Spijt van puppy 
En daarbij ... Komen wel vaker topics voorbij met help ... Ik zie het even niet meer zitten of ... Wat nog te doen en al die andere titels.
dan komt men wel aan met tips en adviezen en wordt er ook niet gezegd van ... Ja doe je hond nu maar weg.
en Carol een baby ja ... Dan zijn hormonen aanwezig maar niet een jaar lang en als je een huilbaby hebt piep je ook wel even anders maar dan zegt men ook niet doe je kind maar weg.
en hoe voelen we ons niet als er een pup komt, opgewonden, enthousiast, verwachtingsvol en weet ik veel niet meer. Zijn toch ook soort van hormonen?
toen Luna kwam perfect met Mc vanaf dag 1 toen Nanook kwam ... Mc moest niks van haar hebben 
extra stress, geregel, aanpassingen, extra drukker, onverwachts totaal geen rekening mee gehouden wending, you name is ... O my god waar ben ik aan begonnen. Had ik haar dan ook maar weg moeten doen?
Maar de TS heeft nooit meer gereageerd, misschien is het hondje ondertussen wel terug naar de fokker.
Ik denk dat we dat nooit zullen weten.
Even voor alle duidelijkheid, als behandelaar weet ik waar ik over praat en sta ik achter dat wat ik eerder heb geantwoord in het belang van de pup in kwestie.
Dan praat je alleen vanuit jouw ervaring en perceptie en dan ga je voorbij aan allerlei andere factoren die mee (kunnen) spelen in een, naar ik hoop tijdelijke, desillusie.
Ik zou ook alleen vanuit mijn eigen (beperkte) referentiekader op anderen kunnen regeren, maar de vraag is .... help ik de ander daarmee?
Vanuit mijn eigen referentiekader bevreemd het me dat jij als behandelaar binnen de psychiatrie min of meer een stellige conclusie velt en richting uitstuurt. Iemand die emotioneel instabiel is, is behoorlijk beinvloedbaar en bevindt zich in situatie waarin het vrijwel niet mogelijk is om helder en weloverwogen tot analuse van zijn/haar gevoelens te komen en een ingrijpende beslissing te maken/forceren.
Ik zou ook alleen vanuit mijn eigen (beperkte) referentiekader op anderen kunnen regeren, maar de vraag is .... help ik de ander daarmee?
Vanuit mijn eigen referentiekader bevreemd het me dat jij als behandelaar binnen de psychiatrie min of meer een stellige conclusie velt en richting uitstuurt. Iemand die emotioneel instabiel is, is behoorlijk beinvloedbaar en bevindt zich in situatie waarin het vrijwel niet mogelijk is om helder en weloverwogen tot analuse van zijn/haar gevoelens te komen en een ingrijpende beslissing te maken/forceren. "
Amen!
Fijn voor jou dat het je niet zwaar viel. Maar da's geen reden om dit te gaan projecteren en van anderen te verwachten dat ze zich net hetzelfde als jij moeten voelen.
Mensen ervaren veranderingen in hun leven nu eenmaal op verschillende manieren, er is geen 'norm' over hoe je wat op welke manier moet beleven, dat is een individueel proces en verloopt voor iedereen anders.
En dat staat volkomen los van hoe goed of hoe slecht je je hebt voorbereid.
Er zijn genoeg mensen die alle mogelijke puppyboeken hebben gelezen, verschillende bezoekjes aan de fokker hebben gebracht, er helemaal klaar en enthousiast voor zijn en het allemaal perfect willen doen en dan… oeps, plots zijn daar gevoelens die ze niet hadden verwacht!
Nu gaat het over een pup, maar het is toepasselijk op zoveel veranderingen in het leven van een mens: gaan samenwonen met iemand, een echtpaar dat na een lange carriere op pensioen gaat, een reis in een ontwikkelingsland, voor het eerst alleen op kamers wonen, enz enz… We kunnen op voorhand inschatten, verwachten, verheugen, maar hoe het in werkelijkheid zal zijn, moeten we elk zelf ondervinden. En soms voelen we daarbij dingen die we nooit hadden verwacht en hebben we tijd nodig om ons aan te passen, en deze gevoelens kunnen van mens tot mens zeer uiteenlopend zijn.
Het is niet omdat je zelf staat te jubelen van geluk, dat een ander er maar meteen de brui aan moet geven omdat ie zo niet direct z'n draai kan vinden. En dat heeft niks te maken met een gebrek aan liefde of toewijding.
Dus gun een mens een beetje respijt en erkenning, is ie vast al een beetje mee geholpen! 
precies goed verwoordWat een geweldig commentaar....idd zo mee eens.
ik heb mijn hondje van 15 jaar dit jaar moeten laten inslapen....nu een pup van nu vier maanden en wat viel dat tegen zeg....en soms nog denk ik wel eens help!! We zijn allemaal mensen, en zitten allemaal anders in elkaar en verwerken dingen op een andere manier en doen soms langer over om weer je draai te vinden met een nieuwe metgezel in je leven...maar geef niet op... Hier leer je weer van en maakt je sterker....
ik heb mijn hondje van 15 jaar dit jaar moeten laten inslapen....nu een pup van nu vier maanden en wat viel dat tegen zeg....en soms nog denk ik wel eens help!! We zijn allemaal mensen, en zitten allemaal anders in elkaar en verwerken dingen op een andere manier en doen soms langer over om weer je draai te vinden met een nieuwe metgezel in je leven...maar geef niet op... Hier leer je weer van en maakt je sterker.... "
Mooi vind ik inderdaad hoe je daar als mens in groeit en zo steeds rijker en rijper wordt in jezelf. Honden zijn zulke fantastische leraren in ons leven en persoonlijke groei. Juist als het allemaal niet zo gesmeerd verloopt en dwars door alle moodswings heen de weg zich onder onze voeten ontvouwt.
Sorry, hier geen onverwachts bezoek, van niemand....ook niet van de fokker......afspraak maken en dan is er koffie. Als ik naar de fokker ging maakte ik ook van te voren een afspraak.
Enne kom op zeg, ik heb net niet genoeg postzegels voor haar dikke poep........dacht je nou echt dat het hier allemaal een roze wolk is, mag men even zuchten ? Ja toch......als men snachts een uur lang op een bankje zit buiten, en moet er dan maar gelijkgezegd worden je bent een pup niet waard, schei uit ..........en hier komt niemand onverwachts, ben er niet, ben weg, men komt dan voor niets.
Je weet waar je over praat ? Wees eerlijk Carol , je hebt er ook door heen gezeten.......ben je dat vergeten ?
Hier hetzelfde en Vigo zijn fokker moest 4 uur reizen,die heeft keurig een afspraak gemaakt en ze was van harte welkom. Had ze onverwachts aan deur gestaan dan had ze linea recta terug kunnen keren,dan kwam ze er niet in.
Als ik éénmaal een hond gekocht heb is die gewoon van mij en ik bepaal of de fokker mag langskomen of niet en anders moet er aan mij maar geen hond verkocht worden.
Jullie hebben trouwens wel een beetje gelijk,mijn oordeel was ook iets te hard wbt ts.
Kom je aangekondigd langs, zal alles in orde zijn, net zoals het pupje wat aan de verwarming zat vast gebonden dag en nacht.
Dat zouden we nooit te weten zijn gekomen, had het pupje een vreselijke toekomst tegemoed gezien. Moet er niet aan denken!
Voor ons ging de liefde voor onze pups boven alles, zeker boven een baas die geen koffie zet voor ons, jammer dan.
Vertrouwen, iedereen kan een mooi verhaal houden. Als het om je eigen pups gaan, moeten mensen het vertrouwen in ons zien te verdienen.
De nieuwe bazen, vonden het juist een teken van liefde en nazorg van ons. Fokkers die 100% willen weten dat het goed gaat met de pups, ook voor in de toekomst. "
Als een pup al een maand niet goed behandeld wordt zie je dat ook als hij op het moment dat je netjes aangekondigd langskomt dat ook wel aan de hond. Hier hebben wij twee maal meegemaakt dat de fokker nadien nog even wilde komen kijken hoe het ging met de pup. Graag!
Sterker nog, 10 jnuari beginnen we aan jachttraining bij de fokker van Google. leuk, samen in een groep met zijn zusje (die heeft de fokker gehouden) en achteraf nog even spelen met zijn moeder. dan kan de fokker ook prima zien hoe Google het doet (hij moet wel even een kilo aankomen, net wormen gehad :O)
maar onaangekondigd voor mijn deur staan om mij te overvallen in wat ik met de pup doe?
Nee!
Maarre...on topic....
de komst van Google was goed voorbereid. Voor mijn vriendin de eerste pup, dus alles 110 keer besproken, een aanschafspreekuur met een GT....gekozen voor een labrador ipv een Duitse Staande omdat die toch iets moeilijker zijn...elke week bij de fokker even gaan kijken bij de pup
En...na 4 dagen zat mijn vriendin huilend op de bank. Het beest (zo heette hij toen) beet, poepte, plaste in huis, kon nog geen 5 seconden alleen zijn en het leven was afschuwelijk.
Een puppy is zwaar, zeker de eerste weken. En niemand heeft dan iets aan iemand (zelfs geen behandelaar) die dan even de hoop verder de grond instampt dat het kansloos is. En ilse, als je nog meeleest, ook wij zijn er doorheen gekomen! En heb je iemand nodig om mee te praten, ervaringen op te doen of tips hoe je uit je dalletje komt, samen met je moeder...stuur ons maar een privebericht en we komen je direct helpen (niet als gedragstherapeut, dat zijn we niet, wel als hondenliefhebber en mensenliefhebber, dat zijn we wel), telefonisch of met een aangekondigd bezoek ;)
Hartstikke goed dat Ilse het erkent heeft dat een pup voor haar in huis niet dat was wat ze gedacht had. Tijd om daar een oplossing voor te vinden in het belang van de pup.
Echt, ik heb al mijn honden altijd als jonge pup in huis gehad, de eerste weken zijn even doorbijten en minder aan één stuk slapen maar als je dat vanuit de liefde voor je pup doet is dat totaal niet zwaar maar met veel liefde goed te doen.
Maar ik geloof dat je beter, na snel twijfelen of je wel blij bent met de pup, een ander thuis voor de pup kunt zoeken waar ze alle bijkomende minder leuke dingen die horen bij het opvoeden van een pup prima vinden. "
redelijk veroordelend gedacht zonder de omstandigheden te kennen
Maarre...on topic....
de komst van Google was goed voorbereid. Voor mijn vriendin de eerste pup, dus alles 110 keer besproken, een aanschafspreekuur met een GT....gekozen voor een labrador ipv een Duitse Staande omdat die toch iets moeilijker zijn...elke week bij de fokker even gaan kijken bij de pup
En...na 4 dagen zat mijn vriendin huilend op de bank. Het beest (zo heette hij toen) beet, poepte, plaste in huis, kon nog geen 5 seconden alleen zijn en het leven was afschuwelijk.
Een puppy is zwaar, zeker de eerste weken. En niemand heeft dan iets aan iemand (zelfs geen behandelaar) die dan even de hoop verder de grond instampt dat het kansloos is. En ilse, als je nog meeleest, ook wij zijn er doorheen gekomen! En heb je iemand nodig om mee te praten, ervaringen op te doen of tips hoe je uit je dalletje komt, samen met je moeder...stuur ons maar een privebericht en we komen je direct helpen (niet als gedragstherapeut, dat zijn we niet, wel als hondenliefhebber en mensenliefhebber, dat zijn we wel), telefonisch of met een aangekondigd bezoek
"Super, daar heeft Ilse wat aan.
Ik vind het toch ook wel erg dat je na een week spijt hebt van een puppy. Zwaar is het zeker maar spijt is iets anders. Ik kan begrijpen dat mensen dan zeggen breng de puppy terug naar de fokker.
Het is ook haar moeder die zich net zo voelt, daarom vraag ik me af in dit geval was wijsheid is.
Misschien een hele verkeerde schrijfwijze ? Dat men snel zegt, ik heb spijt en het zo in het geheel niet bedoeld wordt ? We weten verder niets af van Ilse, ik hoop dat ze toch nog hier terug komt wn ons verteld waar ze tegen aan loopt en wij haar hand aanreikingen kunnen geven.............ik weet dat er heel snel geoordeeld wordt, niet nodig toch.......
Omdat ze niet alleen heeft gezegd dat ze spijt heeft, maar ook dat ze erover dacht om de pup terug naar de fokker te doen, geeft mij de indruk dat ze geen hondje waard is.
Alles in het leven dat de moeite waard is, daar vecht je voor, als zij na één week al wil opgeven, zegt dat meer over haar (én haar moeder) dan ze zou willen.
Het zegt dat ze gewoon is er de brui aan te geven als het moeilijk wordt. Dat ze kant en klare oplossingen verwacht en die zijn er niet altijd. Als het probleem (de pup) je iets kan schelen, houd je vol, als het je niets kan schelen, bedenk je een oplossing zoals terug naar de fokker. Ik heb ook zoveel keer gedacht "waar ben ik aan begonnen", ik vond het ook niet leuk dat ik geen rust meer had (in mijn ogen, ik was immers katten gewoon) maar nooit, nooit heb ik één moment gedacht dat de pup weg moest.
Dat is een levend wezen daar vecht je voor. Als je dat al niet kan opbrengen, is het inderdaad misschien best dat je het hondje terug brengt en dat je best ook nooit trouwt of kinderen krijgt, want dat zijn ook uitdagingen waarbij je niet kan zeggen "nu stop ik ermee".
Ik heb in mijn commentaar eerder niet gezegd om de pup terug naar de fokker te doen, maar ik had wél mijn twijfels. Wat de anderen hebben gezegd, dacht ik ook, maar ik wilde haar eerst proberen wakker te schudden.
ik vind het zo jammer dat in de huidige maatschappij iedereen altijd maar sterk moet zijn. Zwakte tonen wordt gezien als het vakje "ongeschikt", alles en iedereen moet maar in hokjes geplaatst worden en iedereen moet overal direct goed in zijn.
Twijfel betekent dat iemand ergens over nadenkt
Zwakte tonen vergt kracht
En een roep om hulp is mooi, iets dat applaus verdient, niet de veroordeling van mensen die conclusies trekken op basis van vier volzinnen
Even om zaken in perspectief te houden. Ilse geeft aan dat ze erover denkt of het een goed idee is om contact op te nemen met de fokker.
Op basis hiervan hebben velen van jullie geconcludeerd dat ze de pup wil terugbrengen. Maar misschien wil ze wel contact om de fokker te vragen wat ze moet doen omdat de pup nog niet zindelijk is? (Misschien weet Ilse niet dat dat langer dan een week kan duren). Of misschien wil ze weten of er "lotgenoten" in de buurt wonen.
Of misschien hoopt ze dat de fokker goed advies heeft om de pup te laten stoppen met in haar hand te bijten?
Het forum, (deze mini maatschappij) heeft geconcludeerd dat ze de pup terug wil brengen en heeft ook maar meteen besloten dat dat betekent dat ze geen knip voor de neus waard is.
Als ik Ilse was, zou ik ook niet meer op dit forum reageren, sterker nog, ik zou het helemaal niet meer lezen want de dingen die gezegd worden helpen haar zelfvertrouwen niet
Martine jij zegt dat het je de indruk geeft geen hondje waard is. Dat ze er gewoon de brui aan wilt geven.
ik lees help ... Dat ze niet weet waarom ze zich zo voelt, contact opnemen met fokker wilt niet zeggen ik doe pup weg maar kan ook zeggen ... Heb je tips voor me.
Gevoelens die ik in ieder geval herken.
Een pup in huis, hoeveel ervaring je ook mag hebben, is altijd even een aanslag op en in je leven.
het ritme, het leren kennen van, nieuwe indeling van ...
Ilse ... ... Wij kunnen je tips geven, vraag waar je het meest mee zit dan kunnen we gerichter antwoorden,
Ik denk dat deze gevoelens vrij normaal zijn eigenlijk.
Mellow was 4 maanden toen ze bij ons kwam, maar mensenlief, wat zat ik er na 4 dagen al doorheen (continu aan de diarree, 's nachts huilen). En een jaar later wéér (maar toen zat ze in een hele heftige angstperiode), dat duurde nog eens heel erg lang ook.
Regelmatig heb ik gedacht 'als ik dit van tevoren had geweten...' (en ja, mijn vriend had dezelfde gedachte) en 'kan ik haar wel alles bieden wat ze nodig heeft'. Heb mijn ogen uit mijn kop gejankt toen.
Maar de gedachte dat ze er niet meer zou zijn maakte me zo mogelijk nóg verdrietiger, want ze zou écht niet weg gaan.
Nog steeds is het wel eens moeilijk, maar je leert er mee omgaan, je groeit samen steeds een stukje verder; de hond, maar jij zeker ook.
Ze is nu 4,5 en nog steeds is het wel eens moeilijk, maar ik weet ook dat het altijd weer goed komt (al zie ik dat op dat moment héél even niet 
)
Ilse, ik hoop dat je nog eens terugkomt, dat je je misschien gesterkt voelt door het feit je niet de enige bent.
Er is een Engels gezegde
"great minds think alike"
Twijfel betekent dat iemand ergens over nadenkt
Zwakte tonen vergt kracht
En een roep om hulp is mooi, iets dat applaus verdient, niet de veroordeling van mensen die conclusies trekken op basis van vier volzinnen "
Eens!
Twijfel betekent dat iemand ergens over nadenkt
Zwakte tonen vergt kracht
En een roep om hulp is mooi, iets dat applaus verdient, niet de veroordeling van mensen die conclusies trekken op basis van vier volzinnen "
Dat vind ik nu es mooi gezegd!
Mensen worden ziek van al die overdruk. Dat je steeds maar perfect moet zijn. De beste moeder, de ijverigste werknemer, de perfecte hondenbaas, de liefdevolste echtgenoot, je moet er goed uitzien, je mag nooit moe zijn, je moet alles weten en als toppunt mag je over al die dingen ook niet eens klagen. 
Hup! Weg met dat ideaalbeeld, denk ik dan! Tijd om elkaar een hart onder de riem te steken!
Ik heb net een pup, en veel mensen hier en op de sport vragen hoe gaat het met het poezelige lieve teddybeertje, mijn antwoord was gekscherend, helaas geen postzegels genoeg voor haar dikke kont..........wil in het geheel niet zeggen dat ik mijn pup echt met de post terug stuur.......en zo is het ook met Ilse die er even helemaal doorheen zit, ze komt hier om hulp vragen, als ze de pup echt terug wenste te brengen had ze dat niet gedaan toch.....dan was de pup terug geweest zonder dat ze het hier neergezet heeft........geen pup waard, jee mensen toch .......niet zo raar dat Ilse niet meer hier reageerd.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik ook zo'n periode heb gehad toen Nala nog pup was. Ik had er al zoveel jaren naar uitgekeken, en toen ze er was leek het net alsof ik niet blij kón zijn. Natuurlijk waren mijn ouders toen nog maar een jaar uit elkaar en was ik net voor de tweede keer verhuisd, dat zal er ook wel in meegespeeld hebben. Maar ik had nooit zoiets van "Nee, dit kan ik niet meer, ze moet weg." Het was slopend, frustrerend en zoveel werk, maar toch zag ik haar graag en zou ik haar niet teruggebracht willen hebben. Dat vind ik écht wel erg. Ik heb sinds oktober een kitten, die ik compleet onverwachts heb gevonden op straat. 0,0 voorbereiding, geen kattenbak of voer, allemaal erg stressvol. We gingen haar eerst niet eens zelf houden. Ze krabte aan de trap, sprong op de kooi van de hamster (doet ze nog steeds overigens, we werken eraan 
), kon niet alleen zijn (ze volgde je overal. Zelfs naar de wc), maakte me 's nachts constant wakker. Ik was doodop na een week, maar zag haar al doodgraag en had haar voor geen geld kunnen weggeven met iemand anders, ookal was dat toen nog het plan.
Wat ik wil zeggen is dat het heel normaal is om je even zo te voelen wanneer je een pup in huis haalt. Maar als dit gaat tot het willen terugbrengen van je pup, en je moeder denkt er ook zo over, denk ik dat het effectief beter is voor de pup om terug te gaan naar de fokker. Een hond blijft veel werk, dit verandert niet, dus als je het na een week al niet meer kan opbrengen dan is het gewoon beter voor de pup om ergens anders te wonen.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?