Verhaal van Spike

zo mooi Danique wat een schatje  het is echt  verdrietig  hoor  het zal altijd verder leven in je hart na 5 maand heb ik lily gekocht  mijn zusje  had ook 1 en ze is heel lief maar ook queenie zal ze nooit vervangen  dat is bij allen zo nog veel sterkte hoor  blijft schrijven en lezen het helpt 

Voor iedereen is het anders wanneer je weer toe bent aan een andere hond.

Ik persoonlijk zou nooit zonder hond in huis kunnen. Allebei de keren hadden we op dat moment nog een andere hond in huis en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik denk dat ik anders compleet ingestort was en nu moet je ook verder voor je andere hond waarvan je ook zoveel houdt.

Ik wens je nogmaals veel sterkte toe en wie weet ga je ooit wel weer zoveel van een andere hond houden.

Prachtige foto Danique

Klaar voor een nieuw maatje dat ben je eigenlijk nimmer na de dood van je trouwe maatje, het komt op je weg..en als het zover is en je hebt een nieuwe hond in huis dan moet je daar voor zorgen, klaar staan, en dan zal de pijn minder worden je moet immers door, en vergeten, nee tuurlijk niet en dat gebeurd ook niet.

Happy birthday mijn liefste, vandaag zou je 14 jaar oud zijn geworden. Ik hoop dat je een fantastische verjaardag hebt daarboven ... miss you

Denk maar extra veel aan hem op zijn verjaardag

Nog veel sterkte Danique hij zal het vieren met al de lieverds om hem in veel mooi herinneren  voor al vandaag 

Wat een prachtig gedicht ik word er emotioneel van maar echt prachtig geschreven :-(... helemaal waar <3 ik ga vanavond beginnen met lezen ik laat het je weten hoe het boek is. Gaat het een beetje met jou? Is het nog gelukt met het uploaden van je verhaal? Danique

Hallo Danique,

Hier Cindy. Nou ja..zo heet Cindy mijn (overleden) hondje dus 8 juli 2020. Nee het lukt niet om Cindies verhaal in een nieuwe topic te zetten. Ik ga dat boek ook kopen. 'Dan neem je toch een nieuwe'. Tot nu toe niet gedaan omdat ik mijn eigen proces niet wilde wegduwen. maar af en toe een klein stukje lezen is een heel goed idee.  Ik heb nog steeds enorme huilbuien/dan doet het zo'n pijn dat het gegaan is zoals het gegaan is en dat terwijl ze mijn allesje was. (samen met haar overleden (17 september 2018) vriendinnetje Tessa. Verder schrijf ik een natuurgeneeskundige aan. Zij heeft me haar schriptie gestuurd over het overlijden van je hond. Ik mis mijn Cindy meer dan ik ooit had kunnen bedenken. Tegelijkertijd voel ik haar nog bij me. Ik praat ook tegen Cindy, en haar spulletjes blijven er ook staan. Waarom wegdoen? 

Af e toe kan ik het aan om naar de filmpjes te kijken die ik maakte vooral buiten, wandelingen.. hoe ze naar de keuken rende als we weer thuis aankwamen...happies.  

De band met Cindy was en is ondefinieerbaar. Voor mij zijn ze vonkjes van de (onvoorwaardelijke) liefde.   Ik probeer vrede te krijgen met haar laatste week. Ik maak fouten ben maar een mens. De dierenarts heeft ook foutjes gemaakt. De les is 'heel goed opletten en meedenken'. 

Als ik jouw berichtjes lees (en van de anderen) heb ik tranen in mijn ogen. Omdat je (jullie) heel veel van Spike houden en hebben gehouden. En dat is mooi, dat weten ze, dat hebben ze gevoeld en dat voelen ze nog.  

Lieve Spike, mis je nog zo ontzettend iedere dag. Ik heb het nog vaak erg moeilijk. Foto’s en filmpjes terug kijken vind ik nog steeds moeilijk. De scherpe randjes gaan er nu een klein beetje af maar pff wat mis ik jou vreselijk :’-(... het leven is gewoon minder leuk nu jij er niet meer bent :-(... ik droomde dat je er was, hier bij me, we knuffelde en ik gaf je kusjes. Ik wilde schreeuwen en gillen naar mijn vriend, er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik slaap vaak nog slecht. De praktijkondersteuner zegt dat het allemaal hoort bij het verwerken. Nog altijd branden wij altijd elke avond een kaarsje in jouw urn. Mis je vreselijk liefje. Mama houdt tot in de eeuwigheid van jou. <3

Vandaag is het 3 maanden geleden. Ik voel me vreselijk. Ik slaap niet.. ben in staat om de dierenarts te bellen om te vragen of ik het wel goed heb gedaan.. kan gewoon niet geloven dat hij er niet meer is, er is gewoon niks wat ik kan doen want niks brengt hem terug :-‘(

Wees niet te hard voor jezelf Danique. Niks hiervan is jouw schuld en jouw keuzes heb je gemaakt uit liefde voor Spike! Heel veel sterkte vandaag

Het is heel moeilijk om dat niet te zijn... heel vaak voel ik me zo schuldig. Ik heb zijn leven ontnomen  ik kan dat niet terugdraaien, voor mijn gevoel kan ik dit nooit een plekje gaan geven.

ik ben benieuwd of hier meer mensen zijn die zich zó afschuwelijk voelen na het laten inslapen van je hondje ... het zou me goed doen om met wat meer mensen erover te praten. Mensen in mijn omgeving beseffen zich niet hoe ik mij voel en ik vind het daardoor lastig om met ze te praten..

Ik bedoel hoe ga je gewoon maar door met leven na zo ‘ n groot verlies ? Alles gaat maar door maar mijn wereld staat nog altijd stil

Lieve Danique

Ik worstel met een soortgelijke verdriet. Pijn vragen achteraf..ik had het anders moeten doen..? Ik

mis

Cindy zo! Mijn hondje. Zie foto.

Ik heb gehandeld uit paniek, Cindy over het hoofd gezien daardoor. Ik heb het boek ' communiceren met dieren' gelezen. Ik had me meer moeten afstemmen op mijn lieve wijze Cindy. Haar mandjes staan overal die laat ik staan. Iedere avond een kaarsje ( en haar voorganger s). 

We zijn mensen niet onfeilbaar. 

Ik accepteer dat nu wel. We leven in het Nu. En op dat moment dachten we en handelden we zoals we deden. In mijn situatie..ik vond het onverdraaglijk dat ze zou lijden. Was ik daardoor niet te vroeg*? Ik heb teveel met haar gesleept naar de dierenarts. Ik zag haar ogen niet, als ik naar haar gekeken had, had ik gezien dat ze daardoor juist zo leed. Ik ben wellicht niet de juiste persoon om je te helpen. 

Ik denk met liefde  aan mijn dierbare Cindy,  ook naar mezelf probeer ik dat N.m dat ik en ( en jullie met spike!) je best hebben gedaan. 

Voor mijn huis ligt een wit steentje met haar naam met een witte roos. Zodat iedereen ziet hoe belangrijk ze was voor mij, voor ons. 

Lieve Danique

Ik worstel met een soortgelijke verdriet. Pijn vragen achteraf..ik had het anders moeten doen..? Ik

mis

Cindy zo! Mijn hondje. Zie foto.

Ik heb gehandeld uit paniek, Cindy over het hoofd gezien daardoor. Ik heb het boek ' communiceren met dieren' gelezen. Ik had me meer moeten afstemmen op mijn lieve wijze Cindy. Haar mandjes staan overal die laat ik staan. Iedere avond een kaarsje ( en haar voorganger s). 

We zijn mensen niet onfeilbaar. 

Ik accepteer dat nu wel. We leven in het Nu. En op dat moment dachten we en handelden we zoals we deden. In mijn situatie..ik vond het onverdraaglijk dat ze zou lijden. Was ik daardoor niet te vroeg*? Ik heb teveel met haar gesleept naar de dierenarts. Ik zag haar ogen niet, als ik naar haar gekeken had, had ik gezien dat ze daardoor juist zo leed. Ik ben wellicht niet de juiste persoon om je te helpen. 

Ik denk met liefde  aan mijn dierbare Cindy,  ook naar mezelf probeer ik dat N.m dat ik en ( en jullie met spike!) je best hebben gedaan. 

Voor mijn huis ligt een wit steentje met haar naam met een witte roos. Zodat iedereen ziet hoe belangrijk ze was voor mij, voor ons. 

Hi Danique, ik heb je verhaal gelezen en weet niet of je dit nog leest maar wat een prachtig hondje jouw lieve Spike. Ik heb zelf 2 dagen geleden mijn hondje Mies verloren en herkende ontzettend veel dingen uit jouw verhaal. De twijfels, de liefde, de schuldgevoelens, hoe had ik het anders of beter kunnen doen... Mies had steeds last van haar buik, kotsen en diarree. Meestal herstelde zich dat vanzelf weer na een dagje (ook vaak bij de da geweest) maar 1,5 maand geleden bleken haar nieren het niet meer goed te doen. De klachten werden erger en ze hield op met eten. Echt van asks geprobeerd, naar verschillende da's geweest, homeopathie, noem het maar op. De dag dat we haar uiteindelijk in hebben laten slapen heb ik 's ochtends nog gedacht, we gaan nog naar een andere da. Maar ik besefte me dat het echt geen zin had. Ik heb mezelf ook dingen kwalijk genomen, zoals waarom gaf ik haar dat en dat eten, daarvan kreeg ze juist weer diarree, of had ik niet al veel eerder haar nieren moeten laten checken etc. Het ergste was (en is) misschien het schuldgevoel dat ik de opdracht heb gegeven haar leven te beëindigen. Dat vind ik nog wel het zwaarste. Hoe kon ik mijn meisje nou vermoorden, zo voelt het gewoon :( maar zo is het niet. Ze was ziek en daar heeft niemand voor gekozen. Net zoals jouw spike ziek was en daar kon jij niks aan doen. Het enige wat je hebt gedaan is hem zoveel en zo goed mogelijk helpen, want je hield een houdt zielsveel van hem! En dat heeft hij geweten! Wat jij allemaal voor hem hebt gedaan! En op zijn laatste dag naar het strand, dat is toch geweldig! Ja het is bijna ondragelijk dat we onze kindjes kwijt zijn... Maar laten we onszelf ten minste niks kwalijk nemen en onszelf eraan herinneren dat wij niet hebben gekozen voor de ziekte, maar wel hebben gevochten voor onze hondjes! Ik wens je alle liefde toe en weet dat Spike nog steeds met jou verbonden is een blijft, net zoals mijn lieve Mies voor altijd een onderdeel van mij zal zijn..!

Hi Marte, dankjewel voor je lieve bericht. Met dikke rollende tranen over mijn wangen gelezen. Spike was mijn kindje (ik heb (nog) geen kinderen) en om die opdracht te moeten geven is onmenselijk. Ik had ook tot het allerlaatste moment twijfels... Ik heb daar ook veel last van... Fijn om te lezen dat er herkenning is in mijn verhaal, dat geeft mij troost dat ik weet dat ik niet de enige ben met deze gevoelens... ik heb zoveel gelezen over het ‘laatste hoofdstuk’ bij hondjes en kan alleen maar zeggen dat je voor Mies de juiste keuze hebt gemaakt. Gecondoleerd en heel veel sterkte met dit grote verlies. Ik worstel elke dag nog met vreselijke gevoelens en heb regelmatig paniekaanvallen die gepaard gaan met hyperventilatie :(. Elke 2 weken praat ik met de praktijkondersteuner erover, iets wat me wel een beetje op de been houdt. Maar ik had dit vooraf niet overzien, het verdriet overvalt me van alle kanten en soms zie ik geen oplossing want hij kan niet terugkomen, ik kan de tijd niet terugdraaien, nooit meer :-(. Veel sterkte de komende tijd, gelukkig zijn hier veel mensen die precies weten hoe we ons voelen. We zijn ons aan het oriënteren voor een nieuw pupje, de gedachte van een nieuw hondje maakt me wel blij. Alhoewel mijn liefste Spike nooit te vervangen is, iets wat ik zeker weet. Hij en Mies leven voort in onze harten <3. Ik wens jou ook veel liefde en kracht toe.

Ik had ook niet verwacht dat dit allemaal op me af zou komen. Voordat ik de beslissing had genomen heb ik echt alles mogelijke over euthenasie gelezen en met zoveel mensen gepraat die ook allemaal een andere mening hadden over euthenasie wat het eigenlijk nog moeilijker maakte voor mij. Ik ben ook toen ze nog leefde door een psychologische hel gegaan, wist echt niet wat ik nou moet doen en bleef maar malen en nadenken. Maar ik realiseerde me wel dat er 2 opties waren, of ik liet haar over aan een natuurlijke dood en dan zou ze nog heel wat hebben geleden want ze voelde zich echt rot, of ik liet haar inslapen, wat voelde als moord. Beide opties waren vreselijk in mijn ogen! Ik had echt niet verwacht dat ik zoveel moeite zou hebben met in laten slapen, ja je doet het voor je hond maar het voelt totaal niet zo!! Maar hoe dan ook was ze binnen afzienbare tijd overleden hoe we het ook wenden of keren en daar hadden wij met alle macht in de wereld niks aan kunnen doen! Hoe oneerlijk, gemeen en ondragelijk het ook is...
Haar dood heeft echt heel veel dingen naar boven gebracht, ik denk ineens veel meer na over leven en dood enzo. En inderdaad dat ze weg is en dat je dat niet meer kan omkeren... Dat onomkeerbare maakt het zo moeilijk te accepteren op de een of andere manier. Een vreselijk gevoel. Maar ik denk dus dat dat gevoel alleen weg gaat als je het wél accepteert. Ik ben daar ook nog niet hoor... Maar we komen er wel.

Danique. Maar dit was ook geen keuze. Je kon maar 1 kant op. Spike was al heel slecht, en als je nog langer had gewacht was hij flink gaan lijden. Dus er was maar 1 beslissing mogelijk. Dus geen schuldgevoel of twijfel, dat kan gewoon niet. Bedenk maar wat Spike er aan had gehad als je deze beslissing niet had gemaakt....dat zou heel zielig zijn. Feit is dat honden bijna nooit pijnvrij uit zichzelf komen te overlijden, dat gebeurd met een hoop pijn en waarschijnlijk paniek bij zo'n diertje. Spike was hoogstwaarschijnlijk ook wel overleden en niet op de serene manier waar we allemaal op hopen. Berust je in het feit dat je hem dat bespaard heb.

5 Jaar geleden heb ik mijn hond laten inslapen. Hij bloedde intern door een mildtumor. Het was over en uit. Dus beslissing gemaakt en paar uur later was hij ingeslapen. Het was het enige juiste besluit. Anders zou hij doodbloeden. Nou...dat ging niet gebeuren. Ik heb het daarna heel erg moeilijk gehad. Huilen op rare momenten en idd ook paniekmomenten en hyperventilatie. Maar het ging bij mij er niet om dat ik twijfelde aan de beslissing, maar omdat ik het zonder hem moest gaan doen. En dat leek een ondragelijk iets. Na 1 jaar kon ik eindelijk een keer over hem praten zonder meteen in huilen uit te barsten.  Maar nu, 5 jaar later, is het dragelijk. En herdenken we hem als de geweldige hond dat hij was.

Ik herken wat je schrijft, over nadenken over leven na de dood. Iets waar ik nooit bij stilstond. De dood vond ik altijd een naar onderwerp maar ik kan er nu prima over praten en over nadenken. Het accepteren ben ik ook nog lang niet. Het voelt nog steeds alsof ik zijn leven heb ontnomen... het onomkeerbare kan ik met mijn verstand niet bij. Ik hoop ooit wel vredig mijn lieve Spike te kunnen herdenken ipv dit vreselijke gevoel van onmacht en schuld... en ik het kan accepteren en een plekje kan geven. Volgens de psycholoog is het niet alleen schuld, maar ook gewoon missen. En ja ik mis hem zo erg. Ik heb nu als opdracht meegekregen om foto’s en filmpjes terug te kijken en mijn lange forum verhaal steeds opnieuw te lezen maar het is gewoon nog té pijnlijk. Ik kan geen foto’s of filmpjes terugkijken, dat is echt mezelf heel erg pijnigen. Ik hoop met heel heel heel erg veel tijd dat de pijn uiteindelijk verzacht :-(. Ik probeer mezelf ook steeds toe te spreken. Spike was ongeneeslijk ziek. Hij had een lekkende hartklep en kon niet meer beter worden, het kon alleen maar verslechteren. Maar ook bekend met dit ziektebeeld is dat het lang onder controle kan blijven adhv medicatie. En de cardioloog gaf een levensverwachting van 12-15 maanden. De dierenarts vond hem met 13jaar niet oud. En hij was zo sterk. Het was echt een taaie. Ja hij was moe door het laatste weekend maar ik was ook veel te obsessief met hem bezig. Heb ik hem niet veel te snel laten inslapen. Hij was gewoon moe. Ik was zelf oververmoeid kon ik wel een goede keuze maken. Ik had het toch nog kunnen aankijken... Etc. Etc. Zo gaan mijn piekerende nachten...vreselijk echt. Ik hoop oprecht het ooit een plekje te kunnen geven...

Hi Chantal, je bericht heb ik al meerdere keren gelezen en het geeft me veel kracht. Ik heb geen mensen in mijn omgeving die begrijpen wat ik nu voel of die zelf honden hebben (gehad). Ik voel me rustig als ik je bericht lees dus ik ga die zeker nog vaker teruglezen. Ik kan ook niks anders zeggen dan dat je gelijk hebt. Toch in opwelling van emoties kan ik haast niet meer rationeel nadenken. Terwijl ik toch een vrij nuchter persoon ben van mezelf. Spike was een taaie. Maar hij was wel vaak bang van dingen; en mijn grootste nachtmerrie was dat een aanval fataal zou zijn als de glazenwassers zouden komen en ik niet thuis was, dan zou hij zijn gaan blaffen en dan kon hij een aanval krijgen (ik durfde hem al bijna niet meer alleen te laten). Dat ik hem dat heb bespaard, dat hij niet alleen en bang hoefde te sterven of zou stikken door vocht achter zijn longen, een veel voorkomend gevolg van lekkende hartklep waar honden uiteindelijk aan overlijden, dat vind ik fijn ja. Maar tot het laatste moment twijfelde ik zo. Ik ben zo bang dat hij niet wist dat het afscheid naderde omdat ik alleen maar bezig was met andere dingen. Met zoeken naar antwoorden op internet of ik het wel of niet moest doorzetten terwijl ik met mijn aandacht bij hem had moeten zijn. Maar ik had nooit die keuze volledig kunnen maken denk ik. Het is nog maar kortgeleden. Ik hoop dat ik Spike op een dag ook op een positieve fijne warme manier kan herdenken zoals jullie dat nu ook kunnen zonder in paniek te raken.

Lieve Spike,

Vandaag moet ik je alweer 1 jaar missen. Ik mis je nog iedere dag, elke dag denk ik aan jou. Het gemis gaat nooit meer weg, de leegte die jij in mijn hart hebt achtergelaten . Ik ben door een zeer moeilijke tijd heen gegaan. Ik kan het soms nog steeds niet geloven. Nog steeds vraag ik mij wel eens af. Heb ik het zo wel goed voor jou gedaan. Maar je was ziek en je kon niet meer beter worden. We hebben je een lijdensweg bespaard. Maar oh wat mis ik je! Er loopt hier een kleine draak rond. Wat had ik graag gezien wat jij van hem vond, en hoe jij hem zou laten weten wat de regels hier in huis zijn op jouw manier. Ik hoop dat het fijn is waar je nu bent. Weet dat er geen dag is dat ik niet aan je denk mijn lieve Spikie, mijn eerste liefde voor altijd in m’n hart.