ervaring buitenlandse asielhond

Hallo allemaal,  Ik zou graag jullie ervaringen willen weten van een hond adopteren uit het buitenland.  Ik heb zelf ook eerst rond gekeken, welke stichtingen er allemaal zijn en hoe het bij iedere stichting in zijn werk gaat. En omdat een paar familieleden ook gastgezinnen zijn geweest voor buitenlandse asielhonden en zelf honden uit het buitenland hebben geadopteerd, heb ik hun ook om advies gevraagd.  Ze zeiden mij wat wil je zelf het liefste, een puppy, jonge hond of een oudere hond en vooral wat verwacht je van zo'n hond?  Ik verwacht in het begin niks van een hond, het zou niet eerlijk zijn om iets van een hond te verwachten die totaal geen basis heeft gehad en 24/7 in een kennel zit, dat daar tijd en energie in gaat zitten ben ik mij ook van bewust. Ook ben ik mij er van bewust dat het hoogstwaarschijnlijk langer zal duren dan bij een hond die de eerste weken goed is gesocialiseerd. Het is ook afwachten hoe het karakter van de hond is, en hoe de hond zal reageren in voor hem onbekende situaties. Goed daar wil ik dan ook allemaal tijd en energie in gaan steken, anders zou ik niet voor zo'n hond willen gaan. Dan is er nog de optie om een hond te nemen die al in Nederland in een gastgezin verblijft, en dus al wat basis heeft opgebouwd of om een hond te nemen die nog in het buitenland zit en dus nog niks geleerd heeft om met bepaalde situaties om te gaan. En dan bedoel ik niet gelijk de basis commando's, maar echt het begin zoals zindelijk worden, aan de riem leren lopen, leren dat verkeer en mensen heel normaal zijn.  Maar nu is mijn vraag eigenlijk kunnen honden uit het buitenland helemaal heropgevoed worden? of blijven ze altijd een '' rugzakje '' houden? Ik verwacht niet van een hond dat hij binnen een halfjaar volledig aan elke situatie is gewend, en ik realiseer mij ook dat de kans aanwezig is dat een hond aan sommige situaties nooit zal wennen. En hoe kan ik bepaalde dingen het beste aanpakken? En dan voornamelijk wanneer de hond net bij mij is, en het zindelijk maken en aan de riem lopen. Omdat dat al tijd gaat kosten, vind ik dat het voornaamste de rest komt later wanneer de hond iets of wat al gewend zal zijn.

Sorry als het zo dicht op elkaar staat, heb er echt spaties tussen gezet maar nu ik het bericht geplaatst heb staat het wel heel dicht op elkaar. 

Ik heb een ex-straathond gehad. Een Roemeentje. 

Ik zie dat je er goed over hebt nagedacht! Alle situaties overwogen... 

En ik moet zeggen, buitenlandse honden hechten zich enorm aan de eigenaar! Ze zijn vaak slim en zijn te motiveren met eten... 

Maar als ik terugkijk op mijn leven met mijn Roemeen, en als ik kijk naar anderen met buitenlandse honden, zijn deze straathondjes eigenlijk nog half wilde honden. En dat zullen ze altijd wel blijven laten zien... Ze zijn niet anders. 

Ik denk dat ze dus allemaal ergens wel een rugzakje blijven houden. 

Daarnaast is het stukje gezondheid ook belangrijk om mee te nemen: Je hebt geen idee wie/wat de ouders zijn, dus je hebt ook geen idee welke (erfekijke) afwijkingen jouw nieuwe aanwinst zal hebben. Daarnaast bestaat er ook nog zoiets als inteelt/incest; hier kunnen puppen ook slecht uit komen. 

Daarnaast heb je nog ziektes/parasieten die na een aantal jaar pas symptomen geven. Dus is jouw buitenlander jaren gezond, kan hij na 5 jaar nóg ziek worden... 

Als je er na dit verhaal nog steeds achter staat, wens ik je veel plezier met een ex-straathondje :) 

Bedankt voor je antwoord, 

Ik ben mij er van bewust dat er eventuele ziektes zich later kunnen voor doen, en ik natuurlijk niks weet van de achtergrond van de vader en moederhond. 

Ondanks dat ben ik nog steeds bereid om een buitenlandse hond een tweede kans te geven. 

Ik denk maar zo.. beter korte jaren een gelukkig leven kunnen geven dan korte jaren in de omstandigheden zoals ze nu zitten. Al hoop ik natuurlijk dat ze oud mogen worden. 

 Zo sta ik er zelf ook in. 

Ik hoop dat er een hond een gouden mandje krijgt bij je! 

Eventueel weet ik nog een aantal honden die in de opvang zitten, die al wel een huisje gehad hebben en dus al wel wat commando's weten en al zindelijk zijn...

Ik heb Faro toen hij 8 was uit Spanje geadopteerd, hij kon niks, niet aan de riem lopen, niet zindelijk, viel uit naar andere honden, nu hebben we echt een voorbeeld hond.

Hij heeft wel wat darmproblemen, maar hij kan goed met andere honden, kinderen, alleen vrachtwagens vind hij eng, lang niet meer zo hoor.

Wij zijn meteen met trainen begonnen, gewoon aan de riem leren lopen in plaats van mij overal heen sleuren, gewoon de basis.

Ik zou het zo weer doen!

Ik heb er een van Malta. Mellow was 4 maanden toen ze bij ons kwam (was al wel in NL). Met zo'n jonge hond kon niks mis zijn dacht ik...

In het begin was alles spannend, dat is allemaal goed gekomen, maar een jaar later ging het alsnog mis. Ze is toen heel erg geschrokken van een hele grote groep wielrenners, daarna is het eigenlijk nooit meer écht goed gekomen. 

Vorig jaar moest ik drie keer per dag met de auto weg omdat ze absoluut niet durfde te plassen in de wijk. Inmiddels plast ze wel weer gewoon op de hoek van de straat, maar een wandeling maken lukt niet, daarvoor moet ik echt de auto pakken (en ook dan lukt het niet altijd).

Ik geef eerlijk toe dat ik me er best op heb verkeken, had zoveel mooie plannen, maar die heb ik behoorlijk moeten bijstellen.

Maar ondanks dat het bij vlagen nog steeds behoorlijk moeilijk is, wil ik haar voor geen goud meer missen! Ze is echt mijn vriendinnetje, we hebben het samen leuk, we hebben samen een minder leuke dag (of dagen), we zijn samen lui op een saaie, grijze middag.

Ik lees best vaak over hele relaxte, makkelijke buitenlandse honden. De mijne is in huis hartstikke relaxt, buiten wisselt het heel erg. 

Thuis, erg warm (afgelopen zomer): 

In de auto, na een totáál onverwachte knetterharde onweersbui (toen wij net in het bos liepen...), doodsbang, totále paniek (en gewond geraakt doordat ze zo enorm is geschrokken):

na 1 jaar, door wielrenners?

Tjee..

maar dat is dan een trauma van hier toch.

Ze was al onzeker van fietsers, dat heb ik er met veel moeite uit getraind. Tot die hele grote groep, toen is het een paar maanden heel erg geweest. Die heftige angst is er ook weer uit, al vindt ze grote groepen snelle fietsers nog steeds niet tof, maar ze raakt niet meer in paniek. Maar door dat geintje is een normale wandeling eigenlijk niet meer mogelijk. En ik heb zóveel geprobeerd. 

Voor mij heeft het geholpen om het dan maar te accepteren (meestal lukt dat wel). Dit is wie zij is en dan pak ik gewoon wat vaker de auto. Al ben ik dat wel een beetje aan het afbouwen. Ga niet meer elke dag, zodat ze hier tóch weer leert wat meer te doen dan een minuscuul plasje (en dat lukt aardig moet ik zeggen). 

Hoi! 

Wat leuk dat je een buitenlads hondje wilt, 

ik heb layla ook geadopteerd uit roemenie (via een stichting ) 

je hebt veel keus! Layla was ook erg moeilijk in het begin voral het zinderlijk maken en lopen aan een lijn en niet te vergeten.. Kennelhoest-gardia- wormen 

ook het bijten was erg veel maar dat is binnen no time goed gekomen! 

Zelf heb ik bij de stichtig wel een gemengd gevoel gehad 

verkeerde paspoort mee gekregen.. Chipnummer klopt niet en.. Mij werd verteld dat ze groter werd dan wat ze is geworden.. 

Maar ik heb wel een heerlijk speels en lief hondje en je weet nooit wat er uit komt! Want dat kan je niet vinden op internet 

veel suc6! 

Het is een uitdaging, en dat maakt het ook wel weer leuk zeg ik zelf heel eerlijk.. Net zoals ik in het begin zei ga ik niets van de hond verwachten daar zou ik mijzelf maar vooral de hond mee te kort doen. Maar omdat ik niks van de hond kan verwachten, maakt dat het ook wel weer spannend! Ik zal bij het begin moeten beginnen, en daar zal ik ook wel ups & downs bij krijgen. 

Het is natuurlijk ook afhankelijk van het karakter van de hond en wat de hond al heeft mee gemaakt en daar sta ik zeker bij stil. Ik ken namelijk ook honden gewoon uit Nederland die een goede socialisatie hebben gehad maar in bepaalde situaties gewoon een bange hond zijn, terwijl ze er wel gewend aan zijn geraakt in hun socialisatie periode.

Ik ga ook geen limit stellen, de ene hond heeft gewoon meer tijd nodig als de ander. En of dat nou een halfjaar is of 2 jaar, als de hond dat nodig heeft ben ik bereid de hond die tijd te geven en alles op het tempo van de hond te doen. Ik heb er niks aan als een hond overprikkeld wordt en ik overnieuw moet beginnen omdat ik vond dat de hond het nu wel moest kunnen. Dan ben ik weer bij af en dat wil ik zeker voorkomen! 

Ik wil er ook geen '' perfecte '' hond van maken, die nergens bang voor moet zijn en alles moet kunnen wat ik zou willen dat de hond kan leren. Wanneer de hond goed weet wie de baas is, wat de regeltjes zijn van wat hij wel of niet mag en de hond in zoverre gewend is dat hij gewoon hond kan zijn en weet wat liefde in houdt ben ik al tevreden. En daar hoort opvoeden en trainen dus bij alleen dan alles stap voor stap, wil niet teveel eisen gaan stellen want dat komt ook niet ten goede van de hond. 

och mellow, maar je bent zo ver gekomen nu, je maakt lange wandelingen terwijl dat eerst echt niet ging, dus je bent goed bezig!

Alleen ik wist niet dat die fietsers het zo erg hadden gemaakt.

Nu zijn er ook genoeg Nederlandse bange honden, en die lopen nu geen uren zoals jij doet.

Nu met het vurrwerk zal het wel anders worden, bij ons wel, het is al lekker bezig.

 Hartstikke goed instelling, en ik ken veel buitenlanders die gewoon lekker hond zijn.

Ik ben trouwens ook benieuwd of jullie honden hun eigen voerbak, of speeltjes deden verdedigen in het begin? En hoe gingen jullie daar mee om? 

Net zoals met laten wennen aan andere dieren / dingen in huis bijvoorbeeld? Zoals stofzuigen, visite, eerste nacht doorbrengen etc.

En lees hier over happen / bijt situaties, is dat vooral omdat ze niet weten hoe ze moeten reageren op bepaalde (angstige) situaties en ze zelf onzeker zijn? Dus niet oprechte agressie?

 Klinkt als een perfecte baas! Zover ik weet kan je ook een kijkje nemen bij stichtingen en al je vragen stellen, bij mij lieten ze er een paar los en dan kon je er mee spelen kijken hoe ze op je reageren en even wandelen op terrein! 

Een ding wat ik me nog goed kan herinneren is dag layla de eerste 2/3 weken niet goed kon slapen (zenuwachtig?) en piepte hele nachten door, dit word meestal als normaal gezien omdat ze niet gewend was alleen te zijn (zonder andere honden) ik heb ook echt met haar samen op de grond geslapen! Omdat ik haar niet in bed wou.. Na een hoop rugpijn haar toch maar in bed gelaten tussen mij en vriendlief hehe, nu slaapt ze heerlijk  in de bench op de gang.. En wat voor een keus je maakt het komt wel goed hoe meer tijd en hoe moeilijker de rit hoe trotser en dichter je bij elkaar komt! 

Wouw ten eerste, je denkt er echt heel goed over na

Hier mijn verhaal:

Mijn eerste hondje Bambi heb ik meegenomen uit het asiel waar ik toen werkte.

Bambi werd als vondeling binnen gebracht bij het asiel toen ze ongeveer 11 maanden was. Totaal gestrest in het asiel en kon hele dagen tegen de deur op springen. Ons vermoeden was dat ze niet alleen kon zijn en daardoor duurde het best lang voor ze geplaatst werd. Na een half jaar werd ze geplaatst en idd, ze kon niet alleen zijn en ze had veel angsten en stress volgens de nieuwe eigenaar. Na ongeveer3 kwart jaar bij de eigenaar veranderde de huis situatie dusdanig dat ze weer afstand deden van Bambi en kwam ze terug. Voor de tweede keer in het asiel. Nu werd Bambi na2 maanden weer herplaats bij een vrouw die altijd thuis was en ooit hondentrainer was geweest en ze hoefde geen makkelijke hond maar moest wel met katten en haar andere honden kunnen. Verder geen eisen. Dus Bambi ging mee. Met het verhaal dat, volgens de eerdere eigenaar Bambi niet alleen thuis kon zijn en dat ze alle mogelijke moeite deed om te ontsnappen... Bij deze 2de eigenaar (de fantastische hondentrainer) is Bambi meer dan eens door het kattenluik ontsnapt tijdens het alleen thuis laten. Ook had Bambi andere hond uitgedaagd en daardoor werd haar andere hond gegrepen (ofzo). Met andere woorden,  Bambi kwam terug.

Weer Bambi in, dat voor haar, zo vreselijke asiel. Ze sprong en sprong en sprong. Nagels weg,eelt weg, niet eten enzo, ook in de kantine of kantoor overdag maakte weinig verschil.

Ik dacht toen: nah zo erg kan ze toch niet zijn en heb haar meegenomen.

Oh oh oh wat had ik me vergist! Bambi vond werkelijk alles eng en was hele dagen aan het stressen, hijgen, trillen en willen vluchten. Of ik nou wel of niet thuis was, ze ging desnoods door de deur. Zelfs in haar ''slaap'' stonden haar grote podenco oren rechtop en lag ze nog te trillen. Hele dagen in pure stress en angst. Ik kon geen kant op en heb me huilend afgevraagd of haar in leven houden wel een goed idee was... 

Uiteindelijk na 5 jaar had ik eindelijk een medicatie gevonden wat haar hielp en ze kon eindelijk ontspannen en nog veel belangrijker, ze kon slapen! En ik ook, want ze maakte me elke nacht tenminste 1 keer wakker en dan kon ze uren stressen om een geluid wat ze hoorde. Om je een idee te geven,ze kon een hele dag van slag zijn als ze een specht had gehoord.

Maar met de medicatie was ze eindelijk een beetje hond en kon ik en kon ik van haar genieten.

Bambi was een  podenco of een kruising en hoogstwaarschijnlijk ooit meegenomen uit het buitenland.

Na Bambi dacht ik niet meer aan een hond te willen beginnen, maar miste het zo erg dat ik toch weer ging kijken. Maar dan liever een hondje wat een kleiner rugzak had.

Belangrijk was dat mijn nieuwe hond met andere honden kon (uitlaatservice tijdens werk), met katten kon en ook graag met jongere kinderen (mijn neefje en nichtjes). Door Bambi durfde ik het echt niet aan om direct uit het asiel uit het buitenland en hond te adopteren en keek ik alleen naar honden hier in gastgezinnen. Na goed zoeken en met een goed gevoel bij deze stichting en opvanggezin heb ik uiteindelijk Moh gevonden. Een ik kan alleen maar zeggen, Moh is fantastisch in alle opzichten. Ik denk dat Moh haar rugzak is vergeten en dat deze nog in Spanje ligt.

Dit zijn waarschijnlijk 2 uiterste. Maar dit zijn mijn ervaringen met herplaatsers en voor mij alleen nog maar herplaatsers. Ze verdienen het zo, maar hou er rekening mee dat er ook echt hele moeilijke honden tussen kunnen zitten. Als je dat weet en bereid bent om daar een hoop grenzen voor te moeten verleggen als dat nodig is, kijk gewoon erg goed naar wat jij te bieden hebt en of je hondje waar je voor gevallen bent daar in zou passen. 

Na Bambi zal ik niet zo snel meer denken dat het waarschijnlijk wel mee zal vallen.

het is een beetje zoeken, als er op zo'n site staat is wat verlegen of bangig, dan zou ik daar goed over nadenken.

Faro heb ik meteen voertraining gedaan, maar het was geen enkel probleem, stofzuigen vind hij nog steeds niks, maar dat hebben veel honden.

Informeer goed, als je een uitdaging aan kan dan kan je een bange hond nemen, maar ikzelf zou kiezen voor geen bange hond, al denk ik dat met veel begeleiding er je een hoop angst uit kan krijgen, zelf wel ervaren.

faro vond veel eng, maar nu is hij echt de kalmheid zelf, na een jaar ongeveer waren alle angsten wel weg, behalve vuurwerk, maar hij is ook van een jager geweest.

Ciska ik lees morgen jouw verhaal op mijn gemakkie, nu ga ik rap naar mijn bed.

Ik heb natuurlijk contact gehad met stichtingen, want ben tenslotte op zoek naar een hond.. 

Als ik een hond adopteer die op dat moment nog in het buitenland zit, reserveren ze die voor mij en boeken een vliegreis naar Nederland. Daar kan ik de hond van het vliegveld komen halen, en dan is afwachten wat voor soort hond ik in huis haal.. Dat kan de stichting mij dan niet vertellen, Dus echt een uitdaging wat betreft de hond leren kennen. 

Ook kan ik er voor kiezen om een hond te adopteren die op dat moment al in Nederland verblijft in een gastgezin, een voordeel daarvan is dat het gastgezin mij al kan vertellen hoe de hond is en hoever de hond al is met socialiseren, wat de hond nog moeilijk vindt en waar er nog aan gewerkt moet worden. Vaak hebben die al een deel van de basis gehad, omdat ze in een gastgezin zitten.

Als ik deze twee opties met elkaar vergelijk, moet ik overwegen voor mijzelf wat het beste bij mij past, een hond die nog helemaal niets kent en van een 27/7 in een kennel leven op een vliegtuig wordt gezet en bij mij komt wonen en niet weet wat hem overkomt, of om een hond te nemen die inmiddels tot zoverre al een beetje gewend is aan de dagelijkse dingen.

Ene kant zeg ik.. ik speel op safe en neem een hond uit een gastgezin, want dan heb ik al informatie over hoe de hond, of ik maak er echt een uitdaging van en neem de gok om een hond uit buitenland op het vliegveld te laten zetten en er dan mee aan de slag te gaan.

Misschien ligt het ook aan de leeftijd van de hond, de ene hond gaat nou eenmaal makkelijker om met (nieuwe) situaties als de andere. Een hond uit buitenland reserveren en ophalen op het vliegveld terwijl je verder niks van de hond af weet maakt het ook weer spannend waardoor ik soms een tikkeltje terughoudend ben, misschien moet ik het gewoon op mij af laten komen en zulke honden ook een kans geven. Best lastig om tussen deze twee opties te kiezen. 

 Odi verdedigde niets, maar moest wel al het eten en drinken wat neergezet werd, wel meteen opmaken... Want stel je voor dat het straks weg is.. Ik heb hem beperkt voer en water gegeven, hij was zo mager dat hij sowieso niet in 1 keer grote hoeveelheden aan zou kunnen... 

Mijn Odi had angstagressie, wat inderdaad vertaalde naar happen. Ik heb hem met 8 maanden leeftijd gekregen, en ging met 11 maanden leeftijd naar een gedragstherapeut. We zijn daar niet meer vanaf gekomen totdat hij stierf.

Bacchus (nu 18 maanden) komt uit Griekenland. Zijn moeder (Fiora) was daar als straathond van 7 maanden opgepakt met broertjes en zusjes. In de opvang werd ze tijdens een moment van onoplettendheid zwanger. Hieruit kwamen 5 pups, waarvan Bacchus er eentje was. Hoewel ze heel jong was heeft ze erg goed voor de pus gezorgd. Onze Bacchus heeft dus niet op straat gezworven, geen eten hoeven zoeken etc. Ook de opvang waar hij zat was niet naar, hij zat met zijn moeder en broertjes en zusje. Hij kreeg aandacht, verzorging en knuffels. 

Toen de pups 3 maanden oud waren is Fiora met pups naar Nederland gekomen en in verschillende gastgezinnen geplaatst. Na 2 weken zijn wij voor Bacchus gaan kijken en nog eens 1,5 week later hebben wij heb opgehaald.

Mijn voorkeur ging toen wel uit naar een hond die in Nederland in de opvang zat. Ik wilde graag eerst kijken kennis maken. Maar na het eerste bezoek waren we verkocht.

Bacchus at in het begin erg schrokkerig (zat in het gastgezin met meerdere honden) maar had totaal geen baknijd. Ook speeltjes en kluifjes kon je gewoon wegpakken. Schrokken is helemaal over, hij neem wat hapjes en laat dan rustig zijn eten voor wat later staan. Ook snoepjes en kluifjes kan hij rustig bewaren voor later. Je kan zelf eten uit zijn bek halen, wat ik best belangrijk vind ivm narigheid opeten van straat.

De eerst maanden at hij alles wat hij tegenkwam op straat op (poep, papier, oud brood, papier etc). Wat niet eetbaar was spuugde hij uit maar wat eetbaar was ging naar binnen.  Opeens is dat gestopt, soms is iets heel verleidelijk maar dan is een nee genoeg.

Aangezien hij ruim 3 weken in de opvang had gezeten was hij gewoon met huishoudelijke geluiden.  Bacchus was ook zindelijk toen we hem ophaalden en heeft ook nooit een ongelukje in huis gehad. Aangezien onze vorige hond die we als pup kregen slecht zindelijk werd, zagen wij wat op tegen het zindelijk maken. Vandaar dat we een wat oudere hond zochten. Nu is het natuurlijk ook zo dat honden van 4/5/6 maanden onzindelijk kunnen zijn, dus hebben wij gewoon mazzel gehad.

Als enige echte probleem hadden wij het alleen thuislaten, Bacchus zat in het gastgezin in de bench (snachts en af en toe overdag), maar bij ons ging dat helemaal niet. Wel de nacht maar overdag was een drama met een hoop geblaf, gejank en gepiep, ik kon geen 5 minuten weg. In de opvang en het gastgezin was hij natuurlijk nooit echt alleen geweest.
Maar ook in een afgezetten ruimte (de eetkamer) wilde hij niet, hij sprong gewoon over het hekje. Op een avond hebben we hem gewoon op de bank in de woonkamer laten liggen en vanaf die tijd gaat het goed, ook overdag. Hij kan overdag prima wat uurtjes alleen zijn. Hij heeft tot nu toe nog niks vernield. Alles kunnen we laten slingeren. Hij pakt wel eens een slof maar gaat er dan gewoon mee op zijn kleed liggen. 

Het is een enorme slaapkont en hoewel hij graag uitgaat, blijft hij net zo lief slapen lijkt het soms wel. De vader hond was een jachthond en Bacchus heeft het harde rennen en snuffelen van hem. Maar hij is geen wegloper. 

Wel zijn we gelijk op gehoorzaanheidscursus gegaan, pff dat was nog wat Bacchus had toen echt spruitjes in zijn oren, of zal het zijn geweest dat hij alleen maar Grieks kon????? Helaas hebben we nooit de vervolgcusus gedaan want ik werd toen ziek. Misschien dat ik in het voorjaar weer verder ga.
Maar hij luistert nu best wel goed, De dingen die we belangrijk vinden kan en doet hij: kom hier, blijf, ja ga maar, kijk, zit, lig, kus (mijn favoriet), nee/bah (= afblijven), van de bank en uit de keuken.

Helaas is Fiora overleden aan Leishmania. Gelukkig is Bacchus voor nu negatief, maar dit zullen we altijd in de gaten moeten houden. Dit is bij honden uit bv zuid Europa een ding dat speelt. Maar ook als je met hond daar op vakantie gaat lopen ze kans gestoken  en besmet te worden. Maar met de juiste en tijdige behandeling is Leishmania onder controle te houden.

Noor is ook een buitenlander, ze komt uit Spanje.
Toen ze hier kwam was alles eng. Mensen, paaltjes, fietsen, auto's, stokken, je kunt het zo gek niet verzinnen. Ze was toen 6 maanden en al 2 maanden in Nederland.


Het was ook wel een stukje gewenning, en spanning/nieuwe omgeving etc. Die 'standaard' dingen zoals paaltjes etc. waren al snel over toen ze ook eenmaal aan ons gewend was. 

Vreemde mensen is nog steeds een dingetje gebleven, maar ze raakt er niet meer van in paniek, en als ze je eenmaal in haar hart gesloten heeft krijg je zo veel liefde van haar..

Het enige waar ze nog wel van in paniek kan raken zijn kinderen. Maar alleen als ze aangelijnd is. Als we in het park zijn en ze is los, en er loopt een kind dan houdt ze dat wel goed in de gaten maar meer ook niet. Maar daar werken we nog aan. Ze is van de week 1 jaar geworden, dus een half jaar bij ons. En als ik dan zie hoe het al verbeterd is, dat is ongelofelijk.


Ik moet eerlijk zeggen, we hadden het wel een beetje onderschat, maar als je er voor gaat lukt het! En zo'n diertje is je zo dankbaar en je krijgt er zo veel voor terug echt!


Edit: Noor heeft trouwens totaal geen last van baknijd, je kan alles bij haar wegpakken als je dat zou willen. 

Ciska, jeetje wat een extreem gevalletje had je.

Ik wist niet dat bacches uit het buitenland kwam, leuk!

Ik zou wel voor een stichting kiezen die nog wel een beetje een verhaal over de hond heeft, vaak weten ze wel of ze bang zijn of niet, asieleigenaars moeten wel een klein beetje wat weten over de hond, anders zou ik het niet doen.

Informeren dus en een stichting kiezen die wel iets weten van de hond.

Bedankt voor alle verhalen met ervaringen tot nu toe! 

Welke stichtingen zouden jullie mij aanraden? 

Animal in need en dierenhulp mirbessa zijn voor mij de wat bekendere stichtingen. Heeft iemand toevallig ervaring met 1 van deze stichtingen, en hoe gaan ze te werk?

Faro komt bij Animal in Need vandaan, maar wat ik een hele goede stichting vind ook, is Huize zwerfhond.

Die hebben geen extreem angstige honden, echt honden die zo geplaatst kunnen worden, en oww ze hebben een paar mooie leuke!!

Ik ken er nu 2, dat zijn gewoon leuke honden, 1 heeft wel last van weglopen, als de pooort open staat dan gaat ze er vandoor.

maar verder vrolijke gezonde honden.

Ik zou gaan voor een hondje wat al in een gastgezin zit. Daar weet je al hoe hij/zij reageert in bepaalde omstandigheden. 

Een hond die zo van het vliegtuig komt weet je nooit. 

Wij zijn vrijwilliger voor Stichting SOS Strays, moest ik er niet achter staan, ik zou natuurlijk geen vrijwilligerswerk voor ze doen.

Ik ben goed te spreken over animal in need, Idemo en Barking Romania. 

Moh komt bij zalikas vandaan. 

Als je een betrouwbare organisatie/stichting zoekt, volg dan de richtlijnen van de Koninklijke Hondenbescherming voor buitenlandse honden.

Er zijn honderden stichtingen/organisaties, die honden uit het buitenland laten "adopteren". Adopteren is niet het juiste woord, omdat voor de wet een hond een "ding" is. Als grote hoeveelheden honden door een organisatie aangeboden worden, roept dit de vraag op of er sprake is van hondenhandel.

Print de richtlijnen uit en houd deze ook bij de hand, als je contact met een organisatie hebt. Neem geen genoegen met halve of vage antwoorden op je vragen. Vinden ze je te lastig met de vragen, dan weet je zeker, dat een organisatie niet transparant werkt en zou ik afhaken.

- De organisatie publiceert elk jaar een jaarverslag incl. financiën.

- Makkelijk te vinden, waaraan geld exact wordt besteed

- Lange termijnprojecten met goede onderbouwing

- Overleg met lokale overheden en bevolking

- Bijvoorbeeld projecten op het gebied van educatie/voorlichting of geboortebeperking bij de hondenpopulatie

-Voorkomen overdracht ziekten naar andere honden/regio’s

- Persoonlijke kennismaking en verplichte denktermijn

- Nazorg en mogelijkheid inschakelen hondengedragsdeskundige die ruime ervaring heeft met adopties van buitenlandse honden

- Mogelijkheid tot goede opvang hond als adoptie niet slaagt

Bron: https://hondenbescherming.nl//media/cms_page_media/13/Buitenlandse%20honden%20checklist.pdf

Op de volgende website vind je nog meer info: http://buzhonden.weebly.com/

Hoi, ik heb ook een buitenlander. Bewust gekozen voor een buitenlander van een pools asiel, omdat ik te bang ben voor eventuele MZZ zoals leishmania die dan later nog tot uiting kunnen komen. 

Bij een stichting terecht gekomen en daar staan de hondjes op de website, foto, filmpje en een omschrijving. 

Na een hele lange tijd zagen we een hond die bij ons zou kunnen passen. Een hond met een rugzakje: bang voor auto's en bang voor mannen. Ook was een tuig of riem helemaal nieuw voor haar. 6 jaar dus geen kneedbaar pupje.

De eerste week is ze niet buiten de tuin geweest, had ze stress diarree, en dacht ik echt: och wat hebben we in huis gehaald? Maar goed, we gaan er voor. Tuig om in de tuin, gewoon zonder riem. Totdat het minder eng is, en dan tuig én riem los in de tuin. Enz enz. De tweede week kwam ze met riem enkel tot de voortuin en niet eens op de stoep. 

Een maand later liep ze gewoon heerlijk aan de riem mee. 

Het zal haar karakter zijn maar ze heeft verder geen voerbaknijd, ze haalt heus graag kattenkwaad uit maar als ik duidelijk maak dat ik iets echt te ver vindt gaan komt ze ook direct terug en dat heb ik eigenlijk niet eens getraind. Ik moet zeggen dat het best vanzelf ging, maar wellicht heb ik gewoon geluk gehad. 

Ik heb mijn benadering van haar problemen aangepast aan haar karakter, maar geloof vooral dat veel geduld, liefde en lekkers je ver kan brengen. Ook belangrijk is je relatie met de hond, dat de hond weet dat jij een stabiele steunend factor bent zonder te troosten. Dus bij enge dingen mag ze heus achter me staan, maar we lopen ook gewoon door en praat ik op normale toon tegen haar. Geen in mijn armen schuilen en uithuilen om dingen die heus niet zo eng zijn. 

Ik heb er echt een geweldige hond aan, en ondanks dat ze de eerste weken dus echt niet eens buiten de tuin kwam is ze nu gewoon als elke andere hond. 

Oja, ik had dus al een andere hond in huis -wel een reu dus verwachtte al weinig problemen- en dat is vanaf dag een gewoon hartstikke goed gegaan. 

De stichting waar Odi vandaan kwam, bestaat niet meer, en zou ik ook nooit aanbevelen. 

Ik heb wel hele goede ervaringen met stichting Mirtos en stichting Dog Rescue Greece. Mirtos heeft een prachtig adoptiesysteem (kun je op hun website lezen), en DRG werkt samen met een gedragstherapeut om eventuele problemen samen op te lossen.