Gevraagd: Honden met een rugzakje

De vragen waar je twee keer moet antwoorden is bedoeld dat je het eerst invult voor toen het op z'n ergst was en dan hoe het nu is. 

Ik heb het in de uitleg erboven gezet, maar die wordt of niet helemaal gelezen of verkeerd begrepen :) 

Heb de uitleg groter gezet. 

Heb toch al van 20 honden/baasjes respons gehad ondertussen. 

Echt enorm bedankt voor alle tips rond de enquête zelf en het invullen uiteraard :D

Ook nog even voor je ingevuld. Heel veel succes met je onderzoek in ieder geval ik vind het een super goed idee. Te weinig  specialisten op dit gebied naar mijn idee en met gewone begeleiding kom je er niet aangezien dit geen normale honden zijn.

Ik heb hem ook eventjes voor je ingevuld, zag later wel pas dat het de oude versie was. Is dat een probleem? Anders vul ik nog zonder problemen de nieuwste versie ook in hoor! 

 Nee hoor je hebt de nieuwe versie al ingevuld. Ik heb de onderhuids de enquête aangepast, niet een nieuwe gemaakt. Zodat mijn eerderverspreide links blijven werken. 

Dank je wel! 

 aaah okay! Geen probleem (: 

" De vragen waar je twee keer moet antwoorden is bedoeld dat je het eerst invult voor toen het op z'n ergst was en dan hoe het nu is. 
Ik heb het in de uitleg erboven gezet, maar die wordt of niet helemaal gelezen of verkeerd begrepen  
Heb de uitleg groter gezet. 
Heb toch al van 20 honden/baasjes respons gehad ondertussen. 
 
Echt enorm bedankt voor alle tips rond de enquête zelf en het invullen uiteraard
 
  "

Jenna & Balto

Oh dat heb ik dan inderdaad niet gelezen. 

in gevuld, ik hoop dat je er wat mee kan.

hou je ons op de hoogte?

 Uiteraard! Ik zal de resultaten hier zeker posten

 Hier kan ik positief op antwoorden. Bij alle drie van mijn opvangers geldt: verlatingsangst en overdreven gehechtheid. Zelfs als mijn man thuis is, ligt 1 van de 3 aan de poort op me te wachten. 

Als ik thuis ben, zijn zij waar ik ben. 

Neem ik een borstel of wat anders met een stok aan, dan kruipt Naaltje meteen weg (Spaanse galgo), heb ik een vliegenmepper of wat anders van gerief in de hand, dan maakt Pluto (Beagle) zich snel uit de voeten. En als ik Blue wil aaien en mijn hand komt van boven af (ik aai hem inmiddels steeds onder zijn kin), dan krimpt hij ineen alsof ik hem ga doodslaan. Hij is een Duitse dogkruising die op 4 maanden vanuit een asiel bij ons kwam. De twee Jack Russels hebben zoiets niet. Zij zijn bij 8 weken bij ons gekomen. Dus moet het uit hun verleden komen...

 Haha, na een kwam twee en dan drie...

Met hopen geduld en consequent oefenen overwin je veel!

Ik heb je enquête ook ingevuld. June komt uit Griekenland en vertoonde erg veel angstreacties, inmiddels is ze al ontzettend vooruit gegaan maar ze is nog steeds wel wat angstig.

Aangezien we haar verleden niet kennen weten we niet wat de exacte oorzaak is, het kan natuurlijk ook een gebrek aan socialisatie zijn.  

ik vind sommige vragen echt moeilijk te beantwoorden zoals bijv dit

Leek de hond te reageren op bepaalde situaties alsof ze hem 'herinneren' aan een trauma?

Lola viel (in het begin) uit, naar alles in situaties als ze zich bedreigd voelde. Ze was vier jaar in een asiel, dus kende geen leven meer als huishond, was dus niet gewend aan wandelen e.d.. Is het uitvallen dan een herinnering aan een trauma (het asielleven?) of is het de uiting van het gevoel van onveiligheid en wantrouwen door de nieuwe situatie?

Ik heb dan geen idee welk vakje ik eigenlijk in zou moeten vullen?

" ik vind sommige vragen echt moeilijk te beantwoorden zoals bijv dit
 
Leek de hond te reageren op bepaalde situaties alsof ze hem 'herinneren' aan een trauma?
 
Lola viel (in het begin) uit, naar alles in situaties als ze zich bedreigd voelde. Ze was vier jaar in een asiel, dus kende geen leven meer als huishond, was dus niet gewend aan wandelen e.d.. Is het uitvallen dan een herinnering aan een trauma (het asielleven?) of is het de uiting van het gevoel van onveiligheid en wantrouwen door de nieuwe situatie?
 
Ik heb dan geen idee welk vakje ik eigenlijk in zou moeten vullen? "

Dobry

 Moeilijk inderdaad

Ze lijkt reactief omdat ze "verwachtte" dat de bedreigende situatie hetzelfde resultaat zou kunnen hebben als toen in het asiel. In die zin zou ik zeggen dat ze reageert op basis van haar herinneringen. Maar wordt ze daarom terug gekatapulteerd naar een bepaalde erge situatie in het verleden? Dat kan je betwijfelen.

Het is zo dat 70% van de mensheid een trauma meemaakt in zijn/haar leven. 8% daarvan ontwikkeld PTSS. 

Ik ben ervan overtuigd dat je die cijfers zeker ook zal vinden bij honden. (Maar daar is de database er nog niet voor). Hoewel een trauma een groot effect kan hebben op je leven, ontwikkeld niet iedereen PTSS. Aanpassingen aan je verwachtingen van de wereld lijken mij wel een logisch gevolg van elk trauma. Als het ooit 1 keer is kunnen gebeuren, doe je er toch alles aan om te voorkomen dat dit nog eens gebeurt?

Mij lijkt het dat jou hond heeft geleerd dat ze in een een harde wereld leefde en haar gedrag daaraan heeft aangepast. Ze verwachtte het ergste, maar heb je daarom zogenaamde flashbacks? Ze kunnen het niet zeggen, spijtig genoeg.

Ik beschouw het herinneren aan/terugkeren naar een situatie als echt reageren alsof ze met hun leven bedreigd worden.

Ik weet niet precies hoe heftig de reactie was van je hond, maar ik zou eerder zeggen dat ze niet herinnert wordt aan een trauma, maar eerder vertrouwen verloren heeft en het slechtste verwachte van de wereld.

" ik vind sommige vragen echt moeilijk te beantwoorden zoals bijv dit
 
Leek de hond te reageren op bepaalde situaties alsof ze hem 'herinneren' aan een trauma?
 
Lola viel (in het begin) uit, naar alles in situaties als ze zich bedreigd voelde. Ze was vier jaar in een asiel, dus kende geen leven meer als huishond, was dus niet gewend aan wandelen e.d.. Is het uitvallen dan een herinnering aan een trauma (het asielleven?) of is het de uiting van het gevoel van onveiligheid en wantrouwen door de nieuwe situatie?
 
Ik heb dan geen idee welk vakje ik eigenlijk in zou moeten vullen? "

Dobry

 die overwegingen zit ik ook mee

maar voor jeff is die vraag heel duidelijk

 plotselinge snelle schaduwen geven hem het gevoel aangevallen te worden en hij is angstig geweest voor optillen en bepaald soort betonnen trappenhuizen

Bij Lola had ik dat gevoel ook, dat ze bij het uitvallen niet direct dacht aan een bepaald trauma maar het meer een algemene reaktie was idd op het leven wat ze had, omdat alle vertrouwen weg was.

Toch was de reaktie best heftig ze veranderde dan in een soort grauwende wolf. Bij sommige dingen (ze wilde bijv. nooit aan haar poten aangeraakt worden) bleef ze wantrouwend tot het eind van haar leven. 

Bij Jenna lijkt het me anders, waarom duikt ze steeds in elkaar in sommige situaties. Dat moet wel een connectie in die hersentjes zijn met dingen die ze meemaakte in het verleden.

Zo twee maanden verder en ik heb net de uitnodigingen verstuurd om kennis te maken met mensen voor eventueel praktisch  mee te werken aan het eindwerk. 

Daarnaast heb ik ook enkele organisaties van reddingshonden en politie honden gecontacteerd om te horen of er daar kandidaten zijn.

Ik hoop in 2017 toch aan de slag te kunnen met minstens 5, liefst 10 honden. 

Ondertussen ben ik enorm veel aan het lezen. Er is ook zoveel onderzoek om door te spitten!

Moest je mijn blog willen volgen waar ik mijn onderzoek rapporteer:

greatdoghandling.wordpress.com


Bovenal hoop ik naast een voldoende aantal kandidaten te vinden die willen meedoen, dat ik een positief verschil kan betekenen voor hen. 

Harstikke goed van je veel succes, het lijkt me  enorm interessant allemaal en ga je blog zeker volgen.

Wat hebben wij dan geluk met onze roedel van 5 Spanjaarden en 1 Hollander. 

Alleen Saltarin is een beetje moeilijk. Hij is zwervend op straat gevonden toen hij een maand of 8 was. Zal hoogstwaarschijnlijk overal weggeroep/gejaagd/geslagen zijn en moest zelf zijn kostje bij elkaar scharrelen. 

Wat hij daar aan over gehouden heeft? 

Hij is de meest vreselijke etensdief die je je kan voorstellen.

In het begin was hij wel vreselijk angstig, deinsde voor alles achteruit, en ging dan blaffen, omdat hij mix mastin is heeft hij van die flaplippen, waardoor telkens hij blaft, zijn tanden te zien zijn, dus dat zag er best angstaanjagend uit. Zo angstaanjagend zelfs, dat mijn toenmalige dierenarts, toen ik 2 dagen nadat we Saltarin geadopteerd hadden langsging om zijn chip te laten registreren, zei : doe die hond terug waar je hem gehaald hebt, dat gaat een vreselijke angstbijter worden. Hij was ook bang voor Saltarin, ik heb zelf zijn chip moeten uitlezen met het apparaat, want hij durfde niet dichterbij komen. Hij moest ook Saltarin zijn buik nakijken omdat die onder de rode uitslag zat, dat heeft hij van op afstand gedaan, doodsbang was die man. Ik hoef niet te zeggen dat hij dan ook onze dierenarts niet meer is :-). 

Het was ook moeilijk om met Saltarin op straat te lopen, hij was bang voor alles en wou dan in mijn armen kruipen. Beetje moeilijk met een hond van toen 30 kg.... (intussen is hij bijna 50 kg). 

Hij viel ook vreselijk uit naar fietsers, brommers, wandelaars, ik had telkens een lamme arm na een wandeling, en een zere keel van naar mensen te roepen dat ik goed kon geloven dat ze hem een mooie hond vonden, maar dat ze niet dichterbij mochten komen. 

Toen zijn we samen gaan werken, met kilo's leverworst en gedroogde kipfilet.... 

Een heel strak plan opgesteld : als ik iets zag waar hij bang voor was leidde ik hem af met leverworst of kipfilet, voor hij er erg in had dat er iets aankwam waar hij bang voor was. 

Ik liet hem dan zitten en leerde hem dat "het feestje" bij mij was. 

In het begin hield ik de afstand tussen waar hij bang voor was en onszelf heel groot, geleidelijk aan maakte ik die minder. 

Nu kan hij netjes op straat lopen, naast mijn voet, zonder dat de lijn strak gespannen staat, en zonder dat hij uitvalt naar fietsers, wandelaars, etc. Maar het is een proces van vele maanden geweest. 

Hij kan ook lekker los op het strand en in het bos, vindt het zalig om te zwemmen in zee of riviertjes en zodra we roepen komt hij terug. 

Wat niet kan, is wanneer hij aangelijnd is, er mensen naar hem toekomen en zeggen : o, wat een leuke hond, mag ik hem aaien? Dan valt hij nog steeds uit, en al helemaal wanneer het mannen zijn. 

Wat mensen ook niet mogen doen, is proberen aan mij iets te doen. 

Laatst liep ik te wandelen met hem, hij aan de riem, netjes naast mijn been. Ik liep tegen de spoorweg, het perron ligt een stuk hoger dan de weg waar ik liep, en daar is een muur. Saltarin liep tussen mij en de muur. Ik zag uit mijn ooghoek een groepje plaatselijke hangjongeren op het perron en een paar daar van slopen naar de electriciteitscabine om met te laten schrikken als ik ter hoogte van de cabine kwam. Ik kom dus aan die cabine, had Saltarins riem alvast een paar keer om mijn hand gewikkeld. Die ventjes springen van achter die cabine, Saltarin springt op tegen die muur, laat zijn dreigenste blaf horen, haar in zijn nek en rug omhoog, en laat zijn tanden zien en gromt. Ik wist niet dat mensen konden vliegen, maar die 2 ventjes konden het echt wel... 

Ik voel me dan ook ontzettend veilig met mijn grote witte beer bij mij.

En we hebben samen een lange weg afgelegd, waardoor hij zijn grootste angsten kwijt geraakt is.

" Wat hebben wij dan geluk met onze roedel van 5 Spanjaarden en 1 Hollander. 
 
Alleen Saltarin is een beetje moeilijk. Hij is zwervend op straat gevonden toen hij een maand of 8 was. Zal hoogstwaarschijnlijk overal weggeroep/gejaagd/geslagen zijn en moest zelf zijn kostje bij elkaar scharrelen. 
Wat hij daar aan over gehouden heeft? 
Hij is de meest vreselijke etensdief die je je kan voorstellen.
In het begin was hij wel vreselijk angstig, deinsde voor alles achteruit, en ging dan blaffen, omdat hij mix mastin is heeft hij van die flaplippen, waardoor telkens hij blaft, zijn tanden te zien zijn, dus dat zag er best angstaanjagend uit. Zo angstaanjagend zelfs, dat mijn toenmalige dierenarts, toen ik 2 dagen nadat we Saltarin geadopteerd hadden langsging om zijn chip te laten registreren, zei : doe die hond terug waar je hem gehaald hebt, dat gaat een vreselijke angstbijter worden. Hij was ook bang voor Saltarin, ik heb zelf zijn chip moeten uitlezen met het apparaat, want hij durfde niet dichterbij komen. Hij moest ook Saltarin zijn buik nakijken omdat die onder de rode uitslag zat, dat heeft hij van op afstand gedaan, doodsbang was die man. Ik hoef niet te zeggen dat hij dan ook onze dierenarts niet meer is . 
 
Het was ook moeilijk om met Saltarin op straat te lopen, hij was bang voor alles en wou dan in mijn armen kruipen. Beetje moeilijk met een hond van toen 30 kg.... (intussen is hij bijna 50 kg). 
Hij viel ook vreselijk uit naar fietsers, brommers, wandelaars, ik had telkens een lamme arm na een wandeling, en een zere keel van naar mensen te roepen dat ik goed kon geloven dat ze hem een mooie hond vonden, maar dat ze niet dichterbij mochten komen. 
 
Toen zijn we samen gaan werken, met kilo's leverworst en gedroogde kipfilet.... 
Een heel strak plan opgesteld : als ik iets zag waar hij bang voor was leidde ik hem af met leverworst of kipfilet, voor hij er erg in had dat er iets aankwam waar hij bang voor was. 
Ik liet hem dan zitten en leerde hem dat "het feestje" bij mij was. 
In het begin hield ik de afstand tussen waar hij bang voor was en onszelf heel groot, geleidelijk aan maakte ik die minder. 
Nu kan hij netjes op straat lopen, naast mijn voet, zonder dat de lijn strak gespannen staat, en zonder dat hij uitvalt naar fietsers, wandelaars, etc. Maar het is een proces van vele maanden geweest. 
 
Hij kan ook lekker los op het strand en in het bos, vindt het zalig om te zwemmen in zee of riviertjes en zodra we roepen komt hij terug. 
 
Wat niet kan, is wanneer hij aangelijnd is, er mensen naar hem toekomen en zeggen : o, wat een leuke hond, mag ik hem aaien? Dan valt hij nog steeds uit, en al helemaal wanneer het mannen zijn. 
 
Wat mensen ook niet mogen doen, is proberen aan mij iets te doen. 
Laatst liep ik te wandelen met hem, hij aan de riem, netjes naast mijn been. Ik liep tegen de spoorweg, het perron ligt een stuk hoger dan de weg waar ik liep, en daar is een muur. Saltarin liep tussen mij en de muur. Ik zag uit mijn ooghoek een groepje plaatselijke hangjongeren op het perron en een paar daar van slopen naar de electriciteitscabine om met te laten schrikken als ik ter hoogte van de cabine kwam. Ik kom dus aan die cabine, had Saltarins riem alvast een paar keer om mijn hand gewikkeld. Die ventjes springen van achter die cabine, Saltarin springt op tegen die muur, laat zijn dreigenste blaf horen, haar in zijn nek en rug omhoog, en laat zijn tanden zien en gromt. Ik wist niet dat mensen konden vliegen, maar die 2 ventjes konden het echt wel... 
 
Ik voel me dan ook ontzettend veilig met mijn grote witte beer bij mij.
En we hebben samen een lange weg afgelegd, waardoor hij zijn grootste angsten kwijt geraakt is.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  "

Paco, Terra, Zara, Saltarin, Sam en Muis

Mooi dat jullie zo ver zijn geraakt! Saltarin heeft een goede thuis gevonden :) 

Bedankt om je ervaring te delen! Fijn om positieve ervaringen te lezen

 Ik heb je bericht via e mail ontvangen, maar Faro heeft geen echte problemen meer, gelukkig voor ons en Faro.

 Inderdaad des te beter :)

Ik wilde de enquête invullen, maar de vragen waren niet echt van toepassing op mijn hondje, dus ik ben gestopt. Ik weet daardoor niet of dit exact is wat je zoekt, maar mijn hondje heeft als traumatische ervaring dat haar baasje overleden is. Ze was heel hecht met mijn vader die dan plots in het ziekenhuis opgenomen is en daar overleed. Ze was elke dag de hele dag bij hem en zag hem dan plots niet meer. Ik heb in de periode dat mijn vader opgenomen was zo goed mogelijk voor haar gezorgd, maar ik was ook zoveel mogelijk bij mijn vader in het ziekenhuis dus er kwam nog eens bij dat ze ook opeens best veel alleen was. 

Na het overlijden van mijn vader heb ik haar dan verhuisd naar mijn huis wat dus ook weer een nieuwe omgeving was om aan te wennen. 

Ze was al een redelijk onzeker (maar niet problematisch) hondje en door deze gebeurtenissen heeft ze verlatingsangst ontwikkeld. Ook merk ik dat ze veel onzekerder is in erg veel andere situaties. Ze is snel bang van harde geluiden, mensen en honden die ze niet kent en op straat schrikt ze snel van allerlei dingen. Ze is ook erg bang (maar dat was vroeger ook al) van onze afwasmachine. Als die opstaat, zit ze helemaal te trillen en plast ze soms in huis uit angst. We zetten die nu alleen op wanneer we met haar gaan wandelen en ze dus niet thuis is. 

Ik probeer nu heel hard te werken aan haar zelfvertrouwen door haar steeds veel te belonen wanneer ze toch nieuwe dingen durft, door veel met haar te spelen en haar dan ook te laten winnen en door haar zoveel mogelijk steun te geven in situaties die ze eng vindt. Ik heb zo nu ook voor het eerst gisteren gemerkt dat ze tijden het wandelen steun bij mij zocht in plaats van proberen weg te lopen. Ze schrok van een luid lawaai en kwam naar mij gelopen in plaats van zich uit haar halsbandje proberen los te maken. 

Ook aan de verlatingsangst werken we, maar voorlopig heb ik daarmee nog geen echt succes gehad. Ik ben nu net weer helemaal vanaf 0 aan het proberen op te bouwen. 

 Dit is exact wat ik zoek. Spijtig dat je de enquête niet ingevuld kreeg, maar dat is niet erg.

Ik weet niet van waar je bent, maar ben je eventueel geïnteresseerd om praktisch verder mee te werken? Dus dat ik jullie in 2017 zou mogen begeleiden (gratis)?

Zoniet is dat ook prima! In ieder geval al bedankt om je ervaring te delen.

 Ik zou daar heel zeker in geïnteresseerd zijn, maar ik ben van België en omdat de meesten hier van Nederland zijn, vrees ik dat dat misschien wat ver is voor jou? 

 Ik ben gelukkig ook van België. Ik stuur je een pb!

 Super! Ik hoor het dan wel 

He wat leuk dit zeg..ik hoop dat jullie elkaar kunnen helpen!