hem tegen me aan. Grote ogen keken me aan en hij voelde slap. Kreeg hij weer bijna een aanval of was dit omdat hij recent een aanval had gehad en dit teveel inspanning was voor zijn lijfje?

Mijn huis was een drama omdat ik een kast had geverfd en nadien niet echt meer had opgeruimd. Ik parkeerde Spike op de bank op zijn kleedje. Cardisure erin en nog een kwartje plastablet van 10 mg want zijn ademhaling zat op 68 die ochtend, nog veel te hoog. Ik ben mijn huis gaan opruimen. Spike was kalm en moe. Hij lag op de bank bij te komen. Mijn zorgen namen af nu ik de hogere dosering had gegeven. Rond 12 uur was zijn ademhaling 42. Het begon af te nemen. Het was continu rond de 70. Je gaat relativeren met andere normen en waarden. Die week ervoor had ik 42 veel te hoog gevonden. Nu vond ik het positief. Ik was echt gebroken die dag. Ik was zo moe. Rond 13 uur gaf ik hem een half kwartje van de 10 mg, dus 5 mg. Hij zat nu op 15 mg. Dit is de toegestane dosering voor zijn lichaamsgewicht. Met in gedachte dat je uitgedroogd voelen ook geen pretje kan zijn. Ik had mijn vader gevraagd om wat boodschapjes langs te brengen. Plakjes kipfilet om zijn medicatie erin te krijgen, Kipfilet om te koken en met rijst te geven omdat hij niks at die dag. Ik dacht hij moet aansterken. Gekookte kipfilet met rijst is hetgeen wat hij altijd eet. Ik gaf hem kipfilet met rijst rond 13 uur. Hij had honger, hij at in 1 keer zijn bakje leeg. Ik had hem niet teveel gegeven want grote porties is ook weer meer inspanning voor zijn hart om te verwerken. Ademhaling in rust was nu 60 dus toch maar besloten de andere 5mg ook te geven. Hij zat nu op 20. De dag ervoor had hij totaal gehad 25 mg.

Ik voelde me vreselijk. Ik was zo moe en uitgeput. Ik was constant aan het huilen. Dit alles was mijn schuld. Ik had hem gisteren nooit een half kwartje moeten geven maar een hele. Het was mijn schuld dat hij gisteren een aanval had gekregen. Door de aanval had hij nog meer vocht achter zijn longetjes gekregen vertelde de arts. Het ging gewoon zo snel. Woensdag zat Spike nog maar op een dosering van 5 mg. Mijn moeder kwam die avond langs, rond 18u was zijn ademhaling 40. Ik kreeg het gewoon niet meer onder de 30. Die afgelopen nacht had ik volgens mij wel onder de 30 geteld, toen hij diep lag te slapen (en zo moest ik ook tellen!). Spike moest weer zo eng hoesten. Mijn moeder was er. Ik deed de deur nu zelf open. Mijn moeder vond dat het genoeg was geweest voor Spike en sprak mij hierop aan. Langer rekken kon echt niet meer volgens haar en was onverantwoord. Ze zei, ´hij is op Daan´. Dit heeft me aan het denken gezet. Mijn moeder heeft immers altijd gelijk. Spike had als gevolg van de kipfilet met rijst zulke erge diarree. Gele slijm. Hij kon het niet ophouden stond binnen een uur meerdere keren bij de deur omdat hij naar buiten wilde. Ik voelde me nu dus ook schuldig over het feit dat hij diarree had, omdat ik hem kipfilet met rijst had gegeven. Maar anders bestond zijn dieet alleen maar uit medicijnen!

Die nacht moest hij er ook zo vaak uit vanwege diarree. Ik was gewoon duizelig van de vermoeidheid. Mijn hoofd gloeide helemaal. Weer eruit, kleren aan en naar beneden. Ik voelde me schuldig omdat ik me moe voelde. Om 00:30 uur viel ik bijna weg tot ik tot de realisatie kwam dat ik zijn hartmedicatie was vergeten te geven. Ik was zo gefocust op de plastabletten. Ik kreeg buikpijn van schuldgevoelens. Gelukkig ging de Cardisure er wel vrijwel altijd makkelijk in, dit kwam ook omdat dit een smaakje had. Spike sliep. Ik ging ook slapen. 2 uur moest hij eruit. En half 6 weer.

Die volgende dag kwam Tim eindelijk thuis. Ik was over- oververmoeid. Ik was gebroken. Tim kwam rond 12 uur thuis. Ik heb niet gewacht met de dierenarts bellen. Die ging 08:30 uur open. Ik belde maar Suzanne was er vandaag niet, die was er dinsdag pas om 14:00 uur. Ze zou me de volgende dag terugbellen. Ik zakte ineen. Ik dacht het hele weekend dit maandag te kunnen bespreken met de dierenarts. Ik was in huilen uitgebarsten na dit gesprek. Ik wilde dit met haar bespreken. Hoe nu verder. Toen ik belde lag Spike in het zonnetje bij de balkondeur. Hij voelde zich rot. Moest weer naar buiten voor de diarree. Spike zijn ademhaling was nu eindelijk weer 30. Maar dat nadat hij die dag ervoor 40 mg had gehad… was dat normaal? Ik vond van niet. Mijn moeder vond dat ik opnieuw moest bellen naar de praktijk. Dit kon zo gewoon niet langer. Hij mocht niet meer lijden. Spike verdiende rust. Ik gunde hem dit ook. Rust. Hij was zo moe. Ik voelde me vreselijk. Ik belde de praktijk opnieuw. Dit keer barstte ik in huilen uit. De assistente zou contact opnemen met Suzanne, die vrij was en thuiszat. Suzanne belde me even later op vanuit huis. De verbinding was een beetje haperig maar Suzanne gaf aan dat afscheid nemen nu wel heel dichtbij kwam. Ik vertelde alles wat er gebeurd was dat weekend en ook dat ik mij schuldig voelde. Suzanne verzekerde mij dat ik mij niet zo hoefde te voelen en dat we er alles aan gedaan hebben om Spike zich goed te laten voelen. Ik vertelde ook dat Tim dat weekend niet thuis was. Ze gaf aan dat ik goed met Tim moest praten en we samen tot dat besluit moesten komen… We konden bij haar terecht morgen vanaf 14 uur of later in de week, mocht ook.

Tim kwam thuis. Spike was blij hem te zien en kwispelde. Daarna ging hij naast hem liggen, met zijn pootjes uitgestrekt. Ademen was nog steeds niet helemaal relaxt. Hij was zo moe. Ik begon Tim te vertellen over het weekend. Ik was als een stortdouche en vertelde alles. Tim wist genoeg. Hij vond het genoeg geweest voor Spike. Hij vond dat we hem zo snel mogelijk uit zijn lijden moesten verlossen. Ik was blij dat Tim er was en hij nu een oogje in het zeil kon houden. Ik ben op mijn gemakje gaan douchen en mij gaan aankleden. Toen heb ik gebeld. Voor een afspraak. De volgende dag om 14:30 uur. Was er rustig onder. Er zou een einde aan komen. We besloten met Spike naar het strand te gaan. We reden naar Noordwijk, Spike was moe. We gingen op het strand zitten. Spike genoot van het windje. Hij legde zijn koppie op mijn arm en sloot zijn oogjes. Ik wist dat het zo goed was.

We gingen weer naar huis. Thuis aangekomen leek Spike zich weer wat beter te voelen. Ik ging even langs mijn moeder en langs de supermarkt. Ik was blij dat ik heel eventjes het huis uit kon na dit weekend. Ik ging koken omdat ik niet erg goed had gegeten dat weekend. Zaterdag avond was mijn avond eten twee krentenbollen… Maar dat maakte niet uit. Maar vanavond wilde ik koken. Ik vroeg mijn broer langs te komen, hij is ook lang zijn baasje geweest toen ik nog thuis woonde (ik kreeg Spike toen ik 15 was en toen ik uit huis ging, ging hij met me mee). Om afscheid te nemen. Spike leefde helemaal op. Hij begon te spelen, had interesse in eten. Stond zoals vanouds te bedelen naast de tafel. Hij was scherp. Hij had ook best wel wat happies gegeten, kip gemengd met paté. Het leek wel een andere dag! Ik voelde een knoop in mijn maag. Ik had zoveel gemengde gevoelens. Ik voelde me verdoofd. Had ik nu echt die afspraak gemaakt? Spike voelde zich prima! Waar ben ik mee bezig? Vanochtend stond ik achter mijn keuze en de twijfels begonnen nu op te komen. Ik informeerde mijn moeder. Ze zei ´Daan je moet niet meer twijfelen´. Die avond kon ik niet slapen. Tim was zo weg, die had een vrijgezellenweekend gehad, die was ook moe natuurlijk. Uiteraard was ik ook oververmoeid maar alles was zo onwerkelijk. Was dit nu echt de laatste keer slapen dat Spike naast ons lag in zijn mandje? Dat kan toch helemaal niet, hij is zo lang bij me geweest. Het voelde zo dubbel. Ik ging die laatste avond zelfs nog gewoon stofzuigen, om te kijken naar zijn reactie. Ik weet niet wat ik dacht. Spike had nu 30 mg gehad. Maar ik hoorde hem snel ademen. Het was half 1 s nachts. Ik kon niet slapen, zijn ademhaling was 50. Besloten hem nog een kwartje bij te geven voor de zekerheid. Hij zat nu weer op 40 mg.

Tim heeft hem die nacht uitgelaten, ik heb niks gehoord. Ik werd voor 7 uur wakker, hij lag op de bank in de woonkamer. Hij zag er zielig uit. Het voelde zo oneerlijk. Ik wil geen afscheid nemen. Ik wil hem bij me houden. Het is zo tegenstrijdig want ik wil hem dit ook niet langer aandoen dat hij zich zo voelt. Ik wil niet loslaten maar ik hou zoveel van hem. Gisteren eind van de middag en avond voelde hij zich toppie ineens! Ik kan het gewoon niet geloven dat hij er straks niet meer is. Kan me er gewoon niet bij neerleggen, maar dat zou ik nooit kunnen. Besef me gewoon niet dat het vandaag gaat gebeuren. Ik wil het niet maar dan ook weer wat dan. Gaan zoveel vragen door mijn hoofd. Was hij echt zo slecht dit weekend? Of heb ik zitten overdrijven? Terwijl ik weet dat dat niet zo is. Maar ik was zo gefixeerd. Zo gefocust op hem. Tim had hem zo niet meegemaakt. Had ik het wel juist? Mijn moeder verzekerde mij van wel. We namen Spike in bed en knuffelde met hem. Maar hij zondert zich snel af. Ademhaling 36. Het moest gewoon onder de 30. En dit terwijl hij 80 mg heeft gehad de afgelopen 2 dagen. Hij was zo lief. Ineens wilde hij een kippie uit de kast. Die at hij allang niet meer. Ik gaf hem dit. Hij nam het mee naar de woonkamer, likte er eventjes aan maar liet het daarna liggen. Paté wilde hij ook niet eten. We hadden grillworst voor hem gehaald van de slager. Dit vond hij heerlijk! We mochten hem niet te veel geven, anders werd hij misselijk vanmiddag… Hij genoot hier zo van! Zie je nou! Hij eet! Hij geniet! Ik besloot hem geen medicijnen meer te geven vandaag. Ik wilde hem gewoon laten genieten en niet tot last zijn.

We namen hem mee naar het strand. Nog een laatste keer. Hij voelde zich hier ook gewoon zo goed. Zijn hartje klopte een stuk rustiger omdat hij de cardisure niet had gehad. Zijn tandvlees was bleek, ik kreeg intense spijt dat ik geen cardisure had gegeven. Deze ging er immers prima in. Wat als zijn hartje straks al plots stopte? Ik besefte me dat je niet zomaar mocht stoppen met cardisure. Ik wilde naar huis, hem cardisure geven. Op het strand was ik alleen maar bezig met mezelf. Met mijn eigen twijfels. Ik was niet bezig met afscheid nemen. Ik realiseerde me helemaal niet dat het vanmiddag echt ging gebeuren. Ik voelde me verdoofd. Het ging echt niet gebeuren, kijk maar hoe goed hij zich voelt. Hij begon nog te blaffen op het strand. Hij wilde niet echt lopen maar goed logisch ook als je zo moe bent na zo´n weekend!

Ik vroeg nog aan Tim, zal ik de cardioloog nog bellen? Mijn moeder zei ´Daan doe dit jezelf niet aan, volg je ingeslagen weg´. Tim stond er ook 100% achter. Ik heb het hem wel 100 keer gevraagd. Ik twijfelde zo erg! Ik besloot naar de afspraak te gaan en mijn twijfels uit te spreken naar Suzanne, op advies van mijn nicht. Ik leefde in een droom. Ik nam Spike mee in de auto. Hij wist niet dat dit de laatste keer zou zijn. Vreselijk. Eenmaal daar aangekomen begon Spike te trillen. Hij was bang. Mijn arme schat. Mijn moeder was al gearriveerd. Ik was samen met Tim. Ik sprak mijn twijfels uit naar Suzanne en zei dat hij zich weer beter voelde vandaag en gisteren, en vandaag zelfs zonder medicijnen. Suzanne gaf aan dat de medicijnen als een spiegel werken en dat de werking langzaam afneemt. Hij had de laatste plastablet immers 00:30 uur gehad. Ze zei dat het de laatste periode steeds zo was, dat hij zich op en af voelde en opleef momentjes had. Dat was ook wel zo. Ze vond hem er ook niet goed en happy uitzien. Ze stond achter haar keuze. Immers mocht zij ook niet dit advies uitbrengen als zij er niet achter stond. Hij kon niet meer beter worden. De lekkende hartklep kon niet worden gerepareerd. Hij zou niet meer beter kunnen worden. Hij zou alleen maar kunnen verslechteren. Kon het dan nog slechter?? Ik vond dit al erg genoeg allemaal. Ze liet ons alleen. We hadden bekertjes water gekregen. Spike dronk uit mijn bekertje, hij had dorst van e spanning… Ik was er gewoon niet bij. Mijn moeder en Tim stonden erachter. Suzanne stond erachter. Ik liet het over me heen komen. Suzanne kwam terug. Ik gaf aan dat ik me altijd had voorgenomen het advies van de dierenarts op te volgen. Suzanne zei wel dat het een besluit was die we samen moesten maken. Ik zei houden van is ook loslaten… Toen ging het ineens snel. De spuit was al gereed. Hij zou het spuitje in zijn buikholte krijgen, dat was in Spike zijn geval de beste optie. Ik hield hem vast. Ik moest zijn bovenlijfje goed omhoog houden zodat ze erbij kon… Spike probeerde uit te halen. Hij wilde niet… Ik wilde niet. Het ging zo tegen mijn gevoel in. Het gebeurde gewoon. Onder mijn ogen, terwijl ik hem vasthield. Spike reageerde snel op het prikje. Zijn ademhaling werd heel snel, hij viel om. Hij viel snel in slaap. Er kwamen geen tranen bij mij. Tim daarentegen, die nog niet veel had gehuild, barstte in tranen uit. Ik kon gewoon niet huilen. Wat was er mis met mij?? Ik bleef hem aaien en tegen hem praten. Ik was heel rustig. Ik zag dat zijn ademhaling was gestopt, ik voelde zijn hartje niet meer. Suzanne controleerde zijn hartslag, deze was gestopt. Hij zou eigenlijk nog een tweede prikje krijgen. Maar het was al gebeurd. Een klap in mijn gezicht. Onomkeerbaar. Het was onomkeerbaar. Nu kwamen de tranen. Ongeloof. We hebben afscheid genomen. Onwerkelijk dit. Ik kon het gewoon niet geloven. Ik gaf Spike een laatste kus en zei nog tegen hem ´tot ooit´.

We hebben Spike laten cremeren. Zijn urn staat in de woonkamer en elke avond en ochtend praten we tegen hem en als we gaan slapen nemen we hem mee naar de slaapkamer. Elke avond branden we een kaarsje.

Tot op de dag van vandaag kan ik het niet geloven dat Spike er niet meer is. Is hij niet bang nu hij zonder mij is? Kan hij het mij vergeven? Wanneer ga ik hem weer zien? Kon ik hem nog maar één keertje knuffelen, nog één kus geven. Was ik maar meer bij hem geweest. Waarom ging ik die stomme kast verven. Lekker belangrijk. Waarom had ik hem niet dat hele kwartje gegeven, waarom had ik mijn moeder langs laten komen. Waarom was ik zo gefixeerd. Waarom heb ik zo vaak zijn ademhaling geteld. Was hij echt zo slecht? Ik kon alleen nog maar goeie momenten herinneren. Ik kwam thuis en raakte in shocktoestand. Al zijn spulletjes staan er, en nog steeds. Ik voel me vreselijk.

Ik mis je zo Spike ik kan dit intense verdriet gewoon niet beschrijven. Ik heb spijt. Had ik naar mijn eigen gevoel geluisterd dan was je hier nog. Dan kon ik nog met je knuffelen en wel goed afscheid nemen. Hadden we het niet nog moeten proberen op vier kwartjes? Van de cardioloog mochten we ophogen tot 4 kwartjes, in de ochtend een halve en in de avond een halve. Zover is het niet eens gekomen. We gingen van 7,5 naar 40 mg. Maar je voelde je beter. Dan hadden we het toch nog kunnen proberen? Je kon niet meer beter worden maar was je er wel klaar voor? Ik heb je niet voldoende het gevoel gegeven dat het afscheid naderde. Het spijt me zo. Ik hou zo zielsveel van je en mis je zo.

Ik overweeg om met iemand te gaan praten. Ik voel me schuldig. Wat als dit. Wat als dat. Herkent iemand zich hierin? Het leven gaat gewoon door. Mijn leven staat stil. Je bent er niet meer. Hoe kan ik dit ooit een plekje geven? Hoe kan ik dit ooit accepteren? Ik heb je zelf vastgehouden. Ik was er zelf bij. Het gebeurde onder mijn ogen. Ik mis je vreselijk Spike en het spijt me zo. Je hebt nu rust en dat verdiende je zo. 

Liefs Danique

Danique, ik heb je verhaal gelezen, en ik heb geen enkele twijfel dat je het niet goed hebt gedaan, je hebt je lieverd uit zijn lijden verlost, het was te zwaar voor je lieverd, je hondje was op, beschouw het als een daad van liefde, inslapen in zo moeilijk, dat weten wij allemaal hier, maar je hebt het om de goede reden gedaan, je hondje was te ziek.

Neem je tijd om verdrietig te zijn, het missen is zo zwaar, dat begrijpen heel veel mensen hier.

Spike heeft nu rust, geen pijn meer, geen aanvallen, je hebt het goed gedaan.

Danique, heel veel sterkte, wanneer het tijd is voor je hond moet je je niet schuldig gaan voelen, het is en blijft altijd een moeilijke beslissing als het afscheid naderd, je mag huilen, boos zijn, verdrietig zijn, je lieverd heeft een heerlijk leventje bij je gehad waar nu een einde is aangekomen, voor jou heel veel verdriet, voor jouw kleintje rust, huil gerust, en neem de tijd om te rouwen, praat erover, dat kan hier, iedereen hier heeft het meegemaakt, en weten hoe jij je voelt, verlaten....een plekje geven gaat nog niet daar is tijd voor nodig, die tijd komt maar gun je de tijd....onthoud....wanneer je je kleintje blijft herinneren, blijft hij voor altijd heel dicht bij je hoor, denk daaraan...heel veel sterkte, en kom gerust hier de komende tijd je hart luchten...zodat je je verdriet kwijt kan...

    Danique...Spike zal altijd van je blijven houden....

Ik heb je verhaal gelezen en kan alleen maar zeggen dat je het enige hebt gedaan wat je nog uit liefde voor hem kon doen, een einde aan zijn lijden gemaakt. Heel veel sterkte met het verlies van Spike. 

Heel veel sterkte. Hij is voor altijd in je hart.

Heel veel sterkte, je hebt juist gehandeld! Ik weet het voelt alsof je hart gebroken is, maar Spike heeft nu zijn rust en een mooi leven bij jullie gehad. 

Ik heb je verhaal gelezen. Ik moet er enorm van huilen. Omdat ik de liefde lees tussen de regels door van je verhaal over Spike.

En ik herken het. Mijn Cindy is 8 juli jl overleden, euthanasie. Ik worstel met dezelfde vragen en schuldgevoel...'Had ik maar dit'....was ik maar niet meteen met Cindy naar de dierenarts gegaan en haar een dag de tijd geven om te herstellen. Waarom achteraf me dit bedenken? Ik zal mijn verhaal over Cindy een keer schrijven. 

PS weet iemand hier een persoon die je zou kunnen aanraden om mee te praten ?  Het moet er wel uit, praten is beter dan inslikken. 

Cindy, jij ook heel veel sterkte, wat is het moeilijk om een geliefd dier te moeten missen, ook hier bij mij pas...een plekje geven dat lukt niet een twee drie, Cindy, neem de tijd....

Cindy, een topic openen, en er over vertellen, antwoord op de berichtjes, vertel je verdriet, wat het met je doet...dat helpt, hier zijn vele honden eigenaren die het mee gemaakt hebben ......van je afpraten, schrijven dat helpt...fotoos mag je hier neerzetten ....schrijf er over...

Dankjewel voor de tip. Ik ga het doen. Ik ga over een paar dagen het hele verhaal van Cindy, haar laatste week opschrijven. 

En het verhaal van voor Cindy ziek werd. Cindy was een heel bijzonder hondje. (net als dat ieder hond bijzonder is en uniek). Cindy leek op een klein wit ijsbeertje maar was een echte dame.  

Ik wilde toen Cindy nog leefde begin Juli hier ervaringen horen over nierfalen bij hondjes. Dat was namelijk wat Cindy (ook) bleek te hebben. Net als Tessa haar hondenvriendinnetje die 17 september 2018 daaraan overleed.  

sterkte

wat een verhaal,voel je aub niet schuldig,je hebt alles gedaan wat in je macht lag,maar spike zijn lichaam was op,heel veel sterkte

29 juni is mijn lieve Luna overleden,ik wilde haar laten steriliseren,ze is niet uit de narcose gekomen (heb me ook zo schuldig gevoeld) ze was pas 1.5 jaar

Wat een verdrietig verhaal, ik krijg er ook tranen van.
De liefde die jij voor je kleine vriend voelt spat zo uit je woorden. Je heb uit liefde voor hem die beslissing genomen, nu heeft hij geen pijn meer, hij heeft een prachtig leven bij jou gehad en dat weet en voelt hij.
Het doet zoveel pijn je vriendje te moeten missen, praat er maar over, stop het verdriet niet weg.Ik heb ook mijn lieve kleine chi van 9 maanden moeten afgeven, ik weet hoe vreselijk dat is.
Dikke sterkteknuffel.

De liefde voor je hondje is duidelijk te merken uit je verhaal .

Je hebt alles gedaan om je schat een mooi leven te geven en dat is je gelukt. Sterkte met je verlies.

Soms staat het verstand en hart regelrecht tegen over elkaar, het is moeilijk maar wellicht de enige juiste beslissing. 

Virtuele knuffel 

Heel veel sterkte 

Hoe gaat het met je Danique?

Ik heb mijn verhaal over Cindy ook geschreven maar plaatsen lukt niet. Daar heb ik java script voor nodig.

Cindy, aanzetten is zo gebeurt, ga naar instellingen van het gebruik van je telefoon of tablet of laptop...daar kan je even kijken of de java aanstaat....en je kan hier toch ook reageren, dan kan je ook een topic openen...toch ? 

Hoi, ik ben erg benieuwd naar je verhaal. Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben die worstelt met deze gevoelens. Ik voel me nog altijd even verdrietig, er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb gehuild. Ik heb nog geen hulp ingeschakeld omdat ik dit nog te snel vindt. Het is vandaag 2 weken geleden. Ik vind het moeilijk om alleen thuis te zijn. Ik werk vanuit huis maar zit vandaag bij mijn moeder. Ik heb nog zoveel verdriet. De pijn is nog steeds zo intens. Ik probeer veel afleiding te zoeken maar dit is allemaal tijdelijk. Ik geef het heel veel tijd. Ook op het werk aangegeven dat ik niet lekker in mijn vel zit. Het is fijn om erover te praten maar het brengt hem niet terug. Ik probeer elke dag het beste ervan te maken maar heb het er nog erg moeilijk mee. Gelukkig zijn de mensen om me heen erg lief en begripvol. Ik heb veel steun aan mijn familie en vriendinnen. Hoe gaat het nu met jou? Hulp inschakelen zou ik overigens via een huisarts doen. Maar ik vind het nogal een stap, dus ik wil mezelf eerst meer tijd geven. Heel veel liefs en een digitale knuffel, Danique

"     Danique...Spike zal altijd van je blijven houden.... "

Willemijn _ baasje van Bams ¥ _ en Ozjin.

Dankjewel, wat ontzettend lief. De reacties doen me goed en heb ze dan ook stuk voor stuk allemaal al meerdere keren (met tranen in mijn ogen) gelezen. Mensen in mijn omgeving die geen hondenbezitters zijn of waren, kunnen het zich maar moeilijk voorstellen hoe ik mij voel. Daarom ben ik blij dat ik Spike zijn verhaal hier heb kunnen delen. Dat heeft ook wel geholpen moet ik zeggen, ik voelde mij 'rustiger' toen ik alles had opgeschreven. 

" wat een verhaal,voel je aub niet schuldig,je hebt alles gedaan wat in je macht lag,maar spike zijn lichaam was op,heel veel sterkte
 
29 juni is mijn lieve Luna overleden,ik wilde haar laten steriliseren,ze is niet uit de narcose gekomen (heb me ook zo schuldig gevoeld) ze was pas 1.5 jaar "

Liesbeth/Skinny

Wat een vreselijk verhaal, ik heb je forum gelezen. Werkelijk een nachtmerrie. Dankjewel voor je lieve reactie en ook jij heel veel sterkte

Jeetje, nog maar 9 maanden oud... wat is er gebeurd als ik mag vragen? Vreselijk wat een verdriet.

Dankjewel voor je lieve berichtje... Ben nog altijd even verdrietig, het huilen is nu wel -minder hysterisch- maar ik zit nog steeds in de fase van ongeloof. Al zijn spulletjes liggen nog in mijn huis, ik kan het niet weghalen dat maakt het definitief terwijl het is al definitief. Zijn eten uit de koelkast kan ik niet weggooien. De kleren die ik de laatste dagen droeg toen hij er nog wel was, waar zijn haartjes aan zitten, kan ik niet wassen. Het is zó pijnlijk nog. Gelukkig helpt mijn vriend hier wel bij, stap voor stap. Ook als ik bijv. naar de keuken loop, of mijn haren ga föhnen, dan liep hij achter mij aan. Ik denk bij werkelijk alles wat ik doe aan hem. Ik heb een mooi fotoboek gemaakt en foto's laten afdrukken. Het is fijn om iets tastbaars te hebben.

Hi, vervelend dat het niet lukt... Ik heb een linkje gevonden waar wat uitleg wordt gegeven, hopelijk lukt het hiermee.

https://www.enable-javascript.com/nl/

Kom gerust hier , er staat geen tijd voor rouwen, ook ik heb pas mijn grote liefde af moeten staan, voor vele heel veel  verdriet, mensen die gen hond hebben kunnen zich dat moeilijk voorstellen dat je om een geliefd dier rouwt. Hier komen en je uiten, dat helpt met verwerken en neem daar de tijd voor..

Ben nog altijd zo verdrietig ik mis hem enorm :-( ik huil nog elke dag... Mn kleine vriend... mijn leven is zo anders nu :-( voel me vreselijk

Danique, met vallen en opstaan zal het verdriet er zijn, de tijd nemen om te rouwen , huilen helpt, erover praten hoe je Spike mist, kan hier, al is het iedere dag....schrijf het van je af, hondeneigenaars begrijpen je verdriet, het gemis...en iedere dag zal het een stukje beter gaan, en koester de herinneringen, kijk naar de mooie dagen met Spike en niet alleen dat laatste stukje van het afscheid meis...

Wat vreselijk Danique... Dit grote verdriet laat ook zien hoe groot de liefde was tussen jou en je lieve kleine vriend. Neem de tijd en wees niet te hard voor jezelf! Heel veel sterkte.

Beste baasje van Spike (en anderen),

Het verdriet is er, laat het maar toe. 

Ik heb ook enorm veel verdriet en pijn over het overlijden van mijn kleine witte dikke Engelse Cindy. (foto) De glans is er af in alles. Aan mij heb je waarschijnlijk dus niet zoveel steun omdat ik zelf zoveel pijn heb.  Het knagende stukmakende: 'Had ik niet dit...had ik niet dat....'.

In de rust van NU overzie ik het allemaal anders...waarom is dat toch zo.  

'baasje' van Cindy 

Java lukt nog niet..ik ga iemand vragen te helpen.