de omslag qua opvoeding in de voorbije decennia

Ik ben het op zich wel eens met je, Jana. Vroeger was het ophangen aan de slipketting heel normaal en nu ineens is het een martelwerktuig. Ik geloof daar niet zo in, in beide niet... Ik denk dat een hond opvoeden uit heel veel facetten bestaat: belonen, corrigeren, negeren, manipuleren (positief dan he ) etc. Maar je wilt niet weten hoe vaak ik hier neerzet dat iemand een 'begeleider/leider/coach/ouder' en ga maar door moet zijn omdat mensen anders vallen over het woordje roedelleider. Terwijl er m.i. geen verschil in zit... En dat het woord correctie direct een negatieve klank heeft en het woord belonen direct alles te maken heeft met je hond ongedompelen in een suikerbad... Ik vind dat hier op het forum ook wel eens extreem. Vroeger was een hond altijd aan het uitdagen en tegenwoordig is hij altijd overprikkeld krijg ik wel eens het idee. Maar zo zwart/wit ligt het natuurlijk niet.

Honden ontwikkelen zich tot de leeftijd van een kind van 6 jaar. Mijn ervaring met kinderen is dat, als je tot hun ong.5e / 6e levensjaar liefdevol, maar duidelijk bepaald wat je als ouder wil, zonder overleg, de kinderen zich veel veiliger voelen en daardoor ook leren wat grenzen zijn. Ze kunnen nog niet overleggen, omdat er nog niets te overleggen is. (meer van, als je de nacht niet kent, ken je de dag ook niet of andersom) Die duidelijkheid zorgt er dan weer voor dat ze bij het verder opgroeien zich tegen die grenzen kunnen verzetten / aantrappen, om vervolgens te ontdekken "wie" ze zelf zijn en wat ze willen. Daar begint overleg, uitleggen. Tè jong laten kiezen geeft een kind een verantwoordelijkheid waar het nog niet aan toe is.


Daar kun je nog verder op in gaan, maar het ging hier over honden en die zijn ook veel gelukkiger als er duidelijke grenzen zijn en dat ze weten waar ze aan toe zijn, op een liefdevolle manier. Daar houdt het, wat hond-zijn betreft bij op. Dat is voor mij het verschil met vroeger.

Trouwens, ik vind best dat je het mag zeggen wanneer je hond iets 'fouts' doet in jouw ogen. Alleen er is een verschil tussen iets zeggen zodat de hond het hoort en iets zeggen/doen zodat de hond gedwongen word te luisteren.

Ik heb veel liever een stabiele hond met 10 'schoonheidsfoutjes' in de opvoeding waar je afentoe eens van baalt als je zelf een slechte dag hebt dan een instabiele hond die alles perfect wil en lijkt te doen, maar die het ontbreekt aan enige vorm van zelfinitiatief, hondentaal en vertrouwen door corrigeer -en dominantietechnieken.

Daar zit dan ook een verschil in, als je zegt tegen je hond dat vind ik niet goed of je zegt FOEI KOM HIERRRRR Als Bora met haar poten op het aanrecht staat dan is het niet zo dat ik dat goed keur, nee, dan zeg dat ze er af moet gaan. Dat is ook geen corrigeren lijkt me maar begeleiden in wat wel en niet mag.

Ja dat is leuk, ik kan bv tegen Sisa zeggen als ze iets gepikt heeft van Alice "nee dat is voor Alice" en dan laat ze het object los.
Ik hoef niet boos te zijn, of foei te zeggen

echt waar? Bora heeft ook zoiets dergelijks. Ze heeft een zacht stoffen balletje dat ze mee naar buiten wil nemen. Als het regent dan vind ik dat iets minder prettig. Ik hoef alleen maar te zeggen, laat balletje maar binnen, en ja hoor ze laat het los. DAt is echt genieten als ze je begrijpen.

hier wordt de vergelijking van opvoeden van honden en kinderen getrokken, maar de opvoeding van kinderen is ook veranderd. misschien iets minder snel als bij honden, maar mijn oma moest vroeger ook met rechts schrijven, en werd op haar hand geslagen als ze met links schreef (was linkshandig)

is het daardoor goed/beter? naar mijn mening niet. maar een stemverheffing vind ik niet zo'n probleem, en ook voor kinderen geeft dat een signaal dat een grens bereikt is, en mits goed toegepast leert een kind daar heus wel van.

tegenwoordig heb je allemaal gedoe dat je je kind moet vertellen dat je begrijpt dat hij zich zo voelt, maar dat het niet zijn slechte gedrag rechtvaardigt en blablablabla. dat is soms heel goed, maar soms naar mijn mening overdreven, en is een gewoon 'stel je niet aan' effectiever. en dat vind ik met hondenopvoeding nu soms ook, dat het bij sommigen doorslaat.

Hier worden kind en hond hetzelfde opgevoed.
Dit zijn de regels.
Hier ga je je aan houden.
Zo niet heb je "straf".
De honden krijgen een verbale correctie (èh, hee of doe es niet).
En dat is op een normale toon vaak genoeg.

En een aanraking werkt bij Demon als een trein als hij aan de lijn ergens heen wil en niet meer te bereiken is.

Ofwel hadden deze honden een serieuze gedragstoornis, want een goed gesocialiseerde en opgevoede hond zal, als ie in een kring van mensen wordt gezet, naar de mensen toegaan, snuffelen aan handen en broekspijpen, kwispelen en zich afvragen: he, wat gaan we doen? Of indien het niet zo'n mensengek is, een beetje rondkijken en afwachtend zitten of liggen.

Ofwel heeft die docent jullie het gedrag geheel fout uitgelegd en zijn de honden onderling beginnen spelen. En ja, dat gaat gepaard met happen en bijten naar de nek, maar dat heeft niks met correcties te maken!

Ik geloof eigenlijk niet zo in het idee dat je de hond zijn mentale ontwikkeling gelijk kunt stellen aan de mens. Dat de hond een mensenkind zijn niveau heeft. Ik denk dat het cognitieve profiel van de hond gewoon Anders is dan dat van de mens...en in sommige dingen meer simplistisch is dan een kind, en op andere gebieden misschien wel sterker is dan de gemiddelde volwassene. Zo is er onderzoek geweest naar of honden en andere dieren (zeeleeuwen, dolfijnen en volgens mij ook vogels) de basis van Logica zoals ze dit in het eerste jaar op de universiteit geven begrijpen. Ze kunnen dat!

De Logica regels (gebaseerd op het werk van de Griekse Aristoteles) gaan alsvolgt:

Als A, dan niet Niet A
Als Niet niet A, dan A

Dus als ik een Bal heb, dan heb ik niet Geen Bal
En als ik Niet Geen Bal heb, dan heb ik een Bal

Ik denk dat de emotionele ontwikkeling van de hond misschien al meer gemeen heeft met dat van het gemiddelde mensenkind. Het impulsieve, kortzichtige opportunisme zie je natuurlijk bij beide wel terug.

Dit soort ontwikkeling in ons begrip van het dier zijn innerlijke wereld, juist ook op het maatschappelijke vlak, is natuurlijk wel heel belangrijk in hoe wij onze dieren benaderen.

In de jaren 1600 sneed Descartes (een Franse filosoof, bekend van Cogito ergo Sum, Ik Denk dus ik Ben) honden open om te zien of ze net zo uit zagen als mensen. Dat was natuurlijk zo, met een paar variaties. Zenuwstelsel, hersenen, etc...allemaal aanwezig bij de hond. Descartes kwam toch tot de conclusie dat honden niet konden voelen, omdat Gevoel iets menselijks moest zijn.

Jaren later kwam Voltaire tot de conclusie dat de natuur niet zo onzinnig te werk gaat om een heel systeem te bouwen voor Gevoel, om vervolgens het dier geen Gevoel te geven. Aan de hand daarvan werd Voltaire een advocaat voor dierenrechten, en heeft (naar zeggen) zijn eigen honden nooit meer een commando gegeven.

Zo ontwikkelen we ons naar een sterker begrip van onze mededieren, en komen we logischerwijs ook uit op nieuwe methodes van training (of zullen we opvoeden zeggen? )

Naar mijn mening doet een hond niets fout, maar zijn wij mensen het die de fouten maken, dus straf komt hier zeker niet voor, en dat motto had ik ook al met mijn vorige hond, en thuis bij mijn ouders was dit ook al zo. En we hebben nooit een probleem gehad.

Een hond als Lola drukt je ook wel op de feiten, al zou je willen straffen dat zou levensgevaarlijk geweest zijn. Beter goed kijken wat een hond aankan, dan hoef je nooit te straffen, dat is mijn mening.

ik denk dat je het niet snapt. Het gaat gewoon om de soort opvoeding. Vroeger, als een kind iets deed dat niet mocht en betrapt werd kreeg die een kleine tits op de handen. Ze zullen het misschien nog eens proberen maar weten van ervoor héél goed dat het niet mag. Klaarduidelijke taal. Nu mag je geen titske meer geven of je "mishandelt" je kind maar wat krijg je, kinderen die in de winkel nergens van af blijven en de hele reutemeteut. MAAR er zullen dan ook weer kinderen zijn die toch hun polletjes kunnen thuis houden als de mama 1x heeft gezegd: "afblijven he". Voor dat soort kinderen is een lichte waarschuwing genoeg, voor anderen niet.
Vroeger kreeg de hond als hij aan de kast knaagde een tikske tegen de poep, nu moet je gaan afleiden met een snoepje of koekje??? Als ik dat hier doe zal ze nog meer in de kast hangen om mijn aandacht te krijgen, en al zeker om dat speeltje of koekje! Wat kunde wel doen als die in de kast hangt: duidelijk NEE, stopt ze? FLINK en dàn spelen! Duidelijke taal voor de hond die dan snapt: "aaaah, ik mag niet aan de kast bijten!"

aangezien je refereert naar mijn honden neem ik aan dat het naar mij persoonlijk is en niet gewoon algemeen?
Ik heb het gevoel dat als je nog maar zegt dat je qua opvoeding voor correctie bent het precies lijkt of ik heel de dag door NEE roep en hen tikjes geef. Ik doe dit namelijk zelden! Misschien eens een paar keer in de week, voor derest is het ook samenleven, plezier maken, belonen, spelen, samen trainen. En als ze iets fout doet en ik gewoon nee zeg stopt ze gelijk. Omdat ze van begin af aan heeft geleerd dat NEE stop betekent, dat ze iets fout doet. Ik snap echt niet waarom die duidelijke taal naar de hond toe zo "verkeerd" is?
Ik ben ook niet voor de manier van vroeger, maar eerder de middelweg. Belonen, samenwerken en plezier maken, waarschuwen als ze iets fout doen en corrigeren als ze té ver gaan. Maar de nadruk ligt op de liefde en het respect voor elkaar

Vroeger kreeg de hond als hij aan de kast knaagde een tikske tegen de poep, nu moet je gaan afleiden met een snoepje of koekje???

nee hoor, dat is alleen als je te laat was, het is juist de bedoeling dat je voorkomt dat een hond aan de kast gaat knagen.

dat bedoel ik inderdaad de dingen die vroeger normaal waren zijn nu ineens erg. En de interpretatie van woorden is ineens zo verandert met als gevolg dat als je zegt dat je je hond straft je een mishandelaar bent. Hier op HP krijgt je bvb een rode pijl... Ik DURF op dit forum nooit schrijven dat mijn honden af en toe een correctie krijgen als ze iets mispeuteren, maar dat hebben ze dan zelf gezocht. Larah moet ik misschien eens een keer in de maand corrigeren omdat ze heel rustig is en onze grenzen kent. Fennah daarentegen kan goed testen maar ook voor haar blijven de grenzen hetzelfde, en gaat ze er over dan zal ze een waarschuwing krijgen. Stopt ze dan: beloning! stopt ze niet? Korte correctie (geen 5min in de gang zetten dus bvb). En dit snapt ze in een seconde omdat het gewoon duidelijk is
Maar als je nu zegt dat je je hond corrigeert, wooooooeeeh erg!
Ik heb voor Fennah ook een stropketting maar heb daarvoor les gevolgd bij een privétrainer om het op de juiste en diervriendelijke manier te gebruiken. De strop is bij ons quasi altijd los, en als ze in de fout begint te lopen en niet naar de waarschuwing luistert krijgt ze een tikje van de strop en metéén terug los! Geen gestik dus, want dàt is wel mishandeling en marteling! Nu vind ik zo'n strop met pinnen in de nek nu ook wel te ver gaan... dat lijkt toch al meer marteling omdat het niet "los" laat :S

jaja feit, maar als het toch gebeurt? Opvoeden is op tijd voorkomen denk ik Ze niet in de fout laten lopen, maar soms gebeurt het toch hoor... en dan ga ik er echt niet met een speeltje of koekje naast staan :S

awel jah, dit bedoel ik ook een beetje met corrigeren, maar nu wordt er weer een andere naam gegeven: begeleiden :p
het komt er gewoon op neer dat jij zegt: "ik wil niet dat jij dit doet, ga er af".
Maar als je bijvoorbeeld een hond hebt geleerd dat FOEI betekent dat het niet goed is en hij met zijn actie moet stoppen is dit duidelijk. Heb je dit niet geleerd en gewoon random gezegd als de hond iets verkeerd zegt gaat die het inderdaad niet snappen want dan is het maar "een woord". Wij hebben bij ons NEE geleerd samen met de naam. Naam is koekje pakken want naam is leuk! Naam mag ook nooit bij een correctie gebruikt worden. Nee betekend van het koekje af blijven, tot haar naam gezegd wordt. Als wij nu NEE zeggen weet ze dat ze dus géén beloning krijgt en is het voor haar "begrijpbaar". Begrijpbaar is voor een hond minder stresserend met als gevolg een niet angstige, stabiele hond

je hebt het niet gezien dus ik zou niet meteen het op een gedragsstoornis plakken...
die honden zijn heel sociaal, mooi opgevoed en hebben heel de tijd bij ons rond gesnuffeld, gekwispeld, contact gezocht,... maar die doen dat geen 2u aan een stuk.
Maar een van de mama's is eentje met een kort lontje, gewoon een karakter dus. Ze zal nooit aanvallen of vechten maar ze zal duidelijk laten zien dat dit de lijn is, punt. Ging haar dochter te ver naar haar goesting lag ze snel neer, zonder nog maar enige agressie. Dit is gewoon hondentaal, staat in elk wetenschappelijk werk en dergelijke... geen gedragsstoornis dus!

Nee, Jana. Tegen de grond spijkeren met de bek in de nek is in hondentaal een doodsbeet. Een korte snauw en een hapje, dat is een correctie. Moederhonden kunnen heel erg veel verdragen van hun pups. Die hangen aan haar oren, haar staart, enz. Als het de moederhond echt te veel wordt, zal ze even pitsen of een grom geven. Die gaat echt haar pup niet tegen de grond spijkeren, hoor. Dat is dus geen normale hondentaal.

Denk dat dergelijke dingen sowieso per hond bekeken moeten worden. Ik ben niet tegen normale correcties, absoluut niet. Er zijn altijd momenten die je zal moeten corrigeren en dat is niet erg. Maar blijkbaar is het voor iedereen anders. De één vind een correctie schreeuwen, fysiek worden en rukken aan de riem en de ander vind dat 'nee', 'hee' en een vingerknip.

Ik ben zelf van de laatste. En ook daarin verschilt het weer per hond. Zo heb ik hier nu een gezellig pubermeisje die graag stoute dingen uithaald maar absoluut niet tegen een correctie kan zielig genoeg. Ze slaat dicht bij een afwijkende (in dit geval "bozere") houding.

Toch kom je er soms niet onderuit. Zo was ze vanmiddag gezellig haar dekentje aan het slopen terwijl haar bot, die natuurlijk lang niet zo leuk was, voor haar neus lag. Sja, ik ben niet van het fonds en wil niet dagelijks nieuwe dekens moeten aanschaffen maar wat dan? Met mijn rug naar d'r toe in mijn vingers knippen dus. Was direct over. Je wordt vanzelf creatief met dit soort honden

Maar dat is enkel bij haar. Een zekere andere hond die ik erg lief vind zou daarom, als hij het kon, gelachen hebben en zijn middelvinger opsteken.

De dochter was ook geen pup meer he, dat was al een volwassen hond...
Ik blijf er bij. Ik heb voor school al verschillende wetenschappelijke werken moeten maken en daarbij heb ik meerdere educatieve, wetenschappelijke bronnen van recente onderzoeken rond hondencommunicatie gevonden waarbij vertelt wordt dat dit puur hondentaal is. Als de hond agressief is, dan is het een doodsbeet.

.......mooi onderwerp!!!!!!!! Ik loop nu heel erg met het gevoel of ik mijn maatje verkeerd heb gedisiplineerd.......ze heeft namelijk een nekhernia. Mijn DA heeft gezegd dat dat kan komen door de nekband. Ik heb zeker !!!!!!!! niet mijn maatje gecorrigeerd door super hard aan de band te trekken,maar wel de "corrigerende" trekjes.............WAT IS NU DE JUISTE MANIER OM MET ONZE MAATJES OM TE GAAN................. IK loop nu echt met een schuld gevoel naar ZORRO toe........als ik mijn meer verdiept had in bepaalde dingen zou ik dit dan hebben kunnen voorkomen???????????
Er zijn zoveel verschillende ideeen over "opvoeden"...............de tijden veranderen,worden moderner,worden onderzocht............maar wat is nu het beste..........
Uiteindelijk denk ik,als je echt naar je maatje luisterd qua gevoel,dat je een heel eind komt. En heb je hulp nodig.....vraag die......... Elk mens is anders,elk dier is anders.......dus er is na mijn mening geen vaste handleiding naar een opvoeding van een dier.

liefs ZORRO en ingrid

Er zijn maar weinig mensen die dat kunnen Kai. Je gedragen als een hond, "just be".

Ik vind al die verschillende meningen over het opvoeden maar verwarrend!
Toen ik als onwetende baas begon met chika bij een cursus met slipketting ( heel veel honden die ik had hadden een slipketting en volgens de trainer was het echt de juiste aanpak voor mijn hond) t was een vechtersbaas in de dop zoals de trainer zei...
Nou daar heeft zij wel gelijk in gehad! maar ik heb toch het idee dat haar training daar wel aan mee geholpen heeft.
Continu moeten corrigeren terwijl chika in mijn ogen onwijs haar best deed
Merkte op het veld gewoon dat zij bang was voor de trainer.
Toen na een aantal maanden gestopt met deze training vooral toen mijn gt mij aanraadde zo snel mogelijk met deze training te stoppen.
Toen over gegaan op de positieve manier, dus goed gedrag belonen met stem en koekjes.
Eerste weken leek te goed te gaan en daarna kon in van chika de boom in met mn koekjes.
CM heeft naar mijn mening ook goede ideeen... al gaf een goede vrienin mij de tip om chika om haar rug te leggen als zij een andere hond aanviel e.d. ( iets wat in die tijd veel voorkwam helaas)
Hier voelde ik mij niet prettig bij en het gaf mij het gevoel dat ik de hele band die ik had met chika naar de haaien hielp. Vooral als mijn vriendin haar op haar zij legde voelde ik mij verschrikkelijk tekort schieten naar chika. Ze kon me dan ook echt zo aan kijken van baasje waar ben je nu voor me?? misschien beelde ik mij dat ook alleen maar in...
Nu ben ik overgestapt op een combi van....
De slipketting en halti en andere middelen hangen aan de kapstok en we zijn verder gaan oefenen met een brede halsband en veel koekjes´.
Ziet ze een hond dan afleiden en koekje geven en de hemel inprijzen als ze aandacht aan mij schenkt inplaats van de hond.
Dit werkt het ene moment beter dan het andere moment. Soms kan ik de boom in met mijn koekjes en soms heeft ze alle aandacht voor mij en ow wat ben ik dan trots.
wat mijn gt tegen mij zei vond ik wel heel pakkend.
Als ik met chika liep, liet ik haar snuffelen en doen en ik liep gewoon mee om haar haar behoefte te laten doen.
Hij zei: als wij samen naar het strand gaan en ik praat tegen jouw maar jij loopt de hele tijd de andere kant op te kijken dan ga ik ook wat voor mezelf doen ( lees: uitvallen naar andere honden).
ik vond dit heel toepasselijk! heeft me echt aan het denken gezet.
Nu heb ik volle aandacht voor chika en met oefenen hoop ik steeds meer aandacht van haar te krijgen.
Maar toch moet ik zeggen hoe frusterend lang het ook duurt voor ze naar me luistert op deze manier...
Ik vind het toch veel leuker als ze kwispelend en trots naast me loopt haar best te doen voor een koekje dan dat ik de hele tijd rukken aan haar riem moet geven en ze dan alsnog niet naar me luisterd.

En btw: dit forum heeft mij zoveel meer handvaten gegeven voor chika, tis geen makkelijk hondje. Ik ben absoluut op de foute manier aan haar gekomen en pluk daar nu de ´vruchten´ van.
Maar heb zeker veel gehad aan alle tips en verhalen hier.
Uiteindelijk komen we er samen wel

Moest ik even kwijt

*zucht* Gaan we hier nu niet een klein beetje te ver in wat je zonder het gezien te hebben al beoordeelt als niet normaal hondengedrag? Daarbij, Dobber kon veel van haar pups hebben maar er was 1 bij die in onze ogen altijd het pispaaltje was en die vaak op onzachte wijze met de kop in Dobber haar bek tegen de grond geduwd werd. Niet ruw of wat ook maar, maar wel duidelijk en de pup had het te accepteren. Deze pup is nu later ook de meest dominante uit het hele nest en is gelukkig naar mensen toe gegaan die verstand hebben van honden. Pups mogen veel, maar ze krijgen wel degelijk grenzen en worden gecorrigeerd als die grenzen overschreden worden.

Moederhonden kunnen vaak veel van pups hebben maar al helemaal als die pups volwassen zijn gaan de correcties er echt niet altijd even lief aan toe. De ene hond is dan ook rebelser dan de andere en kennelijk heeft die dan ook een strengere correctie nodig dan puur een hapje/snauwtje. Kijk maar in de gemiddelde honden/wolvendocu en dan zul je zien dat het vaak voorkomt dat een lagere wolf helemaal neergepind word door een hogere wolf, het zij met de bek of het zij met het gehele lichaam. En de ene hond heeft een lichtere of zwaardere correctie nodig dan de andere.




Ik gebruik bij Dobber meerdere vormen van corrigeren. Dat kan als ze het te bont maakt een hand over de snuit zijn, maar veel vaker puur een 'nee'. Trouwens, toevallig zojuist nog meegemaakt. Ik was even met haar aan het spelen op het gebied van zelfbeheersing. Ze krijgt een stukje worst op de neus en als ik het zeg mag ze dat pakken. Ging heel goed. Maar er vloog ook een worstje de verkeerde kant op richting het bordje dat ik naast me gezet had. En daar lagen nog veel meer worstjes op. Zodra Dobber daar 1 van zou pakken zat ik daar ineens heel gespannen met in mijn gedachten: als je er 1 pakt ben je 'van mij' (aan mijn spullen komen is not done en dan krijgt ze dus een hand van mij over de snuit, helemaal niet pijnlijk what soever, maar wel duidelijk van 'dit mag niet'). Maar die correctie was niet eens nodig want het verstijven van mijn spieren en mijn geurentaal (die komt overeen met je mentale staat: kwaad/blij/alert/etc.) gaven aan dat ze er niet aan mocht komen en dat deed ze dus ook niet. Mijn geurentaal en lichaamstaal waren ook al een vorm van corrigeren. Ben ik nu een mishandelaar omdat ik corrigeer? Natuurlijk niet. Een hond moet weten wat wel mag en wat niet mag om goed 'in te kunnen burgeren'. En daarbij zijn belonen en corrigeren heel belangrijk.

Maar mijn belonen is een kriebel onder de kin, een aai, een 'braaf' of zelfs helemaal niks (doorgaan met het leuke is ook al een beloning), ik wil geen koekjes en snoepjes meer gebruiken omdat de beloning contact met mij moet zijn, niet een snoepje oid. En mijn correctie gaat van een hand over de snuit tot het verstarren van de spieren om maar wat te noemen, corrigeren is niet direct je hond de verzieking in slaan of schoppen. Maar juist door duidelijkheid te geven door het stellen van regels en het duidelijk maken van de grenzen leer je de hond wat wel en niet mag, wat wel en niet acceptabel gedrag is. En daar hoeft geen schop van vroeger en geen zak koekjes van nu aan te pas te komen.

Ik ben nu 63...tijdens mijn studie kreeg ik college Historische Pedagogiek, van Prof Lea Dasberg.

Binnen deze colleges ging je de historie van opvoedkunde door. Je zag continu beweging..dat is ook heel normaal.

Tijdens de begin jaren zestig, na de opbouw van de oorlog, zag je een piek. Van die piek hebben we nu nog last. Zo'n piek veroorzaakt verwarring/chaos. Soms schiet het door, het gaat te snel dan, voor dat er weer rust komt.

Verandering/vooruitgang zal je altijd houden. Als ik mijn kleinkids zie heb ik soms wel eens medelijden met ze. Heb ik een gesprek met ze, merk ik dat ze er totaal geen last van hebben...het is een soort evolutie/appassing.

Het herstel heeft zijn tijd nodig, en het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Hoe meer vooruitgang/wetenschap hoe moeilijker het wordt.
Over misschien tig jaren, lachen of vinden mensen het absurd hoe wij hebben opgevoed.
Sorry voor de droge stof.

Geld ook voor de opvoeding van de dieren. Door de andere kijk van de mensen.

Ik vind het wel interessant en ik herken het ook wel. Mijn ouders hebben het ook vaak over hoe vroeger alles anders was en dan heb ik zoiets van 'ja, maar wat boeit mij dat nou, wij zijn in een andere tijd opgegroeid...'. Laatst merkte mijn moeder op dat ze vond ik aardappelen moest leren schillen met puur een mesje en niet met een dunschiller. Toen ik vroeg waarom gaf ze als antwoord 'dat moesten wij vroeger ook'. Nou ja, so what? Ik leef toch in het nu en heb aardappels leren schillen met een dunschiller. 'Maar er is ook wel eens geen dunschiller aanwezig'... Nou ja, er is ook wel eens een mesje aanwezig dus wat maakt het verschil . Mijn moeder hecht er waarde aan dat ik die aardappelen ook met mesje kan schillen, maar ik zie daar het nut niet van in. We zijn in verschillende tijden opgegroeid, en dat herken ik uit jouw stukje.

mooi verhaal en tevens een mooi voorbeeld dat je in de opvoeding niet gelijk moet beginnen corrigeren maar er gewoon met beloningen aan trainen. Hier ook een niet al te simpel karaktertje rond lopen, da begint te puberen, maar op straat neem ik koekjes mee en passeer ik maar al te graag een hond. En als ze die aandacht voor me heeft dan heb je zo een trots gevoel! DAT is voor mij samen werken en liefde voor elkaar
toch corrigeren wij hier als het té ver gaat maar eerst proberen we een "vriendelijkere" manier

en ik duim voor jou en Chica!

you read my mind :p