Niets doorhebben bij agressief gedrag

Mijn hondjes lopen ook los waar dat kan en als er iemand aankomt lijn ik ze even aan. 

Ik wandel voornamelijk aan het kanaal en daar is het lekker overzichtelijk.

Mijn hondjes zijn wel angstig voor grote, drukke honden omdat ze al meerdere keren zijn omgekegeld helaas, dus bij dat soort honden blaffen ze altijd. Dat is dus van mensen die ze gewoon los laten als ik die van mij aan de lijn heb.

Met honden die netjes rustig aan komen hebben ze geen moeite. 

" Precies, Penny!
Het is toch absurd dat iemand die anderen niét tot last is, zich daarvoor zou moeten verantwoorden. 
Lang geleden werd ik daar wel es kwaad om, dat ik moest uitleggen dat ik mijn hond weghoud voor de veiligheid van hùn hond. Meestal werd zelfs dat niet begrepen. 
Maar ondertussen kan het me niet meer schelen wat iemand denkt, ze doen maar, ik ontwijk ze gewoon.  "

Alaska's Finest!

Kon ik het maar zo makkelijk los laten, ik word er nog steeds echt boos van. Laatst bijvoorbeeld toen ik in het aanlijngebied aan het wachten was tot een groepje hondenbezitters met loslopende honden verder was gelopen. Het enige wat ik deed was wachten. Ik zei niets, vroeg niets en stond op zo'n afstand dat ze er geen last van hadden. Toch konden ze het niet hebben dat ik daar geduldig op hun stond te wachten en besloten mij aan te spreken (door uitdagend te schreeuwen of ik er soms langs wilde) en gingen ze daarna over op schelden en mij belachelijk maken.

Dat waren dus ook mensen van het type 'honden lossen het zelf wel op', 'honden moeten los lopen en dat moet ook overal kunnen' of 'alles komt altijd goed' en dat ik niet van dat type ben konden ze niet accepteren.

Wat erg, zeg. Wat bezielt die mensen toch... 

Wat woon jij in een nare omgeving zeg   Ik lees regelmatig deze dingen van je. Wat enorm jammer vind ik dat voor je

Dit kwam ik net tegen op Facebook. Het is een neutraal (neutraal in de zin van het gaat niet om onze eigen honden, dus hoeven we elkaar, of elkaars honden, niet te beoordelen of te veroordelen)  Het is ook een lang verhaal, maar neem je tijd er even voor, want het is echt te moeite...  en gewoon te goed om niet te delen en niet te lezen, wat je standpunt in deze discussie ook is. Het gaat over een Rottweiler en een Chihuahua, maar vooral over hun baasjes.

“Kom voorrrrr”. Ik schrik van de plotselinge kreet van de man die op het grasveld naast het hondenuitlaatpad staat. Net op het moment dat ik hem passeerde dacht ik nog, wat een enge man, wat staat hij daar nou in zijn eentje met die wollen grijze muts over zijn oren getrokken op dat grasveld.

Vanuit de bosjes komt er met een bloedgang een enorme rottweiler tevoorschijn. In een rechte lijn rent hij op de man af, en een centimeter voor zijn voeten gaat hij zitten en kijkt met zijn tong uit zijn mond enthousiast naar zijn baas. “Af”, klinkt het streng. De hond duikt direct plat op de grond. “Blijf”, zegt de man terwijl hij met zijn wijsvinger zijn commando kracht bij zet. De man draait zich om en loopt weg van de hond. Met grote stappen loopt hij mijn richting op. Het is een hele lange man. Zijn handen zitten diep in zijn zakken gestoken, tientallen gele bladeren verpulveren onder zijn zware bergschoenen.

Ik besef dat ik stil was blijven staan en loop snel verder. “Goedemiddag”, zegt de man met een vriendelijke stem die ik niet bij zijn uiterlijk vind passen. “Goedemiddag”. Langs zijn gezicht kijk ik naar de hond die nog steeds plat in het gras ligt. Wachtend op het seintje dat hij mag komen. 

De man besteedt geen aandacht aan de hond en lijkt meer geïnteresseerd in mij. Zijn ogen glijden over mijn lijf heen. Het geeft mij een ongemakkelijk gevoel. Ik kijk snel even om mij heen. In de verte komt er gelukkig iemand aanlopen. “Wat een goed opgevoede hond heeft U”, zeg ik terwijl ik een knikje maak met mijn hoofd richting de hond. 

De man kijkt voor het eerst ook weer even naar zijn hond waarop deze direct zijn hoofd nog iets hoger houdt. Als de man weer wegkijkt zakt het hoofd teleurgesteld weer naar beneden. Nog steeds geen nieuw commando. “Bedankt, dat is mijn passie. Honden trainen zit in mijn bloed”. “Knap hoor”, zeg ik gemeend en maakt aanstalten om weer door te lopen. 

De persoon die ik in de verte aan had zien komen lopen is nu heel dichtbij. Het is een jonge vrouw met een Chihuahua aan een riempje. Ze glimlacht naar ons. Ik zie dat haar ogen plotseling blijven hangen op de rottweiler in het gras en met een snelle beweging pakt ze direct haar hondje op en houdt deze op haar arm.  

“Waarom pak jij jouw hond op?”, vraagt de man. Hij fronst zijn donkere wenkbrauwen die hierdoor tegen de rand van zijn muts aangedrukt worden. “Omdat mijn hond bang is voor rottweilers, hij is vroeger aangevallen door een rottweiler ”. “Aangevallen?”, herhaalt de man. “Ja, toen hij klein was”. 

De man kijkt even naar het hondje op haar arm en begint dan hardop te lachen. “Toen die klein was?”, buldert hij. De vrouw glimlacht flauwtjes. De man blijft lachen. “Die rottweiler was zeker al heel oud dan?”. “Geen idee, hoezo vraagt u dat?”. 
“Nou, jouw hondje heeft de aanval van een rottweiler overleefd. Die rottweiler zal wel geen tanden meer gehad hebben dan denk ik. Of had hij wel bijtwonden?”. “Nee, ze had gelukkig niks”, zegt de vrouw bloedserieus.
De man kijkt haar aan alsof hij water ziet branden en schudt zijn hoofd. “Aangevallen, zei je toch net?” 

“Ik was er erg van geschrokken “, zei de vrouw zachtjes. Ik vermoed dat ze zelf ook wel weet dat dit waarschijnlijk geen echte aanval was geweest destijds. “Dus als ik het goed begrijp til jij nu je hondje bij iedere rottweiler op omdat jij er bang voor bent?”.  

Ik voel de spanning in de lucht hangen en vraag me af waarom ik hier nog bij sta. Ik heb totaal geen zin om in dit gesprek betrokken te zijn. Plotseling verandert de houding van de rustige vrouw. “Laat mij lekker mijn hondje beschermen als ik dat prettig vind”, schreeuwt ze ineens. Vanuit het niets geeft ze de man een harde duw tegen zijn schouder waardoor de Chihuahua zijn lip optrekt en hard begint te blaffen. 

Ik steek mijn hand op en besluit om snel verder te gaan. De man steekt allebei zijn handen in de lucht naar de vrouw met de Chihuahua en zegt: “Rustig maar hoor, ik wist niet dat je kwaad werd”.

“Kom Nero wij gaan lekker verder wandelen”, zegt de vrouw tegen haar hondje. Nero, denk ik, en lach in mezelf. Met gebogen hoofd vervolg ik mijn weg in de tegenovergestelde richting als de vrouw. De man blijft in het midden achter.  

Mijn hart slaat een slag over wanneer ik weer die enorme harde kreet hoor: “Kom voorrrrr!”. Wanneer ik achterom kijk zie ik hoe de hond dolenthousiast voor zijn eigenaar zit. De man aait hem en zegt: “Braaaaf Peertje”. Peertje! Hoe komt die erop denk ik.

De volgende dag zie ik de man stomtoevallig voor de tweede keer lopen. Peertje loopt dicht naast hem. Hij steekt zijn hand naar mij op. Ik zwaai terug en loop snel door. Vanuit een zijweg komt de vrouw met de Chihuahua aangelopen. 

De man ziet haar ook aankomen. Vliegensvlug tilt hij zijn rottweiler op. Een hand onder zijn buik en een hand onder zijn hals. De rottweiler hangt gewillig in zijn armen als hij de vrouw met de Chihuahua passeert. Zijn gezicht strak in de plooi. 

De vrouw laat haar Chihuahua op de grond lopen en kijkt naar dit vreemde tafereel met verbazing in haar ogen. Op het moment dat ze elkaar passeren zegt de man tegen zijn hond: “Niet bang zijn Peerke, alles komt goed”. 

“Wat doe je nou toch achterlijk”, zegt de vrouw met een veel te hoge stem. “Ja sorry, maar ik ben weleens aangevallen door een vrouw met een Chihuahua en sindsdien ben ik een beetje bang geworden.

( geschreven door Saskia Jansen storyteller)

Te leuk om niet te delen, toch? ???? 

Ik denk dat het 'probleem' is dat iedereen vanuit zijn eigen hond gaat redeneren en iedere hond is anders. Net dat er niet 1 manier is om een kind op te voeden.  Een ander 'probleem' is dat mensen het moeilijk vinden om gewoon te accepteren dat ze het oneens zijn met elkaar en in het oneindige standpunten blijven herhalen. Wie het laatste woord heeft heeft gelijk. Ik heb veel verschillende honden gehad met heel verschillende karakters. Daarom ben ik niet meer stellig. Ik heb er nu 3 die ieder een totaal andere aanpak nodig hebben en andere behoeftes. Zeker in interactie met andere honden. En ik geef les in een puppyklas en als ik dan maar 1 aanpak zou preken en die op iedereen zou plakken zou dat totaal niet werken. Je leert het meest van ervaring opdoen, fouten maken en daarvan leren en natuurlijk je eigen succes. Ik zie in de hondenwereld veel eigenwijze mensen die 1 methode preken tot ze een hond krijgen bij wie het niet werkt en pas dan worden ze milder. Daarbij vergeten mensen vaak dat een aardige toon vaak ook de helft doet. Niet alleen op een forum ook daarbuiten. Ik maak wandelingen voor mijn hond veel leuker als ik niet loop te stressen en te foeteren op anderen om me heen. 

Maar ik ga er toch nog altijd vanuit dat de meeste verhalen van forumleden eerlijk en oprecht zijn.

En daar twijfel ik bij sommige over...

Eigen ervaringen, inderdaad, heel graag.

Maar aub geen gefantaseerde dingen.

Ik ben altijd enorm allergisch voor dit soort kijk mijn honden eens goed onder controle zijn mannen. Ik ben zelf als kind door een rottweiler gebeten en die angst zit er nog steeds. Dus door de hond aan te lijnen zou de man mij ontzettend helpen. Hoe lief de hond ook is. Hier in de buurt loopt ook zo'n mannetjes. Zijn rottweiler luistert goed maar borstelt wel. Als ik hem zie zwaai ik vriendelijk en maak ik dat ik weg kom. En ik zou iedere hondenbaas echt eens willen aanraden om een keer op een Chihuahua te passen en ermee te gaan wandelen. Want schijnbaar besef je pas hoe kwetsbaar ze zijn als het je eigen verantwoordelijkheid is om ze heel te houden. Ik snap al die mensen die hun hondje optillen nu een stuk beter. Ik weet niet precies wat je bedoeling is met dit verhaal Pieter maar ik hoop dat je snapt dat de wereld niet zo zwart wit is. Als je een slechte ervaring heb gehad met een ras of je eigen hond reageer je nu eenmaal anders. Kwestie van een beetje begrip tonen en je een beetje aanpassen aan elkaar. 

Ik weet ook niet wat je bedoeling is van dit FB-vertelseltje. Alleen dat het erg aansluit bij wat Penny schreef:

"Ik vind het altijd jammer dat iedereen zich zo met andersmans hond (en elkaar) bemoeit. Laat iedereen gewoon doen wat ze zelf willen en waar ze zich zelf prettig bij voelen, ook als je het er misschien helemaal niet mee eens bent en het belachelijk vind. Ik wordt aangekeken (en aangesproken) alsof ik gestoord ben en dan vraag ik me altijd af, waarom? Waarom kunnen ze mij niet gewoon met rust laten en zich bezig houden met hun eigen keuzes en beslissingen?"

Wat voor iemand ben je, als je een onbekende op straat gaat uitlachen en bespotten? Waarom bemoeit die man zich met wat de vrouw doet, zij hindert hem toch op geen enkele manier? 

Het doet me denken aan de tijd dat ik veganistisch at (toen dat nog niet hip was). Toen vonden allerlei mensen het opeens noodzakelijk om dat in het belachelijke te trekken, ermee te spotten. Opeens was ik een konijn want ik at alleen maar gras. Pffff. Dan vroeg ik me ook af: waarom erger je je nu zo aan mijn keuze dat je me wil ridiculiseren, je hebt daar zelf toch totaal geen last van?

Mevrouw met de chihuahua was beter aan de overkant gaan lopen en die vervelende bemoeial links laten liggen.

Want zoals Twain zei: 'Never argue with idiots. They drag you down to their level and then beat you with experience.' 

Mooi verhaal, in de man zijn ogen zeer grappig, maar inderdaad, ik mocht een keer de Havenezer van mijn familielid meenemen naar een klein bos, daar lopen 3 wolfshonden, 1 zwarte Herder en een zeer klein hondje, normaal vind ik zo'n groep honden al niet fijn, maar met mijn vorige hond was het nooit een probleem.

Ze moesten ons passeren de de hele club kwam langs ons, de Havenezer hadden we aangelijnd, terwijl de laatste grootse hond voorbij kwam, valt de Havenezer aan in de achterpoot van de grote hond, de hond draaid zich om en neemt zo de kleine Havenzer in zijn mond met een lage grom, ik dacht, daar gaat de Havenzer, dood, en het is niet eens mijn hond, maar de hond wist blijkbaar heel goed wat hij deed, want hij liet los en ging er vandoor. Moet je voorstellen, het hoofd van die hond was net zo groot als de Havenezer, je schrikt je echt rot.

Maar toch, sindsdien durf ik niet meer dat kleine Havenertje mee te nemen, doodeng zo'n klein hond en dan zo'n grote hond.

Er was niks gebeurd, de wolfshonden (ik weet het ras niet maar ze waren indrukwekkend) staan wel bekend dat ze rellen tegen andere honden, maar die ene wist heel goed wat hij deed, de Havenezer had geen schrammetje, nu met mijn huidige hond zou ik ze niet graag tegen komen, maar dat is omdat mijn hond nogal een kort lontje heeft. Oh en de Havenzer heeft er niks van geleerd.

In ieder geval, ik begreep een stuk beter waarom mensen hun hond op tillen, soms vind ik het wel raar als mijn hond aangelijnd is, maar ja, die vrouw weet niet dat ik gewoon mijn hond kort houd, dus ach, laat ze lekker.

Mijn hond is aan de lijn niet aardig, los is hij heel anders, maar hij heeft wel een kort lontje, waarschuwt best snel, aan de lijn valt hij uit, geen idee of hij echt zou bijten, maar ik ga het maar niet uitproberen.

Je weet nooit wat het verhaal is achter de hond die opgetild word, misschien gewond, operatie gehad, misschien niet sociaal, of heel bang, ik vind het allemaal prima..

Ik vind het trouwens vreselijk als bazen zo hun commando's schreeuwen naar hun honden, en ik mis dat belonen van de hond, dat maakt een hond zo blij.

Aan de andere kant vind ik het fijn als iemand een hond heeft die luistert, dus het is heel dubbel.

Mijn moeder zei altijd: don’t cry over spilled milk.

Als mensen commentaar of kritiek op mij hebben, wens ik ze succes met hun leven en wens ze een fijne dag.

Je weet nooit waarom mensen reageren, zoals ze doen. Wellicht net ontslagen, ruzie thuis, afgewezen of gewoon te lang geen s.. gehad.

Ik betrek het niet op mezelf, waarom zou ik.

Ik vind het leuk om anderen te helpen. (Net zo als anderen hier)

 Doe er wat mee of niet, om het even.

Het is interessant verschillende visies naast elkaar te zien en om van gedachte te wisselen, dat is het doel van een forum.

Schiet me iets te binnen, soms begrijp ik mensen  niet, aan de ene kant mij regelmatig om tips en advies vragen per pb en aan de andere kant, hier me willen kleineren.

Prima, succes, ik lig er niet wakker van.

Snap het niet helemaal. 

Mochten jullie weer een vraag hebben, stel ze gerust via pb ik ben altijd bereid mee te denken.

Dat verhaal doet mij herinneren aan een akkefietje dat ik meemaakte toen udhai 10 weken was. Ik kwam iemand die ik kende tegen en we geraakten aan de praat. Komt er een man met een akita die netjes naast hem loopt voorbij. Udhai stond aan de buiten kant en ik stond tussen de voorbijgaande man en udhai. De man stopt en ik zei dat ik niet wilde dat udhai met die hond ging kennismaken en dat ik liever had dat hij gewoon door liep. Zegt die man “zo ga je uw hond niet sociaal krijgen” zijn zin was nog niet uit en wil die akita udhai aanvallen (udhai lokte niets uit). Gelukkig stond ik daar dus nog steeds tussen maar ik wil niet weten wat er gebeurd was moest ik Udhai wel hebben laten kennismaken. 

en ja ook ik heb udhai wel eens opgepakt toen hij pup was. En kijk eens aan Udhai is een super sociale hond (inmiddels 5 jaar). 

Beste mensen,
Denken jullie nu echt dat dit een waargebeurd verhaal is, dat echt is??  Het is meer wat men "een parabel" noemt.  Had ik dat er bij moeten schrijven?  Was ik al weer onvolledig??   Moet ik overal een tekeningetje bijmaken? 

Het is verder ook een heel oud verhaaltje hoor.  Je vindt het ook in verschillende versies op het internet: Zo is in een andere versie de Rottweiler vervangen een Mechelse Herder, in nog een andere versie gaat het dan weer om een Stafford, enz...  (Wellicht bestaan er nog tal van andere versies met bv. een Duitse dog, een Husky of om nog wat extra te overdrijven een Argentijnse Dog... ) 
IK heb het verhaal gewoon gedeeld omdat ik het nog steeds een goed geschreven stuk vindt. Er zitten een aantal verdoken boodschappen in...  die voor interpretatie vatbaar zijn maar ook humor met een knipoog. De algemene moraal van dit verhaal is hopelijk toch wel duidelijk voor iedereen? 

Wie goed zou lezen en daarover zou nadenken, zou het ook door hebben. Voor zoiets te begrijpen hoef je geen professor te zijn, bijvoorbeeld: De verteller spreekt hier over een "enorme Rottweiler"...  maar hij beschrijft later in het verhaal wel dat hij zijn hond met gemak vastpakt.  Dan moet dan wel een hele sterke beer zijn hé, om die enorme Rottweiler zomaar even op te tillen en ermee verder te wandelen. 
Verder zie je ook een laagje "humor met een knipoog" erin verwerkt. Zo heeft de verteller de Rottweiler de  atypische naam "Peertje" gegeven en de Chihuahua kreek de stereotype naam "Nero".  Blijkbaar zeuren hier mensen hierover...  maar ik vind het wel leuk dat dit soort humor er in wordt verwerkt wordt... net om aan te geven dat het verhaal niet echt is, maar dat het om de boodschap gaat die op een vlotte en leuke leesbare manier wordt gebracht.  Ook met het beschrijven van het commando "zit voorrrrr" (bewust met 4 R'en geschreven) duidt de schrijver op subtiele manier het stereotype-Rottweilerbaasje aan...  terwijl de meeste Rottweilerbaasjes gewone mannen en vrouwen zijn zonder zulke militaire karaktertrekjes en helemaal niet op die manier met hun Rottweiler of hun Mechelaar omgaan... 
Tot slot hierbij, Enerzijds maakt de schrijver de situatie die hij/zij beschrijft heel herkenbaar...  maar anderzijds is ze nooit helemaal vergelijkbaar met iets wat jij als lezer wellicht al hebt meegemaakt...  ook dat is "de kunst van een goed schrijfsel".  Ik ken de oorsprong van dit verhaal niet (en zoals gezegd, het bestaat intussen al in verschillende versies), maar ik heb de indruk dat het originele stuk ooit geschreven is door een goede en wellicht professionele schrijver.  

Maar dus, en nogmaals voor alle duidelijkheid, Ik heb dit niet alleen gedeeld omdat de boodschap (of de "moraal van het verhaal") gelinkt is aan de discussies hier...   maar ik heb het ook en vooral gedeeld omdat ik na al dat venijn (nu al voor een tweede keer) eens iets neutraal en dit keer ook iets "luchtig" er wou inbrengen.    

Of zijn we door de Corona-crisis nu ineens allemaal zo verzuurd geworden dat we nergens meer mee kunnen lachen... en overal iets "slecht" of "negatief" achter moeten gaan zoeken?   Geeft de Corona ons nu het recht of het motief om elkaar steeds maar weer opnieuw en opnieuw en opnieuw te gaan afbreken? (Akkoord ik heb het ook wel eens gedaan, maar er zijn hier enkelen die het steeds maar weer opnieuw, en opnieuw en opnieuw doen). 

Enfin, ik kan iedereen maar aanraden om de tekst nog eens te lezen, maar nu wat luchtiger en met een goedlachse knipoog...   dan zal de wandeling met je trouwe vriend(en) straks (ondanks wat of wie je ook tegen komt) een stuk luchtiger en ontspannen verlopen. Geniet van die wandelingen en, voor zover ze nog schijnt, geniet van de zon!

Groetjes Pieter. 
 

Tuurlijk weten wij dat dit een fictief verhaal is. Kende het trouwens al lang. Maar dan mag je uw mening toch geven of er op reageren? 

Ik ben trouwens net met mijn heren gaan wandelen samen met een andere hond. Was heerlijk ontspannend. Kan jij voor 1 dag eens een roze zonnebril opzetten? Zou jouw leven er ook ontspannender uit zien hoor. Je ziet momenteel overal een aanval in. 

Adem in, adem uit. Er zit heus geen boogeyman achter je aan.

Dat verhaal is idd al oud is des tijds tot leven gekomen door het hele HR honden verhaal. 

Ik vind hem ook grappig omdat die gewoon heel overdreven is en me er totaal niet zelf in terug zie of kan vinden. 

Maar beste Pieter voel je even niet zo aangevallen  er wordt niks afgebekt alleen meningen gegeven.

Dat het verhaal niet echt was snap ik ook wel, al ken ik wel mensen die dat echt zo gedaan hebben, hun grote hond optillen, zelfs hier op het forum heb ik zo'n verhaal gelezen.

Ik vond het een mooi verhaal, maar ik had moeten lachen?

Het deed me juist aan iets denken, dat jij je aangevallen voelt, daar snap ik dan weer niks van.

Zoek daar niks slechts of negatiefs over

Ik zie mezelf al helemaal gaan met m’n 1,57m en een hond van 40 kilogram hahahaha 

Verhaal doet me Even denken aan dit: 

https://www.thebestsocial.media/nl/new-yorkers-zijn-creatief-en-nemen-hond-toch-mee-in-de-metro/

Ik vind het altijd wel een leuk verhaaltje, wat zo af en toe weer opduikt.

Voor mensen met grote honden best herkenbaar.

Maar ik heb ook al jaren terug losgelaten om me druk te maken over wat andere mensen/hondeneigenaren van mij en mijn hond vinden. Een trainster vroeg mij eens "voor wie heb jij je hond, specifiek van dit vrij terughoudende ras?" Daar heb ik echt wel even over gedaan hoor, om los te laten wat mensen vinden, maar als het je lukt is het heel bevrijdend. Niet in de zin dat ik mijn hond dus maar mens en dier laat lastig vallen maar dat ik volkomen mijn eigen plan trek.

Zowel met wandelen, spelen, als op training. En mensen echt, ik kan het aanbevelen. Het mooiste is dan ook nog als je je hond zichzelf kan laten zijn, verwachtingspatronen (die meestal ingegeven zijn door het perfecte plaatje wat tegenwoordig zo vaak gepresenteerd wordt op social media) kan loslaten. Zo bijzonder, want sinds ik loslaat komt mijn hond tot bloei.

In trainingen aan opdrachten beginnen zonder enige vorm van verwachting (en dan echt niet he, gewoon van start gaan samen met de hond puur voor ons plezier en als team) laat ze dingen zien waarvan ik denk "wauw", hoe meer vrijheid ik haar mentaal geef op een training, hoe prachtiger ze zichzelf laat zien en stralend van plezier soms heel moeilijke en zware opdrachten uitvoert. Ik ben zelden meer bezig met het einddoel, maar puur met het moment, zo gaaf is dat.

Wat betreft optillen : ik kom het regelmatig tegen, echt wel elke week een keer. Als je een grote zwarte hond hebt die volgens zeggen er nogal imposant uit ziet als ze aan komt lopen, gebeurd dat. Van binnen heb ik er een glimlach om, want het is niet nodig, omdat mijn hond kleine honden totaal niet als bedreiging ziet. Het excuus is meestal "hij/zij is ooit aangevallen door een grote zwarte hond, en nu is tie .....". Nou, oke, leuke smoes. Heel af en toe komt het tot een leuk gesprek, wordt hond op grond gezet en blijkt mijn grote dame een heel relaxte hond. Leven en laten leven zou ik denken. Ik heb liever dat iemand zijn hond even optilt (om welke reden dan ook) dan kleine honden aan haspeltjes die op de volle lengte van de lijn enorm te keer gaan tegen mijn hond. Die negeert ze ook (wat soms een komisch effect heeft), maar dan ben ik wel degenen die het wijste moet zijn en moet zorgen dat het veilig blijft, want ook mijn hond is geen heilige, er zijn grenzen en 1 ervan is dat ze van haar (en  mij) af moeten blijven.

Ik denk dat er wel mensen zijn in de uitlaatgebieden hier die me niet aardig vinden. Dat is jammer dan.

Ik ben inderdaad al meerdere keren in zo'n situatie geweest, eerder was dat altijd omdat ik zelf ook wat zei (bijvoorbeeld vragen of mensen hun hond even bij zich kunnen houden. Om die reden ben ik het al anders gaan doen door (wat ik in deze situatie dus ook deed) geduldig te wachten, niet klagen, vriendelijk glimlachen en begroeten en als het weer veilig is zonder commentaar door lopen. Ik was er van overtuigd dat mensen dan niet meer zo vervelend naar mij gingen doen omdat ze gewoon geen reden hadden, maar helaas...

Het is voor mij inderdaad ook heel erg vervelend. Ik kan er niet tegen en kan me over zo'n ruzie echt dagenlang slecht voelen (misschien is dat ook de reden dat ik het hier altijd deel). Dan ga ik piekeren over of het niet mijn schuld is en of ik echt zo vreemd (of zoals hoe mensen het tegen mij zeggen, hysterisch) ben. Daarnaast wordt ik er soms ook echt wanhopig van, zeker als ik merk dat andere routes lopen geen zin heeft of als ik zie dat bepaalde mensen die ik vermijd plotseling ook op dezelfde tijden als mij gaan lopen. Ik wil geen problemen, ik wil geen ruzie, ik hoef ook helemaal geen contact met die mensen, ik wil gewoon rustig en ontspannen met mijn hond wandelen.

Gelukkig is er al een oplossing. Na de vakantie koop ik een mooie fietskar en kan ik elke dag naar de meest afgelegen gebieden waar we niemand tegen komen.

Het is trouwens niet alleen naar mij merkte ik vandaag, mensen die hun verantwoordelijkheid nemen en op afstand geduldig wachten tot ze er langs kunnen worden blijkbaar standaard als vreemd gezien. Vanochtend was ik met iemand (die ik sowieso al niet mag) aan het praten en achter ons kwam iemand aan met een Duitse herder. Die Duitse herder valt uit naar honden en loopt heel slecht dus die vrouw bleef netjes aan het begin van het pad wachten. De vrouw waarmee ik aan het praten was zag dat en zei meteen tegen mij 'oh daar heb je dat gekke wijf weer.' Die opmerking maakte mij zo boos. Die vrouw deed helemaal niets, ze was alleen maar netjes aan het wachten. Ik had geen zin in een discussie en besloot dat dat voor die herder eigenares ook niet handig was (dan zou het nog langer duren voordat ze er langs kon), dus liep gewoon midden in het gesprek zo snel mogelijk door.

Ik vind dat je dit bericht zo mooi heb verwoord. Ik ben het er ook helemaal mee eens, ook al lukt zowel het loslaten van wat anderen van mij denken als het loslaten van verwachtingen van mijn hond mij vaak niet. Hopelijk komt er een dag dat ik er ook zo over kan denken.

Hou voor ogen wat Penny voor jou betekent. Andere mensen kunnen dat niet weten en zeker niet voelen. Jouw band met jouw hond is uniek. En daar kan een ander helemaal niet aan komen. En tuurlijk kan het even zeer doen als iemand tegen me zegt "hou die rot hond bij je", sta ik ook even verbijsterd hoor (pas nog iemand in een scootmobiel) maar dan denk ik gelijk "je moest eens weten hoe fantastisch ze is man, je weet niet wat je mist".

Ik weet niet hoe oud jij bent maar geloof me, dat wordt wellicht makkelijker als je wat ouder bent. Tenminste zo is mijn ervaring. 30 gepasseerd nu. Ik heb het idee dat jij jonger bent maar misschien zit ik ernaast. 

Over welke mensen heb je het dan?

Ha Luz, ik weet dat je mij bedoelt.

Succes met het steeds proberen te bewijzen, dat ik fantaseer en onzin vertel.

Kleine correctie, ik heb absoluut geen intentie om gt te worden of te zijn.

Mijn rol op de hondenschool, is het assisteren van mijn baas.

Als nodig, neem ik een les over.

Ik help bij de (privé)lessen, met gt en onze overige cursussen, omdat het dit samen doen, heel prettig werkt.

Ik ga ook zelf aan de slag met een hond, als de eigenaar  het even niet redt. Kan altijd gebeuren.

(Momenteel nog steeds met een uitvallende hulphond, gaat gelukkig de goede kant op)

Ik heb nl geen officiële opleiding en hoewel iedereen zich gt mag noemen, zal je mij niet horen zeggen dat ik dat  ben.

Ook totaal geen behoefte aan.

Iemand van het forum heeft mij gegoogled (meerdere overigens) 

en heeft mijn baas een heel bijzondere mail gestuurd om te controleren of het wel klopt wat ik beweert.

Mijn baas zei, dat ik niet meer moet zeggen, dat ik een paar honderd honden per jaar zie, het zijn er een paar duizend.

Hij heeft haar zelfs uitgenodigd om te komen kijken bij ons.

Helaas is ze er niet op in gegaan.

Jammer, ik ben nl een beetje erg klaar, met de persoonlijke aanvallen, de beschuldigingen en ander gedoe.

Je bent vrij bij mijn baas te controleren of ik wel de waarheid spreek.

Er zijn meerdere die mij gegoogled hebben, kennelijk ben ik de moeite waard om al die tijd in me te stoppen, dus bij deze.

Je bent overigens ook welkom om te komen kijken!

Suzanne, jou baas zat toch vroeger hier ook op HP, ik meen me te herinneren dat hij toen ook iedereen tegen zich in het harnas joeg.

Wellicht hebben jij en je baas een heel andere kijk op honden dan de meeste hondeneigenaren, dat mag natuurlijk, maar dat wil nog niet zeggen dat het de enige juiste manier is.

" Suzanne, jou baas zat toch vroeger hier ook op HP, ik meen me te herinneren dat hij toen ook iedereen tegen zich in het harnas joeg.
 
Wellicht hebben jij en je baas een heel andere kijk op honden dan de meeste hondeneigenaren, dat mag natuurlijk, maar dat wil nog niet zeggen dat het de enige juiste manier is.
 
 
 
 
 
  "

Diesel

Dat is nog al een beschuldiging, die je noemt

" Ha Luz, ik weet dat je mij bedoelt.
 
Succes met het steeds proberen te bewijzen, dat ik fantaseer en onzin vertel.
 
Kleine correctie, ik heb absoluut geen intentie om gt te worden of te zijn.
Mijn rol op de hondenschool, is het assisteren van mijn baas.
Als nodig, neem ik een les over.
Ik help bij de (priv&eacutelessen, met gt en onze overige cursussen, omdat het dit samen doen, heel prettig werkt.
Ik ga ook zelf aan de slag met een hond, als de eigenaar  het even niet redt. Kan altijd gebeuren.
(Momenteel nog steeds met een uitvallende hulphond, gaat gelukkig de goede kant op)
Ik heb nl geen officiële opleiding en hoewel iedereen zich gt mag noemen, zal je mij niet horen zeggen dat ik dat  ben.
 
Ook totaal geen behoefte aan.
 
Iemand van het forum heeft mij gegoogled (meerdere overigens) 
en heeft mijn baas een heel bijzondere mail gestuurd om te controleren of het wel klopt wat ik beweert.
 
Mijn baas zei, dat ik niet meer moet zeggen, dat ik een paar honderd honden per jaar zie, het zijn er een paar duizend.
Hij heeft haar zelfs uitgenodigd om te komen kijken bij ons.
Helaas is ze er niet op in gegaan.
 
Jammer, ik ben nl een beetje erg klaar, met de persoonlijke aanvallen, de beschuldigingen en ander gedoe.
 
Je bent vrij bij mijn baas te controleren of ik wel de waarheid spreek.
Er zijn meerdere die mij gegoogled hebben, kennelijk ben ik de moeite waard om al die tijd in me te stoppen, dus bij deze.
 
Je bent overigens ook welkom om te komen kijken! "

Suzanne en Luca

Serieus? Hoe laag kan je als mens vallen! Ookal ben je oneens met elkaar dit gaat er toch wel over. 

Zullen we weer gewoon lekker on topic blijven en persoonlijke issues via pb doen? Ik vind t een beeeeetje erg irritant worden.