Spijt van puppy

Mooi gezegd.

Wij hebben een zwervende kat van de straat geplukt een dik jaar geleden. Bloed zweet en tranen. Eerlijk waar. Mijn kater vond dat namelijk niet het beste plan. Een jaar politieagent gespeeld. Met Charlie snel een klik maar onze oude kat, tssss. De kat was vanaf dag 1 onder onze huid gekropen. Mensen zeiden toen doe die kat weg, straks ga je er helemaal aan onderdoor. Maar dat ging niet, de kat zat onder onze huid, wegdoen was geen optie. Zelfs iemand die zei, doe je oude kat dan weg. Haha. Echt serieus mensen zeggen wat pffff.

Nee maar soms als je doorzet, kom je wel tot iets. Maar dat is niet goed of slecht. Als het echt niet lukt, lukt het niet. Was ik een slechter mens geweest als ik de kat naar het asiel had gebracht, ik hoop van niet. Komt er nog een kat langs, kan ik die niet houden. Grens bereikt.

Moeilijk te zeggen voor iemand anders hoe ver ze moeten gaan. Iedereen heeft zijn limieten. Dat kan iemand anders niet voor je bepalen.

Even bellen met de fokker. Geen schande toch? Misschien gewoon voor een duwtje in de rug of eventueel de optie bespreken voor "als het niet zou lukken" of de puppy terug mag komen. Misschien geeft dat perspectief.

Ik wens je in ieder geval het beste toe TS. Toitoi.

Hier ook net een pup, dit is dag 4 en gisteren zat ik ook echt even met de handen in het haar, kon wel janken. Ik wilde even gaan douchen en pup raakte in complete paniek. Hij schreeuwde het uit, denk dat ze het in de woestijn nog wel konden horen. Ik heb er een uur en kwartier over gedaan om hem stil te krijgen zodat ik kon gaan douchen. En toen hij vannacht om 3 uur besloot dat het speelkwartier begonnen was en aan de tafel poten ging knagen, aan de bank, aan alles eigenlijk en ook nog zijn tandjes in mijn neus zette, had ik 'm ook een kaartje enkele reis kunnen geven, terug naar de fokker jij. Meen ik dit dan? Nee, en ik zou het ook niet echt doen. Maar op zo'n moment ben ik even wanhopig. Ik wil al sinds ik kan praten een eigen hond, heb ontzettend veel ervaring met honden, ook met puppy's. Kennissen vragen geregeld advies aan mij en dit pakt vaak nog goed uit ook en als er iemand is die zich heeft ingelezen en voorbereid ben ik het wel. Ik had verwacht dat ik een brok blijheid zou zijn als ik eindelijk mijn hond had, dat ik mijn ogen niet van hem af kon houden. Gisteravond moest ik werken, mijn moeder paste op de hond. En wat was ik blij dat ik even kon gaan werken! Even weg van de pup, even niet constant opletten maar even verstand op 0 en lekker werken. Lekker kletsen met collega's en even ontspanning. Ik schrok ook toen ik niet zo gelukkig en blij bleek te zijn zoals verwacht en ben ook blij dat ik dankzij dit topic weet dat het doodnormaal is. Daarbij komt dat ik niet goed tegen weinig slaap en grote veranderingen kan. 

Ben ik nou geen hond waardig? Dacht het toch van wel! Ik heb gelukkig een moeder langs me die al een aantal pups heeft groot gebracht en weet hoe het is. Zij slaapt 's nachts lekker door en gaat overdag lekker werken en ziet dan vooral de leuke kant van de pup. Als ik er even doorheen zit zegt ze: "Kom op, je kan het wel, het is even doorbijten soms. Maar alle tijd die je er nu in steekt, daar heb je later zoveel profijt van. Dan heb je je supermaatje waar je al die tijd van droomde." Dan kan ik er weer even tegenaan. En als de pup dan val voor hij in slaap valt op mijn voeten nog even naar mij kijkt word ik stiekem ook wel een beetje verliefd.. 

" Martine jij zegt dat het je de indruk geeft geen hondje waard is. Dat ze er gewoon de brui aan wilt geven.
 
ik lees help ... Dat ze niet weet waarom ze zich zo voelt, contact opnemen met fokker wilt niet zeggen ik doe pup weg maar kan ook zeggen ... Heb je tips voor me. 
Gevoelens die ik in ieder geval herken. 
Een pup in huis, hoeveel ervaring je ook mag hebben, is altijd even een aanslag op en in je leven.
het ritme, het leren kennen van, nieuwe indeling van ...
 
Ilse ... ... Wij kunnen je tips geven, vraag waar je het meest mee zit dan kunnen we gerichter antwoorden,  "

Jeanine :)

 Ik heb ook zelf gezegd, Jeanine, dat ik het zwaar had met mijn eerste pup, en ook nu nog is een pup vermoeiend en soms frustrerend.  Ik noem haar ook niet zwak en ik ga geen discussie voeren over zwak of niet zwak (Richard).  Ik zeg alleen dat het leven dikwijls draait rond volhouden (en ook dan moet je sterk zijn Richard ) en als je al wil opgeven na één week een pup in huis te hebben, is dat niet echt veelbelovend.

Als je de fokker contacteert, moet je niet op een forum vragen of dit kan.  Ik zou de fokker contacteren met mijn vragen maar ik zou dit niet aan jullie vragen.

Dàt doe je als je het hondje wil terugbrengen en je twijfelt nog.  En daar zeg ik dan weer op : verman je, adem eens diep in en uit en ga verder.  Het betert echt wel, maar je moet willen.

 Dat is dan het verschil tussen TS en jij, Christel, jij zou hem niet wegdoen en je moeder helpt je wel, bij TS is moeder net hetzelfde...

Spijt van een pup? Nee, dat heb ik nooit gehad. Heb wel eens vreselijk met mijn handen in het haar gezeten. Heb eens een pup bij een foute fokker gekocht. Heb toch 3 jaar lang, alles op alles gezet om de gedragsproblemen de wereld uit te krijgen. Helaas is dat nooit gelukt. Toen de hond bezoek begon aan te vallen is hij weg gegaan. Daar heb ik nog altijd wat spijt van. Het gevoel gefaald te hebben. En ik heb al vreselijk last van faalangst. Maar toch heb ik ook een heleboel geleerd. Dat is iets wat iemand je nooit meer kan afnemen.

Nu heb ik puck, nog nooit geen spijt van gehad, maar mn volgende hond gaat wel een ander ras worden. De puppentijd heb ik vreselijk van genoten. Gelukkig ging ook alles goed in de opvoeding. Natuurlijk heeft ze wel puntjes die ik graag anders had gezien, maar het maakt puck tot wie ze is. Een dame met een pittig karakter, eentje waarvan ik kan leren, vooral moet leren hoe ik de rust bewaar als ze weer eens de bitch uit hangt, eens niet luistert naar wat ik van haar vraag.

Je moet er toch het beste van maken. Niet gelijk na een week de hoop opgeven. Vraag hulp bij bijvoorbeeld een goede hondenschool. Ga daar een puppy cursus volgen zodat jullie elkaar beter leren kennen en zodat je jou zorgen kunt delen met andere pup baasjes, maar ook dat je vraagt om advies, dingen die jou verder kunnen helpen in de opvoeding van je pup.

Misschien denk je nu heel moeilijk over dingen, die mogelijk helemaal niet zo moeilijk hoeven te zijn.

Hopelijk heb je wat aan mn lap tekst.

Volgens mij is TS gevlucht.. Misschien kunnen we iemand beter helpen dan gelijk aanvallen?

Afijn, hier vele honden gehad, allemaal hele moeilijke, zwaar getraumatiseerd of zwaar mishandeld, pas geboren pup die ik continu moest voeden, geen enkel probleem, ging allemaal prima, ook die ene die weken lang in de tv kast gekropen heeft gezeten omdat ze zwaar mishandeld was, draaide mijn hand er niet voor om, hoe vaak ik ook gebeten werd.

Maar mijn eerste gewone pup? Gewoon een normale stabiele pup, jemig dacht soms echt dat ik gek werd... Gewoon normaal puppy gedrag, dat was soms heel vervelend. Ondanks alle ervaring, had ik niet eerder een normale pup gehad via de normale weg. Wist niet dat dat 10x vermoeiender was als een hond die 24/7 hulp nodig had. 

En ja heb me zeker weleens afgevraagd of ik het wel had moeten doen, nog een puppy erbij.. Over wel of niet houden heb ik nooit twijfel gehad, want weg doen is bij mij nooit een optie, maar dat wil niet zeggen dat ik niet in mijn hoofd heb gehad op sommige momenten dat het misschien niet zo slim was. Hij is nu 8 maanden, en alles perfect, het waren puur de eerste 2 maanden die heel zwaar waren, vond ik. En ik denk dat iedereen hier kan beamen dat het soms even heel zwaar is, zeker de eerste weken. 

Ik moet vaak even tekst terug lezen om te zien lees ik het verkeerd ... Of anders. Blijkbaar anders.

 Vaak wordt ervan uit gegaan dat men alles al,weet, alle ervaringen al heeft die velen van ons hebben na het hebben van meerdere honden.

doch ... Meesten hier hebben hun 1 ste pup / hond. En de vraag hier van om contact op te nemen met fokker wilt helemaal,niet zeggen van ik doe hem weg ...

kan ook wederom een iets zijn van ... Is het normaal om contact op te nemen, kan ik bij haar nu al terecht voor, is het stom of raar als ik nu al bij haar kom, zal ze niet weet ik veel wat van me denken etc etc etc. 

Ik vond Santa echt niet leuk in het begin, en soms nog niet

Ik begreep niks van die band waar iedereen over schreef, en misschien als eerste hond een herplaatser met zijn gedrag niet de handigste keus.

Als het aan mij had gelegen was ie na een par dagen terug naar het asiel gegaan, zo blij dat er iemand meer moed had....

Zo blij, want ik heb de liefste en mooiste hond, ook de grootste lomperik die er is, maar soms duren dingen wat langer.

 Ik ben de eerste om toe te geven dat ik hier vroeger heel kortzichtig in was (vind ik nu van mezelf)

Als je een hond neemt, houdt dit verantwoordelijkheid in. 

Een hond neem je niet voor even maar voor het leven

En zo zijn er nog wel wat uitspraken.

...... Het is inderdaad zo zoals hierboven vermeld.

...... Maar er zijn ook heel wat mensen die dit graag willen, doen en zich er dik aan mispakken.

Wat doen we dan?

Gaan we hen er met de neus inwrijven?

Als je ziet naar de asielen, zijn er heel wat mensen die zich hier serieus mispakken aan het houden van een hond en wat het met zich meebrengt.

Keer het en draai het zoals je wil, maar over één ding zijn we het waarschijnlijk wel eens.

Het vraagt heel wat werk als je het op een degelijke manier wil doen.

Er zijn natuurlijk ook heel veel mensen die ze niet naar een asiel doen en waar het dier heel veel tijd in een ren of een bench. Want dat komt toch wel heel handig uit. En het spaart heel wat werk voor de eigenaar.

Misschien is het voor dat soort van mensen gewoon beter, maar nog veel meer voor de hond dat men degelijke adressen, links, adviezen krijgt om de pup van een thuis te voorzien waar men wel de moeite wil doen.

Want uiteindelijk is voor de mensen die vinden dat ze hun vrijheid moeten opofferen een dier een last. En het dier gaat hier in deze gevallen 9/10 altijd aan het kortste einde trekken.

En ik mag dan wel van principe zijn, dat een hond voor het leven is. Dat ben ik nog steeds. Alleen bekijk ik het nu van de kant van de hond en niet meer die van de mens.

De hond kiest niet om geboren te worden. De hond kiest niet om bij de mens terecht te komen en nog minder bij welk soort van mens.

De hond kiest helaas niets en is afhankelijk van de mens waarbij hij terecht komt en wat die er wel of niet mee doet.

 lieve Christel, eerlijk van je hoor, en heus meis het komt goed.... je zit er even ook doorheen, als je dat bij jezelf toegeeft niet erg, en fijn dat je je mams nu hebt om het even van je over te nemen...... en ja tuurlijk ben jij een hond waardig, een pup is altijd even een ritme aanvoelen... als dat er eenmaal in zit kom jij weer zelf ook in het ritme.... en is het zo dat je het even niet ziet zitten, even er uit zonder pupprobleempjes, even je moeder vragen....... komt echt goed.

Ik snap je wel hoor! De eerste weken waren hier ook niet altijd even leuk. Ik heb ook huilend op de bank gezeten, me afvragend waar ik in godsnaam aan begonnen was, maar het wordt echt beter! Probeer je vooral op e leuke dingen te focussen, want die zijn er ook heel veel.

Succes!

" en misschien als eerste hond een herplaatser met zijn gedrag niet de handigste keus.   "

s@nt@

Dat is mij ook wel tegen gevallen ja, misschien zat ik op dat moment nog een beetje op een hele grote, roze wolk. Zo'n hondje van 4 maanden, wat kan daar nou aan mankeren tenslotte. Nou, bést veel.

Maar waar ik normaal gesproken vrij makkelijk opgeef (denk aan alle mislukte hobby's ), heb ik bij Mellow gekozen om door te gaan. Want terug zou ze nooit gaan.

Ben wel blij dat ik heb doorgezet, ook toen ik het écht niet meer zag zitten. Het kan beter (dat is het ook geweest), maar het kan ook zeker slechter (en ook dat is het geweest).

oja de puppybleus ik heb nooit spijt gehad van jazzy of poppy.maar was wel af en toe vreselijk moe.maar misschien was het bij mij anders omdat ik gelijk verliefd op hem werd toen ik hem voor de 1e keer zag.en hij was als pup zo vreselijk lief nu nog steeds.hij is wel 3 jaar ziek geweest en toen zat ik er wel af en toe doorheen.maar spijt? nee dat niet.ik ben de stukkende slippers niet vergeten,mijn sokken aan flarden,een stuk beton uit de gangmuur en ga zo maar door.het is de 1e maanden niet makkelijk.maar op een gegeven ogenblik zit je in die routine en dan pas word het makkelijk.hetzelfde met poppy.die scherpe tandjes vergeet ik niet meer. nu word jazzy 7 jaar en poppy 6 jaar.ik heb geen spijt van mijn hondjes.

Ik heb ook spijt gehad van Dirk. Hij poepte in huis tot 1,5 jaar! ik werd er niet goed van. Iedere 2 uur naar buiten. Zelfs in zijn bench poepte hij.
Maar om hem daarom weg te doen? Nee

nu zijn we verhuisd en is het over.
Ik ben daardoor wel genezen van het idee een 2de hond te nemen.

Ik lees dit nu pas maar ik vind het eerlijk en dapper dat ts dit durft te zeggen. Denk dat vele van ons ook deze gedachten hebben gehad maar vooral niet hebben uitgesproken want wat zouden andere daar wel niet van denken.  En het is ook niet zo als je het niet uit spreekt er niet is ook dan zou de pup die gevoelens opvangen. Nou toen ik twee keer aan twee pups tegelijk begon heb ik ook wel eens gezegd.....ik ben niet goed dit ga ik niet volhouden maar gelukkig heb ik dat wel en was dolgelukkig met ze. Maar ts jij wilde zo graag een pup dus je komt er wel. Gewoon genieten dat is alles wat je moet doen. Opruimen schoonmaken en zo nu en dan niet weg kunnen tja dat hoort er bij.

 En ik weet wat voor hond Mellow is, Cindy, ik heb heel veel respect voor je, je doet er alles aan om Mellow een heerlijk leventje te geven, ondanks dat het geen makkelijk hondje is, hond moet ik zeggen, Haha 

Ik ken dit gevoel wel een beetje. Ik had dit de eerste weken ook. Zo'n gevoel van, waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen. Luna was zooo druk en beet erg veel. Ik was continue met haar bezig. Met de tijd werd ze rustiger, liever en alles werd leuker om te doen. Ik zou haar nu voor geen goud willen missen. Hoe meer je investeert in je hond in de puppytijd, des te meer profijt heb je daar straks van.
Hou vol, want het wordt steeds leuker, geloof me!!!!
Ga ook lekker op cursus, daar kun je veel van leren.

 Ik weet ook nog dat Ik Thijs kreeg. 8 weken was hij toen. Druk, eigenwijs, vol energie. Ik heb ook af en toe gedacht: "Waar ben ik aan begonnen?" Ik heb veel gelezen over puppy opvoeding, vrienden met honden gevraagd. Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen en is Thijs een ontzettend leuke, lieve en nog steeds energieke hond geworden. Zet 'm op! Succes!

Ts is denk ik allang niet meer actief maar het mooie is dat we allemaal best wel eerlijk zijn geweest en dat de puppy tijd echt geen roze wolk is geweest. Mijn vorige hond was zo makkelijk als pup. Dat was mijn referentie kader dan ook. Zelfde ras zelfde opvoeding.... tja dat was toch even anders. Spijt heb ik nooit echt gehad maar heb het wel heel zwaar gehad. Heel zwaar.  En 12 jaar ouder haha. Maar nu..... ben ik zo dankbaar en blij met mijn kleine meisje. Mijn God wat hou ik van haar. Maar wat is het een draak geweest.  Leuk om de eerlijkheid van iedereen te lezen. Dat het soms best wel moeilijk is een pup in huis.

Hier ook een hel van een pup gehad, haha!
Ik lach er bewust bij... 
Aan de lijn uitvallen naar voetgangers, fietsers, kinderen, joggers, auto's, bussen, alles wat voorbij kwam en bewoog. En dat met 4 mnd oud... Al blaffend en grommend gingen we over straat. (Er was niks negatiefs gebeurd en kwam van een super fokker.. angstfase speelde flink parten denk ik ?? ). Regelmatig deed ik met een rode kop van schaamte mijn ronde met hem. 
Begonnen met een diepe zucht, en deze lange adem erg lang vastgehouden. Een jaartje verder een verkeerszekere hond! Wel met gebruiksaanwijzing, maar hij doet het echt prima! 

Enig aandachtspuntje nog: bezoek

Nu lach ik erom als ik terug denk aan deze tijd. Niet dat het grappig was, maar wel omdat we het hebben getrotseerd en ik oprecht trots kan zijn. Mijn ego is er enorm van gegroeid en ik kan wel zeggen dat ik een stuk hondbewuster en slimmer ben geworden op hondengebied. (Ook al dacht ik van te voren dat ik al heel wat wist... uhh not haha). 

Al doende leert men...
Ik heb ook echt wel gedacht 'waar ben ik aan begonnen'. Hij is de ergste van het nest, een hond die je in het slechtste scenario kunt treffen, bij wijze van spreke. Maar wegdoen doe ik hem nooit. Hij is mijn zielehond. Ik kan hem inmiddels lezen als mijn eigen broekzak. 

Kom op!! Je kunt het. Adem een paar keer flink in en uit. Concentreer je zo veel mogelijk op de goede punten. Spui lekker hier op HP. 
Deze tijd gaat echt over.... echt... 

Het beste advies wat ik ooit van iemand heb mogen krijgen is: heb tijd en geduld... 

Iedereen die een pup aanschaft, weet dat je er voor de volle 100% voor moet gaan. Maar wat dat precies inhoudt, weet je pas echt als hij/zij er is. Ik heb, nadat ik mijn lieve collie van 11,5 week moest laten inslapen, ook weer een pup genomen. Samen met mijn vriend. Een heel lief, ondeugend en ondernemend beestje. Dat soms ook in de kamer plast, terwijl ze net is uit geweest. Daar worden wij af en toe ook moe van. Maar het is natuurlijk nog een baby die alles nog moet leren. Dus, je moet inderdaad veel geduld hebben, ook als je 's nachts moet opstaan om m eruit te laten.

En, zoals mensen hierboven ook schrijven: dit duurt niet eeuwig. En dan heb je een vriend(in) voor het leven.

Maar, je moet wel gemotiveerd zijn. Anders houd je het niet vol en krijgt je pup niet het leven dat ie verdient.

Succes met alles!

1 eerst nadenken en dan pas aanschaffen.

2 Goede afspraken met de fokker.

3 BENCH training lees verschillende reacties o.a. nachts slopen of janken enz. Echt dat heeft een pup nodig een paar uur Bench is geen straf. Nooit geen ellende gehad net mijn  eigenhonden en blindengeleidehonden (pups)

Een paar uur bench is zeker geen straf, mits goed en positief aangeleerd. 

Maar dat vergeten veel mensen te doen. Die stoppen een hond er in en laten hem er bijv. Pas uit als die gestopt is met janken/blaffen. 

Van de zomer kregen wij Caya erbij. Borres was een pittige pup, kon moeilijk alleen zijn en erge controledrang. Waren op het ergste voorbereid maar kregen een super relaxte pup. Het is zo soepeltjes gegaan en toch waren we even een paar weken de weg kwijt. We hadden prachtig weer maar konden niet gaan varen. Pup kon niet mee en ook niet zo lang alleen blijven. Het werd steeds lekkerder weer en manlief baalde toch wel dat we in onze vakantie aan huis gekluisterd waren.
Maar we wilde het goed doen, goed opbouwen.
Nu inmiddels 5 maanden verder heeft iedereen zijn draai weer en kunnen we met gerust hart paar uurtjes weg.
De eerste weken kost gewoon veel tijd en veel geduld. Maar dat kan je inderdaad pas echt weten wat voor effect dat heeft als de pup er is.