Gevraagd: Honden met een rugzakje

Hoi!

Ik denk er sterk over om, in functie van mijn opleiding hondengedragsdeskundige, mijn eindwerk te doen rond honden met PTSS. Ik ben er enorm door geboeid en vind het wel enorm spijtig dat al het onderzoek en dan vooral de workshops en lezingen er rond zich enkel in Amerika voor doen.

Ik ben daarom op zoek naar honden in België/Nederland die mogelijk ook een vorm van PTSS hebben of gehad hebben. Wat zijn hun verhalen? Hoe zijn zij verder geraakt of zitten ze nog steeds vast in hun trauma? 

Heb je zelf zo'n hond of ken je er, dan hoor ik super graag je verhalen. Ik wil een zo breed mogelijk kader hebben zodat ik mijn onderzoek grondig zal doen.


Alvast bedankt!

P.S. PTSS komt voor bij honden wiens psychologische of fysieke gezondheid bedreigd is geweest.

Typische voorbeelden zijn

- mishandeling
- verwaarlozing
- familieleden overleden
- natuurramp
- diensthonden die aangevallen zijn geweest

Typische symptomen

- In de eerste plaats verlatingsangst en andere angststoornissen

- agressie op één of verschillende vlakken

- zichzelf niet kunnen kalmeren

- nachtmerries

Deze zijn echter absoluut niet volledig! En aangezien honden zich niet kunnen uitdrukken in onze taal is het moeilijk te begrijpen welk trauma levensbedreigend wordt ervaren door de ene hond en niet door de andere hond.

Alle verhalen zijn welkom.

nou kom maar op

Waldo kennelsyndroom,ex zwerfpup met veel hok ervaring

alles moeten leren in amterdam

hij kan echt bijna  niet alleen zijn ,en mensen in algemeen en drukte kan hij ook niet hebben

de wereld met maat

Jeff  is zwaar mishandeld op straat

hij heeft veel stress gerelateerde klachten, en is bang voor snel bewegende schaduwen en de trap af tillen bv

oogaanschijnlijk is jeff een relaxte hond die prima snapt hoe de wereld verder werkt

we wonen in amsterdam maar als je iets wil vragen ?of ik iets voor je kan doen zeg het maar..

We helpen graag

" nou kom maar op
 
Waldo kennelsyndroom,ex zwerfpup met veel hok ervaring
alles moeten leren in amterdam
hij kan echt bijna  niet alleen zijn ,en mensen in algemeen en drukte kan hij ook niet hebben
de wereld met maat
Jeff  is zwaar mishandeld op straat
hij heeft veel stress gerelateerde klachten, en is bang voor snel bewegende schaduwen en de trap af tillen bv
oogaanschijnlijk is jeff een relaxte hond die prima snapt hoe de wereld verder werkt
we wonen in amsterdam maar als je iets wil vragen ?of ik iets voor je kan doen zeg het maar..
We helpen graag "

Roos,Jeff en Waldo

 Dank je wel 

Komen Waldo en Jeff uit Nederland of zijn het buitenlandse opvangers?

Vindt je dat de twee honden elkaar juist steun bieden of soms elkaars angsten ook kunnen versterken?

 nee ik heb ze samen uit spanje geadopteerd toen ze 7 en 8 waren

ze hoorden niet bij elkaar en waren beide langzitters in zelfde asiel in zuid spanje

Ik ben waldo's eerste prive mens

Jeff heeft een huis gehad als pup en achtergelaten, is van straat gehaald ivm iemand de mishandeling niet meer aan kon zien

(er is met hem gevoetbald oa)

Waldo zat tussen de pups met zijn 8 jaar ivm angstig en geen levenservaring

Jeff was sociaal en zat in een roedel

maar deed aan flankbijten en staartjagen

Jeff is een bron van steun voor waldo

maar soms heeft jeff ook zijn eigen steun nodig

iets waar ik vroeger overheen keek ivm hij zo makkelijk

hij heeft het niet zo makkelijk...bouwt snel stress gerelateerde klachten op ivm chronische asiel stress

verder zijn ze 8 pootjes op 1 buik en genieten ze ook van elkaar en hun veilige bestaan

dus ja veel steun aan elkaar

en nee..als je niet let op individuele behoeftes sla jew de plank alsnog  mis

voorbeeld

Jeff zal nooit  mee gaan blaffen ivm waldo niet alleen kan zijn of zoiets

maar dat wil niet zeggen dat hij die onrust fijn vind

Als ik het zo lees, is het dus wel mogelijk om met hen te gaan wandelen (uiteraard op een rustig moment en niet naar de markt.)?

Is er iets dat je hebt voor hen dat je inzet om hen te ontstressen? Op de wandeling zelf op moeilijk momenten of eventueel thuis? Of is dat onmogelijk?

 ohh ik heb zoveel gedaan  en gebruikt

de markt gaan ze wel mee inmiddels, maar in de bakfiets met de tent erover 

dat is hun veilige bunker onderweg

Voldoende rust en voldoende kluiven is een heilig gebod hier

Dat geeft ze tijd om dingen te verwerken op maat

ook bij wandelen zoeken we rust en veiligheid en afstand van dingen

vroeg in de ochtend en laat op de avond zijn ideaal  om nieuwe gewoontes te leren voor overdag als het drukker is

daarnaast heb ik geleerd zelf heel rustig te blijven ..als coach te kijken ipv via emoties 

en zorg ik dat hun dag overzichtelijk is

van dierentolk tot  holist bewandeld en ook ooit gt gehad

jeff doet het goed op chinese kruiden en acupunctuur

waldo heeft bloesems gehad en telizen  ect

de kracht ligt in op maat zien waar de grens van je dier ligt

als je daarmee werkt bereik je veel met paar hulpmiddeltjes ter ondersteuning

maar het is en en

je eigen dagindeling en oplossingen zijn heel belangrijk

Nu krijgt waldo al heel lang niks meer

Ik kan uitbouwen op zijn eerder opgebouwen begrip van de wereld

Jeff krijgt meer last ivm ouderdoms epilepsie die zijn stress erger maakt(raakt snel overbelast)

dus hij krijgt chinese kruiden en acupunctuur

Zelf nooit PTSS genoemd maar ze voldoet echt aan het rijtje dus nouja..

Mijn muts hier is veel te vroeg bij haar moeder weggehaald en daarna niet gesocialiseerd om vervolgens gedumpt te worden, daarna naar een definitief huis te gaan wat toch niet zo definitief en gezellig was om weer bij mij uit te komen.

Ze beet voorheen iedereen, was niet te houden, maakte alles kapot en ik kon nog niet eens een minuut naar de wc. Ik zorgde dat ze nooit alleen zat maar dat was niet goed genoeg. Moest ik toch echt eens weg dan zat ze stijf tegen de voordeur aangedrukt tot ik terug kwam. (En dat met een huiskamer vol mensen). Ook sliep ze nooit, alleen 's nachts tegen me aangedrukt. Verder had ze overal nijd om en was ze van hele rare dingen bang als rijdende containers.

Niets meer van te merken nu... Maar oke ze woont ook met een Libanon veteraan en andere gekkies met rugzakken haha. Wij doen niet aan PTSS is ons motto. (Dat is geen grap overigens dat heeft mijn vader eens hardop gezegd ).

"  ohh ik heb zoveel gedaan  en gebruikt
de markt gaan ze wel mee inmiddels, maar in de bakfiets met de tent erover 
dat is hun veilige bunker onderweg
 
Voldoende rust en voldoende kluiven is een heilig gebod hier
Dat geeft ze tijd om dingen te verwerken op maat
ook bij wandelen zoeken we rust en veiligheid en afstand van dingen
vroeg in de ochtend en laat op de avond zijn ideaal  om nieuwe gewoontes te leren voor overdag als het drukker is
daarnaast heb ik geleerd zelf heel rustig te blijven ..als coach te kijken ipv via emoties 
en zorg ik dat hun dag overzichtelijk is
 
van dierentolk tot  holist bewandeld en ook ooit gt gehad
jeff doet het goed op chinese kruiden en acupunctuur
waldo heeft bloesems gehad en telizen  ect
de kracht ligt in op maat zien waar de grens van je dier ligt
als je daarmee werkt bereik je veel met paar hulpmiddeltjes ter ondersteuning
maar het is en en
je eigen dagindeling en oplossingen zijn heel belangrijk
Nu krijgt waldo al heel lang niks meer
Ik kan uitbouwen op zijn eerder opgebouwen begrip van de wereld
Jeff krijgt meer last ivm ouderdoms epilepsie die zijn stress erger maakt(raakt snel overbelast)
dus hij krijgt chinese kruiden en acupunctuur "

Roos,Jeff en Waldo

 Heel interessant! Dank je wel voor het open beantwoorden van mijn vragen. Ik heb er nog met hopen, maar ik ga ze wat proberen te ordenen ipv van ze hier 1 voor 1 op je af te vuren, denk ik. 

Echt super bedankt dat je wil helpen!

Hi Jenna, hier 4 van zulke honden, met ieder hun eigen verhaal.

Ik ga er van de week even rustig voor zitten

" Zelf nooit PTSS genoemd maar ze voldoet echt aan het rijtje dus nouja..
 
Mijn muts hier is veel te vroeg bij haar moeder weggehaald en daarna niet gesocialiseerd om vervolgens gedumpt te worden, daarna naar een definitief huis te gaan wat toch niet zo definitief en gezellig was om weer bij mij uit te komen.
 
Ze beet voorheen iedereen, was niet te houden, maakte alles kapot en ik kon nog niet eens een minuut naar de wc. Ik zorgde dat ze nooit alleen zat maar dat was niet goed genoeg. Moest ik toch echt eens weg dan zat ze stijf tegen de voordeur aangedrukt tot ik terug kwam. (En dat met een huiskamer vol mensen). Ook sliep ze nooit, alleen 's nachts tegen me aangedrukt. Verder had ze overal nijd om en was ze van hele rare dingen bang als rijdende containers.
 
Niets meer van te merken nu... Maar oke ze woont ook met een Libanon veteraan en andere gekkies met rugzakken haha. Wij doen niet aan PTSS is ons motto. (Dat is geen grap overigens dat heeft mijn vader eens hardop gezegd ). "

S&F.

 Knap dat ze volledig hersteld is! 

Als je zo zegt dat jullie niet aan PTSS doen, reflecteerde dat dan ook in jullie training/aanpak van haar angst? Ik bedoel dat jullie dus meer op een aanpak hebben gefocused die haar erover heen moest helpen dan één die meer gericht is op het "omgaan" van het probleem? 

Als je kan volgen wat ik bedoel ;)

" Hi Jenna, hier 4 van zulke honden, met ieder hun eigen verhaal.
Ik ga er van de week even rustig voor zitten "

Manon & *Vera's* Gipsy's: Lexi, Mara & Pientje

 uitstekend 

Er is absoluut geen haast bij, mijn opleiding duurt nog wel een paar jaar ;)

Komt goed 

"  Knap dat ze volledig hersteld is! Als je zo zegt dat jullie niet aan PTSS doen, reflecteerde dat dan ook in jullie training/aanpak van haar angst? Ik bedoel dat jullie dus meer op een aanpak hebben gefocused die haar erover heen moest helpen dan één die meer gericht is op het "omgaan" van het probleem? 
 
Als je kan volgen wat ik bedoel
  "

Jenna & Balto

 Ja ik denk het wel nu je het zo schrijft. 

Maar ik moet ook zeggen dat dit er niet één uit de boekjes is maar gewoon uit mijn en onze eigen ervaringen wat betreft dit soort onderwerpen vandaan komt. Ik geloof in herstel. In het begin lijkt zoiets een gigantisch probleem en als een probleem te groot is dan hak je hem simpelweg in stukjes en pak je één voor één een stukje er uit.

En dat hebben we dus gedaan. Je pakt een probleem uit de symbolische grabbelton, gaat een tijdje om met dat probleem en kijkt waar de knelpunten liggen, je verzint vervolgens een oplossing voor die knelpunten en gaat aan de slag. Soms werken bepaalde oplossingen niet terwijl je bezig bent en dan wijzig je de koers. Met de tijd gaan dingen vooruit en uiteindelijk tackel je het. Dan ga je even achterover leunen en vervolgens pak je weer een nieuw lootje als het ware.

Ik schrijf dit heel kort en bondig op maar dit is een proces van twee jaar geweest. En ik heb in mijn voordeel gehad dat mijn hond in de basis geen angstige hond is en met het opbouwen van stabiliteit en zelfvertrouwen dat dus automatisch al afnam. Ik ben zelf nogal schematisch en ordelijk ingesteld dus ik heb haar een schema gegeven en zo dus duidelijkheid om zich aan vast te klampen. Alles was (en is vaak) voor haar voorspelbaar. Zo kreeg ze weer wat grip onder haar pootjes.

Onwijs interessant onderwerp! Ik volg even :-)

"  Ja ik denk het wel nu je het zo schrijft. 
 
Maar ik moet ook zeggen dat dit er niet één uit de boekjes is maar gewoon uit mijn en onze eigen ervaringen wat betreft dit soort onderwerpen vandaan komt. Ik geloof in herstel. In het begin lijkt zoiets een gigantisch probleem en als een probleem te groot is dan hak je hem simpelweg in stukjes en pak je één voor één een stukje er uit.
 
En dat hebben we dus gedaan. Je pakt een probleem uit de symbolische grabbelton, gaat een tijdje om met dat probleem en kijkt waar de knelpunten liggen, je verzint vervolgens een oplossing voor die knelpunten en gaat aan de slag. Soms werken bepaalde oplossingen niet terwijl je bezig bent en dan wijzig je de koers. Met de tijd gaan dingen vooruit en uiteindelijk tackel je het. Dan ga je even achterover leunen en vervolgens pak je weer een nieuw lootje als het ware.
 
Ik schrijf dit heel kort en bondig op maar dit is een proces van twee jaar geweest. En ik heb in mijn voordeel gehad dat mijn hond in de basis geen angstige hond is en met het opbouwen van stabiliteit en zelfvertrouwen dat dus automatisch al afnam. Ik ben zelf nogal schematisch en ordelijk ingesteld dus ik heb haar een schema gegeven en zo dus duidelijkheid om zich aan vast te klampen. Alles was (en is vaak) voor haar voorspelbaar. Zo kreeg ze weer wat grip onder haar pootjes. "

S&F.

 Ik ben het met helemaal je eens

Waar een wil is is een uitweg en het gaat stap voor stap

zelfvertrouwen bouw je niet in 1 dag

rust en regelmaat geeft een ook vrijheid in het koppie op een onrustiger moment en de rust om het te verwerken 

Ik heb ook een hondje gehad met heel veel angst. Voor heel veel dingen. 

Maar ik weet echt niet wat er bij haar in het verleden gebeurd is en of dat het aangeboren is of combinatie.

Ik heb filmpjes over hoe ze was. En ze was echt heel erg gestrest, zonder medicatie en vooral de eerste jaar dat ik haar had was verschrikkelijk. Voor mij, maar ook voor Bambi. Ze was ongeveer 95 procent van de dag aan het trillen/hijgen/vluchten en onrustig heen en weer lopen. Zelfs als ze sliep hoefde ik maar mijn vinger te knakken en ze veerde al op...

Nou ja mocht je meer willen weten, dan hoor ik het wel.

Had iemand van jullie ooit het idee dat de hond reageerde op bepaalde situaties alsof ze hem/haar deden denken aan hun trauma? 

Alsof hij het terug opnieuw beleefde?

Zijn jullie honden "overdreven" gehecht aan jullie, zeuren om aandacht, fysiek contact nodig hebben?

 Ja en Ja..

Toen ik jeff net had gingen we een middagje weg met de boot

Zodra we onder een brug doorgingen sprong jeff overboord

Later bleek hij ook bang voor snelle schaduwen(via dakraam) in de bus als we door een tunnel gaan of onder viaduct door

Dan duikt hij ineen en vertoond hulpeloos vluchtgedrag..echte angst

verder was hij panisch voor te trap aftillen en grijze betonnen trappenhuizen..

(verder is Jeff niet angstig aangelegd)

Er is met hem gegooid gevoetbald en gesmeten kwam ik later achter

Een snelle schaduw die aankomt vliegen herinnert hem aan die tijd dat dat weinig goeds betekende

Jeff let altijd op mij  ook buiten als hij scharrelt

vind het niet leuk als ik wegga..gedoogd het ..maar wil liever mee met mij en wordt onrustig een uur voordat ik terugkom

Ligt aan mijn voeten

Jeff praat en zeurt wel eens om aandacht (op afstand)maar niet continu

Meestal is hier gewoon rust in de tent binnen

Hij is heel overtuigend als hij een bui heeft, en vind dat ik moet komen masseren

Door masseren raakt hij stress kwijt die hij makkelijk opbouwt

 Hier ook twee keer ja.. Ik heb haar zien proberen door een betonnen muur te gaan omdat ze een aansteker van tafel zwiepte met haar staart... Dat was wel één van de meest heftige momenten. 

Verder konden we niet ons handen door ons haar halen in het begin, laat staan je voet optillen. Verder hadden mannen het altijd gedaan, zelfs als ze niets deden. 

En qua aandacht ja het valt me niet meer zo op eigenlijk maar ze is altijd wel in de buurt. Het is zo gewoon dat ze dat is dat ik niet meer beter weet. Ik heb alweer bijna 5 jaar een AB naast me. Altijd, overal. Maar nu gewoon leuk en fijn. Het is niet meer dat het moet. Is wel eens anders geweest, ze kon er helemaal kwaad om worden. Beet rustig in één hap een lijn door, wurmde zichzelf overal uit vandaan. (En als dat beide niet werkte deed ze alsof ze de persoon die haar vast had ging aanvallen).

En dan heb ik het niet over heftige dingen, die stunts haalde ze al uit om eigenlijk niets. Moest ik een hek van een weiland open maken 5/6 meter verder en vroeg ik aan iemand met wie ik was om haar even vast te houden. Was ik nog niet op de helft liep zij alweer naast me. Echt met zo'n zelfvoldane kop ook haha

Bambi reageerde gewoon op elk geluid en wilde gewoon weg weg.

Als ik in de kamer zat en er was en eng geluid dan kwam ze wel bij mij in de buurt en liep contant achter mij aan. Maar als ik een deur naar buiten open zou zetten dan zou ze de straat op rennen en vluchten. Ze hield me wel contant in de gaten als ze in de stress zat maar naar mijn idee vooral in de hoop dat ik in actie zou komen om weg te gaan of iets aan het geluid te doen. 

Maar ze lag nooit tegen me aan, spring niet in mijn armen en was al helemaal geen knuffelhondje. 

Als we buiten liepen dan bleef ze wel altijd bij mij,ze was wel bang om mij te verliezen en er alleen voor te komen staan denk ik. Maar haar angst was wat haar wel deed vluchten ook zonder mij. 

Als ze los liep een zeer goede en specht, soms hoorde ik het niet eens zo ver weg was het. Dan had ik een paar seconden om haar te pakken. Haar oren gingen ''gek'' staan en keek me even vluchtig aan. Als ik haar dan niet pakte en het geluid kwam nog een keer dan was ze weg.

Bambi bij een ''eng'' geluid.

https://youtu.be/7QDHnSjw5p4

 Bambi in de stress omdat mijn ex ging douchen. 

http://youtu.be/42Thy5zWNcY

Dit was eigenlijk wel de normale Bambi. Zodra je in beweging kwam dan was ze alert.

http://youtu.be/rlY5KVOTnEo

Misschien kun je iets met mijn trio.

Wispa is gigantisch bang voor onweer en vuurwerk. Vanaf een CD of in een film reageert ze niet, maar bij "the real deal" is ze uren, soms zelfs dagen over de flos. Haar paniek is vaak zo erg dat ze door deuren en muren probeert te "graven" om te kunnen vluchten. Vermoedelijk heeft ze aan een ketting in een schuur gelegen met een hoop andere Podenco's, en gebruikt voor de fok. Ze is zo goed als blind en heeft veel oude littekens in haar hals en op haar rug.

En dan hebben we Luuk. Luuk valt erg uit naar dingen die hij eng of spannend vindt. Onbekende honden, maar vooral "rammelend" verkeer. Vrachtwagens, aanhangers, rammelende fietsen. Ook is hij erg van het verdedigen wat van hem is (of waarvan hij denkt dat het van hem is). Als een vreemde hond tegen mij aan springt corrigeert hij. Hetzelfde wanneer een hond zijn slaapplek benaderd. Luuk is gevonden in een afvoerpijp en zat onder de demodex.

Cosmic is over het algemeen wat angstig. Vooral bij onverwachte bewegingen of geluiden. Wel is ze veruit het meest stabiel van de drie. Cosmic is aan komen lopen bij een stoeterij in Spanje maar was in relatief goede conditie.

Ja dat door de deur heen willen graven deed Bambi ook. En uren achter elkaar aan tegen de deur op  springen deed ze ook. 

Als ze alleen was en ze hoorde iets engs dan probeerde zelfs door het bovenste raampje te komen. In totale paniek moest en zou ze weg.

Als ik thuis was dan hield ik haar vaak in de houdgreep om haar te dwingen om rustig te blijven. Vooral snachts, ze maakte me snachts altijd wel een keer wakker en stuiterde dan hijgend en trillend door de kamer, tegen de deur op en op mijn bed. Na paar uur in de houdgreep vielen we dan vaak wel weer in slaap.  Maar soms werd ik zo gek van haar dat ik met haar in de auto stapte en rondjes reed en dan in de auto bleven. Of op de bank als ze dat het geluid niet hoorde, maar meestal wat ze boven hoorde hoorde ze ook beneden.

Ik heb haar uit frustratie ook wel eens een keer in de tuin gezet om mezelf even af te laten koelen. Maar ik was blijkbaar zo moe dat ik in slaap was gevallen. Een half uur later schrok ik wakker. Bambi uit de tuin natuurlijk. Gelukkig weer ongedeerd gevonden, ze was alvast onder weg naar het station, richting werk.

Vooral dat gestrest snachts maakte me echt gek af en toe. 

En ik vond het zo moeilijk om Bambi zo te zien dag in dag uit, uren achter elkaar.  Als ze een uurtje niet rilde op een dag was dat bijzonder.ik heb zo vaak op het punt gestaan om haar in te laten slapen...

Die gebroken nachten en die houdgreep klinken heel herkenbaar, Ciska :( Ik probeer altijd met haar wakker te blijven om haar te steunen maar er zijn momenten dat ik gewoon écht niet meer kán. Dat zijn momenten dat ik mijn dekbed over mijn hoofd trek, het probeer te negeren, en in slaap probeer te vallen, maar ik voel me dan zó schuldig..

Ik heb dat dus nooit gedaan... Nou weet ik ook niet hoe ik mijn hond in een houdgreep zou moeten krijgen want ze is veel sterker maar goed.

Zelf liet ik het altijd gaan. Soms moest ik echt mensen dwingen te gaan zitten en naar de tv te kijken alsof het niet gebeurde maar dat werkte wel. Ik weet hoe paniekaanvallen voelen en je kan er toch niets tegen doen. Het enige wat ik kon doen was zodra zij weer rustig werd uiteindelijk haar laten zien dat er niets aan de hand was door zo normaal mogelijk te doen. Er is niets aan de hand dus wij gedragen ons ook zo. 

Ik ben altijd gewoon met de flow mee gegaan. Wilde ze rennen totdat ze er bij neer viel fietste ik er wel achteraan. Mij best. Doe wat je wilt doen ik doe wel mee. Behalve dan met door de muur gaan, dan blijf ik wel tv kijken 

(Laatst moest ik hier nog aan denken toen ze een schaal met eten van tafel sloeg. Ze vetrok geen spier ondanks de knal en keek gelijk om en pikte een broodje. Grapjas)

Ja dat negeren en weer in slaap vallen lukte niet.  Bambi was,zeker de eerste jaren, niet zomaar uit haar angst.  Nou ja uit haar paniek, ze leefde namelijk in angst. Ze lag altijd op scherp in mijn slaapkamer en als er dan een brommer langs kwam of dat ze de specht hoorde dan was ze dus wakker en in paniek. En ze ging over alles heen en vooral op mijn bed rillen en hijgen, het leek wel een massage bed hihi.

Gelukkig was Bambi maar8 kilo en dus in een houdgreep houden niet heel moeilijk. In de houdgreep haar dwingen te blijven liggen en door haar angst heen te moeten was ze meestal met een paar uurtjes klaar. Als ik haar liet gaan en dus negeerde dan kon ze echt uren en uren door gaan. Dat gerent door mijn slaapkamer is ook minder prettig dan een trillende en hijgende hond strak tegen je aan te houden. Dus vandaar de houdgreep.  Ik deed dit ook akten snachts, meer voor mezelf dan voor Bambi hoor haha. 

 Hey, zo'n massage bed heb ik ook :') Wispa reageert ook op alles buiten, daarom ben ik van de stad naar een dorp verhuisd. Maar goed, ook hier hoor je dingen op straat, maar het is wel minder geworden.

Het in de houdgreep nemen is de enige mogelijkheid om nog wat te slapen, en om de muren en deuren in mijn huurhuis heel te houden.. O:-)

Wat een drama's eigenlijk hè met zulke hondjes. De bazen weten soms echt niet wat ze ermee aan moeten zo af en toe.

Ik heb zo vaak gehuild om haar, huilend gekeken naar hoe ze ''sliep'' al trillend met haar grote oren op scherp. Hoe erg moet een leven zijn als je constant in angst leeft? Is dat een leven waard? Daar was ik constant mee bezig.

Ik ben blij dat ik uiteindelijk een medicatie had gevonden waardoor ze veel sneller uit haar paniek was meestal na een uurtje al ipv uren en uren later nog steeds luisteren of dat geluid nog terug zou komen. 

De eerste keer dat ze echt droomde heb ik met tranen in mijn ogen naar haar gekeken. Bijzonder was dat.

Nouja Obi heeft een normale start gehad. Goede fokker, goede moederhond, goede socialisatie, daarna puppycursus en vervolgcursus. Al moet ik zeggen dat Obi als pup echt belachelijk moeilijk was. Hij was zo'n nerveuze pup die altijd maar in je bleef bijten en waar na overleg met een gedragstherapeut nooit een oplossing voor gevonden kon worden. De enige remedie was tijd.. Uiteindelijk ben ik gestopt met de cursus omdat Obi met regelmaat het cursus terrein onder poepte door spanningen maar ook omdat ik de meeste tijd van de les bezig was om hem maar kalm te krijgen. Of om die hopen op te ruimen...  En dus niets meer van de les mee kreeg. Ik heb van alles geprobeerd, van feromonen band tot thundershirt niets deed het voor hem.

Obi is een stressbeer. Kan hij niet in één oogopslag zien wie er allemaal in een ruimte is dan gaat hij stressen. Nerveus gedrag zoals springen...piepen fluiten blaffen. Hij is ontzettend aan ons gehecht kan maar moeilijk in een andere ruimte in het huis wachten. Hij kan niet naar de dagopvang want hij ontsnapt daar en gaat ons zoeken (is gebeurt). Hij kan niet met mijn vriend en mij samen wandelen omdat hij als hij even niet kan zien waar we beide lopen, zodra één iets naar voren of achteren loopt gaat steigeren en stressen. Dat is niet erg bij een hondje van 10kg maar Obi is 50 kg en beresterk.  Hij is nu meerdere malen aangevallen door andere honden en ook opgejaagd sindsdien panisch voor andere honden tijdens het wandelen. Obi is ook bang voor vuurwerk en soms ook voor het onweer als het echt in de buurt heeft ingeslagen. Met oud op nieuw was één groot succes ik heb de hele avond diarree van de vloer moeten opvegen, bij elke knal liet hij een scheet tijdens zijn geblaf waar diarree spetters bij kwamen.. gatver. Obi is verder totaal niet agressief.. je kunt echt alles met hem doen. Obi is wel ons zorgenhondje... nu bijvoorbeeld ben ik alleen thuis met hem. Wij kunnen niet weg op vakantie omdat Obi niet naar het pension kan. Obi meenemen zou ik niet durven omdat hij niet goed is met vreemde plekken. Obi kan ook niet in een bench slapen hij wordt panisch als hij opgesloten zit in een bench. Bovendien is hij ook behoorlijk angstig in de auto sinds we zijn vorige inentingen bij de dierenarts gehaald hebben.. zucht en ik krijg het er niet meer uit dat de auto niet eng is. En Obi kan niet zomaar bij iedereen in huis, hij opent deuren en ramen en de meeste huizen hebben klinken die gewoon werken als klinken niet zoals hier. Hij wil ons altijd gaan zoeken... en in zijn paniek klimt hij ook zo over 1.80 hekwerk of schutting. Ik zou iemand moeten vinden die hier IN huis op hem wil passen en die hem goed genoeg kent. Voor mij tot dusver onmogelijk gebleken. Ik moet er niet aan denken dat hij zomaar ergens op straat rondwandelt terwijl wij god weet waar zitten. Mijn vriend is nu dus alleen een lang weekend weg super lullig. Maar het kan niet anders...