Over Nederlandse asielen en buitenlandse honden...

Wij hebben een buitenlander, een Spanjaard die ongeveer een jaar oud was toen hij naar Nederland kwam. Hij woont nu 8 maanden bij ons.

Veruit de gemakkelijkste hond die we ooit gehad hebben. Ontzettend sociaal en zachtaardig naar mensen, kinderen, honden en andere dieren. Geen angst, geen agressie. Paste zich mateloos aan en draaide vanaf dag één moeiteloos mee in het huishouden. Hij kende geen enkel commando, maar hij leert als een trein en is enorm mensgericht. We merken iedere dag aan hem dat hij geniet van het leven en het heerlijk vindt om een thuis te hebben. In het Spaanse asiel kwijnde hij weg.

Niet alle buitenlandse honden zijn zo uiteraard. Echter ik ken er meerdere die zich geweldig manifesteren in een Nederlands gezin, terwijl zij in Spanje absoluut geen kans gekregen hadden. Stichtingen hebben de taak deze hondjes te selecteren en bemiddelen. Naar mijn mening zijn er ook honden die beter in het buitenland kunnen blijven, omdat zij hier nooit gelukkig zouden kunnen worden.

De stichting waar mijn hond vandaan komt levert geen zeer angstige honden, die mag je op afstand adopteren, toch kan het altijd fout gaan.


Ik denk ook dat je wel een goed hondenschool moet zoeken, en dan bedoel ik ook een goed, die elke hond apart behandeld, elke hond is anders, gelukkig bestaan er zulke cursussen.

 Goh Yoop, ik vind dit een hele intressante insteek. Serieus.

Je zinnetje "we hebben de rugzak weggegooid" heeft me aan het denken gezet. Ik kan nu zeggen, ik ben het er niet mee eens wànt ik doe het niet zo..Maar ik ben het er ook niet mee oneens. 

Grappig want jij kent mij (of mijn hondje) totaal niet en toch houden je woorden mij al een paar dagen bezig :)

Ik denk namelijk niet dat het voor ons zou werken op de manier zoals jullie hebben gedaan. Ik heb wel een hondje met extreme angst en ik kan hem niet confronteren met de markt, stad etcetera. Maar ik denk wel dat ik een bepaalde gedachtengang moet veranderen in mezelf. Ik vraag me namelijk vaker af of ik hem niet teveel behandel als "zielig hondje". En dat is hij niet. Nee toch? Hij is nu bij mij en het rugzakje mag hij in Spanje laten ;)

Ik heb hier echt overna zitten denken. Weg met dat rugzakje. De toekomst is wat telt en niet teveel blijven hangen in hoe slecht hij het wel niet had en dus constant maar op je tenen lopen. Ik moet zeggen dat deze "mindset" best werkt! Meer gewoon doen in plaats van overal maar over na blijven denken.

Dus, volslagen onbekende. Ik heb meer aan je woorden gehad dan je weet. En daar wou ik je even voor bedanken :)

Dat is hoe wij denken, een hond die aankomt is niet meer zielig, punt uit. Er worden geen eieren onder gelegd, we werken met een aanpak van "doe normaal" en dat werkt quasi altijd. 

1 keer met een extreem angstig hondje hadden we wat meer werk, maar ook hier loonde de "je bent niet meer zielig" aanpak en ging het na een aantal weken stukken beter. 

Onze terror teckel hielp bij het uitlaten, met een splitter en met terror teckel  naast haar, durfde het angstige hondje wel op straat lopen. Ze zag dat terror gewoon rechtdoor liep en besloot dat dan ook te doen. 

En je hebt van die honden ja... ik zeg altijd dat ze met een koffertje aankomen.

Je hebt hondjes die het koffertje laten in de gang staan en het niet durven open maken, en waar je dus best wel moet mee werken voor ze enigszins normaal kunnen functioneren.

Dan heb je hondjes die elke dag voorzichtig een stukje meer van hun koffertje leegmaken, en die op een paar dagen gewend zijn. 

En dan heb je van die gevallen die eens de deur naar het nieuwe huis opengaat, hun koffer opengooien en je bekijken met een blik van : "o, wat is het leuk hier, ik denk dat ik maar blijf" :-)

Zo heb ik 2 dames en een heer. De andere 2 spanjaardjes waren van de 2e categorie, zijnde voorzichtig koffertje uitpakken. 

jeetje, nou bedankt, met een extreme angst zou ik ook niet meteen naar de markt gaan, maar gewoon naar de overkant, en dan steeds verder, eerst proberen dat de overkant leuk word.

Natuurlijk heeft onze hond dingen die een gewone hond niet heeft, vuurwerk zijn voor onze hond niet gewoon vuurwerk, dat linkt hij met de jagers in Spanje.
ik bedoel eigenlijk te zeggen dat je hond moet begeleiden in wat voor probleem dan ook, niet zeggen , ach hij heeft een rugzakje.

Het klinkt natuurlijk makkelijk maar dat is het zeker niet, ik zou bijvoorbeeld als een hond bang is voor vreemde mensen, mensen uitnodigen maar ze de opdracht geven dat ze de hond moeten negeren, wel zou ik zorgen dat de hond niet kan wegkruipen.

Een extreem angstige hond is het lastigste wat er is.
Ik doelde dan ook meer de blaffende honden die onzeker zijn voor andere honden en mensen, maar die nog wel gewoon naar buiten komen.Zich daardoor totaal misdragen, bijten, aanvallen.

Wel bedoel ik, geen medelijden hebben, want nu heeft de hond het goed, en natuurlijk hulp vragen als je er zelf niet uitkomt.

Toch geloof ik dat je een angstige hond ook kan helpen, alleen de manier is natuurlijk verschillend per geval.

Toch fijn dat je me begrijpt, want ik wil niemand aanvallen, ik erger me alleen aan mensen die als hun hond bijt of extreem gedrag vertoond naar mensen/honden, tja dat is het rugzakje, ik denk dan vaak, help dat beestje gewoon, heb geen medelijden want dan kan je niet helpen.
Ik ben wel benieuwd hoe het verder gaat met je hond, lastig hoor een angstige hond, die van ons was vast niet zo bang als die van jou, dat begrijp ik wel uit je stukje.

zou ja, zeg het voort, er kunnen zoveel honden geholpen worden als je niet meer aan het verleden denkt maar wel wat je zou kunnen bereiken, kleine stapjes doen ook veel.

Ja zo is het natuurlijk ook. Als jij de hond niet kan overtuigen dat hij het nu goed heeft.. Zelf gaat ie het niet doen natuurlijk.

Dat Bobby net kwam is me op het hartgedrukt dat ik hem tijd moest geven. En dat is natuurlijk ook zo, maar ik ben denk ik achteraf tè emotioneel erin gegaan. 

Als hij volledig 7 kleuren sch**t buiten en in paniek ging, dan kon mijn hart echt breken. Zijn angst kwam te veel over mij heen en daar heeft hij echt niks aan. Ik ging dan ook dingen vermijden. En echt ook dingen als de muziek niet te hard zetten.

Is nu al wel een stuk veranderd hoor. Maar ik moet nòg meer een voorbeeld voor hem zijn. En dat is wel moeilijk als je zon emo doos bent als ik .

Yoop, er is inderdaad een verschil tussen je aanpassen en excuses voor gedrag zoeken. Nu is er bij Bobby gelukkig geen spoortje agressie te vinden. Dat scheelt. Maar de paniek aanvallen zijn niet te zuinig.

Binnenshuis gaat het supergoed. hij komt los en wil ook kroelen. hij is niet meer zo angstig binnen. Buiten daarintegen is een heel ander verhaal... En ik denk dat ik niet eens veel anders hoef te doen, maar anders moet denken! Dat wou ik even kwijt aan je haha.

Maar ik wil niet teveel offtopic gaan :)

Nou, dat is eigenlijk precies wat ik bedoel, anders denken.

Ik krijg wel eens opmerkingen als ik met mijn hond buiten loop en er zijn vuurwerk knallen, ik geef hem dan opdrachten, ga plassen of zoek snoepje, of ik lijn hem aan en hij moet volgen, doet hij altijd hoor dat volgens, maar ik haal hem uit zijn angst.
Wat ik natuurlijk wil doen is troosten, maar dan bevestig ik zijn angst, dus dat mag niet.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat mijn man mij daar weer bij heeft geholpen, want je hart breekt als je hond bang is.
Nu weet ik dat het nodig is, ik denk altijd aan mijn Moeder die heel veel angsten heeft overgebracht op mij.

Elke hond is anders, het is de kunst om te vinden wat je kan doen, opgeven is geen optie en al zeker niet als excuus gebruiken.

Ik denk juist dat het om anders denken gaat, mijn hond is niet meer zielig want ik zorg voor hem.

Dat jou hond nu lekker kroelt is heerlijk, zo ging het bij ons ook, en buiten moet hij volledig op jou kunnen vertrouwen, ik haal ook letterlijk honden die opdringerig zijn of willen aanvallen/blaffen weg bij mijn hond, mijn hond hoeft niks te doen, ik los het voor hem op.
Zo voorkom ik ook dat hij wel wat terug zou doen, al zou hij dat nooit doen, in het begin wel hoor.
dat zijn allemaal kleine voorbeelden, en ik leer nog steeds.
gelukkig hebben mijn man en ik hetzelfde idee hier over, anders zou eens van ons het zo weer kunnen verpesten.

Mijn vriend is inderdaad ook veel makkelijker. Hij laat Bobby savonds laat uit en dan loopt hij echt met zn staart omhoog. Omdat hij zich gewoon niet druk maakt, en gewoon gaat lopen haha. Ik ga lopen en denk "okee, here we go..."

Ik ga er zeker verder mee bezig en ik ben ook nog steeds opzoek naar dat ene ultieme voertje als beloning. Gewone lekkers zoals inimini stukjes kaas werkt binnen heel goed, maar buiten heeft hij geen intresse in een voerbeloning. Dat is wel jammer. Maar zal ook tijd kosten.

In elk geval nogmaals bedankt! Soms zegt iemand iets en dan is het ineens "pling!!" haha. 

Misschien moet je denken dat Bobby een paard is, ik weet niet veel van Paarden, maar ze voelen heel goed je energie, toch??

met honden is dat ook zo.

geen dank natuurlijk, ik ben al blij dat er niemand boos op me is geworden.

Misschien moet je denken dat Bobby een paard is, ik weet niet veel van Paarden, maar ze voelen heel goed je energie, toch??

met honden is dat ook zo.

geen dank natuurlijk, ik ben al blij dat er niemand boos op me is geworden.

Boos, beledigd. Nee hoor. 

Je kunt alleen maar van elkaar leren, en van een beetje zelfreflectie en open staan voor andere visies heeft nog nooit iemand wat raars gekregen .

Boos niet, maar helaas heb ik al zóveel geprobeerd en het werkt gewoon niet.

Als er vuurwerk is kan ik haar opdrachten geven wat ik wil, maar écht niet dat ze dan gaat zitten en pootjes gaat geven. Snoepjes zoeken al helemáál niet (ook bij een gezellige boswandeling hoeft ze geen snoepjes).

Ik vind het best heel lastig, na al die tijd nog steeds. Mellow is echt een ontzettend lieve hond, in huis heerlijk rustig, maar buiten is een ander verhaal. Eigenlijk is ze geen beginnershond. Ik mis best wel de gewone rondjes door de wijk. Dingen die eerst wél konden (vorig jaar nog) kunnen nu ineens niet meer. En 16 kilo hond 5 km achter je aanslepen... Als het écht te erg is krijg ik haar niet uit zo'n moment namelijk. Wat het precies is weet ik niet, daar ben ik nog steeds niet achter.

In het bos doet ze zo ook wel eens. Dan ís er niks en dan ga ik ook niet terug (deed ik voorheen wel). Lijn kort en doorlopen. Soms moet ik d'r 50 of 100 meter al tegenstribbelend meeslepen (ze draagt een tuig, dus geen opgeknoopte hond) en dan ineens gaat er een knop om: 'hee, er is niks aan de hand' en dan huppelt ze weer mee. In de wijk lukt dat gewoon niet. Waarom niet? Géén idee!

Ongetwijfeld heb ik dingen zelf ook verkeerd aangepakt, maar ik weet oprecht niet waarom ze nu de rondjes van toen niet meer aandurft.

Hoewel ik haar écht niet kan missen weet ik niet of ik bij een volgende hond weer voor zo'n exemplaar (geboren op straat) zou kiezen.

Maar goed, Mellow wordt 25 hebben we afgesproken 

Er is inderdaad een héél mooi verhaaltje, die ook misschien op hondjes van toepassing is. (En wat ik zelf ook heb gebruikt bij het beleren van mijn jonge paard!)

"Er was eens een paard, en die wilde niet over een bruggetje heen. Zodra hij het bruggetje zag verzette hij geen poot meer. De eerste ruiter kwam op het bruggetje aanrijden en dacht "oh jee. het bruggetje, ik zet me schrap!!" De ruiter begon te tieren en te vloeken tegen het paard. Hij sloeg hem met de zweep. maar hij zette geen hoef op de brug. Toen stapte hij af, aaide het paard uitgebreid en gaf hem snoepjes. Aarzelend zette het paard 1 hoef op de brug, en meteen daarna rende hij in volle vaart weer achteruit de brug af.

De tweede ruiter reed op het bruggetje aan en het enige wat hij dacht was "komaan vriend, we gaan daar op dat pad na dat bruggetje eens vol in galop!" "het ergste wat er kan gebeuren is dat jij dat bruggetje spannend vind,  en dat ik ernaast lig."

De ruiter sprak niet tegen het paard, aaide hem niet en dacht alleen maar aan de galop op het zandpaadje achter het bruggetje. 

Zonder blikken of blozen stapte het paard over het bruggetje heen, en keek er nooit meer naar om."

Zelf ben ik van mening dat je wel degelijk rekening met een hond dient te houden. Je kan niet van een levend wezen verwachten dat die standaard is. Zijn mensen ook niet. Van mensen met hoogtevrees verwachten op een ladder te gaan staan en hun angst negeren met "stel je niet aan" kan twee kanten opgaan....je maakt iemand ermee kapot of degene komt over de angst heen, maar wat vergeten wordt is onnodig leed die negeren en niet serieus nemen kan geven. 

Ik denk dan dat je het verkeerd begrijpt want er is absoluut niemand die beweert dat je geen rekening met de hond moet houden. Het gaat om een bepaalde mindset. En om niet de angst van je hond te bevestigen door zelf allerlei beren op de weg te blijven zien.

Even offtopic maar Blaise heb je geen account meer? :P

ik vind ook dat je het nooit zover moet laten komen dat je je hond laat bijten en dat dan ook nog gaat excuseren. Dat moet je gewoon voorkomen.

Mijn eerste herplaatser Lola, daarbij had ik toen ik haar net had het idee om haar inderdaad lekker van het leven te gaan laten genieten. Een frisse start dus geen ellende meer maar leuke dingen.

Maar daar dacht zij dus duidelijk anders over, kon dit ook goed aangeven al had ik dat in het begin nog niet eens zo goed door omdat ik een hond als zij nog niet meegemaakt had.

Er viel niet aan te denken om gewoon te gaan doen of de enge dingen opzoeken, dat was veel te gevaarlijk ook al omdat ze al bewezen had door te bijten, ze liet zich gewoon op haar zij vallen de eerste keer schrok ik enorm dacht dat ze dood was.

De enige manier was dus haar manier. Langzaam aan in kleine stapjes, soms een terugval en soms een paar sprongen vooruit. En dat is helemaal goed gekomen, behalve een paar dingen zoals haar angst in de auto.

Ik vond het ook een heel mooi proces om in te zien hoe verstandig ze was, en hoe goed ze kon communiceren.

Jenna de hond die ik nu heb is weer heel anders en heeft ook een andere aanpak, moet ik meer beslissen voor haar bijvoorbeeld. In elk geval zoals je al aangeeft, iedere hond is anders al blijven er uiteraard ook een heleboel basisdingen hetzelfde.

Mijn hond was 8 jaar, nooit een echt baasje gehad, ja de jager en zwerver en 3 jaar asiel, hij heeft alleen maar buiten geleefd, wist niet eens wat binnen was, dus in ons geval wilde hij graag naar buiten, niet te lang, soms 8 of meer keer op een dag korte blokjes.
Was een grote pup van 8 jaar hihi, nooit aan een riem gelopen, niet zindelijk..

natuurlijk gaat het bij elke hond anders, dat beweer ik ook niet dat dat niet zo is.

Veel kleine stapjes maken grote stappen zeg ik dan maar, die van ons was niet extreem angstig zoals ik van jullie lees, maar ook daar vind ik van, geen medelijden maar begeleiden.

De kunst is om te vinden welke aanpak, bij ons was het de riem, niet de stem, snoepjes ook niet in het begin, gewoon leiden met de riem, een harde stem is nog steeds iets waar we voor moeten waken, we zijn wel eens streng natuurlijk, maar nooit boos, want als de stem boos klinkt dan kunnen we het wel vergeten.

Ik heb in het begin alleen maar gelopen met hem, nooit los de eerste 4 a 5 maanden, totdat hij vertrouwen kreeg.

Toen is hij aangevallen door een pit bij zijn keel, en mijn man heeft hem kunnen bevrijden door de andere hond half te wurgen.
Toen had mijn man eens ineens een paar stapen voor met vetrouwen, ik moest toen gaan werken aan mijzelf, om niet zo op mijn hoede te zijn buiten, en nergens op letten, ik ga van A naar B, en meer was het niet.
En toen ging het snel buiten, binnen was weer een ander verhaal, nu draagt mijn man hem elke avond naar boven, hij hangt dan helemaal ontspannen in zijn armen.

het enige wat niet is gelukt is het alleen zijn, hij is 8 jaar nooit alleen geweest dus het was lastig, alleen het gejank en vooral gehuil had negatief effect op mijn Grijze Roodstaart, die ging zich kaalplukken, en dat was mij het niet waard ik had Hij is nu een jaar of 30 en zo'n 28 jaar bij mij, nooit kaal geweest.

Achteraf had ik het anders kunnen doen, papegaaien uit logeren (het zijn er 2 )
En ook dat is/was mijn zwaktepunt, hem alleen laten en dat hij als een wolf huilt en echt helemaal in paniek is, dat hij alles onder plast, maar het ook meteen wil opruimen dus blijft likken, zo erg in paniek dat zijn adem niet meer klopte, hartslag zo hoor pfff (hij plaste alleen op zijn eigen bed trouwens)
Daar had ik dus medelijden, en dat is mijn grote fout geweest.
maar ach, we zijn nu bijna altijd bij elkaar, niet zo erg, soms wel eens lastig.

Iedereen moet het op zijn eigen manier doen. Je bent zelf de hele dag met je hondje en uiteindelijk willen we (ga ik vanuit) allemaal 1 ding en dat is een fijn leven voor de hondjes.

Ik neem ook niet alles klakkeloos over, maar pik er dingen, opmerkingen uit waar ik wat aan zou kunnen hebben. Niks mis mee toch? Betekent echt niet dat ik morgen met mn hond over de markt loop hoor. Maar het stukje anders denken vond ik gewoon intressant. En dat kan alsnog in kleine stapjes ;)

En zo denk ik dus ook, er is niet 1 manier natuurlijk, het enige wat je niet moet doen is ze zielig vinden, dat breng je over.

Maar vind je dat ook niet wat rechtlijnig? Ik heb dan weliswaar geen buitenlander maar een Nederlands ex drama geval.

Bedoel ze hebben je echt wel door hoor. Als ik blij ben dan ben ik blij, boos is boos etc. Als ik blij ga doen terwijl ik boos ben dan maakt dat me toch juist onbetrouwbaar?

Zo ook met zielig vinden/medelijden. Er zijn momenten geweest dat ik echt wel kon huilen, brokken in mijn keel en dingen echt zielig vond. Wat ook maakte dat ik voor haar opkwam, haar verdedigde, steunde en troostte.

Het beste wat ik had kunnen doen, ze weet dat ik me er mee kom bemoeien en hoe slecht haar gedrag ook is ik haar verdedig en uit de situatie haal. Het is nu zelfs zo dat ze op staat en bij me komt zitten/liggen. 

Twee kanten, zelfs met medelijden. Angst aanmoedigen? Zeker niet doen maar de regie overnemen? Altijd.

Ik vind Mellow ook niet zielig, ze ís ook niet zielig. Wel heb ik soms met haar te doen, als ze weer zo bang is. 

Boos ben ik ook wel eens, soms is het feit dat zij zo bang is nét de druppel en dan heb ik een rotdag. Dat laat ik dan ook maar zo. Thuis knuffelen we wat en morgen weer een nieuwe dag.

Ik doe wat ik kan voor haar en soms gaat het niet zoals ik wil. Een paar weken geleden liepen we nét 5 minuten (ze had al een grote plas én een poep gedaan) toen ze enorm schrok van werkzaamheden iets verderop (wildroosters plaatsen maakt best veel herrie). Ik kreeg haar dus écht met geen mogelijkheid mee. Ben dus maar terug gegaan en nog even iets verderop een poging gewaagd. Nóg een plas en een poep en hoppa, wéér een neervallend wildrooster. 

Dat was dus mijn geplande wandeling van een uur, 2 keer 5 minuten... Maar ze had gedaan wat ze moest doen, dus dan is het wel goed.

Toen we weer thuiswaren is ze op de bank geploft en was het goed (en ben ik zelf nog even een klein rondje gaan lopen).

Ik vind het wel een erg zwart-wit stukje. Ik zou me bijna schuldig voelen dat Drib bij een fokker vandaan komt en een rashond is en dus geen buitenlandse straat hond.

Ik heb bewust voor Drib gekozen. Al mijn dieren voor en na haar aangeschaft komen beschadigd bij andere mensen vandaan. Allemaal Nederlands dus, maar met een (Flinke) rugzak. Ik wilde nu bewust een dier van pups af aan die ik 99% zelf kon gaan opvoeden. En ja, opgegroeid met diverse super leuke bouviers, moest ze een bouvier zijn met stamboom, van een goede fokker. De stamboom zodat ik dingen uit kon pluizen. Ik ben zeker 6 maanden opzoek geweest naar een bouvier zonder foute bloed lijnen en zonder inteelt, maar het is gelukt en ik heb echt een super hond.

Een buitenlandse hond zou ik zelf niet snel nemen en ik bemoedig de komst van deze buitenlandse honden ook niet. Dit puur vanwege mogelijke ziekten die ze mee kunnen brengen, waar NL al jaren vrij van is. Er zijn ook ziekten die niet alleen voor honden schadelijk zijn, maar ook voor mensen.

Het is ook wel erg roos kleurig om te stellen dat alle honden uit het buitenland makkelijke honden zijn.

Bij een buitenlandse hond van een stichting weet je eigenlijk nooit wat je in huis haalt en ik kan me voorstellen dat juist dat een rede is dat ze dan juist weer in het asiel belanden. Nog een rede is de "o zo zielig" factor, waardoor mensen sneller een aankoop doen die niet bij hun past.

Een volgende hond word of weer een raszuivere bouvier, of een herder en dan is het net waar ik tegenaan loop: een Nederlandse herplaatser met rugzak of eentje van een fokker. Wellicht een kruising bouvier-herder.

ik denk dat het sleutelwoord vertrouwen is, je kan een hond pas echt goed gaan begeleiden als je het vertrouwen gewonnen hebt, de hond kent je in het begin nog niet en andersom. En ik denk eerlijk dat bij sommige honden de angst of ander probleem er misschien nooit meer helemaal uit en dat je er dus altijd rekening mee moet houden. Wat natuurlijk ook niet heel erg is. (wel lastig soms)

Daarom denk ik dat je als je net een herplaatser in huis hebt, of die nu uit een nederlands of belgisch asiel komt of uit het buitenland, daarmee moet beginnen, wennen aan elkaar en elkaar leren kennen en elkaar leren vertrouwen. En dat in het tempo van de hond zelf.

Mijn eerste wandeling met Lola ging in volle zelfvertrouwen (ook al had ze me toen al een keer gebeten, maar ik dacht dat dat gewoon de reaktie op de stress van de lange reis was) maar toch was het teveel stress voor haar omdat ze zowel mij (en dus waarschijnlijk mijn zelfvertrouwen niet eens opmerkte) als de omgeving  nog niet kende en niet wist waar ze aan toe was en dus waarschijnlijk totaal geen vertrouwen had in wat er nu weer ging gebeuren.

Wat ik nu denk is dat ze zo hoog in haar stress zat dat ze alleen met zichzelf bezig was, in haar gevoel bezig met overleven. En het haar een worst was hoe ik me op dat moment voelde en wat ik uitstraalde. Dat kwam later pas en daarna was het nog moeilijk inschatten wat op het juiste moment het juiste gedrag voor mij was.

Met Jenna is het eigenlijk weer heel anders, omdat ze zo zachtaardig en lief en meegaand is in huis, dacht ik dat zij makkelijk was, de eerste wandeling ging qua gedrag naar andere honden prima, wel bleek dat ze niet aan de lijn kon lopen, maar dat zou vanzelf beter gaan was mijn gedachte en weer ging ik vol zelfvertrouwen op pad. Maar na een paar keer ging ze ineens uitvallen, en het lopen aan de lijn is veel verbeterd, maar ze trekt nog steeds. Aan het uitvallen en trekken werken we dus nog aan want op haar gemak is ze blijkbaar nog niet buiten.

Daarom zijn denk ik de verschillende verhalen van ervaringen van mensen met een niet echt makkelijke hond waar hij ook vandaan komt, goed om te lezen. Je leert ervan, dit heeft bij de een gewerkt, en dat was weer een goed idee van iemand anders etc. en zo kunnen we elkaar helpen hiermee.

Zeker waar, je blijft leren door andere ervaringen te lezen en te delen.

Ik denk ook dat het nu zo goed gaat met ons mannetje, omdat hij zoveel vertrouwen heeft in ons, en na 3 jaar zien we nog kleine positieve dingetjes, er is nog steeds verandering, maar zou dat niet bij elke hond zijn vraag ik me dan af.

je kan ook een pup nemen en het zelf helemaal verzieken door verkeerd handelen, ik heb het zelf zien gebeuren in mijn naaste omgeving, van een vrolijke ietsje onzeker hond een angstige bijter maken.

Natuurlijk is er niet 1 manier, ik pik altijd een beetje van dit en een beetje van dat, soms denk ik, neuhhh dit was toch geen goed idee, en dan pas ik me aan.

inderdaad, je kan ook een pup verzieken, best een grote verantwoording hebben wij mensen hierin als je er zo over nadenkt...

Super dat het zo goed gaat met jullie manneke, het is ook een erg leuke hond om te zien

Ik heb net even gekeken op je profiel, mooi gedicht trouwens, maar jou hond kwam ook niet uit een makkelijke situatie las ik.

Ook een mooie hond, rottweiler mix?

ja dat was mijn gedachte ook eerst, een Rottweiler mix omdat ze soms echt zo overkwam en ook qua uiterlijk, alleen degene die haar op het internet gezet had en haar al vier jaar kende vond dat absoluut niet. Er was toen indertijd ook een speciale rottweilerherplaatsingorganisatie die dat asiel hielp en daar is ze indertijd niet bij terechtgekomen.

Later kon ik me ook wel vinden en vond ik ook dat het eerder een herderachtige is dan een rottie. We zullen het nooit weten. In elk geval was ze een hond uit duizenden, heel speciaal voor ons.

@Roosje : in mijn openingspost zei ik : 

Allereerst, ik wil geen discussie starten over het wel of niet adopteren van buitenlandse honden. 

Ik wou gewoon het artikel meegeven. 

@Sammy : ja, je prinses, daar heb je echt je handen vol aan gehad, maar ze is nu wel een superhond. En ik hou van haar looks en haar hele uitstraling. 

Verder, in mijn ervaring is het vertrouwen dat je opbouwt heel belangrijk. 

En ook ik krijg soms een brok in mijn keel bij sommige opvangers, maar ik wil ze echt niet zielig meer vinden. We werken samen met ze aan een betere toekomst. 

Vorig jaar om deze tijd hadden we een heel angstig hondje in opvang, ook zij is nu gelukkig geadopteerd. Ze zal nooit een held worden, maar het leventje dat ze nu heeft is perfect voor haar. Haar adoptanten hadden een eerdere ervaring met een heel angstig hondje uit het asiel in België en stonden er op opnieuw een kneusje te adopteren omdat ook kneusjes kansen moeten krijgen. 

Ook met onze huidige opvanger Queen(y) heb ik het soms moeilijk. Ze is een heel stil hondje, ik heb haar nog nooit horen blaffen, ik kan haar moeilijk lezen want ze is geboren zonder staart, en zo heel af en toe begint ze nu een keer te spelen met die gekke halve boxer van ons. 

Eigenlijk vinden we haar een raar hondje, maar wel verschrikkelijk lief :-) 

Wie zonder problemen de overgang van Spanje naar België gemaakt hebben bij ons zijn Terra (het leek of ze altijd al bij ons gewoond had), Paco (die was nog heel erg jong) en Kiara (ongeleid projectiel, dat wel en lekker gek, maar heel lief). Zara duurde wat langer voor ze gewend was en Saltarin heeft nog altijd een probleem met mensen die hij niet kent (maar dat vind ik niet erg, hij is mijn persoonlijke bodyguard). 

En off topic : die gekke halve boxer van ons was gisteren uitzonderlijk rustig. Ze was er in geslaagd in een onbewaakt moment een half glas wijn uit te slobberen. Ze heeft de hele avond liggen snurken. 

Vanmorgen was ze weer haar gekke zelf, dus een kater zal ze niet hebben :-) 

Hier ben ik het zeker mee eens, het lijkt soms of je alleen maar positieve verhalen leest, waardoor ik soms bijna denk dat ik de enige ben met een ingewikkeld exemplaar (maar hier op HP blijkt dat dus niet het geval te zijn).

Met de rest ben ik het wat minder eens, maar dat zal komen omdat Mellow een buitenlander is 

Mijn vader vindt het ook niets hoor, al die buitenlandse honden. Asielhonden ook niet trouwens.