Onze hond uit buitenland en haar slechte nederlandse baasjes.

Een week geleden hebben wij een hond geadopteerd. Ik had wel het idee dat we wisten wat we deden, mijn vriend en ik zijn wel honden liefhebbers en ook eerder honden gehad. Een daarvan was een asiel hond ooit eens, ze had wel een baasje voordat ze in het asiel kwam en toen werd ze door mijn vriend geadopteerd.

Nu hebben wij een kruising van 2 jaar. Dit is een hondje uit het buitenland, ze heeft bijna 1 jaar in een asiel moeten verblijven en voor die tijd was ze een straathond, een zwerfhondje dus. Ze is bang van alles en iedereen, heeft veel megemaakt (heeft 1 oog, wat er met haar 2de oog is gebeurd is niet duidelijk, wel leeg is die). Een weekje samen heeft ons al behoorlijk kapot gemaakt.

Ze wil er weinig van ons weten, negeert ons, loopt wel weg. Buiten valt er niet te wandelen. Ze is gewoon zeer en zeer angstig. Ook het feit dat ze minder ziet maakt haar banger, lijkt het. Gisteren was ze buiten met mijn vriend een stukje wandelen, ze schrok van een labrador, ontsnapte uit haar riem en rende weg. Dit eindigde als een avontuur op A12 met politie, 8 km file, afgesloten rijstroken en ruim 2 uur hond vangen met 12 agenten, dierenambulance etc. Ik meen het. Mijn vriend is er kapot van (stress,  schuld, verdriet etc). Het hondje ook, vandaag loopt ze mank (heeft ook net als mijn vriend overal spierpijn, de DA heeft haar onderzocht, haar loopzooltjes zijn kapot van al dat rennen op de snelweg). Gelukkig leeft ze nog, werd ze niet afgeschoten wat ook kon.

We zijn er wel moe van. Heel eerlijk, al ben ik een slecht baasje, maar ik zeg het zoals het is, wij zijn volgens mij geen geschikt gezin voor haar. We zijn gewone mensen met wat hondenervaring, zij heeft volgens mij eerder een psychiater nodig voor 6-9 mnd minimaal. Arme hond.

Ja, ik weet dat het maar 1 week is, ik weet dat ze haar bagage heeft, dat het niet haar schuld is, ik neem haar ook niet kwalijk. Ze heeft veel meegemaakt. Toch na deze stresvolle dagen heb ik eerlijk gezegd maar 1 wens  en dat is: dat mijn leven weer een beetje normal was.

Pff. Nu mogen jullie zeggen dat wij beter moesten nadenken etc etc etc.

Ik vind dat degene die je die hond heeft meegegeven een heel groot deel van de "schuld" draagt. Krijgen jullie er hulp bij?

Kan dat het helemaal mis is...
Zorg dat jezelf wat rust neemt nu!
First things first

Je hebt de hond geadopteerd uit liefde

Het is een herplaatser, met een hele hoop bagage. haar gedrag lijkt me na een week niet 'abnormaal' eigenlijk.

Wat je kan doen om het voor jullie wat minder te maken is: wil de hond niet wandelen, wel ga er dan niet mee wandelen, wil de hond je negeren, wel laat de hond je dan negeren etc... Dan kan je stap na stap je hond beginnen socialiseren, net zoals je bij een pup zou doen, maar nog wat trager.

Het klinkt vreed, maar de hond is niets gewoon. Wat voor jou een normaal hondenleven is, is volledig onbekend. beeld je in dat je op straat wandeld en dat je niets kent: riem, mensen, geuren, geluiden...

Ik kan niet anders dan Lien bijtreden.

Jullie hoeven niet in een paar weken een superhond van je opvanghond te maken.

Probeer blij te zijn met elk stapje.. Forceer niets en bespaar jezelf en je hond alle frustraties die je maar kunt.

Jullie hebben al honden gehad. Heb geduld. Prijs en beloon je hondje met een streeltje, een welgemeend lief of bemoedigend woord... Laat voelen dat ze er mag zijn en dat ze goed is zoals ze is. Ik ben zeker dat je ongemerkt zoveel verbetering zult krijgen dat je er achteraf versteld van staat als je het er terug over hebt vanwaar jullie gekomen zijn

Goede moed en verwen je hond én jezelf een beetje

Ik ga met mijn voorgangsters mee, zie ook mijn reaktie in het andere topic.
Ik snap dat jullie even helemaal van slag zijn door wat er gebeurd is, het is ook nogal niet wat, en dat dit allemaal verwerkt moet worden. Voor nu zou ik zeggen dat iedereen eerst maar eens tot rust moet komen.

Lien heeft het mooi verwoord, je MOET in het tempo van de hond gaan, er is geen andere weg met een hond als die van jullie, laat haar bijkomen door haar veel rust te geven en geef jezelf en haar ook tijd om elkaar in alle rust met elkaar kennis te maken, je hebt alle tijd van de wereld.

Wij zijn allemaal maar gewoon mensen hoor, en we proberen elkaar hier te steunen, dus kom eerst even bij en schrijf dan gewoon van je af hier,  en vraag om tips en ervaringen, je zult versteld staan van de verhalen'
En top dat jullie die hond een kans geven.

Inderdaad, goeie reacties hierboven. Gun jezelf rust. Ga zelf ook wat leuke dingen doen zonder de hond. 
Gun de hond ook rust, en verwacht niets. Deze hond gaat zich op een weekje niet meteen aan mensen binden, maar dat wil niet zeggen dat ze dat nooit zal doen. De hond is zeer angstig, geef haar dan ook niet te veel prikkels op zo'n korte tijd. Momenteel moet er niks. Laat haar wat ronddrentelen in huis, in de tuin. Laat haar rustig wennen aan jullie, de leefruimtes, jullie levensritme. Gun haar de tijd om jullie te vertrouwen. Als jullie allemaal terug jullie eigen ruimte en rust krijgen, komt het vast goed. 
Focus je op de dingen die wel goed gaan: zindelijkheid, doorslapen 's nachts, gezond zijn, goed eten, niet blaffen,...

mooi gedicht....


Poem I Adopted your Dog today


I adopted your dog today
The one you left at the pound
The one you had for ten years
and no longer wanted around

I adopted your dog today
Did you know he lost weight?
Did you know he is scared and depressed?
And seems to have lost all faith

I adopted your dog today
He had fleas and a little cold
Guess you don’t care what shape he’s in
You abadoned him I’m told

I adopted your dog today
Were you having a baby or moving away?
Did you suddenly develop allergies?
Or was there no reason he couldn’t stay?

I adopted your dog today
He doesn’t play or eat much
I quess he’s very sad inside and
it’ll take time for him to trust

I adopted your dog today
and here he is going to stay
He found his forever home
and a warm bed in wich to lay

I adopted your dog today
and shall give him all he will need
Patience, love and security
so he can forget your selfish deed.

Top dat je een topic hebt gemaakt.  
Ik heb al gereageerd in het andere topic en zoals gezegd herken ik veel. Alhoewel een afsluiting van de A12 wel erg uniek is.....

De bovenstaande tips zijn top. Neem je rust, geef je hond rust en verwacht en verlang niets.... Voel jezelf geen slechte baas. Zoals ik al gezegd heb, de eerste maanden heb ik ook tranen met tuiten gehuild, was doodmoe en onzeker of ik het wel goed deed. Als ik foto's uit die tijd zie ben ik precies mijn moeder alleen is zij 26 jaar ouder........

Laat haar inderdaad met rust, til haar niet op, loop niet naar haar toe, maak geen direct oogcontact. Laat het even vanuit haar komen. Geef nog niet op. Ze is er nog maar zo kort maar ik weet wat je doormaakt. Het zuigt je leeg maar als ik er op terug kijk zou ik het zo weer doen. Als ik die gelukkige kop van Denzel zie, die blij en dankbaar is met de kleinste dingen, daar heb ik alles voor over en was het alles dubbel en dwars waard.

Ik stuur je ook even een PB.

Beste mensen, bedankt voor jullie reacties. Wie interesse heeft, mag googelen, onze hond heeft zelfs de telegraaf gehaald met haar snelweg avonturen. De foto's staan er ook bij. Ah ja.

 Ik heb geen idee hoe en waar ik rust moet halen. Ik werk fulltime. Mijn vriend heeft een week vakantie genomen voor het beestje, ik ook een antal vrije dagen. Onze vorige hond  ging tussen de middag naar  mijn schoonouders die een paar straten verderop wonen. Wij waren van plan om dit hondje ook op termijn naar de schoonouders te kunnen brengen, maar nu is er geen sprake van. Ik kan het deze mensen niet aandoen. Ze is gewoon zo ontzettend moelijk.

Ik heb wel een advies nodig, weet iemand hoe je haar een beetje zindelijk kan krijgen? In het asiel zat ze in een hok en  werd ze nauwelijks uitgelaten behalve dan af en toe door de vrijwilligers die er wel eens langs kwamen. Ze doet alles in huis. Ik heb geen idee hoe je dit moet aanpaken.

Mijn lieve woorden kunnen haar worst wezen
Straffen vind ik geen goed plan gezien dat ze al zo bang is en wij hebben nog geen band met haar
Uitlaten? Ze is zo gestressed buiten dat het niet in haar opkomt om daar te plassen. Het liefst doet ze alles thuis, wel in dezelfde kamer op min of meer hetzelfde plekje
Belonen met lekkers werkt ook niet zo goed, ze is geen grote eter voorlopig. Als ze een tikkeltje uit balans is (en dat heeft ze buiten continu) weigert ze zelfs de lekkerste hapjes. Ze krijgt dan blijkbaar gewoon niets door haar keel.
Alle tips zijn welkom.

Straffen is nooit een goed plan ook niet als je wel een band met haar hebt maar dat is mijn mening....'
Wat betreft zindelijkheid, begin zoals met een puppy. Hier in de enceclopedie staan veel tips, ook over opvoeding. Een week vrij is een beetje aan de korte kant. Hoe ga je dat nu oplossen als ze niet naar je ouders kan?

Ook hebben we vreemde dingen die ik voorlopig niet kan verklaren:

1. Ze is bang buiten en gestressed toch doet ze spoken door het huis 's nachts en krabbelt ze tegen de deur naae de tuin, alsof ze weg wil. Volgens mij is ze 's nachts eenzaam. Maar buiten is ze juist heel bang.

2. Ze komt uit een asiel waar ze met meerdere honden zat toch is ze nu extreem bang van honden. Een vrolijke labrador en ze is al op a12.

Ik denk dat ze achteraf beter af was op een boerderij en het liefts met 1, maar beter 2 rusitge en normale honden erbij. Volgens mij heeft ze echt een roedel nodig van normale stabiele honden.

Dus tot nu toe:

zindelijkheid - nee
doorslapenn 's nachts - nee
gezond zijn - geen idee. Nou ja, 1 oog en nu loopt ze mank
goed eten - nee

Beste mensen, bedankt voor het lezen/luisteren, ik weet niet waar ik anders heen moet met dit verhaal. Droevig lopen mijn vriend en ik door het huis. Ik wil hem ook niet opfokken, hij volt zich al zo schuldig over de avonturen op de snelweg. En eerlijk gezegd denken wij allebei: waarom hebben wij haar genomen? Alleen wij vertellen dit niet graag aan  elkaar.

Is er via de stichting waar jullie haar hebben geadopteerd geen begeleiding?

Vaak hebben die ook vrijwilligers in dienst die hierin kunnen begeleiden, wat zeggen die er van?

Werken zowel je vriend als jij Full Time? 
Zo ja, dan had de stichting hier rekening mee moeten houden, zeker bij een hond die zoveel begeleiding nodig heeft vanwege angsten. Hierin kunnen jullie geen shuld treffen, de stichting had hier voorwerk in moeten verichten.  Veel stichtingen plaatsen zelfs geen honden bij mensen die fulltime werken. Juist omdat de begeleiding in het begin enorm belangrijk is en dit kost erg veel tijd en geduld.

Ik zou zeker contact met de stichting opnemen als dit nog niet is gedaan, misschien hebben die ook een deskundige die advies kan geven en de situatie kan komen bekijken.  Andere mogelijkheid is om een gedragsdeskundige in te schakelen die jullie hierin kan begeleiden.

Een week is nog erg kort, er is zeker hoop maar dat kost wel tijd en geduld, als jullie hierin twijfels hebben zou ik dat zeker aangeven bij de stichting... 

Een onzekerheid is erg normaal hoor , maar twijfel zeker niet aan jullie zelf, dit is echt niet nodig, het is gewoon een hele zware periode, zowel voor de hond als voor jullie zelf.

Er zijn meer mensen met een extreem angstige hond en die bloggen erover. http://fearfuldogs.com/

Heb ik even een belangrijke vraag: willen jullie je er nog voor inzetten of denk je dat het niet gaat lukken? Ik lees een beetje dat jullie haar het liefste terug willen geven aan de stichting of heb ik het mis?
Wat betreft 's nachts, laat haar niet alleen. Slaap bij haar of neem haar voorlopig mee naar boven.

Ja dit vergt veel geduld en consequentie, je kan er gerust een jaar voor uit trekken voordat de relatie tussen jullie en de hond beter gaat worden. Belangrijk is dat jullie de hond gaan behandelen zodat hij weet dat jullie hem begrijpen. Probeer geen dingen te forceren zoals de hond te aaien, wacht rustig tot de hond bij jullie komt als hij geroepen word, beloon de hond ook niet zomaar voor schijnbaar goed gedrag, de hond heeft daar niets mee en jij weet niet welke motivaties je beloond. Verwacht dus niets van de hond laat hem gewoon eerst met rust, doe je eigen dingen en laat de hond ook gewoon zijn ding doen dat scheelt al behoorlijk wat stress.

Koop een halfcheck als halsband, deze stel je af dat wanneer de ketting strak staat de halsband zo strak zit dat er nog twee vingers tussen kunnen. Op die manier kan de hond nooit meer ontsnappen uit zijn halsband. Koop ook een goeie leren riem want die bijt de hond iets minder snel door. En verwacht ook niets met wandelen, loop gewoon waarheen jij wil en schenk geen aandacht aan de hond, niet met hem praten, aankijken en niet corrigeren dus trekken aan de riem omdat hij trekt. Probeer dus geen gedrag af te dwingen wat jullie graag willen zien.

Het zal pittig worden om een relatie te krijgen met zo'n hond maar met veel geduld bereik je veel, heel veel succes. En je mag gerust een pb sturen voor meer info.

Wendy, bedankt, ik ga wel even kijken bij dat linkje. Ik had hiervoor een cocker (vanaf 9 week, bijna 10 jaar bij ons gewoond en aan kanker overleden in mijn armen - ingeslapen), die was ook een bangerd, maar vergeleken met dit meisje was ze een super held. En ik dacht dus dat ik wat over de bange honden wist. Niet dus.

Greetje, Ik weet het echt niet. Ik ben voor honden, dit was ook geen impuls beslissing, soms denk ik: god, als dit maar stopt het liefst vandaag nog. Soms kijk ik naar haar en denk ik: wie heeft jou nog verder nodig? Een oog, beschadigd als wat, niet zindelijk, een probleem op 4 pootjes. En dan, terug naar haar asiel kan ze niet, het is ver weg. En het is ook niet eerlijk tegen haar. Ze is door de mensen zo geworden, ik wil haar ook niet dumpen. Haar leven is: 8 mnd op straat, 1 jaar in een super slecht asiel, dan een week bij de vrijwilligers in huis dan vliegen, nu een week bij ons (vreemde mensen) en dan weer naar het asiel in NL? Dan blijft ze daar ook waarschijnlijk, ze is moelijk te plaatsen zoals ze nu is. Ik voel me ook verantwoordelijk voor haar. Ik kan haar niet in huis halen en dan zo maar weg doen.het is heel dubbel.

Nantastic, haar stichting bedoelt het goed, maar het is ook nieuw, uit prive initiatief ontstaan. Werkelijk zijn het ook maar een paar mensen met liefde voor de dieren. Het is geen organisatie met veel begeleiding op dit moment.

Deze hond had echt niet zomaar aan jullie meegegeven mogen worden. Is een slecht screeningsbeleid of laksheid om zo snel mogelijk op de gok een hond geplaatst te krijgen. Heb net even gegoogled, aangezien ik het ook al op het nieuws had gehoord. Ik kom nog wel eens op de A12. Dit was dus jouw hond.
Heel simpel. Of je gaat met deze hond door en begint vanaf de basis en past je geheel aan deze hond aan en niet andersom. Of je brengt de hond terug en de betreffende stichting zal dan moeten zorgen voor een groot stuk socialisatie, voordat het weer naar een definitief adres gedaan wordt. Dit kan echt niet, is naar mijn mening onverantwoord als je daar zelf niet op bent voorbereid. Ze hadden op zijn minst een gedragskundige in kunnen schakelen voor jullie.

Dat vind ik wel jammer: dat 'dierenliefde' vaak eigenlijk 'dierenmedelijden' is. Echter, met medelijden is een hond niet geholpen. Deze hond heeft net mensen nodig die stabiel, rustig, eindeloos geduldig en vriendelijk zijn, niet mensen die hem 'zielig' vinden. De stichting had deze hond nooit bij jullie mogen plaatsen, hoe welgemeend jullie intenties ook waren. 
Voor jezelf moet je nu echt uitmaken: Ben jij de persoon die hier voluit voor wil gaan, z'n tijd en energie aan dit dier wil geven omdat je gelooft dat je hem een ander en beter leven kan geven, ook al is het zwaar en heb je nu een dip? Of hou je de hond eigenlijk gewoon bij je uit schuldgevoel en omdat je medelijden hebt, maar loop je in werkelijkheid de muren op van frustratie en wil je er eigenlijk vanaf?
Ik denk dat je vriend en jijzelf daar een heel eerlijk en open gesprek in moeten hebben.
Als je besluit vol te houden, weet ik wel zeker dat het hele forum je met raad en daad zal bijstaan, hoor!

Dank voor je eerlijke antwoord. Ik zal er geen doekjes omwinden, als jullie besluiten door te gaan gaat dit zeker niet makkelijk worden. Daarom moeten jullie er wel voor de volle 100% samen achter staan. Je moet dit samen willen anders komt het tussen jullie in te staan. Zoals ik al eerder zei, bij Denzel heeft het zeker een jaar geduurd en het was zwaar. Het ging met ministapjes vooruit en dan weer een dag met reuze stappen achteruit......maar ik heb me erin vast gebeten. Vergeet ook niet dat ze waarschijnlijk altijd een hond blijft waar je rekening mee moet houden. 
Heeft de stichting geen gastgezinnen in Nederland ? Ik heb een contract moeten tekenen dat ik Denzel nooit naar een asiel mocht doen maar dat hij dan teug gaat naar de stichting. Ook zijn ze bij mij op huis bezoek geweest en ik betwijfel of ik Denzel wel had mogen adopteren als wij fulltime hadden gewerkt.

Als je besluit door te zetten gaan we jullie zeker helpen. Heb je mijn PB gekregen? Veel sterkte met de beslissing.

Weet je wat het is, een hond als die van jullie heeft mensen nodig die er voor de volle 100% voor gaan, Onze hond komt ook van een stichting, maar daar wordt eerlijk gezegd dat er gewoon van sommige honden heel weinig bekend is en je dus alles kan verwachten. Het lijkt erop of de stichting jullie daarvan niet of niet voldoende over geinformeerd heeft.

Een hond die eerst rondgezworven heeft en daarvoor ook misschien al bij een baas het een en ander meegemaakt heeft en daarna nog eens een jaar in een asiel heeft gezeten daar kan een stichting weinig over zeggen, behalve hoe hij in het asiel was uiteraard, maar dat zegt nog niet veel, want dat kan wel heel anders zijn dan dat hij zich bij jou gedraagd. 

Van Lola werd gezegd dat ze een hond was die los mee ging op de wandeling bijvoorbeeld, toch kregen wij de raad om haar eerst toch maar een paar weken aan de lijn te houden en toen ik haar na twee weken voor het eerst los liet was dat nog te snel en schoot ze weg en had ik alle moeite haar weer bij me te krijgen.
In het asiel was ze ontzettend enthousiast tegen de vrijwilligster, toen ik haar wilde aaien kreeg ik een echte beet, zelf schuld, ze kende me niet, dus waarom zou ze me vertrouwen. Ook kon ik niet in de buurt zijn van haar etensbak. Wandelen was een ramp ze viel naar alles uit.

Jouw hond is helemaal van slag, weet niet waar ze aan toe is daar moet eerst aan gewerkt worden, om haar weer vertrouwen in zichzelf, haar mensen en haar situatie te laten komen en aan de ene kant is het gewoon heel makkelijk, je moet in het tempo van de hond gaan, hoe lang dit proces ook is, je kan dit niet overslaan anders komt het niet goed.  Aan de andere kant vereist het ook creativiteit, inzicht en vooral veel geduld en liefde.
Wat wel zo is, van geen hond leer je zoveel over honden en hun gedrag als van een hond die je vol angst en stress bij je krijgt en je mag begeleiden tot een zo stabiel mogelijke vrolijke huisgenoot en vriend.

Heb je overigens iets aan de tips die wij van onze stichting meekregen? (zie vorige topic)

Ten eerste vindt ik het super dat de A12 voor haar is afgesloten en zij veilig terug thuis is.

Ten tweede, ik denk dat jullie met haar om moeten gaan alsof zij een pupje is, heel langzaam eerst haar vertrouwen winnen en daarna uitbouwen.
Wandelen hoeft nu nog niet, komt later wel.

Ten derde, ik zou voor haar een tuigje kopen, kan ze minder gemakkelijk uit ontsnappen en zit misschien iets minder dominant voor haar.

Ten vierde, super dat jij ondankds de vermoeidheid niet opgeven, al zal dit nog wel een tijd duren voor zij gewend is, dit komt vast door wat zij al allemaal heeft meegemaakt in haar jonge leventje, dat is niet zomaar vergeten.

Ik wens jullie heel kracht en doorzettingsvermogen.
En nee, jullie zijn geen slechte Nederlandse baasjes, integendeel. Wat er gebeurt is, is jammer, maar goed afgelopen, ga het vergeten, sta er niet te lang bij stil, geef haar tijd en rust, dat is nu het allerbelangrijkste.

IK heb ook een hond uit Spanje geadopteerd en daar zitten er hier meer van...
In het begin wilde ik ook te snel en merkte ik dat ze zichzelf terugtrok, wat ook volledig te begrijpen was...

Ik heb me aangepast aan Elah, haar contact laten maken, zij mocht alles aangeven en daar speelde ik op in, maar ook dat heeft denk ik wel een maand of 4 geduurd en ELah was niet bang voor me, meer gereserveerd, ze keek een beetje uit de hoogte naar me soms, zo van " En wie man jij dan zijn "...
Pas na een maand of 4 vertrouwde ze me genoeg om lekker bij me te komen en te kroelen etc...

Het gaat gewoon heel veel tijd kosten....jullie moeten begeleiding krijgen en wel vanuit de Stichting, dit kan zo echt niet, jullie worden compleet aan jullie lot overgelaten met een zwaar beschadigde hond, zoiets kun je gewoon niet maken...

Wil dit een succes worden en dat hoop ik wel voor het meisje en voor jullie dan moeten jullie denk ik eerst beslissen of jullie en volledig voor willen gaan, denk dat dat even pioriteit nummer 1 is...

En rust, rust, rust!!!!
En je vriend moet ophouden zich schuldig te voelen, hier hebben jullie geen schuld aan, jullie zijn gewoon in het diepe gegooid...

Dobry (het betekent "lief" toch?)

Ik neem alle adviezen mee. Al is het moelijk te beslissen wat wel en niet moet worden aangenomen. Sommige mensen vinden dat het bewegen (wandelen) het gevoel in het groepje verbetert en tegen de stress werkt. Sommige mensen zeggen dat wij haar juist met rust moeten laten en niet forceren.
Dan lees ik dat sommige mensen het ons adviseren om haar naar de slaapkamer mee te nemen 's nachts, maar ik kan niet zeggen dat ze echt mee wil.

Als ik jouw verhaal over Lola lees, dan denk ik dat het bij ons nog lang niet zo slecht gaat. Als ze op de bank zit (wat ze tegenwoordig doet) en ik bij haar kom zitten gaat ze niet weg. Ik kan haar dan ook aanraken of aaien zonder grommen of bijten.Ze valt ook niets en niemand aan op zich, haar enige oplossing voor alles is vluchten. Ze heeft wel de politieagent hard gebeten toen die haar met een move van een goalkeeper had gevangen. Toen had ze hem 1 keer hard gebeten (bloed).

Vergeleken met een gewone hond is dit een drama, vergeleken met sommige andere asielhonden is dit blijkbaar nog niet zo erg. Ze neemt voer uit mijn hand zonder moeite, loopt mee aan de lijn, trekt niet, geeft geen tegengas tenzij er iet gebeurt waarvan ze schrikt. Soms komt ze naar mij toe uit zichzelf, ze vraagt dan niet om aandacht zoals mijn honden van vroeger, dan aai ik haar een beetje en zeg wat lieve dingen.

Ik heb PB berichten gezien en ik ga ze vanavond beantwoorden.

Ik heb een vraag: na haar ontsnapping hebben wij een tuigje gekocht, is dat ook voldoende? Het lijkt me lastig om uit een tuigje te komen. Haar borst zit er in namelijk.Of moet een riem er ook bij?

Over de stichting, ik noem  bewust geen land, geen namen etc.  Ik wil absoluut niet negatief praten over deze mensen. Ze hebben ook  tientallen honden gered, werkelijk gered.  Ze doen wat ze kunnen, het is misschien niet  optimaal op veel punten, maar ze doen het wel en op termij krijgen vast wel wat meer regels, helpers etc. Voor hen is dit ook redelijk nieuw.

Greetje, ik wil er wel voor gaan, mijn vriend ook wel. het is geen 100%, wel ca. 90%. Wij willen die een goed kansje geven. Mocht echt niet gaan, dan zouden wij afscheid van elkaar moeten nemen. Ik sluit dit niet uit. Dit is misschien niet zo mooi, maar wel zo eerlijk.

Lila, uit de manier waarop je schrijft, lijkt het of je wat rustiger bent geworden. Klopt dat?Als jullie ervoor willen gaan, wens ik je alle kracht en energie toe, meid. Je zegt dat je terug aan het werk moet?
Overweeg misschien om je een paar dagen ziek te melden. Ja, misschien geen netjes advies van me, maar als je zelf zo op je tandvlees zit door deze situatie, vind ik dat je ook best aan jezelf moet denken. Gun jezelf een paar dagen extra rust. Vraag iemand (of je vriend, als die nog vrij is) om tijdens de dag een paar uurtjes op de hond te letten, en ga es winkelen, ga met een boek naar het park en ga even uitrusten op een bank, ga es wat fietsen, of een terrasje doen met een vriendin.... kortom: alles wat je nu even een oppeppertje geeft en waarbij je je hoofd leeg kan maken. Dit heb je echt even zelf nodig, om daarna weer energie in de hond te kunnen steken. Als je zelf rustiger en meer relaxed bent, kan je dit ook beter doorgeven.
Als de hond 's nachts nog onrustig is en jullie wakker houdt, overweeg dan om een aantal nachten apart te slapen: de ene persoon krijgt dan een volledige nachtrust, de andere doet even de 'nachtdienst'. En dan wissel je om. Zo hebben jullie allebei toch nog voldoende slaap. 
Ik wens je het allebeste toe en blijf je focussen op de positieve dingen!

nee dat doe ik niet, lees ook niet wat anderen zeggen, mijn mening ?

jullie wilde haar een beter leven geven, je zag wat voor hond het was, jullie wisten dat er moeilijkheden kwamen, en toch hebben jullie haar genomen, mijn complimenten, menigeen doet dat niet.

dat het zo gelopen is, is niet aan jullie, schuld is nergens voor nodig. dat jullie haar toch hulp willen bieden, ook dat vind ik bewonderens waardig.

en dat je toegeeft dat je het een beetje hebt onderschat. wie zijn wij om jou en je vriend daar voor aan te kijken ? nee hoor........jullie hebben haar een gouden mandje willen geven, kijk gerust naar een gezin uit, waar ze wel op haar plekje is, tis dat jij en je vriend er helemaal ondersteboven van zijn, anders zouden jullie wel een goed gezin voor haar zijn. misschien dat jullie toch hulp kunnen krijgen en haar misschien toch willen houden ?

Dobry ja deze naam had ik gekozen omdat Lola uit een pools asiel komt ik had begrepen dat het idd zoits als goed, lief, braaf is.
Je klinkt idd al wat rustiger en ik denk wat je van alle tips mee moet nemen wat je denkt dat goed is voor de hond. En met de hond aan de slag gaan met alle tips is prima maar zorg eerst voor de basis. Zoals al aangegeven, laat haar gewoon met rust, niets dwingen, niet teveel aandacht, wel af en toe een liefdevol woordje, natuurlijk, alles wel op een natuurlijke manier, niets forceren.

Zeker is wandelen goed voor het groepsgebeuren, maar je moet eerst die basis maken, die basis van rust en zelfvertrouwen voor je hond. Daarom nog de wandelingen nog niet als ze het nog niet aankan, of heel kort en zonder drukte, laat het haar zelf aangeven. Hoe meer je nu in die basis steekt hoe makkelijker het op de lange duur zal gaan allemaal.

Ik moet zeggen dat ikzelf heel naief was en veel te snel wilde maar dat kan dus niet en dat moest ik leren accepteren.

Wat betreft het slapen, je kan proberen of het werkt om een tijdje bij haar te slapen, Lola gaat ook niet graag mee de slaapkamer in maar we hebben een tijdje bij haar geslapen in de woonkamer.

Een tuigje lijkt me prima, misschien kan je het ook dubbel afzekeren en ook een halsband omdoen, want ik ken ook honden die uit een tuig konden ontsnappen. Een halfcheck lijkt me ook goed maar heb er geen ervaring mee.

Waarom zou dit een drama zijn ten opzichte van een andere ontsnapte hond, die op wordt gedreven door een menigte om gevangen te worden? Ook 'normale' honden kunnen dan flink van zich af bijten als ze zich in het nauw gedreven voelen. De opgebouwde adrenaline doet veel in zo'n situatie.



Voordat je zo'n stichting opzet, hadden die belangrijke regels en nazorg al op schrift moeten staan. De eigenaren waar deze vaak zwaar getraumatiseerde honden geplaatst moeten gaan worden, moeten na een goede screening volledig geïnformeerd en begeleid worden. Als dat niet is gebeurd, vind ik dit een ernstige tekortkoming. Dan kun je nog zoveel hondjes redden, als de honden zonder gedegen achtergrondinformatie geplaatst gaan worden bij mensen die wellicht een heel ander verwachtingspatroon hadden, dan schiet de stichting daarin dus danig te kort en indirect is de hond daar de dupe van.

Jou valt in deze niets te verwijten. Ik vind het wel eerlijk van je dat je bewust nadenkt over het wel of niet aanhouden van de hond. Het belang van zo'n dier moet altijd voorop staan. En als je aan deze zware klus begint, dan moet ook je partner er voor de volle 100% achter staan.

o dat was jou hondje die op de radio hoorde, moest eigenlijk ook over de A12.

ook ik heb / had een verschrikkelijk bange hond.
hij wilde van niets en niemand iets weten, het uitlaten was gewoon niet leuk meer.
pas na een maand kon ik hem normaal aan de lijn uitlaten maar nog steeds met zijn staart tussen (bijna) zijn voor poten.
nu hij bijna een jaar bij ons is gaat het echt al een stuk beter (zal je de rest van het verhaal besparen).
maar het is en blijft een hond met een gebruiksaanwijzing.

mocht je je toch nog willen inzetten voor het hondje en het hondje willlen houden dan kun je me altijd een PB'tje sturen hoe ik het met mijn hond heb aangepakt en welke rustgeven en homeopatiche middelen ik voor hem heb gerbuikt.

Ik zou ook dit gewoon doen
heb je een HEEL GOEDE afgesloten tuin? zo ja laat haar daar dan haar behoefte doen voor de 1ste paar weken (maanden indien nodig), afleren kan altijd nog als je dat wilt
ik zou gewoon niets "eisen" van haar, haar gewoon zelf zo veel mogelijk negeren en haar neutraal belonen voor iets dat ze goed doet (ik zeg neutraal, omdat de kans er in zit als je helemaal uit je dak gaat, ze daar ook bang voor gaat zijn en dat niet handig is in de toekomst)
laat haar zelf alles ontdekken op haar tempo
leer haar aan de riem lopen in je tuin, laat de riem er los aanhangen en ga met haar de tuin in

je zal heel traag veranderingen gaan zien
wij hebben een asielhond, Zena kwam bij ons toen ze een jaar was (ze is nu 8.5) en bij het minste geringste dat wij deden liet ze zich vallen op haar rug en plaste alles onder, met heel veel geduld en liefde is ze uitgedraaid tot een geweldige hond, ze heeft 1 "nadeel" wat niet eens zo belangrijk is, ze kan absoluut niet los lopen, omdat ze haar neus achterna gaat
gewoon heel veel geduld hebben en met de tijd komt alles wel op zijn pootjes terecht

dat ze de agent gebeten heeft, niet te lang van wakker liggen, zelfs mijn stabiele honden zouden bijten nadat ze zo bang geweest zijn en opgejagen zijn geweest door een hele bende vreemde mensen