Over Nederlandse asielen en buitenlandse honden...

Ik ben het overigens helemaal met je eens. Maar buitenlandertjes naar Nederland halen, lost de brookfok naar mening nooit op. De meeste mensen die honden uit de broodfok kopen, willen (voor weinig geld)een bepaald  ras, die niet op straat in Spanje, Griekenland of wat voor land dan ook te vinden zijn. 

Ik ben het met Team Podenco eens.
Verder is het vaak een zoektocht voor mensen naar de juiste stichting. Helaas al gezien dat mensen een hond met serieuse problemen naar mensen en andere dieren kregen van een stichting. De mensen hadden geen ervaring met honden en de stichting stak zijn kop in het zand. De hond had binnen 3weken een aantal bijtincidente op zijn naam staan en moest weer terug naar de stichting. Die plaatste hem opnieuw als niks mis mee hond op de website en zo herhaalde de geschiedenis zich opnieuw. Achteraf bleek de hond ook in het gastgezin al meerdere incidente te hebben gehad. De hond in kwestie werd de dupe.

Of een mevrouw die zwerfhonden uit Griekenland ging redden omdat ze zo zielig waren. Ze had zelf wel honden maar verder geen kennis van zaken. Alles was lief en leuk maar begeleiding voor de hondjes ho maar. Ze dacht dat zo'n zwerfhond per definitie dolgelukkig zou zijn als die in een warm huis met luxe mand lag. Voor sommige hondjes is de overgang echter groot. Zeker als een hond nog nooit zoiets heeft gehad. Dat een hond uit een slechte situatie komt wil niet zeggen dat hij met de betere situatie gelijk dolgelukkig is. Een hond die niet anders gewend is moet zich aanpassen.

Natuurlijk ken ik ook hele lieve leuke buitenlanders. Mijn benji is er altijd dikke maatjes mee. Eindelijk iemand die ook honds spreekt! Hondjes die sociaal goed zijn en stichtingen die goed selecteren.
Wat mij algemeen opvalt (los van buitenlander of niet) mensen willen de perfecte hond. Hij/zij moet kant en klaar zijn en ze moeten er vooral zelf niks aan hoeven doen. Liefst uren alleen kunnen zijn. Genoegen nemen met een blokje om. Meteen luisteren en los kunnen. Oja en ook leuk, lief en sociaal met iedereen. Heb ik mooi nog niet vermeld. Dit type kom ik steeds vaker tegen.
Wat de groep mensen die wel bereid is te investeren en kennis van zaken heeft kleiner maakt. Vol is vol, vaak heeft die groep al 1of meerdere honden.

Zelf heb ik asiel honden hier uit Nederland en nee die waren toen ze hier kwamen niet makkelijk. Heb ik bewust voor gekozen. De tijd en energie die ik er in stopt maakt ze leuke honden. Dat zien alleen de mensen op de straat niet. Goh die wil ik ook! Nee die wil u niet. U wil hem nu, maar hoe hij was wil u hem niet. Ik werk zelf vanuit die hond.de hond die ik heb en niet hoe die andere zijn of hoe het zou moeten zijn. Groeien op eigen niveau in eigen stapjes. Maar goed ik besef me dat dat niet voor iedereen is weg gelegd.

Dus nee ik ben niet tegen buitenlanders. Ik ben wel tegen ondoordacht en zonder kennis, geldook voor nederlandse asiels e.d..

Mellow komt van Malta. Ik ging niet bewust voor een buitenlander, wel bewust voor een 'tweedehandsje'. 

Ze was pas 3 maanden toen ze op straat werd gevonden, na een maand kwam ze naar NL en bij ons wonen.

Lief hondje, bedeesd. Wel wat onzeker, maar wat kon er nou mis zijn met zo'n jonkie?

Soms ging het periodes goed, dan weer wat minder, maar wel altijd stapjes vooruit.

Tot het mis ging (grote groep wielrenners), toen hebben we een hele slechte periode gehad, toch wel een paar maanden.

Daarna ging het weer beter, weer wat minder. Op en af.

Inmiddels gaat het best oké. Niet zo goed als die eerste maanden, maar wel beter dan die hele slechte periode.

Een rondje door de wijk gaat al heel lang niet, om de een of andere reden vindt ze dat momenteel eng.

Dus 's morgens een plas en 's middags een uur naar het bos.

Het is héél anders dan ik mij had voorgesteld, vooral omdat we ook hele goede periodes hebben gehad (lange wandelingen in de buurt, vanuit huis de dijk over, spelen op het veld).

Maar ondanks dat het me soms best (heel) zwaar valt heb ik er wel heel veel van geleerd. Van de situatie op zich, maar ook van haar, van de hondentaal en (misschien nog wel het belangrijkste) van/over mezelf.

Ze is nu ruim 3,5 jaar oud en ik kan haar echt niet meer missen.

In die slechte periode hebben we wel tegen elkaar gezegd dat we deze keus niet hadden gemaakt als we dit van tevoren hadden geweten, maar het is geen reden om haar weg te doen. Ze gaat pas weg als het haar tijd is om deze aardbol te verlaten.

Of ik nog eens deze keuze zou maken? Nu zeg ik van niet, maar wie weet...

Goed verhaal van deze asiel beheerder. De verschillende nuances worden ook erg goed verwoord en het getuigd van veel relativeringsvermogen. Deze beheerder legt de vinger ook heel nadrukkelijk op de zere plek namelijk bij mensen. Mensen die de aanschaf van een hond zien als de aanschaf van een televisie of een bankstel. Daar zit het manco.

Het maakt namelijk niet uit of je je hond bij een rasfokker, asiel, adoptieorganisatie of zelfs bij mensen uit een "oepsnestje" haalt. Wat uitmaakt is dat je je bewust bent dat je een levend wezen in huis haalt. Een wezen dat een gezond en verzorgt leven tegemoet verdient te gaan bij mensen die zich beseffen wat het houden van een hond betekend.

Intressante discussie.

Ik ga verder de stichtingen er even buiten laten want er wordt eindelijk eens een fijne en respectvolle discussie gevoerd over buitenlandertjes :) 

Ik kan me ook zeker wel vinden in de posts van anoniem en team podenco. 

Een buitenlandse hond moet je met je verstand nemen en niet omdat ze zo zielig zijn. En natuurlijk ga je voor een asiel hondje omdat je graag wat wil betekenen, zo ook ik. Maar als je blind word voor alle zielige verhaaltjes en koppies kon je nog weleens van een kouwe kermis thuiskomen.

Hoewel ik het prachtig vind dat er stichtingen zijn die zich echt in zetten voor deze hondjes zou ik het niet iedereen aanraden. Je moet ècht weten waar je aan begint. Je moet niet denken dat je een (zoals Anny het eens zo mooi zei) prins charming in huis krijgt. Veel hondjes zijn gewoon echt heel bang en het is aan jou om dat in goede banen te lijden.

Ik vind dat mensen die fulltime werken niet zo'n hond zouden moeten nemen.De hondjes hebben jou gewoon nodig. Je moet er tijd voor hebben en vooral héél veel geduld.

Ik denk ook niet dat de echt angstige hondjes beginners hondjes zijn. Je heb een zeker verstand nodig van de honden taal. Dat is namelijk de enige taal die ze spreken en als je die niet kent heb je een probleem. 

De vraag of de hondjes hier gelukkig worden... Dat is een goeie vraag.Ik heb me met Bobby ook vaak afgevraagd "wat ik in hemelsnaam gedaan heb." Hij kan niet langer dan 10 minuten buiten, hij kan niet tegen verkeer, tegen harde geluiden. 

En toch... Kan ik de laatste tijd antwoord geven met ja. Hij wordt gelukkig hier. In huis is hij rustig. Ligt heerlijk languit op de sofa te pitten. Komt me smorgens uit bed halen met kusjes. Wilt met me kroelen en spelen. 

Het alternatief is in een asiel tussen 600 andere gillende honden. Dus is hij hier gelukkig? Misschien niet 100% van de tijd maar ja. Hij is gelukkig met zijn vaste baasje, zijn warme mandje en bankje en de persoonlijke liefde die hij krijgt. 

Of hij ooit een normale hond wordt, dat denk ik niet. Die angst zit zó diep, omdat hij met 3 maanden oud gevonden is, is hij dus nooit gesocialiseerd. Kan je nagaan hoe hij dus wèl zn best doet zich aan te passen.

Is het erg dat hij niet goed tegen de nederlandse Drukte kan? Ik weet het niet. Ik pas me aan aan hem. Hij kan niet tegen drukte, dus hou ik het rustig. Laat hem smorgens heel vroeg uit, en savonds heel laat. Hij is daar tevreden mee. Ìk vind dat een hond een uur hoort te lopen. 

Dus nee. Ik geloof niet dat ik hem -ondanks zijn angst- ongelukkig heb gemaakt door hem weg te halen uit spanje. Ookal was hij daar ook "gewend" of meer "aangepast" aan zijn leven.

Dit is iets wat je moet willen. Je moet er 300% voor gaan, of niet. Daar gaat het denk ik vaak mis. Mensen willen dat de hond zich aan jou leven aanpast, maar je moet je aan hem willen aanpassen en samen een manier vinden. Als je daar geen tijd of zin voor heb, begin er dan niet aan :) Je moet niet rekenen dat het makkelijk gaat worden en dat is waarom ik ook vind dat zeker niet iedereen geschikt is voor een buiten landse hond.

En dat is niet arrogant bedoeld,  ik ben zeker niet de grootste hondenkenner die er rondloopt!! Maar ik ben wel bereid om er als het moet, 5 jaar voor uit te trekken en hem vooral te accepteren zoals hij is. Dat is denk ik het belangerijkste.  Heb geen verwachringen.

Maar ik geloof zeker wel dat je, als je echt weet waar je aan begint, een hond gelukkig kan maken hier. 

Het grappige is dat mijn beide hondjes asiel hondjes zijn. En zoals in de OP al werd beschreven, mijn chi is in nederland geadopteerd. Hij kwam van mensen die hem mooi bij het kleed vonden staan. De chi hype. Ding hoeft niet uitgelaten te worden, alleen maar mooi zijn.

En hij heeft dus Inderdaad nooit hondentaal geleerd. Hij leefde in een bench in de gang omdat hij zo vervelend was. Hoe zou het nou komen.. Toen ik hem kreeg was hij volledig contact gestoord. En nog steeds kan hij slecht met andere honden. Sins Bobby er is heeft hij enorm veel bijgeleerd. 

Bobby is ontzettend duidelijk in zijn signalen. Lippen likken, wegkijken en ook met toenaderen is hij respectvol. Bailey wist niet wat hem overkwam. Die heeft echt nooit geleerd hoe hij met dingen om moet gaan. Op zijn beurt leert hij Bobby weer dat mensen fijn zijn. Bobby ziet hoe Bailey met ons omgaat en kijkt dat ook een beetje af. 

Maargoed ik dwaal af. Of ik het weer zou doen, een (moeilijke) hond uit het buitenland? Ja zeker :)

Ik wist trouwens zelf ook niet waar ik aan begon. Ben enorm geschrokken van hoe heftig het in werkelijkheid was. Ik ben er met héél veel aanpassings vermogen in gegroeid, maar ik vind dat stichtingen het wat minder moeten "sugarcoaten".

Mooi geschreven Robyn! Mellow is dus wel onze eerste hond, maar is eigenlijk geen beginnershond (maar ja, toen was ze er al...).

Iemand zei ooit tegen me dat ze het zo jammer vond dat mijn eerste hond zo'n angstige hond is, dat ik niet ben gestart met een sociale, makkelijke hond. Vond ik best heel fijn om te horen eerlijk gezegd, al is het misschien niets bijzonders.

Het ís ook jammer dat ze zo is. Maar ze is wie ze is en ik vind haar heel bijzonder, ze is goed zoals ze is. Ik gun haar alleen zoveel meer dan nu.

Ik heb me vaak afgevraagd of ze wel gelukkig is, zeker na weer zo'n dramatische wandeling. Maar als ik haar dan enthousiast achter blaadjes aan zie rennen, zich thuis heerlijk opkrullend op de bank, dan denk ik niet dat ze diep ongelukkig is. Ja, buiten is ze dat denk ik wel eens, zoals vanmiddag: na 10 minuten dikke paniek, waar ik haar niet meer uit kon krijgen, piepen, trekken, alles om maar terug te kunnen, blik in haar ogen was heel triest. Kreeg haar ook niet meer mee. Dus héél rustig, met veel "wacht" terug naar de auto gelopen. En wat doet ze bij de auto? Ze ziet een blaadje wapperen (het ligt er vol) en rent er achteraan. Ik schop tegen een bergje bladeren en haar staart kwam steeds meer tot leven, omhoog, zwiepen. Ze was weer helemaal blij. 

Daarna nog even op een veldje vlak bij huis gerend (heel hard!) en nog wat plasjes gedaan. Geen daverend succes vanmiddag, maar toch fijn geëindigd. En daar hou ik me dan maar aan vast. Dat het weer zo'n korte wandeling was, nou ja, so be it.

Morgen nieuwe poging want ook ik vind dat ze toch wel een uurtje per dag lekker moet wandelen, maar wat niet gaat, dat gaat niet.

Gelukkig is ze in huis, net als Bobby, heerlijk ontspannen. En dat ze buiten soms zo is... het is niet anders, maar ik geef niet op. Ik geef haar niet op. Een ander had haar al 10 keer retour asiel gedaan en die gedachte alleen al maakt me heel verdrietig.

Mijn wens voor 2015 is dat men grenzen een keer gaan vergeten.

Elk hondje/ dier verdient een baas. In Nederland, Roemenië of chilitjap. Wat maakt het uit waar je hond vandaan komt. 

Maar hopelijk is met dit artikel dat gezeur van hersenloze mensen een keer uit de wereld. 

Want mensen roepen dit zo vaak en als je vraag waar heb je dit vandaag, dan staan ze met hun mond vol tanden en een gefokte rashond naast hen. 

Dat is ook wat Wilma de Joode wil, een baasje voor elk hondje. Dat is alles. 

Ik vraag me af... hoe je als potentiële adoptant een complete miskleun kan voorkomen? Alleen voor honden gaan die in de opvang in Nederland zitten, zodat je zelf kan kijken?

Ik denk dat je zoals met alles in het leven , een beetje geluk moet hebben met een adoptiehond.

Ook met raspupjes kan je een heel leven miserie hebben. 

Je gezond verstand laten blijken , en minder je gevoel ?

Je even verdiepen in een stichting ? En dan nóg kan het verkeerd lopen. 

Als mensen het over een buitenlandse hond adopteren hebben, raad ik ze inderdaad altijd aan om voor een hondje te gaan dat reeds in opvang is in Nederland of België.

Het opvanggezin weet dan al wat het karakter van de hond is en hoe hij/zij zich in bepaalde situaties gedraagt. 

Wij hebben 1 keer een extreem angstig hondje in opvang gehad, en bij de info op de website stond er bij haar dat ze niet onmiddellijk plaatsbaar was vanwege haar angst. 

Toen het beter ging werd die tekst vervangen door een profielschets van haar.

En bij eventuele kandidaten werd dat ook meegegeven, zodat ze inderdaad geen teleurstelling opliepen. En ook het hondje niet natuurlijk, want dat is van het allergrootste belang.

En het is natuurlijk ook fijn als je het hondje kan gaan bezoeken, om zo te zien of er een wederzijdse klik is. Dat kan je niet met een hondje dat rechtstreeks uit het buitenland komt. 

" Ik vraag me af... hoe je als potentiële adoptant een complete miskleun kan voorkomen? Alleen voor honden gaan die in de opvang in Nederland zitten, zodat je zelf kan kijken? "

Wilma en Dobby

 Of ga een kijkje nemen in het asiel zelf.  Is wat meer moeite, dat wel haha. Plak er een vakantie aan vast zou ik zeggen. 

En dan niet even een uurtje op een middag, maar verschillende dagen een langere tijd. Je zal al snel zien wat de nieuwsgierige vrije honden zijn, de enthousiaste honden, welke honden de kat uit de boom kijken en welke honden timide of zelfs bang zijn. 

Ik zou zo terug gaan naar een Spaans asiel waar ik gewerkt heb, om daar een hond uit te zoeken. Een vriendin met wie ik destijds erheen was, heeft op die manier een hond uitgezocht. Haar favoriet was helaas erg eenkennig en behoorlijk kat uit de boom kijkend, dus ze heeft hem met pijn in haar hart achtergelaten en heeft gekozen voor haar nummer 2, een onbevreesde schat van een teef die zich zonder enige moeite heeft aangepast aan het leven in Nederland. 

Kleine dingetjes zoals zindelijkheid en kunnen lopen aan de riem zul je niet met zekerheid weten als je een hond zo uitzoekt en dat weet je bij een gastgezin wel, maar het karakter van de hond laat zich ook in het asiel goed zien. En daar gaat het vooral om bij een succesvolle integratie van een buitenlandse hond hier in Nederland: de persoonlijkheid, het karakter. Hoe veerkrachtig ze zijn, het aanpassingsvermogen, het sociale aspect. 

Ik ben trouwens van mening dat er best veel stichtingen zijn die te weinig rekening houden met het karakter als ze honden naar Nederland halen... En dan heb je dus honden die waarschijnlijk gelukkiger waren geweest als ze in hun thuisland waren gebleven, zelfs als ze de rest van hun leven in het asiel hadden moeten blijven. 

Aangezien ik migraine krijg van teveel zonlicht, zitten reisjes er voor mij niet in. Zonde van mijn geld en gezondheid. Zelfs toen ik Dobby haalde was het kantje boord voor mij, en dat was de afstand Rotterdam - Den Haag. Maar tussen de reis, daar een stukje lopen en 2 uur in het asiel in een kamertje zitten tot alles rond was, plus reis naar huis... Ik kon gelijk aan de anti-migraine pillen en pijnstillers.

Het is niet voor iedereen weggelegd, haha. 

Dit is ze trouwens, Noretta. Zie dat bije hoofd dan. Hier was ze nog in het asiel. Zo was ze naar iedereen, nooit een slecht humeur. 

Ter vergelijking, hier de andere hond, Nesco. De allereerste foto die ik an hem nam, en zoals hij iedere vreemde 'begroette'. Hij had het niet zo op onbekenden, zowel mensen als honden, was verdedigend ingesteld.

Hij zat in het gedeelte van het asiel waar ik weinig kwam maar mijn vriendin wel. Daarom werd zij zo begroet: 

Nesco had lang niet zo goed gefunctioneerd in ons drukke land als Noretta, vandaar dat de keuze uiteindelijk naar haar ging, ondanks dat mijn vriendin verliefd was op Nesco. 

Eindelijk! Wij hebben ons in den beginne eindeloos moeten 'verantwoorden' voor onze Bulgaarse diva die uit een Nederlandse opvang komt.

We hebben nog nooit zo'n aanhankelijke hond gezien. Naar andere mensen loopt ze niet (ideaal), ze eet alles (ideaal), gaat graag overal mee naar toe (ideaal), is altijd blij en vrolijk (ideaal) enzovoorts.

Nou en, ze loopt niet netjes 10 passen links en 10 passen rechts, nou en, ze komt niet naar andere mensen om te knuffelen (doen wij ook niet), nou en, ze loopt mij de hele dag achterna (zouden meer mensen moeten doen, haha) enzovoorts.

Hopelijk zegt dit genoeg......

Met liefde, geduld en humor kom je heel ver. Anders moet je sowieso niet aan een hond beginnen, maakt niet uit waar deze vandaan komt! (Geldt ook voor kinderen trouwens, maar dat is een andere discussie......)

Fijn om te lezen 

Wat een mooi artikel Dat het asiel in Nederland niet vol zit met honden, daar kwam ik achter toen de zoektocht naar een maatje voor Ginny (en zeker ook mijzelf) begon. Ik heb geen auto, dus in de eerste instantie in de twee asielen van onze provincie gezocht. Dat 'aanbod' bleek reuze tegen te vallen. Mijn eisen waren niet eens bijzonder groot; een middelgrote tot grote hond die met een andere hond kon samenleven, en geen stafford lookalike (ik ken mezelf, het zijn geen honden voor mij). Zes maanden lang heb ik de sites bijgehouden, maar er zat geen match voor ons tussen. Toen werd het de keuze tussen een pup van een goede fokker, of een buitenlander.

In mijn directe omgeving waren toen erg veel mensen met een buitenlandertje die graag 'reddende engel' wilden spelen. Zoals ik dat nu opschrijf klinkt het misschien aardig denigrerend, maar zo zag ik het wel. Kwam je ze tegen en knoopte je een gesprekje aan ('wat een leuke hond, is het een mixje?'), dan kreeg je alle ellende wat het beestje had meegemaakt breed uitgemeten op je bord. Och, het stakkertje was zo zielig en ach, ze pitst in je been vanwege haar verleden en oei, je hand bloed - ja sorry ze heeft het zo zwaar gehad... Ja sorry, maar nee. Ga je voor een hond uit het buitenland, doe dat dan wanneer je weet dat je een hond met een verleden kunt krijgen en bereid bent om er alles aan te doen om deze hond te helpen mee te draaien in een - voor het dier - compleet andere wereld. Dan ben ik er helemaal, 100% voor. Doen! Maar doe je het alleen omdat je de hondjes daar zo zielig vind... Nee, liever niet. Je moet wel wat meer te bieden hebben dan kost en onderdak, bij wijze van spreken.

Ik wist niet of ik dat in me had, dus heb gekozen voor een pup van een verantwoordelijke fokker. Uiteindelijk bleek Winter een grote uitdaging te zijn, maar zo is het leven dan ook wel weer Ghehe.

Ik heb zelf ook een Spanjaard, een Podencomix staffort/Podenco met een enorm jachtinstinct, maar na heeel en heeel veel ttrainen met een goed gedragskundige en hondenschool, kan hij los, hij luistert heel goed, je kan er echt alles mee doen, niks is een probleem voor hem, temperatuurmeten, in bad doen optillen, alles is best.

Maar dat heeft wel tijd gekost en vertrouwen en wat hij echt nodig had, was leiderschap,hij was 8 toen hij bij ons kwam, had nog nooit aan de roem gelopen, was niet zindelijk en hing in de lijn als hij een grote hond zag.

Nu doet hij dat allemaal niet meer, hij loopt los naast me, kleine hondjes geen probleem, grote honden wil hij nog wel eens corrigeren, maar ook dat mag niet meer, hij is al gewond geraakt daardoor.
Ook dat hebben we afgeleerd, nu negeert hij ze.

Echt we hebben een tophond,zo verschrikkelijk lief naar mens en dier, hij kent de hondentaal heel goed, het enige is dat hij niet graag geaaid word door vreemde mensen.

Het schrikachtige hebben we er allemaal uitgekregen, gewoon door alles te doen, geen medelijden hebben en oefenen oefenen en nog eens oefenen, hij was voor heel veel bang, met deskundige hulp en vooral geen medelijden krijg je dat er wel uit, alleen hij zal nooit een allemansvriend worden.
Maar das niet erg vind ik zelf.

Leishmania is inderdaad een ziekte die na 6 of 7 jaar dacht ik nog kan uiten, maar met medicatie is er prima mee te leven, maar je moet er wel rekening mee houden vind ik, al zal het over een paar jaar hier ook zijn, door het te warme klimaat.
gelukkig bestaat er gewoon een enting voor, in Spanje laten heel veel mensen hun hond tegen deze ziekte enten.

Een opvanggezin is een uitkomst als je wil weten wat voor vlees je in de kuip hebt, maar dat geld voor elke asielhond vind ik.
Ik zou het zo weer doen, ook weer een oudje denk ik, al twijfel ik daar soms over, meer omdat je zo van je hond gaat houden en dan gaan ze korter mee, dat is het enige.

En de stichting is natuurlijk ook belangrijk.

Heel interessant stuk! Ik volg....

Wat ik eigenlijk ook nog wil zeggen, over het rugzakje.
Ik zeg zodra hij jou komt rugzakje afdoen en het er niet meer over hebben, alleen nog maar aan de toekomst denken.
natuurlijk zijn er dingen die je niet kan negeren, maar leer er mee om te gaan, en vooral niet zielig vinden, maar huist begeleiden.

Mijn hond heeft 8 jaar ellende gehad, is van een jager geweest, is mishandeld opgehangen, en zwerver geweest, toen nog 3 jaar in een overvol asiel, bang voor sigaretten, auto's vrachtwagens of motoren die herrie maken.
Ik ben gewoon aan het werk gegaan met hem, mee naar de markt tussen de drukte, juist langs vrachtwagens, gewoon roken, wij hebben het angstige gedrag juist opgezocht, in mijn ogen de enige manier om een hond te helpen.

Ik hoor heel vaak mensen zeggen als een hond zich misdraagt, zelfs mensen bijt, hij heeft een rugzakje.oooh ja dan mag je natuurlijk ongezond gedrag vertonen.
Wij hebben dat rugzakje weggesmeten, heel ver, en lekker aan de slag gegaan met hem, de eerst 6 maanden heb ik elke dag getraind, op wandelen, uitvallen naar andere honden, trekken, angst,alles, en vooral ook aan mezelf, door geen medelijden over te brengen maar juist trots en geduld.

En nu, ik loop met trots met mijn hond die netjes naast loopt, niet trekt, niet meer uitvalt naar grote honden, echt een heerlijke hond.
het enige wat me maar niet lukt is dat een bal of stok leuk zijn om achteraan te rennen, dat snapt hij echt niet.
In het begin dacht hij bij een stok dat hij slaag kreeg, ook dat is niet meer, ik heb me suf gegooid met stokken haha.
Hij rent alleen achter snoepies aan die ik gooi. ik gooi ze zo ver mogelijk, hij rent en speurt het snoepje, dat is spelen voor hem.
met andere honden heeft hij nooit gespeeld, hij ziet dat als domineren denk ik.

Wij hebben een spanjaard een Roemeens (opvanger voor stichting) hondje en een stamboom hondje uit Nederland. Het is dat ik dat ene ras zo mooi vond en daar graag een hondje van wilde.

Wat mij opgevallen is dat de buitenlanders veel beter luisteren en te trainen zijn. Als ik tegen de buitenlanders een keer uh! zeg, dan stoppen ze en gaan ze er niet mee door. Zeg ik tegen Thalia (verwend nest haha) Uh! dan stopt ze totdat ik er niet meer op let, bij wijze van spreken. De 2 buitenlanders waren binnen 2 dagen zindelijk,  Thalia is nu 1 jaar en 1 maand en nog steeds niet 100% zindelijk.

Gruul kent een commando of 20, Thalia kent er 4, waarvan blijf een beetje naar eigen inzicht gebeurd.

Thalia kan ook erg opdringerig zijn (wij noemen het grappend dat ze te goed is gesocialiseerd) Ze wil met iedere hond en mens knuffelen die ze tegen komt.

Hoe goed onze opvanger commando's leert weet ik nog niet omdat we hem pas een maand in huis hebben en nu vooral bezig zijn met vertrouwen, en de regels in huis. Zoals, niet op het aanrecht staan, ons eten is van ons, in de bank mag je niet graven enz.

De buitenlanders hebben wel vaak eenzelfde probleem, namelijk dat vreemde mensen eng zijn. Vaak kunnen ze goed met andere honden overweg.

Wij zijn zo blij met Gruul (spanjaard) hij is echt onze lieve schat en voor geen goud gaat hij ooit nog bij ons weg. Ondanks dat hij ook al mensen gebeten heeft en zijn probleempjes heeft irriteren we ons vaker aan Thalia.

Maar als puntje bij paaltje komt zijn al mijn honden natuurlijk de meest lieve honden op aarde. Als ik dan savonds mijn bedje in kruip en nu in de koude maanden 2 hondjes onder de dekens tegen me aan voel kruipen, dan ben ik echt de gelukkigste vrouw op aarde.

aaah ja, mijn hond maakt mij ook de gelukkigste vrouw op aarde sorry husband

Whaha, stiekem zijn de honden ook net iets leuker dan de man.

En vaak ook net iets loyaler 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het artikel een paar weken geleden las, en ik het eigenlijk helemaal niet zo'n goed artikel vond. 

Ze waarschuwt voor slechte stichtingen, en dat buitenlandse honden inderdaad problemen kunnen hebben.. Maar schetst het beeld dat als je de hond bij een betrouwbare stichting haalt, je een hele leuke, makkelijke gezinshond krijgt. Ik moet zeggen, dat klinkt mij ook prima in de oren. Maar als ik de verhalen op het forum en om me heen met buitenlanders hoor, is het voor mijn gevoel een heel stuk minder rooskleurig. Ik ben bang dat het artikel mensen aanzet om te denken "Oh leuk, een makkelijke gezinshond moet ik dus uit het buitenland halen! " , terwijl ik hier op het forum juist veel waarschuwingen lees dat zo'n hond veel problemen met zich mee kan brengen. Ook problemen die zich pas na een paar maanden gaan uitten. Juist daarom zou ik een buitenlander nooit aandurven, ik durf de potentiële problemen niet aan, tel daar het gebrek aan behoefte om 'heldin' te spelen bij op... En zodoende mijn besluit om honden gewoon altijd bij een goede fokker te halen. 

Dat wil dan absoluut niet zeggen dat ik het die honden niet gun, om hier een mooi leven op te bouwen. Alleen ik zelf durf het niet aan, en heb dus de indruk dat het artikel een stuk rooskleuriger beeld schetst dan het werkelijk is. Er zitten in dit topic veel mensen met buitenlandse honden; ik meen het oprecht als ik zeg dat als mijn beeld van buitenlandse honden gewoon heel scheef is, ik het heel graag hoor. Als waar is wat het artikel schrijft (leuke makkelijke honden), dan zou ik adoptie zelfs zelf overwegen. Maar voor mijn gevoel is een buitenlander adopteren altijd een risico, een die ik niet durf te nemen. (Ik realiseer me dat bij een -goede- fokker halen ook altijd een risico aan vast zit, maar voor mijn gevoel veel minder klein )

(Ook vind ik zinnen als " Mij lijkt het dan ook helemaal niet gek om ipv naar de broodfokker te gaan een buitenlandertje te adopteren." en "Je gaat de broodfok tegen want je koopt er geen pup." vond ik een beetje onzin  )

Ik ben het helemaal met je eens. Het grappige van het verhaal is dat 'Europa' in veel gevallen geen grenzen meer heeft dus om een Spaanse hond te adopteren hoef je de grens helemaal niet over. Ik woon aan de 'grens' van Duitsland. En ga daar regelmatig boodschappen doen, kerst inkopen, tanken etc etc..... En dan zou het verkeerd (zijn in de ogen van bepaalde mensen) om een hond te adopteren?  

Ik ben het helemaal met je eens. Het grappige van het verhaal is dat 'Europa' in veel gevallen geen grenzen meer heeft dus om een Spaanse hond te adopteren hoef je de grens helemaal niet over. Ik woon aan de 'grens' van Duitsland. En ga daar regelmatig boodschappen doen, kerst inkopen, tanken etc etc..... En dan zou het verkeerd (zijn in de ogen van bepaalde mensen) om een hond te adopteren?  

Nou dat vind ik niet zo gek dat je het niet aandurft, maar...je gaat natuurlijk niet zomaar een hond nemen van een plaatje, ik zeg informeren, filmpjes vragen, ervaringen van de vrijwilligers en wat je allemaal niet kan doen om info te krijgen.

Mijn hond had in het asiel totaal geen jachtinstinkt, ze hadden hem konijnen en kippen voorgehouden en katten, niks gebeurde er, maar ja, hij is 3 jaar van een jager geweest, dus dat betekend dat hij een goede jachthond was, na 3 jaar zijn ze niet meer snel genoeg of gewoon afgetrapt door de jager, gewond of wat dan ook.
Maar laat mijn hond geen haas ruiken en vooral niet zien, of evenzwijnen en herten, schapen, paarden doet hem niks, echt wild dat vind hij wel wat.
Dat was dus even achter ons oor krabben, want een Podenco zou niet los kunnen.

Gelukkig hebben we zijn jagen aardig onder controle maar in een bos met wild gaat hij aan de flexlijn.

wat ik bedoel te zeggen dat je nooit zomaar een leuk hondje moet kiezen omdat hij er leuk uit ziet, de honden die in Nederland zijn bij opvanggezinnen kan je gaan bekijken, de mensen zijn eerlijk, en willen alleen een goed baas die ook past bij de hond.
dan kan het bijna niet fout gaan.

misschien dat ik het een volgende keer zo zou doen, al kijk ik al een jaar lang naar een hond waar ik helemaal verliefd op ben.
Maar ik neem geen tweede nu, mijn hond maak ik daar niet blij mee, en daar gaat het toch om.