Onze hond uit buitenland en haar slechte nederlandse baasjes.

Hoi!

Wat een naar verhaal... Ik ben nog geen expert in hondenopvoeding en moet zelf nog heel veel leren maar ik heb ook een hondje uit een buitenlands asiel. Ook een beetje een bangerd, al is het lang zo serieus niet als bij jou. Wat bij ons wel hielp was het slapen in de bench. Dat geeft rust. Verder moet je qua socialisatie denk ik bij 0 beginnen.

De tips hierboven (en vast ook hieronder) zullen beter onderbouwd en uitgebreider zijn. Ik wil je alleen maar heel veel sterkte wensen. Het wordt beter, echt waar. Het zal in kleine stappen gaan maar echt...
Probeer iedere piepkleine stap te zien (soms is het al een stap dat de staart ietsje omhoog gaat, dat er een minimale reactie komt op het noemen van de naam...), geef de hond de rust en ruimte die nodig is en respecteer de wensen en behoeften. Als je de hond laat voelen dat je te vertrouwen bent, ben je al een heel eind. Dat vertrouwen duurt heel lang. Maar het komt, echt waar.

Ik heb niet alles gelezen, maar wel even gezocht op Google.
Je hondje ziet er heel bang uit in de armen van de agent.
Wel fijn dat er niks is gebeurd verder.

En zeg alsjeblieft niet dat jullie slechte baasjes zijn. Ja, misschien heb je je er een beetje op verkeken, maar dan ben je niet gelijk slecht.

Wij hebben vorig jaar ook een hond geadopteerd. Was 4 maanden oud, heeft 3 maanden op straat gelopen (Malta) en een maand daar in het asiel gezeten. Ze was nét 2 dagen in NL toen wij haar adopteerden.
Niet gesocialiseerd, bang voor alles (fietsers, auto's, mensen, honden).
Ook ik heb slapeloze nachten gehad, vond het ontzettend zwaar maar wist 1 ding zeker: ze zou niet terug gaan (want ik was na 3 dagen al zó aan haar gehecht).

Wij hadden wel een tuigje voor haar, omdat ze ook niks gewend was om haar nek. Dat tuigje was wel heel fijn en zorgde dat ze niet kon ontsnappen (later wel, dus een Houdini-proof tuig gekocht )

Ik kan je verder niet adviseren, misschien moeten jullie het nog wat tijd geven. Houd de wandelingen kort (liever 10 keer 5 minuten dan 5 keer 10 minuten zeg maar) en saai.
Geef haar lekkers uit je hand en praat lekker met haar.

Houd je ons op de hoogte?

Ik vind het eigenlijk niet kunnen van die stichting. Een hond als die van jullie heeft enorm veel begeleiding nodig, en dan is het nog maar de vraag of dat haalbaar is in een gezin met 2 werkende mensen.

Al heb je meerdere honden gehad, je kunt altijd een probleemgeval treffen. Dat had ik ook, zo obsessief qua zwemmen/ jagen... het heeft 2 jaar gekost. De trainster zei dat in een normaal gezin er nooit genoeg tijd was geweest om te trainen. "Gelukkig" zat ik in de WAO en had ik die tijd wel.

Ik denk dat je moet gaan afwegen of je zoveel tijd hebt, en er voor over hebt. Wetende dat het misschien nooit helemaal goed zal komen.

Eerlijk gezegd zou ik zo'n hond terugbrengen. Niet iedereen is geschikt voor zo'n enorme taak, en ook niet iedereen moet dit willen. Dat die stichting dan misschien een lesje geleerd word is een mooie bijzaak.

jeetje, wat een verhaal Lila!

Ik kan mij jouw frustratie behoorlijk indenken.

Zoals iedereen al schrijft lijkt het ook mij het beste om voorlopig in en om je huis te blijven met je hondje.

Zo kan ze eerst leren dat dat nu haar veilige honk is.

Ik dacht met mijn ''herplaatser'' ook zo van schiphol af het bos in te rennen en meteen dikke maatjes te spelen... maar niets was minder waar.

Weken lang kon ik niet langer dan 2 minuten uit beeld verdwijnen. Naar de wc gaan? dan wel met de deur open!

En plassen? overal in huis.

In een bench?? now way, hij zat te gillen en hysterisch te doen totdat hij er van ging kokhalzen.

Eten deed hij met stukjes en brokjes uit mijn hand en nachten lang zat hij te bibberen en te huilen totdat we hem uiteindelijk bij ons op bed lieten liggen.

Het is zo vaak door mijn hoofd gegaan '' poeh, wat had ik het toch heerlijk rustig voordat hij erbij kwam''

Als mensen zeiden: wat een leuke hond! dacht ik; nou, je zou hem eens een week in huis moeten hebben!

Ik heb me ook net als jij best wel eens een slecht baasje gevoeld, vooral ook omdat ik die ontevreden en teleurgestelde gedachte's over hem had.

Het lijkt zo gemakkelijk, bied de hond een warm plekje, wees lief en zo leef je samen nog lang en gelukkig.

Ik wil niet beweren dat jullie er zo tegenover stonden maar wat mijzelf betreft, heb ik er te gemakkelijk over gedacht.

Ik kan je slecht 1 tip geven vanuit mijn eigen ervaringen.... tijd, tijd en nog eens tijd.
Houd de lat laag, een klein stapje zoals een plasje buiten is al een prestatie. Een paar rondjes naast jou aan de lijn door de achtertuin, ook helemaal knap.

Tot slot wil je nog even zeggen dat het jullie siert dat jullie zo met het welzijn van dit hondje begaan zijn. Al gaan jullie er momenteel zwaar gebukt onder.

Ik hoop van harte dat jullie wat hulp en begeleiding kunnen krijgen.

Op dit forum zitten heel veel ervaren hondenbaasjes. Herkenning, erkenning en goede raad is hier in overvloed. Daar kun je echt door gesterkt worden. En schaam je niet, wanneer het je even te veel wordt.

Sterkte

Jeej wat een verhaal zeg, even een moeilijk momentje wat best te begreipen is.

Heb weinig toe te voegen aan de tips die genoemd worden, bouw eerst de band op met je hondje meelopen wil hij nog niet omdat hij jullie nog niet vertrouwd de band is er nog niet.

Wat ik jullie wel graag wil meegeven hoe raar het wellicht ook klinkt, de hond heeft een behoorlijke rugtas ja maar is hier niet van bewust de hond leeft niet meer in het verleden en kijkt hier ook niet naar terug en wil zo ook niet behandeld worden maar net zoals elke andere hond, wil een stabiele roedel hebben die hij zelf niet hoeft te leiden maar volledig kan vertrouwen op de leider, jullie dus het duurt nou even omdat deze hond niet weet wat hij moet doen en wat er van hem verwacht wordt, dit heeft tijd nodig hij leert zoveel nu forceer hem niet laat hem lekker zijn gang gaan en vraag zo weinig mogelijk. Honden leven in het nu, op dit moment en willen voorruit, de mens kijkt vaker achteruit en leeft soms teveel in het verleden en met medelijden voor de hond probeer dit zo min mogelijk de hond voelt jullie emoties ook

Pfoe lang verhaal maar hopelijk heb je er wat aan is moeilijker dan het lijkt maar durf te garanderen dat het de waarheid is tuurlijk zal de hond sommige situaties herkennen uit zijn verleden, maar hij leeft er niet meer in

Wij waren van plan om dit hondje ook op termijn naar de schoonouders te kunnen brengen, maar nu is er geen sprake van. Ik kan het deze mensen niet aandoen. Ze is gewoon zo ontzettend moelijk.



Maar misschien is dit nog steeds een optie, want alleen laten kan je haar uiteraard ook niet. Misschien gaan je schoonouders er juist heel goed mee om (is maar een gedachte hoor) omdat zij geen verantwoording hebben en daar dus ook geen druk van hebben hoeven ze eigenlijk niets anders te doen dan de hond gewoon tot rust laten komen, vriendelijk en geduldig zijn, af en toe een paar lieve woorden, wat liefde en waardering.


Laat hen dit topic ook lezen en vraag wat zij ervan vinden en bespreek het eens met hen, mits je je nog voor de volle honderd procent wil inzetten voor deze hond natuurlijk.

Ik ben niet veel op HP nu, maar hier wil ik toch op reageren.
Hier is de link naar een aantal tips van de stichting waar mijn honden vandaan komen
http://www.sos-strays.nl/nederlands/nl-angst.html
Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Weet je waar een wil is, is een weg.
Toen ons Joy hier kwam bijna 6jaar geleden was ie ook bang voor de heel de wereld.
Hijis hiergekomen en de eeste 3 weken ben ik niet met hem gaan wandelen, heb hem tot rust laten komen en me geen dag opgedrongen. Hij kwam pas tot leven als wij van huis waren, dan had ie rust!
Voor ik ging zette ik altijd zijn eten neer, want met onze aanwezigeheid wou hij niet eten!
Daarna ben ik pas met hem gaan wandelen, korte vaste rondes. Vertrouwen moet je winnen en tot die tijd alles in het tempo van de hond. Laat het tempo bepalen en bouw vertrouwen op.
Wat je investeert krijg je terug! Ik had 6 jaar geleden niet kunnen indenken dat Joy vandaag de dag mijn trouwste vriend zou zijn en dat ie zelfs vandaag de dag nog leert.Het kost veel tijd en geduld, maardan heb je ookwat.
Vind het wel not done dat de stichting geen nazorg en begeleiding heeft, als stichting kan je dan beter kappen.

Lila, je krijgt hier veel advies, waardevol.
Geef jezelf ook even rust...de A12 staat iedere dag vast, pin jezelf er niet op vast, geef jezelf geen slechte beoordeling.
Rome is niet op een dag gebouwd...

En je weet ook...met zo'n verleden is het niet onlogisch dat je hond geen 'doorsnee gedrag' presenteert.
Een stapje per dag!

Wil jezelf nog vooruit?
Dan je hond ook!
Klinkt cliché, maar vertrouwen brengt de broodnodige rust!(en vooruitgang, al gaat het niet snel)

Wat een verhaal, moest er stiekem wel om lachen.
Er zijn zelfs foto's van. http://112hm.nl/2012/07/05/file-op-a12-door-loslopende-hond/loslopende-hond-a12-rwk-4-112hm/

Ik mag toch hopen dat ik verkeerd zie dat die ene agent daar z'n wapen getrokken heeft.

Even alle problemen buiten beschouwing gelaten, ik vind het een prachtig mooie hond om te zien!

Overigens (ga ik er even vanuit dat die agent iets anders in zijn hand heeft) wel hulde voor de politie dat ze dit een goede afloop hebben gegeven voor zowel het verkeer als voor de hond. Dat verdient een dikke pluim.

je mag trots op jezelf zijn dat je haar genomen hebt  en haar een liefde volle thuis en warm mandje wil geven. Met de bovenstaande tips weet ik zeker dat het jou en je vriend gaat lukken. Alles heeft zijntijd nodig.

Ik heb niet alles gelezen , er is een buitenlandsehondenforum waar veel mensen met veel kennis en ervaring zitten, misschien kun je je daar aanmelden.. Ik maak mij ernstig zorgen als ik je verhaal lees, je zorgen en onmacht maar zeker dat jullie straks weer fulltime gaan werken, dan bouw je nooit een vertrouwensrelatie met de hond op..
Jammer en zeer betreurenswaardig dat er geen vangnet vanuit de stichting is, ze hadden , vind ik, deze hond nooit bij jullie moeten plaatsen als je allebei volledig werkt..en zeker niet als er geen vangnet is vanuit de stichting.. deze hond in een asiel terug lijkt mij ook vreselijk want ze zal niet snel herplaatst worden . Triest voor de hond.. ellendig voor jullie want je begint vol liefde, vertrouwen en energie aan een hond en dan eindigt het in zorgen, onmacht en nachtmerrie dat je niet weet hoe verder..
IK heb zelf ook een hond uit het buitenland, na een grondig gesprek en huisbezoek is ze hier gekomen.. het gaat gelukkig perfect maar ik had wel het vertrouwen dat ik altijd terug kon vallen op de stichting..
heel veel sterkte..

Ik kan me jullie gevoel best wel voorstellen.
Maar als je er voor gaat voelt ieder klein stapje vooruit als een grote overwinning, zowel voor jullie als voor jullie hond.
Het kost tijd...heel veel tijd, en die moet je kunnen en willen investeren.
En als je besluit er toch voor te gaan...zul je uiteindelijk kunnen lachen om het A12 verhaal
Want eerlijk is eerlijk dat is toch wel een uniek verhaal.
Ik wens jullie heel veel succes!!!

Hallo,

Ik herkende het gevoel van 'overlopen" ik weet nog dat wij net onze eerste honden hadden, een pup en een vier jaar oude herplaatster. IN een week ruzie met de boswachter omdat onze oudste aan een lijn van 4 m liep (wrschl omdat die had gezien dat hij de avond ervoor een egel had gepakt, tja wij waren er ook niet blij mee), een pijnlijke knie bij mij door een harde snok, de nodige etenswaren van het aanrecht geroofd. Toen een ontsnapping doordat hij de poort open maakte. Mijn vriend alle schapenboeren in de omgeving af, maar hij bleek even verderop een konijn uit een hok te hebben gehaald en opgegeten. Politie erbij. De volgende ochtend diarree op de badkamer (dat dan weer wel, keurig voor de WC pot en niet in de kamer) en ondertussen de nodige nachtrust gemist door de pup. We zijn toen uit eten geweest, hele fles wijn opgedronken en konden er weer een beetje om lachen. Dachten ook wel, waar zijn we nu weer aan begonnen... zo erg als die week is het nooit meer geweest en uiteindelijk was het - met zijn gebruiksaanwijzing, nl niet los en poorten en deuren goed dicht en etenswaren in de kast - een dijk van een hond. Ik heb zoveel van hem geleerd maar het kostte wel tijd om aan elkaar te wennen.

Sterkte!

Mireille

@ TS ik vind het knap wat je probeert, zelf hebben wij ook een hond met een rugzak (herplaatser) daar gaat zoveel tijd geduld en liefde inzitten voor je zon beestje weer op poten hebt, en soms komen ze err nooit helemaal weer bovenop.
Ik wens je sterkte

Je hebt al ontzettend veel goede tips gekregen.
Het allerbelangrijkste lijkt me nu dat jullie samen gaan zitten en beslissen of jullie je 100% voor deze hond gaan inzetten!
90% heeft geen zin.
Ook ik heb een buitenlandse herplaatser en herken dingen in je verhaal. Het enige wat ik kan zeggen dat met geduld en liefde je echt heel ver kunt komen!
Heb vertrouwen in de hond en in jezelf.
Maar zorg dan wel dat je er echt 100% voor gaat.
Ik denk dat de hond dat wel verdient.

Sterkte en jullie zijn echt geen slechte baasjes!

Zo zie je maar weer, een hond uit het buitenland moet via een betrouwbare stichting komen die voldoende inschatting kan maken of het dier de juiste match is. Zo niet, geen hondje uit het buitenland halen. Hoor vaak dat er problemen mee zijn en komen. In de Nederlandse asiels zitten ook voldoende honden die een nieuw plekje vinden, en zeker met behulp van internet kun je die prima vinden.

http://http://112hm.nl/2012/07/05/file-op-a12-door-loslopende-hond/

heel veel sterkte gewenst met deze hond.

Ah beste mensen. Dank jullie wel voor de reacties.

Het is een mooie hond om te zien, dat wel misschien, maar voor de rest. Ze is niet slecht, maar ze moet echt jaren revalideren en dan nog weet ik niet of ze nog normaal wordt. Arme meid. Deze week heeft echt mega veel energie uit mijn lijf getrokken. Ik slaap in een soort knock-out, ben ook vaak verdrietig.
A12 doet me niet zo veel, nou ja, wij weten nog niet of wij de rekening krijgen. Dat is niet duidelijk.

Iemand vroeg  hier over de politie, ze hebben haar niet mishandeld op welke manier dan ook. Wel waren ze van plan om haar eerst dood te schieten, dat mag en dat hadden ze eerder met een kangaroe gedaan. Mijn vriend heeft uitgelegd hoe het zat, gesmeekt, iedereen had medelijden met haar en uiteindelijk hadden ze haar gewoon gevangen. Top. Ze hadden wel geprobeerd om haar met verdovingspuit te schieten maar zij is mega snel (een kruising met een ren/wind hond of zo, heeft wel de bouw van een ren hond).

Wel weet ik dat ik never ever nooit meer op afstand ga adopteren, das 1, ik neem nooit meer een zwerfhondje, dat is 2. Ze is 0 gesocialiseerd. Ja, is ook niet verrassend, maar toch. Plus angstagressie erbij.

Dat begrijpen we allen Lila, er is veel moed en liefde voor nodig.

Heb je al beslist wat je gaat doen?

*je kan hier altijd op steun rekenen trouwens*

Lien, Ik weet wat ik wil doen, ik wil haar een mandje ergens anders geven, en heel eerlijk vandaag nog. Ik ben dood en dood moe. Ik zie mezelf niet als hondenpsychiater. Ze heeft veel pech gehad, veel gezien en meegemaakt, maar of ik hierdoor een doe-het-zelf therapeut kan worden - dat niet. Ik weet niet hoe dat moet. Ik heb zelf een therapeut nodig inmiddels. 

Ik heb er gisteren voorzichtig met mijn vriend over gehad, hij zegt nee. Hij wil haar een kans geven. Gisteren dacht ik nog: nou ja, dat is ook misschien niet zo fantastisch-vrolijk maar wel logisch om te doen, juist om de doen. Vandaag heeft ze naar mijn vriend gegromd, en doet ze weer angstiger/slechter als gisteren. Nog geen stap vooruit, wel al 2 stappen achteruit. :( Ik mis mijn vorige hond, die liefde, vriendshcap, warmte, gekwispel. Ik was toen gelukkig. Dit beestje kan het niet geven. Ze heeft er zelf geen plek waar ze dat vandaan moet halen. Ze is een arme meid. Toch wil ik er niet aandenken om nog 6-10 jaar zo samen te leven. Dan ga ik liever zelf naar het asiel, echt waar.

Vandaag heb ik weer geprobeerd en wat directer en eerlijker hierover te praten. Volgens mij begint hij zich aan haar te hechten. Hij wil dat ze blijft. Eerlijk, ik word er depressief van. Na alles wat ik zeg roept hij: nee, dat kan ze NOG niet, nee, dat wil ze NOG niet. Nog. Tja, Hij wil haar een eerlijke kans geven en dat betekent dus meer tijd. Hoeveel tijd kreeg ik niet te horen. Maar over nog 2-3-4 week is het afscheid nemen niet te doen. Het wordt alleen maar moeliker voor hem, voor mij en ook voor haar. Snapt die dat soms niet? Geen idee. Dit lijkt wel een slechte film. En ik heb er zelf voor gezorgd. Ik voel me heel slecht en schuldig.

Heb ook even gekeken naar de foto's na je verhaal hier gelezen te hebben, wat heftig. Ik wens jullie alvast veel succes en de nodige energie om deze zware taak tot een goed einde te brengen, het moet zwaar zijn, dat gaat niemand hier tegenspreken, vind het bewonderenswaardig dat je zo eerlijk bent.Duimen maar....Soms zijn tonnen liefde en geduld niet genoeg om zo'n hond te helpen, hij is zwaar op de proef gesteld en heeft niet veel geluk gekend in zijn prille leven, mooi dat jullie het proberen.Hou ons op de hoogte

Lila,
Dat gevoel lijkt me vreselijk. ik kan je begrijpen, maar heb met mijn herplaatser nooit zoiets meegemaakt.
Het enige wat je moet weten is dat je heeeeel veel steun, begrip en tips om dit forum zal krijgen, wat je ook beslist.
Er is nooit een hond die een andere kan vervangen, met je hond zal alles anders zijn dan de vorige.
Jullie zijn goede hondenbaasjes, probeer minder ipv meer. Je hond zal het tempo aangeven.

Welke beslissing jullie samen ook maken, het zal moeilijk zijn. onze "zegen" heb je.

Super moeilijke situatie en een keuze die helaas niemand voor je kan maken.
Wel denk ik dat je na een week absoluut niet weet hoe een hondje echt is. Maar mooi dat je zo eerlijk bent ik hoop dat je een goed keuze kunt maken.
Maar om zelf ook heel eerlijk tr zijn vind ik het wel ook erg
Pijnlijk om te zien dat ze dan onpnieuw naar een asiel gaat. Ze verdient een goed huis. Ik snap dat je dat weet en ik wil je ook absoluut geen schuldgevoel aan praten.
Maar ik vind het we, erg moeilijk om te zien dat je na een week al op wil geven.

Ik hoop dat er voor jou, je vriend en de hind een goede oplossing komt.

Lila,

Misschien vind je deze e-books interessant om een keer in een rustig moment door te lezen. De eerste gaat over angstige honden, de tweede over kalmerende signalen bij honden.

http://www.tristateweimrescue.org/storage/guide_to_fearful_dogs.pdf

http://www.abetterpet.com/abetterpet2/wp-content/uploads/2010/07/CalmingSignalsA.pdf

Succes met de hele situatie, het wordt welke keus jullie ook maken geen makkelijke weg vrees ik. Sterkte!

Lila,
Ik vermoedde al dat dit voor jou de druppel was.
Niet iedere herplaatser is dezelfde...dat weet je ook, maar je hebt er dus helemaal geen klik mee en je vriend wel.
Door je nu vast te pinnen op je gevoel dat ze beter weg moet, maak je het voor jezelf er niet beter op.
Ik wil hiermee zeggen; je kunt beter in je achterhoofd houden dat ze weg kan...snap je het verschil?
Dan gebeurt er in tijd hetzelfde, maar ben je nu verlost van je ongelukkige gevoelens en erger, nog een pijnlijke discussie met je vriend erbij.

Geef jezelf ook even een time out.
Laat de hond even doen; je vriend zal er zich nu even om bekommeren.
Bekijk haar vanop een afstandje, dat schept een beter perspectief.

Ik sta niet in je schoenen, en kan zo niet (eigenlijk ook niet als ik jullie wel kende) een oordeel geven wat je in die situatie moet doen.

Als ik zeg dat Rome niet op een dag is gebouwd, dan help ik je daar ook niet mee...jij loopt NU tegen een muur aan.

Geef jezelf time out,(nogmaals) doe een stapje achteruit. Kijk hoe de hond het doet bij je vriend.
veel sterkte en rust.

Woon je toevallig in gouda/reeuwijk?
Volgens mij ben ik jou hond laatst tegen gekomen in het goudse hout klopt dit? toen sprong ze spontaan in de sloot omdat ze mijn hond zag?

Misschien kun je eens praten met stichting aai?

Als een mens zo moe is, en op z'n tandvlees zit, is hij amper in staat beslissingen te nemen die zo zwaar doorwegen. Het enige wat een mens dan wil, is dat de huidige situatie ophoudt. Dus jouw wanhoop is begrijpelijk.Maar twee dingen: 
1. De hond is GEEN arme meid. Ze is niet zielig. Ze heeft misschien al een zwaar leven achter de rug, heeft dingen meegemaakt, maar ze is nu bij jullie en haar leven ligt helemaal voor haar open. 1 grote waaier van mogelijkheden en kansen. Zo moet je het zien. Dit is een nieuw begin en alles is nog mogelijk.
2. Je vriend wil er wel voor gaan. Maak dit dan ook concreet. Spreek onderling af wat hij precies gaan doen voor de hond: gaat ie hulp inroepen van een GT, gaat ie zich zelf lid maken van dit forum en hier al z'n vragen stellen (zodat jij dit niet moet doen),  gaat ie z'n werk/hobbies/bezigheden aanpassen, enz. Bespreek ook wat jouw rol wordt in de opvoeding en geef aan wat je te zwaar vindt, of wat niet bij jou past. Bijvoorbeeld: je ziet het niet zitten om met de hond te wandelen of aandachtsoefeningen te doen, maar wel om haar eten te geven, te borstelen, spelletje te spelen,... Dus spreek goed af en hou je eraan. Als je vriend zegt dat ie elke dag 2 uur tijd met de hond wil doorbrengen om een band op te bouwen, laat hem dan doen en ga zelf lekker in bad, kijk een film,.. maar ontspan je en laat gedurende die 2 uur de zorgen voor de hond ook los. Stilaan zal je zien dat je terug een evenwicht in je leven vindt, je wordt rustiger, de hond wordt rustiger, er komt een evenwicht en harmonie. Misschien krijg je daarna toch zin om je ook intensiever met de opvoeding bezig te houden, wie weet, maar dat kan je dan weer zien...
Blijkt bij de concrete afspraken dat je vriend toch niet zoveel voor de hond wil doen dan ie nu zegt, tja, dan is het niet eerlijk van hem om jou in een positie te duwen die je niet wil. Dus eerlijkheid voorop, hier! Voor het welzijn van jullie alledrie.

Christel; je formuleert wat ik ook denk!