Gevraagd: Honden met een rugzakje

Oh dat klinkt ook heel lastig voor jullie, baasjes van Obie!

Je moet zoveel grenzen verleggen en best wel erg je leven aanpassen voor zo'n hond. 

Zouden jullie het zo opnieuw doen of is er iemand die zegt: Ik zie ze doodgraag, maar ik heb mijn leven te hard moeten aanpassen, te veel voor moeten opgeven, een tweede kan ik niet nog eens aan?

 Ja maar niet klakkeloos

ik ben niet bang dat ik geen weg zal vinden om ermee om te gaan

Ik denk wel dat je er klaar voor moet zijn in de praktijk, dus mijn oppassen moeten er ook 100% achter staan ivm mijn werk

Jeff was qua makkelijk te sturen en is verder makkelijk dier maar waldo had/heeft echt wel zijn gebruiks aanwijzingen en kon niks 

Ik heb er bewust voor gekozen(wist dat waldo angstig was)..dat scheelt enorm

Ik vond het niet erg dus om mijn leven aan te passen op de honden en had al back up gezocht voor mijn honden kwamen

ze hebben gedegen kattentest ondergaan

dat helpt zeker.

Het is niet iets wat ik klakkeloos zou doen..ivm je nooit weet hoe een dier zal reageren

Maar als je je goed voorbereid kan je heel veel bereiken met elkaar

Dieren herstellen prachtig als je ze de kans geeft

Ik volg even uit interesse.

Wat ik ook wilde vragen. Zijn er hier honden waarvan ooit de werking van de schildklier en de bijnier degelijk werd onderzocht?

 ja Faro, die heeft een trage schildklier, waarschijnlijk door trauma, een pittbull die aan zijn keel hing.

helemaal zeker weten doen we dat niet, hij kan het al in Spanje gehad hebben, ik heb zelf een trage schildklier dus herkende gedrag, heb toen een uitgebreid bloedonderzoek laten doen, de bijnieren zijn ook getest, dat was goed.

De beet was toen we hem een paar maanden hadden.

 De holist meet die wel door

Waldo doet het super fysiek qua organen

Jeff krijgt ondersteuning van de bijnier/lever oa

(ribes nigrum..gemmo therapie is daarvoor )

maar dat heeft meer met zijn allergieen te  maken

en het feit dat hij fysiek redelijk op is door de tropenjaren

Yuna is bij ons gekomen op 2-jarige leeftijd en in de jaren ervoor sterk verwaarloosd bij haar vorige eigenaren. Waarschijnlijk ook mishandeld, dus ze heeft een behoorlijk rugzakje. Als je meer wilt weten, stuur me gerust een pb'tje!

Ik had een hond met PTSS voor je, maar helaas hebben wij vorig jaar de strijd op moeten geven. 

Hij had angstagressie door mishandeling en verwaarlozing. 

Heb nu wel een hond die stress heeft door overleden gezinsleden, en een terminaal ziek gezinslid. 

Hij heeft er last van, maar niet zo schokkend dat ik er een GT bij moet halen.

 Ja dat moet je zeker, ik kan er nog pagina's over schrijven. Ik heb er ook altijd op geteld geld apart te houden om Obi ook naar de dagopvang te kunnen doen. Ik gunde hem dat zo, dat spelen met andere honden en zich niet hoeven te vervelen.  Er is een deel in mij wat daar nog steeds heel erg verdrietig om is. Omdat ik Obi het aller aller beste wil gunnen en dat kan niet. Ik wilde zoveel met hem doen ook steppen. Maar hij is zoo onberekenbaar in het verkeer.  Je hebt toch een idee van een hond als je hem binnenhaalt als pup, maar ook een plan.  En hoe ouder hij wordt hoe meer mogelijkheden zijn weggevallen, tot nu toe in ieder geval. Ik heb jaren honden gehad maar ik wist niet dat een hond bij mij dit aan emoties los kon wrikken.  Zeker positief maar ook zeker negatief. En soms dan denk ik ook.. weetje misschien zou ik hem daar ook allemaal niet blij mee maken al die "plannetjes" die IK allemaal had, elke dag tussen andere honden hobbelen. Mee naar het winkelcentrum in de drukte. Mee zus, mee zo... Misschien blijft hij altijd stressen en ligt hij veel liever alleen rustig in z'n mand te tukken of een kong leeg te vreten.   

Ik zou hoe dan ook geen tweede Obi in huis halen. Ik zou het ook niet aandurven een tweede hond bij deze Obi te zetten, niet vanwege Obi's gedrag richting andere honden maar misschien het feit dat deze tweede hond ook een probleem zou kunnen hebben waardoor dat van Obi echt onhandelbaar zou kunnen worden. Of het zou een zelfverzekerd teefje moeten zijn zoals onze inmiddels overleden westie was. Die kon hem misschien op positieve manier zekerheid bieden, maar ik durf die gok niet te nemen. Wij hebben een manier om met Obi's gedrag te leven zeg maar en dat werkt voor ons. Haal één kaart uit het kaartenhuis of voeg er 1 toe en wellicht stort alles in?  Of ik dit alles gedaan had als ik wist waar ik van te voren aan begon?  Hell no! Wil niet zeggen dat ik niet van Obi houd natuurlijk, Obi is een superlieve hond en wij  kunnen hem hier beide echt niet missen. Toegegeven eigenlijk de liefste die ik tot dusver gehad heb en dat zeg ik eerlijk hij is het meest zachtaardig en de grootste knuffelbeer . Maar Obi weet telkens de vinger wel op de zere plek te leggen zeg maar. Als ik zie wat Obi losgemaakt heeft bij mijn vriend die eerder niet met Obi in één huis woonde en überhaupt nooit honden gehad heeft en zelfs smetvrees heeft! (Geloof me Obi is het perfecte "geneesmiddel" daarvoor). En dan met zo'n hond van 50kg in huis wonen...  Dat is op z'n zachts gezegd ontzettend ontroerend, als je die twee soms samen ziet.... Ik ben mijn vriend echt ontzettend ontzettend dankbaar voor alles wat hij voor Obi doet, ik had nooit durven hopen dat DAT gedeelte zo zou uitpakken. 

Nee ik liep tegen een muur met Bambi. Niemand begreep het en niemand kon me helpen. 

Toen ik haar net had in 2006 ben ik hier terecht gekomen in de hoop dat iemand me kon helpen. Maar kreeg advies hoe ik het alleen zijn moest aanleren, maar het alleen zijn was niet haar grootste probleem, dat was haar paniek op het moment dat ze alleen zat en ze hoorde dus iets engs. En ik kreeg advies om haar te laten aarden door iets van rood fruit te geven ofzo en reikie op afstand. Nou daar kon ik dus ook niets mee. Er was hier wel1 lid en die had een hond nog erger dan Bambi dus privé gesprekken konden we in ieder geval ons verhaal aan elkaar kwijt.

Dierenartsen wisten ook niets,  ene medicatie na de andere, zelfs aan de dierenarts gevraagd of ze haar niet doof konden maken... Gt's die zeggen dat ik geluiden moest opnemen en dat dan afspelen in huis. Daar zou ik dan een dagtaak aan hebben om haar alle enge geluiden te laten horen en daarbij is de ene krakende deur de andere niet natuurlijk, ook klinkt elke brommer anders. Weer 100 euro armer en weer geen erkenning of oplossing. Trainen of herplaatsen zeiden de gt's. Maar Bambi had al minimaal4 eigenaren gehad,ik vond dat zelf wel genoeg en ik wilde alleen in geval van het echt niet meer aan kunnen een euthanasie verklaring ipv Bambi weg doen en weten dat ze weer van de ene naar de andere eigenaar zal gaan.

Uiteindelijk 5 jaren later iemand gesproken en die gaf pillen tegen epilepsie bij zulke hondjes als Bambi (was een opvang voor onplaatsbare dieren uit asielen). Dit werkte wel, maar Bambi stond op een hele hoge dosis. Maar liever zo dan wat ze de afgelopen jaren had gehad.

En ze was er helemaal niet suf van. 

Ik veranderde van werk in 2012 en vond een fantastische opvang, eigenaar was een gt en hij vond Bambi meteen bij binnenkomst al een interessant geval. Hij vond haar ook leuk er was een klik. Niemand had een klik met Bambi want iedereen die haar een nacht had gehad vond haar verschrikkelijk haha.

Die laatste gt (die van de opvang) zei dat hij nog nooit zo'n hondje had gezien, en hij vond het ergens ook frustrerend dat hij haar niet kon fixen zeg maar. Hij zei ook dat als ik het niet meer trok hij een euthanasie verklaring zou tekenen.ik was blij met de erkenning, maar Bambi was op dat moment al voor zeker50 procent minder gestrest door de medicatie...

Ze is een keer een week zo ziek geweest dat ze de pillen steeds uitspuugde, in die week was ze zo lam doordat ze zo ziek was. Maar de2 weken daarna, er moest weer een spiegel in haar bloed gebouwd opgebouwd worden bij de medicatie, toen was ze weer even de oude Bambi. In de opvang vroegen ze zich al af wat er in vredesnaam met Bambi aan de hand was... hihi. 

Maar ik was wel erg blij met de erkenning van de gt van deze opvang. En uiteindelijk toch gebruik van moeten maken omdat Bambi een hart stilstand had overleeft (ik stond in twijfel, haar laten gaan op dat moment of reanimeren) en eigenlijk elk moment dood neer kon vallen met een beetje stress. Ik wilde niet dat ze in stress dood zou gaan terwijl ik even een boodschap aan het doen was. Dus toch naar de dierenarts met de gt achter de hand. 

Ik was toen eigenlijk te jong voor Bambi, 26 jaar en wilde nog graag veel uit enzo. Dus als ik het geweten had, had ik Bambi nooit genomen. Maar wat was er met haar gebeurd als ik haar niet had genomen? Nog weer10 keer terug gekomen bij ons in het asiel?

Voor Bambi ben ik heel blij dat ik haar heb genomen. 

Nadat ze overleden was viel er eerlijk gezegd toch ook wel een last van mijn schouder. Gevoel van ''zo dat heb ik volbracht'' en dacht toen ook ''dat doe ik nooit meer''.

Maar nu zie ik in hoe bijzonder het ook was, hoe veel ik van Bambi heb geleerd! Nu ben ik ook rustiger en heb weinig dingen buitenshuis wat ik zonder hond doe. Wat ik mezelf ook wel aangeleerd heb door Bambi. Ik had en heb nu nog steeds een opvang achter de hand waar ik op elk moment van de dag indien nodig een hond kan brengen.

Maar nu wil ik het nog niet, zo'n hond. Maar dat komt puur omdat ik alleen ben en 40 uur werk. Dus nu iets makkelijker hondje uitgezocht.  Maar ik weet nu al dat ik ooit nog een keer deze uitdaging aan ga en een podenco red uit het asiel die daar al jaren zit en dan zie ik wel of er angst in zit en zo ja hoe erg. Ik denk dat ik het aan kan en er alles aan zal doen om het leven leuk te maken voor de hond. Nu is er ook veel meer bekend over medicatie en homeopathische dierenartsen enzo. En misschien beetje naïef, maar ik denk ook dat het bijna niet erger kan dan Bambi. Wel anders, andere angst, andere hond en andere manier van aanpakken en puzzelen. Maar hoe moeilijk ik het ook vond het is andere manier van houden van en het gaf me ook voldoening.

Ooit, maar nu nog niet. Ben er nu nog niet klaar voor.

Zal Taiko zijn verhaaltje ook eens doen

Taiko heb ik, toen hij 1 jaar en half was, uit het asiel gered.
Had ik hem niet geadopteerd, dan was hij een week later ingeslapen :-(

Taiko was enorm agressief.
Bij de minste beweging die je in zijn buurt deed begon hij enorm te grommen...
Raakte je hem per ongeluk aan als je bij hem op de zetel zat, dan gromde hij weer...
Pakte ik een speeltje boven, dan viel hij mij aan...
Van geen enkel mens moest hij iets hebben...
Elk mens, ook mijn familie en ik zelf moesten continu alert zijn of hij viel ons aan...
Ook op wandel gromde en wilde hij elke persoon die we tegen kwamen ook aanvallen...

Wat ik weet van zijn vorige eigenaren is dat hij enorm werd verwaarloosd en mishandeld.
Zijn vacht hebben zeer kort moeten scheren omdat hij 1 bol vilt was...
En hij had een enorm trauma in zijn zij en een breuk in zijn pootje waar nooit wat aan gedaan werd.
Het trauma en de breuk was op zo'n plaatsen dat het enkel Door een stamp kon gedaan worden zei m'n dierenarts toen...
De breuk was nog niet geheeld, maar al te ver om er nog wat aan te doen.

Conclusie is dus dat hij nog minder dan 0% vertrouwen had in de mens.

Ik heb met hem meteen aan zijn problemen gewerkt, waarvan het belangrijkste was om weer vertrouwen te krijgen in de mens.
Het heeft me letterlijk bloed, zweet en tranen gekost !
Maar hem opgeven, nooit kwam die gedachten in mij op !

Het begon met vertrouwen in mij krijgen, gelukkig is hij verzot op koekjes
Elke keer ik in zijn buurt kwam gooide ik een koekje naar hem...
En als ik hem bij mij wou krijgen lokte ik hem met een koekje.

Heel veel koekjes later begon hij me eindelijk te vertrouwen en kon ik werken om hem weer vertrouwen in vreemde te geven.

Iedere mens die ik passeerde vroeg ik of ze een koekje naar hem wilden gooien, want in de buurt komen was nog geen optie.

Ook weer heel wat koekjes later konden de vreemde dichter en dichter bij hem in de buurt komen.

We zijn ook gestart met hondenschool, omdat daar ook heel veel socialisatie kansen zijn.
Ook bij de instructeurs heb ik eerst gevraagd of ze een koekje wilde gooien.
En stilletjes aan begon het vertrouwen in de mens weer terug te keren.

Nog een groot probleem op de hondenschool was de apport, aangezien hij steeds weer in mijn been vloog als hij nog maar een tip je van het speeltje zag.

Telkens als ik eventjes stilstond op de hondenschool ging ik daar dan mee aan de slag.
Ik liet een tip je zien en hij kreeg een koek...
Zo stilletjes aan opgebouwd tot ik het uit mijn zak kon nemen zonder dat hij me weer eens beet.

Ik heb hem dus eigenlijk geleerd dat mensen koekjes geven en dat speeltjes ook koekjes opleveren.

Nu zijn we 5 jaar later...
Taiko is de eerste om bij vreemde mensen te gaan knuffelen.
Enkel als het begint te schemeren dan is hij nog wel eens bang van vreemde mensen... zeker als ze er heel plots zijn.

Ik ga nog steeds met hem naar de hondenschool en hij doet het heel graag, ook apport is absoluut geen enkel probleem

Het grootste probleem bij hem is dat hij bang is ban vreemde honden...
Maar dat komt doordat hij 2x gebeten is Door een herder :-(

Aan zijn angstagressie naar honden toe werk ik nu al 4 jaar aan...
Stilletjes aan weer vertrouwen krijgen in vreemde honden...
En momenteel staan we toch al zo ver dat als ik het woord rustig zeg... dat hij dan al neus aan neus kan staan met een hond zonder dat hij er naar blaft.

Ik heb hem trouwens geleerd dat het woord rustig een koekje oplevert

Ik hoop dat je er wat aan hebt

Oh ja...

Taiko had, toen hij bij me kwam, ook enorme voedselnijd...
Bij zijn vorige eigenaren hadden ze 9 kleinkinderen...
En ik denk dat die wel eens graag iets afnamen van Taiko.

Ook daar natuurlijk meteen aan gewerkt aangezien er nog hondjes, katten en konijnen los liepen in huis.

In het begin was ik zijn kommetje...
Zijn eten kreeg hij uit mijn handen...
Daarna Kwam zijn kommetje en gooide ik er telkens een beetje bij.
De volgende stap was dan eten erbij leggen, dus met mijn hand in zijn kommetje...

Ik heb hem ook het zinnetje aangeleerd "mag ik eens kijken"
Daarmee wou ik zijn hoofd uit het kommetje krijgen om er wat bij te leggen.

Ik kan nu zijn eten gewoon afnemen...
Enkel met iets voor op te kauwen durft hij nog wel eens wat voedselnijd vertonen...
Maar daar wordt nog steeds aan gewerkt

Faro heeft ook een enorm verleden, na 8 jaar in Spanje is hij bij ons gekomen, maar eigenlijk hebben wij nog weinig last of beter gezegd hij, van zijn verleden, ik denk dat je niks aan zijn verhaal hebt, het gaat nu goed met hem.

 Nou niet meer zomaar zo 1,2,3 meer. Niet in deze mate. Ondanks dat ik net als Roos geloof dat ik er dan ook weer oplossingen voor vind is het de eerste jaren onmogelijk geweest om iedereen veilig te houden ondanks dat ik er alles op alles op zette. Ik zeg niet nooit meer maar het zou ook niet direct mijn eerste keus zijn.

Overigens is mijn hond dr schildklier ooit nagekeken.  Alles in orde.

 ja zeker weten!

Ook al heeft hier iedereen en elke hond een apart verhaal, zie ik toch duidelijk een gelijk lopende rode draad door lopen.

Namelijk jullie liefde, volharding, verantwoordelijkheid en geduld voor jullie viervoeter. 

Dank je wel iedereen voor jullie verhalen/filmpjes en ervaringen! Zoals Eliane al opmerkte zijn het toch allemaal positieve verhalen voornamelijk!

Elke hond heeft toch op één of andere manier uiteindelijk rust gevonden in hun nieuwe leven en dat is zo mooi! 

 ja het kan wel !...maar niet zomaar..ups and downs..

je moet er wel je best voor doen.

 je keer op keer aanpassen op " wat je hond kan, en wat niet"

en dat voor zolang iets duurt..(tot je hond je snapt en jij je hond)

Je hond verandert met ervaringen..

als merendeel positief is en de tuuks duidelijk..schakelt de hond meestal wel bij

Ik denk dat DJ ook wel in het rijtje past.

Toen ik hem uit het asiel heb gehaald was hij 9 maanden oud. Daarvoor heeft hij verschillende eigenaren gehad, ze denken 3. Gelukkig heeft hij niet heel lang in het asiel gezeten.

Thuis kwamen we erachter dat hij niet alleen kon zijn. Ik kon gewoon naar boven gegaan, de wc, douchen. Dat maakte allemaal niet uit. Maar echt het huis verlaten was geen optie. Hij had zoveel stress en uitte dit door te blaffen en door her hele huis te rennen.

Daarnaast had hij veel dromen en nachtmerries. In het begin heeft hij extreem veel geslapen maar dat werd steeds minder en zo ook de nachtmerries.

Buiten was en is het over het algemeen een heel vrolijk ventje. Alleen hij kan heel bang zijn van plastic dingen. Denkend aan een zakje of een afdekzeil over een motor. Dit is een stuk minder geworden maar gebeurt soms nog steeds. Hij duikt dsn in een en ik moet hem dsn echt de tijd geven en overtuigen dat het goed is.

Het alleen zijn hebben we eerst een tijd totaal niet gedaan. Hij moest echt vertrouwen krijgen in ons. Daarna heb ik het er een keer met een gt over gehad. Daar wat tips van meegekregen en toen zijn we heel langzaam het gaan opbouwen. Denkend aan een paar seconde de deur dicht. Tot nu ongeveer 3 uur maximaal alleen zijn. Wat ons nu heel erg helpt is de routine voor we weg gaan. Hij snapt op die manier denk ik dat we weg gaan maar ook weer terug komen.

Verder heeft hij zich vanaf het begin heel erg op mij gefocused, ik woon in huis met mijn moeder en zus maar dj is echt van mij en gaat wanneer ik uit huis ga (over een paar weken)ook met mij mee. We hebben veel cursussen gedaan en doen nu aan combisport. Dat zijn dingen die hij heel leuk vind en dsn doen hij ook echt alles voor me. De GT ken ik van onze club en heeft altijd gezegt dat het wel goed komt met hem. Hij doet heel veel voor mij en we hebben gewoon een super goede band.

Zelf vind ik het wel een beetje spannend als ik straks ga samenwonen. DJ is ook echt gek op mijn vriend. Maar toch een andere omgeving enzo. We nemen hem nu al vaak mee terwijl we aan het schilderen zijn en dan vermaakt hij zich prima in de tuin. Dus hopelijk voelt het voor hem al een beetje vertrouwd.

Ik heb een enquête gemaakt om mijn vragen wat te groeperen. 

Indien jullie deze zouden kunnen invullen, zou super lief zijn! 

https://goo.gl/forms/rtyK6l87AMSNXeQ22

heel veel vragen gaan niet op, omdat hij nooit is mishandeld in Nederland, ik ben er halverwege mee opgehouden, ik kon geen antwoorden geven.

Hier hetzelfde

voor een adoptie hond heb je meer open toevoegingen nodig

en meer praktische vragen over resultaat nu

De vragen zijn te specifiek

valt bv voetballen met een hond (jeff)onder martelen?

het is geen branden of snijden

of zoals bij waldo verzuipen..da's meer poging tot moord

Ik zou mijn enquete opdelen in huis honden van jongs af

en adoptie honden

Dus weet je de achtergrond van de hond..vervolg bij a

Weet je alles niet van achtergrond van je hond vervolg bij b

en vaker optie

"anders"namelijk:

Dank je wel voor de tips!

Zeer nuttig, adoptiehonden vallen inderdaad erg uit te boot. Vriendelijk dat jullie dat ook aan mij melden :)

Ik heb hem aangepast. Als jullie hem nog één keer zouden willen proberen? 

https://goo.gl/forms/C52VT7wYvepmyuAs2

" Dank je wel voor de tips!
 
Zeer nuttig, adoptiehonden vallen inderdaad erg uit te boot. Vriendelijk dat jullie dat ook aan mij melden
 
Ik heb hem aangepast. Als jullie hem nog één keer zouden willen proberen? 
 
https://goo.gl/forms/C52VT7wYvepmyuAs2 "

Jenna & Balto

 Ik ga nog eens los 

Ik was al best ver gekomen

die splitsing werkt super 

nu struikel ik bij gedragsprobleem

de eerste vragen  gaan over  " geen probleem" tot  "erg probleem"

ik denk dat het tussen ja altijd  en nee  nooit moet liggen bij die vragen

dat sluit  meer aan op de vraag

en jij mag bepalen in hoeverre we een probleem hebben 

" Ik was al best ver gekomen
die splitsing werkt super 
 
nu struikel ik bij gedragsprobleem
de eerste vragen  gaan over  " geen probleem" tot  "erg probleem"
ik denk dat het tussen ja altijd  en nee  nooit moet liggen bij die vragen
dat sluit  meer aan op de vraag
en jij mag bepalen in hoeverre we een probleem hebben 
 
  "

Roos,Jeff en Waldo

 Dank je wel Roos! Heb er een schaal van gemaakt en nu komt iedereen uit op dezelfde vragen rond gedragsproblemen en herstel, waar ze kunnen aangeven hoe het op zijn ergst was en hoe het nu is. dat geeft een beter beeld zoals je zegt dan ja of nee

Slim 

Ik ga morgen even kijken 

nu slapende honden wakker maken voor de laatste plas

Lola en Jenna vallen ook wel onder de apartelingen

Lola was gevonden in een bos, vier jaar asiel waaronder twee jaar in erbarmelijke omstandigheden.

Leeftijd onbekend maar minstens vijf,  zes of zeven jaar oud toen ze bij ons kwam.

Ze had veel stress wat zich uitte in uitvallen naar alles ongeveer, obsessief likken van de vloer, zich voor dood neer laten vallen buiten en heel erg dromen, met veel snikken en janken.

Door haar vertrouwen te winnen (herplaatsregeltjes navolgen) is veel goedgekomen, en hadden we een wereldhond aan haar. Buiten liet ik haar vaak zelf de wandeling bepalen, wat haar rust gaf.

Uiteraard toch altijd in het achterhoofd gehouden dat ze een sterk karakter had en aanviel zonder eerst te waarschuwen. Dus met kinderen liet ik haar nooit in aanraking komen, ik liet mensen haar niet aaien. Ook zijn we met haar nooit op vakantie geweest of met het openbaar vervoer.

Ook Jenna heeft een onbekende achtergrond, is gevonden, was 1 jaar in een asiel, net als Lola komt ze uit Polen. Ze kwam twee jaar geleden bij ons op ongeveer vijf of zesjarige leeftijd.

Zij heeft een extreem zachtaardig karakter, zou nooit iemand aanvallen of bijten. Toch vind ik haar veel moeilijker te peilen als Lola. Ze uit zich heel moeilijk, is moeilijk te lezen. Ze  duikt soms in elkaar (ik denk dat iemand haar met schokband en andere niet vriendelijke methoden heeft proberen op te voeden) bij het omdoen van haar tuigje bijv. bij het wandelen, bij het insmeren, ze rent weg als ik een spuitflesje pak om iets schoon te maken zulke dingen. Aan de andere kant loopt ze met een stalen gezicht door als er enorme herrie is als er millitaire oefeningen zijn hier.

Ook zij wordt begeleid door in haar tempo te gaan, werken aan vertouwen en ontspanning. Ook zij bepaald vaak de wandeling. Ze is erg bang voor andere honden en blaft die ook aan als we te dichtbij lopen. Naar verkeer als het te dichtbij komt en veel herrie maakt valt ze uit. Dat wordt oa begeleid door tussen haar en het verkeer in te lopen en haar kort naast me te houden.

Ze is een hond met pollen en mijtenallergie en soms denk ik dat dit mede veroorzaakt wordt door de stress die ze heeft.

Ze houdt van snelheid, en is gelukkig erg nieuwsgierig wat ik een goed teken vindt. Ze lijkt een hondje dat haar lot accepteert. En dat lot proberen we dan zo goed mogelijk voor haar te laten zijn.

Ik heb de enquete geprobeerd maar ik snapte het weer eens niet helemaal. Of ik las het niet goed. Waarom moeten vragen 2x ingevuld worden bijvoorbeeld?

Succes met je studie het lijkt me heel interessant.

Heb je trouwens het boekje Kanker bij honden gelezen van Monique Bladder. Is ook heel interessant het gaat over relatie stress ziektes

De nieuw versie is wel veel beter! Ik heb hem nu2 keer ingevuld, maar de eerste kan je dan weg doen. 

Verder staan er erg veel vragen in wat je 2 keer je antwoord moet aanvinken.