wie heeft er ook zijn hond moeten laten inslapen

2010 heb ik Boeli (Kangal) laten inslapen, Boeli was 2,5 jaar oud en zijn heupen waren compleet versleten.

Tommy onze malthezer was 9,5 jaar en hebben we in januari 2011 moeten laten inslapen.
Tommy had meerdere Tia's gehad en het ging daardoor niet meer.

November 2011 heb ik Spyro laten inslapen omdat hij een hersentumor had waardoor hij agressief werd.
Hij was 1 jaar 2 maanden en 20 dagen oud geworden.
Ik mis hem nu nog steeds.

Lieve Annie,

Uit voorgaande topic weet ik hoe moeilijk je het hebt. Buiten het ontzettend gemis heb je ook het gevoel dat je niet de juiste beslissing hebt genomen. Bij beide gevoelens kan ik me heel goed in vinden. En zeker bij het laatste gevoel ben ik niet de juiste persoon om je daar bij te steunen. Dat gevoel is zo naar en pijnlijk! En heb ik zelf nog niet kunnen verwerken. Maar heb de foto's van jouw lieve hondje gezien, en met zo'n jeuk en de pijn dat dat met zich meebrengt valt echt niet te leven. Volgens mij zit hier iemand op het forum die om ongeveer dezelfde reden als jou deze moeilijke beslissing heeft moeten nemen. Zal morgen het voor je opzoeken, wellicht heb je hier iets aan.

Mijn hondje is 9 maanden geleden onverwachts overleden, 20 juni 2011. Is 12 jr en 3 weken geworden.

Mijn verhaal is te vergelijken met die van Anja en haar lieve hondje Lizzie. Mijn hondje had al een tijdje wat vage klachten(smakgeluiden en in liggende houding kreunen, af en toe misselijk). Maar at goed en was zeer speels, actief, voor haar leeftijd. Dus aan iets ernstigs dacht de DA niet. 4 mnd daarvoor nog bloedonderzoek laten doen, deze was perfect en ik moest mijn bezorgheid laten rusten. Van de een op andere dag had ze veel pijn en binnen 4 dagen verlamd achterpoot en al die tijd haar behoeftes niet kunnen doen. Bij foto's uitzaaiing op haar longen te zien. Wij wilde een echo om de tumor te kunnen achterhalen en vanuit daar de juiste beslissing te nemen. Op echo waren uitzaaiing milt, lever en lymfe te zien. Helaas is de tumor nooit achterhaald, waarschijnlijk in haar rug. Mede doordat ik haar tumor niet achterhaald is, loop ik mezelf nog regelmatig gek te maken of ik niet te snel besloten heb. Stel mezelf vragen als;" waren het wel uitzaaiingen die DA en radioloog zagen"? Hebben zij en ik geen fout gemaakt? Had ik toch een MRI scan moeten laten doen? Etc...

Het is zo moeilijk om je allerliefste opeens kwijt te raken. Zij kunnen niet praten en ons aanwijzingen geven. Wij kunnen ons allerliefste heel goed en zij andersom ons. Uit liefde nemen we deze beslissing nadat we eerst heel goed naar ons hondje hebben gekeken. En toch grijpt dat gevoel van angst ons daarna van "als"..."stel"...Waarschijnlijk een pijnlijk deel van het rouwproces waar de een beter mee omgaat dan de anderen. Ik helaas nog niet.

Wil je heel veel sterkte toewensen. En schrijf hier alles van je af wat je wilt delen. Mij helpt het om me steeds en beetje beter te voelen. Gemis zal er altijd zijn....

Wij hebben eind vorig jaar onze RR pup van 6 maanden oud moeten laten inslapen, had een ernstige, progressieve vorm van OCD (schouderafwijking). Ze had verschrikkelijk veel pijn, maar o wat was ze lief ...
Missen haar nog steeds, maar hebben ook berusting, voor haar is dit het beste ...

lieve minoes bedankt voor je bericht,ik haal veel uit je bericht
voel me echt heel kl...

8 maanden leden onze Golden retriever in moeten laten slapen op bijna 10 jarige leeftijd.
Omdat hij een grote tumor in zijn buik had en er niks meer aan te doen was....
mis hem nog elke dag verschrikkelijk !

Wij hebben bijna 8 jaar geleden onze Golden Retriever Tim in laten slapen omdat hij kanker had.

Wij onze Bouvier Ewok op 9 jarige leeftijd, hij had een hartziekte sinds twee jaar en was in tussentijd nog goed met medicatie, maar toen verergerde de toestand zelfs met toenemende medicatie en op een moment was hij gewoon op en hebben we hem moeten laten inslapen.

Ook onze poes Lucky op 11 jarige leeftijd, zij was sterk en gezond tot op een dag ze magerder werd en bleek kanker te hebben dat niet te opereren was. Toen ze ook abcessen kreeg en niet meer zelf kon eten hebben we haar laten inslapen, zolang ze at was ze ok, maar toen zou ze anders verhongerd zijn en dat wilden we niet.

Al onze andere dieren zijn eigenlijk van ouderdom uit zichzelf gestorven, en Coco onze jonge hond is op tweejarige leeftijd gestorven aan een hartaderbreuk. Zomaar zonder waarschuwing, ze had twee uur ervoor nog uitgebreide medische check gehad van hart tot pootjes... Dat is veel moeilijker, want dat komt zonder waarschuwing of voorbereiding.

ik zal morgen mijn doberman van 11 jaar en 9 mlaanden laten inslapen.
hij heeft kanker en kan nog nauwelijks op zijn poten staan de laatste twee dagen.
Ik ben al een paar keer naar de veearts geweest met de gedachte : "ik maak een eind aan zijn lijden"
Maar telkens heb ik hem terug mee naar huis genomen.(medikatie werd verhoogd...)
Ik vraag me soms af of ik op dat ogenblijk niet al te egoistisch ben.
Ik ben er kapot van...en voel mee met alle dierenliefhebbers die deze pijnlijke
gebeurtenis meemaken

@Anoniem, jeetje wat een vselijke beslissingg moet je gaan maken. Ik voel met je mee, er is niks ergers dan je maatje kwijtnraken.. Heel erg veel sterkte

Mijn dobermann Wodan, ingeslapen in mei 2011(op 13 jaar)...na een jaar van artrose en de laatste week met pijn en niet meer rechtkunnen(eten drinken)...De da die kwam, was een groentje en ben er nog kwaad op(deed hem geen eer). Toch weet ik dat ik mijn Wodan niet kon houden...
Ja, een gemis, nog steeds stil...

ik heb mijn collie moeten laten inslapen op 8 jarige leeftijd ze had het wobler syndroom mis haar nog elke dag kon met haar lezen en schrijven.
gr.patricia.

Ongeveer 8 jaar geleden hebben we Layka moeten laten inslapen.
Ze had leverkanker, het ging zo snel.. Vanaf het moment dat we in de gaten kregen dat er iets niet in orde was en het inslapen heeft een week gezeten. Op de laatste dag hebben we 's middags te horen gekregen dat het dus kanker was en dat het te ver gevorderd was om er iets aan te doen, het best was om haar zo snel mogelijk te laten gaan. We hebben haar toen 's avonds nog laten gaan, ze was 's avond bij de da weer heel even haar zelf, even knuffelen met ons en ze ging liggen, ze keek ons ons ook echt aan met een blik van 'het is goed zo'
Heel mooi, en dat gaf ons ook een stukje rust, maar wat doet het pijn...

Oja.. Ze was net 12 geworden.

Wij hebben in september 2010 onze samojeed Kira in moeten laten slapen, Zij kreeg een zeer ernstige huidinfectie, Sebadentitus,een talgklierontsteking.Drie weken hebben we gevochten om te achterhalen wat haar precies mankeerde,maar helaas werkte elke behandeling tegen haar en werd ze zo ziek dat we de beslissing moesten nemen haar te laten inslapen.
Uiteindelijk hebben we een halfjaar na haar overlijden pas achterhaald na heel veel onderzoek wat haar mankeerde, helaas bleek daaruit dat de mate waarin Kira de ziekte had nooit overwonnen had kunnen worden. Dagelijks wordt er met liefde aan haar gedacht.Kira was bijna 10 jaar.

In mei 2010 heb ik onze Kevin in moeten laten slapen, onze eerste Golden retriever
Kevin was 16 jaar oud, doof en dementerend, hij was gewoon helemaal OP
De DA is op mijn verzoek bij ons thuis gekomen, zo kon ik hem gewoon in zijn eigen omgeving in laten slapen.
Een half uur voor de DA kwam ben ik hem gaan kammen, daar genoot hij altijd zo van, heerlijk met het vrouwtje languit op de vloer, kammen , kroelen en kriebelen.
Toen de DA kwam was Kevin zo ontspannen en rustig.
Hij heeft niets van het spuitje gemerkt, èèn diepe zucht en het was gebeurd, heel rustig , heel kalm, het was goed en het was genoeg geweest.
Maar ohh... wat heb ik hem gemist en nog steeds.

Een jaar later heb ik onze Bas in moeten laten slapen, eigenlijk geheel onverwachts
Bas was 6 week daarvoor geopereerd aan een tumor in de milt, deze bleek kwaadaardig te zijn, maar voor zover mijn DA het kon bekijken waren er geen uitzaaiingen.Het ging daarna prima met Bas
Nog 6 week is Bas bij ons geweest en toen ging het ineens helemaal mis, hij braakte en poepte bloed heel veel het was vreselijk , zomaar van het ène op het andere moment.
In paniek heb ik de DA gebeld die direkt kwam met een assistente, het was helemaal mis en ik moest Bas in laten slapen , meteen.
Dat heeft er bij mij behoorlijk ingehakt, Kevin was ik op voorbereid, maar mijn Basje totaal niet
Nog steeds heb ik hier last van het is 24 mei een jaar geleden.
Allebei mijn mannen heb ik zelf naar het crematorium gebracht en de dag erna zelf weer opgehaald, vraag me niet hoe zwaar dat was.
Maar nu zijn ze beide weer bij me thuis , daar waar ze horen.
Nooit zal ik mijn beide vriendjes vergeten , ze zitten heel diep in mijn hart,

Nu ben ik weer het gelukkige vrouwtje van onze Douwe, zonder hond redde ik het niet.
Ik hoop dat Douwe een heel lang gelukkig en gezond leven beschoren is , ik zal alles doen om hem dit te geven.

P.S lekker trouwens om dit even van me af te schrijven

Onze Blaffie was 16,5 jaar oud en kreeg dan nog kanker. Hij had al een beroerte overleefd maar op die leeftijd was zijn tijd spijtig genoeg gekomen. Hij werd ook dement en om hem dan nog langer in leven te houden met pijn dat is niet goed. Maar toch blijft het moelijk om de beslissing te nemen ....

Ik heb m'n 2 honden moeten laten inslapen Rasa bijna 12 jaar had kanker en Rimmert bijna 15 jaar wegens ouderdom (afgelopen januari), allebei Heidewachtels, het waren hele schattige honden en mis ze allebei heel erg. Elke avond voor het slapen gaan spreek ik ze nog even toe (ze liggen namelijk in de tuin naast m'n huis) en ik zal ze nooit vergeten!

ik heb al vier honden verloren,de eerste een york overeden aan mijn voordeur,de kinderen toen nog jong lieten de voordeut open staan en ons hondje is toen dood gereden ,door wie hebben we nooit geweten watn die is doorgereden. Dan een labrador van zeven jaar aan baarmoederkanker;weg gehaald maar terug hervallen en met uitzaaingen ,er was geen dokter die haar nog een kans gaf en we hebbben haar laten inslapen. dan een zwarte labrador van dertien jaar ook kanker,darmkanker en ook niks meer aan te doen oook moeten laten inslapen. En nu een paar maand geleden onze mops billieke ,hij leed aan artrose en ook na veel behandelingen ,pillen en spuiten geen verbetering meer . Het beestje kon op een dag niet meer op zijn pootjes staan en we hebben haar uit haar lijden verlost. Ze had zo veel pijn. Dit doet nog hartzeer ik mis hem nog elke dag,zo een lieve en brave beest. Al mijn honden verloren aan een ziekte of ongeluk dat doet pijn heel veel pijn Ik hou van jullie mijn lieverdjes

Ook hier veel verdriet om de honden die er niet meer zijn, heb zelf al ruim 45jr honden, eri s er een die nog steeds in mijn gedachten is mijn welsh corgi pebrook, Linza zei werd maar 5jr, ze had botontkalking kon moeilijk lopen en op het laatst sleten de nagels van haar voorpoten geheel weg 14dagen voor dat ze heenging heb ik nog foto,s laten maken haar skelet leek wel een gatenkaas, ik wilde haar toen in laten slapen maar de dierenarts zei je moet wel goed afscheid nemen,14dagen heb ik met haar in de hemel gewoond ze kreeg zware pijn stillers toen ik de dag van inslapen haar uit liet zakte ze inelkaar terwijl ze plaste ik heb haar toen opgenomen en met de buurman naar de daeerst nog met de gedachte het komt goed maar eenmaal binnen vroeg ik om aan haar leiden een eind temaken ,de reden was dat Linza nooit in huis had geplasren nu ze in haar eigen plas was gezakt ik dit zo vreselijk vond , ja ik kreeg een volledig zindelijke pup van de fokster.!!!!! het toeval wilde dat het die dag precies 5jr was dat ik haar voor het eerst zag LINZA mocht 5jr en 4weken oud worden, ik mis alle honden zeg iedere avond hun foto gedag en knuffel mijn huidige teckel even . groeten Hein.

Helaas al 5 keer met een lieveling meegemaakt.
- in 1977 onze Bastaard
- in 1989 onze Duitse Herder
- in 1995 onze Bouvier
- in 1997 onze Bouvier
- in 2009 onze West Highland white terriër
Daarnaast ook al 7 keer een poes laten inslapen.
Het blijft iedere keer weer zo intens verdrietig.
Maar ik draag ze wel allemaal nog steeds bij me in mijn hart. En ook heb ik af en toe het gevoel dat de hele roedel om me heen is als we ergens zijn, in het bos of op het strand. Ook merk ik dat aan mijn huidige 2 honden, dat er meer is dan wat de verstandelijke ogen willen zien.

mijn 1e hond sacha (kruising labrador) heb ik op 16 jarige leeftijd in moeten laten slapen.
ze kon haar urine en ontlasting niet meer ophouden en was zwaar aan het dementeren.

anderhalf jaar geleden mijn hond cdc solo eleven een cane corso op 12 en half jarige leeftijd moeten laten gaan,
voor een cc best wel oud en ze heeft een schitterend leven gehad, maar haar oogjes straalden geen vreugde meer uit en ze was op.

aan allebei de honden denk ik met veel liefde terug en we hebben het nog met grote regelmaat over ze.

Ik heb mijn Franse bulldog verloren door een verlamming aan zijn achterpoten.
Hij was maar 2,5 jaar oud.Het is nu zeven weken geleden en de pijn is nog zo hard.
Ik mis hem nog elke dag,hoe kan ik dit verwerken?
Ik ben er kapot van,ik ben huisvader en niets kan me nog opfleuren.
Ik ben teneinde raad.

Een paar jaar geleden moest ik mijn beste vriend laten gaan onze Golden Retriever uit ouderdom, hij was helemaal op en had ook nog een epilepsie en was blind was het beste voor de hond.

Hij zit nog elke dag in mijn hartje

In november 2010 onze labrador Remy op 14,5 jarige leeftijd moeten laten inslapen, had vanaf 6 jaar artrose, met 12 jaar nog geopereerd aan een kapotte kruisband en meniscus, wonderwel goed hersteld. Na de zomer 2010 ging het echt niet meer, werd heel erg dement en toen hij niet meer mee wilde wandelen wisten we dat het genoeg was, hij wilde niet meer. We hebben hem thuis in zijn eigen mand laten inslapen. We missen hem nog elke dag. Gelukkig hebben we nu onze handen vol aan onze puber Venz.

ik wil hier mijn honden ontmoeten.

DONKY....ik lees net je berichtje hier, wat een groot verdriet, voor iedereen is dat, maar een hond op jonge leeftijd verliezen is bijna niet te verwerken.

maak een account aan, start een topic op. en probeer hier je verdriet kwijt te raken, heus dat lukt je, praten en nog eens praten met eigenaren die het zelfde is overkomen.

Ja lieve Annie, vandaag 2 weken terug, en ik heb vandaag een super slechte dag, ik wil haar aaien en vasthouden mijn lieve maltezer meisje.. maar ik kan het niet meer natuurlijk.
ik mis haar zo erg. Ik ben nu vandaag de hele dag binnen gebleven. Gisteren was ik wel buiten enzo.
Maar nu .. vandaag mis ik haar weer zo erg.
ik wou dat ze even in mijn armen kwam..

het is zo moeilijk en zwaar, ik ben alleenstaand en alleenwonend. Ik voel me n u zo eenzaam.
De meeste mensen bellen niet meer, omdat ze vinden dat ik er nu wel al overheen moet zijn. De meeste mensen bellen NIet meer aan voor een wandeling tja.. het is al 2 weken je MOET er overheen zijn.. De meeste mensen vragen NIET : kom lekker koffie drinken... ik voel me zo alleen.
Zij nam mij zoals ik was, ik zorgde voor haar , als een kind dat allesnodig had. Dit verlies is zo onzegbaar groot...