Verhaal van Spike

Danique, heel veel sterkte! Wat je schrijft en voelt is voor mij heel herkenbaar.

Lieve allemaal,

jullie berichtjes doen mij goed... ik ben nog altijd even verdrietig en voel me vreselijk. Afleiding is fijn maar is maar tijdelijk ... ik kan me er maar niet bij neerleggen...

gisteren bij de ha geweest, ze heeft me doorverwezen om met iemand te gaan praten hierover... hopelijk gaat dat mij helpen... 

Wat goed dat je die stap hebt genomen Danique! Het kan heel fijn zijn om hierover te praten met iemand. Het is ook niet zomaar wat hoor, het verlies van een dierbare. Ik hoop dat het je een beetje helpt/oplucht. Sterkte ermee 

Lieve Spike ik mis je elke dag zo ontzettend. Elke avond zetten we jouw urn op de slaapkamer omdat je ook altijd bij ons op de slaapkamer sliep en zeggen we je welterusten. Ik denk je nog vaak te horen. Het gemis is zo intens. Mn gedachten blijven soms maar aan de gang. Wat als dit. Wat als dat. Huilbuien tot hyperventilatie aan toe. Ik kan gewoon niet beschrijven hoe erg ik je mis. Vandaag is het 4 weken geleden. Iedereen gaat maar door met het leven. Ik werk thuis en zit de hele dag alleen dat maakt het niet makkelijker. Ik krijg niks uit mn handen op werk. Mijn verdriet krijgt geen ruimte op werk. Je was altijd hier bij me. Mis je vreselijk en hou zielsveel van je mn lieve mannetje, voor altijd. Xxx

ps. Ik heb een boek gekocht voor rouwverwerking bij huisdieren, het heet: ‘dan neem je toch gewoon een nieuwe’. Het boek komt vandaag binnen ik ben benieuwd en zal hier een recensie achterlaten. Ik heb 31-8 pas een afspraak om met iemand te gaan praten. Ik ben zo bang dat ik me nooit meer beter kan voelen :-(

nog veel sterkte Danique weet hoe het is ben ook lang ziek geweest door mijn lieve queenie maar veel hulp gekregen hier door van mij af te schrijven ik heb lilly ook liefje maar ze vervangen nooit  ik wens je heel veel sterkte nog en over praten helpt ook veel liefs 

They say memories are golden
well maybe that is true.
I never wanted memories,
I only wanted you.

A million times I needed you,
a million times I cried.
If love alone could have saved you
you never would have died.

In life I loved you dearly,
In death I love you still.
In my heart you hold a place
no one could ever fill.

If tears could build a stairway
and heartache make a lane,
I'd walk the path to heaven
and bring you back again.

Our family chain is broken,
and nothing seems the same.
But as God calls us one by one,
the chain will link again.

Author unknown

Dit gedicht las ik net ...

Ik begrijp je verdriet Danique.

Ik zoek ook boeken over rouwverwerking als je je dierbare vriendinnetje, je hond,  verliest. Of dierbare vriendje.

Graag hoor ik je reactie op jouw boek. 

Lieve Danique,

Je verhaal is zo herkenbaar. Onze Django hebben we begin juni laten inslapen. Hij zat vol met tumoren in zijn buik. De dierenarts gaf al meteen aan dat het een zware tijd voor Django zou worden als we hem lieten opereren. En er was een hele grote kans dat Django helemaal niet meer beter werd. We hebben er lang over nagedacht. De dierenarts was eerlijk; Django was bijna 11 jaar. De dierenarts liet het ons zelf voelen aan de buik, waar je al een tumor voelde zitten. Een echo liet nog meer tumoren zien. De dierenarts vermoedde dat dit slechts het topje vd ijsberg was. Maar Django had nooit iets laten merken. Hij was altijd fit, vrolijk, speels. We gingen eigenlijk naar de dierenarts omdat hij onverklaarbaar dikker aan het worden was. De dierenarts gaf aan dat zolang Django nog zijn normale zelf was, hij nog kwaliteit van leven had... maar daarna ging het opeens hard. Django is van fitte, vrolijke, speelse hond heel snel “oud” geworden. Het begon ermee dat hij vaker zijn rust nam, weg vd kinderen. We konden steeds minder ver met hem wandelen. En uiteindelijk was zelfs de weg vd woonkamer tot aan de tuin te ver voor hem. Dan moest hij na het plassen gaan liggen uitrusten. Het was een zware beslissing. En soms vraag ik me ook af: had ik niet gewoon moeten aandringen? Toch opereren? De dierenarts raadde het af. Maar je was mijn maatje. Mijn harige kindje. Maar je was ook een echte bikkel. Misschien was je wel al veel eerder heel ziek en hield je je groot. Kon ik het hem maar vragen? Konden we nog maar 1 keer met het balletje spelen, samen op het speelveld. Lieve Django, ik hield van je en nu ben je veel te vroeg gestorven. Heb ik er wel goed aan gedaan? We missen je zo.

Dus lieve Danique, als hondenbezitsters, als hondenliefhebbers zullen we ons dit altijd blijven afvragen. We kunnen alleen troost nemen in de gedachte dat we handelen uit liefde voor onze honden. Heel veel sterkte

Wat een prachtig gedicht ik word er emotioneel van maar echt prachtig geschreven :-(... helemaal waar <3 ik ga vanavond beginnen met lezen ik laat het je weten hoe het boek is. Gaat het een beetje met jou? Is het nog gelukt met het uploaden van je verhaal?

Je gevoel is zo herkenbaar. Na het overlijden van mijn hond, waar ik 11 jaar lang alleen voor had gezorgd, kreeg ik soms paniekaanvallen en huilbuien die zomaar kwamen opzetten. Het heeft een jaar geduurd eer ik over hem kon praten zonder meteen in huilen uit te barsten. Het word beter, echt waar. Maar het duurt even, en zo hoort het ook, is mijn mening. Dat recht heb je..

Dankjewel dat is lief! en wat een leuke foto van jou en Marley :-)

Ja ik denk dat mijn hyperventilatie ook ontstaat vanuit paniek. Iedere dag weer kan ik het opnieuw niet geloven dat hij er niet meer is... Ik kan zo gewoon niet functioneren. ik heb zelfs mijn hormoonspiraal laten verwijderen gisteren, niet dat dat het verdriet en gemis gaat verzachten, maar ik voel me gewoon zo ontzettend slecht... Ik geloof je meteen als het een jaar gaat duren zo niet langer, en er is niets wat ik kan doen want hij is er niet meer. Ik schrijf dit met tranen, kon ik nog maar een keertje knuffelen... mis m zo .. pff. Ik heb maandag 31 augustus een afspraak om met iemand te gaan praten. Ik hoop echt dat zij mij kan helpen met verwerken. De schuld en spijtgevoelens zijn vreselijk om mee te leven 

Wat lief dat je jouw verhaal deelt met mij. Dat doet mij goed. Dan weet ik, dat het niet abnormaal is om mij zo te voelen. Lieve Django heeft nu geen pijn meer en je hebt hem heel veel leed bespaard... maar oh wat is het moeilijk de gevoelens achteraf... Spike was ook mijn baby. Ik noemde hem altijd mijn puppy. Dat was hij ook. Mijn puppy. Ook zit ik er steeds maar mee dat 13, bijna 14, niet oud is voor een chihuahua omdat de dierenarts dat had gezegd. Ik kan mezelf zo haten... Mis m zo. We zullen ons dit inderdaad altijd blijven afvragen... Ik ben wel heel blij met dit forum. Ik merk dat ik hier veel steun aan heb. Hoe gaat het nu overigens met rouwen?

Heb tranen in mijn ogen van dat gedichtje. Prachtig.

Danique, misschien is het fijn om van je af te schrijven ( hier natuurlijk!!) maar ook misschien in een mooi boekje wat je ergens kan kopen? Je gevoelens, mooie herinneringen etc opschrijven. Ik zelf heb dit gedaan en vond het fijn.

Nogmaals veel sterkte! 

Een mooi boekje maken is een idee. Ik heb ook het boek 'Dan neem je toch een nieuwe' bekeken. Niet gekocht. Wel herkenbaar dat ze schrijft pagina 1 ofzo  'Ik ben niet zo gelukkig zonder hem'. Heb ik ook. Ben erg depressief en de glans is

eraf, van alles 

Is dat rouw? 

Met iemand praten maar met wie? 

Weet dat jullie niet alleen zijn  en het verdriet blijft zo ook heb ik mijn hondje reeds 5j geleden moeten laten inslapen  wegens hart falen da geweest is kort ziek geweest maar  medicijnen hielpen niet  hier heb ik erg veel van mij afgeschreven  vooral het 1e jaar  iedereen heeft me helpen over te zetten hier  ik heb een andere hondje 5j toch vervangen ze ’nooit maar  je kan toch een andere mooi thuis geven al is het nog erg vroeg we begrijpen het verdriet erg goed en wil jullie erg veel sterkte wensen verder maar schrijf verder van je af heel veel liefs 

Ja Cindy dat is rouw, de automatische piloot staat aan.....geef het de tijd, niemand zegt hoeveel tijd , dat maakt jij zelf uit.....verdriet blijft bij je het gemis...dat zal er altijd zijn, maar bedenk dan ook dat er heel veel mooie herinneringen zijn , verdriet en herinneringen gaan samen, en echt er komt een tijd dat je achter je kijkt en glimlacht om al die mooie herinneringen....en zolang je die mooie herinneringen koester zal jouw lieverd altijd heel dicht bij je zijn....en praten met iemand...praat met iemand die dit ook heeft meegemaakt , en nu die glimlach heeft...en kom hier als je zo verdrietig ben, vele hebben het meegemaakt en vele zullen het weer meemaken.....praat erover dat verzacht de pijn...

Dat is waar Willemijn  iedereen hier maakt het mee jullie hebben mij er door heen  gehaald ook ik ben er nog steeds dankbaar voor en ook is zo ze altijd in je hart is en blijft  erg veel sterkte nog  voor jullie 

Ook ik heb een hond moeten laten inslapen..  ik herken me niet zo in het heel erg verdrietig zijn, maar waarschijnlijk komt dat omdat hij al een behoorlijke poos op medicatie leefde.  Waarmee hij wel heel erg vrolijk door het leven ging.

Toen er weer een mankement bij kwam hebben we gezegd nu is het klaar. En is hij hier thuis met de andere hond erbij ingeslapen. 

Ik wilde hem graag ook als een vrolijke hond blijven herinneren.

Iedere hondenbezitter komt voor deze beslissing te staan.  Als ondersteuning voor deze moeilijke beslissing kunt u het boekje “zijn wij niet te vroeg” geschreven door Hugo van Duijn lezen.

Dat is echt een aanrader. (vind ik)

Lieve Spike,

Ik kan het nog steeds niet geloven dat je hier niet meer bent. Mijn hart is gebroken en niks kan het lijmen. Niks kan dat repareren. Je bent nooit meer hier en je zal nooit meer hier zijn. Ik kan het maar niet bevatten. Ik kan het ook nog steeds niet geloven dat ik die onmogelijke keuze heb gemaakt. Spijtgevoelens blijven de kop op steken. Ik voelde me echt gelukkiger met jou in Mn leven. Het verdriet is nog steeds zo scherp en pijnlijk. Afleiding is van korte duur. Iedereen in Mn omgeving gaat door. Ik kan dat niet. Hoe doe ik dat. Ik moet opnieuw leren leven met dit gemis. Opnieuw leren leven zonder jou. Ben je niet bang nu je niet meer met mij samen bent? Heb je het niet koud? En als het onweert ben je dan niet bang. Ik mis je echt verschrikkelijk ik ga er  echt aan kapot.. alles ligt hier nog je speeltjes. Overal je foto’s. Ik weet gewoon echt niet hoe ik dit ooit een plekje kan geven.. dat ik je nooit meer kan kussen knuffelen of gewoon aan je kan ruiken. Ik kan het maar niet bevatten... zie ik je ooit wel weer ? 

lieve Danique heel veel sterkte verder we begrijpen het herinner de mooi momenten eens zal je het terug zien maar vooral in je hart voor altijd 

Ik begrijp je verdriet, de pijn . Ik heb hetzelfde over Cindy. Dezelfde vragen.  Iemand schreef me vorige week en mij troostte het een beetje  Misschien heb je er ook iets aan..' ze (Cindy)  blijft je spiritueel begeleiden op je pad...'   Je hebt er een Engel bij. 

Ik praat iedere dag tegen Cindy ( en haar vriendinnetje Tessa) die in 2018 overleed)  tegen haar foto's.

Heb je iets aan het boek dat jje  gekocht hebt? 

In Amerika zijn er veel.psychologen gespecialiseerd in rouw verdriet om overlijden van je hond. Ook veel zelfhulpgroepen. Was dat hier ook maar.  Denk aan de leuke uitjes met Spike. Aan de mooie herinneringen. Doe ik ook. 

Veel sterkte lieve Danique. 

Mijn allerliefste Spikie, m´n puppy, m´n baby,

Je bent hier niet meer en dat kan ik maar niet geloven. Je was ziek en je kon niet meer beter worden. Mama kon jou niet langer zien lijden dus moest ik jou laten gaan. De allerlaatste keer bij de dierenarts samen met Tim en oma en het vervelende prikje in je buik was om jou te verlossen van al die zorgen en angsten van je lekkende hartklep. Je hartje, je linkerboezem, was vergroot in een gevorderd stadium waardoor je af en toe wegviel. Dat was elke keer weer schrikken voor jou en voor mij en Tim. Je was zo moe ik zag het in je ogen. Je voelde je niet goed, je voelde je zo vaak rot. En elke keer moesten we langs de dierenarts omdat mama zich grote zorgen maakte. De medicijntjes die mama je elke dag gaf waar je niet elke keer op zat te wachten waren voor je hartje en om vocht af te drijven zodat je niet benauwd zou worden.

Je had betere dagen maar ook slechte en de dierenarts en cardioloog konden niks meer doen. Je hebt nog een keer een prikje gehad tegen misselijkheid zodat je je hopelijk wat beter ging voelen en beter ging eten. Het spijt me dat we zo vaak naar de dierenarts moesten. Dat vond je helemaal niks maar mama wilde niets liever dan dat je je gewoon fijn zou voelen. Deze rotziekte, die lekkende hartklep, kon mama voor jou niet meer repareren. Mama wilde niet dat jij je rot voelde. Mama wilde dat jij kon genieten van het leven maar daar bleef steeds minder van over. De klachten en symptomen zouden met verloop van tijd zich alleen maar gaan verergeren. Een aanval kon immers ook een fatale afloop hebben. Mama wist niet meer hoe ze je nog kon helpen. Door de pilletjes moest je zo vaak plassen, en elke keer moest het toch, ook al had je geen zin. Het spijt me daarvoor.

Lieve Spikie, je hoeft nu niet meer bang te zijn voor een aanval en je bent nu herenigd met je eigen echte mama en papa en misschien zelfs ook wel wat broertjes en zusjes en heel veel soortgenootjes waar je lekker mee kan spelen. Spelen en rennen zonder moe te worden. En er zijn vast oneindig veel kippies en je mag er zoveel eten als je maar wilt! En grillworst is er vast ook wel!!

Mama vindt het heel erg moeilijk nu je niet meer bij mij bent. Ik mis je met alles. Ik ben heel erg verdrietig maar je hoeft je om mij geen zorgen te maken, want er komt een dag dat we elkaar wel weer gaan zien en dan komt alles weer goed. Tim mist jou ook heel erg en we praten heel erg vaak over je en hoe erg we je missen en hoe fijn het was toen je hier nog met ons was. Ook Tim ga je ooit weer terugzien en ik weet zeker dat hij je meteen oppakt om te knuffelen en kusjes op je hoofd geeft en dan kan jij hem ook kusjes geven. Uiteindelijk komen we weer met z’n drieën bij elkaar, beloofd.

Tot die tijd, totdat we elkaar weer zien bij de regenboogbrug en we weer kunnen knuffelen en kusjes geven, gaat mama elke dag aan jou denken en elke dag een kaarsje voor jou branden. Ik zal je nooit vergeten en je hebt voor altijd een bijzonder plekje in mijn hart en ook bij die van Tim. We missen je zo ontzettend en ik weet jij ons ook maar dat hoeft niet liefje want de dag dat we elkaar weer gaan zien breekt vanzelf aan. Je gaat je lekker vermaken met lekker eten, je favo piepballetjes en jouw soortgenootjes willen dolgraag dat je met ze komt spelen dus ga maar snel!

Je bent voor altijd in m´n hart en ook die van Tim we missen je super erg en houden super veel van je.

Tot ooit mijn lieve Spikie en i love you.

Liefs Danique

Lieve Danique  het is goed dat je schrijft  ik hoop dat het een beetje helpt  misschien is het nog te vroeg  ik heb het ook mee gemaakt zoals heel veel  hier  en ik heb overal  haar  foto's staan en een foto boek gemaakt met haar foto's en herinneringen ik hoop dat het ooit helpt je lieverd is voor altijd bij jou in je hart en ooit zal je terug knuffelen maar hij heeft het heel goed gehad bij jullie  en jou heel dankbaar zijn heel erg lief s

Het boek is heel erg fijn om te lezen, ik lees hem helemaal samen met mijn vriend die ook verdrietig is maar er wel vrede mee heeft, anders dan ik. Ik praat er nu ook met een professioneel iemand over, maar zij is geen rouwspecialist... ik probeer Spike op een positieve manier te herdenken maar ik blijf maar afdwalen naar het moment bij de dierenarts. Dat IK hem mee heb genomen de auto in die laatste keer en dat IK hem heb vastgehouden. Ik vind het een traumatische ervaring. Het helpt (denk ik) wel nu ik met iemand erover praat. Ik weet het ook niet anders aan haar te verkopen dan dat ik rationeel gezien gewoon een goede keuze heb gemaakt. Ik heb hem uit zijn lijden verlost, hij was ongeneeslijk ziek. Met de medicatie konden we alleen nog maar rekken. Toch voelt het niet (altijd) zo omdat hij zich ineens weer wat beter ging voelen nadat we de afspraak hadden gemaakt... het is zo dubbel... kan het maar niet geloven ik voel een stukje onmacht ik kan niks doen ik kan het niet terugdraaien :-(. Maar dan ook weer. Terugdraaien en dan... Ik heb het er erg moeilijk mee en het verdriet overvalt mij heel erg. Ik praat iedere dag tegen Spike zijn urn. en savonds zetten we hem op de slaapkamer want daar had hij zijn eigen mandje. elke dag branden we een kaarsje en zeggen we hem samen welterusten. al zijn speeltjes en mandjes staan nog door het huis heen. de praktijkondersteuner zegt dat ik het moet opruimen maar ik vind dit erg moeilijk... hoe gaan jullie hiermee om? Ik kan ook maar niet de kleren wassen die ik heb gedragen, toen hij er nog wel was... zijn medicatie ligt nog in de kast. zijn speelgoed, zijn mandje in het raam, zijn trapje bij de bank... zijn riem hangt er nog.. alles. Dit kan ik toch niet zomaar opruimen..

Hi Nadine, dank voor je berichtje. Wanneer wist je dat je klaar was voor een nieuw hondje? Niemand kan mijn Spike ooit vervangen inderdaad... hij heeft voor altijd een speciaal plekje in mijn hart

Dat boekje heb ik (en mijn vriend) inderdaad gelezen, al toen Spike er nog was... Erg mooi (en realistisch) geschreven. Toen hebben we ook concrete afspraken gemaakt. We hadden gezegd: als hij nog één keer naar de dierenarts moet omdat hij zich weer zó rot voelt... dan moeten we die vreselijke keuze maken. die keer kwam maar toen toch die vreselijke keuze niet gemaakt, je gaat meten met andere maten. dus we zaten er al langer mee, maar dat maakt het niet minder makkelijk. ik lees nu het boek: 'dan neem je toch gewoon een nieuwe'. gaat over een ruwharige teckel die om dezelfde problemen is ingeslapen. ik haal er wel steun uit, ook zeker een aanrader dus voor mensen die met dezelfde hoeveelheid verdriet kampen als ik.

Mijn knapste mannetje, oh wat mis ik jou...