Hij maakt mij overspannen! Haat-liefde elke dag

 Verbouwing aan een huis is (meestal) een waardevermeerdering van het huis. Je draagt dus wel degelijk bij aan het "huis".

Realiseer je je wel dat, wanneer de relatie zou eindigen, je nergens recht op hebt?

Terwijl je wel financieel bijdraagt, want de boodschappen zijn ook een aanzienlijk bedrag per maand.

Ondertussen wordt de hypotheek die op zijn naam staat afgelost.

Ik heb dit dus een keer meegemaakt met een familielid, die dezelfde constructie hadden.

Je hebt formeel nergens recht op.

"  
Realiseer je je wel dat, wanneer de relatie zou eindigen, je nergens recht op hebt?
Terwijl je wel financieel bijdraagt, want de boodschappen zijn ook een aanzienlijk bedrag per maand.
Ondertussen wordt de hypotheek die op zijn naam staat afgelost.
Ik heb dit dus een keer meegemaakt met een familielid, die dezelfde constructie hadden.
Je hebt formeel nergens recht op.
  "

s@nt@

 Precies, ik zou dit toch goed regelen. Straks heb je dik bijgedragen aan vanalles en nog wat, mooi verfje, uitbouwing hier en daar, mooie keuken erin maar heb je nergens recht op mocht het mislopen.

Het huis kan op jouw naam worden gezet, als je mee gaat betalen aan de hypotheek ben je mede eigenaar.

Het is wel heel makkelijk voor hem nu. Jij draagt bij aan het aflossen van de hypotheek, maar ziet er nooit wat van terug.

Zijn jullie al getrouwd, of heb je geregistreerd partnerschap of samenlevingscontract? Dat is handig om te weten alvorens advies te geven denk ik.

Edit: zie dat mijn bericht samenloopt met die van santa, dat inderdaad om te beginnen :)

Hebben jullie een samenlevingscontract?

Nee S@nt@, ik help hem niet aflossen van de hypotheek. Dat doet hij zelf. Ik betaal alleen boodschappen en uitjes.

En verbouwingen en reparaties, tenminste dat zei je net :)

Precies.
Jij betaalt het een, hij het ander. Het verschil is dat zijn betalingen in de toekomst terug zijn te zien in de vorm van een afgeloste hypotheek. Dus vermogen.
Jouw betalingen voor uitjes en boodschappen zijn voor nu.

Ik vind het best schokkend dat jullie niets geregeld hebben.
Er worden spullen aangeschaft.
Hoe bepaal je ooit als het nodig is wat van wie is?
Kom op voor je rechten.

Nou ja, dom? (ik dacht net, misschien wel erg off topic....)

Misschien wat naief vind ik.

Ik was zelf net 23 toen we ons eerste huis kochten, en automatisch werd daar een samenlevingscontract bij geregeld.

Ik vind dat je niet ervan uit moet gaan dat je eeuwig bij elkaar blijft.

Niemand gaat samenwonen met het idee dat het maar tijdelijk is maar als je hoort hoe vaak relaties stranden....

En dan is het lang niet altijd zo dat alles in goed overleg geregeld wordt en dat er om dat ene tafeltje grote strijd kan ontstaan.

Het moet ook niet gezien worden als een motie van wantrouwen, maar gewoon voor beide partijen de gelegenheid om elkaar en jezelf te beschermen.

Ander scenario: als er iemand komt te overlijden is er ook niets geregeld. Tenzij je expliciet via een testament als erfgenaam bent aangewezen, ben je ook nogeens je thuis kwijt. En je betaald vet meer erfbelasting dan wanneer contract. 

Plus je hebt zover ik weet dan toch ook niets te zeggen over bijvoorbeeld begrafenis enzo? Dat komt dan op de familie (vaak ouders) aan. En helaas laat eventuele familie zich soms dan van een hele vervelende kant zien.

Zo dit alles gelezen te hebben.

Onze dochter heeft iemand ontmoet die door zijn vrouw financieel uit is gekleed.

Hij en mijn dochter zijn nu getrouwd.

Het is een hele lieve vent.

Ze zijn nu getrouwd en hebben een kleintje.

Je mag best weten dat ik me behoorlijk zorgen heb 

gemaakt  toen die 2 samen gingen wonen.

Hij had een koophuis en regelden de dingen zoals jij het ook verteld.

Gelukkig is het goed gegaan maar gaat aub alles goed regelen.

Kleine vraag nog,wie heeft de hond betaald?

Jij? Omdat hij er minder zin in heeft?

Dacht ik al.de hond betaald.

Je moet thuis vaker de boel de boel laten en lekker naar buiten gaan.

De was,de vaat,de ramen enz dat komt allemaal wel.

En weet je wat stiekum ook leuk is, de hond,ben even de naam kwijt hecht zich dan aan jou,hoe leuk is dat.

Waarschijnlijk zullen een hoop mensen het niet met me eens zijn, en ik heb ook getwijfeld of ik dit moet schrijven. Ik doe het toch, een ander perspectief kan soms helpen. 

Mij valt op dat neefjes en nichtjes, jonge collega's (toch echt wel goed opgeleid) en andere jong volwassenen op vaak een andere visie op werk hebben. Een 40 urige werkweek met wat reistijd, als je met z'n tweetjes bent, dat is toch niet zo gek? In mijn beleving hoort dat ook een beetje bij volwassen worden. 

 Het ligt een beetje aan je andere activiteiten en verantwoordelijkheden... Vroeger was dit normaal, maar werkte een vrouw na het huwelijk of na het eerste kind niet meer. Dan deed zij alle thuisdingen. Dus op één gezin werd 40 uur gewerkt. Als je allebei fulltime werkt, heb je gewoon veel minder tijd voor huishouden, hond, kinderen, etc. Dan wordt er op één gezin 80 uur gewerkt. Terwijl ironisch gezien je voor dezelfde huizen nu ondertussen twéé banen moet hebben om ze te kunnen betalen. 

Ik denk zelf dat het prima te doen als als 1 persoon fulltime en 1 persoon parttime werkt. Soms zul je alleen je levens stijl een beetje moeten aanpassen.

Mijn vriend en ik hebben in de situatie gezeten waarin we schulden hebben gemaakt bij allerlei instanties. Hij was free lancer dus nooit zeker wat er in de maand bij ging komen. Mijn loon was genoeg om de hypotheek van te betalen.
Mijn vriend heeft een fulltime baan gevonden en wij leven nu heerlijk. We verdienen allebei niet veel, ik het minimum en mijn vriend praktisch ook. Hij maakt vaak overuren dus er komt wat meer binnen.
Wij kunnen nu per maand sparen, schulden aflossen en lekker leven. Met een parttime en Fulltime job. Ik doe alles in het huishouden, verzorg de honden en dat vind ik niet erg. Ik werk immers een stuk minder. En ik vind het heerlijk om het huis aan de kant te hebben en eten klaar als mijn vriend thuis kom.
Nu wonen wij niet geweldig, we kunnen niet iedere week naar de film, of uit eten. We kunnen niet iedere zomer op vakantie (dat zijn de last minute deals in Nederland) Maar ik en mijn vriend zitten wel lekker in ons vel, en we hebben veel slechter gekend.
Mijn zus en haar vriend hebben een kleine en de 2de is op komst. Ook bij hun werkt er 1 fulltime en 1 parttime.
(sorry, ik vind het zelf moeilijk om te geloven dat je 2 fulltime jobs nodig hebt om de vaste lasten te kunnen betalen, daarom probeer ik nu aan te geven waarom ik dat moeilijk vind om te geloven)

Misschien ook nog een idee voor jullie om alle vaste lasten langs elkaar te leggen en te kijken wat je nou daadwerkelijk kwijt bent. Dan zie je wat je overhoud en kun je daarop beslissen of je parttime kan gaan werken. Een nieuw spel voor de playstation is dus geen vaste lasten.
Ga dus na of het echt niet mogelijk is. Als ik je tekst zo lees moet dat namelijk wel mogelijk zijn. Jij betaald de boodschappen en de hond. Voor 600 per maand kun je dat echt wel voor elkaar krijgen. 600 is echt een minimum parttime loon. Jouw vriend blijft lekker de vaste lasten betalen en jij kunt parttime gaan werken.
Als je dan toch wat vaker thuis bent kun je misschien ook op honden gaan passen van andere werkende mensen, kun je zo ook nog wat bij verdienen ;).

Ik hoop dat je deze week een beetje bij kan komen van al de stress en lekker van je hond kan genieten. Ik hoop ook dat je na deze week een goede oplossing kan vinden, want zoals het nu gaat, gaat het gewoon niet.

Ook hier is het prima te doen met fulltime en parttime (en bijbehorende salarissen).

Ja, wat minder salaris, maar vooral wat meer tijd voor mezelf en Mellow.

We hebben geen reteduur huis of torenhoge hypotheek (huis gekocht op basis van anderhalf salaris). Hebben ook geen megahoog salaris.

We kunnen gewoon sparen en als morgen de wasmachine ermee ophoudt (wat na 17 jaar niet heel gek zou zijn) kunnen we zo een nieuwe kopen.

Het hoeft niet allemaal maar meer, meer, meer te zijn en zeker niet ten koste van je eigen gezondheid en het geluk en welzijn van de hond.

Ik wordt hier gewoon echt heel verdrietig van.
Ik doe nu wat de maatschappij van mij verwacht en ben hard aan het werk, sta vroeg op en laat naar bed, 5 dagen in en uit. weekend ben ik kapot en kom ik niet overal een toe qua huishouden en dit gaat gewoon tenkoste van mijzelf, mijn vriend en mijn hond. dit is niet normaal ik ben helemaal overstuur ervan! ik weet dat ik "ziek" ben maar ik wil er niet mee naar de huisarts, die zal wel denk daar komt weer zo'n halve gare met stress.... misschien ben ik te streng opgevoed ik weet het niet maar iets houd mij tegen en zegt mij gewoon door te gaan.

Als je jezelf niet wil helpen dan kunnen wij dat ook niet doen.