ervaring buitenlandse asielhond

Hartstikke bedankt voor jullie adviezen en raad. 

Daar kan ik zeker wat mee! Er zijn zoveel leuke hondjes haha. Ik zal er eens goed over nadenken en dan beslissen van welk hondje ik meer informatie zou willen hebben. 

  ik vind het voor de hond zelf het beste dat hij zo min mogelijk "heen en weer" gesleept wordt.

En nog een belangrijk punt is dat je dan gewoon blanco voor de hond gaat. En niet uitgaat van hoe de hond bij het gastgezin is met mogelijke teleurstelligen en frustraties. Kan de hond bij het gastgezin iets, hoeft dat niet te betekenen dat dat bij jou ook kan, en andersom kan ook. Het gedrag van een hond hangt van zoveel faktoren af.

Zelf had ik Lola uit een pools asiel, en nu Jenna uit een ander pools asiel via dezelfde stichting, goede ervaringen. Ik vind het zelf een mooi proces om elkaar te leren kennen en vertrouwen.

Lola is een heel leuke lieve hond geworden, maar bijvoorbeeld bleven er altijd puntjes om op te letten, ze was ook geen type om mee op vakantie te gaan bijv. of gezellig op visitie of in bussen en treinen. Daar moet je dan wel rekening mee houden.

Ga gewoon uit van het ergste (niet alleen kunnen blijven, agressie vanwege angst, frustratie en stress, grommen bijten etc. ) dan kan het alleen maar meevallen

Ik bedoel met op safe spelen dat er iets over de hond bekend is en al een beetje gewend is geraakt aan de dagelijkse normale dingen. 

Ik snap ook wanneer een hond weer op een nieuw adres komt weer moet wennen aan zijn of haar nieuwe omgeving en baasje. Daar gaat ook tijd in zitten.

Plus vaak heb je dan een "proef tijd " mocht het om wat voor reden niet gaan dat de hond terug kan naar het gastgezin. Haal ik een hond direct uit het buitenland heb ik die " proef tijd " niet, dan is er niet een back up waar de hond naar toe kan mocht het niet gaan. Want dan moeten ze eerst een gastgezin vinden waar de hond terecht kan. Althans zo is mij dat verteld. Maar het is en blijft een uitdaging om bij 0 te beginnen en samen alle ups en downs te doorstaan en daar een mooi vertrouwen door op te bouwen.

Geweldig dat je voor een buitenlander wilt gaan

Ik heb vier honden uit Spanje, of nu drie nog, want Vera is vorig jaar overleden.

Mijn honden komen van drie verschillende stichtingen, met allen goede ervaringen.

Vera, de eerste van mijn roedel, was de eerste twee jaar van haar leven een kettinghond in Spanje, ernstig mishandeld ook.

Toch is zij altijd (voorzichtig) nieuwsgierig en vriendelijk naar mensen toe gebleven, een wonder, vind ik.

Ook bleek zij, ondanks bloedtest, Leishmania te hebben. Gelukkig hebben we die rotziekte uiteindelijk met de juiste medicijnen onder controle gekregen. Ze heeft tien gelukkig jaren hier mogen beleven.

Lexi, het moedertje van mijn roedel, kwam een maand later en heeft Vera (en mij) gered van haar verlatingsangst.

Ik noem haar mijn engel.

Zij is erg bang voor harde geluiden (vuurwerk, onweer, maar ook alles wat daarop lijkt). Tja, daar moet je rekening mee houden.

Mijn Marameisje, een schatje. Als enige kort een huishondje geweest, dat merkte ik aan van alles. Waarschijnlijk de straat op geschopt. Ook slecht behandeld, erg onzeker, stemverheffing, bang dat zij iets fout heeft gedaan. Met de juiste begeleiding, veel geduld en heel veel knuffels en geruststelling is dat behoorlijk goed gekomen. Zij is grappig, ze is net als de rest ook al twaalf, dertien zelfs denk ik, maar behalve haar grijze snoetje, is het een eeuwig puppie.

En dan Pientje, mijn kleine draakje. Een echt straathondje, als kleinste waarschijnlijk vreselijk moeten knokken voor een hapje eten en dat merk je. Als enige baknijd en zelfs bij een koekje dat ze al heeft ingeslikt, bang dat iemand het haar afpakt.

Maar een schatje ook.

Vera en Lexi zaten al in Nederland in een gastgezin.

Mara en Pien kwamen zo van de straat, even in het asiel in Spanje, bij mij.

Wel een verschil.

De eerste twee waren helemaal zindelijk en een beetje gesocialiseerd.

De twee kleintjes snapten er helemaal de ballen van, hahaha.

Maar ook dat is goedgekomen.

Honden met allemaal hun eigen rugzak(je) dus wel hier.

Maar ook honden die wel dubbel dankbaar lijken, stapelgek op het vrouwtje en hun huisje zijn.

De inmiddels tien jaren die ik met deze meiden heb mogen doorbrengen, de onvoorwaardelijke liefde en trouw, daar ben ik dankbaar voor en blij mee.

Een verrijking van mijn leven.

Ik hou ook zeker rekening met het ergste, en heb zelf ook ervaren bij een familielid dat soms de angst er nog goed in zat, je kon 9 keer voorbij lopen niks aan de hand en bij de 10de keer werd het teveel voor de hond en hapte uit angst. 

Niet dat er kwaad in zat, maar de hond werd onzeker doordat er steeds mensen voorbij haar veilige plek liepen (haar kussen) 

En tuurlijk zal het afwachten zijn hoe de hond is, wat zijn of haar rugzak is. En daar kan ik nu ook nog weinig over zeggen, alleen dat het energie zal vragen, veel tijd en vooral geduld zal moeten hebben. En dat heb ik er wel voor over!

We beginnen bij niks daar ben ik mij van bewust en ik hoop op den duur er een vriend voor het leven aan over te houden, met of zonder  (grote) rugzak. 

Oh, hier niks gehapt hoor (ja, Mara 1x, per ongeluk, in mijn lip, auw, maar was mijn eigen schuld, ik dacht dat ze wakker was en gaf haar een kusje, bij Mara nooit doen, schrikt ze).

Nee hoor, alle rugzakjes van dit stel, met wat aanpassing van mijn kant, goed hanteerbaar.

En ken er ook heus een aantal die dat niet of nauwelijks hebben, het is natuurlijk net wat ze hebben meegemaakt.

En ze verdienen het zo, een gouden mandje (elke hond natuurlijk).

Maar wat ik zei, ze lijken wel dubbel dankbaar, of ze het beseffen.

Ik volg je graag.

In mijn naaste omgeving kreeg ik ook regelmatig de vraag waarom geen hond uit een asiel in Nederland..

Tja, ik weet dat er in Nederland ook zat honden op een baasje wachten en die verdienen ook een baasje. Maar mijn voorkeur gaat toch uit naar een hond uit het buitenland, misschien ook wel vanwege de uitdaging die het met zich brengt. Ik kan nou eenmaal niet iedere hond een beter tehuis geven.. 

Ik ga in ieder geval er over nadenken of ik een puppy, jonge hond of oudere hond wil adopteren. En daar van de voordelen en nadelen vergelijken. 

Ik heb zelf een hele goede ervaring met adopteren uit het buitenland. Hoewel ik het doodeng vond ben ik op mijn gevoel af gegaan en heb uiteindelijk via 'Liefde voor Honden' Lupa geadopteerd. Lupa is met 8 weken gered uit een grote tuin op het platteland waar ze met haar moeder leefde en haar broertjes al weg waren gegeven aan het dodingsstation. Lupa is 'gevlucht' naar de buren, het gezin wat daar een vakantiehuis had. Daar is ze in het gezin met twee honden opgevangen tot ze vijf maanden was en naar NL kwam.

Hoewel ik Lupa niet als hondje met rugzak zie want ze doet het vreselijk goed, houdt ze wel een bepaalde gevoeligheid en ik denk dat dat er voor het leven in zit. Ze heeft geen nare ervaringen meegemaakt maar is overduidelijk niet gesocialiseerd. Contact met mensen vond ze dan ook eng en ze liet zich absoluut niet door vreemden aaien. Het is dat ze enorm nieuwsgierig is, dat ze wél alles wil ontdekken en weten en hierdoor zichzelf constant over die angstgrens trekt. Ze is hier nu bijna een jaar en met alle ruimte en tijd geven is ze uitgegroeid van een klein bang meisje tot een hondje wat nu 9 van de 10 keer zelf bij een vreemde staat te lonken om aandacht en knuffels.

Ik besef wel dat ik enorm geluk met Lupa heb gehad. Ze heeft zich moeiteloos aangepast aan het Nederlandse huishouden, was zo goed als meteen zindelijk en sliep vanaf nacht één stil en netjes door. Ook het alleen blijven verliep zonder moeite. Wel heb ik voor het contact met mensen, spelen met nieuwe honden en het openbaar vervoer echt geoefend en haar op haar tempo alles laten doen.  Kinderen was ze niet gewend maar ze begint nu te kwispelen zodra ze ergens een kind hoort of ziet op straat en met mijn nichtjes is ze zó vertrouwd en hecht. Heel mooi om te zien wat ze in een jaar allemaal heeft geleerd!

Ook de cursussen heb ik bewust voor socialisatie ipv voor het leren van gehoorzaamheid gedaan maar we zitten inmiddels in de vierde klas en ze doet het super. Ze is gewoon een blij, enthousiast en gelukkig huppeltje wat me dagelijks helemaal platzoent en knuffelt.

Haar enige lastige punt was de angst om meegenomen te worden. Alleen zijn kon en kan ze prima. Maar door een vreemde worden vastgepakt en als ik dan weg loop, dan is het paniek in het koppie. Ik vermoed dat ze dit heeft opgelopen toen ze opgehaald werd voor de reis naar NL. Ze was heel thuis en gelukkig in haar gastgezin en ineens werd ze meegenomen in een busje... Ze was de hele rit doodsbang en is ook een tijd bang geweest voor de bus en dus ook voor aanrakingen van vreemden. Ik weet dat dit een gevoelig punt is bij haar en confronteer haar hier ook niet mee. Mijn nichtjes kunnen haar prima bij zich houden als ik even de winkel in moet en onlangs zelfs twee vriendinnen van mijn moeder, terwijl mijn moeder even wat anders moest pakken en ik de winkel in ging. Dat is dus ook haar gevoeligheid, iets moet niet te snel en te onverwacht gebeuren maar verder heeft ze geen gekke dingen en dit vind ik ook geen gek punt gezien de gebeurtenis.

Wat Tamara ook zegt, ze is enorm op mij gericht, leergierig en voor voer doet ze álles. Ik geloof dat dat bij de meeste buitenlandse honden zo is.

Leuk om jullie ervaringen hier ook te lezen! 

Wat voor hond het ook zal zijn, groot of klein jong of oud.. Het maakt mij allemaal niet zoveel uit. Er zullen vast honden bij zitten die een behoorlijke gebruiksaanwijzing hebben, of de hond die ik op den duur zal kiezen het ook zal hebben zie ik tegen die tijd wel weer. 

Ik sta er heel nuchter in, ik kan wel alles verwachten en denken ach bij mij zal het vast wel gaan meevallen.. Daar heb ik alleen mijzelf mee en dat wil ik voorkomen door met elke situatie rekening te houden, en misschien valt het achteraf wel mee. Maar liever even op het ergste voorbereid dat voorkomt een grote teleurstelling en dat zou anders weer ten koste gaan van de hond. 

Liever een doel bereiken in 20 langzame stapjes, dan een doel willen bereiken in 10 snelle stapjes waardoor de hond het niet kan verwerken en ik daardoor verder bij af ben dan voordat ik aan het doel begon. 

En ik wilde graag wat meer verhalen horen, maar ik besef ook dat ieder verhaal weer gaat over een hond met een ander karakter. Dus hoe het bij mij zal uitpakken zal moeten blijken, eerst eens goed informeren en voorbereidingen treffen voor de hond. Zodat het voor de hond zo aangenaam mogelijk wordt gemaakt en dan eens op zoek naar een hond, er zijn zoveel leuke honden die een kans verdienen.. Het heeft geen haast, ik zie het als een nieuw avontuur! 

Als de hond er eenmaal is, zal ik alles stap voor stap aanpakken en als het blijkt dat er dingen bij zitten waar de hond gewoonweg niet aan went is dat ook geen ramp daar valt ook rekening mee te houden. Heb zelf eerder ook een hondje gehad wat vaak door anderen honden werd gebeten waardoor ze op een gegeven moment zichzelf ging verdedigen door bij iedere hond als eerste te bijten, en dan kan ik het wel weer keer op keer gaan proberen maar als ik weet van de hond ze gaat opnieuw bijten kan ik beter zulke situaties vermijden.. prettiger voor de hond maar ook voor mijzelf, loop je tenslotte toch ook niet met spanning rond. ( in deze situatie is het natuurlijk wel vaker geprobeerd, maar het liep altijd hetzelfde af waardoor we het geaccepteerd hadden en zulke situaties gingen vermijden) 

Daarmee zeg ik dus niet dat na drie keer iets geprobeerd te hebben zonder succes het bij de vierde keer vermeden moet worden, ligt maar net aan de situatie en hoe de hond op dat moment is. Bij mijn vorige hond wist ik gewoon hoe het ging aflopen, en daarmee bezorg ik mijn hond stress maar ook de andere hond. Ook merkte ik het aan haar houding, haar blaf en achteraf bleek dat ze zo onzeker hondje was na een aantal beten, dat ze een houding aan nam dat weer reactie uitlokte van de andere honden. 

Ik laat het lekker op mij afkomen, ik sta er open voor en ben bereid iets van de hond te willen maken. Kom ik obstakels tegen die we niet kunnen overwinnen, maar het verder nog een geweldige hond is, leg ik mij bij die obstakels neer en zoek ik die ook niet opnieuw op maar gaan we met een omweg. Ik heb er de tijd en aandacht voor en het geduld om het rustig aan te doen, en dat vind ik momenteel het belangrijkste ongeacht wat voor soort hond het is. 

je moet gewoon eerst verliefd worden!! en dan zie je vanzelf wel.

iedereen kan zijn of haar slechte en goede ervaringen delen, maar geen hond is hetzelfde.

Dus er lekker open in staan en dan zie je vanzelf wel welke kant je op gaat.

Nou, dussss... nu moet je nog even verliefd worden, wees maar niet bang, dat is zo gebeurd!!!

Ja dat geloof ik direct haha! 

Ik zal wanneer ik verliefd ben geworden op een hond, mij op dit forum aanmelden en de hond dan voorstellen en onze ervaringen delen. 

Moet nu alleen nog eventjes geduld hebben, maar ach ik geloof dat het dat straks allemaal waard is! 

Wij hebben ook een hond uit Spanje geadopteerd. Ze is van februari 2015 bij ons. Ik was aan het rondzien op de site en het was liefde op her eerste gezicht. Kon ze niet meer uit mijn hoofd zetten. De stap gezet en heb er nog minuut spijt van gehad! Ze heeft zich vrij snel aangepast. Ze was een zwervertje, ze had een grote wond op haar bil, aangevallen door andere hond(en). Ze was snel zindelijk, ga ermee naar de hondenschool en gaan ondertussen al voor ons brevet. Ik zou het zo terug doen. Een schat van een hond en zo dankbaar! Veel succes!

 Wij hadden nooit gedacht aan een hond uit het buitenland. Er zijn er hier al zoveel die wachten op een baasje! 

Maar daarvan is wel een flink deel van hetzelfde soort hond waar ik niets mee heb en ook absoluut niet als hond wil/kan. En als er wel iets leuks bij zit dan is die ook zo snel weer weg. We zijn al zovaak wezen bellen en langs geweest, maar er waren zelfs asielhonden die waren via de herplaatsers-wachtlijst van een rassenvereniging al naar een nieuwe baas. 

Betreft je keuze qua leeftijd dat is heel persoonlijk en dat hangt ook af van je levensstijl (al heb je drukke 12 jarige en luie 2 jarige natuurlijk). 

 er is dan idd iets bekend over de hond, aan de andere kant zegt dat erg weinig. Het kan zijn dat de hond bij jou heel anders is. Dus eigenlijk is het dan toch niet echt op safe spelen.

In het asiel is uiteraard ook wel iets te zeggen over een hond, al zegt dat ook nog niet veel.

En wanneer zou iets niet gaan? Dat is eigenlijk alleen als je bepaalde verwachtingen hebt, en dat moet je naar mijn mening niet hebben, je moet er voor de volle honderd procent gaan of niet, zo simpel is het eigenlijk.

Het is ook een heel proces dat je doormaakt, je kent elkaar nog niet, de hond moet jou leren vertrouwen, bij de ene hond gaat dat heel snel, bij de andere hond komt dat nooit helemaal.

Er zijn bepaalde herplaatsregels waar je je aan kunt houden om het voor jezelf en de hond makkelijker te maken.

Lola kwam hier aan met muilkorf, ze was bekend met bijten, ze had geen vertouwen in vreemde mensen, en dat was ik natuurlijk voor haar, een vreemd mens, in een vreemde omgeving. Zij zat heel hoog in stress, was niet aaibaar, viel uit naar alles, was agressief bij haar voerbak, liet zich op straat voor dood neervallen, likte obsessief de vloer en andere stressignalen.

Misschien zou iemand kunnen vinden dat zoiets niet gaat en haar teruggestuurd hebben. Maar eigenlijk hoefde ik niets te doen, haar alleen maar wat tijd geven, en laten zien dat ze ergens is terechtgekomen waar ze veilig is, en waar mensen te vertrouwen zijn.

En dan krijg je zoveel terug, die eerste keer dat ze met een botje aan mijn voeten kan kluiven. Of dat eerste oogcontact toen ze wilde oversteken en dat duidelijk maakte door stil te gaan staan en van mij naar de overkant van de straat keek. En nog een heleboel andere gouden momenten, en je beseft dan dat je een wereldhond hebt, een maatje voor het leven.

Altijd makkelijk is dat niet, het is niet alleen een kwestie van even wennen en dan is alles goed (het kan wel degelijk hoor, maar ik zou er niet van uitgaan), soms, ik denk zelfs in veel gevallen, zullen ze er toch iets aan over houden, en kun je van zulke honden niet verwachten dat ze vrolijk alles met je gaan doen en elk mens en elke hond leuk vinden. Als je kan accepteren dat een hond is zoals hij is (niet bedoeld dat je niets moet of kan proberen uiteraard) dan zie ik geen reden om te zeggen "het gaat niet".

Ik was natuurlijk al aan het rondkijken en aan het informeren, en een hond sprak mij aan, nogmaals een paar keer gebeld over de hond, situaties beproken, waar ik rekening mee moet houden. 

Ik betrapte mijzelf er op hoe meer ik over de hond sprak, hoe enthousiaster ik werd over de hond en mij in ging beelden hoe dat zal zijn en gaan als hij bij mij zou zijn.

Goed om het kort te houden, van het één kwam het ander.. en mag ik zeggen dat ik de hond over 2 weken van het vliegveld mag gaan halen. Nog eventjes geduld hebben dus.. maar dat is het zeker waard! Het is trouwens nog een jonge hond van nog geen jaar oud. 

Wat heb ik er zin in om dit avontuur aan te gaan, zal zeker spannend worden. Maar ik ga er blanco in en als ik ergens voor ga dan ga ik er ook met de volle 100% ervoor. 

Even een vraagje, hoe deden jullie dat de eerste nacht? Gewoon op een hondenkussen of in een bench? Ik ga er vanuit dat ik een bench nog moet aanleren, de hond gelijk in een bench te stoppen zonder enig oefenen gaat geen succes worden en wil geen paniek veroorzaken. 

Omdat ik niet weet hoe de hond is, wil ik de hond 's nachts nog niet alle ruimte geven ook vanwege niet zindelijk zijn. 

Denk ook wel dat het een hele goede tip is van Dobry om uit te gaan van het ergste. Dan kan het namelijk alleen maar meevallen.

Ik zag het allemaal vrij zonnig in en dan is het best een tegenvaller als het allemaal anders blijkt te gaan dan verwacht (zeker omdat dit ook onze eerste hond is). 

Ik had dus wel verwachtingen. Of eigenlijk meer plannen. We zouden samen lange wandelingen maken langs het strand, Mellow lekker los en spelen en rennen met andere honden. Mee naar het tuincentrum en de dierenwinkel, mee op visite en af en toe bij 'opa en oma' (mijn ouders) logeren als wij op vakantie zouden gaan.

Mellow houdt absoluut niet van drukte. Kan niet los en de meeste andere honden vindt ze óf eng (groot en onbehouwen) of ze is héél erg op haar hoede (klein en 'o zo leuk'). Bij mijn ouders kan ze niet logeren. Ze kan niet met hun hond, maar ook als hun hond naar mijn broer gaat werkt het niet. Ze gaat absoluut niet mee plassen.

Ze is een beetje bezitterig, zelfs toen ze een paar dagen uit logeren was omdat wij op vakantie gingen. Ze claimde de mensen waar ze logeerde nogal, vooral de man (en ze is naar mannen over het algemeen vrij gereserveerd), hun eigen honden werden weggejaagd door die van mij.

Ze schrikt snel van onbekende geluiden, zeker als ze niet kan zien waar het vandaan komt. Soms vindt ze het een beetje spannend, dan blijft ze even dicht bij me lopen. Maar vaak genoeg is het ook Echt Heel Eng en dan is het onmogelijk om door te lopen (of überhaupt te beginnen met lopen...)

Ik heb me aangepast aan haar, aan wat zij kan en aan kan. Ik vind het best jammer, maar het is niet anders. Op haar manier is ze gelukkig. Geef haar een berg blaadjes en ze vermaakt zich prima. Onder een dekentje op de bank en je merkt amper dat ze er is.

Baknijd heeft ze nooit gehad, ik kan haar zo weghalen bij haar bak. Doe ik niet, maar het kán wel. Alleen thuis blijven is nooit een probleem geweest. Ze sliep eerst in de bench, later gewoon los beneden. Sinds vorig jaar juni slaapt ze boven, omdat ze een paar keer enorm in paniek is geraakt door vuurwerk. Na de derde gebroken nacht heb ik haar mee naar boven genomen. Was niet de bedoeling (en mijn vriend wilde het eigenlijk niet), maar ik slaap liever de hele nacht door met een hond naast mijn bed, dan dat ik wallen tot mijn kin heb omdat ze zo in paniek raakt en ik 3 keer per nacht een uur beneden moet zitten (of ga slapen en gebroken wakker word). 

Het is best aanpassen geweest, maar het is goed zo. Soms gaat het beter, soms weer wat minder, maar we blijven oefenen. Ik beloon haar nog steeds als ze een plas en poep doet op de hoek van de straat (gewoon met mijn stem) en lukt het eens niet (zoals vanmiddag), dan mag ze even in de tuin. Dan spelen we even, doet ze een plas, verscheurd ze wat blaadjes en gaan we weer naar binnen (omdat het toch wel een beetje te hard gaat regenen )

Er is vast een reden voor dat juist zíj bij mij is gekomen. Ondanks de moeilijke periodes ben ik superblij met haar 

Het is inderdaad goed om van het ergste uit te gaan en er toch open in te durven gaan. Zo moest ik mezelf er echt aan herinneren dat ik al drie maanden dagelijks info en foto's over Lupa haar doen en laten kreeg en haar voor mijn gevoel al zo goed kende, maar ik voor haar nog steeds een totaal onbekende was. Ik ben er van uit gegaan dat ze echt nog maanden aan mij moest wennen... Dat ze vanaf dag 1 al haar vertrouwen in mij had en met me knuffelde, kuste en op haar pootjes danste voor me, was dan ook een enorm cadeau. Maar als ze dat niet had gedaan, was dat ook geen teleurstelling geweest want dat was ook meer dan logisch geweest. 

Ik ben er de eerste nacht bij gaan slapen, ook om meteen een band op te bouwen.

Ik heb ook nooit een roze bril op gehad toen ik er over na ging denken om een hond uit het buitenland te adopteren. Ik blijf realistisch juist om die teleurstellingen te voorkomen, het zal niet gelijk een hond zijn die het geweldig vindt om mee naar de stad te gaan, onder de mensen zijn leuk vindt om een paar voorbeelden te noemen en misschien zelfs wel helemaal nooit leuk gaat vinden. 

De ene hond vindt auto rijden totaal geen probleem terwijl de ander er helemaal niets van moet hebben, en dat heb je met meerdere dingen. Ik weet niet wat ik moet verwachten ik wil geen oordeel hebben over een hond die ik nog niet ken en de hond mij niet kent. 

Ik vergelijk het een beetje met mijzelf, als ik tussen een hoop vreemde mensen wordt gezet kijk ik ook altijd eerst de kat uit de boom voordat ik los kom. Dus snap heel goed dat er een kans aanwezig is dat de hond in het begin schuw is en liever wegkruipt.

Zoals ik in het begin heb aangegeven zou ik het stap voor stap doen, de eerste stap is vanuit mij gezet. Ik heb een hond uitgekozen die ik over 2 weken mag gaan ophalen van het vliegveld. De volgende stap is kijken hoe de hond reageert op nieuwe indrukken, is hij nieuwsgierig of juist schuw? 

Als hij enthousiast is en uit zichzelf op mij af komt voor knuffels en aandacht is dat mooi meegenomen en zoals hier gezegd is dat een cadeau. Maar ik ga daar niet vanuit, kijk het eerst aan hoe hij zal reageren na zijn vliegreis en hem daarvan laten te bekomen, ook geef ik hem na de reis van het vliegveld naar huis ook de tijd om te wennen aan zijn nieuwe omgeving. Ook al zijn het maar kleine dingetjes, voor zo'n hond heeft dat al een enorme impact wat hij in een paar uurtjes tijd allemaal moet verwerken. 

 Zo dat is ineens heel snel! Leuk hoor en spannend! 

Moh kwam uit gastgezin en sliep dat al2 maanden in de bench daar.  Dus ik heb de eerste nacht haar in de bench gedaan en ik op de bank, lekker dichtbij en in beeld. Maar Moh gaf geen kik en de nacht daarna in de slaapkamer met de deur open. Normaal slaap ik behoorlijk vast, maar de eerste nachten heb ik beroerd geslapen omdat ik wakker wilde worden als Moh zou piepen of iets. Maar Moh gaf en geeft geen kik als ik naar boven ga.

Met Bambi had ik ook bench geprobeerd, maar die vond het VERSCHRIKKELIJK!  Dus direct afgeschaft. 

Moh zou ik ook wel los willen hebben,  maar dat vind ze dat ze de katten moet sturen en in de gaten moet houden. Dus dan is ze veel aan het spoken en in de bench slaapt ze gewoon lekker.

Het ligt heel erg aan de hond of ze het prettig vinden. Ik vind dat als een hond aangeeft het niet leuk te vinden dan hoeft het van mij niet. Moh deed ik in het begin ook in de bench als ik even de deur uit ging, ook vanwege de katten (want toen ze net bij mij was rende ze heel graag achter de katten aan) maar met een week piepte ze toen ik haar erin zetten,ze ging er ook niet meer uit zichzelf in dus daarna ook niet meer gedaan. In de nacht lijkt ze het erg fijn te vinden (ze rent ook zelf de bench in), het geeft haar ook rust want ze kan en dus hoeft ze ook niet meer  van zichzelf de katten in de gaten te houden.

(ik zal zo dadelijk even een account aanmaken)

Het is inderdaad best snel gegaan, maar na lang nadenken toch besloten om er gewoon voor te gaan. Ik heb natuurlijk ook al voordat ik hier vragen kwam stellen rond gekeken, en ook door middel van jullie verhalen heeft mij de doorslag gegeven om het gewoon te doen. Iedere hond is anders dus ieder verhaal is anders, en kan wel heel lang hier vragen hoe jullie het ervaren.. maar niemand kan dat voor mij invullen. Dat is echt iets wat ik zelf moet ervaren en ook wil ervaren.

De hond is alleen maar kennel gewend, hij wordt rechtstreeks vanuit zijn kennel op het vliegtuig gezet waar hij dan weer met mij mee naar huis mag. Hij kent dus niks anders dan zijn '' eigen '' kennel, wat dus totaal niet te vergelijken is met een thuis situatie. 

Waarom ik hier voor gekozen heb, is ook omdat zoals hier ook werd aangegeven een hond uit een gastgezin bij mij thuis ook zich anders kan gedragen waardoor ik nog niet echt zal weten hoe de hond is. Spelen dan zoveel factoren mee en als ik die allemaal moet afwegen, maakt het eigenlijk geen verschil of ik rechtstreeks een hond naar mij haal of via een gastgezin.

Ook was ik verrast dat hij eigenlijk al zo snel naar Nederland kan komen, had eigenlijk verwacht dat het nog wel wat langer ging duren. Dus onverwachts toch nog een leuke verrassing dat de hond eerder komt dan ik gedacht had. Gelukkig had ik al spulletjes in huis, moet alleen nog een paar kleine dingetjes halen, maar ik heb er nog twee weken de tijd voor. 

Wat betreft de eerste nacht, kijk ik tegen die tijd wel even hoe de hond is en reageert.. Hij is dus geen thuis situatie gewend, en wil hem daarom ook niet direct in een bench opsluiten. Misschien dan toch maar even zelf op de bank slapen (nou ja slapen haha) en hij voor de bank. Als hij eenmaal gewend is, en bijgekomen is zal zijn slaapplaats voor als ik weg ben of 's nachts in de gang worden. Misschien voor tijdelijk de bench aan leren, maar dat is maar net hoe de hond is en of hij een bench perse nodig heeft. Maar dat zie ik tegen die tijd wel weer. 

Wat spannend en leuk! Kan je al een foto delen? Een blik zegt vaak al zoveel! 

Lupa was bij het gastgezin gewend met de twee honden in manden te slapen. Hier heeft ze vanaf de eerste nacht geloof los geslapen en ik heb de eerste vijf dagen beneden op het logeerbed geslapen wat stiekem heel gezellig was hihi. Midden in de nacht ineens kusjes  Na die vijf nachten ben ik weer boven gaan slapen en Lupa gewoon los beneden (hekje voor de trap) en dat ging prima. De bench heb ik pas maanden later aangeleerd, voor als het ooit nodig is. Door de angst tijdens de reis in een bench in de bus wilde ik het haar niet aan doen in een bench te moeten slapen. Inmiddels durft ze er gewoon in, ging er zelfs uit zichzelf wel eens in liggen al staat ie sinds de vakantie in de schuur. Hij komt er pas weer uit als we in februari een week een logeerhond krijgen.  

He, ik met al mijn buitenlandertjes, word hier heel blij van.

Ik ben heel eerlijk geweest, heb de voor- en nadelen allemaal met je gedeeld, zoals anderen ook.

Jij wilt er voor gaan!

Ik ben heel benieuwd en volg je

Ik heb even een account aangemaakt, is ook wel wat handiger voor mij. Zeker nu ik zelf straks weer een hond in mijn bezit heb. Weet alleen nog niet zo goed hoe alles werkt, maar daar kom ik vanzelf wel aan uit. 

Hi Sasha, welkom!

Als ik het snap als totale digibeet, kom jij er ook wel uit

Welkom Sascha!

Ik ben heel nieuwsgierig naar je nieuwe hondje! Ik volg het graag en ik vind het een dappere stap om een hond in huis te nemen waar echt niets over bekent is.

Ik durfde dat niet aan, maar dat komt ook omdat ik dus wel eisen had omdat de hond anders niet in mijn leven zou passen en ik en de hond daar niet gelukkig van worden.  Dus het zou ook een domme en oneerlijke gok zijn als ik een hond direct uit het asiel uit het buitenland zou halen. 

Dankjulliewel! 

Ik zou wel een foto willen plaatsen van de hond, maar dan moet ik de foto's gebruiken die op de site staan van de stichting en weet niet of dat mag?

In het begin ben ik ook terughoudend geweest, want inderdaad er is niets over de hond bekend en daarnaast wat voor ziektes het kan hebben zonder dat het zichtbaar is. Als ik daar lang bij stil had moeten staan, had ik beter geen ene hond meer kunnen nemen.. want iedere hond kan ziek worden. 

Daarom ook tegen mijzelf gezegd mocht de hond over een jaar of 2 ziek worden en helaas niet meer te redden zijn, (wat ik niet hoop natuurlijk!) dan heb ik het tenminste wel 2 mooie jaren kunnen geven. Ook door die instelling heb ik de knoop doorgehakt om dus toch voor een buitenlandse hond te gaan, en ik moet zeggen nu het officieel is.. Begin ik ook wel enthousiaster te worden, en kijk ik er ook echt naar uit!

En het doet mij ook wel goed dat ik de hond pas over 2 weken kan gaan ophalen, alsnog snel natuurlijk en totaal niet verwacht zo snel! Maar omdat ik het nu weet kan ik mij er wel op voorbereiden. En ook om mijzelf in bedwang te houden en niet te enthousiast te gaan worden, omdat ik niet wil wanneer de hond aan komt op het vliegveld hij overspoeld wordt met teveel enthousiasme en dat hem teveel wordt.

En wat het misschien wel extra bijzonder maakt is dat hij op dezelfde dag is geboren als mijn overleden hondje Sasha* alleen dan een ander jaargetal.. alsof het zo heeft moeten zijn.   

Oh, ik ben enorm benieuwd naar hem! 

De stichting vindt het vast niet erg als je foto's deelt 

Alsof het zo heeft moeten zijn, klinkt mij altijd helemaal goed (maar dat leg ik nog wel eens uit ).Ik bedoel natuurlijk: ga op je gevoel af

Ik weet ook niet of dat mag, maar ik heb het uiteindelijk wel eens gedaan...

Maar als tip, sla de foto's van de site op. Ik vind het erg leuk en mooi om te zien hoe Moh was en keek op de foto's toen vanuit de stichting en nu ik haar al een tijd heb. Haar hele uitstraling en houding is veranderd.