Verdrietig... hond moet misschien weg :-(

Hoi iedereen, ik heb een (voor mij) erg groot probleem. Ik hoop dat jullie tips of ideeën hebben om dit hopelijk goed te laten komen.. Laat ik bij het begin beginnen.

Ik ben een meisje van 21 jaar, ik heb twee broertjes en een zusje en woon nog bij mijn ouders. We gaan tussen kerst en oud en nieuw verhuizen, nu wonen we erg landelijk en we gaan verhuizen naar een tussenwoning. 

Nu heb ik al elf jaar een hele lieve hond die ik al sinds puppy heb. Mijn ouders hebben gezegd dat de hond niet mee kan. Omdat ze bang zijn dat hij hard gaat blaffen en de buren dan gaan klagen of dat hij binnen gaat plassen. Dit begrijp ik niet... Hij blaft helemaal niet vaak of veel. Alleen als er ineens vreemde mensen in de tuin of voor de deur staan zal hij even aanslaan maar na ene paar minuten is hij dan ook wel weer gewoon stil. Het klopt wel dat hij niet meer zo zindelijk is al eerst. de dierenarts zei dat dit door ouderdom komt en hier niet veel aan te doen valt. Wanneer je hem gewoon op de juiste tijden uitlaat gaat het 9 van de 10 keer gewoon goed. 

Dit is ook de reden dat ik, ook heel erg boos ben op mijn ouders. 

Zelf heb ik last van een depressie en krijg hiervoor hulp. Mijn hond werkt voor mij erg therapeutisch en ik haal heel veel troost en steun uit mijn lieve hond. Hij leid mij af wanneer ik verdrietig of boos ben, hij zorgt dat ik op tijd uit bed ga, want hij moet uitgelaten worden. En ik hou gewoon ontzettend veel van hem.

In overleg met mijn psycholoog ben ik gaan kijken naar begeleidt wonen, dit was al voordat mijn ouders hadden gezegd dat mijn hond niet mee mocht met de verhuizing. Hiervoor had ik vorige week een intake gesprek. Helaas waren daar geen honden toegestaan, anders had ik hem meegenomen. Het is allemaal nog niet zeker als dit doorgaat. Als ik mijn lieve hond alleen kan houden daar nog een paar jaar thuis te wonen of daar zelf wat te huren dan is dat wat ik ga doen.

 Ik ben zo ontzettend verdrietig en boos. Waarom doen mijn ouders dit.. Een hond van elf is bejaard, sowieso ben ik erg tegen een hond wegdoen, maar om een een bejaarde hond die misschien nog maar een paar maanden of jaren heeft nog ergens anders te laten wennen kan naar mijn idee echt niet. 

Dit gaat tegen al mijn principes in, ik vind dit zó erg. Ik huil nooit, maar de afgelopen weken heb ik meer gehuild dan ik in mijn hele leven gedaan heb. Nachten lig ik er van wakker en ik pieker me suf over hoe ik dit moet oplossen..

Ik heb er over nagedacht om dan misschien zelf iets te huren, maar hier zijn erg lange wachtlijsten voor of het is te duur. Pfff ik weet het gewoon niet meer.

Ik ga kapot van verdriet en vergeef het mezelf nooit als ik hem nu weg moet doen. Ik heb hem nodig en hij heeft mij nodig. Misschien ben ik wel een beetje raar, dat ik dit zo zeg maar zo voelt het echt. Ik kan het echt niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te doen en wil er echt alles aan doen om hem te houden. 

Hebben jullie nog tips of ideeën voor mij?

Eerst, je bent niet raar, je hebt je liefde voor je hond op de juiste plaats, een hond van 11 jaar zal niet zo makkelijk een nieuw tehuis vinden en krijgen en dan nog...je houdt van je hond, ga met je ouders praten dat je de hond niet kwijt wil...je ouders kunnen heel makkelijk de hond meenemen naar de nieuwe woning, een keertje blaffen zullen de buren niet over klagen, en als die eens een plasje iaat lopen door de ouderdom, ben jij het die het opruimt, zeg tegen je ouders dat je een stapje harder zal lopen als de hond bij je blijft...en dat jij de hond uitlaat als je thuis bent, praat met ze dat de hond van deze leeftijd niet snel een ander huis vind....en zeg dat je van je hond veel houdt ....en dat je je beter voelt met de hond....

Ik zal niet oordelen over je ouders , maar de hond is een lid van het gezin toch geworden, ze zien dat jij je veel beter voelt in het gezelschap van je hond, en een hond van 11 jaar, moet weg voor een verhuizing.....ga goed met je ouders praten dat dat toch niet zomaar gaat, en dat jij voorde hond dagelijks wil zorgen, als je thuis bent...

Wat vreselijk voor je en je hond, zo oud en dan weg doen als een wegwerpvoorwerp.

Ik zou heel serieus aan je ouders vragen, kunnen we praten, niet zeggen praten over de hond, laat ze maar afvragen wat er is.

Dan zou ik met ze om de tafel gaan zitten en uitleggen wat je hond voor je betekend, tis gewoon familie voor je, je steun, en vertel eerlijk hoe verdrietig je bent er over.

Wat Willemijn zegt kan ook helpen.

Zo'n oude hond weg doen, dan moet jij naar een asiel, dat is toch onmenselijk, dan vind ik, kunnen ze je hond nog beter een spuitje geven. Arme hond, arme jij..

Mee eens hoor, je bent niet raar!

Ik vind dat je in je bericht mooi verwoord hebt hoeveel de hond voor jou betekent en hoe jij de situatie ziet. Misschien is het een idee om dit bericht aan je ouders te laten zien? Misschien weten die niet precies hoe moeilijk jij het er mee hebt, hoeveel de hond voor jou betekent en dat je er zo mee bezig bent.

In een gesprek is het soms lastig om de juiste woorden te vinden, dus misschien is het fijn om ze jouw bericht te laten zien. 

Hoi Willemijn, bedankt voor je reactie. 

Ik ga nog een keer met mijn ouders in gesprek, het klopt inderdaad dat een hond van elf niet makkelijk meer een nieuw huis kan vinden, hier ga ik het zeker ook over hebben. 

Uiteraard ruim ik met liefde zijn plasje op als hij die binnen zal laten lopen en desnoods neem ik de eerste drie weken vrij (ik zit niet op school, ik werk drie avonden per week) om hem te laten wennen. 

Nogmaals bedankt voor je reactie en ik vanavond of morgen nog een keer met mijn ouders in gesprek. 

@ Yoop, bedankt voor je reactie! Inderdaad wil ik nog een keer met mijn ouders in gesprek hier over. Dat was inderdaad ook mijn gedachte, dat hij naar een asiel zou moeten wanneer hij weg moet. Dat kan ik hem niet aan doen.. Ik ken hem zo goed, hij wordt doodongelukkig daar :( Daarom hoop ik zó dat dit goed komt. Nogmaals bedankt voor je reactie.

Hoi Marlies, 

Dankjewel voor je reactie en je compliment. 

Heel goed idee van je om dit bericht te laten lezen aan mijn ouders! Dat ga ik zeker doen. 

Ik ben het eens met Willemijn.

Zelf vind ik dat je ouders niet alleen je hond, maar vooral ook jou ongelooflijk veel verdriet doen. Een hond van die leeftijd wegdoen vind ik niet echt kunnen, en al helemaal niet omdat ze bang zijn dat hij 'misschien' gaat blaffen...

Het zal een enorme omschakeling zijn voor jullie hond, maar de kans is ook heel groot dat hij zich heel snel aanpast. Weet je, oudere honden hebben vaak ook wat minder behoefte om de hele dag buiten te zijn, meestal zijn ze liever binnen en liggen te luieren in de buurt van hun mens(en). Ik neem aan dat er ook bij jullie nieuwe huis voldoende gelegenheid is om te wandelen en lekker buiten te zijn, dus neem die zorg op je zodat je hond lekker voldaan is.

Wat je verder nog kan doen, is alvast mét de hond kennis gaat maken met je buren. Vertel dat dit jullie hond is, dat het jouw (niet-officiële) therapiehond is, dat hij al oud is en jullie hem alleen daarom al niet weg kunnen doen. Dat het wel wennen zal voor hem, opeens in woonwijk in plaats van de vrijheid buiten... Vraag of ze je kunnen vertellen als ze merken dat hij onrustig is en gaat blaffen als hij alleen thuis is zodat je op zoek kan naar een oppas of andere oplossing. Misschien zijn er zelfs al buren die aanbieden te willen oppassen...

Wat je verder kan voorstellen aan je ouders is dat jij een oppas betaalt op momenten dat niemand van jullie thuis is en blijkt dat hij gaat blaffen.

@ Careana, Bedankt voor je reactie. Ik vind het ook een belachelijk idee om een hond van elf nog weg te doen. 

Klopt inderdaad wat je zegt over dat oudere honden minder behoefte hebben om heel veel buiten te zijn, tenminste die van mij vind het nog wel erg leuk als ik met hem ga wandelen, maar het overgrootte deel van de dag slaapt hij of ligt hij lekker bij me te luieren.

Er is zeker ruimte om lekker met hem te wandelen, de tuin is wel een heel stuk kleiner maar ik kan hele mooie en lange wandelingen met hem maken door de stad en het park. 

Goed idee van je om alvast kennis te gaan maken met de buren. Ik ken die mensen verder niet en heb geen idee of het hondenliefhebbers zijn maar ik denk dat ze het wel kunnen waarderen als ik even kennis kom maken en de situatie rondom mij hond uitleg. 

Of hij echt gaat blaffen weet ik eerlijk gezegd niet goed, nu blaft hij eigenlijk niet als hij even alleen is, het is dan ook maar heel af en toe dat hij bijv. 5 uur achter elkaar alleen is, meestal gaat hij rustig op de bank liggen ofzo, maar altijd goed om even bij de buren langs te gaan idd!

Wat sneu,om zn oude hond nog weg te willen doen voor zn reden.. snap dat dit erg verdrietig is voor jou. Wij woonde ook landelijk, grote tuin. Deuren open en we liepen het bos in.. nu zijn we 2 jaar geleden verhuisd naar een tussenwoning. Ik heb 2 weken vrij genomen voor de honden omdat ik ze eerst wilde laten wennen. De honden zijn veel mee geweest naar het nieuwe huis in de verhuisperiode. Ik denk dat ik mij drukker heb gemaakt dan de honden. Ik was ook bang voor het blaffen, de buren enz enz, maar echt ze hadden er totaal geen moeite mee.. Ik denk dat een hond in een andere huis en ook nog met andere baasjes, het een stuk moeilijker zou krijgen. Een hond geeft meer om zijn baasjes dan de omgeving, daar ben ik van overtuigd..

@Lola Bedankt voor je reactie. Ik ben inderdaad heel erg verdrietig hierdoor. Wat fijn dat jouw honden snel gewend zijn geraakt in het nieuwe huis! ik ben zelf ook van plan om als ik mijn ouders kan zien te overtuigen dat de hond weg doen echt niet kan, een paar weken vrij te nemen om hem te laten wennen enz. 

Ik denk ook, of dat weet ik eigenlijk wel zeker, dat een hond meer gehecht raakt aan zijn baasje dan aan de omgeving. Ik ga ook tegen mijn ouders zeggen dat het voor mijn hond moeilijker wordt om te wennen in een ander huis met andere baasjes, dan in een ander huis met zijn oude baasje. Hopelijk komt het allemaal goed.

Anoniem, het is al even aangegeven hierboven, je ouders, laat ze mee kijken hier, dan zien ze hoeveel je om je hond geeft en de hond niet kwijt wilt, het is makkelijker voor jou om je hier te uiten dan tegen je ouders....laat ze mee kijken hier...

Ik kan me bijna niet voorstellen dat je ouders enkel om die twee probleempjes (zindelijkheid en blaffen, waarvan nog niet eens zeker is dat ze daadwerkelijk gaan gebeuren) zouden besluiten dat de hond na 11 jaar weg moet. Ik denk dat er meer speelt.

Laat je ouders weten hoe jij je voelt bij dit alles, maar luister ook goed naar hun argumenten. Hoe moeilijk ook misschien. Maar dat is de enige manier waarop je samen tot een oplossing kan komen. Hoor en wederhoor. 

Laat je weten hoe het gesprek is gegaan? Dit is echt een verschrikkelijk nare situatie voor je zeg. Sterkte! Ik hoop dat jullie samen een oplossing kunnen vinden. 

Zo zeg, hier kan ik echt niet bij... Je hebt die hond al elf jaar en nu moet hij ineens weg, wat denken je ouders nu? Je hebt die hond al de helft van je leven, ik snap niet dat je vader en moeder zomaar kunnen zeggen dat hij weg moet... Het blaffen hoeft helemaal niet zo te zijn, ik heb twee honden en woon ook in een rijtjeshuis (eindwoning). 

Ik vind dit wel heel wat hoor... Ik kan er niet bij dat je ouders dit zomaar doen, het komt op mij over als een groot gebrek aan empathie.

Wat erg dat je hond weg moet !

misschien is dit iets als hij echt niet mee kan ze zorgen heel goed voor de honden en je kan altijd langskomen https://www.seniorenclub.nl

Heel bijzonder dat de hond nu ineens tot last is. Omdat ze besluiten te gaan verhuizen(oke, ik weet de reden niet maar er is 11 jaar tijd geweest om aan bepaalde gedragingen te werken en onzindelijkheid komt inderdaad wel eens voor bij oudere honden) moet de hond nu maar het veld ruimen.

Ik zou van minder kwaad worden.

Overigens ben je op je 21ste geen meisje meer maar een vrouw. Maar dat even terzijde. 
Verder ben ik wel benieuwd wie er hoofdzakelijk de zorg van de hond op zich neemt. Mogelijk valt er nog wat te bereiken, ook senioren kunnen nog zaken leren. Kan je hier zelf niet mee aan de slag gaan alvast? Des noods licht je de nieuwe buren alvast even in dat jullie een seniorenhond hebben die misschien wel eens kan blaffen, maar dat je er hard aan werkt om dit zoveel mogelijk te beperken. Vaak is er wel begrip voor. Ik heb mijn buren ook wel eens gevraagd of ze last hebben van de honden en of ze ze wel eens horen. Meestal krijg ik een ja als antwoord en er achteraan volgt dan maar jullie horen onze kinderen ook vast wel. En dat klopt, buren hebben is een beetje leven en laten leven.

Ik zou je ouders op zijn minst even zeggen dat de hond wel een kans verdiend, dus gewoon mee verhuizen en na januari kijken wel wel eens verder. Dan is alle chaos en gefeest over en de verhuizing en klussen hopelijk ook klaar dan houden we wel een evaluatie als gezin.

He wat een nare situatie voor jouw en de hond. Ik hoop dat je je ouders die gekke gedachtes uit hun hoofd kunt praten.

Misschien kan je psycholoog jullie helpen?

Wat een trieste situatie voor jou en de hond. Ik kan niet begrijpen dat je ouders jullie oudje die al zo lang een deel van jullie gezin is om deze redenen weg willen doen, bij mij is het juist hoe ouder hoe dierbaarder. Wat de anderen ook al zeggen, ga het gesprek nog een keer met je ouders aan. Ik hoop dat je ouders inzien dat ze dit jullie beiden eigenlijk niet aan kunnen doen. Sterkte.

Bedankt voor de lieve reacties! Vanavond ga ik met mijn ouders in gesprek hierover, ik laat ze dan ook dit topic lezen, zodat ze mijn verhaal kunnen lezen en weten hoe erg dit voor mij is. Die onzekerheid die ik nu heb over de hond is echt helemaal niet fijn, steeds die angst dat die misschien weg moet.. Ik doe eigenlijk alle zorg voor de hond en ben nu ook bezig om hem echt in een strak schema uit te laten enz. zodat het binnen plassen zo min mogelijk voorkomt.  Ik laat morgen of vanavond weten hoe het is afgelopen.

Voor de zindelijkheid zijn er wel pilletjes. 

In het hondenpension waar ik werkte kwamen regelmatig oudere honden die hier medicijnen voor kregen. 

Wat meer uitlaten zou fijn zijn voor de hond, lange wandelingen hoef echt niet, maak twee x per dag een wandeling en de rest wat kleine rondjes..zodat tie uitgeplast is, en wat Naomi aangeeft, ga bij je dierenarts even te raden als het plassen thuis binnen wat te veel wordt voor een medicatie zodat er blaasspanning is, met het ouder worden wordt de blaasspanning wat minder en daar zijn medicaties voor.....enpraat..rustig..met je ouders...lukt dat niet, laat ze meekijken hier, dat ook in een kleiner huis jullie hond echt op zijn plaats is ...en zeker mee kan.

Wat verdrietig. Ik volg even.

Erg verdrietig hoop je hond mee mag

Jij bent helemaal niet raar, jij hebt een hart voor je beste maatje. Wat je ouders betreft, zou ook voor mij onbegrijpelijk zijn, een hond is toch een deel van het gezin en hij is ocharme al 11jr. Hoop dat je ouders nog inzien dat hij er gewoon bijhoort en mee moet verhuizen. Een huis is geen thuis zonder je beste maatje.

Veel sterkte en ik duim heel erg !!!

Succes vanavond, ik hoop echt dat er een goede oplossing uitkomt, je hond gewoon mee kan verhuizen en dat jij niet langer in de onzekerheid zit - dat kun je nu echt niet erbij hebben met een herstellende depressie.

We kunnen je hier ook nog heel veel tips geven hoe je de verhuizing voor je oudere hond zo makkelijk mogelijk kunt maken, behalve dat je er 100% voor hem bent. Denk aan een Relax-o-Dog, bach-bloesems, alvast een eigen kleedje meenemen naar het nieuwe huis zodat wanneer jullie klussen of voorbereidingen doen hij alvast een beetje zijn eigen plekje heeft, een adaptil-verdamper, cbd-olie, hem op zijn gemak alle ruimtes in het huis laten besnuffelen, of verstop/strooi koekjes in alle ruimtes zodat het meteen als prettige ruimtes worden ervaren...

En mocht je desondanks toch tegen problemen aanlopen, zijn wij er om je van tips en steun te voorzien!

Heb je al een gesprek gehad met je ouders?

Hoop zo dat jullie er uit zijn gekomen.

Zou er zelf niet aan moeten denken om mijn hondenmaatje na zo lange tijd “af te danken” 

heel veel sterkte en succes.

Ik ben ook wel benieuwd of je wat hebt kunnen bereiken bij je ouders.

Hoi iedereen, 

Sorry dat ik gisteren niks meer van me heb laten horen! Nu even een update. Het was eergisteravond niet meer gelukt om met mijn ouders in gesprek te gaan hierover. Gisteren kwam ik er achter dat mijn vader al contact heeft gezocht met iemand om te kijken of diegene de hond wilde overnemen. Dit vond ik uiteraard heel naar omdat dit ook zonder overleg is gegaan. Ik ben toen heel verdrietig geworden en was eigenlijk niet in staat iets te doen en was doodsbang dat ik hem kwijt zou raken. Mijn moeder vond dit ook niet de juiste manier en zei dat hij dit niet kon maken omdat het allemaal zonder overleg is gegaan. Mijn ouders zijn toen met zijn tweeën in gesprek gegaan hierover. Mijn moeder heeft aangegeven dat ze het eigenlijk ook te ver vond gaan om een hond van elf jaar weg te doen. Volgens haar kon zo'n beestje heel moeilijk ergens anders wennen en was ze na al die jaren ook gehecht geraakt aan de hond. Mijn vader gaf aan dat hij de hond ook erg lief vond maar dat hij ook dacht dat het moeilijk voor de hond kon zijn een verhuizing, ineens geen grote tuin meer tot je beschikking, geblaf en het zindelijk zijn. Ik heb toen dit topic laten lezen en uitgelegd dat er heel veel manier zijn om de hond makkelijker te laten wennen en dat als de hond onverhoopt binnen toch een plas doet dat ik ik schoonmaak met van die speciale schoonmaakmiddel (ben de naam even kwijt van dat product). Ik zei ook dat ik in het begin ongeveer drie weken thuis wilde blijven zodat hij niet te lang alleen zou zijn. Omdat ik in de avond werk, kan dit makkelijk want er is s'avonds verder altijd iemand thuis. Mijn ouders hebben toen gezegt dat hij mee mocht!! Ik ben heel erg blij en opgelucht!! Nu laat ik de hond al vrij regelmatig uit (ongeveer 5 tot acht keer per dag een kwartier) Maar hier wil ik meer vastere tijden aan houden zodat dit wat meer ritme heeft om het zomaar te zeggen. Ik hoop heel erg dat hij kan wennen en dat hij in het nieuwe huis snel op zijn gemak is. maar in ieder geval ben ik voor nu heel erg blij! Iedereen heel erg bedankt nogmaals voor alle reacties, ik heb er veel aan gehad!

Dat is super goed nieuws!!!! Wat een opluchting voor jou!

Oh, wat een geweldig nieuws! Ik zit dit gewoon met tranen in mijn ogen te lezen, zo fantastisch vind ik dit!

Hou je ons op de hoogte van hoe het straks gaat met de verhuizing? En als je dan nog ergens tegenaan loopt - je weet dat je ons hier kunt vinden!