Spijt van puppy 
Ilse (Gast)
hallo allemaal! Ik moet echt even mijn verhaal kwijt want ik ben heel verdrietig en ik heb geen flauw idee waarom! Ik heb nu een week een puppy en ik heb er een beetje spijt van! Ik heb het onderschat! Ik heb geen vrijheid meer en dat vind ik best lastig! Tuurlijk schaam ik me diep maar ik kan er niks aan doen! Hij is super lief maar ik wil alleen maar huilen! Ik weet niet wat ik moet doen!
De eerste weken/maanden met een pup zijn erg slopend, hoor.
Dat is heel normaal dat je daar zoveel tijd mee kwijt bent.
Ze weten nog van niks en het kost veel tijd om ze alles te leren, zindelijk te maken etc.
En je eigen leven is compleet veranderd, dus daar moet je ook aan wennen als je nog niet eerder een hond hebt gehad.
Wat heb je voor puppy?
Heb je echt helemaal spijt van de pup of alleen even een dip momentje?
Ilse (Gast)
ik heb een shih tzu en die is bijna elf weken oud! Ik had sinds gisteravond echt het gevoel van ik kan dit niet meer doen en dat niet meer doen! Ik weet niet wat het is!
Sta je er dan helemaal alleen voor met de pup of zijn er nog andere mensen die ervoor zorgen, of kunnen oppassen?
Een hond vraagt inderdaad veel tijd, je kan niet meer zo makkelijk weg.
Maar dat is iets wat je weet als je een hond in huis haalt, dat je niet meer zo vrij bent.
Ik heb het er altijd voor over gehad, geen problemen mee.
Maar wat wil je nu precies zeggen?
Dat je gewoon in een moeilijke fase zit of dat je van plan bent om een ander baasje te zoeken voor je hond?
Huil je omdat je zo n spijt hebt of is het meer van frustratie?
Een pup is gewoon heel erg intensief, en niet altijd alleen maar schattig en leuk. Het is een levend wezen waar jij nu voor verantwoordelijk bent. En dat is soms best zwaar. Vooral als ze overal poepen, plassen, bijten en piepen als je uit beeld bent. Weet dat dit niet voor altijd is, de kapotte schoenen en slapeloze nachten. Kop op!! En blijf vooral genieten!
Ilse (Gast)
deze pup is van mij en mijn moeder en we denken er allebei een beetje zo over! Ik denk dat ik het nog een week aankijk! Misschien is het een idee om contact op te nemen met de fokker?
Als je het samen doet ben je toch helemaal je vrijheid niet kwijt? (en sorry dat ik het zeg, maar je moeder geeft niet het goede voorbeeld op deze manier)
ik begrijp je heel goed... het is niet wat zo,n bengeltje in huis, inderdaad je vrijheid is even weg, maar heus die komt weer......
en je hoef je niet te schamen, hier raad vragen is het beste wat je kan doen..... de roze wolk is er niet altijd... de pup is lief zeg je dat is al een fijn punt, ben je alleen ? als je het te veel wordt vraag dan eens iemand of die even op je pup kan passen, heb ik ook gedaan, van de week nog, gisteren, even trainen even de stres eruit gooien, van de vroege ochtend tot de later avond ben je bezig....
tot jij en de pup het ritme te pakken hebben, en heus weg doen is de makkelijkste oplossing, kom hier met je problemen, vertel precies waar je tegen aan loopt, dan kunnen wij je helpen om dit pupje voor jou een goeie kameraad te zijn, en heus de tijd dat je je vrijheid weer terug hebt, die is er sneller weer dan je denkt...
Dat hangt er vanaf bij wat voor fokker jullie wegkomt?
Een goede, verantwoorde fokker zal de pup terugnemen.
Maar zomaar ergens particulier of via een broodfokker zal het moeilijker worden.
Hadden jullie wel van te voren nagedacht over hoe het zou zijn met een hond?
Of is de pup onverwachts bij jullie gekomen?
ik lees dat je mams er ook is, heus geloof me nou maar, straks hebben jullie het ritme te pakken en is het heerlijk om een maatje er bij te hebben, zorgen voor dit kleine monstertje.... en heus het klein zijn gaat echt heel snel over...
ga samen een plan maken, je mams en jij, zodat jullie even weg zijn van het pupje en iets voor jezelf kan gaan doen, maak die planning... zodat je tijd voor jezelf hebt.
wat ik hier mee wil zeggen is, het zijn geen schoenen die je niet lekker zitten, je hebt besloten voor een pup, geef daar energie aan, stop er wat in waar je straks profijt van hebt.... ga desnoods eens buurten bij een hondenschool, daar zitten meer mensen met het zelfde probleem als jullie, het even niet zien zitten en aankan.....
en als jullie eens samen weg willen vraag een oppas die een paar uurtjes de oppas op zich wilt nemen dan zal je zien dat je tijd voor je zelf hebt en dan toch gaat uitkijken naar de pup...... geef niet op. je zal er spijt van krijgen....
weet je wat jij nou eens even moet doen, en ook je mams, bij puppy kijken, er zijn veel forummers die een pup deze dagen hebben gekregen, en vele van ons lopen even om, slaap te kort, en niet alles is leuk en fijn, maar lees nou eens goed wat een pup je doet...... en als je alles hebt gelezen , misschien denk je er dan anders over, een pup wordt groot en wordt een groot vriendje of vriendinnetje van je, en vergeet een ding niet, jullie zijn verantwoordelijk voor dit diertje, moet het een lantaarnpaaltje worden omdat je even om je vrijheid treurt en het even niet ziet zitten, lees de berichtjes eens door, vele lopen ook tegen bepaalde dingen aan, en vele willen het kleintje al niet meer missen......... en ik hoop dat als jullie jij en je mams het lezen raad aannemen advies aan nemen en toch voor dit diertje willen blijven zorgen..... is het na al het lezen dat je denkt... NEE, breng het dan terug naar de fokker.
ik zou zeggen als je dit na een week al teveel vindt, terug naar de fokker! Want een hond , ook wanneer het geen puppy meer is, vergt tijd, denk maar aan ziek worden diarree enz. Hem afleren te huilen als je weggaat bijv. Als je nu het geduld niet hebt komt het vast niet meer.
Nu heeft het hondje nog kans op een goed thuis en opvoeding.
Veel wijsheid gewenst.
Misschien is dit een goede gelegenheid om te leren dat je, als je een beslissing neemt, ook de gevolgen moet dragen.
Een dier haal je in huis voor zijn hele leven, en je geeft het de liefde en verzorging die het verdient.
Een levend wezen is geen schoen die je kan weggooien als je hem beu bent.
Ik begrijp best dat een pup druk is, dat gevoel had ik ook bij mijn eerste hond, ik had ook spijt als haren op mijn hoofd, maar er was ook geen haar op datzelfde hoofd die er over dacht om haar maar terug weg te doen. Geen moment was dat een optie.
De enige optie die ik had was er het beste van te maken en het hondje alle liefde te geven die het verdiende. Dat was ook de enige optie die ik wilde overwegen. We nemen onze verantwoordelijkheid voor elke beslissing die we nemen.
Ik zou zeggen, verbijt je spijt, laat je hond niet boeten voor jouw beslissing en zet je in om dit hondje een goed leven te geven, samen met je moeder (die eigenlijk het voorbeeld zou moeten geven).
Hoi Ilse,
Niet te snel opgeven.
Ik heb de eerste twee weken niet geslapen en alleen maar gehuild..oh oh wat was dat zwaar, door mijn burn-out extra zwaar. Ik kon het ook niet meer handelen en dacht dat ik gek werd. Roze wolk? Die van mij was pikzwart.
Nu is ze bijna vijf maanden bij me en ik ben zo blij dat ik haar heb. Ze is alles voor me. Elke dag lach ik om haar. Ze maakt me dolgelukkig.
Dus niet zo snel opgeven, geef dat beestje een kans. Ze zijn al zo hulpeloos en helemaal van jou afhankelijk. Misschien kun je met je moeder afwisselen zodat jij ook es even het huis uit kan. Ik weet niet hoe oud je bent trouwens..
zou er zoiets kunnen bestaan als een post-natale depressie na aanschaf pup ? sorry - voor misschien domme opmerking maar dit bericht klonk wel echt zo...
Een post napuppytale depressie.
Het is wel vaker gebeurd dat mensen zich zo voelde eenmaal hun pup in huis.
Hoi Ilse,
ik begrijp helemaal hoe je je voelt! Ik had precies hetzelfde....zo onderschat dat een pup zoveel werk met zich meebrengt en dat je totaal geen vrijheid meer hebt (zo zag ik het en zo voelde ik het). Terwijl ik voor de pup een hond heb gehad die 15 jaar is geworden.....mijn maatje mijn lieverd.... En dan weer opnieuw beginnen met een pup.... dat viel toch even tegen!
Het is in het begin heel zwaar meid..vooral als je het heel anders had voorgesteld...het zindelijk maken, de onrustige nachten.....maar toch ook zo aandoenlijk als de pup je aankijkt....de liefde die ze voor je voelen...je bent haat baasje en ze vertrouwt volledig op jou.
Probeer het vol te houden, het wordt echt beter. Mijn pup is nu vier maanden en zindelijk....de nachten kan ik nu redelijk tot goed doorslapen en hoe blij hij is als je in de ochtend weer beneden komt, of je maanden bent weggeweest....de liefde die je krijgt maakt zo'n hoop goed. Ik heb soms nog momenten dat ik zoiets hebt van pfffieuw maar zou hem voor geen goud meer willen missen...houdt vol meid want hij/zij houdt ook van jou! X
hoe oud ben je Ilse?
Ik heb nadat mijn hondje was overleden heel erg uitgekeken naar mijn pup. Zij was het enige wat me weer gelukkig kon maken. Ik heb er maanden naar uit gekeken en op moeten wachten. Maar o o o wat viel dat tegen. Zat onder de beten en was totaal niet zindelijk te krijgen en wat was het een draak. Maar nu zin we 9 maanden verder. ... en ook o o o wat hou ik van haar. Volhouden en je hebt een mattie voor life. Ff door die zure appel bijten.
Kijk je pup even aan, adem 4 seconde diep in... 8 seconde uit...
Lees deze berichten nog eens goed door. De eerste maand is eigenlijk het zwaarste, je moet aan zoveel wennen maar uiteindelijk komt het goed en houd je er een onwijs lief en trouw maatje aan over.
Niks aanmodderen zeg ik.
Als je het nu niet voor 100% met liefde kan doen, zal het nooit goed gaan. Het dier zal het altijd aanvoelen.
De erge momenten van plassen, slopen moeten nog komen, wat dan met je geduld of stress ?
Ik zeg , pup zo vlug mogelijk terug naar kweker zodat hij nog een andere thuis kan vinden waar hij wel welkom is.
Als hij zes maand of een jaar is en het gaat dan niet meer met jou en je moeder, dan is er voor hem veel te veel tijd verloren gegaan.
Ik denk dat jullie eens even goed rond de tafel moeten gaan zitten.
Wat zijn de problemen waardoor jullie er doorheen zitten.
Wat kunnen jullie eraan doen, en wat zal met de tijd ook beter worden.
Want ook als de hond volwassen is, heeft die aandacht, zorg en beweging nodig. Je zal dan niet altijd zomaar een dag weg kunnen, je mist dan toch een deel van je vrijheid.
Nu weet ik dat dit met een pup veel intensiever is dan wanneer die volwassen is. Het zijn kleine draakjes en je moet constant op ze letten.
Maar als jullie het echt niet zien zitten en zo twijfelen, dan zou ik zsm een nieuw baasje zoeken. Want zoals Anny al gezegd heeft, is er met een half jaar of jaar al teveel tijd verloren gegaan.
Ook al vind ik ook dat je de gevolgen moet dragen van een beslissing, moet dit niet tenkoste gaan van de pup.
Als je het nu niet voor 100% met liefde kan doen, zal het nooit goed gaan. Het dier zal het altijd aanvoelen.
De erge momenten van plassen, slopen moeten nog komen, wat dan met je geduld of stress ?
Ik zeg , pup zo vlug mogelijk terug naar kweker zodat hij nog een andere thuis kan vinden waar hij wel welkom is.
Als hij zes maand of een jaar is en het gaat dan niet meer met jou en je moeder, dan is er voor hem veel te veel tijd verloren gegaan.
"
Eens.
Als je het nu niet voor 100% met liefde kan doen, zal het nooit goed gaan. Het dier zal het altijd aanvoelen.
De erge momenten van plassen, slopen moeten nog komen, wat dan met je geduld of stress ?
Ik zeg , pup zo vlug mogelijk terug naar kweker zodat hij nog een andere thuis kan vinden waar hij wel welkom is.
Als hij zes maand of een jaar is en het gaat dan niet meer met jou en je moeder, dan is er voor hem veel te veel tijd verloren gegaan.
"
Ook eens.
Ik heb nog nooit 1 seconde spijt gehad van mijn honden.
En waarschijnlijk ook niet veel voorbereiding gedaan voor de komst van de pup?
Als je het nu niet voor 100% met liefde kan doen, zal het nooit goed gaan. Het dier zal het altijd aanvoelen.
De erge momenten van plassen, slopen moeten nog komen, wat dan met je geduld of stress ?
Ik zeg , pup zo vlug mogelijk terug naar kweker zodat hij nog een andere thuis kan vinden waar hij wel welkom is.
Als hij zes maand of een jaar is en het gaat dan niet meer met jou en je moeder, dan is er voor hem veel te veel tijd verloren gegaan.
"
Zo denk ik er ook over, gelijk terig naar de fokker.
Die arme pup tussen mensen die hem niet willen, dat merkt hij.
Als onze pups naar de eigenaar waren gegaan, gingen we altijd een of 2 x onverwachts langs.
Een keer kwamen we daar, pupje zat aan zijn halsband en lijn vast op een krant. De eigenaren hadden net een baby en de pup was veel werk
We namen de pup gelijk mee naar huis (mijn moeder had geld terug gegeven en al hun gekochte spullen over genomen)
Hij had binnen no time weer een heel lief nieuw gezin. Die eigenaren kwamen zelf nog op bezoek bij ons, erg leuk,
Die arme pup tussen mensen die hem niet willen, dat merkt hij.
Als onze pups naar de eigenaar waren gegaan, gingen we altijd een of 2 x onverwachts langs.
Een keer kwamen we daar, pupje zat aan zijn halsband en lijn vast op een krant. De eigenaren hadden net een baby en de pup was veel werk
We namen de pup gelijk mee naar huis (mijn moeder had geld terug gegeven en al hun gekochte spullen over genomen)
Hij had binnen no time weer een heel lief nieuw gezin. Die eigenaren kwamen zelf nog op bezoek bij ons, erg leuk,
"
Dát is pas dierenliefde en een goede kwekers mentaliteit.
Ik denk dat iedereen wel zo'n moment heeft hoor...
Ik heb dat moment ook gehad, meerdere keren zelfs. Heb meerdere keren gezegd hem terug te brengen naar de fokker. Ga je dan niet 100% voor je hondje, ben je je pup dan niet waard?! Beetje zwart-wit hoor mensen.
Mijn "pup" is er nog steeds en is inmiddels 11 maanden. Ik ben gek op hem en hij is gek op mij.
Hij is er niets minder op geworden hoor, op dat ik een aantal dagen gefrustreerd was of moest huilen.
Zo'n beetje iedereen hier weet dat ik er ook wel zo bij gezeten heb. Ik heb zitten huilen. Het was zo vermoeiend soms, en behoorlijk stressvol. Aston is was niet het makkelijkste hondje, nu nog niet, maar eerlijk gezegd? Ik zou niet meer zonder hem kunnen.
Zolang je nu die aandacht er in legt zul je zien dat het allemaal steeds makkelijker gaat.
Als je het nu niet voor 100% met liefde kan doen, zal het nooit goed gaan. Het dier zal het altijd aanvoelen.
De erge momenten van plassen, slopen moeten nog komen, wat dan met je geduld of stress ?
Ik zeg , pup zo vlug mogelijk terug naar kweker zodat hij nog een andere thuis kan vinden waar hij wel welkom is.
Als hij zes maand of een jaar is en het gaat dan niet meer met jou en je moeder, dan is er voor hem veel te veel tijd verloren gegaan.
"
Ik blijf netjes..........een hard oordeel, voor vele is het heel wat een pup, er naar uitgezien en dan opeens is de pup er, veel aandacht vragen en geven, alles komt tegelijk, het is een poepmachien en de gebruiksaanwijzing is ver te zoeken.....het ritme van jezelf en de pup moet opgepakt worden, en sommigen zien dat even niet zitten..............vele hier schrijven de juiste informatie , een pup is niet makkelijk, het heeft tijd nodig om het ritme te pakken, zeker als het je eerste hond is......is dat nou zo erg om hier raad te vragen omdat je het niet zitten ?? Ze komt hier om dat ze het niet ziet zitten en dan zie ik hier dat er direct wordt verwezen , terug...........niet doen, ik kom hier op hp veel forummers tegen die het ook even niet ziet zitten, en dat mag.......geef haar raad en als ze dat dan nog niet opvolgt ja dan kan ze de pup beter terug doen, maar niet gelijk dat advies geven van als je nu niet van je puppy houdt, weg ermee, grote onzin.........de band komt pas later als je bemerkt dat je het ritme te pakken hebt en het toch wat makkelijker wordt.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?