Onze hond uit buitenland en haar slechte nederlandse baasjes.

Er zal voor haar een groot verschil zijn tussen: 
Twee mensen slapen en zij wordt wakker en ze wil jullie begroeten
of
Zij ligt te slapen en er komt een mens haar ruimte in
In het eerste geval zijn jullie in rust en heeft zij dus alle vrijheid en ruimte om zelf te begroeten, in het tweede geval ligt zij op haar plekje en komt iemand 'storen'. Ze heeft het misschien ettelijke keren meegemaakt dat ze ergens een veilig plekje zocht en mensen haar hievanr verjoegen of erger. Dus ik vind het niet verwonderlijk dat ze dan nog wat angstig is.
Die ochtenbegroeting is toch geweldig! Dat vind ik al een hele stap!

Eens met Christel. Hier ook wel "rare" dingen gehad, tenminste in onze ogen is het dan raar maar vanuit de hond wel verklaarbaar.


Bij Denzel konden we niet achter hem langs lopen als hij lag. Hij stoof dat overeind. Waarschijnlijk ook verjaagd of zo iets. Ook als ik de bezem pakte om de tuin te gaan vegen vloog hij naar binnen en wilde niet meer de tuin in. Nu gaat dat wel goed. Hij blijft nu gewoon liggen. '

Ha,ha,ha, heerlijk toch! zo'n honden tongzoen..brrrrrrr!
Ik denk dat jullie heel blij mogen zijn met deze grote stappen vooruit (want voor haar zijn het echt grote stappen)
Zoals ik jouw verhaal interpreteer durft ze zich steeds meer aan jullie over te geven. Haar momenten van schrik en plotselinge angst hebben niks met jullie te maken, maar zitten nog helemaal in haar systeempje.
Als het op deze voet door gaat, zal de tijd haar gaan leren dat ze voor jullie niets te vrezen heeft en dat jullie niet onberekenbaar zijn.
Al zullen wellicht sommige angsten of onzekerheden nooit 100% verdwijnen omdat ze, als het ware, in haar gebrandmerkt staan!

Ik heb zelf altijd het hardst geroepen: ''geen hond bij me op bed''
maar ik moet bekennen dat het Rocky heel veel rust en overgave gaf toen hij tegen ons aan mocht liggen.
Voorzichtig legde ik dan mijn hand naast zijn kop, nog niet ''op'' zijn kop, maar er naast.
Af en toe voelde ik dan een voorzichtig ''liefkozend'' likje erover.
Ik vond dat fantastische momenten.

Ik heb bij Rocky ook veel terrein gewonnen door hem af en toe uit mijn hand te voeren. Hij focuste zich dan helemaal op mij wat ik dan beloonde, en dan kwam er weer wat lekkers uit mijn hand.

Enkele weken later ben ik hem voorzichtig gaan uitdagen tot een spel (met elkaar spelen is binnen een roedel heel band versterkend)

Ik ging dan met mijn man op de grond zitten en dan heel flauw en langzaam met een tennisballetje naar elkaar toerollen.
Rocky stond dan wat aarzelend en lauw kwispelend toe te kijken.
Wij hem aanmoedigen om het balletje ook eens te pakken, en toen hij dat eenmaal deed kreeg hij er steeds meer aardigheid in en merkten we ook dat hij in zijn enthousiasme vaak zijn angsten en onzekerheden eventjes vergat.

Beste Lila, koester je ochtendbegroeting waar je over schreef, deze heb je echt niet zo maar gehad!

Zet em op!

Jullie nachtritueel maakt jullie zo ongevaarlijk dat ze na een paar uur vanalles durft. Jullie slapen, liggen, bewegen weinig en ik denk vooral, jullie proberen geen contact te maken. Wij primaten doen dat meestal op een manier die honden natuurlijk vinden. Ik kan je aanraden "the other end of the leash: why we do what we do around dogs" te lezen van Patricia Mcconnell. 
Als je thuiskomt ben je er "ineens" terwijl het eerst veilig (want alleen) was. Het is net als met temperatuur, het gaat om het contrast.

onze onderdanige hond voelt zich meer welkom als we gaan liggen. In hondentaal doet de baas dat ook, dat is een uitnodiging tot contact, lekker tegen elkaar liggen.

volgens mij weet ze niet goed wat ze kan verwachten .. je mag ook niet vergeten op straat geleefd (mss geschopt en geslagen overal weggejaagd) daarna asiel amper een kleine tijd in opvang .. dit hondje kan geen vertrouwen hebben in iemand dit moet aangeleerd worden en het zal veel geduld vragen... en dit uit zich met kleine dingen zoals je begroeting s morgens..zodra ze je vertrouwd zal ze ook overadag contact zoeken... probeer stilaan eens te kijke of je haar een snoepje kan bieden .. soms af en toe gewoon een aaike op haar bol doet wonderen .; gewoon haar laten verstaan dat ze welkom is.... weet je ikzelf heb nu een buitenlanderke sedert drie weken.. gelukkig heeft hij wel enkele maanden in een opvanggezin gezeten waar hij liefde kreeg.. maar het ventje was ook al eens geadopteerd geweest en na twee weken weer "gedumpt" bij de organisatie omdat het door een blaasontsteking in huis plaste..
Nu na drie weken is het een heel fijn hondje (de één heeft meer tijd nodig dan de ander)
Met tijd en veel geduld kom je al een heel eind bij die hondjes.. maar forceer niks. ze geven zelf wel aan wat ze willen .. het is ook heel anders dan dat je een pup koopt en opvoed .. dit zijn meestal volwassen hondjes waar je volledig van nul moet mee beginnen ... gewoon een kwestie van tijd te geven en je in hun plaats te stellen...

ons hondje heeft soms wat problemen nu met verlatingsangst en ik denk dat dit ook komt omdat hij heel aanhankelijk begint te worden aan ons en ook veel van her naar der is gegaan steeds moeten wennen aan nieuw huis, nieuwe mensen om na een tijdje weer bij iemand anders te komen..
Ik merk ook dat hij schrikachtig is als ik hem meeneem met de auto.. en hij heel blij is als hij zijn "eigen stal " ziet...

Mijn zusje heeft ook een zwerfhondje uit Bulgarije, dat ze die op ging halen was ze zoooo bang van alles en iedereen.. In huis kroop ze weg in de kleinste hoekjes, en met wandelen lag ze plat op de grond, doodsangst.. Geduld geduld, en een goeie dosis geduld.. We hebben d'r vaak meegenomen naar me vader, die woont vrijstaand en heb zelf 2 honden, en ik kwam met me eigen Amstaff vaak over de vloer, dat hielp heel goed, dat ken ze, ze leefde op straat ook met honden.. En als onze honden naar ons toe kwamen voor een knuffel zag je haar echt observeren.. En al spelend kwam ze ook wel es dichterbij voor een knuffel, want ze werd toch nieuwsgierig na een tijdje, en dan aaiden we d'r en dan liet ze het zo heel angstig over zich heen komen.. Nu zie je er bijna niks meer van.. Ja als je opeens opstaat om iets te doen vliegt ze nog wel es weg.. En buiten, of als er visite is, blijft ze beetje bij andere mensen weg, maar ze is behoorlijk opgeknapt..

Allereerst wil ik jullie veel succes toewensen.
Helaas reageerde je niet op mijn vorige bericht.
Ik denk dat ik je hond vorige keer tegen ben gekomen in het Goudse hout met je vriend.
Succes met de hond en tijd is de oplossing

Vertel...
Hoe gaat het????

En daar zijn we weer. Het gaat wel wisselend/matig met ons. Wij boeken zeer langzaam vooruitgang, toch zijn deze weken all together niet bepaalt leuk geweest. Ik weet het niet, beste mensen. Het hondje went steeds meer aan mijn vriend, s nachts zijn die twee actief, overdag is ze nog steeds gereserveerd en s nachts gaat ze los, kwispelen, draaien, echt je beste vriend. Ik snap er weinig van. Ik heb wel jullie theorieën gelezen, toch blijf ik het vreemd vinden. Overdag is ze gewoon zichzelf en s nachts wordt ze steeds actiever, vrolijker. Nadat we uit het bed zijn, wordt ze binnen enkele minuten weer zichzelf. En dan is het klaar met vriendelijk doen. Met mij heeft ze wat minder, mijn vriend zegt dat het komt doordat ik minder tijd met haar heb doorgebracht. Ik geloof het wel, toch is dit een beetje jammer, want tot nu toe heb ik het idee dat ze hem heeft geaccepteerd in haar roedel, ik voel me een beetje afgewezen. Tja, stom hè? Het klinkt alsof ik de concurrentie met haar aan wil gaan. Dat is niet zo, toch is het niet leuk voor mij om haar liefde te geven zonder wat dan ook terug te zien. Als ik haar roep, komt ze niet, ze schrikt veel meer en makkelijker van me, ze negeert mij vooral. Gisteren stond ik te strijken en vond ik mezelf best wel triest. Wat is mijn leven ellendig geworden na haar komst, ik moet continu nadenken wat ik doe, hoe ik het doe, en dan is het alsnog niet goed.  Met wat moed heb ik met mijn vriend gepraat en heb ik voorgesteld om haar een beter huisje te zoeken ergens anders. Ik ben nu lang niet zo desperate als toen ik net mijn topic was begonnen, ik ben wat rustiger en ook wat beter aan de situatie gewend. Maar toch, dit is niet hoe ik mijn leven de komende jaar of tien wil zien. Ergens ben ik blij, ze heeft mij gedwongen om voor mezelf op te komen, dit doe ik op zich niet vaak. Dus dat is dan wel goed. Zo leer je wat van honden. Mijn vriend was niet amused van mijn voorstel. Hij heeft wat meer met haar momenteel en vindt het jammer voor haar en zielig. Hij is een super hondenvriend. Wij allebei zien haar ook als onze verantwoordelijkheid. Gelukkig is hij wel bereid om afscheid van haar te nemen als het moet. Ik ben er blij om, ik was wel een beetje bang dat er mischien

wat meer principiële kwesties zouden komen, hij is echt een goede vent. Hij zegt dat hij het jammer vindt maar wel snapt. Hopelijk is dit geen relatiedeuk. Ik heb vanmiddag met de stichting gemaild en alles verteld. Gelukkig willen ze wel helpen. Hoe dan ook hebben mijn vriend en ik afgesproken dat ze bij ons blijft totdat we een beter huisje voor haar hebben. Ze gaat niet naar een asiel en wij blijven voor haar zorgen, hopelijk knapt ze wel wat meer op of wordt ze wat makkelijker voor haar toekomstige echte baasjes.

oh.

Vind het eigenlijk wel een beetje jammer als ik dat mag zeggen.

Lijkt alsof ze net een band aan het opbouwen is met je vriend (en vast ook later met jou) en dan mag ze straks alweer weg..

Ik dacht juist dat dit al kleine stapjes in de goede richting waren.

En het lijkt wel een beetje of je jaloers bent dat de hond meer naar je vriend toe trekt. Het heeft allemaal tijd nodig en daar ben je blijkbaar niet aan toe of geduldig genoeg voor.
Maargoed ik snap wel dat je jezelf (en jullie relatie)er ook niet aan onderdoor moet laten gaan en misschien krijgt ze wel een fijne(re) plek.
Vind t alleen zo zonde voor t meissie.
Maargoed ik zeg eerlijk dat ik zelf nooit zo'n 'moeilijke' hond heb moeten opvoeden dus geen idee hoe ik er dan in zou staan.

Maarja succes met het vinden van een nieuw, goed en hopelijk blijvend thuis!

grtz.

Beste Lila, ook ik kan net als Anja niet ontkennen, dat jouw laatste verhaal mij teleurstelt. Je beschrijft zelf stapjes van vooruitgang te zien, maar al voor het meisje echt de kans krijgt zich aan jullie te hechten en jullie te gaan vertrouwen, wordt ze weer verplaatst.
Het spijt mij als deze woorden jouw zeer doen maar ik kan het niet nalaten te zeggen hoe ontzettend zonde ik dit vind.
Ik heb inmiddels sterk de indruk gekregen dat deze kwestie meer om de relatie tussen jou en jouw vriend draait, dan werkelijk om het hondje.
Jij ziet dat jouw vriend meer binding met het hondje heeft dan jij.
Het hondje trekt ook meer naar hem toe, terwijl jij aan de zijlijn staat toe te kijken. Voel jij je buitenspel gezet in deze? Ja, dat heb je eigenlijk zelf al aangegeven. Je bent met haar aan het ''concurreren'', jouw eigen woorden!
In dat geval vrees ik dat het diertje bij jou niet op haar plaats is. Uit jouw eerdere verhalen begreep ik dat het je allemaal erg zwaar viel, dat je het heel moeilijk vond en weinig vertrouwen in de toekomst had. Daar had ik alle medeleven en begrip voor want het kan zo rete zwaar zijn met een herplaatser, daar weet ik alles van.
Maar nu ik opmaak uit jouw laatste reactie,, dat je ''eigenlijk jouw partner niet met haar wilt delen''... ben ik een beetje verbijsterd!
Kun je dat van mijn kant begrijpen?
Ik wil absoluut niet jouw emoties en onzekerheden met de grond gelijk maken. Ik geloof oprecht dat jij je ongelukkig in deze situatie voelt. Ik vrees alleen wel dat dit bij iedere andere hond (mochten jullie dat van plan zijn) opnieuw de kop zal opsteken. Jouw gemoedstoestand en zelfbeeld spelen hierin, volgens mij een enorm grote rol.
Ik ben wel blij te lezen dat jullie haar houden tot ze herplaatst kan worden, dus geen tussenstations. Dat vind ik heel goed van je!
Ik hoop dat je een beetje tot rust kunt komen nu.
Misschien haalt de wetenschap dat ze op de lijst van herplaatsing staat, al veel druk en spanning bij jou weg.
Wie weet komen jij en het hondje daardoor toch nog nader tot elkaar.
Tot slot: ik veroordeel je niet! Jij bent ook maar een mens en is het te veel, dan is het te veel!
Sterkte.

Lila, ik ben ook teleurgesteld in je verhaal maar had het wel al zien aankomen. Ik heb het gevoel dat je haar nog steeds vergelijkt met je andere hond, je klaagt dat he geen band met haar hebt maar je wilt er ook niet al te veel moeite voor doen. Ze is nu wat, twee weken ofzo, bij jullie en uit onze verhalen heb je kunnen lezen dat het wel maanden tot een jaar kan duren voordat je flinke verbeteringen ziet. Jammer dat ze bij jullie die kans niet krijgt. Ik begrijp het echter wel. Ik weet hoe zwaar het op je kan drukken en niet iedereen kan dat aan. Om zo'n hond goed te kunnen begeleiden moet je sterk in je schoenen staan. 
Je hele verhaal draait om 1 ding en dat is hoe ellendig jij je voelt en hoe jij je moet aanpassen sinds de komst van de hond. Hoe ellendig is het leven geweest voor je hond? En waar komt ze nu weer terecht? Ik heb je nog PB'S gestuurd met nemen van mensen die je hiermee kunnen helpen, nog wat mee gedaan? Ik heb nog aangeboden om bij je langs te komen, niets meer gehoord. Ik denk dat je al langer van dit hondje afwilde en dat je geen moeite meer voor haar wilt doen. 

Sorry voor mijn harde woorden maar aan zelfmedelijden van jou heeft dit hondje niets en aan jaloerzie ook niet. Ze is er niet om met jou de concurentie aan te gaan. Ze is in je leven gekomen om je iets te leren. Misschien maar beter dat ze weg gaat. Zoals ik al eerder heb aangegeven, als je er niet volledig voor gaat red 
je het niet. Succes met het zoeken naar een nieuw huis. Hopelijk een blijvend thuis.

Beste greetje, Anja en Suzan,

bedankt voor jullie reacties, ik ben wel voor 90% met jullie eens. Ik kan maar een ding zeggen, ik zal doen wat ik kan voor haar. Dat wel. Ik begrijp jullie reacties ook volledig.

Ow, wat erg. Voor alle betrokken partijen.Wat je relatie met de hond betreft: bij het hond is het heel erg: je krijgt wat je geeft. Jij voelt je ongelukkig omdat je je oude leventje kwijt bent, en de hond is hiervan de 'schuldige'. Ja, dat voelt ie natuurlijk feilloos aan. Het kan best dat je voor hem zorgt en dingen voor hem doet, maar het is pas als je van hem houdt en hem in je hart sluit dat een hond dit ook gaat teruggeven. Als jij deze gevoelens niet voor de hond hebt, gaat hij ze ook niet voor jou krijgen. Maar ja, als je geen onbaatzuchtige liefde kan opbrengen voor dit dier, dan is dat helaas zo. Je kan jezelf niet tot gevoelens dwingen die je niet hebt... Zo jammer.

Ik vind het ook heel erg voor je vriend. Hij ziet de hond wel heel graag, en de band tussen hen wordt elke dag beter. En nu wordt ie voor zo'n gruwelijke keuze gesteld: jij of de hond. Ik vind dit echt heel erg voor hem, ik mag er niet aan denken dat ik die ooit zelf zou moeten maken.

En natuurlijk is het het ergst voor de hond zelf. Wij lezen hier de voorbije week hoe geweldig dit dier z'n best doet om een band aan te gaan met z'n mensen, en dan dit. Baf! Weer terug naar af. Weer een teleurstelling in een mens. Weer een extra deuk in z'n vertrouwen, dat ie net is beginnen geven aan jullie... 
Echt allemaal heel heel erg.

Ik ga mee met de anderen, begrijp er niets van ! Het klinkt inderdaad of je jaloers bent ! Ik zou gewoon blij zijn dat je lieve hond een band begint te krijgen met je vriend en het ook aanmoedigen !

Ik word dus wat boos van jouw verhaal ! De hond moet op de eerste plaats komen, het draait toch niet allemaal om jou ? Maar zo lees ik het dus wel ! Zoveel ellende in haar leven gehad en dan dit weer, daar moet je eigenlijk heel hard voor zijn !

Zelfmedelijden is hier niet op zijn plaats, zet je hart open en kijk wat er dan gebeurt ! Immers, vergeet niet dat een hond feiloos aanvoelt hoe iemand tegenover hem staat. Die lieverd voelt aan dat jij haar niet de kans geeft die ze verdient !

Nuja, als je niet wil beteren, dan is het inderdaad beter om haar een heel goede thuis te zoeken waar de mensen wel wat voor haar willen doen ! Je zegt dat je kan leren van een hond, alleen spijtig dat jij blijkbaar totaal verkeerde dingen leert ! Neen, voor jou geen begrip, voor de arme, lieve hond wel, want die verdient zoveel beter dan jaloezie en zelfmedelijden van een mens met rede en verstand !

We kunnen inderdaad wat van honden leren en dan vooral dat zij heel dikwijls veel beter zijn dan wij !

Beste mensen,

Ik wil wel een paar dingen recht zetten:

- ik ben  niet boos of jaloers,  ik zou graag willen dat ze mij niet als een obstakel zag, dat wel
- ik ben blij dat ze vriendschap met mijn vriend heeft gekregen, dit is hoe dan ook goed voor haar.

Ik weet niet wat ik hieraan moet toevoegen. Ik wil jullie hoe dan ook bedanken dat jullie mij en haar willen / wilden helpen.

Beste Lila,

Ik heb het topic doorgelezen (in ieder geval al jouw reacties) en ik had gehoopt dat je tot een andere conclusie was gekomen.

Ik begrijp dat je waarschijnlijk een kruising windhond hebt? Dit zijn hele gevoelige honden en als ze zo angstig zijn, hebben ze gewoon tijd nodig.

Mijn spaanse windhond heb ik inmiddels 5 maanden. Hij was lang niet zo bang als jouw hond, maar wel 'apatisch', schrikachtig buiten, ongeïnteresseerd in andere honden en in ons. Ook ik was na 'n paar weken doodmoe. Ik dacht dat ik wist hoe het allemaal moest (ik had tenslotte als vrijwilliger bij greyhounds in nood gewerkt), maar toch lukte het me niet. Ik was gestrest en heb ook overwogen hem terug te brengen naar de stichting. Ik ben zó blij dat ik het niet gedaan heb. Op een gegeven moment heb ik besloten het los te laten, het was zoals het was. Ik heb mezelf opgedragen niet dag en nacht met die hond bezig te zijn. En als een soort van magie, ging het daarna steeds beter. Een hond voelt het wanneer jij er geen vertrouwen in hebt. Hopeloosheid is besmettelijk.
Nu heb ik een vrolijke hond, die graag zijn knuffels komt halen!

En begrijp me niet verkeerd, ik weet dat jouw hond niet de mijne is, maar ik vind de stappen die de hond heeft gezet zo veelbelovend!

Vergis je niet, met een pup had je ook geen instant band gehad!
Ja, ze zijn schattig en aandoenlijk, maar een band opbouwen met een pup kost ook tijd, net als met een asielhond.

Ik was ook dood en dood moe de eerste paar weken!
Je bent toch eigenlijk een veredelde poepschepper en plasjes dweiler de eerste weken en met met heel veel slaapgebrek. Alles gaat op het ritme van de pup en jouw leven gaat op hold. Maar daar kies je voor dus ga je door.
Opeens voel je dan een omslagpunt.
Nu is het mijn meisje, ze wijkt niet van mijn zijde en ik zou haar voor geen goud meer willen en kunnen missen.

Is het met een asielhond niet hetzelfde?
Mijn vorige berner was een herplaatser, die kreeg ik met 7 maanden. Ik weet niet of dat nou zoveel meer tijd heeft gekost qua bonding. Oke, ze zijn volwassen en hebben baggage. Het is geen blanco pup, ze halen ook rottigheid uit, maar de band moet groeien en dat kost tijd. Elk klein stapje van vertrouwen is winst.

Misschien nu de kogel door de kerk is kan je wat meer ontspannen en verbetert de situatie vanzelf wel een beetje.
Ik denk nl dat je hondje vooral ook heel erg jouw spanning voelt. Dat staat jullie waarschijnlijk meer in de weg dan je denkt.

Dit topic gaat op verzoek van ts op slot, aangezien zij even rust wil, zij geeft aan verder goed voor de hond te zorgen en eventuele vragen graag in pb beantwoord.