ervaring buitenlandse asielhond

nou... niet alle buitenlandse honden hoor, ik ken er genoeg die gewoon lekker hond zijn, en Faro valt ook reuze mee, die heeft het alleen niet zo op vreemde mensen, maar is niet meer bang voor ze.

je kan een hond heel goed begeleiden om zijn angsten te overwinnen.

Faro was 8 jaar, kon niks, nooit aan de riem gelopen, was bang, was niet zindelijk, viel uit naar andere honden.

Nu zegt iedereen, wat hebben jullie toch een kalme hond, zelfverzekerd is hij ook best wel.

Je moet bij aankomst gewoon meteen die zogenaamde rugzak weggooien.

Ik zie soms mensen die voeden bijna de angst van hun hond en dan zeggen, tja hij heeft een rugzakje heh.

Ik erger me er kapot aan.

Niet alle mensen natuurlijk, voordat men zich aangesproken voelt.

belangrijk is dat ze weten waar ze aan toe zijn, dat je een band kweekt dat ze je gaan vertrouwen en van daar uit ze over hun angsten heen helpt, en nooit opgeven!

Ik ging met Faro meteen naar de markt, werd het hem te veel dan gingen we ergens anders heen, en dat zo vaak mogelijk, niet dwingen natuurlijk maar laten wennen.

Nu is hij geen allemansvriend, dat hoeft ook niet.

het is soms ook moeilijk sommige honden, zoals Lola waren heel duidelijk, als het haar teveel was sprong ze tegen je enkels, of liet zich voor dood neervallen. Je kon dan niet even doorzetten en angsten gaan overwinnen, het had tijd nodig, vertrouwen.

Andere honden, lijken nergens last van te hebben en draaien na een gewenningsperiode gewoon mee

Nog weer andere honden en zo een is Jenna, dat is moeilijker, die uiten zich niet of nauwelijks, zijn heel meegaand en zachtaardig, ogenschijnlijk vinden ze alles prima, om dan toch ineens ipv beter veel slechter in hun vel lijken te gaan zitten.

Dan vond ik Lola die je als redzone dog had kunnen betittelen en zelfs tot bijten bereid was een makkelijker hond omdat ze zo duidelijk was dan Jenna, die alles kan en doet en heel meegaand is, maar in elkaar duikt als je haar tuigje om wil doen of op straat ineens uit het niets inelkaar duikt. Hoe help je zulke honden om zichzelf beter te voelen. Ik vind zo'n rugzak  echt heel moeilijk en of dat ooit goed komt....

wij hebben begin 2013 een spaanse hond geadopteerd via het ainf. die stichting kan ik van harte aanbevelen; de adoptieprocedure verloopt zorgvuldig, je kunt/moet je wensen aangeven zodat getest kan worden of de hond die je leuk lijkt ook bij je past, en je hebt recht op nazorg en advies van een hondengedragstherapeute wanneer je dat nodig hebt. de overdracht van de hond vindt niet plaats op het vliegveld, maar rustig overdag bij de gedragstherapeut thuis, wat veiliger is voor de hond en prettiger voor iedereen.

omdat we in een drukke stad wonen, wilden we in ieder geval een hond die niet te getraumatiseerd of bang was. toen ze bij ons kwam was ze al anderhalf jaar, sprak ze letterlijk onze taal niet en moest ze niet alleen van alles leren maar ook veel afleren – en ze heeft zo haar eigen ideeën en temperament. we waren meteen dol op haar, maar de wederzijdse vertrouwdheid moest groeien, ze kon pas geleidelijk aan ontspannen. haar zindelijkheidstraining hebben we aangepakt alsof ze een pup was, en dat ging best snel goed.

door haar hebben we veel andere buitenlandse honden en hun baasjes ontmoet, ieder met hun eigenaardigheden en makkes. in bepaalde opzichten is onze hond makkelijker dan andere honden en in sommige opzichten minder makkelijk. het maakt niet uit: we zouden haar niet meer willen missen.

tip: ga snel met je hond op hondencursus zodat je (opnieuw) leert wat je wel en vooral niet moet doen – ook als je al eerder (een) hond(en) hebt gehad en denkt het allemaal wel te weten. het helpt echt.

ja lastig, het is de lijn vinden tot hoe ver je kan gaan, ze mogen een beetje zenuwachtig zijn, maar natuurlijk niet in complete angst schieten, die lijn is heel lastig te vinden, en het kost enorm veel tijd.

Ik ging soms op 1 dag 10 keer via een omweg naar de markt, als het teveel werd dan gingen we weer wat doen wat hij wel leuk vond.

Ik ben natuurlijk afgekeurd, dus had alle tijd van de wereld.

En wat enorm scheelt, mijn man straalt kalmte uit, de meest bange honden komen naar hem toe, dat helpt ook, die kalmte heb ik wel een beetje gevonden, maar nooit zoals mijn man.

Je mag in je hoofd niks denken, dan breng je het al over, ik ben een piekeraar en denk veel, dat heb ik door Faro heel erg afgeleerd, tenminste, als ik met hem bezig ben.

Ik ben ook gaan mediteren, zou ik nu weer eens moeten gaan doen.

Niet alle honden zijn hetzelfde Dobry, voel je vooral niet aangesproken, ik weet dat je er veel tijd in steekt

En je bent toch al een eind gekomen..

Faro kon op straat ook ineens veranderen noem ik het maar, hij ging niet liggen dus ik kon gewoon doorlopen, hij moest dan naast lopen om niet aan andere dingen te kunnen denken, het heeft me natuurlijk veel moeite gekost, en dan mijn eigen gedachten natuurlijk, ik mocht niet denken, oow of aaah, dat was nog het moeilijkste.

Nogmaals, er zijn natuurlijk extreme gevallen, mij gaat het om dat mensen al vooruit zeggen dat hun hond uit het buitenland een rugzakje heeft, ik kom ook zoveel bange honden tegen die gewoon bij een goede fokker vandaan komen, en dan krijgt iets anders wel weer de schuld en hoppa ineens hebben ze dan ook een rugzakje, terwijl ik duidelijk zie en hoor dat de mensen ergens bang voor zijn..

Ik vind het een vreselijk woord, rugzakje, alsof je van te voren al op geeft en denkt dat het nooit goed komt, want tja dat rugzakje.

Daarom gebruik ik bijna dat woord nooit.

En faro had een flinke..

maar mijn punt is dat veel rugzakjes weggegooid moeten worden, van te voren al zeggen, hij/zij heeft een rugzakje en komt daar nooit van af, dan gaat het ook niet lukken.

Ja, het is ook eigenlijk een stom woord.

Vaak gebruik ik ook andere woorden, maar per hond verschillend en omdat ik er meer heb gebruik ik het misschien vaker dan ik wil.

Het is meer een samenvattend woord.

En alles wat ik eruit kon schudden heb ik er meteen uitgeschud.

En sommige dingen duren wat langer.

Alleen soms gaat niet alles eruit, zit het te diep.

En dan zoek je manieren om die stukjes die blijven te handelen.

Een beetje aanpassing hier en daar, das natuurlijk per hond en per situatie verschillend.

Maar inderdaad hoor, je komt een heel eind met geduld, begrip en liefde.

Eerlijk gezegd heb ik dat woord ook nooit gebruikt voor mijn meiden bij mij kwamen.

En toen ik hoorde wat Vera allemaal had meegemaakt, dacht ik dat zij de meeste moeilijkheden zou hebben.

De rest had ook van alles meegemaakt, maar veel dingen weet ik nu nog niet. Ik wist alleen waar en hoe ze gevonden waren.

Gaandeweg kwam ik achter hun respectievelijke problemen en probleempjes en ging daarmee aan de slag.

Vera bleek degene met het meeste aanpassingsvermogen, vond ik ook wonderbaarlijk. En mooi.

Bij Darco zie ik ook steeds meer vooruitgang, hij was vooral angstig van dingen die hij niet kende, maar nu ik hem er vaker aan bloot stel zoals verkeer omdat we nou eenmaal verkeer niet kunnen ontwijken gaat het al steeds beter. Af en toe houdt hij nog in, maar als ik gewoon door loop volgt hij mij. 

Toevallig kwamen we gisteren teveel onbekende nogal lawaaiige dingen tegen en dan gaat het fout en schrikt hij nog. Om een voorbeeld te noemen; we liepen en verderop was een mevrouw met een bladblazer bezig en ze zag al dat Darco angstig er van werd en deed hem dus keurig uit, wij er netjes langs en toen wij net gepasseerd waren deed ze hem weer aan.. ja toen dook Darco alsnog in hun tuin van angst. 

Maar als ik al zou gaan lopen van oww als dat maar goed gaat.. dan straal ik dat uit naar hem. En ik loop dus ook zo niet, want hij moet juist leren dat zulke dingen erbij horen. Ik begeleid hem er door heen en daarna beloon ik hem wanneer hij doorloopt zonder in te houden. 

Oh ja, honden hebben antennes voor onze angst of onzekerheid.

Lola had ook vreselijke dromen, met huilen en snikken, in het begin. Hartverscheurend om aan te horen. Later werd dat steeds minder.

Ik heb zelf ook nooit gevoeld dat de honden zielig waren en ze zo behandeld, ik had juist een gevoel van nieuwe start, nu wordt alles goed. We gaan ervoor. Ik vind ook niet dat je gedrag van je hond naar andere honden bijvoorbeeld gewoon moet laten gaan en dan gaat goedpraten door over een rugzak te beginnen, je moet de oorzaak van het gedrag vinden en daaraan werken, en anders als dit niet gaat, de hond gewoon niet in zo'n situatie brengen.

Over het nu wordt alles goed gevoel, had  ik me wel op verkeken ik had het me heel anders voorgesteld,  lange wandelingen bijvoorbeeld kon je vergeten met Lola, het had tijd nodig eer we dat konden doen. Gezellig knuffelen of een hond die naar je toe komt rennen als je thuiskomt? Kon je ook vergeten. En nooit heb ik haar een tuigje om kunnen doen, of is ze graag de auto ingegaan, dat bleef altijd een punt waarbij ze op scherp bleef staan.

Maar wat een wereldhond, ik had haar voor geen goud willen missen.

Wat mij gewoon opvalt, als een hond niet de standaard dingen doet zoals komen knuffelen, je begroeten, alles goed vinden dat de hond gelijk als " anders " wordt bestempeld. 

Terwijl wij mensen verschillen ook.. de één vindt dat weer leuk en de ander weer niet. En dat mag schijnbaar niet bij een hond, die moeten allemaal maar hetzelfde zijn en zich ook zo gedragen. En dat vind ik wel eens jammer..

haha voor mij was het wel anders dan ik gewend was ja, een hond die heel cool blijft liggen als ik binnen kwam en niet zoals alle andere honden die ik gekend had blij kwispelend aan kwamen lopen. Ik heb het toen maar als compliment genomen, dat ze zo rustig bleef liggen zegt misschien gewoon dat een zelfstandig karakter had. Wel ging het puntje van haar staart dan heel wild heen en weer

Juist mooi idd dat elke hond haar eigen karakter heeft.

Ik vind het zo mooi en zo ontroerend om te lezen hoe we met zijn alle onze buitenlandertjes met open armen ontvangen en ons best doen om ze een fantastisch leven te geven. Het is voor mij ook bijzonder om te lezen en te ervaren met Moh dat niet alle buitenlandertjes zo zijn als dat Bambi was.

Met Bambi had ik de pech en Bambi het geluk dat we elkaar tegen kwamen. Niet dat ik ooit spijt heb gehad Hoe ik het gedaan heb met Bambi. Maar ik was eigenlijk nog te jong om zo'n hondje te kunnen hebben. En daardoor heb ik echt, zeker in het begin, echt heel veel moeten laten.

Nu ik Moh heb en ik hier verhalen lees weet ik dat Bambi eerder uitzondering was dan standaard. En ooit, wie weet ooit, wil ik het weer proberen met een prachtige podenco of bodeguero. Bambi was denk ik een kruising tussen deze.

Ik lees vaker dat podenco ' s stress gevoeliger zijn en daarom heb ik er ook niet naar durven kijken na Bambi. Maar ik blijf een zwak voor ze hebben en wil er ooit wel weer 1 redden die gewoon wat lastiger is en dus lastiger te plaatsen is. Maar dan doe ik het nu wel overwogen en denk ik niet zoals bij Bambi ''nah zo erg kan ze toch niet zijn?''.

Voor nu ben ik erg blij met Moh en dat het allemaal zonder stress en spanningen kan (hierdoor besef ik me wel meer dan ooit hoe moeilijk Bambi het eigenlijk had met haar leven)en ik echt en alleen maar kan genieten van het hebben van een hond en niet steeds grenzen hoeft te verleggen en dingen moet laten. En nu kan ik ook van cursussen en aqility genieten en echt bezig zijn met een honden sport. Bambi had me waarschijnlijk aangekeken ''wat denk jij nou? Spring er lekker zelf overheen joh!''

 Ja dit is ook... Zo jammer is dat honden moeten allemaal zijn zoals de meest sociale vrolijke niet té drukke persoon die je je voor kunt stellen. En dan ook nog met het geduld van heb ik jou daar. Onmogelijke combinatie.. Obi is ook geen model hond in dat opzicht en wordt door velen niet leuk gevonden omdat hij liever de kat uit de boom kijkt. Achja..

Wat jij zegt Sasha, daar ben ik het zó mee eens! Laatst op FB, een filmpje van een Teckeltje (geloof ik) wat nogal grof tegen de grond wordt gewerkt. Hij wilde niet geaaid worden en van de persoon in kwestie moest hij dat maar gewoon accepteren. Iemand anders reageerde daarop dat zij groot fan is van de 'Mexicaan met de witte glimlach' en dat het nog altijd om een hond gaat.

En toen zei ik dus net zoiets als jij. Waarom moet een hond alles altijd maar accepteren (aaien als ie dat niet wil, storen tijdens het eten), maar krijg je de wind van voren als je dat bij een mens doet (ik zal jou eens blijven aanraken en je bord eten onder je neus vandaan trekken ) Krijg je natuurlijk altijd weer die reacties dat je mensen niet met dieren moet vergelijken, maar in dit geval doe ik dat wél. Als mijn hond iets niet wil mag ze dat best laten weten.

Ik heb het betreffende filmpje overigens niet gezien, werd al verdrietig van de foto...

Mijn honden mogen dat dus ook, het laten weten, als ze iets echt niet willen (en dat moet ik best vaak aan mensen uitleggen, maar dat doe ik dan, geduldig )

 een hond aaien tegen zijn wil heeft toch niks met die witte glim lach te maken, dat zou de witte glimlach nooit doen.

Mijn hond mag mij echt niet bijten hoor, als hij dat zou doen, wat hij niet doet, dan komt het door pijn, en dan mag hij mij bijten hoor, liever niet maar dan is het niet anders.

Ik kijk ook graag naar de witte glimlach, ik heb er heel veel van geleerd, en nee, ik mishandel mijn faro niet en respecteer hem, dat kan toch niet anders, kijk maar naar zijn hoofd

Faro is zo lekker eigenwijs dat als ik hem wil kroelen en hij heeft geen zin, staat hij op en gaat ergens anders liggen.

das een wijze jongen hoor kijk maar

Oh ja, en faro is ook niet zo'n blije hond naar vreemde mensen, soms kijken ze met medelijden naar hem, alsof hij dan zielig is, ik moet er altijd een beetje om grinniken, ik fluister Faro wel eens toe, nou daar zou ik ook niet door geaaid willen worden hoor.

maar die blikken, aaaah zo zielig, ik mag hem niet aaien..

Maakt Faro lekker zelf uit, hij kiest de mensen zelf, en dan mag het gewoon.

Bambi wilde ook niet door vreemde mensen geaaid worden. Toen ik nog in het asiel werkte ging Bambi elke dag mee naar mijn werk met de trein. Dan lag Bambi opgerold in een rieten fietsmand tussen mijn benen te slapen en elke dag waren er mensen die vroegen of ze haar mochten aaien. Waarom ze het vroeg dat weet ik ook niet, want als ik dan zei dat ze dat niet leuk vond dan kreeg ik heel vaak de reactie ''ach dat zal wel meevallen'' en dan staken sommige hun hand uit naar Bambi. Waarop Bambi als antwoord dan haar lip op trok en een duidelijke grom liet horen en de mensen strak aan keek.

De reactie van die mensen daarna was altijd als in de trant van ''nah wat een stomme hond''

Waarop ik glimlachte en Bambi liefkozend een aai over dr bol gaf en Bambi met een zucht weer verder sliep.

Bambi had ook haar nukken naar mij hoor. Als ze dan met mijn ex al in bed lag en ik moest haar nog uitlaten dan kreeg ik haar never nooit niet van het bed. Happen en grommen, dan moest mijn ex haar uit het bed sturen en dan kon ik haar aanlijnen. Of dat ze op de bank lag te slapen en ik haar voor de laatste ronde mee wilde nemen en ik mijn hand uitstak om haar aan te lijnen dan ging ook geregeld haar lip omhoog. 

En een nachtzoen geven als ze in haar mandje lag op de slaapkamer dat ging ook onder protest.

Het was me een dametje zeg 

Moh heb ik überhaupt nog niet horen grommen naar een mens of kind.

Deed ie dus wel, tot de Teckel in zijn hand hing en met een zwaai (nog vast in zijn hand) op de grond belandde waar hij tegen de grond werd gedrukt

Lola beet me ook toen ik haar de eerste avond aaide, mag dat dan in dat geval? Eigenlijk doet het er niet toe of het mag of niet, ze deed het vanuit haar instinkt.

Mijn fout, ik had moeten begrijpen dat ze daar nog helemaal niet aan toe was. Ik had het moeten voorkomen, een hond bijt niet uit het niets dat heeft een oorzaak door ons mensen veroorzaakt.

Ik wilde dat ik eerder die regel geweten had, dat je nooit naar een hond die je nog niet kent toe moet lopen maar haar naar jou moet laten komen, en dan nog het liefst uit eigen beweging natuurlijk.

Ik had helemaal geen ervaring met herplaatsers en had geen idee dat als je een hond in de auto de hele tijd geaaid hebt en ze dicht tegen me aanlag, haar koppie onder mijn jas gestoken, dat dit dan thuis niet betekend dat je haar daar ook kan aaien of dat ze bij je wil zijn.

Dat vond ik van de stichting wel wat nalatig dat we die herplaatsregeltjes pas de volgende dag kregen. Aan de andere kant had ik het ook zelf kunnen bedenken misschien.

Als kinderen vragen, en dat doen er veel, mag ik hem aaien, dan mag dat, maar dan krijgen ze meteen een les, hoe wat waar en waarom je het altijd moet vragen.

Faro vind het niet erg, als ze maar rustig doen, maar als ik wandel en mensen willen hem aaien, dan bukt hij met zijn hoofd en loopt gewoon door, niet van angst, maar omdat hij dat niet wil.

Hij was wel bang voor kinderen, en dat is hij nu niet meer, behalve als ze achter hem rennen, dan schrikt hij.

Ik wou dat het anders was, maar ik heb er spijt van. Voor de mensen die het van plan zijn: denk er heel goed en lang over na. Het is zoveel zwaarder dan je denkt. Ik heb eerder asielhonden gehad maar een buitenlandertje is echt anders. Ik hou van mijn hond, maar op sommige dagen zie ik het niet meer zitten en kan ik alleen maar huilen. 

elke hond is anders

maar misschien wil je je verhaal kwijt of mensen die met je meedenken? In dat geval is het handig een eigen topic aan te maken over jouw hond.

 Helemaal eens!

Knuffelen, aaien is een echt mensen ding vind ik. Natuurlijk vinden ze het soms prettig als je ze kriebelt. Hangt van de situatie af. Thuis, lekker bij je komen liggen, of op de rug draaien, aai mijn buik.

Op training, willen mensen vaak hun hond aaien, die honden duiken weg voor die hand. Daar even niet.

Honden geven meestal heel goed aan wat ze prettig vinden. Jammer genoeg wordt dat niet door iedereen gezien of begrepen.

Ik heb een herder kruising uit Spanje gehaald. Hij was 5 mnd toen ik hem kreeg. Gelijk op cursus met hem gegaan. Hij heeft een zacht en lief karakter, een echte knuffelkont. Helaas ging hij qua gedrag veranderen tijdens de puberteit en dat is nu nog zo. Hij is nu twee jaar geweest. Hij kan buiten niet los, trekt als een idioot en is een ongeleid projectiel. Helaas heb ik vanuit gezondheidsproblemen besloten om hem te herplaatsen. Ikzelf zal niet snel weer een hond uit het buitenland halen. Heb bij mijn hond echt het idee dat hij dit gedrag vertoont, omdat hij moet luisteren etc. Hij wil de vrijheid, jagen enz. Hij gedraagt zich als een straathond. Denk er heel goed overna, want ik ben er bijna aan onderdoor gegaan.

Sorrie hoor, maar na 1 1/5 jaar kan je in mijn ogen niet meer zeggen omdat hij uit het buitenland komt, dat heet gewoon opvoeding en je loopt tegen een probleem aan, dat kan met elke hond gebeuren.

Misschien voelt hij wel dat je hem niet aan kan vanwege gezondheidsproblemen, dat zou kunnen.

dat je een nieuw huisje voor hem zoekt, ik hoop dan dat je dat via de stichting doet, hopelijk vind hij een fijn nieuw baasje.

Ik denk dat van 80% van de buitenlandse herplaatsters echt nog wel te zeggen is dat ze uit het buitenland komen (zwerfdier zijn geweest). Er zit een bepaald systeem aangeleerd in zo'n hond en een deel ervan gaat er niet meer uit. Het zij jagen, het zij alles opeten wat hij/zij eetbaar acht ed..

Een buitenlandse hond gaat echt niet hetzelfde worden als de hond die iemand al vanaf 10 wkn oud heeft... Tot 3 maanden oud is de belangrijkste leerfase voor een hond.

Een pup welke op straat is gevonden en voor zichzelf heeft moeten zorgen staat lijnrecht tegenover de in huiselijke kring geboren pup, die alles krijgt wat het nodig heeft.

Persoonlijk had ik een gedragstherapeut ingeschakeld voor de beschreven gedragsproblemen. Misschien speelde er iets anders of werd de hond niet voldoende uitgedaagd/moest teveel alleen zijn oid.

ja maar als het anderhalf jaar goed is gegaan maak je mij dat niet  wijs, er is niet ineens een omslag omdat hij uit het buitenland kwam.

Het feit dat er gezondheidsproblemen zijn voelt een hond ook goed aan en kan zich dan wat meer gaan misdragen, er is wat veranderd en de duidelijkheid is weg dat voelen honden goed aan, de 1 misdraagt zich de ander niet.

Soms is het beter als een hond een ander baasje krijgt, zeker als gezondheid een rol gaat spelen, ik ga dan zeker ook niet oordelen over het wegdoen van de hond.

 daar ben ik het wel met je eens idd ;-)

 Het karakter van een hond wordt gevormd door nature en nurture.

Het erfelijke deel, en verder, OPVOEDING,  ervaring en omgeving.

Niet los kunnen:  heb je wel aandacht besteed aan commando's op verschillende plaatsen, een hond leert context gebonden, dat als er een situatie is, waar je hem bij je wilt roepen, hij ook echt komt.

Ben jij als baas leuk genoeg om te komen, om naar te luisteren.

Trouwens, er zijn honden die niet los kunnen. Daar is een hele mooie oplossing voor: de lange lijn!

Trekken aan de lijn: een hond trekt, omdat zijn tempo hoger ligt, dan ons tempo, bovendien, trekken ze om ergens snel te komen.

Dit is met trainen zeer goed en makkelijk af te leren, op een heel simpele manier. Trekken is stoppen en dit consequent doen.

Ze begrijpen heel snel wat de bedoeling is. Vooral niet vergeten goed gedrag belonen.

Hij is een ongeleid projectiel: tja, als je niet leert aan je hond wat wel de bedoeling is, krijg je idd een ongeleid projectiel.

Het enige wat er aan je hond ontbreekt, is een gedegen opvoeding.

Heeft helemaal niets te maken met waar je hond vandaan komt. Elke hond zal zonder gedegen opvoeding en grenzen vervelend gedrag kunnen gaan vertonen.

Altijd makkelijke de schuld buiten je zelf te leggen

Ik heb het nu al vaker gehoord, een hond uit het buitenland die eigenlijk te weinig opvoeding krijgt, dan lastig word, en dan de schuld geven dat hij uit het buitenland komt