ik kan niet meer

Mijn hondje is woensdag om half 6 geeuthaniseerd indat 2 dierenartsen zeiden dat dat moest om verder lijden te voorkomen. Ze was 20 en 4 maanden en verder heel levenslustig! Ik heb gegild in de auto van verdriet en ook vandaag is het mis.

Ik mis haar zo!

Ik heb hulp nodig en ben de hele middag aan het zoeken naar een naam van een psycholoog om te praten maar kan dat niet vinden.

Waar ik mee worstel is een vreselijk groot schuldgevoel ineens. Toen ik haar fotos bekeek en zag hoe intens gelukkig de scaht keek toen ze nog op onze bank kon liggen vaak aan mijn voeten eind savonds, lag ik op de bank en zij half tegen me aan. Toen werd ze onzindelijk, vond ik niet erg maar op een gegeven moment heb ik de bank weg moeten hooien ook omdat zij er uit zichzelf niet meer kon opklauteren.

Ik zette dus een mandje neer maar daar l

07 november 2010 om 16:09

Maar pas na 2 jaar toen ze een keer heel zielig piepte terwijl ze alleen in haar mandje lag realiseerde ik me dat ze het miste het gezellige samen op de bank. Dat was een week voordat ze clusters toevallen kreeg en de da zei dat om verder lijden te voorkomen'.......

Ik ben helemaal kapot van verdriet en voel me zo schuldig dat ik een paar van die dingen gewoon niet aangevoeld heb 2 jaar terug. Nu pas realiseer ik me dat ze vast niet zo lekker kon liggen in dat mandje.

Ik heb hulp noidg want dit gevoel maakt mijn vreselijke pijn om het verlies van mijn hondje niet meer te dragen. Nooit maar dan ook nooit zal ik haar nog zien of iets goed te kunnen maken.
De pijn is zo erg. Ik mis haar zo.

Maar dat ik ineens voel en zie toen ik vanmiddag huilend haar fotos bekeek, dat ze dat erg miste. Dat doet zon pijn. Ik hield en hou zo veel van mijn hond. met mijn moed

Met mijn moeder had ik geen band, maar met mijn hondje had ik een heel leuke oergezellig band.

Ze was zo lief op het laatst. Ik heb zon spijt van dat ik naar de da heb geluisterd en eigenlijk niet eerst toch nog es heel kritisch vragen heb gesteld.
Dat was ook omdat ik zelf op dat moment haar lijden wil besparen, ik dacht dat ze leed. Ze werd ziek van de medicatie dat kon haar lever en nieren niet meer afbreken.

Behalve dat ik haar vreselijk mis, en dat is zwak uitgedrukt, ik wil ook niet meer weg omdat ik haar aanwezigheid thuis nog voel.

De laatste dag heeft ze de hele dag op mijn schoot liggen slapen gedrogeerd door de troep die de da haar had voorgeschreven.

Ik heb geen woorden hoe erg deze pijn is.

De eerste tijd weet je niet waar je met je verdriet heen moet. Het lijkt met de dag erger te worden. Steeds meer rituelen vallen weg, steeds meer valt de leegte en de stilte in huis op en steeds meer realiseer je dat het definitief is.....Heel veel mensen begrijpen je verdriet niet eens en snappen niet dat je zo kan rouwen om een hond, maar gelukkig ben je hier nu wel op een plek waar iedereen weet hoe het voelt om je allerliefste maatje kwijt te raken. Het schuldgevoel wat je hebt, is heel logisch! Je hebt tenslotte een keuze moeten maken voor je kanjertje. Zij kon niet zeggen of ze nu nog wilde leven of toch echt toe was aan haar eeuwige rust. Als eigenaar probeer je telkens positief te blijven en cijfer je eigenlijk de slechte dagen van je kanjer weg....Het is gewoon heel rot om een beslissing te nemen over het leven van een naaste! Een hond is nu eenmaal onderdeel van jezelf. Als een hond sterft, sterft er ook een stukje van jezelf. Tenminste zo heb ik het wel ervaren toen ik mijn vorige kanjer Buster in moest laten slapen. Je hoeft je als baasje niet schuldig te voelen....Je moet het ook niet zo voelen dat je op sommige punten in jouw ogen gefaalt hebt. Jouw kanjer zal je eeuwig dankbaar zijn en zal niets liever willen dat jij verder kan met het oppakken van je leven. Zolang je haar niet vergeet, zal ze ook verder leven. Ze is in je buurt en waakt zelfs over je en ooit....komt de tijd dat je jouw kanjer weer in de armen kan sluiten. Voel je niet schuldig...Je mag trots zijn dat jouw maatje zo'n hoge leeftijd heeft mogen behalen. Daar verdien je zelfs een schouderklopje voor! Nou ik hoop dat je over een tijdje weer kan lachen om de typische leuke momenten van je kanjer. Je staat er niet alleen voor. Hier zijn genoeg mensen die aan je zullen denken...Nogmaals heel veel sterkte met dit enorm grote verlies.
Heel veel liefs van Monique

Zo wat een verhaal
ik weet hoe je voelt als je beste maatje in moet laten slapen
ik wens je heel veel sterkte

groetje Sandra,hope & Brando

Ik weet het maar en ik weet ook dat ik in veel opzichten wel goed voor haar gezorgd heb en echt mijn uiterste best. 3 weken terug nog had ze en blaasontsteking en toen ik thuis kwam met de zak vol pillen anti biotica realiseerde ik em dat ze geen medicatie meer verdraagt omdat ze daar epileptsiche aanvallen van krijgt die heel naar zijn voor zon oud dametje, want dat was ze wel. Dus heb ik haar van de ontsteking afgeholpen door wortesap met wat gekookt water met een pietsie honing ze begon veel te drinken en na 3 dagen was ze weer het dametje.

Twee jaar terig zei een da al toen had ze haar eerste toeval (na een injectie) Zo 18 wat een leeftijd ik zou maar aan euthanasie gaan denken. Ik piekerde daar niet over! Ik heb de laatste maanden haar dragend naar het aprk gebracht om haar daar wat te laten snuffen. Maar dat ik nu pas zie op de fotos hoe intens leuk ze dat vond en hoe ze keek en nadat die bank weg was niet meer.

O, wat een vreselijk verhaal...
Het doet zo'n pijn om die beslissing te moeten nemen, als er toch geen weg meer terug blijkt te zijn...terwijl je er niet eens aan kunt denken...het doet zo verschrikkelijk veel pijn...
Probeer niet teveel schuldgevoelens te hebben...jouw lieve maatje heeft een heerlijk leven gehad als ik het zo hoor en weet dat jij al jouw beslissingen uit liefde hebt gemaakt..
In het begin lijkt het of het verdriet nooit weg zal gaan...het wordt zelfs erger naar je gevoel...maar dan toch opeens uit het niets gaan de hele scherpe kantjes er een beetje af en komt ineens die glimlach voorzichtig door als jij aan jouw lieverd denkt...echt waar, ik spreek uit ervaring...
Ik wil je ontzettend veel sterkte toewensen en hier op het forum kun je altijd je verhaal kwijt als je het even nodig hebt....mensen hier luisteren en begrijpen je echt...dat helpt...

Heel veel sterkte...


liefs,
Mariska

Dat ik dat nu pas zie op de fotos dat doet zon pijn omdat ik het niet meer al was het maar voor een week goed kan maken. Ik voel al 4 dagen een soort mes die in mijn hart rondpleurt, het doet zon pijn. Mijn liefste ledietje.

Ze was ook gejecht aan mij, twee jaar terug is ze een nacht uit logeren geweest die vriendin was zo lief om de mand naast haar bed te zetten maar desondansk heeft Lady de hele nacht gejankt tot 5 uur in
de ochtend.

Ik voel me alsof ik haar in de steek heb gelaten. Ik probeer het niet te voelen maar ja..2 dagen daarvoor was ze nog zo een en al levenslust op een oude hond achtige manier.

Dank je wel!!! Ik was me wel bewust van het feit hoe belangrijk het is om de dingen goed te doen voor je hond omdat inderdaad schuldgevoel makkelijk optreed als ze gestorven zijn. Daarom als ze in huis plaste enz zei ik altijd 'Goed zo Poppie'. In het begin had ik dan een hondje dat én on huis begon te plassen én zelf over stuur was omdat ze dat zelf niet leuk vond. Dus had ik een stapel dweilen liggen en dweilde de vloer 3 keer per week.

Maar ja die fotos als ik daar naar kijk, dan zie je eigenlijk wat ik vergeten was, hoe gezellig dat was en dat ze dat de laatste 2 jaar heeft moeten missen. Dat doet me vreselijk veel pijn. Het is alsof ik NU háár pijn en gemis voel, alsof ze me dat verteld. IK weet het niet maar ik zoek echt hulp mijn pijn is echt extreem misschien wel buitensporig al ben ik 'blij' met de herkenning die ik lees hier.

wil je veel sterkte toe wensen met het verlies van je hondje en het is verschrikelijk als je ze af moet geven de pijn en het gemis wat je door staat en ik vind dat je heel goed voor gezorgd hebt en ze had een hele mooie leeftijd pootje mizka

Lieverd, je hebt haar niet in de steek gelaten, als ik het verhaal zo lees, wat ze op, ze kon niet meer en nu....heb jij haar uit haar lijden verlost, daar mag je trots op zijn, jij hebt haar niet nog weken of maanden laten lijden !!!

De pijn IS extreem, ik dacht ook ; mijn leven heeft geen zin meer zonder MIJN maatje, maar dat komt omdat het verdriet nu nog zó vers is !!!! Lucht hier je hart maar, we begrijpen het en vinden niets gek !!!
Je zal door een héél zwaar dal heen moeten, maar...houd in je achterhoofd; je hebt het beste besluit voor HAAR genomen !

Liefs, Daphne

De da zei ook 'Dit is je laatste eerbetoon aan haar'. Waarschijnlijk zegt ie dat altijd en weet ie dat ik hem dan niet meer snachts uit zijn bed kan bellen..

Dus jij en jullie voelden ook zon vlijmscherpe pijn?

Maar waarom heb ik toch niet aangevoeld dat ze nadat die bank weg was in feite maar in d'r uppie in die mand lag. Terwijl ze door haar leeftijd 18 toen steeds meer schoothondje werd. Ik was/ben geen schoothondentype en lady was geen schoot hondje maar toen ze ouder werd werd ze zeer aanhankelijk en werd de band heel close en gezellig eigenlijk.
Waarom heb ik dat niet gezien en er niet bij stil gestaan????? Kon ik dat nog maar goed maken al was het maar voor een week, of kon ik dat maar vertellen, Maar dat kan niet nooit meer.

Ja, de pijn is VRESELIJK, je hart doet pijn, je kan het van de daken schreeuwen uit wanhoop.

En je gaat jezelf nu ook schuldig voelen/ je dingen afvragen, ook dat is niet vreemd.
Toen ik Luna verleden week maandag moest laten gaan heb ik daarna foto's gekeken van ons laatste weekend samen en stelde mezelf elke keer de vraag; WAAROM heb ik niet gezien dat zijn oogjes ANDERS stonden dan een jaar geleden etc.etc.

Denk aan het positieve: dat ze bij jou zo'n mooi leven heeft gehad en zo lang bij je mocht zijn/ heeft genoten...

Maar...de pijn....ja..af en toe weet je niet waar je het zoeken moet en denk je echt dat je gillend gek wordt !!!!!!!

heel veel sterkte met dit grote verlies.........

En ik had zo met haar te doen. Die laatste nacht dat ze zo ziek werd van de stesolid, lag te rillen en beven en een heel zware ademhaling, alsof ze het benauwd had. En ondanks die 10mg (!) stesolid diazepam kreeg ze toevallen en lag met haar bekkie wijd open. De da zei dat ik moest euthaniseren. Dat de prognose heel slecht was etc etc. Dat wilde ik niet meteen en wilde nog een dag bij mijn hond zijn. En datwas de laatste dag

Mijn arme lieve lieve dappere hond!!! Dat ze dit allemaal geeft moeten doorstaan, al die ellende op het laatst.

Ze was nog heel levenslustig en had een eetlust! Maar ze kon vaal niet meer alleen uit haar mand komen en als ze viel kon ze niet altijd zelf overeind komen, dat had ze al een jaar.

IK schrijf en schrijf maar..

Als ik thuis was was er niets aan de hand maar ja als ik niet thuis was raakte ze daar heel erg van in de stress natuurlijk. En een hondenoppas had ik niet altijd.

Die foto is van 2 maanden geleden ze zag er tot op het laatst prachtig uit, nooi glanzende vacht.

lieve lady, HET SPIJT ME ZO!!!

Heel veel sterkte met het verlies van je liefste maatje .

Met tranen in mijn ogen heb ik je verhaal gelezen, en ik vind dat je het echt goed hebt gedaan, niet nodig om je schuldi te voelen.
Makkelijk praten zul je mss denken, maar ik zit hier met mijn oude allerbeste vriend, ook hij is aan het einde en moet ik naar de da en ben zo bang dat dit mijn laatste dag met hem is maar ik kan hem dit niet langer aandoen. MAAR IK WIL HEM NIET KWIJT!!!!

Misschien is het een troost voor je dat oude honden die hun eind voelen naderen vaak juist wat afstand nemen en niet meer op schoot of aan je voeten willen liggen; soort instinct vertelde mijn da.
Praat erover, en een tip: bel sensoor, daar kun je 24 uur per dag 7 dagen per week terecht voor een gesprek, ik heb er veel aan gehad toen mijn vorige hond stierf (kon ook nergens terecht met mijn verdriet..) tel vind je op internet, google sensoor dan vind je ze wel. vooral midden in de nacht bv kan je toch je verhaal kwijt. Goud waard voor mij en lokaal tarief dus.. heel veel sterkte meis, en denk niet dat je overdrijft want dit is echt heeeeel erg... Heel veel liefs en een dikke knuffel.

Heel veel sterkte met dit verlies. Je hebt gedaan wat je kon. Dikke knuffel van Gerina en een pootje van Timo.

Dank jullie allemaal voor je lieve en steunende reacties, is echt helpend al blijft mijn felle pijn in mijn hart. En ook zoveel sterkte met jullie verlies of komende verlies.

Ja en dat van die oogjes Daphe inderdaad dat zie je pas achteraf als je alles reconstrueert.

Bij lady was het zo dat ze denk ik juist geen afstand wilde nemen want zo als ze kijkt toen ik haar oppakte voor de foto van de zomer, dat was steeds zo. Als ik haar oppakte of als ze 'op schoot zat'. dan keek ze zo ontzettend gelukkig, heel grappig. Dan spinde ze als een poes, en zo was ze niet toen ze jonger was. (ik heb haar uit het asiel , ze was 6)

Ze wilde gewoon bij me zijn en ze heeft geleden onder het feit dat ineens die bank weg was....en ze alleen zat in haar mand zat. Dat snijdt NU pas door me heen. KOn

Wat een leeftijd, je hebt gedaan wat je kon en het belangrijkste is dat je haar geen pijn hebt laten lijden.
Dat je haar hebt moeten afgeven is zwaar, dat heeft zo ongeveer iedereen hier op Hp al meegemaakt.
Zal ook zeker nog wel een poosje duren, maar dan komen de mooie herinneringen boven en die kun je dan koesteren.

Wens je heel veel sterkte.

Kan niet anders dan je heel veel sterkte toewensen.
En wat een leeftijd.
20 Jaar en 4 maanden.
Hoeveel honden bereiken deze leeftijd.
Ik leef heel erg met je mee, weet hoe het voelt,
je maatje te moeten missen.
De leegte, het gemis.
Ik wens je heel heel veel sterkte.
Ik hoop dat straks de mooie herinneringen de pijn
doen verzachten.
Nu is dat nog niet zo, maar dat komt heel zeker.

Dank je.
Maar ja ik heb in paniek gehandeld, ik was vreselijk in paniek. Het was allemaal zo plosteling. Drie dagen daarvoor was er echt geen haar op mijn hoofd dat aan euthansie dacht; Wel van dit is haar laatste levensjaar en toch kun je je niet voorstellen wat het is zonder dat dierbaarste gezelshcap to het moment er is waarvan je wilt dat het NOOIT komt.
Daarom nu ik bij bezinning kom en ze er niet meer is raak ik in een shock.

Maar ik ben zo dankbaar dat ik hier begrepen word!

De da is thuis geweest en Lady is in de grote 'luie' stoel gegaan. Ze sliep en kwam bij uit de pre euthanasie pillen die ik mijn dierbare schat moest geven.... toen ging de bel dat vreselijke onwerkelijke moment. OP dat moment was ik er niet bij hoor, verdoofd was ik, mijn allerliefste 'vriendinne

tje.

Ik gaf haar een brokkie dat ze gretig op at opdat moment zakte haar lieve lieve warme hoofdje naar voren ik zat geknield bij haar en ze viel tegen me aan met haar warme koppie. Ze is nu onder narcose hoorde ik de da zeggen. Na een halve minuut zei die da 'Gecondoleerd, je hondje Lady is overleden'.

Neeee!!!!!!!!!!!!!!

Ik heb nog een uur bij haar gezeten en geaaid en gezegd hoeveel ik van haar hou en hoe byzonder ze is ze bleef nog warm en toen heb ik haar in haar mandje gelegd.

Vrijdagmiddag is ze begraven op een dierenbegraafplaats. Daarna raakte ik in een shock en ben in de auto gaan zitten en heb het uitgekrijsd van verdriet. Ik vraag me acht af of ik hier ooit bovenop kom.

Je moet je niet schuldig voelen ook niet dat je de bank hebt weggehaald. Je meisje is 20 jaar geworden daaruit blijkt wel dat je altijd heel goed voor haar gezorgd hebt. Waarschijnlijk heeft ze die twee jaar ook lekker gelegen want je zult een lekker mandje voor haar hebben gehad. Je hebt de beste beslissing genomen voor je meisje want ze kon niet meer. Ze heeft nu rust gevonden hoeft niets meer....Maar het doet pijn, het voelt als messteken in je hart en je denkt dat je daar nooit overheen gaat komen. En alles komt weer naar boven, al die jaren dat ze bij je was.
De liefde die jij voor je hondje hebt is onbeschrijfbaar en juist die liefde heeft er voor gezorgd dat je de juiste beslissing hebt genomen. Ze zal je niets kwalijk nemen, ze zal je dankbaar zijn...

Heel veel sterkte met het verlies van je liefste schat, je moet je absoluut niet schuldig voelen je hebt alles voor haar gedaan, weet zeker dat ze je dankbaar is

Heel veel sterkte.Het heeft tijd nodig.

Lieve, lieve meid. Wat heeft jou lieve Lady een geweldig vrouwtje gehad. Wat een prachtleven. Waarom voel je je schuldig??? Omdat je denkt dat je haar met bepaalde zaken tekort hebt gedaan??? Als jou vriendinnetje tekort was gekomen had ze niet een leeftijd van 20 jaar en 4 mnd gehaald. Jou lieve Lady was klaar om te sterven. En wat heb je fantastisch gehandeld door de DA bij je thuis te laten komen. Veilig in Lady haar eigen omgeving. Meid, je moet niet in een shock raken, je moet trots zijn op jezelf, op je prachtige vriendin. Lady zal jou niet verlaten, wel op deze aardbol, maar niet in je hart. Niet in je hoofd. Ze zal dicht bij je blijven. Voor nu ben je in de rouw. Dit is een proces wat veel emoties kent, wat tijd nodig heeft. Neem die tijd. Praat desnoods met een psycholoog. Schrijf hier zoveel je wilt. Je hebt afscheid moeten nemen van een dierbaar wezen. Pas goed op jezelf. Ik geef je vanaf hier een dikke knuffel en wens je heel veel sterkte toe!!!




Lieve mooie, dappere Lady, rust zacht!!!

Heel veel sterkte met het verlies van je lieve schat ...je hebt heel goed voor haar gezorgd en je best gedaan .
Ze heeft nog paar maal opflakkeringen gehad maar denk dat je lieve schat heel moe was van het vechten tegen dit alles...ze weet dat jij heel goed voor haar hebt gezorgd daarom is ze ook zo oud mogen worden .
Zoek troost in de mooie herinneringen aan haar en de dingen die je samen hebt beleeft door het leven heen .

Lieve meid,

We leven zo mee met je. We weten hoe het voelt. Je hebt je lieve Lady moeten afgeven. En wat was het een mooi lief Lady-tje. Zo'n leeftijd! En ik denk dat mensen je nog vroegen of het nog een jong hondje was toen ze al een behoorlijke leeftijd had, want zo ziet ze er uit op de foto.

Dit zijn erg moeilijke dagen voor je. En ze zijn juist zo moeilijk omdat je zo van je hondje hield, omdat je er alles voor overhad. Maar je mag er echt, echt zeker van zijn dat lady voelde dat je het beste met haar voorhad, dat je van haar houdt.. Je hoeft een hondje zoiets niet uit te leggen. Het voelt je aan. Het kent je! Misschien nog beter dan je jezelf kent.

Lady is door ziekte en ouderdom onzindelijk geworden. Zij zou zich ook niet goed gevoeld hebben als ze merkte dat ze tegen haar eigen wil in de bank nat maakte. En wat ongelooflijk lief dat je haar geen slecht gevoel gaf als ze in huis plaste! Ik ben er zeker van dat je haar nog heel veel geknuffeld hebt, en bij haar mandje gezeten... Zelfs naar het park gedragen! Die lieve Lady weet echt wel wat ze aan je had. Je hebt haar ook uit het asiel gehaald en nog zovele jaren bijgegeven! Natuurlijk bekijk je de foto's nu met intens verdriet en dan komen er geen vrolijke gedachten bij je op. Dat kan niet zo kort na die moeilijke dag. Waar ze ietwat treurig kijkt vind je dat heel erg, waar ze vrolijk is doet het pijn dat die vrolijkheid er nu niet meer is. En dat je haar hebt laten inslapen komt omdat ze problemen had. Het is dus normaal dat haar blik minder speels werd en haar ogen misschien doffer door medicatie of ouderdom.

Natuurlijk kon je kritische vragen aan je DA stellen als je er nuchter en zakelijk bij stond.. Maar dat is niet als je zoveel verdriet hebt en niemand zal kunnen zeggen hoe het verder gegaan was als je niet naar hem geluisterd had... Maar het is nu wel zo dat je lieve Lady op een zachte manier ingeslapen is. Misschien had het nog een poosje zo verder kunnen gaan zoals het ging... maar dan.. Ook als ze maanden later zou inslapen... je pijn en verdriet zouden niets minder zijn. En dan zou je je schuldig gevoeld hebben als je zou zien dat ze nog meer moest lijden... Het is nooit "goed". Het voelt nooit alsof je het goede doet, de twijfel is er altijd. Het belangrijkste is dat je doet wat je op dat moment denkt en hoopt dat goed is.

Lieve meid,je hebt zoveel voor je hondje gedaan en die weet dat. Als ze je nu ziet zal alleen het feit dat jij zoveel pijn voelt haar pijn doen. Zeg haar maar dat jij die uren op de bank zelf heeel erg mist, maar dat je ondanks je verdriet nu gelukkig bent dat je die jaren gehad hebt. Je zult nog een hele poos treuren omdat je haar niet meer kunt aanraken, maar geef haar nu een plaatsje in je hart. Voor altijd. Met een dankbaar gevoel dat je op elkaars pad gekomen bent. Jullie verdienen het allebei. Liefs en een warme knuffel.