In liefde heb ik losgelaten mijn bijzondere Bams.

" heel lief ook die hartjesbloemen en hyacinthen, en Loes die jullie onder haar hoede heeft, hartverwarmend.
 
En wat netjes van die Foundation! Een hele geruststelling ook dat je dit als back up hebt.  "

Dobry

Ik had geen vangnet, wie vangt hun op als mij wat overkomt, geen familie waar ze naar toe kunnen, je schuift het voor je uit, tot ik vier jaar terug een bekken verbrijzeling gehad heb, wat nogal ernstig zich liet aanzien, heb toen maatregelingen getroffen waar mijn honden welkom zijn en niet naar een asiel zouden gaan, een goede vriend, Ruud , attendeerde me daarop...en we hebben het samen geregeld.

     Waar ik moeite mee heb,en dat ligt niet aan Ogin maar echt aan mij, opeens gaat Ogin op Bams dr plek liggen, en als Ogin ligt lijkt ze op Bams....het is pardoes dat ze daar neergeploft is, maar heb er even moeite mee.

     Bams dr plekje....Ogin ligt daar nimmer...het kan niet aan de geur liggen, ik heb de kleden waar Bams oplag, al een twee weken weggedaan....en anderen neergelegd.

" Hilde....wat een mooie gedicht en wat ben ik daar blij mee, zit de hele dag al met....morgen komt ze terug in as, het is een iets wat niet uit mijn hoofd gaat, nu lees ik jouw prachtige gedicht zo waar, alleen haar Lichaam is weg, ze zal ook altijd aanwezig zijn, en wat mij heel erg begroot is dat er geen lijfelijk contact meer is....en ik weet ook dat ik zo niet moet denken, ben heel blij met je gedicht, heel erg bedankt. "

Willemijn _ baasje van Bams _ en Ogin ( Ozjin .

Ik wens je heel veel sterkte morgen, maar ook de tijd erna. Hoewel de stille moment het moeilijkste gaan zijn hoop ik dat je, zoals in het gedicht, toch troost mag vinden in de herinneringen. Haar lichaam is niet meer, maar ze is niet weg. Ze zal altijd bij je zijn. Je zult haar zien in alles om je heen. Overal. Bij een zonnige dag buiten in het veld, of in een tuin vol sneeuw. En op die manier blijft ze en ga je samen.

ja dat zal even slikken zijn dat Ogin op Bamse haar plekje is gaan liggen

waarom ze het doet weet ik niet, maar ik zou graag denken dat ze zich zo een beetje dichter bij Bamse voelt, die zij natuurlijkk ook mist.

" Ik wens je heel veel sterkte morgen, maar ook de tijd erna. Hoewel de stille moment het moeilijkste gaan zijn hoop ik dat je, zoals in het gedicht, toch troost mag vinden in de herinneringen. Haar lichaam is niet meer, maar ze is niet weg. Ze zal altijd bij je zijn. Je zult haar zien in alles om je heen. Overal. Bij een zonnige dag buiten in het veld, of in een tuin vol sneeuw. En op die manier blijft ze. "

Hilde & Twinko

ja mooi gezegd, 

daar past ook goed dit gedichtje bij

Do not stand at my grave and weep
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.

Lieve Willemijn,

Heel veel sterkte met dit enorme verlies!

Ik moet toch wel huilen als ik dit topic door lees.

Veel liefs voor jou en Ogin!

Alles op de automatische piloot, te veel vlees uit de vriezer gehaald, Ogin , rupsje nooit genoeg, (zo wordt ze vaak genoemd) vind het in het geheel niet erg....en dan de autosleutels die vond ik terug in de afvalbak.....

Niet huilen, Bams is zo geliefd in alle tijden geweest dat huilen niet op zijn plaats is (mijn tranen zijn er ook hoor) een zo,n bijzondere hond die alle harten stal....

Arina, jouw gedicht is ook al zo mooi en bevat ook waarheid, ik heb er moeite mee dat ze niet meer lijfelijk aanwezig is, zo savonds altijd met zijn tweetjes , en sinds kort natuurlijk ook Ogin erbij, zo lekker op de grond en dan was ze zo tevreden, en o wat was het een rijk bezit....en dan dringt de waarheid binnen, ze is weg, en heb er moeite mee om achterom te kijken naar een  Bams die er altijd voor mij was.......en dat ik het zonder haar moet doen, die tijd komt zeker dat de pijn minder wordt dat weet ik en dat weet iedereen.....en als het straks donker is voel ik haar aanwezigheid , ik ruik haar en het kan niet, ik zie haar, en stap over dr heen wat ik al te vaak deed, en dan het besef, ze is er niet...ik slaap nog beneden bij Ogin voor alle zekerheid, Ogin komt in de nacht bij me zitten en leg haar hoofd op mijn hoofdkussen, ja ze is zo groot dat dat makkelijk gaat, en dan krimpt mijn hart dat ik naar boven moet gaan...ik blijf nog een poos beneden voor Ogin, de tijd dat ze weer doorslaapt die komt echt wel....

                               Wat ik nog even kwijt wil....ik heb van Bams haar afgehaald en in een glazen bak gedaan die staat boven de bank, open....Ogin ging met haar poten op de bank staan en haar neus ging heen en weer, Ogin is geen bankhond ze zal er nimmer opkomen, ik heb de glazen bak afgedicht......

Hilde, bij een overlijden is een herinnering geboren, maar het doet zoveel pijn dat je daar niet aan wil denken, en ja straks gaan zeker de herinneringen overheersen......en ben ook blij het hier van me af te schrijven...mijn huis is mijn huis even niet, en daar zit je toch het grootste gedeelte van de dag in...en er voor weglopen is geen goed iets....

het is gewoon ook zo ontzettend moeilijk om een geliefd iemand te moeten missen, je zou haar zo graag nog even willen knuffelen in de ogen kijken en zeggen hoe geweldig ze is. Dat kan nog steeds, maar niet meer zoals het was, alles is ineens anders.

Ik had het bij Lola ook dat ik dacht haar soms te zien, en ook ruiken en heel af en toe komt dat nog voor.

Zo lief, het lijkt of Ogin je troost, maar ook zelf troost zoekt bij jou. 

Arina, zo waar, soms hoor je ze nog...dan komt ze sloffend de keuken in en ik hoor haar ergens neer ploffen zoals Bams dat zo kon doen....en dan kijk ik en dan is er niets....ik weet echt en beseft het ook dat je op een ogenblik afscheid moet nemen, ik heb ondanks de vele zorgen om Bams geen ziektebeeld van dr gehad, ze is niet weggegaan met pijn, het was het ouder worden en zijn dat ik ze heb laten gaan, wanneer een hond jong is en niets mankeerd, de gewone dingentjes die voorkomen dan denk je niet aan afscheid nemen en als het dan zover is wordt je op de feiten gedrukt, iedereen komt er voor te staan maar ik niet, dat wil je he......

Dat had ik toen Freggle overleed.

Hij had 1 vast plekje op de bank, hij was ook de enige die daar lag.

De eerste weken rook dat nog helemaal naar hem.

Soms ging ik gewoon even ruiken op dat plekje, om nog even zijn geur te ruiken.

Maar het leek wel alsof je jezelf pijnigt dan, ik rook Freggle maar hij was er niet meer.

Ik werd er alleen maar verdrietig van, maar toch doe je dat dan.

De eerste tijd na overlijden blijft altijd heel hard, het voelt nog helemaal niet als werkelijkheid.

Je kan gewoon niet bevatten dat het echt gebeurd is en dat het voorgoed voorbij is.

Maar de gedichten die hierboven staan, die zijn heel erg mooi en troostend, omdat dit ook zo is.

Sylvia, je wilt er niet aan, ik zie ze en ruik ze en hoor ze, en ik haal veels te veel vlees uit de vriezer, je denkt niet na, en nu het donker wordt, het moet een plekkrijgen, en die heeft het nog niet.    Stond vanochtend te doucen en ik luisterde ....onzin natuurlijk.

" Sylvia, je wilt er niet aan, ik zie ze en ruik ze en hoor ze, en ik haal veels te veel vlees uit de vriezer, je denkt niet na, en nu het donker wordt, het moet een plekkrijgen, en die heeft het nog niet.    Stond vanochtend te doucen en ik luisterde ....onzin natuurlijk. "

Willemijn _ baasje van Bams _ en Ogin ( Ozjin .

Ach Willemijn, dat blijf je nog wel even houden, het zit zo in je systeem, ik (bijv) waakte altijd s nachts, of Faro buikpijn had of niet, dat liet hij me weten, dan kon ik zijn buik masseren en dan sliep hij weer.

Die dingen blijf je nog heel lang doen, en nog steeds word ik wakker bij elke beweging van Sam, het zit nog steeds in mijn systeem, en dat is toch al bijna 2 jaar geleden. Maar Sam heeft helemaal geen verzorging nodig, hoogstens dat hij niet meer onder zijn dekentje ligt.

Oh Willemijn wat triest.. Ik hoop dat je troost kan vinden in de 14 jaren dat hij toch heeft mogen zijn. Ik denk mede door de toewijding die je hebt voor deze honden..Sterkte meid!

Verzorgen is er niet meer bij en hoe raar dat ook klinkt het maakt me verdrietig, ik vond het heerlijk zo savonds als ze bij me lag en ik haar rug lekker masseerde, haar lijf was zo,n heerlijk gevoel, haar kop(hoofd) zo op schoot bij je...het contact is er niet meer....tuurlijk heb ik Ogin, en ook zij zat bij me, maar Bams wilde graag lijfelijk contact, Bams vond het ook heerlijk geborsteld te worden, dat geibbel vond ze heerlijk, en wanneer ze haar slaapplek opzocht ging ik weer op de bank zitten en dat wordt ook gemist.....en niet te vergeten, ik woon alleen , de honden zijn altijd op de eerste plaats....en wat ik ook vaak deed, op de grond op de ipad tv kijken, en dan kwam Bams lekker erbij poot erop en leek wel of zij ook keek....

   Dit was nog op afgelopen donderdag middag, lagen we samen op de grond op de ipad tv te kijken.  Nam de foto met mijn mobiel...en haar poot op de ipad..

Karin dankje wel.....troost krijg ik van jullie hier, doet zo goed, je kan je ei niet kwijt, wordt er gezegd ga lekker je huis schoonmaken, maar dat is in het geheel niet nodig, het huis is schoon, en spullen van Bams die deel ik met Ogin die doe ik niet weg.....en ik zou niet weten welke spullen van Bams, Ogin deelde alles met Bams..

https://youtu.be/IN9jsx-Iu1o.           Dit is mijn lied voor Bams, en denk erom, niet huilen, als ik het draai dan gaan mijn tranen.

Wilde het toch heel graag met jullie delen, het lied wordt hier bijna als ik thuis ben de hele dag gedraaid....

"       Ook dit beeld zal me bij blijven, de kleine bengel die haar voorbeeld opzocht en lekker tegen dr aan ging liggen, geborgenheid...die ik haar nu zal geven. "

Willemijn _ baasje van Bams _ en Ogin ( Ozjin .

Een foto zegt soms meer dan duizend woorden.....

Inderdaad Ruud, zoveel....en zoveel liefde voor die twee.

Wat mooi Willemijn! 

Het doet toch zo'n pijn he. 

Ik ben een heel nuchter persoon, kan makkelijk aanvaarden dat dingen dood gaan en vooral als het een heerlijk leven gehad heeft. En toch kan ik ineens zo'n intens verdrietig hebben om het overlijden van Ds. Nog altijd moet ik soms gewoon even huilen. Al ben ik wel een familie met (zwarte) humor. 

Zo heb ik een mooi foto kader van ds laten maken. Weigert dat kreng van aan de muur te blijven hangen. Daar kan ik dan wel om lachen. Alsof ze hier nog is, ook al heeft ze hier nooit gewoond in dit huis. De boel saboteren deed ze graag. 

Dagmar ik ken je, en heel lief jouw berichtje, de verwerking is voor mij dit allemaal, het aanvaarden komt heus wel, niet kunnen huilen is een verstikking en als ik mijn twee liedjes zing voor en van Bams kan ik het verwerken het grote gemis en verdriet, ik weet dat dat voor iedereen geld en iedereen gaat er anders mee om, dit is het mijne....

Zeker, het is zo ontzettend persoonlijk... Beleef het zoals je zelf wil, maar cijfer je zelf niet weg. Het klinkt zo vreselijk en hard, ondanks niet zo bedoeld , maar het leven gaat verder. 

Daar is het nog een beetje vroeg voor, iedereen doet dat op zijn eigen manier, de 1 kan dat al na een paar dagen, de ander heeft daar wat langer tijd voor nodig, en ik vind rouwen jezelf niet wegcijferen, je mag daar de tijd voor nemen, ik vind het beter dan je gevoelens binnen houden.. en dan komt op een dag alles er uit om niks.