Pup in huis: steen in mijn maag

Hallo allemaal,

Ik schaam me diep maar ik zie het even niet meer zitten.
We hebben nu een kleine week een pup (9 weken) in huis. We hebben er van te voren heel goed over nagedacht, keken er enorm naar uit. Partner en ik zijn van huis uit allebei opgegroeid met honden dus we konden redelijk goed inschatten waar we aan begonnen. We verheugden ons er erg op.

En nu is hij er. Het is een schatje. Absoluut. 's Nachts gaat goed. De bench gaat goed. Man vindt het leuk. Dochter supergelukkig. Zoon (beginnend puber) is niet zo blij (beetje bang voor het happen van de pup). En ik? Ik loop sinds een aantal dagen met een steen in mijn buik. Ik durf het thuis niet toe te geven. Maar ik vind het stiekem helemaal niet leuk. Denk steeds maar: waar zijn we aan begonnen? Waarom? Het was toch leuk met z'n vieren? Het valt me allemaal behoorlijk zwaar. En dat valt me van mezelf weer enorm tegen. Het huilen staat me nader dan het lachen. Als ik heel eerlijk ben naar mezelf dan zou ik het hondje het liefst terugbrengen naar de fokker. Dat kan ik de pup en mijn supergelukkige dochter niet aandoen.

Ik zie allemaal beren op de weg. Bang dat hij wellicht vals wordt. Bang dat zoon bang voor hem blijft en zich niet veilig voelt in zijn eigen huis. Nergens op gebaseerd misschien maar toch!

Ik vind hem heus wel lief. 's Avonds slaapt hij heerlijk in mijn armen. Hij loopt als een hondje achter me aan. Zoekt voortdurend contact met ons. Het is echt een schatje. Maar toch ben ik niet zo blij. Hoe kan dat nou?

Wie herkent dit en kan me gerust stellen? Ik voel me nu erg ongelukkig met deze (nieuwe) gezinssituatie! Maar ik wil (en moet) me hier over heen zetten!
Tips? Heel graag!

Mij lijkt het alsof je geen echte band met hem hebt.. het zelfde voor je zoon ..

het is misschien een idee om op puppycursus te gaan, laat je zoon dit doen, zo bouwt hij een band op met het beestje en kan hij zien dat hij echt niet gemeen is..

het gedrag (het happen,) is normaal, dat is spelen, maar daar moet je wel een lijn in trekken.

hapt hij? hard AU roepen en hem dan negeren, dus niet aankijken, aan halen of aanraken.. voor een paar minuutjes, zo weet hij dat hij te ver is gegaan.. nadien kan je hem terug aanhalen, doet hij het weer? dan herhaal je het zelfde s(dus het AU...)

voor de rest zou ik enkele boeken in huis halen over puppy gedrag, ect ect..

Misschien met je zoon ook eens een hondenshow bezoeken? zo kan hij kijken naar allemaal honden die eigenlijk echt wel een hoge aaibaarheidfactor hebben, en die braaf zijn Zo heb ik mijn moeder bvb lten zien dat niet elke hond die groter is dan je knie daarom ook direct agressief of eng is ofzo..

Welk ras heb je in huis gehaald?

Heel herkenbaar hoor! ik heb het ook een tijdje gehad met Nouri en kijk, nu heb ik er 2 

Bij mij was het een fase, ik wilde alles zo goed doen wat natuurlijk bij een pup niet lukt. op een gegeven moment zag ik door oververmoeidheid niet meer hoe lief hij eigenlijk was. maar weetje, het is het allemaal echt ontzettend waard geweest. hij is nu een heerlijke hond van anderhalf, die zindelijk, super sociaal en echt een lieve loebas geworden. Ik vind het zelfs zo leuk dat ik sinds anderhalve maand een pup erbij heb, kan je nagaan 

Kan het niet zijn dat je heel erg moeten wennen en daardoor alleen maar negatieve dingen ziet?

ik vind het heel verdrietig dit..... ik heb altijd zo genoten van de pup, zijn ondeugende streken het moeten opvoeden en de hond volwassen laten worden.

niet zo denken van.... straks wordt de hond vals, en lukt het niet met mijn puberende zoon.

wat is een week in huis ? even wordt het huishouden op zijn kop gezet, alles moet wijken voor een...hondje.

probeer de leuke dingen eens ook te bezien, niet alleen de negatieve kant van de pup, zoals zinderlijk maken, het bijten in alles, het groot brengen.

je dochter is gelukkig met de hond, dat wordt jij ook, als je ziet dat je hondje straks houvast gaat maken bij jou, zich geborgen voelt bij jou , heus er komt opeens om de hoek kijkend liefde voor dit hondje, geloof me maar.

betrek ook je zoon bij dit gebeuren, samen. en ga op een cursus, ook samen, daar kom je meer pupeigenaren tegen die ook negatieve dingen zien, en niet altijd maar rozegeur en maneschijn. vraag advies daar, en laat anderen aan het woord die er ook even moeite mee hebben. straks lach je erom, geloof me maar.

een dier in huis, saamhorigheid, een nieuwe huisgenoot, ga met elkaar om de tafel zitten, bespreek met elkaar de negatieve dingen maar ook zeker de positieve , en geef ieder een taak om voor het hondje te zorgen, heus dat komt dan echt goed.

Heel herkenbaar. Pups zijn nou eenmaal kleine energievreters. Het werd bij mij minder toen ze zindelijk was waardoor ik dus niet meer elke er boven op hoefde te zitten. Gewoon leuke dingen met je pup ondernemen en goed kijken naar zijn of haar vooruit gangen dan komt het allemaal goed.

Je voelt je verantwoordelijk voor de situatie maar je kan het niet tot in de puntjes controleren. Je wilt het beste voor iedereen maar je hebt het niet helemaal in de hand. Herkenbaar.

Het is een fase en het komt allemaal goed. Probeer je pupje goed op te voeden en tips krijg je vast genoeg op hp. Het is toch voornamelijk dat happen dat je frustreert? Als hij dat afleert (en dat dat komt écht goed) dan geeft dat alweer meer rust.

Gewoon rustig blijven ademhalen.

Hallo Marleen,
Ten eerste welkom hier op het forum. '
Als ik het zo lees, denk ik ook dat het een fase is. Als een soort baby (puppy) blues..
Jullie hebben je zo verheugt op de komst van jullie puppy en nu hij er eenmaal is valt het je tegen...
Misschien door vermoeidheid, of de nieuwe verantwoordelijkheid, nieuwe gezinslid...
Het is even wennen denk ik.
Geef het de tijd en durf je gevoelens met je man te delen, hij zou je kunnen geruststellen
Een puppy cursus lijkt mij ook goed (misschien juist leuk voor je zoon) om een extra band te krijgen met jullie hondje.
Ik wens je veel sterkte en probeer een beetje te genieten van de puppy tijd.. het is zo voorbij.
Groetjes,
Jessica

Oef, dat is pittig voor je nu en teleurstellend. Goed dat je de moed hebt het hier neer te leggen.

Je bent niet de eerste en zeker niet de enige wie dit overvalt.
Ook wil ik je meegeven dat dit soort gevoelens niet eeuwigdurend zijn mits je er op een eerlijke manier naar durft te kijken.

Wat is de trigger...? Dat verschilt. De ene mens wordt bv aangeraakt in een stukje hechtingsproblematiek, een ander overvalt de verantwoording voor zo'n nieuw wezentje, of faalangst...kan ik dit diertje begeleiden tot een fijne, stabiele en betrouwbare huisgenoot en weer een ander voelt zich door de nieuwkomer bedreigd in bestaande veiligheden en zekerheden (bekende structuren), vermoeidheid etc. Het is ook nogal wat zo'n vreemd schepseltje waar je nog niet mee gehecht bent die alles even op z'n kop komt zetten waarin jij je vaste ankers gevonden had.

Wat in jouw steen in je maag huist kun jij zelf ontdekken. Ik ken je niet om je daarin feedback te geven. Maar als je je steen durft vast te nemen en te onderzoeken kun je veel ontdekken over jezelf en deze gevoelens. Op deze manier kun je ze weer laten stromen en zetten ze zich niet op verstikkende manier vast in je maag.

Vergeet ook niet dat een relatie moet groeien, evenals jij groeit hierin. Als je dit alle liefde en ruimte geeft kun je tot een heel bijzondere relatie komen en verrassende inzichten.

Eerste week pup in huis.. Grote kans dat je weinig slaap heb gehad? 
Weinig slaap en constant zorgen voor een pup kan je echt opbreken. Vooral dus dat weinige slapen. Dan krijg je vanzelf huilbuien en ga je vanzelf overal problemen zien.

Ik ken meer mensen die wél zulke gevoelens de eerst weken krijgen, dan niet. 

Ik denk dat een goede eerste stap is te beseffen dat je nooit alles 100% goed doet. Ook met kinderen niet. Ook je eigen ouders/opvoeders hebben waarschijnlijk fouten gemaakt. Maar... je bent zelf toch best leuk opgedroogd?

En geloof me, je moet heel veel dingen heel lang heel fout doen wil een hond vals worden (denk eerder aan bewust vals maken), óf er is iets medisch aan de hand waar jij dan juist weer totáál geen invloed over hebt.

Het hoeft niet perfect te zijn. En zodra je dat beseft en accepteert dat je dingen fout gaat doen, zal het vast beter gaan. Ook je zoon zal wel bijdraaien, tenslotte blijft een hond niet járen happerig.

Het komt echt goed! De eerste weken / maanden met onze nieuwe pup vond ik ook zwaar, niet leuk (iedereen was lyrisch over het hondje behalve ik) en vaak dacht ik: Waaaar ben ik aan begonnen. Mijn andere hond, herplaatser met hele nerveuze trekjes, kon de pup ook niet luchten of zien! Ik was alleen maar bezig de rust in huis aan het bewaren! 
Na een aantal weken ging het gelukkig steeds beter en vanaf hij een maand of 5 was kon ik er echt van genieten!
Ga inderdaad met je pup op cursus, dan ben je leuk en goed met hem bezig!
Sterkte!!

Ik hoor dit ook veel vaker! het is gewenning en leren om te gaan met een ander ritme, andere gevoelens en emoties.

Ga na wat je triggert en ga je ook naar een puppycursus? Daar leer je leuke dingen te doen met je pup zodat het vertrouwen en de samenwerking ook op gang gaat komen.

Duidelijk dat de pup even wat teveel voor je is.
Maar dit is op te lossen door de hulptroepen in te roepen.
Dit soort gevoelens komen omdat je te veel hooi op je vork heb genomen.

Neem een stap terug en vraag hulp van je kinderen en man.
Laat ze wat extra in de huishouding doen.
Of neem de kans waar om de kinderen te leren hun eigen kamer schoon te houden....(waar mogelijk indien de leeftijd)
(Een kind van 4 kan niet stofzuigen, maar het kan wel leren wat van zijn eigen speelgoed op te ruimen)
Je man kan ook wel een handje helpen.
Alles wat nodig is om bij jou de druk van de ketel af te halen.

Soms is het ook goed om een hele middag gewoon de boel de boel te laten en lekker de hele middag met de hondjes te stoeien.
Die huishouden kan morgen ook wel.
Of neem een oppas voor je hondjes en ga een uurtje lekker naar de speeltuin met je kinderen.

Marleen...nog even een andere vraag.
Wie slaapt bij de pup snachts? Of slaapt die bij julie op de kamer?

Gebroken nachten van het constant opstaan om de pup buiten te laten plassen, kan je helemaal opbreken.
Een goede nachtrust kan je weer nieuwe energie geven.

Mijn partner was ook van huis uit opgegroeid met honden. Maar dat betekent niet dat ie enig benul had van wat er allemaal bij komt kijken en hoeveel tijd en moeite dat kost en hoe het tijdelijk alles overheerst. En, net als met babies, krijg je vaak geen gehoor wanneer je vertelt dat het je tegenvalt. Je "moet het allemaal zo leuk" vinden. Ik heb dat met mijn tweede hond meegemaakt. Buiten het gekloot wat ik met mijn hond had kreeg ik ook nog eens steeds te horen dat ik me aanstelde. Want mensen die haar een uurtje meemaakten vonden haar helemaal niet lastig...... 
Ik zou als ik jou was het wel thuis vertellen. Want dit in eenzaamheid dragen is errug zwaar. En eerlijk nadenken of het hebben de pup zelf zo zwaar is of dat er dingen die al langer spelen maken dat het je zwaar valt. 
De dingen waar je bang voor bent zijn dingen die je me de juiste training zeer onwaarschijnlijk kan maken. 
Bij Martin Gaus geven ze een cursus of workshop voor kinderen die bang zijn voor honden. 
Mocht het allemaal niet goedkomen, dan heeft een pup zo weer een nieuwe baas via de fokker.

Heel veel kersverse puppy-mensen hebben dit! Dus laat de bezorgdheid om die gevoelens alvast maar los, het is niet vreemd.
Het is ook heel wat, zo'n klein levend wezentje bij in huis, je voelt je verantwoordelijk voor 'm, je moet voor 'm zorgen, opvoeden... opeens lijkt dat een mega-opdracht en kan je niet meer genieten van dat heerlijke wolliebollie ding.
Wat je kan helpen (en hierboven al vermeld is): geef bepaalde zaken uit handen. Laat manlief voor de pup zorgen en ga iets voor jezelf doen, wat je écht leuk vindt: in bad dobberen, bioscoop, winkelen met vriendin,... Zorg dat je voldoende slaap krijgt en VERWACHT NIETS. Laat los. De pup is een baby, momenteel draait het alleen maar om vertrouwen, warmte, geduld. Er hoeft verder niks, dus neem geen balast op je schouders die niet nodig is. Kijk naar het hondje en geniet.

Wat ik ook wel es zie werken is: post es een leuk verhaaltje, een foto, de kleine grappen en grolletjes van een pup herkennen we allemaal. Daar dan respons op krijgen, het plezier vinden in de gekkigheid die ie uithaalt, maakt dat je hem leuk gaat vinden.
Een goed begin is: hoe heet hij? Welk ras is het? '

ik lees dit vaker, schrok er eerst wel van...aan de andere kant, heel begrijpelijk.

mensen denken altijd dat het alleen maar leuk is.

maar wat een werk heb je in het begin, altijd druk ermee, geen vrij moment, de verantwoording. en als je dan ook nog een typische happerige drukke pup hebt, dan is het toch even van "Wat was het leuke hier ook alweer aan???"

maar, je komt er vanzelf...niet teveel in je hoofd zitten. jullie band moet ook nog groeien, jullie pupje moet nog opgroeien.

geef he tniet op, maak het wat luchtiger in je hoofd, ga lekker aan de slag met zn allen, betrek je zoon erbij...
grote kans, straks kan niemand meer zonder jullie hond
geef het wat tijd

Ik vind dit intriest eigenlijk, kan me voorstellen dat het veel werk is, maar zo te horen is het gewoon een blije pup zoals het hoort. Het beestje is erg sociaal en zoekt contact, ik kan me zelf eenvoudigweg niet voorstellen dat iemand zich er dan ook niet gelijk aan hecht. Maarja, ik ben hondengek en dat al van kleinsaf, dus ook de reactie van jouw zoon kan ik me niet voorstellen. Hij is een puber, geen baby....en ook hij zal wel alles hebben moeten leren vroeger '

Ook een pupje moet gewoon alles leren en is dus best veel werk, maar jullie hebben voor hem gekozen en zoals ze zeggen "een hond neem je voor het leven, niet voor heel even". Het is geen kast die je even terug brengt naar de winkel en al zeker niet als jullie er voordien zo goed over nadachten.

Misschien moet je wat meer genieten en wat minder nadenken. Dat een pupje hapt is maar normaal, heeft niets met agressie te maken. Zoals anderen zeggen, ga op cursus en betrek je zoon hierbij, kan zo plezierig zijn, ook om jullie band te versterken !!

Geef niet op, honden geven er zoveel voor terug en vragen van ons enkel geduld, liefde en consequentie (+ eten natuurlijk ')

Lieve allemaal,

Wat een lieve opbeurende reacties. Ik verwachtte eerlijk gezegd voornamelijk verwijten. De tranen lopen me over de wangen. Echt waar. Ik schaam me voor mijn gevoelens.
Het komt allemaal vast wel goed. Ik ben inderdaad een controlfreak en iemand die het iedereen naar de zin wil maken. De puppycursus start voor ons volgende maand. Dat zit dus zeker in de planning.

Mijn man doet veel in huis en met de pup. Mijn kinderen zijn 11 en 13. Met name de jongste draait met verzorging en opvoeding als volwaardig mee. Maar zij heeft dan ook jaren om een hondje gezeurd. Het lijkt er op dat ze van nature weet hoe ze met hem om moet gaan. Heel bijzonder om te zien. Onze oudste had nooit de behoefte aan een hond. Toen we ertoe besloten vond hij het wel best totdat hij merkte dat een pup bijten als spelen ziet. Hij durft hem nog niet te corrigeren of te knuffelen. Wanneer hij de kamer binnenkwam dan werd hij enthousiast begroet, inderdaad met happen. Ik heb hem gezegd ons pupje gewoon te negeren, ook niet aan te kijken en hem alleen te aaien als hij rustig is. Dat gaat steeds beter. Hij durft de kamer weer gewoon in. Maar daar ligt wel een punt van zorg. Iedereen moet zich wel veilig kunnen voelen in zijn eigen huis. Op de grond televisie liggen kijken bijvoorbeeld zonder dat de hond bovenop hem duikt.

Het vermoeiendste nu vind ik het vele plassen in huis.... terwijl ik van iedereen hoor 'mijn pup was met een week zindelijk'.  Ik kan met hem naar buiten gaan waar hij niets doet en dan binnen komen en dan plast hij meteen. Dit wel tot 6x per dag. Na het slapen brengen we hem meteen naar buiten. Dan plast hij altijd. We belonen dan en gaan weer naar binnen. Als hij een tijdje wakker is dan plast hij van zich af. Geeft het ook niet aan. Zakt door zijn achterpoten en wij zijn dan al te laat om hem op te pakken. Doen we altijd wel en gaan dan met hem naar buiten. Een ander gezinslid ruimt dan zijn plas op. Dit vind ik best wel zwaar. Dat gaat over dat realiseer ik me ook wel.
Toch denk ik stiekem 'waren we maar weer met z'n vieren'. En dat vind ik een hele slechte verwarrende en zorgwekkende gedachte.

Nogmaals hartelijk dank voor alle opbeurende reacties. Ik kan hier echt wat mee!

Hoi Marleen,
Een heel begrijpelijke reactie hoor - niks om je voor te schamen. Goed dat je het uitspreekt, dan kun en wil je er ook wat mee doen.

Ja puppies kosten heel veel energie - maar je gezin bestaat uit vier personen en allemaal moeten ze een taak hebben zodat het niet alleen bij jou terecht komt.
Puppycursus is wel belangrijk en ook erg leuk. je bouwt een band op en ervaart ook hoe leuk je het samen kunt hebben.

Zorg ook voor je eigen rust!! Laat je man en kinderen dus ook hun deel van de zorg dragen - en dan komt het best op zijn pootjes terecht hoor!

Laat de pup wat meer in de bench slapen of veilig met een gevulde kong spelen,het happen komt vaak voort uit overprikkelt raken mijn teckel nu al 7jaar, was ook zo,n druk hondje en ging ook in broekspijpen hangen. toen ik haar dus vaker in de bench deed en ze goed rust kreeg was het zo overm een uurtje maximaal spelen 2uur rust en blijft de pup slapen nadie 2uur dan laten slapen tot hij aangeeft dat hij wil spelen als een oup de hele dag maar achter je aan hobbelt dan raakt hij overprikkeld is dus vermoeid, dus wat vaker rust pauze,s in lassen dan komt alles goed en word jij vanzelf gek op je pup. ik heb al ruim 45jaar zelf honden.Lobke was de eerste pup die mij het zelfde gevoel gaf als jij nu hebt.maar wat ben ik blij dat ik heb doorgezet,Hein.succes gewenst.

Ik kan je beide boekjes van Ian Dunbar aanraden mn over het zindelijk maken. 
Ian Dunbar before&after you het your puppy. Free download.

Heus, het wordt beter...Is even op de tanden bijten, plasjes en poepjes eindeloos opruimen...honderd keer hetzelfde herhalen, blijven dansen en springen bij elke vooruitgang...Moe wordt je er inderdaad van en soms kan het eens behoorlijk tegengaan, geen nood...kom hier met je vragen, irritaties en verhaaltjes, altijd wel iemand die het begrijpt Succes.

"Toch denk ik stiekem 'waren we maar weer met z'n vieren'. En dat vind ik een hele slechte verwarrende en zorgwekkende gedachte."

Haal het stiekeme er eens af, ik hoop dat je met wat mildheid en compassie naar dit soort gedachtes mag kijken. Het onderdrukken en eigenlijk niet toestaan maakt het alleen maar verstikkender wat betreft je schuldgevoelens (zet zich vast). Het aanvaarden van de gedachte zoals die nu is; "er is nu deze gedachte" kan weer ruimte geven. Je vereenzelvigt jezelf er niet in totaliteit mee, het is een gedachte die er nu is, meer niet. Heel mindfullness eigenlijk . Maak het niet groter dan het is en ook dit soort gedachtes zijn weer aan de omstandigheden en aan veranderingen onderhevig.

Eerlijk om te erkennen dat je een control freak bent. Dat zal je zeker ook opbreken nu . Neem waar je kunt de regie (ook in leuke acties met de pup) zodat je je niet helemaal overspoeld en overgeleverd voelt door de komst van de pup en wat dat met het bestaande evenwicht doet. Hier kwam een herplaatser in huis, een hele lastige energie verstoring, die mijn bestaande harmonie met mijn andere hond volledig doorkruiste.... Ik weet hoe dat een wissel op je kan trekken.

Ik sluit me overigens helemaal aan bij Christel's reactie om het op gezette tijden ook echt even los te laten en kwaliteit-tijd voor jezelf te nemen. Dat is juist in het proces waar je nu inzit zo belangrijk. Even weer opladen gewoon voor jezelf.

En stel de vragen die er leven over de opvoeding van de pup en alles wat daarbij komt kijken hier. Het kan enorm helpend en vooral relativerend zijn om te weten hoe dit bij anderen gaat. Zo zal het merendeel van de mensen niet 'even in een weekje' een zindelijke pup hebben (gehad) en iedereen (h)erkend de vermoeidheid wel en ook het happerige van een pup en hoe je daar het beste mee om kunt gaan. Tips en ervaringen kunnen uitgewisseld worden en ook alle leuke en grappige dingen op het moment dat je daar de ruimte voor hebt.

Je zoon gaat door een zelfde soort proces, helemaal op zijn eigen manier. Je doet het goed door hem te helpen hoe hij een stukje regie kan nemen zodat hij niet het gevoel blijft houden er compleet aan overgeleverd te zijn terwijl dat voor hem toch al niet zo nodig hoefde.

Fijn dat je dochter zo'n goede klik heeft en de pup zo natuurlijk verwelkomt in haar huis en hart

Geef het tijd en mildheid en kijk over een maandje eens waar je dan staat

Wat moedig om alles hier neer te zetten!

Het lijkt misschien nu nog niet zo maar je bent echt wel hartstikke goed bezig hoor. De twee kinderen van mijn vriend zijn bang voor honden maar er komt hier een pup in huis ondanks dat feit. Het gaat stapje per stapje beter mede door de fokker die stabiele volwassen honden heeft en nu durven ze beiden er gewoon tussen lopen, nog altijd een beetje onwennig maar het gaat prima. Ze missen de honden zelfs als we terug naar huis moeten. Je zoon moet misschien gewoon nog wat wennen. Hij hoeft de hond niet super te vinden maar enkele activiteiten samen met hem en de hond doen versterkt jullie band misschien wat extra.

Even diep inademen hoor, het komt allemaal goed. Niet alle honden zijn snel zindelijk, bij sommigen duurt het zelfs 6 maand zonder overdrijven dus dat kleine pupje doet het net als jullie al hartstikke goed.

Het is een hele lieve schattige labrador. En ik vind hem heus wel lief. 's Avonds slaapt hij heerlijk in mijn armen. Ik probeer dus echt wel wat aan de band te doen. En ik weet dat het gewoon een blije pup is. De pup is ook niet het probleem. Het probleem ben ik. Verstandelijk weet ik het wel maar mijn gevoel zegt iets anders.

De bench staat beneden. De eerste nachten sliep de hond goed maar ik niet. Ik lag alleen maar te luisteren.
Het gaat 's nachts erg goed. Hij wordt om 11 uur voor het laatst uitgelaten, poept en plast dan tot nu toe altijd.

Kan me voorstellen dat je nu even een steen in je maag heb je hebt nu eigenlijk 3 kinders in huis en een pup vergt nou eenmaal heel veel aandacht en geduld dat is niet in een weekje opgelost, zorg ervoor dat de hond genoeg eigenspeeltjes heeft bijv. een kong een flostouw een bijtring ga met hem/haar op puppycursus en zorg voor voldoende afleiding. en als hij/zij toch in handen voeten vingers bijt keihard auw zeggen en negeren ik heb mijn hond het commando Moven aangeleerd en die van mij wist het donders goed hoor wanneer zij te ver ging maar je hebt er straks als je consequent blijft een pracht hond aan. Ik heb dan wel geen kinderen en geen partner dus ik had alle tijd voor Kyra. Mijn broer en schoonzus hebben een hulphond in wording gehad (helaas is de hond niet geslaagd en bij een ander gezin) maar mijn broer en schoonzus hebben 4 kinderen 2 pubers en 2 kinderen onder de 10. Mijn broer is onderwijzer op een basisschool mijn schoonzus doktersassistente Partime en in het weekend. Dus een druk gezin en daar kwam Onno bij als pup zijnde. kids waren helemaal in de wolken mijn broer vond het
prachtig mijn schoonzus vond het in begin ook moeilijk die heeft heel lang tegen gehouden en gezegd ik wil GEEN hond want dan moet ik hem uitlaten ect ect ect. En wie ging er met de hond naar puppycursus jawel mijn schoonzus mijn mond viel open van verbazing wie ging er met de hond naar de dierenarts jawel mijn schoonzus en ze liet de hond zelfs uit. Nu de hond alweer een jaar weg is wil mijn schoonzus wel weer een hondje voor hun zelf en nou is mijn broer minder enthousiast en zegt komt wel. Wat ik hier mee wil zeggen is dat het goed komt je hebt de hond nog maar een week s'nachts gaat het goed je zoon zal er aan moeten wennen laat hem een paar keer de hond uitlaten zal je zien dat hij het ook leuk gaat vinden. Ik wens je enorm veel succes en vooral heel veel plezier met je nieuwe aanwinst. Geniet van de leuke dingen van en met je hond. Je pup is nu op ontdekkingsreis wat wel en niet mag maar hij leert het snel genoeg hoor. En als de kids bij opa en oma logeren komen ze ook altijd bij hun tante hoor niet voor mij maar voor Kyra en de Wii computer

1 laatste tip, luister niet teveel naar "de buurman die zn hond met 1 week zindelijk had"
mensen vergeten die tijd snel, hoeveel werk ze ermee hadden. en overdrijven nog wel eens

sommige pups met een week misschien, de meeste hebben er echter wel langer voor nodig..

En om half 7 halen we hem weer uit de bench. De bench blijft 's nachts droog (ik heb de helft van de bench een kussen met dekentje en speeltjes, de andere helft kranten). We laten hem dan meteen uit, dan plast en poept hij meteen weer (buiten). Dat gaat allemaal beter dan verwacht. Vooral overdag plast hij erg veel binnen. Of nou ja erg veel. Het is wellicht normaal? Hij drinkt ook wel heel veel lijkt het.