Mijn kleine cockermeisje is er niet meer

Als je een dier zo graag gezien hebt, dan hoort verdriet er nu eenmaal bij. Steek dit ook niet weg, je moet dit op deze manier verwerken en weet dat het wel stilletjes aan beter zal gaan. Maar dit heeft tijd nodig en gun jezelf die tijd. Veel sterkte.

Ja heb alles voor haar gedaan en dat had ik nog wel heel lang kunnen volhouden, maar ik zag dat ze het niet meer naar haar zin had, wilde niets meer eten. En dat was voor haar echt niets. Het was echt een vreetzakje ze lustte alles. Het enige dat ze heel braaf deed, was jaar pijnstiller opeten. Zo braaf, ze wist gewoon dat het moest.

Haar buikje was zo dik dat haar achterpootjes een beetje schuin stonden. Dus struikelde ze heel af en toe. Maar toch was ze nog zo enthousiast, haar wil was zo sterk.

Ik heb er zeker goed aan gedaan, voor haar maar ook voor ons. Dat realiseer ik me echt...

Maar toch het gemis, dat zal zeker slijten maar is nu nog zo sterk aanwezig.

Ze was altijd zo gefocust op de tuindeuren, lag in haar zitzak te wachten tot de deuren open gingen. En als je dan in de buurt kwam werd ze helemaal gek. Rondjes draaien en springen tegen de deur en heel hard blaffen. Als ik dan de sleutel pakte en de deuren opendeed was ze echt hysterisch, en dan ging de deur open rende ze naar buiten, kwam terug en ging dan heel boos naar mij blaffen haha zo raar maar zo leuk. Heb dat nooit gesnapt. Ze deed dat zelfs op de laatste dag. Maar merkte dat het toch wel pijn deed als ze zo aan het springen was.

En nu gaat de deur open en is het zo stil........

De stilte en de leegte zijn het ergst. Maar op een of andere manier leer je daar mee te leven. 

Dan krijg je in een keer een paar betere uurtjes, gevolgd door vele slechte uren. En dan gaat het in een keer een dag goed, en daarna twee dagen. 

Wees niet bang dat je haar gaat vergeten hoor. 

Ik probeer er mee te leven het Patrick,

Maar het lukt me niet echt.....

Heb nog zoveel verdriet......

Is normaal Anneke maar niet minder erg. Hou je voor ogen dat ze geen pijn en ongemak meer heeft....hou je daaraan vast. Rouwen is zwaar en heeft geen tijd (duurt bij ieder anders). 

Maar ooit wordt de pijn echt minder, je vergeet haar niet hoor maar net of er een berusting komt. Werden honden maar net zo oud als wij, he?

Heel veel sterkte.

Dankjewel. ...

Ik heb het zo zwaar nu

Ik mis haar zo erg, dacht altijd als er iets met haar zou gebeuren word ik echt helemaal gek. Nu is het zo, en het is nog erger dan ik me had voorgesteld. Het is voor mij het eerste echte grote verlies in mijn leven.

Ik heb helaas 3 jaar geleden mijn hondje in moeten laten slapen. En het is verschrikkelijk. Dus neem je tijd om te rouwen. En denk met veel warme herinneringen aan je hondje terug. Heel veel sterkte toegewenst.

Anneke,

Laat het maar gewoon over je heen komen. Je bent nu als ware in een soort van shock. Over een paar dagen dan gaat het wel een beetje beter met je. Je zal dan zeker heel veel verdriet hebben, maar voelt je dan wel een stukkie beter. 

Zorg ervoor dat je zeker tijd neemt om verdrietig te zijn, maar hoe hard het ook klinkt zal je wel af en toe de tranenkraan dicht moeten draaien en door gaan met de dag. Gun je zelf op een dag ook een paar ogenblikken geen verdriet. Iemand zei in mijn topic tegen mij dat anders het verdriet gaat stinken. Of te wel, inplaats van het mooie van je hondje blijf je alleen maar in het verdrietige hangen en dat zou de herinnering niet ten goede komen en dat zou je cockertje toch ook niet willen he?

Dag bij dag! 

Dankjullie wel.....

Ze zou nu bij me komen zitten en mijn tranen af likken. Ze was altijd zo lief als ze voelde dat ik verdrietig was en dan werd ik altijd weer helemaal vrolijk.  

Het is vandaag een moeilijke dag want het is precies 2 weken geleden en dan ga je die dag weer opnieuw beleven.

Probeer me zeker sterk te houden maar soms lukt het ff niet. De tijd heelt alle wonden. ...

I know. ...

Thanks

2 weken is nog maar zo kort Anneke! Niemand die van dieren houdt zou verwachten dat je er " nu wel overheen" zou moeten zijn...

Het doet zo een pijn je trouwste vriend te verliezen!
Geef het alle tijd die je nodig heb.

Lieve Anneke, geef het de tijd.

Mijn Rano is 5 juni plotseling overleden en zijn moeder op 28 juni.

Het gaat iets beter, brand nog elke dag een kaarsje voor hen en heb een speciaal gedenkplekje gemaakt.

Af en toe heb ik het gevoel dat ik ze nog voel. Rano kroop graag tegen me aan, die lichaamsdruk voel ik soms nog. Tessa laat zich zien door plotseling een veertje voor mijn neus te laten dwarrelen. Op die momenten komen nog steeds de tranen....

Het is voor jou nog veel te kort, je zal die dag nog vele malen herbeleven ondanks dat je weet dat je er goed aan hebt gedaan om haar te laten gaan. Loslaten is inderdaad liefde. Houd je daaraan vast.... Sterkte.

Wederom bedankt voor jullie lieve woorden, wat een impact heeft zo'n beestje dan he.

Je hondje, je maatje, die er altijd voor je was. Je weet dat die tijd er ooit een keer aan komt, je krijgt een puppie en dan denk je, oei dat is gelukkig nog heel ver weg, als het goed is..... En dan opeens ben je 11 jaar verder.

11 hele mooie jaren, elke dag besefte ik me wat een mazzel ik had, dat ze er was. Elke uur en elke seconde.....

En daar moeten we dankbaar voor zijn, en dat ben ik ook, zo dankbaar dat ze er was.

Twee honden verliezen achter elkaar is ook echt verschrikkelijk, ik kan me dat zo goed voorstellen.

Sterkte allemaal en samen moeten we er ons maar door heen slaan. 

Wederom bedankt voor jullie lieve woorden, wat een impact heeft zo'n beestje dan he.

Je hondje, je maatje, die er altijd voor je was. Je weet dat die tijd er ooit een keer aan komt, je krijgt een puppie en dan denk je, oei dat is gelukkig nog heel ver weg, als het goed is..... En dan opeens ben je 11 jaar verder.

11 hele mooie jaren, elke dag besefte ik me wat een mazzel ik had, dat ze er was. Elke uur en elke seconde.....

En daar moeten we dankbaar voor zijn, en dat ben ik ook, zo dankbaar dat ze er was.

Twee honden verliezen achter elkaar is ook echt verschrikkelijk, ik kan me dat zo goed voorstellen.

Sterkte allemaal en samen moeten we er ons maar door heen slaan. 

Poem Of A Lost pet.

I stood by your bed last night, I came to have a peep.
I could see that you were crying, You found it hard to sleep.
I whined to you softly as you brushed away a tear,
"It’s me, I haven’t left you, I’m well, I’m fine, I’m here."

I was close to you at breakfast, I watched you pour the tea,
You were thinking of the many times, your hands reached down to me.
I was with you at the shops today, Your arms were getting sore.
I longed to take your parcels, I wish I could do more.

I was with you at my grave today, You tend it with such care.
I want to re-assure you, that I’m not lying there.
I walked with you towards the house, as you fumbled for your key.
I gently put my paw on you, I wish you could see it’s me.

You looked so very tired, and sank into a chair.
I tried so hard to let you know, that I was standing there.
I am here and I’m near you everyday.
To say to you with certainty, I never went away.
You sat there very quietly, then smiled, I think you knew.
In the stillness of that evening, I was very close to you.

The day is over… I sit and watch you yawning
Like so many times before, I’ll see you in the morning.
And when the time is right for you to cross the brief divide,
I’ll rush across to greet you and we’ll stand, side by side.
I have so many things to show you, there is so much for you to see.

Be patient, live your journey out…then come home to be with me.

Poem Of A Lost pet.

I stood by your bed last night, I came to have a peep.
I could see that you were crying, You found it hard to sleep.
I whined to you softly as you brushed away a tear,
"It’s me, I haven’t left you, I’m well, I’m fine, I’m here."

I was close to you at breakfast, I watched you pour the tea,
You were thinking of the many times, your hands reached down to me.
I was with you at the shops today, Your arms were getting sore.
I longed to take your parcels, I wish I could do more.

I was with you at my grave today, You tend it with such care.
I want to re-assure you, that I’m not lying there.
I walked with you towards the house, as you fumbled for your key.
I gently put my paw on you, I wish you could see it’s me.

You looked so very tired, and sank into a chair.
I tried so hard to let you know, that I was standing there.
I am here and I’m near you everyday.
To say to you with certainty, I never went away.
You sat there very quietly, then smiled, I think you knew.
In the stillness of that evening, I was very close to you.

The day is over… I sit and watch you yawning
Like so many times before, I’ll see you in the morning.
And when the time is right for you to cross the brief divide,
I’ll rush across to greet you and we’ll stand, side by side.
I have so many things to show you, there is so much for you to see.

Be patient, live your journey out…then come home to be with me.

Oh Anneke wat een mooi gedicht!
Ik kan deze dingen nog steeds niet lezen zonder in huilen uit te barsten.

Ze betekenen zoveel voor ons en worden zo gemist! Zoveel mensen op straat die er ook om vragen, als ik dan zijn verhaal doe en thuis kom stort ik nog altijd in.
Ze laten zo een leegte achter!

Zo mooi  tranen lopen over mijn wangen.

Ik mis ze ook nog zo erg.... zou er alles voor over hebben om ze nogmaals te zien ...

Inderdaad, al is het maar een paar seconden . Gewoon om te weten dat het goed gaat.

Inderdaad, alleen maar even, om te weten dat het goed is.

Als ik de tekst lees van het gedicht dan kijk ik naast me, maar ik zie niets....

Maar in gedachten zie ik haar wel. ..

Sterkte allemaal.

Ach meisje wat mis ik je. Dit gevoel is onbeschrijfelijk. Vrouwtje heeft zoveel verdriet om jou. Dit is onmenselijk. .....

Love you moppiepoppie

 Raffi Paffi , kleine muppypuppy, mis je zoooow erg. Lief meisje van mij..

Love you skattitattie

Xxxx 

Ach meisje wat mis ik je. Dit gevoel is onbeschrijfelijk. Vrouwtje heeft zoveel verdriet om jou. Dit is onmenselijk. .....

Love you moppiepoppie

 Raffi Paffi , kleine muppypuppy, mis je zoooow erg. Lief meisje van mij..

Love you skattitattie

Xxxx 

heel veel sterkte toegewenst

Ik lees dit nu pas, Anneke... Ik wens je veel liefde en steun toe.

Ik bedoelde, ik had het al gezien, maar ik had nog niet persoonlijk via deze weg gereageerd, enkel via de rouwpagina van mijn eigen meisje.

Lieve groet.

Lieve Raffi,

Vandaag is het precies 3 weken geleden dat we je hebben moeten laten gaan. Het is nog zo onwerkelijk en besef me dat ik nog nooit zolang zonder je ben geweest, sinds je bij me kwam. En dat doet zoveel pijn. Ik miste je al als ik even weg ging, boodschappen halen en dan zat er een gevoel in me, snel naar huis, naar mijn meisje. Dat gevoel heb ik nog steeds, en elke keer als ik weg ben denk ik dat, en dan krijg ik zo'n enorme steek door mijn lichaam. Want dan besef ik me, dat ik nooit meer zal zien. Nooit meer. Het thuiskomen is zo leeg, alles is leeg, sinds jij er niet meer bent.

Ik zou zo graag met je knuffelen, spelen, kusjes geven, stoeien op bed, wandelen, je mee in de auto nemen... noem het maar op. Maar dat kan niet meer. De regelmaat is weg en ik wandel niet meer, loop niet meer in de regen. Ik kom je vriendjes niet meer tegen, en hun baasjes. Ik ga af en toe maar fietsen, en laatst fietste ik langs jouw dennenboom, waar je altijd dennenappeltjes pikte, om ze vervolgens mee te nemen naar huis. Ook de lege blikjes liggen op straat, jij nam ze altijd mee naar huis. Ik zei dan altijd dat je van de plaatselijke opruimdienst was, als mensen je met dat lege blikje zagen lopen.

Mijn lief meisje, ik had zoveel gekke naampjes voor je die ik nu niet meer kan gebruiken. Soms zeg ik ze nog wel eens hardop en dat voelt raar. Maar ik blijf je zo noemen. Skattietattie, moppiepoppie, Laffiepaffie, Meisky van mij, Kleine muppiepuppy, oetjepatoetje, oepie me poepie, pff ik had er zoveel. En je luisterde naar elk naampje.

De afgelopen jaren zijn niet makkelijk geweest, en heb een hoop rot dingen meegemaakt, maar weet je, het maakte me niet zoveel uit, want ik had jou. Mijn vrolijkheidje, mijn vriendinnetje, mijn maatje, mijn kindje , mijn alles. Ik weet dat ik niet mag klagen en dat ik heel veel heb om blij mee te zijn, lief kind, schoondochter,  lieve vriend, lieve ouders en lieve vrienden en lieve zus. Maar dat neemt niet weg dat ik je zo verschrikkelijk mis. Ik was 24/7 met jou. 

Ik moet dit een plekje gaan geven en ooit zal dat lukken, maar nu nog even niet.

Ik hou van je meisje, en dat is voor altijd en eeuwig. Ik denk aan je......

Lieve Raffi,

Vandaag is het precies 3 weken geleden dat we je hebben moeten laten gaan. Het is nog zo onwerkelijk en besef me dat ik nog nooit zolang zonder je ben geweest, sinds je bij me kwam. En dat doet zoveel pijn. Ik miste je al als ik even weg ging, boodschappen halen en dan zat er een gevoel in me, snel naar huis, naar mijn meisje. Dat gevoel heb ik nog steeds, en elke keer als ik weg ben denk ik dat, en dan krijg ik zo'n enorme steek door mijn lichaam. Want dan besef ik me, dat ik nooit meer zal zien. Nooit meer. Het thuiskomen is zo leeg, alles is leeg, sinds jij er niet meer bent.

Ik zou zo graag met je knuffelen, spelen, kusjes geven, stoeien op bed, wandelen, je mee in de auto nemen... noem het maar op. Maar dat kan niet meer. De regelmaat is weg en ik wandel niet meer, loop niet meer in de regen. Ik kom je vriendjes niet meer tegen, en hun baasjes. Ik ga af en toe maar fietsen, en laatst fietste ik langs jouw dennenboom, waar je altijd dennenappeltjes pikte, om ze vervolgens mee te nemen naar huis. Ook de lege blikjes liggen op straat, jij nam ze altijd mee naar huis. Ik zei dan altijd dat je van de plaatselijke opruimdienst was, als mensen je met dat lege blikje zagen lopen.

Mijn lief meisje, ik had zoveel gekke naampjes voor je die ik nu niet meer kan gebruiken. Soms zeg ik ze nog wel eens hardop en dat voelt raar. Maar ik blijf je zo noemen. Skattietattie, moppiepoppie, Laffiepaffie, Meisky van mij, Kleine muppiepuppy, oetjepatoetje, oepie me poepie, pff ik had er zoveel. En je luisterde naar elk naampje.

De afgelopen jaren zijn niet makkelijk geweest, en heb een hoop rot dingen meegemaakt, maar weet je, het maakte me niet zoveel uit, want ik had jou. Mijn vrolijkheidje, mijn vriendinnetje, mijn maatje, mijn kindje , mijn alles. Ik weet dat ik niet mag klagen en dat ik heel veel heb om blij mee te zijn, lief kind, schoondochter,  lieve vriend, lieve ouders en lieve vrienden en lieve zus. Maar dat neemt niet weg dat ik je zo verschrikkelijk mis. Ik was 24/7 met jou. 

Ik moet dit een plekje gaan geven en ooit zal dat lukken, maar nu nog even niet.

Ik hou van je meisje, en dat is voor altijd en eeuwig. Ik denk aan je......

Verleden is verboden 
Ik wou dat het verdween. 
Maar ik zie ons samen lopen 
en we wisten niet waarheen. 
Nog raak ik je aan 
maar de afstand wordt al groot 
Nee, ik heb niet geleerd 
te leven met jouw dood. 

Want ik hou zo van jou. 
Misschien is het niet waar. 
Zwaait opeens die deur weer open 
En natuurlijk sta jij daar. 
Want ik hou zo van jou! 

Afscheid nam ik niet 
en het einde blijft nu open, 
zoals jij het achterliet. 

Ik droom je terug bij mij. 
Ik hou je zo goed vast. 
Heb ik je vaak genoeg gezegd dat 
Dat er niet één zo bij mij past. 
En ze zeggen dat het went 
Maar niemand zegt wanneer. 
Dus ik leef met de dag 
en jij sterft telkens weer. 

Want ik hou zo van jou 
Misschien is het niet waar. 
Zwaait opeens die deur weer open 
en natuurlijk sta jij daar! 
Want ik hou zo van jou! 
Afscheid nam ik niet. 
En het einde blijft nu open 
zoals jij het achter liet. 

Ach Anneke, ze zal nooit uit je hart verdwijnen. De pijn zal minder worden, geef het tijd,

Dikke knuffel

 Dankjewel......

 Dankjewel......