Onze hond uit buitenland en haar slechte nederlandse baasjes.

Beste Lila,
zoals ik het zie, en ik redeneer vanuit je hond, heb je 2 opties:

ofwel je volgt de adviezen die al gegeven zijn op (namelijk... laat je hond helemaal het tempo aangeven.... benader haar niet, laat haar jou benaderen, geef 100% rust (alleen even lopen om haar behoeften te doen, meer niet)... en negeer al het mindere gedrag.... en geef haar echt weken zo niet maanden de tijd om haar balans te vinden....

of

breng haar zo snel als mogelijk terug naar de stichting.

zoals ik het lees wil jij niet meer... en dat kan... ik veroordeel jou op geen enkele wijze.... alleen jou gevoel richting haar pikt ze feilloos op... en dat is niet goed.

Dus ofwel je denkt "ok... zennnnnn... ik ga niets van haar vragen en ben blij met ieder contact wat zij opzoekt".... of ze moet echt zo snel mogelijk naar een thuis bij iemand die dit wel kan...

Dat jou vriend er anders tegen overstaat.. dat snap ik ook heel goed... alleen hij moet zich ook realiseren dat ze alles oppikt... en dat de situatie waarin jullie nu zitten niet goed is voor de haar.

Er is in deze situatie geen schuldige... niet de hond, niet jou vriend, en niet jijzelf.... jullie moeten kijken wat goed is voor haar.... en jij moet even heel goed te rade gaan bij jezelf of je opnieuw kunt beginnen met haar, zonder verwachtingen....

heel veel sterkte!

Ik denk dat je aan je vriend moet uitleggen hoe uitgeput je nu al bent. Wat als dit nog maanden doorgaat? Dit is niet zomaar uit de lucht gegrepen, maar deze hond zal niet binnen een week of twee ineens helemaal relaxt worden.

Als dit duidelijk is bij je vriend vind ik niet dat hij zomaar aan jouw gevoel voorbij zou mogen gaan. Dadelijk ga jij er nog aan onderdoor.

Ik denk dat dit een zogenaamde probleemhond is. En niet iedereen is daar geschikt voor of moet tegen wil en dank proberen zo'n beestje weer op de rails te krijgen. Je moet ook aan jezelf denken, en ik lees bij jou dat je dat niet voor elkaar gaat krijgen.

Beste Lila, wat naar om te lezen dat jij er zo doorheen zit.

Alle gedachtes's die nu door jouw hoofd schieten kan ik echt begrijpen.

Ik ken uit mijn nabije omgeving ook iemand die hetzelfde heeft meegemaakt als jij. Ook een hondje uit het buitenland, verbleef al in een opvang in Nederland en bij haar en haar gezin zou hij oud mogen worden.... maar het ging niet!

Deze vrouw gunde net als jij het hondje een goed thuis en een gelukkig leven, maar bij haar wilde dat maar niet lukken.
Het ene incident na het andere vond plaats en ook grommen en toehappen waren aan de orde van de dag.

Uit schuldgevoel heeft deze vrouw het 3 maanden met ondersteuning van een g.t geprobeerd, totdat ze niet meer kon....

De hond is terug geplaatst in een opvang adres.
Het ging gewoon niet!

Ik ken deze vrouw persoonlijk en weet gewoon zeker dat ze het echt serieus geprobeerd heeft. Maar toen ze ook vertelde dat ze zich zo moe, gestrest en ongelukkig voelde met de komst van haar hondje, wist ik dat het nooit wat zou gaan worden!

Ze kon de inzet en 100% goede wil, ook niet meer opbrengen, ook kon ze geen liefde naar het dier voelen, ze wilde het wel, maar het was er niet. En dan is het toegeven van een goedbedoelde poging die jammerlijk mislukt is, het beste dat je kunt doen.

Ik weet je in deze moeilijke kwestie eigenlijk niet echt een goede raad te geven, het is gewoon heel moeilijk. Ik ben het wel met Wilma eens dat niet iedereen geschikt is voor een probleemhond.

Ga bij jezelf na of jij geschikt of ongeschikt bent. En wat de uitkomst ook is, daar hoef jij je niet voor te schamen.

Veel sterkte

Een volwassene die er fysiek en mentaal helemaal doorheen zit zomaar negeren, dat kan natuurlijk ook niet. Of zo'n iemand nou voor zichzelf kan zorgen of niet, wat in zo'n situatie ook maar beperkt van toepassing is natuurlijk.

Is het nou gewoon een geval van geen klik, dan zou het wat anders zijn. Maar een mens hoort niet zomaar onbeperkt te lijden omdat de partner zo graag een hond wil. Een partner die daar okee mee is... nee.

Beste mensen, bedankt voor jullie steun.
Gisteren wist ik echt niet wat ik moest doen. Vanochtend is het al wat beter. Ik laat het allemaal voor wat het is. Ik zit nu op mijn werk en het is wel fijn om iets anders te doen. Ik  wist wel dat  het niet binnen een week goed zou komen. Daar had ik niet zo veel moeite mee,  wat ik niet wist is dat haar bagage zo groot zou zijn. Ik dacht dat  ze wat  bang zou zijn maar niet zo extreem ansgtig, ik dacht dat ze niet zo maar vriendjes met ons zou worden, maar ik dat niet  dat ze zo  volledig  niet gesocialiseerd zou zijn.  Nu had mijn vriend vakantie voor haar genomen, daarna  gaat hij terug naar zijn werk en heb ik vrij. Tot nu toe zat ze met hem en ze begint zich ook een soort van aan hem te binden.  Even een paar antwoorden op jullie vragen:

Als nmmijn vriend voor een hond kiest boven mij,  pick ik het niet. Sorry, maar ik was er eerst. Dat is het idee globaal gezien. gelukkig  denkt hij toch niet zo dat ze blijft omdat ze een hondje is en ik ga omdat ik beter voor mezelf kan zorgen.  Daar ben ik blij om.

Okay, dus kan ik hier uit opmaken dat je het wel gaat proberen?

Omdat je schrijft Dat je het laat voor wat het is?

Je onderste 2 regels begrijp ik niet helemaal. Bedoel je dat je daarmee dat je wilt dat de hond weg gaat omdat jij anders weg gaat?
Ik kon dat niet helemaal duidelijk opmaken.

Hoe dan ook, mat mij betreft heeft Wilma helemaal gelijk.

Dit is gaat verder dan het hondje in kwestie. Dit is ook een obstakel tussen jou en je partner.

Waar het ook over gaat, een probleem waar je partner mee zit gewoon maar negeren of wegwuiven is erg slecht binnen een relatie.
Ik hoop dat jullie daar samen uit komen en dat jouw partner jouw gevoelens serieus neemt.

Ik snap wel dat hij zo iets heeft van: Kom op joh, niet nu al opgeven!
Maar uiteindelijk zal hij toch voor jou moeten kiezen.

Is een last je te zwaar? dan hoef je die niet op je te nemen, je moet het namelijk wel aan kunnen.

Probeer nu eerst maar wat tot rust te komen als dat gaat. Succes hoor!

Hey Lila,

Lastig he, als je partner en jij er anders in staan. Wij hebben ook al de nodige discussies gehad over de honden, de opvoeding wat ze wel en niet mogen, wie wat ermee doet... Meestal heb ik dan kritiek omdat ik vind dat mijn partner niet genoeg doet in de opvoeding en is hij boos op mij omdat ze van mij teveel mogen. Lastig joh, het is net een kind hebben soms... Maar dan een die er van de ene op de andere dag is en niet van jezelf. Soort stiefkind dus?!

Het lastige is ook dat als het niet je eerste hond is, je toch een soort idee hebt over wat en hoe een hond hoort te zijn. Als we voor onze herplaatser Chenak al ooit een andere hond hadden gehad, hadden we denk ik nooit zoveel als vanzelfsprekend aangenomen, bv dat hij buiten eigenlijk geen aandacht voor ons had en altijd aan de lijn trok. Da hij alle eten jatte dat los en vast zat, zelfs van je eigen bord. Dat hij idd gromde als hij een prooi had en je wilde die afpakken. Dat je als een cipier alle deuren dicht moest houden omdat hij er anders vandoor ging. Dat hij op een gegeven moment 's avonds niet meer in de kennel wilde om te gaan slapen en gromde als ik zijn halsband wilde pakken om hem mee te nemen (uitieindelijk dit opgelost door zijn kussen onder hem vandaan te trekken en hem uit te lachen. Mopperend als een oude man lipe hij dan naar de kennel).
Mag ik je een advies proberen te geven? Vergeet wat je weet over deze hond, vindt haar niet meer zielig, denk niet aan haar als je maatje maar ga vanavond ergens zitten en observeer haar. Kijk wat je ziet, op dat moment. Zij hoeft niks, jij hoeft niks. Alleen zijn in het moment. Niets meer en niets minder. En ga van daaruit verder, welke kant je ook op wilt.

Groet, Mireille

Beste lieve hondenliefhebbers! Ik wil jullie bedanken dat jullie echt zo lief zijn en begripvol. Ik had stiekem een hoop kritiek verwacht maar niets is minder waar.

Vannaacht is er iets gebeurd, waar ik weinig van snap. Nee, wij waren niet weer op de snelweg of zo, gelukkig. Mijn vriend maakt nu wel grapjes, dat ze zegt dat ze de snelweg in Duitsland wil proberen, daar kan ze ten minste een beetje doorlopen zonder snelheidslimit.

Ze kwam 's avonds bij ons de slaapkamer binnen alsof het normaal is en daar ging ze lekker liggen op de grond. De deur naar de slaapkamer was alle nachten open, maar slapen deed ze in de woonkamer. Ze kwam de laatste 2 nachten wel even kijken waar we gingen slapen maar daarna keerde ze terug naar de woonkamer. Vannacht bleef ze dus op de grond slapen in de slaapkamer. 'S nachts ging mijn vriend wat drinken halen, deed hij de licht aan, ze zag hem en begon vrolijk te kwispelen en ook *blij te doen* volgens hem. En wij waren al aan het googelen of er ook honden zijn die nooit kwispelen. Vanochtend heel vroeg werd ik wakker omdat ze op mij was gesprongen, blijkbaar verwachte ze mij niet onder de deken, daar, ze wou dus op bed springen, ik voelde in eens 4 dunne paws op mijn rug, volgens mij schrok ze er zelf van en ging ze er meteen van af. Ik zei niets. 2 uur later kwam ze ons duidelijk zoeken in bed en probeerde ze zelf erbij te klimmen (!), dit lukte haar niet helemaal goed, het is best hoog, dus ik zette haar op bed en toen ging ze tussen ons  liggen. We mochten haar aaien ook. Ik snap er niets van. Echt. Het is niet zo dat alle problemen nu voorbij zijn, maar dit is wel heel verrassend. Ik ben zo blij. Ik wou haar niet dumpen, ik had haar genomen om toch wel samen te leven en voor haar te zorgen, van wat ik zag dacht ik dat dit wel heeel lang zou duren voordat ze een beetje normal zou kunnen doen. Er is dus hoop hier voor ons 3.

Wauw, klinkt alsof het vertrouwen inderdaad begint te groeien. Goed om te horen!

Hahaha, moest stiekem wel lachen om die opmerking over de snelweg in Duitsland

Wat geweldig Lila! Blijf haar ruimte en rust geven, ze zoekt zelf op haar tempo wel toenadering.Ik denk dat dit voorval de start is van een hele mooie vriendschap, waar je later nog vaak aan gaat terugdenken: de nacht dat je hond je buddy werd 

Wat een mooi moment! En wat herkenbaar ook!
Ik ben blij dat het je hoop geeft. En met vertrouwen en vooral veel rust en weinig verwachtingen kunnen jullie echt heel ver komen!
Ik herken mijn kleine spanjaard niet meer terug als ik he, vergelijk met de eerste week dat hij hier was!

Whaauw, je zit echt op de goede weg! je hond geeft het zelf aan. zelfs al sta je binnenkort een stap terug, denk eraan, denk aan het moment, jullie zijn goed bezig!

 Super! Zie, als je niets verwacht ben je superblij met alle "kleine dingen". Dit is echt fijn. Rustig aan, kleine stapjes maar zo'n groot geluk en voldoening! 

Dat niet kwispelen herken ik zeker ook. Dat deed Denzel in het begin ook niet.

Dat is mooi Lila. Soms kan het ook ineens snel gaan als je hond eenmaal vertrouwen in jullie krijgt. En wat je beschreef maakte mijn dag vanochtend weer goed. Klein stapje voor de mens, enorme sprong van de hond?

Ik weet nog een moment van ommekeer bij Chenak; na een vakantie die memorabel was doordat mijn vriend zo gek van hem werd dat hij letterlijk liep te grommen tegen de hond, een ontsnapping met daardoor een wandeldag van half zes 's ochtends tot half twaalf 's avonds ( don't ask) liepen we op een van de laatste dagen over een pad met een metalen trap naar beneden. Chenak durfde niet, lokken werkte niet,krijsend aan de trap, wel willen maar niet durven. Ik hem opgetild, hij stribbelde totaal niet tegen en liet zich naar beneden dragen. Dat was, na ongeveer een jaar, een echt blijk van vertrouwen. Voelde zo goed

Hou je taai,

Mireille

Ps dankzij jou haal ik allemaal herinneringen op aan onze koning, keizer, admiraal, die we vorig jaar na tien jaar samen moesten laten gaan. Dank je!

Prachtig om die positieve groei bij zo'n beschadigd diertje te zien.

En Greetje: zoals jij het gedrag van jouw hond Denzel omschreef,, precies zoals mijn hond was (herplaatser uit Spanje)

Inderdaad geven ze je een enorm stuk bewustzijn van je eigen lichaamstaal, stemklanken e.d.

Fijn Lila!!!Dat klinkt al een heel stuk beter.
Ik dacht ook dat Joy iets mankeerde aan zijn staart en ben er zelfs mee naar de dierearts geweest
6 maanden later stond die me pas op te wachten onder aan de trap met een propellor op zijn reet!Mooiste moment allertijden.
Mss heeft de reis hiernaar toe zoveel stress bezorgd dat en dat het grootste euvel is, dat het nu alleen maar meegaat vallen?!
Succes in iedergeval!

Hier ook 2 herplaatsers, eentje uit Spanje en eentje uit België zelf, van vrienden.
De spanjaard was nog jong, 4 maanden. En ik heb gelukkig al wat probleemhonden gehad dus al bij al viel het mee. Maar ik moet zeggen dat hij toch niets is zoals de anderen zijn geweest. En dat is niet erg.
Nu zijn we meer dan een jaar verder en eerlijk: hij is in mijn ogen de mooiste en leukste hond die ik ooit heb gehad! Een echt vreemd karakter maar met een vette knipoog en ik laat hem lekker doen!
Wat wel is: een mens heeft 3 weken nodig om aan een nieuwe situatie te wennen en om iets een gewoonte te laten worden. En na een week met de spanjaard en problemen met onze kat en zindelijkheid en wandelen en.. en.. heb ik ook wel in volle frustratie en vermoeidheid naar de stichting gemaild. En ik mocht hem terug brengen. Maar ik hield me dat feit van die 3 weken toch in mijn achterhoofd, voelde me ook schuldig en een mislukkeling. En heb toen voorgesteld dat ik het nog een maand zou proberen. Ze hebben me gelukkig die kans gegeven. En ja hoor, na de eerste 3 weken was er de gewoonte, de routine, terug een weg in het dagelijks leven. Sommige probleempjes zijn er nog hoor maar ik ben blij dat ik even heb vol gehouden! Wat had ik een fantastische hond moeten missen anders!!!
En over jouw bed-verhaal: ik ben geen emotioneel mens, heb niet snel tranen in mijn ogen. Maar hoe je schreef dat ze tussen jullie in kwam liggen.. Echt, mijn keel kneep toe en ik voelde ze opwellen
Volhouden meisje!!!! Je gaat niet gewoon een hond krijgen maar een super vriend!!! (eentje met een handleiding, maar die ga jij kennen als de beste!)

super!!!!!!
En heel erg goed dat je je verwachtingen hebt kunnen bijstellen, en nu ook de "overwinningen" kunt zien!!!!!

Iedere dag is er weer eentje, en iedere dag zul je vorderingen zien (en ook soms terugvallen... maar negeer die vooral)... 

Maar echt grote complimenten dat je deze overwinning heb kunnen zien voor wat het is.... als je deze invalshoek kunt blijven vasthouden.... dan komt het goed 

@Sammy, ja, die routine dat is heel erg opvallend hier. Denzel bouwt zijn zekerheden op gewoontes, dat geeft hem rust. Als er eens iets anders is dan normaal schiet hij in de stress, dat is weer een onzekerheid. Zo blijft hij ook liever alleen thuis dan dat hij meegaat op visite, daar wordt hij ook erg onrustig van. Gebrek aan socialisatie, het hoort bij zijn gebruiksaanwijzig. Daarin staat: "gelieve deze hond niet mee te nemen op visite en een hij functioneert het beste bij een vaste dagindeling,,,,"  
Lila, hoe is het vannacht gegaan?

Fijn, alleen pas op dat je nu niet te snel gaat willen.

Inderdaad Wendy, ik heb ook mijn 'spreekwoordelijke' neus gestoten door te snel te willen gaan!
Vooral op de hondenschool liep ik me soms te frustreren dat honden die maanden jonger waren dan Rock, het beter deden!
Ik heb dat nu helemaal losgelaten.
Zoals Rock mij begroet als ik thuiskom, hoe hij zijn kop tegen mijn been aandrukt als ik op de bank zit, hoe hij me spontaan benaderd om me een knuffelbeurt te geven.... iedere baas van een herplaatser weet dat dit de belangrijkste mijlpalen zijn bij zo'n hond zijn,, en tevens het beste en 'enige' fundament voor een juiste opvoeding en kameraadschap voor de rest van het leven dat je samen mag gaan delen.
Lila,, als ik lees hoe jouw hondje jullie plots opzocht en dicht bij jullie wilde zijn... geweldig!
Ik vind het zelfs ontroerend. Ik hoop dat het ook voor jou een flinke oppepper is dat je heel voorzichtig al een beetje liefde van haar hebt gekregen.
Houd je ons op de hoogte? ben heel blij voor jullie.

Fantastisch om te lezen dit alles! Geef het tijd en echt die kwispel komt!

Hello beste dames, heren en honden,

Het gaat bij  ons met ups en downs, maar toch wordt ze wel wat beter. Blijkbaar heeft ze haar nachtmomenten, de slaapt de laatste 2 nachten bij ons in de slaapkamer, 's ochtends vroeg zoekt ze duidelijk wat contact, als ze was beweging in bed ziet, zet ze haar voorpotjes erop en kwispelt ze wat. Je kan haar dan ook aaien.  Dit is al 3 nachten zo. Snapt iemand er wat van? Overdag is ze nog steeds niet echt kwispelend (het is niet zo dat ik het van haar verwacht, ik leg het gewoon uit zoals het is, zodat het een beetje duidelijk is hoe het gaat. no judgement wat mij betreft, gewoon de feiten). Ze heeft nog steeds haar schrikmomenten, en als je naar huis komt, schrikte ze,. gaat ze  direct van de bank af en weg rennen verder het huis in. Daar staat ze dan wat te kijken en komt ze later een beetje snuffelen maar wel angstig.

We gaan niet naar buiten, alleen in de tuin mag ze wat rondlopen en eventueel poepen als ze dat dan wil. En dan gaan we 's avonds slapen, komt ze mee en gaat ze uiteindelijk bij het bed liggen. Dan kauwt ze wat aan een sok en gaat ze slapen, rond een uur of 4 's ochtends heeft ze in eens gezelligheid voor ons. Staart omhoog, op bed willen komen deels of geheel en kwispelen. Vanochtend heeft mijn vriend op zo'n moment zelfs een tongzoen van haar gekregen. Snapt iemand hier nog wa van?