de omslag qua opvoeding in de voorbije decennia

Beste mensen,

Deze week hadden we het in de les ethologie (gedragskunde van het dier) over de omslag in opvoeding van de hond in de voorbij decennia.
Het was een mooie discussie in de klas en ik hoop dat het er hier even volwassen aan toe kan gaan als in een grote klas van jong-volwassenen (als dit niet is laat ik meteen het topic sluiten).
DUS, enkele tientallen jaren geleden was het perfect normaal dat je de hond even een aanraking gaf en werd er ook niet vies gekeken als je het woordje "straf" uitspreekt. Je was de baas over de hond maar je hond was ook een deel van het gezin, die net zoals de kinderen moest luisteren (als de kinderen niet luisterden kregen ze ook een tikje op hun hand, niet toch?)
Nu is het zo omgeslagen dat je het woord "straf" niet mag uitspreken of je wordt bestempeld als mishandelaar.
Straf noemt nu al "discipline" en dat wordt ook al niet meer zo aanvaard... Terwijl het gewoon hetzelfde is maar met een andere naam.
En laat staan dat je je hond eens aanraakt als hij iets fout doet!
Het mooie dat er nu wel is, is dat er enorm de nadruk gelegd wordt op respect!

Toch vraag ik mij af, en dat was ook zo bij anderen in onze klasdiscussie, waarom het zo zwart-wit wordt bekeken?

Mijn mening is dat ik niet 100% voor de aanpak van vroeger ben, maar ook niet voor die van nu, maar eerder een middenweg.
Ja, ik ben voor discipline. Maar dit is niet enkel op de moment dat ze iets doen dat niet mag. Als ik hun naam roep wil ik dat ze reageren, doen ze dit niet zal ik eens met een bazerige stem hun naam herhalen en als ze dan komen natuurlijk lekker belonen met knuffeltjes! Als ze iets fout hebben gedaan en ik disciplineer hen (lees niet: slagen) dan verwacht ik dat ze een onderdanig teken geven, doen ze dit niet dan wacht ik wel met geduld maar ze zullen het doen. Door dit consequent aan te hebben gepakt en veel te trainen (lees: samenwerken) lopen hier nu twee gelukkige, sociale, gezellige honden rond. Heb ik hen ooit mishandelt? Nee, zou ik nooit doen! Heb ik hen ooit een korte "aanraking" op hun poep gegeven als ze te ver gingen en niet naar mijn waarschuwing luisterden? Jah, tuurlijk! Maar je hebt een verschil tussen positief straffen en negatief straffen. Je kan je hond even een waarschuwing geven, lukt dit niet kan je over gaan tot een lichte aanraking en als ze dan stoppen uitvoerig belonen. Het is toch gewoon klaarduidelijke taal voor de hond? Ik snap eerlijk gezegd echt de heisa niet rond een korte, pijnloze aanraking en zou dus graag in discussie brengen waarom dit enkele decenia wel maatschappelijk OK was en waarom nu ineens niet meer?

waar ik geen discussie over wil is mijn eigen opvoeding voor mijn honden. Ik heb het over het algemene maatschappelijk beeld en heb daar even gewoon mijn mening aan toegevoegd om de discussie mooi te kunnen starten. Op opmerkingen op mijn opvoeding reageer ik niet en hopelijk houden jullie het ook on-topic

Laat je maar eens horen, ik ben zeer benieuwd

Ik ben het daar mee eens.Ik vind dat we een beetje aan het doorslaan zijn en sommige dingen komen bij mij niet meer "natuurlijk" over terwijl dat wèl is wat we willen voor onze honden

heel mooi verwoord! We willen alles zo natuurlijk mogelijk houden voor de hond en staan daar al heel ver mee! Maar even een correctie geven mag niet meer. Terwijl ik op mijn stage (dierenasiel) en bij mij thuis soms eens een correctie van de ene op de andere hond zie. Ook hebben we voor school eens in een kring gaan zitten en een docent haar 4 howavarts (2 moeders met beiden een dochter van hen) er in gezet en gedrag geobserveerd. Daar zag je duidelijk hoe een van de mama's haar dochter OF de andere mama (die heel enthousiast en communicatief is) op de grond neerlegde met de bek aan de nek!

Ik ben dan ook geneigd om naar de dieren te kijken, hoe zij situaties onderling oplossen en daar leer ik meer van dan alle theorie die er beschikbaar is.
Ik heb altijd honden gehad en nooit problemen

net zoals het eten van de hond...
vroeger kreeg de hond de overschotten van de tafel en wat hij op straat of op het erf kon vinden.
Daarna was er de opkomst van de brok en was het van "waauw waauw" en nu zijn die brokken weer slecht en wordt het versvoeding. Wel ga ik mee in versvoeding maar ik wil het dus gewoon over de omslag hebben :p

mijn Bamse wordt nog net zo opgevoed als mijn vorige newfoundlanders, niet anders, dus met respect, en veel liefde, ik verwacht en eist niets van mijn honden, de opvoeding gaat hier spelender wijs, nu en vroeger.

het karakter van mijn Bamse bepaalt de gezinssituatie, eerst een roedel, gezinnetje, en nu alleen, wat makkelijker denk ik zo, maar de regels die ik nog steeds toepas is nog steeds hetzelfde als vroeger, en heb er dan ook een wereldhond aan.

denk altijd, dat je met liefde meer gedaan krijgt dan met harde hand of boze woorden, hier wordt niet eens boos gekeken, wat heeft het voor zin ? een hond blijft ergens hangen menselijk, bij de leeftijd van een kind van vier vijf jaar, die benader je ook voorzichtig toch ? uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd, maar dat zal altijd blijven.

Precies om deze discussie ben ik geswitcht van hondenschool. Moest ik Lola eerst negeren wanneer ze iets deed, nu mag ik haar best zeggen dat ze iets fout doet. Moest ik eerst alles met koekjes doen (waardoor Lola zonder koekje geen enkele beweging ook maar overwóóg), nu train ik dmv spelletjes die worden beloond met stem en soms een koekje. Andere aanpak, ineens een totaal andere hond. En daar ben ik gelukkig mee en Lola lijkt ook enorm te genieten van die duidelijkheid.

DAT is opvoeding naar de honden kijken

feit, ik vind liefde ook zowat het belangrijkste punt in de opvoeding! Zonder liefde is er geen band, en zonder band is er enkel een slechte opvoeding :p maar soms is het (bij ons dan toch :p) nodig om de hondjes met de 4 pootjes op de grond te zetten

super! Dat is een mooie opvoeding! Ik ben ook niet voor het negeren. Gewoon je hond even duidelijk laten weten dat iets niet mag en dan gewoon doorgaan met het leven
En tof dat je hond het nu super doet

ik ben heel eerlijk, bij mijn ouders thuis hebben we vele rassen gehad, zelf heb ik een duitse herder en newfoundlanders in mijn bezit, en nimmer, maar dan ook nimmer problemen gehad met de opvoeding, niet dat het vanzelf gaat, tuurlijk niet, maar nimmer is er met dwang iets bereikt bij de honden van mijn ouders of bij mij, en nimmer is er een hand opgeheven naar de honden.

nu ik Bamse heb, en zie hoe haar karakter is, heb ik het dus altijd bij het goede eind gehad.
en de perfecte hond bestaat niet, maar is niet nodig vind ik.

Amen!

Mijn eerste brakje hobbelde in ons gezin mee. We hadden wat regels zoals niet naar boven maar veel eisten we niet van haar. Het tweede brakje ging ook op deze manier. Met de derde dacht ik toch naar een hondenschool te "moeten"maar dit hondje was niet makkelijk in de omgang. Ik vond het wel een superhondje maar deed alles wat we nu niet meer zouden doen. schreeuwen, mopperen, foei noem maar op. Ze luisterde veel slechtre dan de vorige. Het is de enige waar ik dan ook volgens de ouderwetse manier mee getraind heb.

Mijn flatcoateds leven weer heerlijk samen met mij. Ik begeleid ze waar nodig en kijk naar hun signalen en probeer in te schatten wat ze nu willen van mij. Bora heeft mij precies door. Als ik onrustig ben dan laat ze dat merken door bij me te gaan zitten alsof ze me duidelijk wil maken hou nou toch op. ALs Bora onrustig is dan kijk ik eerst wat er is en los het op. Boos worden heeft geen enkele zin, en dat is ook helemaal niet nodig. Trainen doe ik niet met haar maar wel leuke bezigheden zoals speuren en zoeken.

Hier kan ik het eigenlijk alleen maar mee eens zijn.
Ik denk dat, net als met kinderen, de manier van opvoeden is omgeslagen doordat je veel meer in contact staat met de rest van de wereld. Vroeger durfde je het niet eens anders te doen dan je ouders.. er is nu zoiezo veel meer sprake van zelfontplooiing, een goede zaak vind ik

Over het hoe en waarom je voor of tegen een bepaalde opvoeding bent wil ik nu niet eens uitweiden (al kan ik best goed onderbouwde argumenten geven waarom ik voor een bepaalde opvoeding ben).. het moet ook vooral bij je passen vind ik.
Opvoeddingetjes die met dominantie te maken hebben, nee, dat is gewoon niets voor mij. Simpelweg vanwege mijn eigen persoonlijkheid en de manier waarop ik tegen honden aankijk (een hond hoeft niet perfect te zijn en ik ben eerder opzoek naar een 'partnerschap' dan 'leiderschap')..

Jana;

"Maar even een correctie geven mag niet meer. Terwijl ik op mijn stage (dierenasiel) en bij mij thuis soms eens een correctie van de ene op de andere hond zie."

--------------

HONDEN HEBBEN ONDERLING EEN BEPAALDE MANIER VAN COMMUNICEREN NAAR ELKAAR, HONDENTAAL.
NATUURLIJK IS ER ONDERLING WEL EENS EEN GRAUW EN SNAUW EN PAKT HOND 1, HOND 2 IN HET NEKVEL.
JA.

WIJ ZIJN MENSEN MET MENSEN TAAL EN KUNNEN NEVER NOOIT NIET DE HANDELINGEN "NADOEN" DIE DE HONDEN ONDERLING VERRICHTEN!!
ZO SIMPEL IS HET, HET IS NIET MIJN MENING, HET IS EEN FEIT!!!!

Ik heb mijn hele leven meerdere honden tegelijk gehad maar grauwen en snauwen deden ze niet, al helemaal niet in het nekvel pakken. Ze leefden in harmonie samen met ons.

Fez;

"Opvoeddingetjes die met dominantie te maken hebben, nee, dat is gewoon niets voor mij. Simpelweg vanwege mijn eigen persoonlijkheid en de manier waarop ik tegen honden aankijk (een hond hoeft niet perfect te zijn en ik ben eerder opzoek naar een 'partnerschap' dan 'leiderschap'"



Daar ga ik volledig in mee!!

Dominantie en het hele plaatje van, ik ben de baas, de hond hoort te luisteren, staat onder mij, is maar een hond zijn geen goede gedachten ofwel methode in mijn ogen.(net als Fez dus)
En als je echt gaat lezen over het zogenaamde fenomeen "dominantie" kom je er ook achter dat dat idd niet meer van deze tijd is, achterhaald is, omdat er nieuwe onderzoeken gedaan zijn en nu iets anders beweert dan heel vroeger (het begrip dominantie stamt namelijk al uit de jaren 60-70!!)

Door die onderzoeken is er een omslag gekomen in de manieren van de opvoeding e.d.!

Het blijft een leuke discussie! Ik ben heel sterk van mening dat je zonder fysieke aanrakingen en stemverheffen heel goed een hond kunt opvoeden. Ook ik heb het voorheen wel anders gedaan. Wist ik veel. De trainer zei dat het zo moest en dan doe je dat. Het grappige is dat naarmate ik positiever ging werken mijn honden steeds makkelijker werden, waardoor ik er eigenlijk nog veel meer van ging genieten. Dat het vroeger toch ook zo ging is voor mij geen excuus. We rijden toch ook niet meer met paard en wagen en die reden toch ook prima en een zwart wit tv was toch ook goed. Overigens ben ik zelf ook op een hele positieve manier opgevoed en toch ben ik niet ontspoort. Er waren wel hele duidelijke grenzen en als ik die op zocht werd mij verteld dat het niet mocht en wat ze wel van mij verwachtte. Dat werkte prima en zo werkt het ook voor mijn kinderen en ook voor de honden.

Geduld, rust en nadenken kom je veel verder mee. Soms is het ook veel beter om net te doen of je het niet gezien hebt, dat scheelt heel veel frustratie.

JUIST!!!

Dat is hoe honden samen leven en zo moet het zijn in het gezin, met respect en harmonie!

Dat is dus ook uit dat nieuwere onderzoek gekomen!!

Ik ben ook voor de positieve opvoeding, maar dat hebben mijn honden en mijn liefde voor hun mij geleerd en niemand anders

Naar mijn mening slaan sommigen totaal door. Een geroepen "HEE!" kan met de juiste timing ongewenst gedrag stoppen. Ook een aanraking kan een hond uit een fixatie halen, maar neeee dat is tegenwoordig zwaar fout. Ik zeg niet dat je dan direct mishandeling verweten wordt, maar je krijgt soms wel naar je hoofd dat je fout bezig bent.

Overigens zie je bij kinderen hetzelfde. Een corrigerende tik, de spreekwoordelijke draai om de oren, mag niet meer. Terwijl dit soort dingen bij uitzondering en wanneer terecht echt wel een les zijn voor een kind. Kijk, slaan met een liniaal zoals op school vroeger is natuurlijk belachelijk, maar dadelijk mogen we tegen kinderen al niet meer roepen "HEE!".

En intussen klagen we maar over ontspoorde jeugd. En honden die totaal niet naar de baas luisteren en anderen hinderen. Misschien zit er een verband tussen. Wie weet.

Het kijken naar honden is het een, maar gedrag is wel contextgevoelig. Ik kan mij voorstellen dat een moeder in een vreemde omgeving (en veel mensen die ze ook niet kent) met ook nog eens een erg actieve volwassen hond ernaast, een stresservaring opbouwt...fysiek worden is dan de enigste optie...maar of dit nu het gezondste gedrag is? Ik vind dat soort observaties altijd lastig om zo te beoordelen.

Als ik even een ander onderzoek aan mag halen (met ratten, niet honden) dan werden de ratten die positief opgevoed werden door de ouders, met veel liefde en affectie en zonder fysieke "straf" veel zelfverzekerder als volwassenen, alsmede ook socialer naar andere dieren. De ratten die deze liefde niet hebben gekend van hun moeder werden zelf ook een stuk stressvoller in de omgang.

Ik denk niet dat iedere teef ook een goede moeder is. Daar word vaak ook niet zo naar gekeken bij het fokken, krijg ik de indruk. Dus het lijkt mij ook moeilijk om vanaf die basis conclusies te trekken over wel of niet een fysieke correctie toe te passen.

Maatschappelijk gezien denk ik dat er de laatste jaren een spirituele/emotionele kant bij het opvoeden an sich is komen kijken, waarin de andere persoon (degene die opgevoed moet worden) centraal staat. Ik had hier vanochtend nog een gedachte over tijdens het wandelen. Ik was zo wat langs me aan het kijken, boompjes, blaadjes, autotjes...etc. En toen keek ik eens naast mij (naar de hond) en bedacht mij dat deze precies hetzelfde aan het doen was. In een relatie met een ander is er niet een enkele hoofdpersoon...het zijn er twee. De gedachte van eisen stellen, de welbekende regels, gaan uit van een hoofdpersoon...de Ik, die niet wil dat de Ander iets doet. Een succesvol samenleven is denk ik gebaseerd op Ik en de Ander die samen kijken wat ze wel en niet willen.

Ik vind eigenlijk het vergelijken van kinderen en honden "in dit geval" niet gepast.
Tegen een kind kun je iets zeggen, vertellen en uitleggen waarom iets niet mag, een hond verstaat onze taal niet, zal het niet begrijpen.
Natuurlijk kijkt een hond je schuldig aan als je de hond ergens op aan spreekt maar dat komt dan puur door de toon en volume van de stem.
Als de hond op heterdaad betrapt wordt zou het mogelijk kunnen werken maar als je ontdekt dat de hond iets gesloopt hebt, sleept m uren later nog eens mee naar "plaats delict" met streng toespreken; wat heb je gedaan, kijke nou eens wat je hebt gedaan, foei hoor, dat mag toch niet, dat doen we niet hoor, en nu op je plek!!"
Plek= dan "straf" - plek en niet rust/ veilige plek!
Een hond snapt dat niet, je kunt niet zo'n soort gelijk gesprek voeren als met een kind!!

Een hond die vervelend is of niet wil luisteren -schreeuw om aandacht- en daarop gewezen wordt, krijgt aandacht, negatieve aandacht, daar kun je problemen mee krijgen, de hond gaat bv vaker vervelend doen, OM de aandacht van de baas te krijgen, wat hij immers toch wel krijgt!
Negeren is voor een hond niet leuk en een teken dat het ongewenst gedrag is.
Dat zie je ook bij honden onderling; bv hond 1 ligt lekker rustig op zn plek en hond 2 komt eraan en wil spelen, is druk en een beetje vervelend.
Hond 1 zal de andere kant op kijken en hond 2 negeren, waardoor het plezier er gauw af is voor hond 2 en stopt met dat gedrag!!

Tijden en inzichten veranderen, gelukkig maar!

Ik kreeg zelf ook wel es een corrigerende tik van m'n vader. En als ie z'n stem verhief, luisterde ik. Deed ik dat uit respect? Nee, ik deed dat uit angst. En had ik er iets van geleerd? Nope, als ie z'n rug draaide, deed ik gewoon terug m'n zin.
Dikke foute boel dus.

Ik geef m'n hond geen tik, en het is ook een 'gelukkige, sociale en gezellige' hond.
Dus waarom zou je dat dan doen? Het is zoveel mooier en prettiger om samen met de hond te leven in plaats van schoolmeester te spelen de tiks en correcties uit te delen.

Dus: terug naar Vroeger? Nee hoor, ik leef liever in het Nu!

Ik denk dat het allemaal ook wel mee valt met die ontspoorde jeugd. Het grootste probleem is denk ik ook dat je nu alles op tv en internet ziet. Dan lijkt het al snel erger dan vroeger toen je bijna niets zag. Als ik hoor wat mijn ouders en grootouders in die tijd voor "kattekwaad" uit haalden dan zie ik niet zo heel veel verschil met nu. Alleen toen kwam het niet op het nieuws en op internet. Wat ook niet veranderd is is dat de ouderen altijd klagen over de jongeren. Dat was vroeger zo, dat is nu zo en dat zal in de toekomst niet anders zijn.

Woorden of geen woorden, voor mij heeft alles heeft met "intentie" te maken

Nee maar je kunt een hond prima uitleggen wat je wel van hem verwacht.

da´s verschil tussen vroeger en nu.....we weten immers door jaren honden bestuderen zoveel meer als vroeger....vroeger was de hond gewoon een hond...nu in deze tijd is hij ons huisdier een lid van het gezin..voor andere hun maatje voor het leven...ect

de hond neemt duidelijk in de meeste gezinnen een totaal andere plek in als vroeger



maar ee ding weet ik zeker....vroeger waren er geen hondengedragsdeskundige.....hadden mensen dan geen problemen met hun honden....vast en zeker wel....alleen daar werd anders mee omgegaan

da´s nou de welvaart de voortuitgang.........en ja ok ik ben van mening dat we soms veel te ver doorslaan...beter een mooi everwicht te vinden....de ene hond is de andere niet en dat geldt precies ook zo voor de baasjes

Ik hoor op mijn lessen wel vaak dat mensen met kinderen zeggen goh het lijkt veel op de opvoeding van mijn kind. Veel in de opvoeding lijkt ook inderdaad op het opvoeden van kinderen, toch zijn ze anders. Ja kinderen kun je gelukkig uitleggen hoe het zit.