Pup in huis: steen in mijn maag

Mijn vader kocht onze blauwe keeshond Sheba Hij kwam thuis en zei: 'Ik heb iets gekocht bij Arnold (oude voetbalvriend)'. Mijn moeder liet het halve boerderij voorbij komen tot hij zei: 'Een hond'. Mijn moeder vond het verschrikkelijk. Ze had zich al over haar angst voor honden heen gezet toen we onze Maltezer kregen. Hoe dan ook. Na een paar weken zei ze: 'Henk, ik eruit of die hond!' waarop mijn vader zei: 'Nou, dan ga jij maar lekker' (I loooove my dad, haha!!).
De Maltezer deed erg zijn best om te laten merken dat hij de baas was en mijn moeder moest hem steeds corrigeren. Op een dag schreeuwde ze flink en de Maltezer stond haar natuurlijk aan te kijken met zo'n blik van: 'Ja... wat nou?'. Sheba was onder de hoekbank gekropen uit angst en ze moest de tafel aan de kant schuiven en hem er onderuit trekken. Hij was aan het trillen en mijn moeder voelde zich zo schuldig! Na een lange knuffelpartij is hij nooit meer uit de buurt geweest van mijn moeder en ze was dol op hem.
Kortom: een moeilijk begin voor haar maar wat een heerlijke hond was hij toch. Zijn foto hangt nog steeds aan de muur.

Maar wanneer hij in zijn 2-dagelijkse dolle 10 minuten zit, en hij dus erg gecorrigeerd moet worden maar zo door het dolle is waardoor dat niet lukt, ben ik wel een beetje bang. En dan is hij nu nog klein, hoe gaat dat dan als hij groot is?
Wellicht komt mijn hondenangst heel erg naar boven nu, bedenk ik me.

Ik denk dat deze 2 zaken de kern van je verhaal zijn.
Zolang een hond rustig en kalm is kun je het nog behappen en blijft je angst onder de oppervlakte. Maar is wel aanwezig.
Op het moment dat je hondje de dolle dwaze minuten en sommigen echt wel wat langer heeft komt de angst naar boven.

Weet dat deze dolle dwaze minuten, vaak een gevolg kan zijn van ontlading van de pup.
Het is een baby en er komt op een dag zoveel op je hondje af, dat de gekkigheid er uit moet, omdat het in het koppie gewoon teveel is.
Heeft niets met agressie te maken en is ook niet bepalend hoe je hondje op latere leeftijd zal zijn.

Leer van mij heel veel pupjes hebben hier "last" van en hebben gehad en zijn echt niet allemaal agressief en niet te hanteren hondjes geworden. Maar dat is je angst die spreekt, en daar ligt een groot probleem. Want angst is niet zomaar weg te beredeneren, hoe we ook ons best doen en jij zelf ook.

En net als bij kinderen kunnen honden doordraaien en ik weet zeker dat je situaties kunt bedenken waarin je kinderen ook doordraaide en even niet te hanteren waren. Alleen ben je en was je daar wellicht niet bang van.
Maar het zijn nu toch ook geen jonge criminelen. 

Wil je dit hondje en jezelf en familie een kans kunnen geven denk ik ook dat hulp van buiten af een goed idee kan zijn.
Om je het gedrag van je hondje uit te leggen en ook met jezelf met jouw angst te leren omgaan denk ik.

Maar dit moet wel helemaal vanuit jezelf komen en even zonder empathie voor het hondje en je gezin. Als je denkt dat dit echt niet lukt omdat blijkt dat de angst te diep zit, gaat het waarschijnlijk ook niet lukken en denk ik dat je er voor moet kiezen om het pupje hoe zeer dat ook doet bij de fokker terug te brengen.En eerst aan je angst voor honden te gaan werken onder begeleiding is mijn gevoel in deze.

Je weet zelf denk ik wel of dit gevoel oppervlakkig is of dat het diep geworteld zit.
Of dat er inderdaad een andere oorzaak kan zijn, waardoor jij jezelf in deze helemaal niet meer herkent. En de opsomming van oorzaken die Christel noemt zou ik meenemen.

Het blijft lastig om vanuit hier advies of tips te geven aan iemand die ik niet ken, maar ik vind het wel heel naar om iemand het zo moeilijk te zien hebben, van wat ik er uit lees.
Ook gaat me het lot van een pup ( dier) altijd erg nauw aan het hart en ben ik snel genegen, om die voorop te stellen.

Ik hoop dat je er snel uit kan komen wat te doen, want alleen al de stress van dit vraagstuk is genoeg om horendol te worden.

Hoi Marleen,

Je verhaal is erg herkenbaar, alhoewel andere gezindssituatie, herken ik er veel in, zit er eigenlijk midden in.
Was erg onzeker, zat niet goed in me vel, sliep niet at niet.
Opp een gegeven moment stond ik echt op een punt van terugbrengen.
Ik zat er helemaal doorheen, zelf de fokker gebeld.
Na veel steun van een goede vriendin en de mensen van dit forum, de knop omgedraaid.
Meer verplichte rust voor je hond dus ook voor jou, al na nog geen 2 dagen zag ik al verschil.
Doordat ik een besluit had genomen om er voor te gaan, en de onzekerheid los te laten, en ook je eigen gevoel betreft de opvoeding door te voeren, gebeurde er in mij ogen wat magisch.
Kreeg na bijna een maand een klik met mijn pup, luisterde veel beter,zocht zelf zijn rust meer op en kon hem voor het eerst aanhalen zonder bijten.
Dus als ik een advies mag geven, ik weet niet of dat op zijn plaats is,omdat het net gebeurd is,maar probeer zelf je rust te vinden.
Ik heb zelf gemerkt hoe zenuwachtiger ik was hoe onbehandelbaar Diego werd
Ik hoop dat je er wat aan hebt anders kan je eens lezen bij pup overprikkeld, en er misschien wat uit halen, wat ook herkenbaar is in jou situatie.

Hoop echt dat het goed komt met jullie.

Gr peet en diego

Ja het kan je echt enorm aanvliegen he, als je ineens zo'n klein hondje in huis hebt...Heel herkenbaar deze gevoelens hoor!!!  Een puppie is ook absoluut niet altijd even leuk...Als ik de puppie cursus van toen vergelijk met wat ik nu allemaal doe, vind ik het nu allemaal echt veel leuker. De puppiecursus, een vriendin met een goed getrainde hond en twee buren met schatten van honden hebben mij er wel doorheen gesleept op momenten dat ik even aan of erdoorheen zat...Ik heb zelfs een periode gehad dat ik bang was om hem te verpesten....Toen is een viendin met de hond en mij oppad geweest en gaf ze me aan dat ik het wel goed op de rails heb met Ozzie...was een verademing op dat moment en goed voor mijn zelfvertrouwen...Ach en nu heeft alles zich geneutraliseert (zie mijn profielverhaal) en gaat het verder meer vanzelf nu hij ouder is..9,5 maand ongeveer..

Ik zou ook kijken of je eerder kunt starten met de cursus of andere begeleiding kunt krijgen. Al is het maar om ook in het echt de bevestiging te krijgen dat je een hele normale pup in huis hebt.

Ik denk dat de angst die je hebt (als hij nu al bepaald gedrag vertoond hoe moet dat dan als ie groter en zwaarder is?) ook heel normaal is. Het feit dat je een angst voor honden had/hebt zal daar ook niet aan meehelpen.

Ik denk zelf wel dat het goed zal komen met de pup als er voldoende tijd en energie in gestoken word. Helemaal met de juiste begeleiding en hulp van een cursus. Met het gezin even om te tafel zitten lijkt mij een goed idee, zo hoef je het ook niet allemaal binnen te houden.

Ik hoop dat je er voor jezelf uit gaat komen en wat meer de rust kunt vinden in dit proces.

Denkelijk voor de pup is het beter,hem dan zo snel mogelijk terug tedoen naar de fokker,jammer voor je dochter (dit klinkt niet aardig van mij)maar voor de pup is het beter,om zo snel mogelijk,een blijvend huis te vinden,hoe langer hij bij jullie woont,hoe moeilijker het is voor de pup,en ik denk in belang van de pup,en marleen....als je zoveel klachten krijgt van een hond,huilbuien,niet slapen ect....dat zal dit echt niet zomaar weer verdwijnen,al je beslist de pup tehouden,er zal dan echt een knop bij je om moeten gaan,en zie dat eerlijk gezegd niet bij je gebeuren.Je heb puur de pup genomen voor je dochter,normaal gesproken,hoort heel je gezin achter zo,n belangrijke beslissing testaan,hierdoor worden vele dieren de dupe,omdat het zo leuk is voor de kinderen.....Hierbij moet ik wel zeggen,dat ik het knap vind,om er vooruit tekomen,en het hier durft neer tezetten,je vraag om advies....!
Is het mogelijk dat hij terug kan naar de fokker?
een goede fokker,neemt hem nog terug op zo,n jonge leeftijd,hoe ouder hij word,dan zal de fokker er ook niet echt blij mee zijn,zou zo snel mogelijk om de tafel gaan zitten met het gezin,en de knoop doorhakken!

Ik weet het niet, maar ik begrijp niets van deze reacties...

Ik herken het totaal niet. Pup was juist super genieten en niet overdreven veel werk. Ja, 2x per nacht eruit om te lopen omdat mijn partner zijn afspraak niet na kwam om ook 1x per nacht te lopen. Maar ik deed het met liefde en geduld.

De puberteit vond ik juist het moeilijkste, maar ik heb toen doorgezet en heb een voor mij perfecte hond. Ik zou haar nooit willen missen.

Afgaande op de reactie van ts, krijg ik het gevoel dat het hondje voor een kind is gekocht. Moeders ziet het niet zitten en zag het vooraf eigenlijk ook niet zitten. Moeders is ook bang voor honden. Hoe moet dat als de hond straks geen pup meer is en dochter lief erop uit gekeken is?
Daar komt nog bij dat de pup dit alles ook aanvoelt.. De puppytijd is het aller belangrijkste voor de hond..

Ik hoop dat er besloten gaat worden voor de hond en niet voor een kind... het kind komt er wel overheen, de hond moet het zn leven lang mee dragen...

Roosje ,ik begrijp de reacties wel.En ook Marleen vind de pup op zich erg lief ,maar het is niet wat ze voor ogen had. Haar gezin is veranderd.Dat ligt niet aan de pup dat zit bij haar zelf.En als ze zich daar niet overheen kan zetten dan is het inderdaad beter de pup terug te doen naar de fokker zodat die er een ander baasje voor kan zoeken, de pup is nog jong en verdiend beter. Maar......ook ik vond de puppy tijd geen succes.ik heb daar meerdere keren over geschreven dus dat ga ik nu niet herhalen maar ik vond het een zeer moeilijke periode.Zou mijn hond voor niets en niemand willen ruilen,maar de puppytijd sla ik graag over.

Maar heb jij je pup gekocht voor je dochter of voor jezelf?
.

Voor ons zelf Roosje maar dat heeft Marleen ook gedaan.Ze hebben als gezin besloten voor een hondje te gaan.

Marleen geeft aan dat ze het eerst niet wilde en toen in een opwelling toch een hondje heeft gekocht voor haar dochter, want die wilde het zo graag.. Dat is een hele andere insteek en dat soort honden eindigen vroeg of laat in het asiel. Ook wel eens impulsaankopen genoemd.. Je koopt in een opwelling en krijgt achteraf spijt (of niet, maar in dit geval dus wel).

Mijn herder was ook voor een kind gekocht. Toen hij pup af was, mocht hij weg kwijnen in een tuintje. Ik heb hem op de leeftijd van 7 jaar in huis gehaald. Hij was zwaar verwaarloosd en ziek. Hij had flinke gedragsproblemen ontwikkeld doordat men hem simpelweg vergeten was..

Nee, ik adviseer voor het hondje te kiezen: laat hem een ander baasje krijgen die er wel voor de volle 200% voor gaat zodat hij een gelukkig leven tegenmoet gaat. Je dochter zal 2 weken boos op je zijn, dan neem je haar mee naar de bioscoop en de MC Donalds, is je dochter evengoed blij  Kinderen gaan snel door met hun leven, honden niet.

Roosje ,lees het openingstopic nog maar eens door ,er staat echt niet dat er een pup in een opwelling is gekocht maar dat er overleg met het gezin is geweest.maar inmiddels weet ik al dat jij erg veel zout overal oplegt dus waarom verwonderd dit mij dan niet.Dus dit hondje eindigt ook niet in het asiel ,dan gaat het terug naar de fokker.

Daar komt bij dat je niet drie mensen en een pup de dupe kan laten worden omdat Marleen het even niet ziet zitten,eerst met het gezin een oplossing bedenken, is die er niet en blijft Marleen met spijt zitten dan kan de pup ,hoe jammer ook terug naar de fokker.

Sluit me volledig bij Helene aan Roosje. We kennen Ts niet en haar situatie en de zaken beter nuanceren is denk ik ook hier weer gewoon gewenst.
Bovendien komt haar verhaal helemaal niet op mij over om op de manier te reageren zoals jij nu doet.

Pfff ik heb  het gelezen en ik leg nergens zout op. Ik zeg ook niet dat deze hond in het asiel komt. Ik zeg mijn ervaring en hoe ik er over denk. We leven in een land met vrijheid van meningsuiting en ook op dit forum mag je je mening geven.

Mss moet jij alle reacties van TS lezen?

Ik weet nog toen ik Merry kocht.
Heel mijn leven een hond gewild, eindelijk was ik uit huis, en de hond kwam.
En wat bleek? Het was toch niet zo spannend en spectaculair als ik had verwacht. Had mij helemaal ingelezen.. Behalve bij het stuk over de onzindelijkheid, en het plassen midden in de nacht. Om nog maar te zwijgen van het eeuwige gedoe als ze aan de riem mee moest lopen. 

Pas na een maand begon ik aan Merry te wennen en begon ik echt van haar te houden en aan haar gewend te raken. Mooiste wat mij ooit is overkomen, ondanks die eerste enge, nieuwe maand...

Misschien is het voor jou ook gewoon even wennen. Hij is er nog maar net..

Ben benieuwd naar je beslissing Marleen. Wat het ook is, het is de goede.

Wilde duidelijk geen hond, hond is duidelijk voor dochter gekocht omdat die het zo graag wilde en TS op een onbewaakt moment toch zichzelf liet overhalen.

Dit is een van de redenen waarom Marleen eerst nooit een hond wilde en er nu mee 'in haar maag' zit.

Ik heb alle begrip voor Marleen..., en ik vind het ook alleen maar geweldig dat ze eerlijk is en haar bedenkingen deelt.

Wij hebben bewust nooit een pup in huis gehaald, omdat ik dat niet wilde..., maar ook met een oudere hond heb je een gewenningsperiode nodig..., een band moet groeien en als alles niet gaat zoals je gehoopt of verwacht had, dan kan dat soms de druppel zijn die de emmer doet overlopen.

Het is echt niet raar dat mensen soms dingen anders ervaren als jij of ik..., dat de hond dan maar weg moet..., ik denk het niet, maar een goed gesprek met de hele familie en zoeken naar oplossingen is zeker nodig.

En wordt het soms even teveel..., vingers in je oren, ogen dicht en een liedje neuriën..., dat wilde bij mij nog wel eens helpen in de babytijd van mijn zoon 

Heel veel sterkte en wijsheid gewenst !!

Ik ben ook blij dat ts eerlijk is en probeer haar ook niet af te kraken,Maar te helpen. Je moet wel heel sterk zijn om 16 jaar lang wel de lasten en niet de lusten te kunnen dragen zonder dat de pup er wat van merkt.

Eerlijk gezegd, Roosje, vind ik je nu toch ook wel erg kort door de bocht. 
Ieder mens reageert anders op veranderingen in z'n leven, zélfs als je ergens heel erg lang naar hebt uitgekeken. 
Niet iedereen zit meteen op een roze wolk, en net omdat dat wordt verwacht en je het toch niet voelt, kan dat erg verwarrend zijn. Het is heel moeilijk om een overwogen beslissing te moeten nemen op een moment dat je emotioneel op je tandvlees zit. TS is dan ook nog es moeder, en moet bij haar beslissing rekening houden met de gevoelens van haar kinderen. Zoals jij het stelt: kind es naar de bioscoop en MacDonald en het is de pup alweer vergeten... euh... niet elk kind stapt zo luchtig door het leven dat het met een film en een hamburger z'n gevoelens kan opzij zetten, hoor! Ook bij een kind kan de liefde voor z'n huisdier erg diep zitten, daar mag je niet nonchalant mee omspringen, vind ik. 
Dus vind ik het net bewonderenswaardig van TS om, nu ze het zelf zo zwaar heeft, toch aan de andere gezinsleden te blijven denken en hier samen proberen uit te komen. Respect.

Ik had wel een hoop tegen reacties verwacht omdat ik wel er doorheen kijk.

Een kind komt er echt wel overheen, maar hoe langer het duurt hoe moeilijker het word. Met een kind kan je praten en het uitleggen. Met een hond kun je niet praten en het niet uitleggen. Voor de hond zal het lastiger zijn en hoe langer het duurt, hoe lastiger het word.

Angsten die er van kinds af aan bij een volwassene in zitten haal je niet zomaar weg. Plus dat die angsten nu de opvoeding van de pup in de weg zitten. Ts durft immers een pup niet te corrigeren. Wat als het een jagende puber is?

Dan ook nog de angstige zoon..

Ik zie echt niet in hoe dit allemaal op tijd goed moet komen.

Ik heb je topic min of meer helemaal door gelezen
Het probleem zit hem in jouw gevoel, en hier kunnen wij niet veel aan helpen. Zoals gezegd helpt tijd en geduld bij velen, maar misschien is dit niet bij jouw.
Ik raar je aan eens met je huisarts of een andere vertrouwde persoon hier een goed gesprek over te hebben, wij in een forum kunnen wel vanalles zeggen, maar kennen jou niet persoonlijk. Het is niet iets om over te schamen dat je er af en toe eens doorzit, de nieuwe pup was gewoon de stressor die de pot deed overlopen. Huisartsen zijn buiten de medische dingen ook hiermee vertrouwd

Mijn moeder was als de dood voor honden en zij was ook angstig dat ze als Dobber groter zou worden, bang voor haar werd. Dit is nooit gebeurd. Toen Dobber een half jaar werd kreeg mijn broer een volwassen, Mechelse Herder reu en vanaf het begin heeft ze er nooit problemen mee gehad en is ze er nooit bang van geweest.

Die dolle tien minuten kan komen omdat je pup zoveel energie heeft dat 'ie het er gewoon uit moet rennen en spelen. Het kan ook zijn dat je pup overprikkeld is, maar ik zou me daar niet te veel op vast pinnen. Er wordt op HP nogal vaak met die term gegooid maar jij weet zelf het beste wat jullie rooster is. Als de pup regelmatig rust krijgt en slaapt met perioden van lekker spelen en wandelen is er niks aan het handje.

Als je pup weer zo druk is, laat hem dan eerst even uitrennen in de tuin of zo. Je kunt bijvoorbeeld een handjevol brokjes in de tuin strooien of een paar hoopjes vlees. Je pup zal lekker gaan snuffelen en op die manier een stukje energie eruit rennen. Plus dat snuffelen heel intensief is voor de hersens. Hij zal dan ook snel rustiger worden denk ik. Als hij rustig is kun je eventueel je pup bij je roepen (het gaat dus op jouw initiatief, als hij naar jou toe komt om te spelen kun je er beter niet op reageren want anders leert hij dat aandacht vanuit zijn initiatief komt en dat is niet altijd wenselijk) en op je rug met hem spelen. Je kunt bijvoorbeeld met je handen zijn bekje voorzichtig vast pakken, of een pootje oid. Omdat jij je laag opstelt nodig je de pup ook uit om te gaan spelen. Houd echter wel de regie in handen. Te druk gedrag heb je geen zin in en ga je gewoon weer staan en verder met waar je mee bezig was. Blijft hij doorgaan dan kun je ook stil blijven staan en niet op de pup reageren. En als je pup tijdens het spelen te hard hapt dan is het spel ook afgelopen.

Houd ook in gedachten dat je pup zal willen weten wat zijn plekje is in jullie gezin (de roedel, in zijn ogen). Het is aan jullie om duidelijk te maken dat hij onderaan staat en dat jullie alles bepalen. Juist nu hij nog zo jong is en gaat uitdagen om zijn plekje te vinden, is het belangrijk om duidelijk te zijn tegen hem qua regels. Niet omdat jullie pup dominant is of hoger op wil komen maar gewoon omdat hij graag duidelijkheid wil van jullie wat zijn plekje is.

Succes! Het komt vast goed.

Roosje ,

door het verhaal heen kijken doe ik ook,jij kijkt alleen naar de pup en dat het beter is dat hij nu herplaatst wordt via de fokker,maar er zijn nog vier mensen in dit gebeuren,twee die heel erg blij zijn één die een beetje bang is van het gebijt,en de vrouw des huizes die er even doorheen zit.Wat de reden dan ook mag zijn. Of een kind er zomaar overheen komt als hij /zij een nieuwe vriend denkt te hebben die weer weg moet, ik denk het niet,een vader die de pup geweldig vind,zijn dat dan geen zaken waar je als ouder aan gaat denken,Daarom is het ook zo moeilijk Roosje, voor wie moet je nu gaan, de pup komt op dit moment echt niets te kort,er zijn mensen in het gezin die hem geweldig vinden,nu de rest nog.Daar wil ik het bij laten want het is aan het gezin van Marleen om hierover een beslissing te nemen.En dat is al moeilijk genoeg zonder onze meningen,zo verdwijnt die steen nooit.

Marleen, natuurlijk is het helemaal jouw beslissing maar ik herken het als geen ander! Het kostte mijn vriend en mij maanden om te wennen aan het leven met zo een lieve raddraaier. Ik verloor 5kg, at slecht en sliep weinig. Onze pup sliep op een gegeven moment netjes door maar ik lag nog steeds met 1 oog open in bed. Zo van 'hoor ik hem nou?' Hij zal toch niet uit zijn bench komen? Enz enz. Enige tips die ik nu kan geven zijn :

Spreek een termijn met jezelf af. Iets als: ik ga er nog een maand voor, lukt het niet dan zoeken we een nieuw huisje voor de pup. Dit kan al een last van je schouders zijn, en wie weet ga je het heel anders beleven.

Ten tweede - pak het minder pittig aan. Vast heel lastig voor een perfectionist maar als je pup zijn tweede overprikkeling te pakken heeft, zet hem maar gewoon even in de bench. Wellicht kan ook iemand eens een weekende op de pup passen (weet niet waar je vandaan komt maar er is vast wel een adresje in de buurt), zodat je even tot rust kan komen.

Succes met je besluit, maar reken maar dat het makkelijker wordt!

Ik begrijp je volkomen, voelde me aan het begin exact hetzelfde. Probeer naar de positieve dingen te kijken. Hoe schattig hij eruit ziet hoe leuk die speelt met zn speeltjes, hoe je dochter opbloeit.

Ik werd aan het begin helemaal gek van het feit dat hij niet begreep wat ik bedoelde. Het is echt nog een baby die nog moeilijk te corrigeren is. Dat plassen ook inderdaad.. Wij wonen in een flat dus het duurde echt wel een behoorlijke poos. Na een paar weken ga je er aan wennen en gaat hij bij het gezin horen.
Als het plassen nu echt nog niet lukt zet dan bij de achterdeur een groot dienblad met kattegrind, zand of kranten neer en laat hem dat eerst begrijpen. De stap is dan minder groot naar buiten. Als hij dat snapt haal je hem weg en dan gaat hij waarschijnlijk bij de achterdeur staan als hij moet plassen.

Nu een jaar later wil ik mijn kleine (soms zo vervelende) schatje echt nooooit meer kwijt. Onvoorwaardelijke liefde.

Een pup is trouwens wel goed voor de lijn haha

Heel veel succes en probeer er van te genieten, ik vind het nog steeds zo stom achteraf dat ik er niet van genoten heb! Probeer het in ieder geval!

Ja, ik vind dat in elke situatie de hond voorop komt (of eigenlijk elk dier). De hond kan namelijk niet praten en dus niet altijd voor zichzelf opkomen. In veel situaties word de hond veel te snel vergeten.
Stel: dochter lief vind het leuk om aan de hond zijn oren te trekken, maar de hond vind het niets aan. Laat je dan ook dochter lief aan de oren trekken omdat zij het wel leuk vind? Natuurlijk niet! Want de hond vind het niet leuk..
Een gezin waar de hond eigenlijk niet welkom is en door angsten niet opgevoed kan worden, gaat het echt niet naar zijn zin krijgen.. En een niet opgevoede labrador retriever in de pubertijd.. Dan is de puppytijd er echt niets bij..
Retriever = jachthond. De labrador is een jager. Dat is wel een extra puntje om rekening mee te houden.

Overigens kijk je niet door het verhaal heen, aangezien je me eerst nog verweet dat ik niet gelezen zou hebben

.ik kan niet voor een ander spreken, maar zou het niet kunnen dat ze het werk van een puppy onder schat hebben, of er zelfs helemaal niet over nagedacht hebben hoe bewerkelijk het is?? Jij vond het niet veel werk, ik zelf vond het super leuk zo bezig te zijn, alleen het kost wel veel tijd en aandacht. Als je dit niet weet kan ik me haar reactie voorstellen, samen met slaap tekort en haar onzekerheid het ene mens kan beter tegen gebroken nachten dan andere.

Ze zegt zelf het van te voren niet te willen, het nu niet te willen en bang te zijn voor de pup.. Zie de quotes.

Hoi Marleen, schaam je als je blieft niet! Het is ook zwaar zo een kleintje in huis! En als moeder van 2 kids, met een huishouden en weet niet of je werkt? Ik heb ook 2 kids, waarvan een puber zoon van 15 en dochter van 12 en een man met een drukke baan. We hebben altijd veel dieren gehad en alles kwam op mij neer. Ik vond dat geen probleem, heb er als niet werkende ook voldoende tijd voor. Maar alles bij elkaar is het gewoon zwaar! Even naar de stomerij, even boodschappen doen, even de was, even stofzuigen even dit, even dat en dan een kleine pup erbij. Heb je wel voldoende tijd voor je zelf? Ik weet dat ik eigenlijk altijd met mijn gezin en dieren bezig ben, 7 dagen in de week! Heb eigenlijk nauwelijks tijd voor mezelf! Mijn hond is nu 15 maanden en veeeeeeeeel makkelijker dan de puppy tijd en is nu echt mijn maatje! Heerlijk elke ochtend een flinke wandeling, is zo lekker. Samen er op uit, niets aan mijn hoofd. Ik denk dat je je zelf de tijd moet geven, zou wel op cursus gaan, os gezellig en heel leerzaam! 
Oh ja, kleine tip voor je zoon voor het bijten, pups hebben veel bijt behoefte, ook door de tandjes die gaan wisselen. Zorg dat je een hoop bijt speeltjes hebt liggen en als je pup gaat bijten, gelijk een bijtspeeltje pakken en daar in laten bijten. Handig is een lang speeltje zodat er geen kans is dat je pup per ongeluk in een hand bijt. Als dit wel gebeurd, in een hand, auw roepen en even weg lopen. Zo leert je pip gelijk dat bijten in een hand niet fijn is! Succes!