Heel veel sterkte!
Heb gisteren de hele tijd aan jullie gedacht!
Ik heb vannacht wel wat geslapen, met wat hulp van een paar pillen ook, maar toch, wel werd ik elke keer wakker uit gewoonte om te kijken of naast mij alles goed ging met Faro.
Nu zit ik alleen in huis, zo voelt het echt, we waren altijd saampjes, het huis is leeg en kaal.
Ik vind er echt niks aan.
Even naar buiten ga ik echt niet doen, mijn ogen zien er uit alsof ik klappen heb gehad, en alle hondenmensen die mij zien zonder Faro gaan vragen, nee ik blijf wel even in mijn grot.
Over het inslapen, ik zit er niet meer mee, ik had gewoon een bepaalde verwachting, en dom dat ik ben, ik weet je moet nooit ergens verwachtingen over hebben, want dan valt het meestal tegen.
Yo,die stilte van het gemis...dat is zo erg en ik had Vigo hier nog. Ik moet zeggen hij heeft mij er doorheen geholpen.
Je moet naar buiten,je moet voor hem zorgen,ik kon het Vigo niet aandoen om een hele dag te huilen,die lieverd snapte het ook niet.
Velen van ons weten jammer genoeg ook hoe je,je voelt alsof je ook een stukje dood bent gegaan.
Klopt helemaal, ik was er bang voor, al een jaar hoor, ik had wel een 2de hond kunnen nemen, heb het ook overwogen, maar hoe ego is dat, Faro hadden we er niet blij meegemaakt, dus we hebben het niet gedaan.
En Faro had ook gewoon die speciale aandacht nodig, hij had het wel aangekund hoor, maar wij denken dat hij liever alleen bij ons was.
Ja ik voel me niet compleet, ik kan het niet eens uitleggen, Normaal had ik al een heleboel keer een glimlach op mijn gezicht gehad, nu niet, ik ben bijna boos, ik weet dat hoort bij rouwen, ik heb me nog nooit zo erg gevoeld na een overlijden, maar ik wist het van te voren al.
Ik hoop dat hij nu ergens lekker aan het rondrennen is, ze zeggen wel eens je voelt hem wel, maar ik heb nog niks gevoeld.
Ik praat wel tegen hem, ik mis je.. ik hoop dat hij het kan horen.
Ach ik heb er gewoon geen woorden voor, onze band was zo sterk,ik was elke dag trots op hem, ik vond hem zo lief en knap en stoer en teder en slim, elke dag verwonderde ik me er over.
Het is goed dat je geen 2e hond genomen hebt. Ik heb het even overwogen maar besefte dat geen
enkele hond Tosca kon vervangen bij Vigo.
En ik ben nu blij dat ik alle aandacht en zorg aan hem kan besteden.
Ik verbaas soms mijzelf dat ik meer verdriet heb om een overleden hond dan over sommige mensen.
Ben ik nu een slecht mens?
Vertaling:
Het is waar
Als ik bij je kom in je dromen
Dan ben ik er echt
Als je ziet, in je ooghoeken
Dan ben ik er echt
Als je me ruikt
In je omgeving
Dan ben ik er echt
Ik heb je niet verlaten, niet echt
Mijn geest is overal
Maar vooral bij jou
Nee hoor geen slecht mens gewoon een groot dierliefhebber.
Dieren zijn zoveel eerlijker oprechter.
Zo'n band gaat zoveel verder.
Ik vind afscheid van dieren erger dan van mensen ook hoor.
Nee Monique......Ik herken dat zeker
Zo kapot als ik was na het overlijden van bonito......nog nooit bij een mens gevoeld.
15 jaren mijn beste vriend geweest, alles had hij mij geleerd ( want zo ging het toch)
Dat slaat gaten in je ziel
Maar bij dieren hoef je t ook niet uit te leggen als iets ff niet gaat of je hebt je dag niet. Ze nemen je gewoon vol zoals je bent. Zonder oordelen etc.
Natuurlijk ben je geen slecht mens.
Ik heb nooit geen verdriet meer om m'n overleden hond en ook niet om overleden dierbaren, ben ik dan een slecht mens/hondenbaas?
Van een persoon wel, althans ik denk er nog vaak aan maar geen verdriet, daarvan mocht ik van m'n moeder geen afscheid nemen. Het was haar vriendin en er zouden geen andere kinderen komen. Uiteindelijk waren er dus wel andere kinderen die ik ook goed kende.
Dat heeft wel gemaakt dat ik altijd afscheid wil nemen van overleden mensen die ik heb gekend. Dat doe ik ook bij cliënten die ik lange tijd heb gekend. Nog een laatste aai, kus of 'goede reis'. Dat vind ik wel heel erg belangrijk. Maar zodra dat gebeurt is, dan is het bij mij ook goed en heb ik ook eigenlijk geen verdriet meer.
Honden zijn veel makkelijker om van te houden. Ik heb dat ook...
Nee!! Ik hou heel veel van mijn tweelingzus, eeneieg, mijn honden gaan voor.
Je bent een zeer goed mens Monique ik heb van queenie zo ziek geweest nog zijn er momenten dat ik ween blij dat ik lilly heb maar een dier is soms liever dan een mens ik geef je helemaal gelijk daarom nog heel veel sterkte aan yo en haar man we weten wat ze doormaken
Ik had altijd gedacht dat ik ooit eens een besluit moest nemen om haar in te laten slapen, maar het lot had een ander besluit genomen , ik nam onverwachts afscheid van haar , tijdens haar laatste wandeling, ik weet het nog goed, ze liep los, ik riep haar , ze keek me aan kwam naar me toe en zakte door haar achterpoten, op dat moment was ik nog niet eens met de Dood bezig, maar 10 minuten later was ze er niet meer.
wat had ik er moeite mee en nog steeds, 3 weken later kwam Lara ( mijn 2e Duitse Herder), ze is een hele grote pleister op de wond, ze zal Gero nooit vervangen, ze heeft een heel ander karakter, een ander uiterlijk etc.
Ik had ook nooit gedacht dat je zoveel verdriet zou hebben over een dier, net zoals Monique zegt , toen mijn moeder overleed had ik ook verdriet maar bij je hond was het intenser , zelf na ruim 1 jaar denk je wel eens , Ik wou dat ik nog met haar kan knuffelen,maar je moet ook realistisch zijn , het leven gaat door, je moet ook kunnen loslaten en dat heeft tijd nodig en als ik Lara in haar ogen kijk dan bedank ik haar altijd voor haar aanwezigheid en dat ze mij altijd help in het verlies van Gero.
Ik kwam nog een paar foto's tegen van Gero, toen was ze al overleden, we legde haar toen op haar bankje, het was 10:00
in de ochtend en om 16:00 in de middag konden we haar wegbrengen naar het crematorium.
De andere foto is van Lara , 3 weken later, wat een contrast , de Dood , het hoort bij het Leven , maar het zal nooit wennen.
Ja dit is de allerergste dood in mijn leven, je schaamt je bijna om het uit te spreken, er kan ook niks meer overheen.
Ja is ook goed, ik kon genoeg liefde kwijt aan Faro, alles wat ik in me had, en dat verdienden hij ook, en nee je bent geen slecht mens.
Mooi Coby..
Ik kan het niet eens helemaal afluitseren, storte halverwege al weerin.
Ik denk dat we allemaal zoveel om onze honden geven omdat de liefde van een hond onvoorwaardelijk is. Bij mensen is dat vaak wel anders is mijn ervaring Die zijn je vriend zolang het uitkomt en ze niks beters hebben. Als ze wat anders tegenkomen wordt je snel aan de zijlijn gezet. Bij honden is de vriendschap voor altijd. Ik houd dus ook meer van mijn hond dan van mensen, en zo te lezen ben ik niet de enige
Volledig eens met wat je zegt indien je de schaamte weg zou laten...
Zo, de dag is weer voorbij, daar heb ik door heen geploeterd, nu komt de avond, dat vind ik het moeilijkste, omdat Faro de laatste tijd altijd tegen me aan kwam liggen op de bank, daar genoot ik zo van, ik koester de herinnering, maar ik mis het zo.
Het naar bed gaan is ook moeilijk, het hele ritueel van naar bed toe gaan, faro die door heeft, we gaan, komt een snoepje halen, gaat dan half op de trap staan en wacht toto het baasje hem op tilt, staat dan boven op mij te wachten en ging mee (de laatste tijd) de badkamer in, gewoon omdat het kon, dan wat medicijn en een snoepje, dan liggen op zijn bed, en een minuut of 5 tussen zijn ogen geaaid worden, dan de diepe zucht en dan kon ik in bed stappen, als het koud was nog een dekentje er op gooien.
Elke avond hetzelfde, en dan moest ik niet 1 ritueel vergeten, want dan zorgde hij er wel voor, van heeej, je vergeet wat.
En als ik dan op bed lag en hij bewoog, dan keek ik even, en soms keken we tegelijk, en dan was het oh alles oke, en dan gingen we beide weer slapen, totdat ik wakker werd, en dan schudde hij met zijn oren, dan moest je er ook uit, maakte niet uit hoe laat het was.
Ik dacht vorige week nog, ik moet dat toch eens filmen, maar te laat..
Die rituelen.... dat zal je blijvemn missen.
Je beschijft ze zo mooi.
Ik kan dit soort dingen nooit voor me zien..... maar hoe jij ze beschrijft wel..
Ik vond die rituelen zo mooi
Wat erg,geniet nog heel even van Faro en alvast heel veel sterkte voor nu en de zware tijd die voor jullie gaat komen.Ook ik weet hoe het is om je zo innig geliefde hondje af te moeten geven.
Dat had ik bij Chico. Mijn oma overleed 2 jaar daarvoor en daar had ik niets van, maar van Chico kon ik na 6 maanden nog in tranen uitbarsten.
Durf het ook toe te geven maar het verlies van mijn Raffi was echt het ergst wat ik heb meegemaakt. Het was mijn kindje, elke dag genoot ik zo van haar. Haar te moeten verliezen en hele moeilijke beslissing te moeten maken heeft me echt aangegrepen. Je weet het, ooit komt die tijd..... en dan ineens is het zover. Ik ben echt zo ongelukkig geweest en zo verschrikkelijk verdrietig. Wil er eigenlijk nooit meer aan denken. Maar je ontkomt er niet aan. Tijd heelt alle wonden en gelukkig kan ik er mee omgaan. Maar wat een gemis is het geweest. Ben wel weer overstag gegaan omdat ik nou eenmaal niet zonder hond kan. Heb 8 maanden gehuild en niets was meer leuk. En nu is mijn meisje alweer 3 jaar bij ons. Ze maakt me ook weer zo gelukkig...... die gekke beestjes zijn toch zo belangrijk. Nogmaals heel veel sterkte en mijn gedachte zijn bij jullie in deze onwerkelijke rot tijd.
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?